De rots.

De zon scheen fel op de rots en verwarmde zo de gehele omgeving, alsof de rots zelf een warmtebron geworden was. Het was eigenlijk veel te heet om te sporten vandaag en iedereen zou Nathaniel dan ook voor gek verklaard hebben als ze hem zo zagen voortbewegen, hangend aan de touwen. Hij zekerde zichzelf, wat alleen maar zwaarder was. Zijn lichaam was in zijn geheel aangespannen en zijn aderen waren duidelijk te zien. Het was duidelijk dat het hem veel moeite koste om zo omhoog te komen, maar zomaar naar beneden kon nu ook niet meer. Nu werd het toch te zwaar. Nathaniels vingers gleden van een stuk rots af, waarbij hij zijn vingers open haalde en hij verloor zijn evenwicht. Bijna viel hij, maar gelukkig hield de riem om zijn middel omhoog. De adrenaline schoot door zijn aderen. Nathaniels adem versnelde en even keek hij naar beneden, daar de diepte onder zich. Hij moest er niet aan denken dat hij niet vast had gezeten, dan lag hij nu ergens uit elkaar op de grond.. Het was onmogelijk geweest om zichzelf dan nog te genezen. Hij was waarschijnlijk in een klap dood geweest. Een grom ontsnapte hem uit frustratie, angst kende hij niet. Na enkele seconden gehangen te hebben zette hij voort, hij had de top bijna bereikt..

Haar lange, bruine lokken waren vastgebonden in een hoge paardenstaart. Het meisje droeg een zwarte top, een stevige broek die voor klimmen was bedoeld en van zo'n wandellaarzen. Alles behalve charmant kon je zeggen. Gelukkig was haar specialiteit aarde dus touw en al dat soort dingen had ze niet nodig. Zou ze iets nodig moeten hebben dan gebruikte zij haar handschoenen met de metalen ketting want ook zij kon metaalsturen. Ze zette zich af en greep met haar handen vast. Ze maakte inhammen doormiddel van aardsturing waar ze haar voeten in kon rusten. Ze begon op een langzaam tempo en ook zij met haar toch wel betere conditie begon het al snel warm te krijgen. Haar hoofd werd steeds roder, druppels zweet kwamen uit haar porien en haar ademhaling begon zwaarder te worden. Het meisje zag alleen 1 ding en dat was de top waar ze naartoe wilde. Dit was een goede training voor uithoudingsvermogen, concentratie en doorzetten. Het duurde ongeveer een half uurtje voordat ze al bijna de top had bereikt. Met aardsturen ging het veel sneller en eigenlijk had ze over de berg kunnen 'surfen'. Dan was Stacey er al binnen 5 a 10 minuutjes geweest. Alleen dat vond ze niet zo bijzonder. Ze keek op naar een bepaalde richting waar het geluid vandaan kwam. Haar blauwe ogen gleden over het gezicht van de jongen die haar bekend voorkwam. Waar herkende ze hem van? Ze besteedde er niet veel tijd aan en klom weer een stukje omhoog. Tijdens het klimmen kon je niet afgeleid worden, een slechte combinatie.

Ik zag laatst allemaal meets tussen Kian en Crystal weer, dat was zo lieeeef!!

Nathaniel klom zelfverzekerd als altijd door tot omhoog. Hij droeg een soort hemd, een shirt zonder mouwen, waar hij zich makkelijk in bewegen kon en zijn spieren showde. Zijn tatoeages liepen bijna door tot aan zijn nek, wat normaal nooit te zien was, aangezien hij altijd een shirt met mouwen had gedragen. Voor het sporten deed hij dat niet, dat was veel te warm. De zon leek hem te willen verstikken terwijl hij zo aan de rotsen hing, maar hij was niet de enige op wie de zon zo inwerkte. Iets onder hem klom een meisje, die hij pas zag toen hij al bijna de top bereikt had. Pas toen keek hij weer naar beneden. Hij had helemaal niet doorgehad dat hij niet alleen was geweest, hangend aan de rots. De gestalte kwam hem vaag bekend voor, alsof het iemand was die hem ooit had gepasseerd in de winkel, maar toch meer zijn aandacht had getrokken dan een gewoonlijke voorbijganger. Hij kneep zijn ogen samen en staarde geconcentreerd naar het meisje. Maar hij kon er toch niet op komen waar ze hem nou zo bekend van voorkwam. -Waarschijnlijk was dit ook te wijten aan het feit dat het meisje er deze dag toch heel anders uitzag dan toen hij haar voor het eerst gezien had. Zij kwam op een veel makkelijkere manier naar boven dan hij en Nathaniel zuchtte gefrustreerd. Hij keerde zich weer weg van haar en legde de laatste metertjes rots af. Het eerste uitzicht aan te top was prachtig. Nathaniel grijnsde breed en triomfantelijk toen hij zijn hoofd over de rand stak. Hij had het gered.

Owjaaaa! Ik zou dat weer eens moeten terug lezen haha!
Eens kijken of Stacey hem gaat mogen maar hij heeft al vele aanbidders zag ik
_____
Het meisje concentreerde zich terwijl ze zich met een hand vasthield en met haar andere hand haar zweet van haar voorhoofd veegde. Ze hoefde nog maar een aantal meters maar het was zwaarder als gedacht. Ze maakte meerdere inhammen waar ze haar voet in zette waardoor zij makkelijker omhoog kwam. Beetje vals spelen? Dat vond Stacey totaal niet want ze had geen touw. Zou ze vallen dan zou ze best haar neerkomen ook al zou zij een platte rots onder haar laten rusten. De klap zou nog steeds pijnlijk zijn maar vallen ging nooit pijnloos. Na een aantal minuten kwam ook zij boven en ze boog zich even voorover. Zweetdruppels vielen op de grond omdat het zwaar was maar de zon had echter ook zijn werking. Ze zocht naar de fles aan haar riem waar ze meteen flinke slokken van nam. Ze draaide de fles weer dicht en deed het weer terug waar het hoorde. Ze keek voor kort opzij want ook de man had het gehaald. De zon scheen in haar gezicht waardoor Stacey haar ogen moest samenknijpen. "Prachtig uitzicht niet waar?" Ze kon wat vriendelijker maar haar gezicht bleef emotieloos. Stacey liet meestal nooit expressies zien, dat was zeldzaam. Ze begon te lopen terwijl zij het schitterende uitzicht bekeek wat haar adem leek weg te nemen. Het klimmen was het zeker waard geweest omdat het resultaat mocht wezen.

Het was echt een leuk verhaal haha, voor mijn gevoel ben ik achteruit gegaan met schrijven. (Nathan is ook gewoon sexy)

Nathaniel zette zijn handen op het gras en drukte zichzelf omhoog. Het was toch bizar dat de zon deze groene plek zo zacht bescheen, een veel lieftalligere omgeving, vooral een veel aangenamere plek om te zijn dan voor de rots. De hitte die van het steen afsloeg was kort gezegd verschrikkelijk geweest en Nathaniel was er zeker van dat hij levend had kunnen verbranden, alleen maar door zijn eigenwijsheid. Hij was ook te koppig en op dit soort momenten werd dat bevestigd, waardoor hij het ook erkende. Het zachte gras voelde aangenaam aan zijn vingers en hij zuchtte een zucht van verlichting. Zijn trotse ogen verkenden de omgeving en hij liet zich in het gras vallen, waar hij even bleef liggen. Wat was dit toch zwaar geweest. Zijn spieren ontspanden zich onder zijn huid en Nathaniel wist dat hij zo toch op zou moeten staan als hij geen last wilde krijgen van spierpijn. Dus hij hees zich maar overeind. Hij hield van die lichamelijke uitdaging, hij hield van de hoogte, hij hield van alles dat spannender was dan beneden rondlopen. Dus dit paste perfect bij hem. Het meisje, die duidelijk minder buiten adem was dan hij, al zag ze er ook vermoeid en bezweet uit, sprak hem aan. "Prachtig uitzicht niet waar?" Nathaniel volgde haar voorbeeld en keek ook over het randje, waarna hij knikte. Het was inderdaad prachtig. Maar Nathaniel was hier niet per se gekomen voor het uitzicht, het was de uitdaging van het klimmen dat hem had aangetrokken. Hij haalde zijn waterfles van zijn riem en begon gulzig te drinken. Pas toen hij daar mee klaar was keek hij weer naar het meisje. En verrek. Plotseling wist hij weer waar hij haar gezien had, die fel blauwe ogen zou hij niet zo snel vergeten. Een iets arrogante vlaag schoot door zijn blik heen, de eerste ontmoeting met het meisje had niet echt de basis gelegd voor een goede vriendschap.

Haha! je weet dat arrogantie een persoon lelijk maakt he :p en ik hou van spontane meets. Geplande drama's vind ik altijd zo geforceerd. Ik vind je nog steeds goed schrijven hoor. Trouwens ik type op mijn telefoon dus er kunnen fouten inzitten
__________
Ze haalde het elastiekje uit haar haren en bond haar haren opnieuw vast in een nu wat fatsoenlijke, hoge paardenstaart. Haar blauwe ogen waren even naar de blauwe lucht gericht terwijl zij de berglucht flink inademde. Haar ademhaling ging hier op het topje van de berg veel moeizamer dan beneden op het vasteland. Waarom had ze geen handdoek meegenomen om zich droog te kunnen deppen? Nu was ze doorweekt door haar eigen zweet wat Stacey niet bepaald prettig vond. Ze stonk meestal niet als ze zweette zelfs niet zonder deodarant maar toch voelde zij zich ongemakkelijk. Ze snoof zachtjes om te kijken of ze naar de zweet stonk maar dat was niet het geval. Ze rook eerder naar aarde, naar mos en gewoon haar eigen geur. De jongen reageerde niet op wat ze zei waardoor Stacey het gevoel kreeg dat de man uit de hoogte deed. Het enige wat hij deed was een klein knikje geven als een bevestiging op haar vraag. Ze stomde met haar voet op de grond waardoor er een soort ligbed van aarde werd gemaakt. Ze ging erop liggen terwijl zij haar ogen sloot om te kunnen genieten van de zonnestralen die op haar huid scheen. Ze merkte dat de jongen weer naar haar keek waardoor ze hem terugkeek en zijn ogen ontmoette. Nu wist ze wie hij was. De jongen van de luchttempel want ook zijn tatoeages kwamen haar bekend voor. Hij had het lef gehad om haar weg te duwen terwijl nog nooit iemand haar zo had behandeld. Zijn blik straalde arrogantie uit waardoor ze wist dat hij haar herkende. Hun ontmoeting was niet bepaald aangenaam geweest "Je hoeft niet zo'n blik naar mij toe te werpen." Zei ze op een simpele toon en ondertussen keek ze weer voor zich uit. Haar gezicht in dezelfde emotieloze plooi wat zij altijd droeg. Zij was niet bepaald iemand die meteen conversaties begon of een vriendelijke uitstraling had. Stacey kwam arrogant over, koud als de koudste winterdagen en niemand wist wat in haar hoofd rondspookte. Je kon haar niet gemakkelijk lezen want je wist gewoon niet hoe zij zich op bepaalde momenten voelde. Haar lichaamstaal en gezichtsuitdrukkingen waren onleesbaar.

Neeee maar die drama was echt leuk. Kian en Crystal waren gewoon grappig samen en we hadden altijd wel lange stukken .

'Sorry, ik moet nog een beetje bijkomen van het klimmen.' Antwoordde Nathaniel met een vage, spottende grijns, duidelijk buiten adem. De opmerking over zijn blik besloot hij te negeren, wat had hij daar immers aan kunnen doen, zij was diegene die plotseling voor hem was gesprongen bij hun eerste ontmoeting. Geen wonder dat hij zo gekeken had. Dat hij haar opzij had geduwd, liet hij daarbuiten, dat kwam hem op het moment gewoon beter uit. Ze zag er overgens niet uit alsof ze bizar gedrag gewoon vergeven zou. Hij besloot zijn hooghartigheid maar achter zich te laten en de eerste ontmoeting te vergeten, aangezien hij en zij de enige waren die zich op deze plek bevonden, was het handiger om toch maar geen ruzie te maken. Zijn harde blik was iets verzacht, als sluimerde er nog steeds iets van het vurige zelf door zijn blauwe ogen. Je moest je ruwe kern nou eenmaal laten gaan op zo’n plek als deze, het leek verboden te zijn om je hier hooghartig op te stellen. Zijn borstkas ging nog stel op en neer, als teken dat hij nog steeds een zuurstof tekort had. Het laatste stukje had hij werkelijk te snel geklommen. Hij begon langzaam rond te lopen om de activiteit in zijn spieren langzaam af te bouwen, zijn huid glom in de zon. Zijn rugzak, die hij altijd bij zich droeg als hij op pad ging, kwam nu eindelijk van pas. Hij haalde de zak van zijn rug af en maakte deze open. Altijd was deze volgestopt met de dingen die hij nodig dacht te hebben. Twee handdoeken, eten en drinken. De handdoeken haalde hij tevoorschijn en hij begon zich met de ene af te deppen. Daarbij keek hij naar het meisje. ‘Ben je de jouwe vergeten?’ Ervan uitgaand dat iedereen die ooit een berg beklommen had in de zon, toch zeker een handdoek mee zou nemen. Hij pakte de tweede handdoek op en reikte die naar haar aan. Zijn blik gleed over haar heen. Hij had nog nooit iemand ontmoet die zich zo koel opstelde, zo tegengesteld aan het impulsieve vuur dat binnen in hem brandde.

Ja die was ook leuk! Je bent toen gestopt op Valinta niet waar?
_____
"Je bent niet de enige" sprak ze op een zachtere toon uit terwijl zij haar ademhaling onder controle probeerde te houden. Stacey kon er niets aandoen dat ze nu zwaarder deed ademhalen ook al probeerde ze het te regelmatigen. Haar gezicht moest nu zeker zo rood zijn als een tomaat maar dat deerde het meisje niet. Zij gaf niet bepaald om haar uiterlijk en een nagel breken was voor haar niet het einde van de wereld. Dit betekende niet dat het meisje zichzelf niet deed verzorgen want dat deed Stacey wel. Alleen vond ze een bad hairday of geen make-up op niet echt een ramp. Zijn blauwe ogen die haar herinnerde aan de gevaarlijke oceanen keken haar aan met een vurig tintje erin. Zou zijn element vuur zijn door de manier hij doet? Ademhalen ging haar nog steeds niet gemakkelijk af terwijl zij de heldere zuurstof van de bergen diep in haar longen liet dringen. Bij zijn vraag over de handdoek werden haar ogen wat groter waardoor haar donkere pupillen haar blauwe ogen leken te verdringen. "Ja eigenlijk wel. Ik ben mijn rugzak in het algemeen vergeten" Je merkte duidelijk de schaamte in haar stem en haar afwijkende blik naar de verte. Voor kort zag je verbazing in haar ogen wanneer hij zijn tweede handdoek aan haar bood. De verbazing kwam zo snel als het was gekomen en Stacey nam de handdoek aan. Moest ze hem nu bedanken? "Dan...Da..." Stacey bedankte zelden waardoor zij dat woordje juist niet over haar lippen kreeg. "Bedankt" Dat kwam echter bot over terwijl zij dat zo niet had bedoeld. Tja ze was daar nu eenmaal niet goed in en daar zou ze vast ook niet beter in worden. Stacey was niet bepaald sociaal en had ook vrij weinig vrienden waar ze haar sociale vaardigheden mee kon beoefenen. Tijdens zichzelf droog te deppen keek ze stiekem vanuit haar ooghoeken naar de jongen. Nu ze hem van beter kon bekijken had ze haar conclusie gesloten dat hij er best aantrekkelijk uitzag. "Ik had hier eigenlijk geen mensen verwacht. De meeste redden het niet om de top te bereiken, dat is echt uitzonderlijk. Halverwege geven ze het op en keren dan terug naar het 'vaste' land"

Ja klopt! Het ging niet echt lekker op dat moment en ik voelde niet meer zoveel voor RPG'en, ik wilde later wel weer naar een site, maar ik kon jullie niet meer vinden hahaha

Hij had niet verwacht dat ze zou toegeven dat ook zij buiten adem was, ten eerste leek ze er niet het type voor en ten tweede had ze nog vals gespeeld ook. Hij had wel gezien hoe ze haar krachten had gebruikt om omhoog te klimmen. Aarde. Dat maakte het vreemd dat zij deze berg beklom, je zou denken dat mensen met die krachten liever met hun voeten op de grond bleven staan. Water, daarin tegen, kom je overal tegen. Hij woelde even door zijn haren en vulde zijn waterfles, die hij nog steeds in zijn hand had, met zijn krachten opnieuw met water. Gulzig liet hij het vocht naar binnen stromen, zijn mond snakte naar water. Zijn tong voelde steeds droger aan. Het werd hier echt te heet en zijn vochtverlies ging te snel. Toen de fles leeg was gooide hij hem op de grond. Het meisje ontweek zijn blik. Hij moest zachtjes lachen om haar schaamte, en knipoogde naar haar toen ze de handdoek aannam. Wat was ze toch trots. Het was niet moeilijk om in te schatten hoe dit meisje in elkaar zat, maar wat ze precies dacht, dat wist hij niet. Ze leek zo gesloten als een oester. Zijn blik gleed over haar heen terwijl ze zich afdroogde. En lachte zijn spottende lachje toen ze een bedankje bijna niet over haar lippen kon krijgen. Ze leek ergens zo op hem. Maar hij rekte zich uit en keek weer om zich heen. De rand van de afgrond lokte naar hem en Nathaniel gaf toe aan de verleiding. Niet de behoefde aan een intens gesprek voelend, ging hij aan het randje van de rots zitten, zijn benen bungelden over de rand. Hij zette zijn handen op de grond en leunde een beetje achterover, waardoor hij naar de lucht kon kijken. Het was zeer helder weer, vandaar de hitte. De lucht was helder blauw en er was geen wolkje aan de hemel te zien. Soms had Nathaniel gewild dat lucht zijn element was geweest. Zo vrij als een vogel in de lucht, dat idee trok hem wel aan.

Moest ze de bezweten handdoek terug geven? Dat vond ze geen fris idee dus besloot ze de handdoek achter haar nek te leggen. Misschien zou ze die hem schoon wel terug geven want zo kon ze dat echt niet maken. Toch vond ze het wel een vriendelijk gebaar van hem want hij leek haar niet echt te mogen. Zelf had ze geen bepaalde indruk voor hem alleen dat die wel lef had, meer niet. Ze had niet veel van haar fles water gedronken en zag dat zijn fles leeg was die hij vulde met water. Water was zijn element! Dat had ze helemaal niet achter hem gezocht. Knipoogde hij zojuist naar haar? Hij dacht vast heel wat van zichzelf maar zo snel viel ze niet voor iemand zijn charmes. Als nog zou ze dit gebaar niet snel vergeten. Je zag het niet aan haar gezicht maar ze vond het aardig van hem. Het meisje ging aan de rand van de berg zitten, iets verder van hem vandaan. Ze wilde hem niet ongemakkelijk laten voelen of hem het gevoel geven dat hij tegen haar moest praten. Nee ze was niet echt een prater en als hij met haar wilde spreken moest hij het initiatief nemen. Dat was het nadeel van gesloten zijn, een gesloten persoonlijkheid tegen mensen die zij niet kon. Haar handen waren gerust op haar bovenbenen en nu voor het eerst ging haar ademhaling regelmatig. Moest ze nog iets zeggen? Ze wilde wel wat zeggen wat op het puntje van haar tong lag. "Ik dacht dat je een vuurmeester was" sprak ze uit, net hoorbaar zodat hij het had verstaan.

___
Sorry voor kort stukje maar ben even aan het gamen en nu heb je ons allemaal weer gevonden haha

Yess! gelukkig wel hahaa. Kom jij misschien uit Noord-Holland? Het viel me op dat je kon in plaats van kende zei haha

Nathaniel sloot zijn ogen en genoot van de zon. Hij wilde niet denken aan het moment dat voor hem lag, dat hij weer naar beneden zou moeten klimmen onder de hitte van de felle stralen. Het was veel prettiger om hier zo te genieten van de warmte, dan erin te moeten zwoegen. Hij tikte met zijn hielen tegen de rots terwijl hij zo zat. Een warm gevoel ging door hem heen en even voelde hij zich niet meer die jongen die niet geliefd wilde zijn, niet geliefd durfde te zijn. Hij dacht nergens meer over na, zat alleen nog maar. Totdat haar stem hem opwekte. "Ik dacht dat je een vuurmeester was.” Het klonk alsof ze de woorden niet voor zich had kunnen houden en Nathaniel lachte ruw, waarna hij opzij keek. ‘Hoezo dat?’ Vroeg hij. Hij had er nooit rekening mee gehouden dat zijn element een ander had kunnen zijn dan water, water hoorde bij hem. Alsof hij zichzelf daarvan moest herinneren liet hij waterstroompjes om zijn been stromen, als kleine slangen begon het water om zijn lichaam heen te kronkelen. Maar ze verdampten in de zon. Het water koelde hem wel af. Een zucht van verlichting klonk uit zijn mond. In de verte klonk het geluid van een arend en Nathaniel spiedde in de verte, op zoek naar het dier. Misschien zou hij er wel zijn blik op kunnen werpen, hij kon het niet laten, hij was gewoon gek op dieren.

Nee ik kom uit Limburg, helemaal onderaan, Heerlen heet dat, vlak bij Maastricht. En weer een kort stukje want heb echt druk maar wil antwoorden.
_______
Haar blauwe ogen waren gericht op haar nagels waar vuil onder zat omdat ze dus had geklommen. Met haar vingers speelde ze met haar paardenstaart als een beetje afleiding. Wanneer hij sprak, wanneer hij wat vroeg keek het meisje hem aan. Haar ogen nog steeds zo kil maar niet omdat ze hem niet mocht. "Om je houding, je manier van doen, hoe je kijkt naar mij" het meisje haalt simpel haar schouders op. "Ik heb een hele andere beeld bij watermeesters." Misschien interpreteerde zij verkeerd. Tja de meeste schatte haar ook verkeerd in. Haar ogen waren gericht op de slangentjes die over zijn lichaam kronkelen. Dat vond ze wel echt leuk om te zien hoe hij zijn krachten gebruikt. Stacey besloot een paraplu te maken van aarde waardoor ze werd overschaduwd. Zo vol in de zon was niets voor haar.

Ooooh joh! Hier zeggen ze dat ook bijna allemaal, vandaar haha

Hier had hij dus precies niets aan. Hij had geen idee van wat voor indruk hij precies maakte op andere mensen met zijn houding. Als ze van hem schrokken, probeerden ze dat meestal te verbergen en dan was dat succesvol. Nathaniel lette niet zozeer op de mensen in zijn omgeving, dat hij dat doorhad. Ook nu haalde hij kort zijn schouders op. Als zij er zo over dacht, zou het wel zo zijn. "Ik heb een hele andere beeld bij watermeesters." Zijn ogen bleven bij haar hangen, maar weer zweeg hij. Die afstandelijke blik.. Oh Nathaniel. Waarom deed hij zo graag wat hij zelf wilde. Het hielp hem zo slecht bij het onderhouden van relaties. Hij kon er vaak niet eens eentje beginnen. ‘Jouw kracht is aarde, toch?’ Zei hij moeilijk. Hij vroeg maar naar de bekende weg, alleen maar om het gesprek op gang te houden. Waarom ging het bij dit meisje zoveel moeilijker. Hij dacht er niet aan om met charmante praatjes aan te komen met zijn scherpe tong, ze prikte er zo doorheen. Hij dacht niet dat ze er in zou trappen. Hij boog zich weer voorover en keek even in de afgrond, waarna hij aan zijn oorbel voelde. Zijn eerdere hoop kwam uit. Beneden hem zat een arend, een vogel die grootsheid uitstraalde. Nathaniel begon klakkende geluiden te maken, in de hoop de vogel te lokken. Maar hij faalde. Zo’n vogel liet zich niet beïnvloeden door een mens.

Kom jij dus wel uit Noord-Holland? tja ik weet niet. Volgens mij zeggen we ook alleen maar kon, ik hoor weinigen kende noemen :p
______
Aan de ene kant voelde zij zich duidelijk niet op haar gemak wanneer hij haar op een bepaalde manier aankeek. Heel even, voor korte secondes beet ze op haar onderlip omdat zij zelf de blik niet kon vasthouden. Nee het meisje keek juist weg, weg naar iets wat nu haar aandacht trok. De arend. Bij zij vraag keek ze omhoog met haar ogen naar haar paraplu. "Denk het wel" hij leek het gesprek op te pakken dus waarom zou ze niet daar in meegaan. "Ik kan alleen niet zoiets wat jij net deed maar dit kan ik wel" hij leek de arend heel interessant te vinden en waarom niet van dichterbij bekijken. Ze liet de grond onder hun zakken alsof ze in een lift zaten die een aantal verdiepingen omlaag ging. Ze stopte als ze ongeveer op dezelfde hoogte zaten als van de arend. Nu maakte ze een luikje waar je doorheen kon kijken. "Zorg er wel niet voor dat die dadelijk met zijn snavel in je ogen prikt"

Jaaa, uit Alkmaar. Bij ons zeggen ze vooral in de dorpjes in de omgeving kon, zelf zeg ik kende haha

‘Maar dit kan ik wel…’ Nathaniel sprong op toen de grond onverwachts begon te bewegen. Zijn lichaam spande zich aan en zijn ogen stonden aandachtig, de omgeving in zich opnemend. Tot hij opzij keek en hij zag dat het meisje dit veroorzaakte. Langzaam liet hij zich weer neervallen. Al vond hij het nog steeds niet echt prettig wat er gebeurde, hij had liever zelf de controle over wat er gebeurde. Toen ze echter naast de arend stopten werden zijn ogen groter van bewondering. Wat waren beesten toch mooi. En ze zorgden niet voor drama, wat mensen wel deden. Dat was ook een reden dat Nathaniel eigenlijk meer van dieren hield dan van zijn eigen soortgenoten. Hij negeerde haar tip en stak zijn hand door het kijkgat. Hij kon het gewoonweg niet laten zijn vingers over de veren van de vogel glijden. ‘Soms zou ik liever als hij zijn.’ Mompelde hij langzaam, met zijn schorre, ruwe stem. Dit was de eerste keer in de afgelopen week dat hij iets werkelijk persoonlijks zijn. Nadat hij gesproken had, leek hij er spijt van te hebben. Hij trok zijn hand terug en een bokkige gelaatsuitdrukking gleed over zijn gezicht. Hij keek opzij, naar het meisje. Zonder wat te zeggen. Hij keek alleen in haar ogen. Ze waren zo anders dan de zijne, voor zover hij dat kon vergelijken. Haar blik was zo koel.

Hij leek verbaasd te zijn ofja verbaasd was niet het goede woord op dit moment, eerder gespannen. Dat zou ze ook zijn in die situatie want hij had dat vast nooit meegemaakt, begrijpelijk. Hij was niet angstig of raakte in paniek dus het zat wel goed. Haar mondhoeken gingen iets omhoog maar dat was ook minimaal. Bij zijn woorden keek Stacey hem vanuit zijn ooghoeken aan maar het leek alsof ze gewoon naar de vogel keek omdat haar hoofd recht vooruit stond. Haar vingers gleden zelf ook over de vleugels van dat prachtige schepsel. "Volgens mij had je als luchtmeester geboren moeten zijn" sprak ze gewoon zachtjes uit. Hij leek er van te schrikken van wat hij zojuist aan haar had gezegd. Zijn stem klonk onwijs mannelijk, sexy zelfs waardoor ze even in gedachten was verzonken. "Je vleugels kunnen uitslaan, dat zouden vele wel willen" hij leek er spijt van te hebben en Stacey ging er niet naar vragen waarom omdat het haar gewoon niets aanging. Wanneer hij naar haar keek bleef zij hem ook aan kijken. Haar grote, blauwe ogen waren zo helder als die van de blauwste lucht. Groot, helder en koel. Waarom keek hij naar haar? Had ze iets verkeerds gedaan?

Nathaniel scheurde zijn blik met moeite los van de hare. Het was niet zijn bedoeling geweest om haar zo lang aan te staren, maar op dat moment zelf had hij beseft hoe haar ogen leken op de blauwe lucht. Hoe die hem lieten verlangen naar de vrijheid. "Volgens mij had je als luchtmeester geboren moeten zijn. “ Klonk met haar hoge stem, maar hij reageerde niet. "Je vleugels kunnen uitslaan, dat zouden vele wel willen.” Een korte pauze had gevallen voor ze weer verder gesproken had. Dat ze hier precies de spijker mee op de kop sloeg, zou hij nooit willen toegeven. Dat hij zich eerder al zo had geuit, had hij ook liever willen vergeten. ‘Dat zal wel.’ Antwoordde hij kort, om haar niet helemaal te negeren. Hij stak opnieuw zijn hand uit naar de machtige vogel en streek over zijn veren, om daarna zijn hand terug te trekken en op te staan. Hij keek naar de rand, maar het was voor hem niet mogelijk om zelf omhoog te klimmen. Een gefrustreerde zucht ontsnapte aan zijn lippen en even keek hij neer op het meisje. Het was niet zijn bedoeling om haar te laten denken dat haar gezelschap ongewenst of zelfs onaangenaam was, maar hij had liever zelf de controle over wat hij deed. ‘Kan je me weer boven brengen?’ Vroeg hij haar langzaam, alsof de vraag zelf hem moeite koste.

Stacey vond haar ogen altijd te groot voor haar gezicht en misschien was dat hem ook opgevallen. Misschien was dat de reden waarom hij haar zo had aangestaard? In ieder geval werd ze weer terug in de realiteit gebracht waardoor ze meerdere keren met haar ogen knipperde voordat ze terugkeek naar het schitterende schepsel. Hoe zou het zijn om het element lucht tot je beschikking te hebben? Om een te zijn met de wezens van de lucht? Zij had altijd een goede band met de dieren onder de grond of met echte aardwezens. Hij reageerde kortaf wat haar het gevoel gaf dat hij het niet veel interesseerde wat ze zei. Betekent dit nu dat ze gewoon haar mond moest houden? Je hoorde haar niet klagen want praten was niet haar sterkste punt. Een gesloten meisje, ja daar beschreef je haar het beste mee. Bij zijn vraag keek ze kort op want ze merkte duidelijk dat die zich niet op zijn gemak voelde. Zij stampde op de grond waardoor ze meteen omhoog kwamen op een fatsoenlijk tempo waardoor ze staande konden houden. Eenmaal weer terug op de top van de berg keek ze een beetje rond. "De handdoek geef ik nog wel eens terug." Stacey had het alweer gezien hier en wilde toch weer zo snel mogelijk op het vaste land staan.

Omdat het meisje niet had aangegeven dat de aarde weer zou gaan bewegen, verloor hij zijn evenwicht. Bijna viel hij om, maar vond net op tijd zijn balans weer terug. ‘Bedankt dat je me even waarschuwt.’ Merkte hij op. Het was niet aanvallend bedoeld, maar het kwam er heftiger uit dan verwacht. Daarom knipoogde hij naar haar, met een schuine glimlach, hopend dat ze door zou hebben dat hij maar een grapje maakte. Boven aangekomen volgde hij haar voorbeeld en keek even rond, om daarna weer adem te halen. Tussen de aarde had het even muf geroken en de frisse lucht hier was een verlichting. "De handdoek geef ik nog wel eens terug.” Klonk haar stem naast hem en Nathaniel knikte, al ging hij er niet vanuit dat hij de handdoek ooit nog terug zou zien. De kans was volgens hem te klein dat hij het meisje voor de derde keer toevallig tegen zou komen. Maar het was niet erg. Het was maar een handdoek. Nog een laatste keer keek hij rond, voordat hij besloot dat hij maar weer naar beneden moest gaan. Eerst raapte hij zijn spullen bij elkaar: de fles, die hij op de grond gegooid had, zijn handdoek en zijn rugtas. Hij draaide zich om en richtte zich op het meisje. ‘Ik ga maar weer naar beneden. Tot ziens.’ Hij knikte haar toe, bij wijze van afscheid. Na een vreemde handbeweging verscheen er een bol water in de lucht, deze rekte zich uit, kronkelde langs de rots naar beneden, totdat hij lang genoeg was om de hele berg af te leggen. Na nog een beweging van Nathaniel rolde het touw zich op. Het ene uiteinde wond zich aan een boom in de buurt, het andere uiteinde aan zijn riem. Omdat Nathaniel water kon sturen, hoefde hij niet bang te zijn dat hij in een keer naar beneden zou vallen, het touw zou hem vanzelf naar beneden laten zakken. Hij grijnsde breed naar het meisje, en sprong over de rand van de afgrond.

Haar blik werd nu dodelijk wanneer hij de woorden tegen haar uitsprak. "Pardon? Je moet je altijd voorbereiden op het onverwachte" Dat had ze van haar vader geleerd toen hij geen alcoholist was en nog het betekenis in het leven zag zitten. Wanneer hij dat probeerde te herstellen merkte je dat haar houding begon te ontspannen. Ze accepteerde zijn scheve glimlach wat hem toch wel goed stond maar Stacey was veels te arrogant om dat toe te geven. Je zag dat ze met haar ogen rolde voor slechts een seconde omdat ze niet snel viel voor zijn mooie ogen. Nee die knipoog mocht hij terug in zijn zak stoppen. "Ik ga ook naar beneden" sprak ze zachtjes terwijl ze even over haar schouder keek om de arend weg te zien vliegen. Hoe zou dat gevoel zijn, vliegen? Wanneer hij knipoogde als afscheid, zijn woorden uit gesproken knikte ze simpel naar hem. Haar mondhoeken gingen iets omhoog terwijl ze een aanloop nam en zo over de rand van de berg af sprong. Ze dook naar beneden en uit haar handschoen schoot een metalen ketting die zich vestigde aan de rand van de berg. Meteen stak er een stuk aarde uit waar ze op landde en meteen schoten er allemaal aardstukken uit tot de grond. Je kon het zien als een trap waar ze vanaf rende. Soepel, snel en behendig sprong ze van tree naar tree totdat ze binnen enkele minuten beneden was aangekomen. Ze keek voor het laatst omhoog om naar dat kleine 'miertje' te kijken, de jongen die het gevoel gaf dat hij haar duidelijk niet mocht voordat ze het bos in verdween.

I want a new meeting!

Yesss! waar?

Het uitgaansleven of ergens waar ze doen sporten?
Of misschien kooivechten? :p

Jaaa kooivechten, lachen! Wie begint?

Zou jij willen beginnen (a)
Start ik even mijn laptop op :p

Toppiee