Het GC ziekenhuis

Het ziekenhuis van George City ligt erg centraal gelegen zodat het goed bereikbaar is voor alle wijken. Het is erg groot met verschillende vleugels en het is er altijd superschoon. Ook staat het bekend om zijn goede artsen en snelle hulp. De bezoekuren voor patiënten verschillen, maar zijn 's ochtends altijd tussen 6 en 8 uur en 's avonds tussen 8 en 10.

In zijn dromen gingen voor de zoveelste keer de beelden van de wedstrijd langs. Het geschreeuw en gejuich van het publiek klonk levensecht en ook de doelen waar hij op afstormde leken tastbaar. Hij voelde zich geweldig, alsof niemand hem te pakken zou kunnen krijgen, wat ook echt moeilijk was, want zijn snelstromende bloed zorgde ervoor dat hij genoeg energie en adrenaline had om de mensen achter hem goor te blijven. En dan was daar weer het moment, het moment waarop zijn hart een slag oversloeg, zijn adem even stokte, er een rilling over zijn hele lijf ging en daarna niks. Hij kon niks meer, zag niks meer, hoorde niks meer. Hij had niet gemerkt dat het spel stil werd gelegd, dat hij van het veld was gedragen of de ambulance met piepende banden stil was komen te staan.
Nu lag hij hier, vaag bewust van wat er om hem heen gebeurde, maar hij kon het niet opbrengen om iets te bewegen of wat dan ook.

Canan zat stilletjes naast Abel, die bleek in zijn ziekenhuis bed lag. Hij zag er breekbaar uit en heel voorzichtig hield Canan zijn hand vast. Ze snufte wat, ze had dit niet zien aankomen. Abel was altijd stil.. maar zo stil was hij nog nooit geweest. Het was anders stil, niet het rustige stil dat ze van hem gewend was. Ze mistte nu al de rust die hij anders altijd uitstraalde, zijn vermanende woorden als ze weer iets had uitgehaald.. Ze had niet beseft dat ze zoveel om Abel was gaan geven, Abel de absolute tegenstelling van haar. Ze voelde zich zwak, omdat ze huilend naast Abel zat. Omdat ze op het veld in tranen naast hem neer was gezakt. Maar Abel had het vast niet gemerkt, en iedereen zou het wel vergeten zijn. Niemand zou denken dat zij, Canan, het harde meisje van de straat het was geweest. Hoopte ze altans.. Ze vond het heel erg dat ze zoveel zwakte had getoond. Maar aan de andere kant, ze kon ook niet bij Abel weg. Wilde ze ook niet, dadelijk redde hij het niet.. En dan zou zij het niet eens weten.

Abel was zich er ergens heel heel ver weg bewust van dat iemand zijn hand vasthield, maar hij zou niet weten wie. Voor zijn part kon het net zo goed een verpleegster zijn. Niet dat als hij wist wie het was, hij erop zou kunnen reageren. Dit was de tweede dag dat hij in een coma lag en ook al was het geen hele diepe coma, hij toonde weinig tot geentekenen van leven.

De rust die er in de kamer was, werd verstoord door Casey die kwam binnenlopen 'Oh God, hoe moet het nou toch?' Zei ze met een hoge stem zwaaiend met een blad, waarvan de voorkant voor de helft in beslag was genomen van een foto van Abel die van het veld werd getild. Casey's blik viel op Canan en gleed naar haar hand die die van Abel vasthield. Met een chagrijnige blik keek ze weer naar Canan's gezicht en boog even over Abel heen om een kus op zijn mond te geven, waarna ze zich op een stoel liet ploffen aan de andere kant van het bed. 'Al die kranten vragen zich alleen maar af hoe het gebeurd is, maar er staat helemaal niks in over dat ze zich afvragen hoe het met mijn schatje gaat.' Zei ze niet echt verwachtend dat Canan er iets op terug zou zeggen. Ze had haar wel gezien gisteren op het veld, nadat ze zelf van de tribunen af was gerend en ze bij de zijlijn had staan wachten. Toen had ze al meteen besloten dat ze Canan niet mocht en hoe ze hier nu zat te snotteren, maakte het er niet veel beter op.

Canan zuchtte geërgerd toen Casey binnen kwam lopen. Casey deed nogal moeilijk over alles wat er in de krant stond.. Canan zelf deed het niks, het boeide haar niet zo wat kranten schreven. Het enige wat er voor haar toe deed was dat Abel zijn ogen open deed en Casey eens haar irritante kop dicht zou houden.. En het liefst gewoon zou verdwijnen. Casey was zo slijmerig en zo arrogant en ze kon zich geen moment voorstellen wat Abel met haar zou moeten. Maar blijkbaar was het dik aan tussen die twee, anders zou Casey hier niet rondhangen en zou ze hem al helemaal geen plakkerige lipglosskus geven. Canan had niet echt de fut om Casey af te snauwen, maar ze was ook niet iemand die haar mond zou houden. "Hou toch gewoon je kop dicht.. wat maakt het uit wat die roddelbladen schrijven." zei ze tegen Casey met harde stem. Ze had er eigenlijk nog achteraan willen zeggen dat zulke roddelbladen nou precies waren wat Casey leuk vond omdat ze zo oppervlakkig was. Maar het leek Canan niet zo slim. Bovendien had ze geen zin om de woede van Casey op de hals te halen, ze had nu wel genoeg aan haar hoofd. Bijvoorbeeld wanneer Abel nou eindelijk zijn mooie ogen weer eens open zou doen en haar zou zeggen dat ze stil moest zitten of niet zo tegen mensen moest praten. Canan trok voorzichtig haar hand terug, ze was niet zijn vriendinnetje en Casey leek er niet blij mee te zijn dat ze zijn hand vast had. En dat kon ze wel begrijpen, ergens. Canan stond ook op van haar stoel en nam plaats op de vensterbank en keek het raam uit. Het bezoekuur zou zo wel afgelopen zijn, hoewel Canan zich daar niet veel van aantrok.

Casey snoof hard en richtte haar boze ogen op Canan. 'Pff bitch.' zei ze hard genoeg dat Canan het kon horen. ' Wat doe je sowieso hier, Abel is toch nog niet bij, en als dat al zo was dan had hij wel genoeg aan mij en denk ik niet dat hij zou willen dat jij er dan bij bent. Uiteindelijk ben je toch ook maar een van zijn teammaatjes.' Casey's stem klonk zoet met een arrogante ondertoon. Ze snapte ook niet waarom die meid hier zat, haar teamgenoten waren er toch ook niet. Met een zucht wikkelde ze een lok haar om haar vinger.

Zodra Abel merkte dat de hand was weggehaald, werd hij onrustig. Aan zijn lichaam was dit ook te zien, al waren het maar kleine dingen. Zijn arm verschoof even, zijn oogleden trilden, bijna onopmerkzaam. Zijn gedachten werkten nog wel, maar alles ging moeizaam en erg langzaam. Alsof hij zich door stroop moest voortbewegen. Het duurde dan ook even voor hij echt besefte dat er iemand in zijn buurt moest zijn. Maar hoe hij probeerde om iets mee te krijgen, hij was veel te ver weg.

"Dankje schat." zei Canan poeslief tegen Casey. Pure sarcasme, natuurlijk. De opmerking van Casey raakte haar.. Maar een van zijn teammaatjes. Zou haar hier niet willen. Genoeg aan Casey. Misschien had ze gelijk. Zo bijzonder was ze ook niet, en Abel vond haar toch alleen maar een irritante wildebras. Canan besloot maar niet op Casey te reageren, want dan zou ze haar een klap verkocht hebben. Want met woorden zou ze Casey niet raken. Canan liet haar blik op Abel rustig, die een beetje onrustig was. Ze fronste, zou dat een goed teken zijn? Of juist een slecht teken? En, deed hij dat al de hele tijd? Ze zuchtte.. ze werd vast paranoïde. Een verpleegster kwam binnen, meldde dat het bezoekuur voorbij was en Canan stond langzaam op van haar plekje en raakte nog heel even, heel kort, Abels' hand aan, ten teke van afscheid. Maar ze zou zo weer terug komen, als Casey weg was.. Zou ze weer naar binnensluipen. Ze wist niet goed waarom ze dat deed, maar buiten had ze ook niks. Ze zou naar huis kunnen gaan, maar daar zou ze alleen zijn, en alleen maar in de stress zitten. Dan kon ze beter hier blijven, hier was het ook warmer, en waren er vriendelijke mensen. Ze was hier de hele dag al geweest, ook buiten het bezoekuur om. De verpleegsters hadden haar niet weggestuurd, omdat ze toch geen last van haar hadden. Bovendien dachten ze dat zij zijn vriendinnetje was. Perfecte dekmantel. Jammer voor Casey.

Casey liet zich niet van de wijs brengen door de kleine opdonder, alhoewel Canan haar wel uitermate irriteerde. Daarom was ze deels ook blij dat het bezoekuur voorbij was. Ze stond op en streelde even door Abel's haren om vervolgens een klein kusje op zijn voorhoofd te geven. Daarna liep ze achter Canan aan de kamer uit en haalde haar in. 'Zeg, ik hoop niet dat je denkt dat je altijd maar welkom bent. Zodra Abeltje weer bij is, zal ik voor hem zorgen en ik wil niet dat jij dan in de buurt bent, begrepen?' Zei ze en zonder op antwoord te wachten liep ze verder.

Er liep een rilling over Abel's rug en hij bewoog nog wat meer. Heel even, voor een seconde lang, gingen zijn ogen op een kiertje. Het licht viel door zijn wimpers naar binnen, maar in die seconde zag hij niks anders voor zijn ogen weer dicht gingen.

CAnan stopte toen Casey haar in haalde en voor haar ging staan, Casey torende toch een beetje boven haar uit en Canan keek omhoog. Met een brutale trek om haar mond wachtte ze op wat Casey haar te vertellen had. En wat ze zei.. Kwam als een klap bij Canan binnen. Wie was Casey om dat tegen haar te zeggen? Hoe hield Abel het uit met die bitcherige, bazige trien. Canan balde haar vuisten en ging iet wat verslagen op een bankje zitten dat daar in de gang stond. Ze baalde dat ze Casey geen klap had verkocht, dat ze nog niet eens wat tegen haar kon zeggen wat ze was alweer weggelopen. Ze wist niet of ze nu nog wel naar binnen zou gaan. Misschien moest ze maar gewoon weg gaan.. Maar dan zou ze Abel achterlaten, toch? Een van de verpleegsters kwam langslopen, en wenkte haar. 'Kom maar hoor.. Je vriendje wordt nu toch niet moe.' Canan glimlachtte wat verslagen naar de vrouw. Misschien moest ze haar maar vertellen dat ze niet zijn vriendinnetje was. Ze bleef in de deuropening staan en keek naar Abel. Hoe lang zou het nog duren?

ik heb een beetje gekeken naar hoe het gaat als iemand weer uit een coma komt. eerst komen ze bij bewustzijn en openen ze hun ogen, maar omdat ze nog herstellende zijn, reageren ze niet op prikkels en ze kunnen vaak ook nog niet praten, dat komt beetje bij beetje terug. zullen we dat maar een beetje volgen?
~~
Abel's bewustzijn had zeker wel meegekregen wat hij net had gezien, maar het kwam allemaal maar heel traag en vaag over. Toch voelde het anders dan even geleden, al was het maar een minuscuul beetje verandert. Met dat kleine beetje moed, ging hij met zijn eigen lichaam in worsteling om weer iets mee te krijgen van wat er om hem heen gebeurde. Trillend, alsof er een gewicht van 1000 kilo aanhing, lukte het om zijn ogen weer te openen, deze keer iets verder. Met veel moeite hield hij zijn ogen open, hij zag weer het licht, maar kreeg voor de rest niks mee van wat hij zag.

helemaal top viev (:
~
Canan fronste haar wenkbrauw. Trok er nou een spiertje in Abel's gezicht? Ze hield haar hoofd schuin en kwam wat dichter bij. Het was vast niet zo, Canan zag vast wat ze wilde zien. Maar toen ze naast hem stond had hij zijn ogen open. Canan's ogen werden groot, en een glimlach gleed over haar gezicht. "Mevrouw.. " Riep ze naar de verpleegster verderop, "Hij heeft zijn ogen open." In haar stem klonk enthousiasme, opluchting maar ook een beetje angst door. Ze wist eigenlijk niks over coma's, of hartstilstanden. Misschien was het niks bijzonders, waren het gewoon spiertrekkingen. Die hadden sommige doden mensen ook nog.. De vrouw was nog bezig met het een en ander. Canan liet zich op de stoel zakken en greep Abel's hand weer vast. "Het komt wel weer goed Abel.. Je kunt het." mompelde ze heel zachtjes. De verpleegster kwam naar haar toe, "Je hebt gelijk.." zei ze met een klein glimlachje. Op dat moment kwam er een gehaaste verpleger binnenvallen die haar wenkte, de verpleegster verdween weer. Dus had Canan nog steeds geen idee of het nou goed was. Ze zuchtte en liet van vermoeidheid haar hoofd op het bed zakken. Heel voorzichtig zodat ze Abel geen pijn zou doen, als hij het zou kunnen voelen dan.

Zijn ogen probeerde erg hard om zijn ogen weer dicht te laten vallen en na een tijdje kon Abel het niet meer tegenhouden. Ze vielen langzaam weer dicht, maar niet zonder dat Abel weer de hand voelde, en nu was hij zich er een stuk bewuster van. Even ging er een trilling door Abel's ademhaling en probeerde hij de hand vast te pakken, maar dit lukte niet. Nog steeds kon hij zich niet bewegen, wat hem alleen maar frustreerde. Hij liet zijn ogen nog eens heen en weer glijden in de hoop dat hij iets zag.

VIEV SORRY SORRY DAT HET ZOLANG DUURDE

Canan zuchtte nog maar eens, ze wilde dat dit nou eindelijk eens voorbij was. Hoe lang was het nu al bezig? Een week? Twee weken? Drie dagen misschien pas? Ze wist het niet meer. Alles was steeds hetzelfde, er leek nooit een verandering te zijn. Tot net, en Canan wist niet eens of dat nou positief of negatief was. Canan's maag begon te rommelen, en Canan ging dus maar recht overeind zitten. Ze wreef over haar maag, ze wilde niet bij Abel weg, maar ze moest toch echt even iets gaan eten. Niet dat ze nou zoveel te makken had, maar zo duur was het eten in het ziekenhuis hier niet. Ze kon voorlopig wel wat missen.. Canan ging snel op weg naar het restaurant, kocht daar twee broodjes en liep snel weer terug naar Abel's kamer. Aan zijn bed begon ze de broodjes op te peuzelen, ze smaakte verrukkelijk. Aan Abel leek niets veranderd te zijn, op Canan's gezicht stond nog steeds een vermoeide, verdrietige maar toch ook hoopvolle blik.

haha geeft niet hoor, maar zullen we zo een paar dagen later doen, dat Abel weer genoeg kan reageren dat hij naar huis mag, want ik raak ook een beetje inspiloos :p ik had misschien een ideetje, dat casey terwijl hij in het ziekenhuis lag, vreemd is gegaan en dat hij wanneer hij daar achterkomt een woedeaanval krijgt (want ik had gelezen dat mensen uit een coma woedenaanvallen kunnen hebben en ook hun karakter kan veranderen) en als Casey dan weg is, hij schrikt van zichzelf en half in paniek Canan belt dat ze naar hem toe moet komen.

paar dagen later
~~
Abel liet zich met trillende benen in de rolstoel zakken, grotendeels geholpen door de verpleegster. Hij baalde er zwaar van dat hij zo zwak was. Zijn evenwichtsgevoel was bijna helemaal weg en hij kon net een paar stappen schuifelen voor hij weer viel. Gelukkig zei de dokter dat dat wel weer goed zou komen, net als zijn spraakzaamheid, die nu nog minder was dan normaal. Hij was blij toen hij weer zat en slaakte dan ook een zachte zucht. Hij richtte zijn blik omhoog en keek even naar Casey, die verschillende medicijnendoosjes meekreeg van de dokter, en liet zijn blik toen naar Canan glijden, waarbij hij kort glimlachte. Hij was nog steeds erg verward over het feit dat ze hier was, dat ze zowat elke dag dat hij in coma had gelegen en herstelde hier was geweest, maar hij had er nog niet aan gedacht om erover te vragen.

Canan glimlachtte kort terug naar Abel. Ze was blij dat hij haar niet vroeg waarom ze er was. Want wat moest ze dan zeggen? En als Casey en Abel alleen waren zou Casey hem vast wel vertellen waarom ze er was, haar versie dan wel. Ze zou Canan vast slecht weg zetten, of wat voor gemeen iets Casey ook zou doen. Casey had haar al een paar keer boos aan gekeken, en haar allerlei dingen toe gesnauwd. Maar Canan deed net alsof ze het niet merkte. Ze keek zwijgend toe hoe Casey al de medicijnen en aanwijzingen van de dokter kreeg. Canan luisterde mee, sloeg alles op in haar geheugen. Je weet maar nooit. Dadelijk vergeet Casey het, en wat dan? Dan kan Abel vooralsnog niet revalideren. Daar wilde Canan liever niet aan denken. Waar ze wel aan wilde denken was het feit dat Abel wakker was geworden. Dat hij de coma overleeft had, dat hij gevochten had en niet had opgegeven. Ze wilde eigenlijk alles weten over hoe het voor Abel was. Maar ze kon het niet vragen, niet met Casey in dezelfde kamer. Ze had de laatste paar dagen niet van Abel's bed geweken. Hoogstens om naar de wc te gaan, en ook dat deed ze zo snel als ze kon. Eten was nog zo iets wat Canan op dat moment niet zo veel meer kon schelen. Toch moest ze zich daar ook aan toegeven. Maar ze was altijd zo snel mogelijk weer terug bij Abel. Casey kwam langs op de vaste bezoekuren en dan probeerde Canan niet te luisteren naar wat ze zei, of te kijken naar wat ze deed. Soms ging ze net voor het bezoekuur naar de wc, zodat Casey niet zou kunnen vermoeden dat ze eigenlijk nooit het ziekenhuis uit ging. Het had gewerkt.. Casey had het niet gemerkt. Maar Abel waarschijnlijk ook niet, tenzij de verpleegster het hem verteld zou hebben.

Abel wendde zijn blik weer af van Canan en staarde naar zijn schoot. Cansn zette hem aan het denken. De dokter had verteld dat ze zouden moeten kijken hoe zijn herstel verder verliep, voor ze iets kon beloven en dat ze niet wist of hij weer aan jizzbal kon doen. Zelfs als zijn lichaam helemaal hersteld was, zou het nog kunnen dat zijn hart te zwak zou zijn om weer zware inspanningen aan te kunnen. Het had Abel somber gemaakt, meer dan hij had verwacht, maar er was niets wat hij eraan kon doen. Nadat de dokter klaar was met uitleg geven, draaide ze naar Abel en glimlachte. 'Nou dan wens ik je sterkte en ik zie je weer bij de volgende controle.' Zei ze hartelijk. Abel knikte met een half glimlachje en keek weer naar Canan. ' Bedankt dat je er was. Je moet een keer langskomen met het team.' Zei hij zacht en glimlachte, waarna Casey zijn rolstoel pakte en hem de deur uitduwde. Daarbij wierp ze nog een blik achterom naar Canan, die zei dat ze niet bepaald welkom was.

~~
ik maak vanaaf wel ff appartement aan nu eerst kranten doen