Het vonkenplein

Dit is een klein en bescheiden pleintje in een uithoek van de vuurwijk. Het is er gezellig en knus, en vooral 's avonds een populaire plek om gezellig te zitten of af te spreken met mensen. Het vonkenplein heeft zijn naam te danken aan het feit dat er elektriciteitsleidingen onder het plein doorlopen. Af en toe ontsnappen er kleine, ongevaarlijke elektrische schokken uit de leidingen die de basalten tegels laten vonken. Ze rode, witte en gele vonken geven een bijzonder en magisch aanzicht aan het pleintje. Verder zijn er om het pleintje heen een paar kleine winkeltjes zoals een bakker, een groenteboer enzovoorts. Op het plein staat ook een groot beeld opgedragen aan Leonard Gamrindo, een belangrijke generaal uit een van de grootste wereldoorlogen.

Regels:
Deze plek is gewoonlijk alleen voor vuurstuurders, maar er kunnen uitzonderingen worden gemaakt. Vechten is hier verboden.

Personen:
Het pleintje is niet zo groot dus er kunnen ook niet zo veel personen op.

Anthony zat onderuit gezakt op een bankje aan de rand van het plein. Zijn warme adem zorgde voor wolkjes doordat het al vrij laat was en dus ook wat kouder. Hij haalde een pakje sigaretten uit zijn broekzak en viste er een sigaret uit. Een voordeel aan kunnen vuursturen was dat je geen aansteker nodig had. Hij stopte de sigaret in zijn mond en stak die met zijn vingers aan. Toen de sigaret eenmaal aan was liet hij het vuur niet verdwijnen. Hij liet het even boven zijn hand branden voordat hij het uitmaakte door van zijn open hand een vuist te maken. Terwijl hij zijn sigaret oprookte ging zijn blik over het plein en de mensen die er zaten. Heel veel waren het er niet doordat het best koud was. Maar de mensen vond hij niet zo heel erg interessant. Zijn blik bleef hangen bij het standbeeld. Hij zou zo alles over de man en de oorlog kunnen vertellen. Het was niet een van zijn favoriete oorlogen maar hij was wel belangrijk en werd vaak genoemd in lessen. Leonard Gamrindo was een goede en vooral slimme generaal geweest die alleen één grote fout had gemaakt die tot zijn dood had geleid en daarmee ook tot het verliezen van de oorlog. Maar het standbeeld was verder niet interessant genoeg om zijn aandacht lang vast te houden. Verveeld schoot hij kleine bliksemschichtjes uit zijn vingerstoppen naar de grond waardoor er vonken ontstonden. Zijn vingers tintelden en het voelde goed. Bliksem was zonder twijfel zijn favoriete deel van vuursturen, hij was er ook het beste in. Sommige mensen hadden problemen met het controleren ervan maar bij hem kwam het nog gemakkelijker dan normaal vuur. Het gaf hem ook een groter gevoel van macht dan normaal vuur. Bliksem was dodelijk als hij dat wilde.

Airen zat op een bankje aan de overkant van het plein. Ze rolde een bolletje vuur tussen haar handen om warm te blijven. Ze liet het over haar armen lopen en vervolgens over haar benen. Het voelde goed aan, lekker warm. Ze keek naar de grond en zag tussen haar voeten een vonkje wegspringen. Airen voelde de elektriciteit kort door haar lichaam gieren en ze zuchtte opgelucht. Dat gevoel was de reden dat ze hier zo graag kwam. Ze keek omhoog naar de onbewolkte lucht. Hopelijk werd het de volgende dag net zo mooi weer als het vandaag was. De zon had fel geschenen en alles zag er mooi en vrolijk uit in dat licht. Ze rolde het bolletje weer terug in haar hand en kneep het fijn. Ze opende haar hand weer en blies het kleine hoopje as van haar vingers. Het verwaaide in de zachte avondbries die er stond. Airen keek toe hoe het grijze stof zachtjes neerdaalde een paar meter verderop. Ze keek voor zich uit en zag plots de jongen zitten. Hij had bruine haren en zat daar met een sigaret in zijn mond. Plots stuurde hij een kleine bliksemstraal naar de grond. Er ging een rilling over haar ruggengraat. Hoewel andere mensen dat normaal vonden was het voor Airen bijna een tovertruc. Wat zou ze er wel niet voor over hebben om dat ook te kunnen...

Anthony had eerst niet door dat er iemand naar hem keek, hij staarde naar de grond waar af en toe vonkjes op en neer sprongen. Hoe dat precies kwam wist hij niet en eerlijk gezegd maakte het hem ook niet zoveel uit, hij vond het gewoon wel leuk en dat was genoeg. Ondanks dat hij geen jas droeg had hij het niet koud, doordat hij kon vuursturen had hij het eigenlijk nooit echt koud. Hij droeg een grijs, lichtgrijs geblokt blousje waarvan hij de mouwen had opgerold en wat open hing. Daaronder droeg hij een zwart shirt. De donkere kleuren zorgden ervoor dat hij er meer als een 'badboy' uit zag dan normaal. Het stond alleen nog steeds in contrast met zijn vriendelijk ogende gezicht. Toen hij weer opkeek van de grond keek hij recht in het gezicht van een roodharig meisje dat naar hem keek. Hij trok een wenkbrauw als stille vraag waarom het meisje naar hem aan het kijken was.

De jongen trok zijn vragend wenkbrauw op. Airen liet een klein, mysterieus glimlachje over haar lippen dwalen en keek toen weer naar het beeld. Enkele seconden later draaide ze haar hoofd terug een keek ze weer recht in de bruine ogen. Ze beet kort op haar lip en keek de jongen aan. Hij zag er leuk uit. Het grijze bloesje en het zwarte shirt lieten hem er stoer uit zien. Een vonk sprong over op Airens broek en in een flits doofde ze het beginnende vuurtje zonder haar blik af te wenden. Je kon maar beter alert zijn op dit pleintje, voor dat je het wist had je een aardige brandwond te pakken. Maar vuurmeesters hadden natuurlijk niks te vrezen. Het vuur was hun vriend, een bondgenoot.

NEW

Samwell sprong van vijf meter hoogte van zijn surfboard, dat daarna naar een dak in de buurt gleed. Hijzelf landde zachtjes op de grond. Vandaag was hij geen superheld, gewoon Samwell. Natuurlijk had hij zijn pak wel aan onder de rest van zijn kleren, maar hij zag er gewoon uit als ieder ander die zichzelf in de winter niet warm kon houden. Sam kwam er ook alleen maar om brood en groenten te halen. Hij wist dat hier een heerlijke bakker zat, dus daar was hij nu naar onderweg. Hij negeerde de vonkjes, hij was hier eerder geweest en schrok er niet meer van. Toch bleef het een apart gezicht als je de knetterende stenen zag.

Emma stond achter de toonbank van het kleine bakkerswinkeltje. Ze had gele nodig, en dit was een leuk baantje, maar de baas had haar eerder aangenomen uit medelijden dan dat ze zo een geweldige medewerkster was. Haar haren waren opgebonden in een hoge paardenstaart, en ze droeg -ondanks het koude weer- een strak rokje met gympen. Ze stond krentenbollen in zakjes te doen, steeds vijf per keer, en ze was helemaal gefascineerd door het werk.

Samwell liep het bakkerswinkeltje binnen en ging in de rij staan. Eindelijk bij de toonbank vroeg hij om twee broden en tien croissants. Hij bekeek het meisje dat met de krentenbollen bezig was even. Zo sta je toch niet achter de kassa? dacht hij bij zichzelf. Maar hij stond ook nooit achter een kassa, dus misschien stond hij wel verkeerd. Hij bleef naar het meisje kijken tot zijn brood er was, wat lang duurde. Hij vond haar niet leuk, maar wel apart.

Emma voelde een paar ogen gericht op haar. Ze keek op en glimlachte. 'Hoi' zei ze met wat hoge sopraanstem, en haar zwarte ogen namen de jongen op. Hij was veel langer dan haar, en had een leuk gezicht. Ze vroeg zich in stilte af waarin hij haar aangestaard had, en wilde het bijna hardop vragen. Maar vragen was onbeleefd was haar geleerd dus hield ze wijselijk haar mond.

"Hoi," wilde Sam terug zeggen, maar juist op dat moment sprong iemand over de toonbank, haalde de kassa leeg en sprong terug. De man schoot vuur in het rond en iedereen ging liggen. Sam deed ook nog maar even mee, hij lag netjes op de grond en vroeg zich af waarom iemand een bakker beroofde. De man rende de deur uit en hulde de ingang en de toonbank in vlammen. Sam wachtte nog even en kwam toen samen met iedereen overeind. Hij haalde één van de waaiers uit zijn zak en blies alle vlammen uit. Hij keek nog even naar het meisje en rende toen naar buiten, waar hij op het dak sprong en naar zijn board liep.