Huisje van Stacey

Voor kort keek ze de man aan met een klein beetje bezorgdheid wat al gauw verdween en plaatsmaakte voor een koude blik. “Ik weet dat je hier niet wilt zijn maar hier rondlopen alsof wij ons weken niet hebben gewassen zal ons ook niet helpen” Ze opende de deur en meteen rook ze de alcoholgeur zo sterk dat je er zelf nog dronken van kon worden. “Sorry voor de geur” Ze raapte de alcoholflessen op die op de grond lagen te slingeren, deed de ramen open en de gordijnen opzij zodat er meer licht naar binnen kwam. Haar vader lag niet op de bank wat betekende dat hij naar de winkel zou zijn gestrompeld in zijn dronken toestand. “Let niet op de rotzooi” Ze probeerde zoveel mogelijk flessen, bierdopjes en andere rotzooi op te ruimen. “Ik denk dat het toch het ziekenhuis wordt want…” Ze wilde het niet over haar dronken vader hebben. Haar vader die niets meer op de man leek van vroeger na de dood van haar moeder. “Kom ik breng je naar de badkamer. Daar kun je je gewoon opfrissen en.. Tja de kleding moet ik nog wat op bedenken. Zo kunnen we echt niet naar het ziekenhuis” Ze liep de trappen op naar boven en je zag allemaal fotolijstjes hangen van haar moeder, haar vader en zijzelf. Op de foto’s zag je Stacey waar ze straalde als de zon, haar ogen blauwer als blauw en heel anders dan hoe je haar nu aantrof. De badkamer was fris met lichtgele tegelkleuren en wit ertussen. Het had is warms en vertrouwd. De geur van citroen en rozen drong door de badkamer door. Rozen waren de favoriete bloemen van haar moeder geweest dus deed ze altijd rozen in de badkamer zetten op de vensterbank. Haar moeder had dit huis helemaal ingericht en zij hield nu eenmaal van de lentekleuren. Ze wilde dat je uit alles iets positiefs haalde. Stacey legde de handdoek neer. “Heb je hulp nodig om in bad of douche gezet te worden of?”

Nathaniel stapte nonchalant achter haar aan, waarbij hij nog een poging deed om zijn ribben te helen. Hij wilde hier inderdaad helemaal niet zijn, liever ging hij er nu vandoor, zodat hij weer zijn eigen gang kon gaan. De ruimte was een troep en plotseling begreep Nathaniel het koude gedrag van Stacey. Ze moest het wel heel moeilijk hebben hier thuis. Het rook muf in de kamer, vermengd met een alcohollucht. De hele kamer lag vol met flessen jenever en andere soorten sterke drank. Hij volgde het meisje langzaam door de kamer, zo mogelijk de troep ontwijkend. Wat was dit verschrikkelijk. Hij vroeg zich werkelijk af hoe hij hier ooit geholpen kon worden, met wat dan ook. Langzaam volgde hij het meisje naar de badkamer. Ga weg, nu. Het stemmetje in zijn achterhoofd werd steeds overtuigender, dit zou hem echt niet helpen. Hij keek naar de rug van Stacey terwijl ze bezig was. Zijn ogen gleden over de fotolijstjes. Dit was zo persoonlijk.. Maar hij wist dat het meisje hem niet zou laten gaan. Gelukkig was hij niet iemand die zich zomaar liet tegenhouden. Zijn aandacht werd getrokken door een open raam aan de zijkant. Daarnaast was een vijver.. Zo zacht mogelijk sloop Nathaniel naar het raam en klom eruit. Achter hem hoorde hij haar nog vragen of hij hulp nodig had, maar hij had zich al laten vallen. Met zijn krachten zorgde hij ervoor dat er geen plons klonk toen hij in het water terecht kwam. Het water kolkte om hem heen toen hij neer kwam, alsof het een eigen wil had duwde het water hem weer uit de vijver. De modder was weg en Nathaniel was vrij om te gaan en te staan waar hij wilde. Hij ging ervandoor, als een schaduw van de wind.

Stacey merkte de stilte en de afwezigheid omdat ze de voetstappen van Nathaniel niet meer voelde trillen. Een aardemeesteres hield je niet voor de gek. Haar mondhoeken gingen iets omhoog. Beter. Dacht ze bij zichzelf. Ze hoefde zich niet schuldig te voelen want zij had haar hulp aan hem aangeboden. Stacey volgde waakzaam de trillingen en keek voor kort bij het raam. Ze zag de jongen staan en het meisje keek als een levenloze pop naar hem voordat ze het raam dichtschoof en zelf naar de badkamer ging om zich op te frissen. Wat ze dacht? Niets. Nu hoefde ze zich tenminste niet vreemd te voelen bij zijn aanwezigheid. Hij had iets met haar gedaan wat haar totaal niet beviel dus beter kwijt dan rijk. Haar kleding gleden van haar lichaam, stapte de douche in en sloot haar ogen. Ze leek nu veel kwetsbaarder onder de douche terwijl ze haar hoofd tegen de muur rustte. Hopelijk kwam ze hem niet meer tegen want zij had nog nooit iemand meegenomen naar haar huis. Nood breekt wet zeiden ze af en toe. Had ze hem uberhaupt kunnen helpen? Hij leek sowieso meer haat tegen haar te hebben door het incident dan wat anders.