De drijvende brug

Over de rivier die door de stad woont zijn een aantal bruggen gebouwd. Anders zouden de vuurmeesters het moeilijk hebben met de andere kant bereiken. In het Waterland zijn al deze bruggen op de een of andere manier een voorbeeld van het element water. Deze brug drijft. Hij is niet hoog, dus grote boten kunnen er niet overheen. Daar hebben ze iets op gevonden. Boven elke pijler staan een paar watermeesters. Als er een boot langs moet, sturen zij het water zo dat de brug draait en naar de kant schuift. Hiervoor hoeft de lange brug niet leeg te zijn, de mensen die er op dat moment op rijden of lopen, draaien gewoon mee. Verder is het niet zo'n speciale brug. Er is een beetje gelet op het design, maar er moesten vooral genoeg pijlers zijn om het water genoeg te raken voor genoeg drijfvlakken.

Regels: Houdt je aan de snelheid.
Personen: Genoeg, het is een lange brug.

Dit moest het dan zijn. Airen glimlachte. De beroemde draaiende bruggen van George City. Ze ging op de rand staan en staarde het water in. Onder haar voeten zwommen vissen door. Ze keek omhoog en in de verte waren verschillende gebouwen te zien. Wat een wonderstad. Veel mooier dan ze zich ooit voor had kunnen stellen. Al die nationaliteiten, al die verschillende mensen. Zo levendig en zo immens groot. Als ze hier niet met een missie was gekomen, dan zou ze hier voor altijd blijven. Maar nadat haar opdracht volbracht zou zijn, dan zou ze weer verder trekken. Zou ze het anders willen? Waarschijnlijk niet. De oorlog, het gevecht, de spanning... Dat was waar ze jaren voor geleefd had, waar ze al zo lang naartoe gewerkt had. Ze sloot haar ogen en haalde diep adem. Deze plek was zeker wel anders. Veel rustiger en vrediger dan het legerkamp. Als ze goed luisterde kon ze haar hartslag bijna horen.

Remy stuurde zijn scooter tussen het overige verkeer door. Hij vond het ding helemaal geweldig, het was helemaal watergestuurd. Hij hoefde maar met zijn hand te bewegen en hij schoot vooruit. Hij stopte toen hij een lichte schok voelde. Met zijn scooter liep hij naar de rand van de brug en ging naast een meisje staan. Zoals hij had verwacht na het voelen van de schok, was de brug bezig met draaien. De boot moest aan de andere kant liggen, want Remy zag hem niet. Wel zag hij de speciaal aangenomen watermeesters hun posities innemen en het water sturen. Het ging traag, maar met een vage, verre klik, maakte de brug zich los van de rest van de weg. Toen begon hij te draaien. De meeste mensen op de brug stonden nu stil, doorlopen had toch geen zin. Remy keek naar het meisje naast zich. "Is het fijn?" vroeg hij. Het was net alsof het meisje stond te genieten. Hij vond het best grappig, maar zei er nog niets van. Dat was best knap, want normaal gesproken zijn hij alles.

Airens ogen vlogen open. Ze draaide zich om en keek de jongen recht aan. Er viel een lange stilte. 'Eigenlijk wel ja.' Ze draaide haar hoofd een stukje scheef en tilde een wenkbrauw op. Wie was deze vreemdeling? De brug draaide langzaam door het water en een stel eenden sprong snaterend opzij. Op een of andere manier kwam hij haar bekend voor. Heel vaag, in het verste hoekje van haar geheugen. Ze schudde haar hoofd kort en keek hem weer aan.

Remy moest lachen om haar reactie. "Zo eng ben ik niet," zei hij nog lachend. "Ik vroeg alleen maar of je stond te genieten." Hij herkende absoluut niets in het meisje, zo goed was hij niet in gezichten. Maar er was ook zelfs geen klein stemmetje in hem dat zei dat hij haar moest herkennen. "Maar ik neem aan dat je voor het eerst op een drijvende en draaiende brug staat?" vroeg hij met een glimlach. Voor hem waren ze de normaalste zaak van de wereld. Hij kwam uit Dolno, een waterrijk. Daar waren dit soort bruggen en alle andere dingen die werkten op watersturing heel gewoon. Veel van zijn vrienden hadden op dit soort plekken een baantje gevonden, watermeester was toch iedereen in dat land.

Airen kon het niet laten, deze jongen maakte haar aan het lachen. Ze was snel achterdochtig en dat kon soms hele situaties opleveren. Open doen was gewoon veel minder gemakkelijk. 'Dit is inderdaad de eerste keer.' Ze keek de jongen recht in zijn ogen. Toen viel haar pas op hoe mooi groen ze wel niet waren. Ze liet in een splitseconde haar blik over de jongen gaan, haast onmerkbaar. Toen kwam ze weer terug bij zijn ogen. Ogen om in te verdrinken waren het. Ze knipperde kort en keek even op zij. De brug stond nu precies in het midden van de rivier. Nee, zulke dingen waren er niet waar zij vandaan kwam. En ik alle plekken waar ze was geweest had ze nog nooit zoiets gezien. Niet dat ze veel tijd in Sefa had doorgebracht, dan kwam dit haar vast wel bekend voor. Ze keek de jongen weer aan. 'Ik ben Airen.' Ze hield er niet van om haar naam in het rond te bazuinen, maar deze jongen leek wel te vertrouwen. Op een of andere manier mocht ze hem wel.

"Tja, dat was dus duidelijk te merken," zei Remy. "En ik ben Remy." Hij keek naar de dichtstbijzijnde watermeester die constant dezelfde beweging bleef maken, perfect synchroon met de andere stuurders op de hoek. Hij merkte op dat ze lang in zijn ogen had gekeken, maar weer zei hij eens niets. En weer was dat bijzonder, normaal zei hij altijd was. Wel vroeg hij zich af wat er achter dat gestaar had gezeten. Maar nu maakte hij zich daar niet druk over. Hij klopte even op het zitvlak van zijn scooter en keek hoe de brug nu naar de noordelijke oever dreef. Hij vond het nooit erg om te moeten wachten op dit soort bruggen, het was alleen vervelend op hete dagen zoals deze. De zon had vrij spel en al was het herfst, hij stond nog redelijk hoog aan de zuidelijke hemel en hij was warm. Remy zette zijn pet af en wapperde er even mee. Gelukkig was er ook wind, die nu de bovenkant van zijn hoofd kon verkoelen.

De brug draaide steeds verder en Airen draaide zich weer naar het water toe. Toen bedacht ze zicht dat ze eigenlijk geen idee had waar ik precies was. Ze had gewoon een eind gelopen en het kon wel uren duren tot ze de weg naar huis terug had gevonden. In zo'n grote stad als deze...
'Weet jij toevallig hoe ik bij de roodvonkstraat kom?' Ze draaide zich weer terug. Als hij haar dat antwoord kon geven zou dat een hoop moeite besparen. Niet dat ze het zelf niet kon, natuurlijk wel. Ze had een praktisch onfeilbaar richtingsgevoel.

"Nee, dat weet ik niet," zei Remy en hij trok zijn wenkbrauw op. "Maar mijn mobiel weet dat wel." Hij haalde zijn smartphone uit zijn kontzak en ging naar de GPS-app. Daar toetste hij de Roodvonkstraat in en wachtte. "Er blijkt alleen niet zoveel bereik te zijn op het midden van een rivier." Dat vond hij toch wel apart, aangezien over de hele stad een draadloos netwerk verspreid werd. Geïrriteerd hiel hij zijn mobiel omhoog. Al snel hoorde hij een korte pling en keek hij naar de route. "Kan je deze onthouden?" vroeg hij en hij liet haar het schermpje van zijn witte mobiel zien.

Airen keek een paar seconden naar het schermpje en knikte toen al. Ze deed een paar stappen naar achter toen het verkeer begon langzaam begon te rijden. De brug stond weer recht en langzaam kwam de stilstaande menigte weer op gang. Ze knikte kort naar Remy. 'Bedankt.' Toen begon ze te lopen, met het verkeer mee. Het lopen werd steeds sneller en enkele seconden later rende ze op volle snelheid over de brug.

Emma haalde haar neus op voor de rivieren die die door de stad liepen, maar soms moest ze er toch echt overheen. Deze brug bood daarvoor de perfecte gelegenheid. Het was 6 uur 's avonds en ze was op weg naar haar huis, daar wachtte Mortimer en ze zouden vanavond een filmavondje houden. De stenen op de brug hadden de structuur zoals elke stoep had, en Emma vond het fascinerend, één steen, twee stenen, één steen, twee stenen... Ze keek naar haar in goude hakken gestoken voeten die elke keer een nieuwe stap zetten. Haar witte jurkje wapperde achter haar aan, maar ze had het niet koud dankzij haar leren jasje.

Het was nog een lange weg naar huis en de dag was later afgelopen dan Callen had gedacht. Meestal was hij nu al thuis, onderuitgezakt achter de televisie of met pen en papier in zijn handen. Het irriteerde hem dat hij nu later was, maar het was niet anders. Het enige positieve was dat hij voor deze extra tijd werd betaald. Op een rustige gang liep hij over de brug richting de andere kant, waarna hij een taxi naar huis zou pakken. Hij passeerde een aantal mensen, waaronder een blondharig meisje, toen hij merkte dat de brug begon te bewegen. Dat konden ze niet menen. Daar had hij nu echt geen zin in. Toch zag Callen de boot die er langs moest varen en de brug werd voorbij geschoven. Hij zuchtte en sloeg zichzelf voor zijn hoofd. Hij had een andere route moeten nemen.

Emma keek verbaasd op toen ze opeens een schokkende beweging voelde en moest het dichtstbijzijnde voorwerp vastpakken dat in de buurt was. Ze greep naar de leuning maar daar stond Callen nog voor. Ze viel half tegen hem aan en moest zich vastgrijpen aan zijn schouder. Ze maakte een soort hoog gil geluidje en keek hem aan. 'O mijn god, sorry' zei ze en ze ging weer rechtop staan. 'Alles oké?'vroeg ze, maar haar vraag stierf half weg, want ze zag dat de brug aan het draaien was. Wow, dat had ze nog nooit meegemaakt, ze nam bijna altijd een andere route en de keren dat ze over deze brug gelopen was, was hij niet zomaar rond gaan draaien.

Callen keek even verbaasd naar het blonde meisje dat blijkbaar geschrokken was van de bewegende brug. Niet iedereen maakte dit vaak mee. Hij had het wel een aantal keer eerder gehad, maar toen was het niet zo geweest dat hij heel graag thuis wilde zijn. Callen hielp het meisje overeind en glimlachte klein naar haar. "Geeft niet, kon je niets aan doen." Zei hij tegen haar en haalde een hand door zijn haar. "Ben jij oke?" Vroeg hij aan haar. Zij was degene die gevallen was, niet hij. Hij kon wel tegen een stootje. Callen keek zonder echt onder de indruk te zijn naar de brug die begon te draaien.

Emma was de jongen al bijna weer vergeten, totdat hij opeens begon te praten. Een beetje verbaasd keek ze om en ze glimlachte. 'Ja hoor, waarom beweegt de brug eigenlijk?' vroeg ze terwijl ze heel langzaam rond draaiden. Ze keek naar de andere mensen die met verveeld en ongeduldig gezicht stonden te wachten. 'En draaien we straks ook weer terug, ik moet op tijd thuis zijn' zei ze en ze dacht op Mortimer die op haar wachtte.

Callen gebaarde met een afwezig gezicht naar de boot die voorbij vaarde. "Om de boten door te laten wordt de brug opzij geschoven met watersturing." Zei hij terwijln hij zijn schouders ophaalde. Een kleine zucht verliet zijn lippen. Hij probeerde de blikken van mensen vlakbij te negeren. Hij had het zo geprobeerd om niet op te vallen. Verdomde brug. "Hij zal wel weer terug draaien zodra de boot voorbij is gevaren." Zei hij terwijl hij met zijn rug tegen de leuning aan leunde. Kort keek hij naar het blonde meisje. Blijkbaar had ze het nog niet eerder meegemaakt.

Emma knikte. Haar mond vormde een O, en ze liet en begrijpend geluidje horen. Echt handig, zo'n slim iemand. Ze keek naar het gezicht van de jongen, hij was knap, dat was haar nog niet eens opgevallen. Maar het maakte niet uit, niemand had zo'n lief vriendje als zij. 'Waarom staart iedereen zo?' Vroeg ze uit het niets, ze had de mensen die niet geërgerd hadden gekeken, hun kant op zien kijken. Aan haar lag het waarschijnlijk niet, misschien aan hem.

Callen keek even naar de meisjes om hem heen die naar hem keken en zuchtte even zachtjes. "Dat ligt aan mij." Zei hij en glimlachte even een vrij gemaakte glimlach naar een van de meisjes die zich daarna té vrolijk tot haar vriendinnen keerde. Hij keek Emma even aan en haalde zijn schouders op. Het was fijn om te weten dat er ook nog mensen waren die hem niet kende en zich dus normaal gedraagden tegenover hem. "Maar het beste is om het gewoon te negeren. Dat doe ik meestal ook." Zei hij tegen het meisje en keek naar de boot die nu voorbij was. De brug zou elk moment terug kunnen schuiven. Dat ging meestal langzamer.

Komt er ook echt paparazzi achter hem aan? Of is dat niet...?
----

Emma keek hem met opgetrokken wenkbrauwen aan. 'Ben je een acteur ofzo?' vroeg ze hem, want als hij een zanger was had ze het wel geweten. Hij had wel iets bekends, maar ze kon het niet thuisbrengen. 'O, oké' zei ze en ze keek de starende meisjes nog een keer raar aan waarna ze zich omdraaide en haar armen op de leuning van de brug legde. De brug begon heel langzaam de andere kant op te draaien. Het uitzicht was eigenlijk best mooi, je kon de halve stad zo zien en het water glinsterde in de ondergaande zon.

Af en toe wel, ja, haha.
-

Callen schudde zijn hoofd en glimlachte wrang. Als hij acteur zou zijn dan zou hij nog wat inspanning verrichten bij zijn werk. Als model was het gewoon... er op je best uitzien en niet allergisch zijn voor de make-up die ze gebruiken. Er was niet zoveel voor nodig, maar het was leuk om te doen. "Nee, model." Zei hij met een toon in zijn stem die duidelijk maakte dat hij er niet zo van onder de indruk was. Hij zag er goed uit, oke, maar wat was daar nou leuk aan?

Emma knikte even, ze vond het wel leuk voor hem. Model, dat moest best een leuk beroep zijn, beter dan haar baantjes. Ze zei niets, en de brug draaide langzaam terug op zijn plek. Ze mochten verder lopen, en Emma en Callen stonden nog helemaal aan de andere kant en moesten de brug nog over. Emma liep naast Callen naar de andere kant 'Waar ga je eigenlijk naar toe?' vroeg ze hem tijdens het lopen. Opeens kwam er een man aanlopen met een fototoestel. 'Hey Callen, lach is even, wie is je vriendinnetje, waar ga je naartoe?' zei de man terwijl hij met een flits een foto maakte. Emma deinsde geschrokken naar achteren, wat was dit?

"Huis." Was het antwoord dat Callen het meisje gaf voordat zijn rust van de dag ruw werd verstoord door paparazzi. Uit irritatie klakte Callen met zijn tong terwijl hij met een zucht zijn capuchon op zijn hoofd zette. "Negeren." Gebaarde hij naar het meisje en wierp een vuile blik richting de camera. "Als blikken konden doden" dan was de man er nu niet meer geweest. Callen was voor het eerst blij dat hij zich in een grote menigte bevond waardoor het lastiger was om hem te volgen. Toch begon hij was sneller te lopen om de man af te schudden. Dit was irritant. Hij had niet heel veel last van paparazzi, maar wel vaak voor van die tienermagazines. Roddels verspreidden zich als een tierelier en Callen kon daar niet tegen. Er waren meerdere geruchten geweest over dat hij ongelukken had gehad, of bepaalde meisjes die naast hem liepen die zijn vriendin zouden moeten zijn of dat hij een eetstoornis gehad zou hebben. Onzin.

Emma keek een beetje wanhopig naar Callen, wat moest ze doen? Hij gebaarde dat ze het allemaal maar moest negeren, maar dat was moeilijker dan je zou denken. Emma haalde een hand door haar witblonde haren en ging de richting op van haar huis, maar dat was dezelfde kant als Callen en eerst moesten ze de brug nog over. Ze probeerde zo snel mogelijk te lopen op haar hakken maar liep toch in een normaal tempo voor iemand zonder hakken, en de paparazzo bleef maar vragen spuien.

Op het gezicht van Callen was alleen maar ongenoegen te lezen. Nog vervelender was dit omdat er een meisje waar hij helemaal geen connectie mee had, werd bij betrokken. Hij wist dat er al foto's waren gemaakt en het was niet te voorkomen dat het overal in tienerbladen kwam te staan. Tot zijn opgeluchting zag hij een compact groepje mensen aan de kant van de brug. Snel greep hij naar achter en pakte de arm van het blonde meisje vast waarna hij haar naar het groepje trok en tussen hen dook. Snel mompelde hij wat excuses, maar ze leken het niet erg te vinden. Met een zucht haalde hij een hand door zijn donkere haar. Even keek hij naar het meisje, de paparazzi was nog niet voorbij. "Sorry, om je hierin mee te slepen."

Emma liep maar gewoon met hem mee, en na een tijdje greep hij haar hand vast. Misschien was dat niet de slimste zet ooit want ze hoorde meteen het geklik van de camera. Hij trok haar mee een menigte mensen in zodat ze technisch gezien wel veilig waren. Emma keek hem aan, wat een gekke opmerking. 'Nee, jij kon hier toch niks aan doen, het is niet jou schuld' zei ze terwijl ze een pluk haar achter haar oor streek. 'O, echt stom dat ik hakken aan heb, ik ben zo sloom' zei ze met een blik op haar schoenen.

Callen keek even naar haar met een schuldig gezicht. Eigenlijk was het wel zijn schuld, aangezien hij het model van hun twee was en hij haar hierin meesleepte. Hij zuchtte tot zijn opluchting toen hij merkte dat de paparazzi was doorgelopen. "Nee, werkelijk, het spijt me." Zei hij terwijl hij even onhandig een hand door zijn haren haalde. "Negeer het maar als er morgen ergens een foto van ons staat, dat is wel vaker zo en meestal verdwijnt het na een week weer naar de achtergrond." Vertelde hij haar terwijl hij vermoeid tegen de leuning van de brug aanleunde.

Emma liet hem zijn excuses maar aanbieden al vond ze het niet zijn schuld. Het idee dat ze samen met hem in de bladen zou staan maakte haar wat minder vrolijk, wat zou Mortimer ervan vinden? 'Oké, waarom willen ze zo graag foto's van je hebben?' vroeg ze naïef en ze beet op haar onderlip.

De mensen voor hun liepen weg. Die zouden vast ook denken, wat zijn dat voor rare mensen die zo zonder pardon tussen ons duiken. Het was ook vrij asociaal geweest, maar Callen deed alles om zichzelf te redden. In dit geval ook het blonde meisje. Hij keek haar nog altijd verontschuldigend aan. Misschien een beetje overdreven, maar hij zou zichzelf snel genoeg vergeven. Zo was hij dan ook wel weer. Callen haalde zijn schouders op. "Ik weet het niet. Omdat ik model ben is mijn leven blijkbaar erg interessant." Zei hij tegen haar. Zelf snapte hij dat nooit. Hij wist nooit waarom mensen zo genoten van het leven, liefde en de pijn van anderen. Wat was dat voor zieke obsessie van mensen? Hadden ze niet al genoeg tijd om te besteden aan hun eigen problemen. Hij zou het nooit begrijpen.