Bakkerij Mason.

Bakkerij Mason is de grootste en bekendste bakkerij van George City. De bakkerij ligt in het centrum van het centrum, iets buiten een winkelstraat, maar goed te bereiken voor iedereen. Het is niet alleen een bakkerij, maar ook een pattisserie en een restaurant. Het is vrij groot, maar wel erg knus. Er zijn twee verdiepingen, boven is het restaurant. De hele dag hangen er de lekkerste geuren en het is altijd erg gezellig. De mensen die er werken zijn open en gastvrij. Het is niet te duur en ook voor armere mensen te betalen. In de etalages staan altijd de mooiste taarten en vaak wordt de bakkerij verandert als er feestdagen aankomen.

Regels: Vuursturen is hier verboden.

Raph liep de bakkerij binnen en liep naar de balie. Zo vroeg in de ochtend was het er nog rustig, de mensen waren nog niet wakker of in elk geval nog niet op weg naar hun werk of dagelijkse bezigheden. Raphaël daarintegen was altijd vroeg uit de veren en kwam elke dag naar deze bakkerij, het zat dicht bij de campus en op weg van zijn appartement naar de universiteit. Dus ideaal om in de ochtend een ontbijtje te halen. 'Twee croisantjes en een verse smoothie graag,' bestelde hij bij de serveerster die achter de balie stond. Het was prettig dat deze bakkerij ook een restaurant was want op die manier kon je er ook dingen krijgen die je bij een gewone bakker niet zou kunnen halen.

Het was redelijk vroeg in de ochtend, maar voor Silica laat genoeg om iets opgewekter te zijn. Het zonnetje scheen dus het was redelijk te doen. Meestal ging ze er eerder uit dan haar vader en moeder omdat ze de bakkerij het fijnste vond als het vroeg was. Ze vond het heerlijk om zo aan taarten te werken en een praatje met mensen te houden. Ze liep de trap af de bakkerij in. Het schap waar de lekkernijen meestal lagen was afgezien van veel brood nog helemaal leeg. Ze keek met een vriendelijke glimlach naar de enkele klant die er al was. Hij was er wel vaker, waarschijnlijk van de universiteit, waar zijzelf ook heen ging. Alleen wat later op de dag. "Goedemorgen!" Zei ze tegen hem en begon enkele spullen uit kasten te halen. Zo in de ochtend was de bakkerij vaak een gezellig zooitje.

Raphaël glimlachte naar het meisje dat hem hielp (ik ga er eventjes vanuit dat Silica hem helpt?) 'Goedemorgen,' begroette hij haar vrolijk terug. Hij was hier vaste klant dus kende eigenlijk al het personeel wel. Meestal maakte hij een gezellig praatje maar hij was vandaag een beetje uit zijn doen. Waarschijnlijk kwam het door het bezoek dat hij gister aan zijn vader en moeder had afgelegd. Het was weer een hel geweest zoals gewoonlijk en als zijn moeder er niet was geweest dan kwam hij er nooit meer. Hij was zo klaar met zijn vader, het werd hem soms allemaal een beetje teveel. Waarschijnlijk was zijn onrust van zijn gezicht af te lezen maar het maakte hem niet uit, hij wachtte alleen maar op zijn bestelling.

Silica had zijn twee croisantjes gepakt. "Moet ik ze voor je opwarmen?" Vroeg ze aan hem en glimlachte. Ze begon zijn smoothie te maken. Meestal waren hier andere mensen voor, maar ze begonnen altijd een uurtje later. Ze vond het wel gezellig zo. Straks zou ze aan de taarten beginnen. Ze deed een schort voor en snel bond ze haar haren vast. Ze zette zijn smoothie op het dienblad voor hem. "Meenemen?" Vroeg ze en tikte de kosten in op de kassa. Zelf hield ze altijd rekening met wat voor mensen er voor haar stonden. Bij zichtbaar armere mensen tikte ze altijd minder kosten in op de kassa, alleen als haar ouders het niet zagen. Aangezien zij het hier niet mee eens waren.

Raphaël keek eventjes naar buiten. Toen ze hem vroeg of ze de croisantjes op moest warmen schudde hij zijn hoofd. 'Nee, hoeft niet,' zei hij daarna nog voor de duidelijkheid. 'Ja, graag,' zei hij vervolgend op haar volgende vraag. Hij was er met zijn hoofd niet helemaal bij dus je merkte aan hem dat zijn antwoorden een beetje vaag waren. Hij wachtte totdat ze zou zeggen wat hij moest betalen, hij stond al met zijn portomonee in zijn handen. Niet dat hij zo'n haast had maar hij moest gewoon eventjes iets vasthouden.

Silica glimlachte en begon zijn spulletjes in te pakken in een zakje. "Gaat alles goed, meneer?" Vroeg ze vriendelijk aan hem. Hij leek nogal afwezig. Ze noemde hem meer meneer uit vriendelijkheid. Hij leek niet eens zoveel ouder dan zij was, maar dat maakte niet uit. Ze behandelde elke klant hetzelfde. Ze legde het zakje voor hem neer op de toonbank. Ze tikte op een knopje en keek naar de klant. "Dat is dan €6,09, astublieft." Zei ze daarna rustig tegen hem.

Eric was geen superheld die dagenlang zonder eten en drinken kon. Oké, of het nu fatsoenlijk voedsel was of niet. Wat maakte het uit? Kwam erop neer dat hij het nodig had. Over het algemeen hadden mensen dat nodig. Nu had je altijd wel zo’n paar idioten die zo’n strikt dieet aanhielden dat ze slechts één voedselsupplement innamen en voor de rest zo’n beetje zombietje speelden, omdat ze dat leuk vonden of zo. Wat ze al niet deden voor aandacht. Best schokkend. Maar hé, hij leefde nog altijd in deze maatschappij. Er was de laatste tijd erg weinig schokkend. Om de één of andere reden. Vreemde dingen kregen een labeltje opgeplakt; afwijkend gedrag werd in therapie gedumpt et cetera. Oké dan, heel vreemd. En oh ja, ze zeikten ook nog over geslotenheid. Eh tja, je werd praktisch in een gekkenhuis gestopt, als je toegaf je ietsje anders dan de rest te gedragen? Hal-lo? Een beetje logica gevraagd. Oké, “een beetje logica”. Eerder een hoop gezond verstand.
Nu ging het niet over normen en waarden. Het ging over brood. In bakkerij Mason hadden ze van dat boerengrof brood dat hij lekker vond. In andere bakkerijen smaakte het om de één of andere gestoorde reden anders. Misschien deden ze er wat anders mee of zo, maar hoe veel variatie kon je in een recept draaien? Oké, waarschijnlijk een hoop. Nu kookte Eric weleens, maar was hij bijlange geen kok. Eh, tja, hij vergiftigde je niet met zijn kookkunsten, maar om hem nu “goed in koken” te noemen…Nah. Gewoon niet doen. Hoe dan ook. Eric stond in een irritante rij om te melden waar hij precies voor wilde betalen. Serieus, die voorste. Hoe achterlijk was die vrouw? Ze stond nu al een kwartier zich luidkeels af te vragen of ze nu rozijnen op die bestelling wilde of niet. Godallemachtig.

Verveeld stapte Dawan de bakkerij binnen. Hij had niet bepaald honger, maar het was ook niet zo dat hij niks op zou kunnen. Vrij normaal dus voor een jongen van 15. De vrouw achter de balie gebaarde naar hem dat hij zijn skateboard buiten moest laten, stom wijf. Dat skateboard was enorm belangrijk voor hem, ja? Toch deed Dawan maar wat hem werd gevraagd. Hij moest niet te veel opvallen hier. Zijn skateboard zette hij naast de deur neer en hij ging achterin de rij staan. Achter een jongen met een vlot kapsel. Onverschillig keek hij om zich heen, waarom konden mensen niet opschieten als ze iets wilde hebben. Hoe moeilijk was het om te bedenken wat je wou hebben vóór je naar de winkel ging. Like, come on. Hij had zin gekregen in een muffin, dus hij ging naar de bakkerij voor een muffin. Zo werkte het leven gewoon, toch? Je besliste of je iets ging kopen vóór je naar de winkel ging.

Nog twee mensen voor hem. Of nee, wacht, nog drie. Die vrouw stond nu voor het moeilijke vraagstuk of ze slagroom op de taart wilde. Dat antwoord leek Eric vrij duidelijk. Hij bedoelde, zowel rozijnen als slagroom? Ieks. Dat klonk al goor. Dus het leek hem duidelijk dat dat een “nee” zou worden. Godallemachtig, sprak elke burger hier zo luid dat de hele winkel het kon horen? ”Slagroom? Goh…Ik weet het niet. Denk je dat dat goed gaat met rozijnen? Ik weet niet eens of mijn zoon wel zo graag slagroom heeft. Of rozijnen.” Godallemachtig, kende ze haar zoon dan wel? Hij bedoelde, hij kende zijn moeder. Zijn moeder had een gloeiende hekel aan zowel rozijnen als slagroom en haar kennende zou hij aardbeientaart moeten halen. Tenminste, als hij de discussie met Lucy – ja, ja, Lucian, allemaal één pot nat – verloor. Hij bedoelde, rond zeven uur in de ochtend naar de bakker gaan om een bestelling op te halen? Godallemachtig, Eric was een uitslaper. Maar zijn moeder was dat niet en was rond half acht altijd op. Dus moest die taart daarvoor zijn. Hij zou niet weten wat er mis was met rond drie uur een taart te gaan halen. Maar tradities waren dan echt zo belangrijk. Schijnbaar. ‘Hoelang gaat dat hier nog duren?’ mompelde Eric binnensmonds.
Slimme zet, Eric. Mompelen was meestal wel binnensmonds. Nu interesseerde het hem niet zo dat hij het hardop – oké, niet bepaald erg hard – had gezegd. Hij bedoelde, enkel goede luisteraars die hetzelfde dialect als hijzelf spraken zouden het kunnen verstaan. En hé, welke idioot luisterde er naar ongeduldige klanten in een bakkerij? Zelfs de vrouw vooraan de rij was interessanter.

Ook Dawan ergerde zich dood aan het mens voorin de rij. Kom op zeg! Hoe moeilijk was het. Hij wist echter wel dat hij beter niks kon zeggen, dat zou alleen maar voor problemen zorgen. Hij hoorde de woorden van de jongen voor zich. Tja, dat kreeg je wanneer je lang in het bos had gewoond. Dan waren je oren een stuk beter dan die van de meeste mensen. "Dat dacht ik dus ook." Zegt hij zacht terwijl hij zich naar de jongen toe buigt. Hij had zin om het mens haar taart meteen in haar mond te duwen, inclusief alle delicatessen die er te krijgen waren in deze tent.

Oh man, kreeg hij nog antwoord ook. Niet de bedoeling. Op dit moment vond hij het best zich dood te ergeren aan een achterlijke vrouw wier zoon schijnbaar een enorm mysterieus wezen was dat rozijnen en slagroom een acceptabele combinatie vond. Maar goed, er kwam er dus nog eentje bij. Ook hallo, fijn dat je antwoord gaf. Dat was écht de bedoeling geweest. Hoe dan ook. Nogal verbaasd keek hij achterom. Aha. Met dat wezen had hij dus te maken. Altijd fijn om te weten met wie je te maken had. Niet? Oh wacht, geen discussie. Dat was gewoon zo. Om eerlijk te zijn. ‘Fijn dat je de mening deelt,’ antwoordde Eric.
Godallemachtig , erg leuk. Dank je wel, dat had Eric graag, hoor. Als er plots iemand was die meldde dat hij hetzelfde vond. Dat had hij écht nodig. Alsof hij bevestiging zo vaak nodig had. Kijk, het zou onmenselijk zijn om nooit bevestiging te krijgen. Maar desondanks was het nog altijd prettiger om die te krijgen van mensen die je kenden. Dat was…persoonlijker. Echter. Nu ja, het paste niet bij hem om het er zo over te hebben. Het was niet zo dat hij zo vaak aan zichzelf twijfelde. Hij was niet echt een twijfelaar.

"Chagerijn" Moppelde Dawan bij het antwoord en hij keek hoe de vrouw met haar rozijnen slagroom taart de deur uit liep. Raar mens. Helaas waren er wel meer rare mensen in de wereld, niet dat Dawan zelf niet raar was hoor. Nee, integendeel. Dawan was alles behalve gewoon, als je de standaard normen aan hield dan. Zijn maag begon te knorren. Dat betekende dat hij die muffin snel moest hebben. Hij kon de warme Chocolade al proeven die in de muffin zat die hij wilde bestellen.

Jazeker, erg chagrijnig. Gingen we nu janken om het feit dat Eric niet vond dat die opmerking erg zinnig was? Ochottekes toch. Stoute Eric. Hij moest nu toch echt wel in de hoek, hoor, want anders zou het nooit meer goed komen met stouterd Eric! Tsss, snel-snel. Misschien nog even naar een strafkamp? Gedrild worden totdat hij netjes in een rijtje wandelde met een nette scheiding in het haar. Oh, en misschien nog even met twee woorden tegen iedereen sprak. Oké, hij wist niet zeker of dat nog wel zo goed zou werken voor hem. Over het algemeen was het bij kinderen gemakkelijker om aangeleerde gewoontes nog te veranderen. Hij zou niet weten waarom, maar hij geloofde alvast dat het zo was. Gewoon. Omdat het kon.
Aha. Onze vrouw was weg, een plaats opschuiven. Mooi zo. Hij werd dit wachten kotsbeu, eerlijk gezegd. Godallemachtig, wat was er zo leuk aan? Nee, Eric had niet veel geduld. Maar hij kon echt niet bedenken hoe het zou zijn om geduldig te zijn. Je niet te vervelen na het wachten van twee minuten. Wat dééd je dan? Oh, wacht eens even, nog eentje! Hij vond het leuk, als er ene was die slechts een bestelling kwam ophalen. Dat ging sneller dan nog te melden wat je moest hebben en dat hele gedoe. Oké, nog eentje. Kom op, Eric, je kon best geduldig zijn. Oké, nee, dat kon hij niet. Maar hé, hij kon proberen.

Dawan zuchtte diep. Wat was dit vreselijk saai. Hij keek nog eens om zich heen, nee, ook daar was niets interessants te zien. Dan kon hij nog beter naar zijn vuile schoenveter staren om te proberen te defineren wat voor vuil er allemaal op zou zitten. De gesprekken tussen de vrouw achter de kassa en de klant die aan de beurt was, was ook uitermate slaapverwekkend. Afschuwelijk, dat in de rij staan. Dawan kon zich de tijd nog herinneren dat hij samen met Felix in de rij had gestaan bij winkels. Dat was nog gezellig geweest, Felix maakte altijd leuke grapjes. Helaas zou hij Felix nooit meer zien. Dat was in ieder geval enorm waarschijnlijk. Hij zou niet weten waar Felix nu was. Misschien was hij wel dood, wie weet?

Aha, mooi. Onze klant was weg. Fijn. Nu was Eric aan de beurt en kon hij met een beleefd knikje dat hij graag een boerengrof had. Op de vraag of het een lang of een rond moest zijn, besloot hij dat hij liever een rond had. Hé, hij kende de winkeletiquette wel, hoor. Je was beleefd en zei kort en duidelijk wat je moest hebben. Zo ging dat dan. Hij had niet het idee dat de werknemers hier hem echt kenden; eerder dat ze zijn gezicht kenden en dat er zo misschien eentje was die onthield dat het enige wat hij hier ooit kocht brood was. Vastgeroeste gewoonte, nam hij aan. Hij zou niet weten waarom hij dat nooit deed. Hij deed het gewoon nooit, al wist hij goed genoeg dat de patisserie hier vast wel kwaliteitsvolle producten konden afleveren. Anders was het waarschijnlijk wel wat minder succesvol. Nu ja, Eric hield zich meestal wel vast aan gewoonten. Al hielden die geregeld in dat hij gewoon een grillige persoon bleef. Maar ach, hij gaf snel toe aan grillen. Hij kocht alleen maar enkel brood bij Mason en hij zou hoogstwaarschijnlijk tot het einde der tijden bij Mason aan een leerkracht Frans blijven denken die altijd een zakje van Mason bij zich had. Tot nu toe had hij die vrouw nog niet hier gezien. Erg vreemd. Wannéér kwam ze dan wel?

De rare jongen voor Dawan was nu aan de beurt, Dawan had besloten maar niks meer tegen hem te zeggen. Hij had deze ochtend geen zin in problemen. Ruzie was een probleem, aangezien Dawan erg goed was in ruzie maken.... Nouja, daarom zei hij dus maar niks tegen de jongen. Hij keek even achterom naar de deur of zijn skateboard er nog stond, dat board was gewoon erg belangrijk voor hem. Daarna keek hij weer vooruit.