De gevangenis van George City

Tegen de heuvel aan staat de gevangenis van George city. Het gebouw zelf is niet heel groot, maar die bevat dan ook alleen het kantoor. De meeste cellen zitten in de heuvel gebouwd, wel zo dat er nog genoeg licht binnen is. Een paar gangen leiden tot verder in de berg, waar de zwaarder bewaakte gevangenen zitten. Er zijn natuurlijk ook verschillende faciliteiten voor de gevangen.

Het was nog vroeg in de morgen en Morgan had nog geen 4 uurtjes slaap gehad. Vermoeid staarde ze naar het rooster in de kantine, er was niet veel bijzonders te ontdekken deze keer. Ze moest gewoon over de gangen lopen en was al weer snel klaar voor vandaag. Net toen ze haar spullen in een kluis wilde wegbergen kwam er een bewaker naar haar toe die haar de laatste nieuwtjes vertelde. Het was al een week geleden dat ze gewerkt had en er was een nieuwe gevangenen binnengekomen die onder haar verantwoording viel. Oké, dat was altijd goed om te weten. Er werd niet bijverteld waarom de personen gevangen zaten hier, maar vaak werd het na een paar dagen wel duidelijk.

Een rilling trok door Braiden heen terwijl hij op zijn bed lag en hij werd langzaam wakker van de tocht die over hem heen trok. Hij had een paar tellen nodig om te beseffen waar hij ook alweer was en zodra hij dat deed, gaf hij een diepe zucht. Heel langzaam kwam hij overeind, met zijn tanden op elkaar geklemd, aangezien de wonden die hij had opgelopen tijdens zijn arrestatie schrijnden. Hij zette zijn voeten naast zijn bed en hees zich overeind terwijl hij zijn gekneusde hand tegen zich aanhield. Het was nu 4 dagen na de arrestatie en bijna geen van zijn wonden was al genezen. Sommige waren schrammen die al wel snel dichgroeide, maar anderen waren brandwonden. Braiden liet zijn hand even over de wonden op zijn ontblootte bovenlijf gaan en liep toen naar het raam toe. Door de tralies kon hij een aardig deel van de stad zien, de hoge gebouwen en zelfs het centrum. Nog steeds voelde hij zich beroerd over hoe het daar uit de hand was gelopen. Het was stom van hem geweest om met zo'n mager plan te denken dat hij zomaar een ziekenhuis kon binnenvallen om zijn broer eruit te krijgen, maar hij was er zeker van dat het gelukt was als die domme honden hem niet hadden laten sterven.

Morgan had haar aankomst ritueel uitgevoerd en besloot nadat ze snel een kop koffie naar binnen had gegoten om haar ronde te maken. Ze had haar haren naar achteren gebonden en droeg een simpele spijkerbroek met erboven een jasje dat duidelijk maakte dat ze bij de bewakers hoorde. Aangezien het verschil tussen de bewakers en de gevangen meestal wel duidelijk was, waren er geen strikte kledingvoorschriften. Langzaam begon ze aan haar ronde, het was een standaard route waar ze bij elke cel even naar binnen moest kijken om te controleren of alles wel in orde was. Dit was geestdodend, maar wel noodzakelijk. Het gebeurde zelden dat er echt wat aan de hand was, de laatste keer had een gevangene op een of andere manier een overdosis drugs binnen gekregen, maar na de hulp van medisch personeel was de opwinding al snel weer over gegaan in de dagelijkse sleur. Het donkerharige meisje kwam nu in de buurt van de nieuwe gevangene, deze zat redelijk geïsoleerd aangezien zijn cel de enige was in het celblok waarin hij zat.

Braiden liet de lucht in zijn longen in een lange zucht ontsnappen en draaide zich om om terug te lopen naar het bed. Hij snapte niet hoe hij het voor elkaar had gekregen om zo'n heisa van de ontsnappingspoging te maken. Normaal zou hij er geen moeite mee hebben om te ontsnappen, daar was hij spion voor, hij mengde zich gewoon tussen de mensen. Maar hij was in paniek geraakt, wat wel het stomste was wat hij had kunnen doen. Hij liet zich op zijn bed zakken en pakte zijn shirt om die voorzichtig aan te trekken. Zodra hij die aanhad, stond hij weer op, rusteloos als hij was. Hij had wel iets beters te doen dan hier zitten, hij moest sowieso iets bedenken voor als hij binnenkort voor de jury zou staan. Hij moest nog iets vinden om zijn onschuld te bewijzen, al waren er niet echt bewijzen. Langzaam liep hij naar de deur van glas, waarachter een ruimte zat die ook nog werd afgesloten door een deur, van hout deze keer. Hij ging tegen het koele glas aanstaan en tikte zacht met zijn nagel ertegenaan. Hoewel in zijn reflectie te zien was dat hij er aardig onverzorgd uitzag, gaven zijn warrige haren en stoppels hem toch wel een sexy look. De vermoeide ogen werkten het echter weer tegen, aangezien hij de meeste nachten niet echt had kunnen slapen.

Morgan keek door de tralies in, bij de cel van een man die zijn eigen kind had vermoord. Ze walgde van de vent, aangezien hij geen enkele spijt leek te hebben van zijn daad. In deze gevangenis zaten mensen die nauwelijks meer dan monsters genoemd konden worden. Morgan had deze baan ook niet genomen uit menslievendheid voor de gevangene. De man in de cel lag met z'n ogen dicht op zijn bed, met haar stok tikte ze langs de tralies, misschien pesterig om de man wakker te maken, maarja die mensen zaten hier niet voor de gezelligheid. Na nog een korte blik in de cel geworpen te hebben, liep ze verder de hoek om naar de nieuweling. Ze wierp een blik naar binnen, verbazend genoeg was de jongen van circa haar leeftijd. Misschien iets ouder of jonger, maar het zou niet veel schelen. Kort bestudeerde ze hem, hij zag er gewond uit, met pijnlijke schrammen en brandwonden over de plekken huid die zichtbaar waren voor Morgan. Direct vroeg ze zich af wat er met de jongen gebeurt was, hoe hij hier terecht gekomen was. Het zag er in iedergeval niet uit alsof ie netjes gearresteerd was en door een verloren proces hier terecht gekomen was.

Het was niet moeilijk om het geluid die de voetstappen maakten te horen, aangezien het voor de rest doodstil was. Toch negeerde Braiden het, wetend dat het waarschijnlijk gewoon de ronde van de wacht was. Hij liet de lucht door zijn vingers glijden en maakte een sliert die hij verdraside tot allerlei vormen. Pas na een tijdje dat te hebben gedaan, merkte hij dat de voetstappen gestopt waren, zonder eerst weg te sterven. Hij liet de lucht vallen en draaide zijn hoofd naar de deur. Zijn vermoeidheid was voor een moment verdwenen en met felle ogen keek hij door het glas naar de andere deur waar een meisje stond. Stil bekeek hij haar zonder te knipperen. Hij zag al meteen dat ze een bewaker was, niet dat anders mensen hier zouden komen. Voor de rest was er niet echt iets aparts aan haar te zien. ' Is er iets?' vroeg hij met opgetrokken wenkbrauw toen hij het lang genoeg vind duren.

Morgan zag de jongen wat spelen met zijn krachten, verveling was een veel voorkomend iets wat zich afspeelde in deze cellen. De paar uurtjes per dag dat de gevangen in een soort algemene ruimte mochten komen was de enige afwisseling op de dag. De jongen keek haar met felle ogen terug aan, het zorgde ervoor dat Morgan juist haar blik verharde. "Nee, met jou blijkbaar wel." was de reactie van Morgan op de woorden van de jongen. Hierbij refereerde ze aan de verwondingen van de jongen. In haar hoofd had ze enkele scenario's verzonnen hoe hij hier aan gekomen was, het gebrek aan verzorging wees erop dat het waarschijnlijk bij de arrestatie was gebeurt anders was het wel beter verzorgt geweest.

Braiden snoof en draaide zich weer weg van het meisje. Terwijl hij naar het raam toeliep zei hij:' Pff alsof jou dat wat aangaat.' Hij hoefde helemaal niks te maken te hebben met de mensen die zijn broer vermoord hadden. Hij vroeg zich af of ze wel beseften dat hij voor zijn broer was gekomen. Hij dacht van niet, het zou hem in ieder geval verbazen. Hoewel ze zijn naam wisten, had hij ze niet verteld waarom hij hier was, hij had ze helemaal niks verteld. En aangezien ze ook niet wisten waarom zijn broer hier was geweest, zou het hem niet logisch lijken als ze het van hem zouden uitvinden.

"Alsof het mij wat boeit." En dat was waar, de jongen was een van de vele varkens die hier niet voor niets zaten. Ze hief haar pols wat op om de tijd te checken. Met haar ronde was ze nog geen halfuur bezig geweest. Dus zou ze zo weer overnieuw kunnen beginnen. Het bewaken van een gevangenis was niet een erg intressante klus, omdat er nauwelijks wat gebeuren kon. Ja straks zouden de gevangen naar buiten gebracht worden om te luchten, maar daar gebeurde ook zelden wat interessants.
-
wat gaan we zo doen?

Braiden keek weer even over zijn schouder naar het meisje. ' Nou je begon erover, dus ik dacht eigenlijk van wel ja.' Zei hij schouderophalend. De toon in zijn stem was erg nonchalant ook al verging hij nogal van de pijn. Hij liet het alleen niet merken, zo was hij getraind. Toch was het niet makkelijk zijn gezicht in de plooi te houden als hij weer een iets te snelle beweging maakte. Maar het zou hem niets verbazen als ze hier niemand met de kracht water zouden hebben, laat staan dat die hem zou willen helpen.

Paar dagen later?
-
Morgan had ditmaal dienst in de recreatieruimte, ze zat op de punt van de tafel terwijl ze de groepen met criminelen in de gaten moest houden. Veel gebeurde er niet, er was een klein clubje aan het kaarten. Sommige waren in gesprek, maar de meeste mannen deden wat voor zichzelf. Als er iets dreigde te gebeuren moest Morgan in grijpen, maar tot nu toe was de sfeer opvallend gemoedelijk. De meeste waren ook pas net uit hun cel, dus die wilde zo lang mogelijk van hun vrijheid genieten. Zoals gewoonlijk droeg ze haar uniform, er zat een wapen in, hing een stel handboeien. Hoewel ze waarschijnlijk toch sneller haar krachten zou gebruiken.

Met zijn rug tegen de muur stond Braiden rond te kijken door de ruimte. Er was niet veel intessants te zien en hoewel hij scherp probeerde te blijven, voelde hij de vermoeidheid zwaar op zich drukken. Ook de pijn in zijn lichaam die voortdurend verplaatste, hielp niet echt mee. Hij wist wel waardoor het kwam, of in ieder geval ongeveer, want het was al jaren geleden dat hij dit had gevoeld. Normaal had hij er medicijnen voor, maar hij zou niet eens meer weten hoe het nou precies heette. Hij was er zeker van dat het iets met zijn bloed te maken had en bijna zeker dat het een tekort was aan iets. Maar of dat ijzer, bloedcellen of wat dan ook was, had hij geen idee meer van. Op dit moment kon hij ook niet helder genoeg nadenken om het zich te herinneren. Zijn ogen gleden dufjes door de ruimte, bleven steeds even hangen, uiteindelijk ook op de bewaker. Zij, die vaak bij zijn cel stil stond en dan altijd wel iets te zeggen had, iets waar Braiden zich dood aan ergerde. Hij snoof even en draaide zich weer weg om zich af te zetten tegen de muur. Meteen sloeg de duizeligheid weer toe en met de passen van een dronkeman liep hij voorzichtig naar een tafel.

Morgan's aandacht werd getrokken door de nu niet meer zo nieuwe gevangenen die door de zaal liep. Op zich was dat niet zo opvallend, maar de manier waarop leek alsof hij een stuk of 5 borrels teveel op had. Smokkel bleef een probleem in deze gevangenis en het was dan ook haar taak om direct in te grijpen. Ze kwam van de tafel af en liep met grote passen door de ruimte om net voor Braiden, ze kende zijn naam van het bordje voor zijn cel, bij de tafel te komen waar hij naar toe was gaan lopen. Ze sloeg haar armen over elkaar en keek hem geïrriteerd aan, "Oké, hoe kom je d'r aan?" vroeg ze met zoals gewoonlijk een kille toon in haar stem. Ze ergerde zich aan de jongen, meer dan ze aan de andere gevangenen deed. Misschien omdat ze via de geruchten had gehoord waardoor hij hier zat, hij was een vuile spion en verdiende het niet om in zo'n relatief luxe gevangenis te zitten.

Braiden was al blij dat hij weer kon gaan zitten, maar voor hij dat echt kon doen, stond Morgan opeens voor zijn neus. Met een schok kwam hij stil te staan en hij keek op naar haar gezicht. Hij fronste zijn wenkbrauwen en keek haar even niet begrijpend aan. Hij kon echt niet hard genoeg nadenken om te snappen wat ze bedoelde, het enige waar hij nu aan dacht was hoe graag hij wilde zitten of liggen. 'Waar heb je het over?' Zei hij en met enige moeite klonk het nog net overtuigend genoeg. Hij had er, net als vroeger, haat aan dat hij zo zwak was en vooral dat hij er niks aan kon doen ok het te verbeteren.

Morgan rolde met haar ogen, "Wat denk jezelf." De jongen had zoveel op dat hij nauwelijks meer op z'n benen kon staan en het liefst op de grond zou willen gaan zitten. Zo zag het er tenminste aan, "Wie heeft die alcohol naar binnen lopen smokkelen?" merkte ze op. Dat er geen alcoholwalm of iets dergelijks om de jongen hing viel haar niet op. Nee de ergenis dat er weer zo'n incident was en misschien zelfs onder haar wacht. Ze draaide zich al om om een andere wacht te seinen zodat ze de jongen af konden voeren. Maar die leek net even ergens anders bezig te zijn.