Een steegje

Dit steegje ligt aan de achterkant van een winkelcentrum. In dit winkelcentrum worden dure dingen verkocht. In het steegje komt de dienstdeur van het winkelcentrum uit. Verder staat er de vuilniscontainer van het winkelcentrum. Het steegje is een typisch steegjes steegje. Het is smal, donker en doodlopend. Aan de ene kant komt het steegje uit op een drukke weg, aan de andere kant stuit je op een hoog, ijzeren hek. Op de muren van het steegje zijn verscheidene graffiti pieces aangebracht, de meeste om te laten zien dat het hun terrein is. In dit steegje wil je niet komen als het donker is..

regels: niet via de dienstdeur het winkelcentrum in, tenzij je er werkt. enz.
aantal personen: een stuk of 20-30

Canan was vliegensvlug door het winkelcentrum gevlogen, en dan niet alleen door het deel waar al die rijkelui hun inkopen deed, nee ze was ook de personeelsruimte in gevlucht. In haar rugzak zat wat eten, en een prachtige kasjmieren trui, ze had hem niet kunnen laten liggen.. Haar handen hadden gewoon gejeukt en ze had hem meegegrist, gewoon omdat ze dat kon. En niemand leek het gemerkt te hebben. Niemand had het ook opvallend gevonden dat ze in de personeelsruimten rond had gelopen. Ze stond even hijgend in het steegje. uit te rusten en te genieten van haar overwinning

Samwell had als enige het meisje bezig gezien. Hij was haar gevolgd en toen hij zag waar ze heen ging, nam hij een omweg. In een ander steegje had hij zijn kleren snel uitgetrokken en op zijn board geklommen. In zijn kostuum vloog hij over de laatste huizen, terwijl hij zijn masker opzette. De waaiers zaten onder zijn riem en zo zakte hij langzaam op zijn surfboard het steegje in waar het meisje heen was gevlucht. The Hurricane bleef iets boven haar zweven en sloeg zijn armen over elkaar. "Dus, hij had zeker verwacht dat niemand je had gezien," zei hij langzaam en streng. Hij keek op haar neer. Iemand die stal verdiende niet meer.

Canan schrok op van een stem boven haar. Verschrikt keek ze op. Boven haar zweefde een surfboard, en daarop stond een jongen, of eigenlijk een man. Hij was wat ouder dan haar, en redelijk gespierd, oké heel erg gespierd. Het enige wat nogal vreemd was, was dat hij een superheldenpak droeg. En eigenlijk vond ze het gewoon vreselijk lachwekkend dat hij zo streng was en er zo uit zag. Ze gniffelde dan ook een beetje. "Waar heb jij het nou over?" zei ze met een mierzoet stemmetje, ookal wist ze donders goed waar hij het over had. Maar Canan was niet iemand die toegaf, ze was eerder iemand die loog en zwendelde. En hoe meer je je leugen vertelde en hoe meer je het zelf 'geloofde' hoe beter het op de ander over kwam. Ervaring.. Dat is erg belangrijk.

The Hurricane trok een van zijn waaiers en liet met een simpele zwiep de tas uit de handen van het meisje waaien. Alle gestolen spullen vielen eruit toen de tas neerkwam. "Daarover," zei hij. Zijn board vloog nog iets meer omlaag en hij hield nu ook de andere waaier vast. "Dus, jij brengt ze terug en ik zeg zeg niets. Of het komt je duur te staan, hoge boete en als die niet te betalen is, zal er een gevangenis zijn." Hij hing nog steeds boven het meisje, nu met zijn voeten voor haar op ooghoogte. Hij zette zijn gespierde armen in zijn zij en wachtte.

Canan brijnsde brutaal naar hem, maar ook een beetje boos. "Heb jij eigenlijk wel het recht om in ander mans tas te kijken?" vroeg ze hem, maar op zo'n manier dat ze niet echt een antwoord dulde. "Dus... Je gaat me aangeven dan?" vroeg ze hem en tuitte haar lippen, "Je hebt toch echt geen bewijs dat ik het was." voegde ze eraan toe. Wat fijn dat ze juist net vandaag met capuchon op haar magische vvingers het werk had laten doen. Ze was echt niet van plan het terug te brengen, of van plan naar de gevangenis te gaan. En ze was al helemaal niet van plan om te luisteren naar een volwassenen in een apenpakkie. Ze zwiepte haar haren over haar schouder en keek hem uitdagend aan, ookal torende hij boven haar uit. Wat kon hij nou tegen haar beginnen?

"Ja, ik zal je aangeven," zei the Hurricane. "En als je niet mee werkt, dan gaat het hardhandig." Hij nam het meisje in zich op. Hij verwachtte dat hij haar wel aan kon, maar hij zou nooit een tegenstander onderschatten. Hij zweefde een stukje naar achteren, tot boven de tas van het meisje. "Als je dit dan wilt houden, kom het maar halen." Hij vouwde de waaiers uit. Het waren misschien vrouwelijke wapens, the Hurricane kon er alles mee. En Samwell trouwens ook. Kleine tornado's, hele sterke windvlagen, gewoon van alles. En het kwam allemaal van pas.

mag ik zijn waaiers verbranden ^^

Samwell schreef:

"Ja, ik zal je aangeven," zei the Hurricane. "En als je niet mee werkt, dan gaat het hardhandig." Hij nam het meisje in zich op. Hij verwachtte dat hij haar wel aan kon, maar hij zou nooit een tegenstander onderschatten. Hij zweefde een stukje naar achteren, tot boven de tas van het meisje. "Als je dit dan wilt houden, kom het maar halen." Hij vouwde de waaiers uit. Het waren misschien vrouwelijke wapens, the Hurricane kon er alles mee. En Samwell trouwens ook. Kleine tornado's, hele sterke windvlagen, gewoon van alles. En het kwam allemaal van pas.

Canan grijnsde, hardhandig.. Die manier sprak haar wel aan. Maar hij was een luchtstuurder, en dat was niet zo handig. Canan was niet zwaar, en eigenlijk zo licht als een veertje, met een windvlaag zou hij haar al tegen kunenn houden. Dichterbij komen had dus geen zin. Een gevecht op afstand dus, lastig.. Maar wel een uitdaging, en dat vond Canan wel leuk. Ze stuurde daarom een vlammetje naar de waaiers van de man. En grijnsde triomfantelijk. En als het niet zou lukken om hém met vuur te bestrijden, kon ze altijd nog het bewijs verbranden. En er zelf vlug vandoor gaan, hoewel vluchtten niet haar meest geliefde keus was. Als het niet anders kon, zou ze het doen.

The Hurricane zag het vlammetje. "Dus je werkt niet mee?" vroeg hij sarcastisch. Hij wuifde simpel met zijn waaier en het vlammetje werd door een windvlaag afgebogen en sloeg tegen de muur. The Hurricane sprong van zijn board af en stond nu naast de tas. De surfplank vloog naar het dak. The H (even makkelijk) dacht na. Als hij haar achteruit zou blazen, zo ze makkelijk weg kunnen rennen. Hij zou dus afwachtten wat ze ging doen, haar vuur op hem af laten schieten en hij zou ontwijken. Als ze uitgeput was, zou hij haar snel afhandelen.

Morgan stond met haar rug tegen de muur aan, het was al rond een uur of 11 dus volledig verlaten. Ze blies de rook langzaam uit, terwijl ze kort de tijd checkte op haar horloge. Over een uur had ze pas afgesproken met haar vriendenclub. Sommige zouden het een bende noemen, maar over het algemeen waren ze niet zo aggresief als de media het wilde voorstellen. Verveeld staarde ze voor zich uit, waarom moest ze nou zo vroeg zijn. Haar dienst was vroeger afgelopen dan geplant, waardoor ze alle tijd had gehad om wat te eten, maar ze had geen idee waar haar broer nu rond hing. Verveeld volgde ze met haar vingers een graffitytekening op de muur. Eigenlijk had ze helemaal niks met die kunstvorm, zeker niet bij het schamele lantaarn licht wat vanuit de winkelstraat de steeg verlichtte.

Emma dwaalde een beetje door de stad. Ze werd niet afgestoten door de mannen die joelend voorbij liepen en de sigarettenrook die de lucht zo dicht maakte dat je ondanks de lantarenpalen niet veel kon zien. Ze droeg hoge hakken, een lichtroze zomerjurkje met bloemen, en daaroverheen een moccakleurig langer jasje. Haar witte haren waaiden in het flauwe briesje en ze droeg een ronde zonnebril, ookal was er geen zon. Haar passen veerden een beetje, ze huppelde bijna, en ze leek niet te passen in deze plek op dit tijdstip. Ze liep in een steegje in dat helemaal verlaten was behalve een rokende vrouw.

Er was een lichte trek van verbazing te zien op het gezicht van Morgan toen er iemand het steegje binnenliep. Een jonge vrouw met opvallend witte haren. Zelf zaten haar lange haren weggemoffeld in de grijze sweater die ze droeg. Als je haar zo op het eerste gezicht zag leek ze meer dan op een jongen dan op een meisje. Iets wat ze totaal niet erg vond. Ze had nooit zo'n behoefte aan aandacht van jognens, als ze die zou willen zou ze het zo kunnen krijgen. Maar ze voelde zich gewoon veel beter in haar wijdvallende truien en afgetrapte gympies. In tegenstelling tot het meisje dat aangelopen kwam, "Is dat niet een beetje koud?" merkte ze op toen ze het dunne jurkje van het meisje, jonge vrouw, zag.

Emma keek naar de vrouw, die duidelijk een paar jaar ouder was dan zij. Toen ze begon te praten schudde ze haar hoofd. 'Nee hoor,ik heb het nooit koud' zei ze en ze glimlachte waarbij haar zwarte ogen schitterden. 'Heb jij het koud' vroeg ze, niet begrijpend dat Morgan eerst op haar kleding gedoeld had, en dat zij zich wel gwoon warm gekleed had.

Morgan fronste haar wenkbrauwen kort, "nee?" ze had een warme trui aan en een stevige spijkerbroek die de kou buitenhield. Het meisje droeg niet eens een panty voor zover ze het kon zien. "Maar als je opzoek bent naar een uitgaansgelegenheid, zit je hier wel wat verkeerd." Morgan had aan de hand van haar kleding de conclusie getrokken dat ze ergens anders naar opzoek was dan een verlaten steegje. Zelf ging ze zelden echt de disco in, meestal hadden ze gewoon een stel boxen buiten staan als ze behoefte hadden aan muziek en de drank bestond meestal uit bier. Nu pas viel de zonnebril haar op, was het meisje blind?

Emma knikte begrijpend. 'Aha... Okee' zei ze met een lief lachje en ze beet op haar lip. 'En ik heb het prima naar mijn zin. Dit is echt een leuke stad,gezellig ook' zei ze complimenteus. Ze kwam zekerweten gestoord over, want geen ander mens zou deze sitUatie als "gezellig" beschrijven. 'Wat doe jij eigenlijk hier?'

Morgan wist niet of het meisje inderdaad helemaal goed was, zo gezellig was dit deel van de stad niet rond dit tijdstip. Zeker niet dit donkere steegje. Ze trapte de sigaret uit die ze enkele seconde eerder op de grond had gegooid. Dit was niet de buurt waar je het netjes in een prullenbak gooide, als die er al zou zijn. "Ik sta de tijd te doden." Bij die woorden keek ze op haar horloge, het schoot nog niet echt op. "En jij?" was haar simpele wedervraag.

Emma glimlachte. De tijd doden, wat een grappige uitdrukking. Ze zag de vrouw hier voor haar al met een hakbijl achter een groot horloge aanrennen. Bij de vraag daarna
Keek ze verbaasd om zich heen. 'Goede vraag' zei ze met grote, ronde ogen, ze wist eigenlijk niet waarom ze hier was, ze had gewoon geen zin gehad o saai en alleen thuis te zitten. 'Beetje rondlopen'.

Het steegje liep niet dood, maar doordat het redelijk lang en smal was kon je je gemakkelijk in de schaduwen schuil houden, zonder dat iemand je ontdekte. Dat was dan ook de reden dat Salomé hier stond. Ze droeg een strakke spijkerbroek, afgetrapte gympen en haar donkere haren in een staart terwijl ze de ruimte om zich heen bekeek. Doordat ze hier een groot deel van haar leven woonde kende ze de meeste steegjes, maar af en toe kijken of er wat verandert was kon natuurlijk geen kwaad.

Victoria liep de achterdeur van een café uit. Haar ogen keken vol hunkering naar de sigaret die ze in haar hand had. Ze had net een paar drankjes op hierbinnen, maar roken mocht niet en ze moest toch echt af en toe haar nicotineverslaving bijhouden. Ze stak de sigaret snel aan en nam een trekje, O, dat was fijn. Haar mondhoeken krulden zich om tot een zeldzame glimlach en ze sloot haar ogen terwijl ze de rest van de sigaret oprookte.
Ze droeg een zalmroze jurkje met daarover een leren jasje. Haar voeten waren gehuld in hoge hakken waar een normaal mens niet makkelijk op kon lopen, maar Victoria was nogal geoefend. De jonge vrouw die verderop stond zag ze niet.

Salomé's aandacht werd getrokken toen een van de deuren in het steegje open ging en er een meisje uit kwam die op torenhoge hakken stond. Dat was het eerste waar haar aandacht door getrokken werd. Zelf kon ze wel lopen op hakken, maar dit leken wel steltes. Haar voeten begonnen bij het idee alleen al te protesteren. Het meisje had zo te zien een momentje voor zichzelf, samen met haar sigaret. Ook Salomé rookte wel eens, maar dat was vaak enkel tijdens het uitgaan. Vanavond had ze nog geen tijd gehad om uit te gaan, misschien zou ze zo het meisjes voorbeeld maar moeten volgen.

Victoria opende haar ogen omdat ze een brandende blik op haar voelde. Ze liet de sigaret vallen, drukte hem uit met de neus van haar schoen en nam toen de tijd om rustig het meisje dat naar haar stond te kijken te bekijken. Ze nam haar op, van topt tot teen, en schonk haar een arrogante blik. Zelf zou ze er nooit zo uitzien als het meisje, ze moest er van zichzelf altijd perfect uitzien, en ook als ze alleen thuis een film zat te kijken had ze het idee dat ze tip top in orde moest zijn. 'Kun je het zien?' vroeg ze en ze deed een stap in de richting van Salomé.

Salomé trok een wenkbrauw op bij de arrogantie die duidelijk merkbaar was bij het meisje. Zo te merken voelde ze zichzelf ver boven Salomé verheven. "Kun je überhaupt nog lopen?' was de tegen reactie van het donkerharige meisje, terwijl ze haar handen in de zakken van haar leren jackje stopte. Het was niet heel koud buiten, maar tegen het windje had ze het jasje aangetrokken om de kou buiten te houden. Nee, ze liep er niet bij in een kort jurkje, daar zou je haar dan ook zelden in aantreffen. Dat had ze niet nodig om mensen te verleiden.

Victoria vond de reactie van Salomé niet leuk, ze hield ervan om mensen te kleineren, en als mensen dan een antwoord teruggaven dan voelde ze zich toch iets minder goed. 'Ja natuurlijk, ik loop al op dit soort palen sinds dat ik elf ben' zei ze en ze deed nog een stap richting het meisje waarna ze een sigaret uit haar zak pakte en hem aanstak, verslavingen hè...

"Oké, bedankt voor de informatie." Salomé begreep niet hoe mensen daar trots om konden zijn. Toen zei elf was, had ze voor het eerst met een luchtbuks geschoten, ook interresant? Maar daarvoor was ze hier nu niet, het was tenminste dat de plek waar ze gestaan had niet een hele goede schuilplek was geweest, aangezien het meisje zo gemerkt had dat er naar haar gekeken werd. Gelukkig hoefde ze in deze buurt voorlopig nog niks uit te voeren. Ze haalde het elastiekje los uit haar haren, waardoor er nu een een bos donkere haren vrijkwamen en het uiterlijk van Salomé wat verzachtte ondanks de sterke schaduwen die het weinige licht in de steeg veroorzaakte.

Victoria keek het meisje met opgetrokken wenkbrauwen aan en blies een plukje haar uit haar gezicht. Toen het meisje haar eigen haren losmaakte moest Victoria bekennen dat ze mooi haar had. 'Je vroeg er zelf naar' gaf ze stug als antwoord, en ze ritste haar jasje dicht waarna ze de sigaret weer in haar hand nam en de rook uitademde in de richting van Salomé.

---
Wat nu? Blijven ze zo doorpraten? En wanneer hoor Salomé dat ze VIctoria moet vermoorden?

Ehm we kunnen doen dat ze elkaar later op de avond ergens nog een keer tegen komen, of een week later? Dat ze elkaar dan beter leren kennen, ik denk dat het voor meer drama zorgt als ze pas later hoort over die opdracht, want dan kennen ze elkaar beter ?

ja, maar niet dat ze elkaar heel goed kennen denk ik?? Want dat zorgt ook voor een soort drama... Anders doen we later in de avond? En dan gewoon het café naast dit steegje want dan kunnen we hier verder

Ja is goed!

Zal ik dan verder gaan?

Jaa!!