Het woud.

Nathaniels tempo verslapte, hij hoorde al geen geschreeuw meer. De jongens leken het spoor bijster te zijn. Het was donker op de plek waar hij stilstond. Vlak voor de bomen hield hij namelijk halt, net in de schaduw van een grote eik die boven hen uittorende. Hij liet Emma uit zijn armen glijden, maar hield haar vast totdat hij zeker wist dat ze niet omvallen zou. Ze had helemaal niet bang geleken binnen, maar het was alsof iets over haar heen was gekomen, sterker dan zijzelf. Nathaniel keek, voor zover zijn cynische blik dat toeliet, bezorgd naar het meisje, die hij nog steeds bij de arm hield. 'Gaat het?' Vroeg hij voorzichtig, terwijl hij haar blik probeerde te doorgronden.

Emma had het idee dat ze verdronk in een zee van slechte gedachtes. Wat als Mortimer doodging, wat als ze alleen was? Wat als haar ouders haar vonden? De gedachten bleven door haar hoofd malen. Het trok ook in haar licham, haar kaak verstrakte en haar knieën knikte. 'Ja' wist ze zachtjes uit te brengen 'gebeurt vaak'. Ondanks zijn sterke greep zakte ze toch naar beneden en ze bleef op de grond zitten.

Oh nee, dit was niet goed. Dit was helemaal niet goed. Hij hurkte bij het meisje neer en sloeg zijn arm om haar schouder. 'Wat is er aan de hand?' Vroeg hij zo voorzichtig mogelijk. Zoiets had hij nog nooit gezien, de enige keer dat iemand werkelijk in elkaar was gezakt bij hem in de buurt, was drank de oorzaak geweest. Dat kon nu echt niet aan de hand zijn. Dit was iets wat hij niet begreep en hij wist niet of ze het zelf wel begreep. Hij drukte het meisje tegen zich aan, niet wetend wat hij anders moest doen. Ze leek in paniek te zijn. Was daar nu wel een oplossing voor? Langzaam wiegde hij haar heen en weer. Wachtend op een verklarend antwoord.

Emma haalde snel adem, en je kon het horen schrapen in haar keel. Haar longen vulden zich wel met lucht maar hij leek te koud om in te ademen. 'Weet ik niet' bracht ze zachtjes uit, en ze keek naar zijn gezicht. 'Weet ik nooit' voegde ze eraan toe terwijl ze haar best deed om haar ogen niet te sluiten en aan erge dingen te denken. Terwijl hij haar heen en weer wiegde probeerde ze normaal te ademen en aan blije dingen te denken, naar het was moeilijk.

De armen van Nathaniel lagen beschermend om haar heen en hij drukte zachtjes een kus op haar wang, zijn stoppels schuurde langs haar zachte wangen. Hij had van jongs af aan gehad dat liefkozingen hielpen tegen elke lichamelijke en geestelijke pijn, met zijn duim streelde hij haar arm. Wat was ze kwetsbaar in zijn armen. 'Denk maar aan iets leuks.' Mompelde hij. Wat was hij toch slecht met deze dingen, hij kon zich zo slecht inleven in iemand anders, vooral als hij totaal niet wist wat er aan de hand was. En zij wist het dus blijkbaar ook niet. Wat een drama, dit was niet precies de gebeurtenis waar hij op gehoopt had. Hier zou hij achteraf niet om kunnen lachen..

Ergens wist Emma heel diep van binnen dat dit niet helemaal oké was, ze had een vriend, maar niemand zou haar de schuld kunnen geven van iets als ze zich in zo'n situatie bevond. Toen hij zei dat ze aan blije dingen moest denken speurde ze haar gedachten wanhopig af, op zoek naar iets positiefs. Ze begon maar te denken aan de inrichting van haar huis, ze moest nog gordijnen hebben en lichtroze leken wel een goed idee, maar zwart wit kon ook... Zo bleef ze een tijdje zitten tot ze weer gekalmeerd was, en toen boog ze naar achteren, weg van hem.

Nathaniel voelde dat haar ademhaling rustiger werd en toen ze zich achterover boog liet hij haar los. Hij voelde zich zelfs iets schuldig tegenover haar vriend, maar dat gevoel verdween snel. Hij was niet iemand die zich schuldig voelde, om welke reden dan ook. Gebeurd is gebeurd. Hij hees zichzelf overeind en keek naar de lucht. De sterren schenen helder in de lucht, het was alsof ze er waren om een andere reden dan alleen de mensen voorzien van lucht. Ze brachten licht, een teken van hoop. Nathaniel glimlachte. 'Kijk naar de sterren.' Zei hij zachtjes, op een schorre toon. Zijn stem klonk als van een oude rockster, eentje die al veel te lang gerookt had, maar Nathaniel had deze stem van zichzelf. Het was alsof zijn ruwe bolster zich geuit had in zijn stem. Hij woelde weer door zijn haar, dat steeds warriger begon te zitten. Daarna keek hij op het meisje neer, om te kijken of ze werkelijk deed wat hij haar getipt had.

Emma haalde rustig adem, in en uit, in en uit... Ze keek op naar hem toen ze zijn stem hoorde en beet op haar lip. Ze ging op haar rug liggen en keek omhoog naar de fonkelende sterren die aan de hemel stonden. Zulke felle sterren zag je bijna nooit, kleine en grote, heldere en wazige, maar het waren er honderden. De lucht kleurde tussen donkerpaars en zwart in, en rechts bovenin stond de maan. 'Het is mooi' zei ze zachtjes en ze staarde ademloos naar de lucht. 'Ken je een gedicht?' vroeg ze hem, zij kende wel gedichten. Nooit begreep ze de betekenis ervan maar alleen al de cadans van een stem kon goed genoeg zijn om haar rustig te krijgen.

Het zag er niet naar uit dat ergens de komende tijd de zon op zou komen, Nathaniel vroeg zich af hoe lang ze binnen hadden gezeten. De tijd was voorbij gevlogen, en hoewel er misschien wat vreemde momentjes waren ontstaan, bracht ze hem tot rust. De harde kern leek te ontdooien in haar bijzijn, juist omdat zij de onschuld zelve leek te zijn. Al was ze een beetje raar. Het was goed om bij iemand in de buurt te zijn die zelf ook vreemde trekjes had, waar ze ook niet van wist waar het vandaan kwam. Net als hij zelf had. Niemand was perfect, al wilde sommige mensen dat je graag laten geloven. Toen ze zich in het gras neervlijde zakte hij ook weer naast haar neer. 'Zie ik eruit alsof ik gedichten ken?' Zei hij met een spottend lachje. Nee, gedichten waren niets voor hem en hij kende er dan ook geen enkele. Waarschijnlijk had hij zelfs nooit echt een gedicht gehoord, maar daar kon hij niet zeker van zijn. Misschien wel toen hij klein was..

Emma keek naar hem terwijl hij naast haar ging zitten. Ze keek even naar zijn gezicht en zijn houding en schudde toen haar hoofd. 'Oké, ga maar liggen dan' zei ze en ze keek weer naar de lucht. 'Ik weet wel iets, alleen heb geen idee wat het betekent, maar ik vind het mooi' zei ze. Even haalde ze adem en zorgde ze dat de stress uit haar aderen verdwenen was en toen begon ze zachtjes het eerste couplet van het gedicht op te zeggen. Het was eindeloos lang en ze wist alleen het begin uit haar hoofd, maar dat was genoeg.
(sorry, hij is wel Engels, doe maar alsof het NL is)
'LET us go then, you and I,
When the evening is spread out against the sky
Like a patient etherized upon a table;
Let us go, through certain half-deserted streets,
The muttering retreats
Of restless nights in one-night cheap hotels
And sawdust restaurants with oyster-shells:
Streets that follow like a tedious argument
Of insidious intent
To lead you to an overwhelming question….
Oh, do not ask, “What is it?”
Let us go and make our visit.'

Nathan grijnsde spottend toen haar blik over hem heen gleed en ze haar hoofd schudde. 'Dat dacht ik al.' Mompelde hij. Toch deed hij gehoorzaam wat ze zei en liet zich achterover in het gras zakken. Toen hij daar eenmaal zo lag, kon hij zijn ogen eigenlijk niet open houden. De grassprietjes prikten in zijn nek en de wind ruiste over het veld, dat met het geluid van de ritselende blaadjes maakte hem alleen maar slaperiger. Het begin van haar gedicht hoorde hij nog, maar de rest eigenlijk niet meer. Alleen haar zangerige stem drong nog tot hem door. 'Je hebt een mooie stem.' Mompelde hij slaapdronken. Nu pas merkte hij hoe moe hij eigenlijk was. Hij legde zijn arm onder zijn hoofd, om wat comfortabeler te liggen. Zijn ademhaling ging steeds langzamer. En op het laatst hoorde hij alleen haar stem nog.

Het maakte Emma niet uit dat hij niet naar het gedicht luisterde, ze begreep de tekst zelf ook niet. Haar stem vormde een geheel met de natuur om hen heen en ze keek opzij naar zijn gezicht. 'Je hebt een mooie stem' zei hij zachtjes en je kon haar glpach horen in haar stem. Toen ze klaar was, was het stil, en voorzichtig sloot ze ook haar ogen. Ze besefte niet dat het raar was om hier nu zo met hem in slaap te vallen.

"Hmm.' Was het enige wat Nathaniel nog kon uitbrengen, hij had nog wat willen zeggen, maar er kwam gewoonweg niets meer uit zijn mond. Hij hoorde nog dat ze naast hem kwam liggen, maar dat was het. Hij was al in slaap gevallen. Zijn borstkas ging langzaam op en neer in zijn slaap. Hij was zo veel liever, hij kon geen cynische opmerkingen maken en ook de harde blik in zijn ogen was niet te zien. Een grassprietje kietelde zijn neus en al slapend draaide hij zich om, hij sloeg zijn arm om Emma's middel. Onwetend dat het een dame was waar zijn arm nu overheen lag, daar zou hij waarschijnlijk pas de volgende morgen achter komen.

Emma viel snel in slaap, maar opende nog heel even haar ogen om naar zijn onschuldige gezicht te kijken. Met een glimlach op haar gezicht viel ze in slaap, en voor het eerst in weken had ze geen nachtmerrie. Het voelde goed om een keer lekker rustig te slapen. In haar slaap schoof ze steeds meer naar hem toe, mar eigenlijk sliep ze wel goed.

Het eerste wat Nathaniel besefte toen hij wakker werd was dat hij niet in zijn eigen bed lag, daarna realiseerde hij zich dat hij grassprietjes in zijn nek voelde prikken en dat er een meisje naast hem lag te slapen. Nog steeds lag hij met zijn buik op het gras en zijn arm om haar middel heen. Slaapdronken schoot hij overeind. Het was niet de eerste keer dat hij in de buitenlucht wakker werd, maar meestal was dat geen goed teken. ‘Oh nee’ Mompelde hij, terwijl hij naar Emma keek. De hele avond kwam weer terug. Hoe waren ze hier ooit samen in slaap gevallen? Nathaniel vroeg het zich ernstig af en woelde door zijn haar terwijl hij met zijn ogen knipperde. Zijn gevaarlijk blauwe ogen stonden wazig en zijn hoofd voelde zwaar. Het schemerde nog een beetje en het was duidelijk dat hij deze avond te weinig slaap gehad had. Een zachte, sarcastische lach rolde over zijn lippen. Wat een bizarre situatie.

Emma had al tijden niet zo fijn geslapen. Haar ogen waren gesloten en ze zag er nog liever uit dan normaal. Haar lichaam ging langzaam op en neer door haar rustige ademhaling, maar verder lag ze bijna helemaal stil. Dat was totdat ze opee s een gewicht van zich af voelde gaan. 'Mortimer' mompelde ze en ze opende haar ogen. Maar toen zag ze Mortimer niet, ze zag een andere jongen. Ze glimlachte 'Hoi Nathan' zei ze, niet geschrokken, niet slaapdronken, gewoon vrolijkz

Nee, niet Mortimer. Schoot er door Nathaniels hoofd heen toen het meisje wakker werd. De naam van van een andere jongen was de eerste die ze uitsprak, maar helaas was het Nathaniel die naast haar wakker was geworden. Dat realiseerde ze zich daarna pas, maar ze leek het niet erg te vinden. Haar manier van doen was weer veranderd sinds gisteravond. Het ging duidelijk weer beter en Nathaniel lachte magertjes. 'Misschien moeten we maar ergens wat gaan eten.' Vervolgde hij langzaam. Hij zou in ieder geval wat te eten gaan zoeken, wat zij zou gaan doen moest ze eigenlijk zelf maar weten. Hij was weer helemaal zichzelf..

Emma sprong op en trok haar kleding recht. Ze zat helemaal onder het gras en begon zichzelf schoon te vegen. 'Ja, dat is een goed idee' zei ze met haar zangerige stem en ze keek naar het bos. Ze vroeg zich af waarom hij haar gisteravond hierheen gebracht had, waarschijnlijk omdat het zo dichtbij het café was. In ieder geval was het een goede zet geweest, aangezien die jongens niet meer achter hen aangekomen waren. 'Er is vast wel iets van een restaurantje in de buurt' zei ze terwijl ze weg begonnen te lopen in de richting van de stad.

Nathaniel liep langzaam achter haar aan. 'Als die tenminste open zijn..' Mompelde hij langzaam, nadat zijn blik over de horizon gegleden was. De zon was nog niet eens opgekomen, het zou wel rond een uur of zes in de morgen zijn. Hij was niet echt de persoon die hield van vroeg opstaan, ook niet iemand die vrolijk wakker kon worden als hij in een grasveld ontwaakte. Maar dit kon niet anders. Als er niets open was in de stad moesten ze maar naar zijn appartement, of hij zou haar even bij haar eigen huis afzetten. Misschien woonde ze wel samen met haar vriend. Een grijns gleed over zijn gezicht als hij het gezicht van de jongen in kwestie voorstelde als hij Nathaniel zag, die zijn vriendin thuis bracht. 'Waar loop je heen?' Nathaniel versnelde even, zodat hij weer naast Emma kwam te lopen.

Emma hoorde hem niet eens, ze liep zo licht dat ze bijna huppelde en ze genoot van de wind in haar haren. Ja, Emma was echt een levensgenieter, ze vond alles mooi en goed en had nergens problemen mee zolang ze haar gang maar kon gaan. TOen hij haar vroeg waar ze heenliep keek ze verbaasd om naar hem. Draaide een rondje op de bal van haar voet en haalde haar schouders op. 'Ja, dat weet ik eigenlijk ook niet echt. Misschien moet ik maar gewoon naar huis gaan' stelde ze een beetje verwonderd voor en ze keek hem met haar grote, zwarte ogen aan.

Hij glimlachte schuin om haar gedrag, wat was ze toch een schatje. Leek niet altijd in de gaten te hebben wat er om haar heen gebeurde, was gewoon haar vrolijke zelf. Wat moest het fijn zijn om zo vrolijk te kunnen zijn. Nathaniel kende dit niet. Waar kwam zo'n heftige emotie vandaan? Hij schudde langzaam zijn hoofd, waarbij hij het niet kon laten zijn spottende lachje weer te laten klinken. 'Moet ik je naar huis brengen?" Vroeg hij haar langzaam, toen hij zich weer naar haar toe gekeerd had. 'Tenzij je liever eerst even wilt kijken of er in de stad wat open is.' Hij opperde toch maar niet dat ze ook met hem mee naar huis zou kunnen, alleen om te eten. Hij vroeg niet snel mensen mee naar huis, hij vond zijn thuis een te persoonlijk iets om zomaar aan iedereen te laten zien. Het kon maanden duren voordat je zou kunnen zien waar hij woonde.

Elke keer lachte hij spottend, en ze vroeg zich af waar dat lachje vandaan kwam, zat er een betekenis achter? Of lachte hij gewoon omdat hij niks beters te doen had. Emma twijfelde even. Eigenlijk wilde ze toch wel graag naar huis, schone kleding aantrekken, misschien kroop ze nog wel eventjes in bed of ging de hele ochtend bank hangen. 'Als je er tijd voor hebt, ik kan ook wel lopen, het is niet heel erg ver weg' zei ze met een glimlachje, het was niet dat ze niet wilde dat hij meeging maar ze wilde hem vooral niet tot last zijn.

Kian keek even snel op zijn horloge. Het was nog vroeg, nog geen zes uur in de morgen. ‘Ik kan je wel brengen.. Mijn auto staat in de buurt.’ Zei hij langzaam. Het liefst wilde hij zo snel mogelijk naar huis. Zijn overhemd had nog steeds een verbrande mouw en het gekartelde stuk schuurde tegen zijn huid. Hij bleef staan en keek haar afwachtend aan. Het was net alsof dit voor hem zo normaal was. Er lag een natuurlijke nonchalance over hem heen, waardoor zijn gedrag altijd soepel leek te gaan. Als je gewoon deed alsof het normaal was, namen mensen dat eigenlijk ook altijd van je aan. Dat had hij van jongs af aan meegekregen, en dat had hij zich eigen gemaakt.

Emma keek met haar grote ogen op naar hem. 'Ja?' vroeg ze hem verwonderd en ze glimlachte. 'Nou, mooi zo' zei ze en ze begon te lopen. Na een paar stappen draaide ze zich weer om naar hem, 'Euh... welke kant op?' . Ze deed altijd van die domme, ondoordachte dingen, maar het was haar charme. Veel mensen vonden het schattig, en ook al was ze al twintig, ze kon soms vreselijk schattig overkomen. Haar wit geverfde haren waaiden in de wind terwijl ze wachtte op een antwoord van deze knappe, nonchalante jongen voor haar. Ze kon haar vinger niet leggen op wat er nou zo interessant was aan hem, zijn onverschilligheid? Zijn grove uiterlijk waaronder hij toch best lief bleek te zijn? In ieder geval interesseerde het haar wel...

Nathaniel begon te lachen en liep naar haar toe. 'Gewoon rechtdoor.' Hij sloeg zijn arm om haar schouders en keek haar lachend aan. Hij dacht niet ooit een meisje zoals zij te hebben ontmoet. Hij hield ervan dat ze gewoon deed, en daarna pas nadacht. Ze leek zo lief, zoveel liever dan hij was. Diep van binnen. Hij liep door, waarbij zijn arm van haar schouders af gleed. Zijn auto stond vlak bij het vuur park, die enkele minuutjes lopen was vanaf hier. Zijn handen gleden in zijn broekzakken. Onder het lopen keek hij om zich heen. Het was zo vroeg.. Hij kon alleen maar wensen dat hij in zijn bed lag, met de warme dekens over zich heen. Helaas was dit niet het geval.

Emma keek op naar zijn gezicht, zijn felblauwe ogen lachten naar haar en ze glimlachte terug. Ze was benieuwd of Mortimer thuis was, dat zou wel fijn zijn want dan was ze niet helemaal alleen. Ergens was ze bang voor wat er gisteravond gebeurd was, bang dat het steeds vaker zou komen. Zo ongeveer het enige wat ertegen hielp was het denken aan Mortimer, maar zelfs dan sliep ze slecht en was ze boos of bang. 'Oké' zei ze en samen liepen ze naar de auto, waarbij het gewicht van zijn arm halverwege van haar schouders afviel. Het viel Emma niet op dat het zo rustig was, ze was compleet in gedachten verzonken, al gingen haar gedachten niet erg diep en flitsten ze van het ene naar het andere.