Kroeg - Het vuurtje.

Dit is een gezellige kroeg niet ver van het centrum van de stad. Er hangt altijd een gezellig warme sfeer. Bijna de hele kroeg is ingericht met houtkleuren en oranje tinten. Er is een bar waar altijd honderden drankjes te koop zijn, en verder wat tafeltjes en een pooltafel. Er hangen hier altijd vaste klanten rond maar buitenstaanders worden hartelijk ontvangen.

Regels: niets kapot maken, houd het gezellig
Personen: niet te teveel, ongeveer 20

Nathan kwam aanwandelen en schoof zijn arm uit die van Emma toen ze bij het gebouw waren aangekomen. Hij duwde tegen de eikenhouten deur aan en stapte opzij om Emma er langs te laten, pas daarna stapte hij achter haar aan naar binnen. (Niet bedoeld als Powerplayen maar anders is mijn stukje wel heel kort haha.) De kroeg had een gezellige uitstraling, het was niet helemaal de soort waar hij normaal gesproken heen zou gaan, maar een normale avond was het sowieso al niet voor hem. De mannen bij de bar keken om bij hun binnenkomst, snoven bij het aanblik van de jonge dame die helaas al gezelschap had, en keerden hun ruggen weer naar hem toe. Nathan grijnsde. 'Ik geloof dat ze liever hadden gehad dat ik ook zo'n sappig ding was geweest als jij.' Terwijl hij sprak keek hij haar aan, maar daarna had hij zich weer op de omgeving gericht. Zijn helderblauwe ogen verkenden de binnenkant van de kroeg.De menigte hier leek vooral te bestaan uit vaste klanten, ze waren ongeveer twee keer zo oud als Nathan, en schenen echte gewoonte dieren te zijn. Mensen die hier elke vrijdag avond zaten, misschien uit verveling, of anders uit gewoonte. Ze zaten allemaal in een groep bij elkaar. Nathan paste hier niet tussen. Hij was geen gewoonte dier en daarnaast was hij met Emma dus ook de jongsten. Hier trok hij echter zijn wenkbrauwen niet voor op en hij stelde voor aan zijn partner in crime om een drankje te gaan bestellen. 'Wat wil jij?' Vroeg hij toen hij zich weer op haar richtte.

Emma kwam hier vaak, ze kon lachen met de oude mensen die haar een schatje vonden en ze kreeg vaak gratis drankjes als ze even een liedje speelde. Haar ogen richtten zich op Nathaniel om te zien hoe hij hier op reageerde. Hij leek niet superenthousiast maar keek ook niet -zoals veel andere mensen zouden hebben gedaan- arrogant omdat hij jonger en specialer zou moeten zijn dan deze mensen. Ze mocht Nathaniel echt, het was dat ze een vriendje had, anders zou ze misschien wel met hem geflirt hebben. Eigenlijk wist ze niet meer precies hoe dat moest, ze had al 4 jaar een goede relatie en had er nooit aan gedacht om ook maar vreemd te gaan. Daarbij was ze niet het type waar jongens op vielen, misschien eerst op haar uiterlijk maar zodra ze haar leerden kennen vonden ze haar toch niet zo geweldig. 'Ach laat ze maar, die draaien na een paar biertjes wel bij' zei ze met haar hoge, een tikkeltje dromerige stem, en ze liep naar de bar waar ze op zo'n leuke draaikruk ging zitten. 'Hoi Mitch,' zei ze tegen de barman die haar kende, en ze schonk hem een glimlach. 'Doe maar een... witte wijn' zei ze na een korte aarzeling tegen Nathaniel, het was misschien apart om nu een wijn te bestellen, maar Emma was ook apart.

'Kom je hier vaker?' Vroeg hij aan Emma, nadat ze de barman begroet had. Hij woelde even door zijn haar, zich niet helemaal op zijn gemak voelend en bestelde een biertje voor zichzelf en een wijntje voor haar. Deze werden naar hen toe geschoven door de jongen achter de bar, die zijn hoofd schudde toen Nathan betaalde wilde. Dat was ook maar mooi meegenomen. Nathan grijnsde even en tilde de glazen op, met een knipoog reikte hij Emma de hare aan. Daarna keek hij om zich heen op zoek naar een plek. Een zachte lach ontsnapte hem weer. Waarom was hij eigenlijk hier? Gelukkig spotte hij al snel twee lege plekken, wat verderop in de kroeg en hij trok even aan Emma's mouw om haar aandacht te trekken. 'Daar zijn twee perfecte plekjes vrij.' Merkte hij op. De licht ironische toon kon niet te missen zijn in zijn stem. Toch zette hij een paar passen richting de twee stoelen, die vlak voor een grote deur stonden, die niet gebruikt leek te worden.

Emma knikte bij zijn vraag. 'Ja, hier kan ik normaal praten en draaien ze niet van die herrie. Soms is dat wel leuk maar dat houd ik niet elke avond uit. Of ik kom hier na of voor het stappen, om in te drinken' zei ze en stond een beetje teleurgesteld op van de draaiende stoel. Emma liep met hem mee naar de twee lege stoelen die inderdaad wat beter zaten. 'Wacht even' zei ze en ze liep naar de bar, daar pakte ze een gitaar die hier altijd geparkeerd stond en liep weer terug naar Nathaniel. 'Sorry hoor, ik kan het echt niet laten' zei ze met een glimlachje en ze haalde de gitaar uit de hoes. 'Studeer je eigenlijk iets?' vroeg ze, zijzelf kon dat niet omdat ze zich niet in kon schrijven in verband met haar ouders, en zelfs als ze naar school kon was het waarschijnlijk toch te moeilijk.

Nathan schoot in de lach, hij kon er niks aan doen maar het schoot er gewoon uit. Hierbij moet eigenlijk vermeld worden dat Nathan zeker geen vrolijke lach heeft, hij zal eerder klinken alsof hij je uitlacht dan dat hij lijkt te lachen uit pure blijdschap. Hij zag er ook niet uit als iemand die die emotie zo uit. Na enkele seconden hield hij zich echter weer in, toch keek hij haar met lachende ogen aan. Hij wilde haar niet voor paal zetten, of haar laten denken dat hij haar wilde ergeren, maar toch merkte hij op: 'Met wie praat je dan, die mannen van de bar?' Een brede grijns lach op zijn gezicht en hij keek haar recht aan. Hij nam plaats op een van de stoelen en richtte zijn blik op de gitaar en schudde zijn hoofd op haar vraag. 'Nee, niet meer.' En hij een slok, waarbij een korte stilte viel. 'Ik ben al klaar, ik trainde voor mijn kracht.' Legde hij uit. Op de achtergrond klonk zachte muziek, harder was het geluid van de pratende mannen op de achtergrond. Hun zware stemmen galmden door de kroeg heen en even keek Nathan geërgerd opzij, om daarna weer naar de dame te kijken.

Emma keek Nathan met opgetrokken wenkbrauwen aan, liet niet zien dat ze zich ergens een beetje beledigd voelde. 'Soms, soms met vrienden, maar daar lijk jij een gebrek aan te hebben' merkte ze droog op, het was geen belediging maar hij kwam misschien wel hard aan. Emma begon de oude, versleten gitaar een beetje te stemmen en keek hem aan. Ze wist eigenlijk niet zo goed of ze hem nog wel aardig vond, hij zei rare dingen soms. 'Hm, leuk. Wat doe je nu?' vroeg ze, met haar blik op de gitaar.

Nathan zweeg even en keek haar bedachtzaam aan. Hij was echt de laatste persoon die zou kunnen ontrafelen dat ze werkelijk beledigd was door zijn opmerking, wel voelde hij haar stekende opmerking. Een sarcastisch lachje verscheen op zijn gezicht. 'Dat klopt.' Hij woelde even door zijn haar, waarbij de tatoeages op zijn arm verlicht werden door het zachte licht waarmee de kroeg verlicht werd. Hij voelde zich niet verplicht om uit te leggen waarom hij weinig vrienden had, het stond hem zelfs zeer tegen om het te vertellen. Met zijn ogen volgde hij haar bewegingen, haar slanke vingers die over de snaren van de gitaar tokkelden, om af en toe wat aan de schroefjes te draaien om de draden bij te stellen. 'Niks.' Zei hij kort. 'Ik heb wel een aantal baantjes gehad, maar eigenlijk hou ik het nergens echt lang uit. Jij?'

Emma keek naar de gitaar, deed alsof ze zijn blik niet kon voelen. Zacht speelde ze was akkoorden terwijl hij sprak. Onwillekeurig keek ze ook naar zijn gezicht, en ze probeerde zijn uitstraling thuis te brengen. Toen hij door zijn haar woelde en ze tatoeages op zijn arm zag besefte ze dat hij ongelofelijk sexy was. Ze vond het raar dat hij geen vriendin had, de meeste meisjes vonden dit soort jongens geweledig. Dat zijn nou op lieve, stuntelige jongens viel, Mortimer bijvoorbeeld was niet het type waar elk meisje verliefd op werd. 'Zelfde, ik werk soms gewoon ergens.' zei ze.

Het was toch wel warm binnenin de kroeg en Nathaniel knoopte met een hand zijn bovenste drie knoopjes los, waarbij een deel van zijn hals en borst bloot kwam te liggen. 'En je vriend?' Vroeg hij langzaam. Hij merkte dat hij dit onderwerp vermeden had, maar toch was hij ergens wel nieuwsgierig naar de jongen waar dit meisje zo voor gevallen was. Hij kon maar niet begrijpen dat je op zo'n jonge leeftijd al de "liefde van je leven" kon vinden. Of denken te vinden. Hij voelde weer even over zijn arm, in een poging de pijn van de pas genezen wond te laten verdwijnen. Hij faalde. Had hij maar meer aandacht besteed aan het onderwerp. Een zucht ontsnapte over zijn lippen en hij keek weer op naar het meisje.

Emma keek op en zag dat hij zijn overhemd een stukje losgeknoopt had. Ze bloosde een klein beetje, maar nee, dat kwam gewoon door de hitte hierbinnen. Er stommelde een paar jongens naar binnen, ze waren rond de achttien en blijkbaar al een beetje bezopen. Rond deze tijd kwamen er hier meer jonge mensen, want de barman was niet zo streng als het om alcohol ging en de sfeer werd ook steeds gezelliger. Ze keek verward en een beetje dromerig op bij de vraag over haar vriend. 'O, ja hij werkt ook, we zitten allebei niet op school' zei ze terwijl ze met haar grijze ogen in zijn felblauwe ogen keek. Hoe twee paar ogen zo verschillend konden zijn, die van Mortimer lief en schattig, die van Nathaniel fel en cynisch, maar ze hadden allebei precies dezelfde kleur.

Nathaniel knikte. Als hij eerlijk was, had hij wel een langere beschrijving van haar vriend gehoord. Voor zover zijn ervaring was, stopten koppels nooit met praten over hun wederhelft. Zo zat hij nadenkend voor zich uit te kijken, totdat de groep jongens die kortgeleden binnen was gelopen, zijn aandacht trok. De kroeg was meteen veel drukker dan daarvoor en even zuchtte Nathaniel vermoeid. Ooit was hij ook een jongen van 18 geweest die op deze manier de boer op stelten zette. Of misschien reflecteerde hij zijn eigen gedrag op de grote groep, alleen omdat het hem bekend voor kwam. 'Wil je nog wat drinken?' Vroeg hij aan Emma, terwijl hij afgeleid over zijn stoppels streek. Zelf had hij enkele seconden daarvoor zijn bier naar binnen gegoten, hunkerend naar het warme alcohol. Eigenlijk hoopte hij dat er wat vreemds zou gebeuren deze avond, iets waar hij nog lang over zou kunnen lachen.

Emma legde de gitaar weg, ze had toch geen zin om te spelen. Ze had een vreemd gevoel in haar maag, alsof er iets aan zat te komen, vrouwelijke intuïtie? Misschien... 'Nou het wordt zo druk, we kunnen ook ergens anders heen gaan als jij dat wilt? Ik weet niet of er leuke clubs in de buurt zijn?' vroeg ze hem, hij wist het misschien wel. Zijzelf had eerst haar plekje moeten vinden in deze stad zonder ouders, en toen pas was ze naar uitgaansgelegenheden gaan zoeken. Ze had nog lang niet alles ontdekt wat er in deze stad te doen viel, elke dag zag ze wel weer iets nieuws.

Nathaniel keek haar aan en schudde zijn hoofd. 'Ik ben hier eigenlijk ook niet echt bekend, dit is niet helemaal mijn wijk weetje.' Antwoordde hij ontkennend, met een flauw lachje. 'Vindt je het hier niet leuk meer?' Vroeg hij. Hij vond het hier nu wel prima, het was niet helemaal zijn omgeving, maar toch was het beter dan in zijn eentje thuis zitten. Hij had nu tenminste gezelschap, al was het van iemand die hij eigenlijk nauwelijks kende en die nog een vriend had ook. De jongens in de hoek begonnen echter steeds meer geluid te maken, waarbij ze ook begonnen te gooien met bierglazen. Het glas spatte steeds op de grond in elkaar, waarbij de scherven in het rond vlogen. Dit zag er niet goed uit en argwanend stond Nathaniel op, waarbij zijn hand beschermend op de schouder van Emma legde. De jongens probeerden elkaar duidelijk af te troeven en een van de dapperdere van het stel waagde het om een glas richting hen in de hoek te gooien.. Dit moest je niet doen. Het glas brak en haalde Nathaniels hand open, waarna de jongens begonnen te lachen. Ze begonnen hem uit te dagen, met hun luide stemmen en met dubbele tong. In Nathaniels ogen begon een vuur te branden.

Emma probeerde op Nathaniel te letten, maar de jongens aan de bar werden steeds luidruchtiger. 'Jawel, alleen volgens mij gaan die jongens niet helemaal gezellig zijn, en ik dacht dat je het niet leuk vond hier' zei ze een beetje vragend en ze stond geschrokken op toen er een glas hun kant op vloog. Uit Nathaniels hand stroomde wat bloed, 'Wow' zei Emma geschrokken en ze keek hem aan. Ze was niet echt bang, had geen idee wat de jongens zouden kunnen doen, en ook niet wat Nathaniel zou kunnen doen.

Nathaniel lette al niet meer op wat het meisje achter hem zei, maar hij focuste zich op de grote groep jongens, die steeds dichterbij kwam. Nu richtten ze zich ook op Emma. 'Is dat je vriend? Wat een slappenling.' Een zachte grom ontsnapte uit de keel van Nathan, je moest hem zeker niet sarren, want dan ontplofte hij nog voordat je pap kon zeggen. En deze jongens waren op de goede weg. Eentje van hen waagde het zelfs om vlak voor Nathan te gaan staan en tegen hem aan te duwen. Dit was hem nog nooit overkomen, meestal lieten dronken gasten hem wel met rust, om hoe hij eruit zag. Misschien hitste het feit dat er nu een meisje bij hem was, de jongens wel op. Met een dreigende stem zei hij tegen de jongens dat ze beter konden maken dat ze wegkwamen, waar hij hen allemaal een voor een bij aankeek. Het mocht echter niet baten. De jongen voor hem begon te lachen en haalde uit naar het hoofd van Nathaniel. Nu was hij te ver gegaan, Nathaniel reageerde sneller dan de jongens, verdoofd door de alcohol, zouden kunnen, ontweek de klap en haalde zelf uit naar de slapen van de jongen. Een doffe dreun klonk en de jongen viel op de grond. Dit was ook niet echt verstandig geweest. Het was toch 10 tegen 1 en de jongens leken zeker niet blij dat hun maat was neergeslagen. Voordat ze van de schrik bekomen waren moesten ze er weg zijn, Nathaniel wilde niet het risico lopen dat ze zich ook aan Emma zouden vergrijpen. Hij genas snel de wonden op zijn hand en pakte Emma bij de arm. 'We moeten hier weg. Nu.'

Emma keek verdoofd van de adrenaline toe naar hoe Nathaniel een gevecht met de jongens begon. Een jongen staarde de hele tijd, naar haar lichaam en hij glimlachte flirterig naar haar terwijl de andere Nathaniel bijna tegen zijn hoofd sloeg. Ze stond als in een droom toe te kijken naar wat er gebeurde, het enige wat zij voelde was hoe er een vreemd soort paniek opkwam. Elke paar weken kreeg ze opeens zo'n aanval, ze wist niet waar het vandaan kwam, maar het was doodeng. Soms was ze óf heel erg boos, óf heel erg paniekerig. Toen hij haar hand vastpakte bleef ze stokstijf stilstaan, na een paar seconden leek ze pas wakker te worden uit de droom en ze rende met hem mee naar buiten. Ver kwam ze niet want haar benen begonnen te trillen en ze voelde hoe haar ademhaling sneller ging.

Toen ze niet meteen reageerde trok Nathaniel haar maar met zich mee, iets anders kon hij niet, ze moesten echt maken dat ze wegkwamen. Toen ze met hem mee rende, haalde hij opgelucht adem en liet zijn vingers uit haar hand glijden, zodat ze snel weg konden komen. Hij hoorde haar rennende voetstappen achter zich, maar al snel werden ze langzamer, waarna ze helemaal stopten. Nathaniel bleef met een ruk stilstaan en draaide zich om. Het meisje stond daar te trillen, het was duidelijk dat ze niet meer verder kon komen. Maar achter haar vloog de deur van de kroeg al weer open en kwam een kudde jonge jongens naar buiten rennen. Nathan reageerde in enkele seconden en tilde het meisje op met zijn gespierde armen, ze was licht en klein. Zolang die jongens maar goed dronken waren en met hun zwabberende benen hun probeerden te achtervolgen, kon hij ze wel voor blijven, zelfs met het meisje in zijn armen. Hij liep richting het bos, vlak voor hen.

Emma kreeg haar ademhaling niet normaal. Door haar hoofd schoten duizenden dingen, sommige normaal voor iemand in zo'n situatie, sommige veel te overdreven. Waarom kwam deze aanval nu? Waarom niet zoals normaal als ze alleen was in haar huis. Ze had zelfs nog nooit een aanval gehad met Mortimer erbij. Haar handen voelden koud en ze sloot haar ogen. Achter haar hoorde ze de deur opengaan, Dit is het dan, ik ben dood dacht ze toen ze haar voeten los voelde komen van de grond. Maar nee, het was Nathaniel die haar optilde. Voorzichtig opende ze haar ogen en ze zag het bos steeds dichterbij komen.

Ik maak even nieuwe topic aan voor deze meet yess

Is goed...

Het woud it is.