Het veerboot restaurant

Een waterstuurfamilie heeft een familiebedrijfje opgericht: een goedkoop restaurant die langs de kust van het Waterland gaat als een soort veerboot. Je hebt een prachtig uitzicht en de keuken zit vol specialiteiten van de waterstuurders. Je kan zelfs de waterstuurtechnieken van de jongere leden van de familie, die het restaurant voortbewegen, bekijken en als je water stuurt leren.
Het restaurant vaart van oost naar west, daar stopt het, maar je kan ook weer terug als je zou willen, dit voor het dubbele van de prijs, natuurlijk.
Aan de kant die op het water uitkijkt is een bar met daarachter de keuken. De rest van de ovaalvormige boot staat vol tafeltjes onder bediening van zowel leden van de familie als aangenomen personeel, niet per se waterstuurders. De stoelen en de ronde tafels zijn van donker, met golven bewerkt hout.
's Nachts is het uitzicht natuurlijk het mooiste, maar in het licht is het ook niet mis.

Silica zat in de stampvolle ruimte na te genieten van het eten dat ze net op had. Ze had net een afspraak met iemand gehad waar ze bepaalde taarten voor had gebakken, dit was een soort bedankje. Hij was alweer ergens anders heen, maar zij bleef hier zitten. "Miss Mason, wilt u nog iets te drinken." Een van de obers kwam naar haar toe. Ze kende haar omdat het restaurant goede connecties had met de bakkerij. "Ik wil graag nog koffie, als dat mogelijk is." Zei ze tegen hem en glimlachte lief. "Natuurlijk, mevrouw." Zei hij en liep weg. Ze deed haar haar even in een goed model en keek naar de mensen in de ruimte. Het was vrij vol en erg gezellig. Sommige mensen hielden niet van dit soort drukte, maar haar maakte het niet heel veel uit.

Faine zat vrij onderuitgezakt wat te eten, alleen omdat hij zich zo beter kon concentreren op de omgeving. Hij was opzoek naar iets om op te reageren, naar een moment om op de tafel te springen, wat dan ook. Toen zijn oren de woorden "Miss Mason" opvingen, draaide hij zich om. 'Hallo, miss Mason, als ik zo onbeleefd mag zijn, hoe kom je aan die titel?' vroeg hij net iets te beleefd, waardoor het weer onbeleefd was en hij draaide zich om in zijn stoel zodat hij haar recht aankeek. 'Ik zie niemand aan mijn tafel de 'Meneer Adams' uithangen.' zei hij, 'Die mensen kijken zeker nooit jizzbal...' voegde hij er binnensmonds aan toe.

Silica keek naar de jongen die haar plotseling aansprak. Het was vrij onbeleefd, maar ze glimlachte. "Ik ken de familie die het restaurant in bezit heeft." Vertelde ze hem. Ze leunde met haar elleboog op de tafel. "Het is niet heel bijzonder hoor." Zei ze tegen hem. Ze herkende hem ergens van, maar ze kon het niet plaatsen. Zij ging wel geregeld naar Jizzbal wedstrijden ook al was ze niet echt voor een bepaald team. Ze vond het gewoon erg leuk om te zien. Ze keek hoe de ober terug kwam met haar koffie en weer vertrok met een "alsjeblieft, Miss Mason". Het was misschien een beetje overdreven, want ook zij rolde nu met haar ogen.

Ik was aan t scrollen op tumblr en kwam toen je ava tegen xd
--

Faine knikte, ze ging er du niet arrogant over doen. 'Ah, ik was eerlijk gezegd bang dat je zometeen een hele hoge pief was en ik in de problemen zat.' Gaf hij toe en hij speelde wat met zijn haar. 'Mag ik bij je komen zotten?' Vroeg hij maar ze had niet veel keus want hij had zijn bord al op haar tafel gezet en een nee zou hem niet wegjagen.

Silica begon te lachen. "Nee, ik ben niet echt belangrijk." Zei ze tegen hem en trok heel even haar wenkbrauwen op omdat hij al ging zitten voordat ze iets kon zeggen. "Natuurlijk." Zei ze tegen hem en blies in haar koffie. "Met wie heb ik het genoegen?" Vroeg ze. Misschien herkende ze hem als hij zijn naam zei. Hij had een heel bekend gezicht. Ze hield er niet van als ze niet wist wie iemand was, terwijl het op het puntje van haar tong lag. Ze nam voorzichtig een slokje van de koffie.

Wow ben lang niet actief geweest maar vond deze meet wel leuk en heb miets te doen
-

Faine kreeg een hooghartig glimlachje, zoals altijd vlak voordat hij zikn naam bekend maakte. 'Faine, Faine Adams. Of de keeper van de blue wolves als dat je iets zegt.' Zei hij op een natuurlijk-zegt-dat-je-wat-toon. Hij nam nog een flinke hap van wat hij dan ook besteld had en verslikte zich haast, waardoor hij oncharmant op zijn borst moest slaan met zijn vuist om niet te stikken. Toen hij de hal weg had gekregen nam hij een houding aan alsof er niets gebeurt was en glimlachte hij ongemakkelijk. 'dus, je hebt een bakkerij?'

Nathaniel had in zijn 21 jaren al verschillende baantjes versleten, ook bij dit restaurant had hij gewerkt bij de bediening en met zijn oud collega's had hij nog wel regelmatig contact. Vandaar dat hij besloot om op deze eenzame avond juist hier te gaan eten. De veerboot lag er vredig bij. Het was al donker, maar de omgeving werd verlicht door verschillende lampjes waar de boot mee versierd was. Nathan glimlachte even vluchtig bij deze aanblik en duwde de deur open. Met een nonchalante, soepele pas liep hij naar binnen en liet de deur achter zich dicht vallen. De warmte omarmde hem en stelde hem op zijn gemak. Toch leek hij niet te passen in deze vriendelijke omgeving met zijn uiterlijk en uitstraling. Alleen zijn blauwe ogen pasten bij het water wat de boot omringde. Hij was te avontuurlijk voor deze boot. Hij stond nog maar enkele seconden voor de deur voordat er een jongeman met een grijns op hem afliep. "Nathan!" Zei hij met een brede grijns. 'Hetzelfde als gewoonlijk?' Nathan grijnsde terug en knikte, een gemeende grijns, want met de jongen, Steven, had hij het altijd goed kunnen vinden. Steven wees hem ondertussen zijn plek aan en liep naar de keuken om de bestelling door te geven. Nathan liet zijn jas van zijn schouders glijden en nam plaats op een stoel vlak bij een van de ramen in de boot. Afgeleid keek hij naar buiten.

Heather liep haastig naar binnen. Ze was te laat en ze wist het. Sinds een aantal weken had ze een baantje, haar oudere zus had haar gedwongen dat ze moest gaan werken. Natuurlijk had haar zus door dat Heather steeds verder afgleed, elke avond was inmiddels een aan een schakeling van drank en jongens. Haar levensstijl was slecht maar haar zus hoopte dat dit haar op het rechte pad zou houden. Heather betwijfelde het sterk, na het werk kon ze nog gemakkelijk de kroeg in duiken en ze keek er nu al naar uit. Ze liep naar achter, ze had haar werkkleding al aan.
Ze haatte het om hier te werken, het water dat hen omringde gaf haar een vervelend gevoel. Haar element vuur werd hier nu eenmaal onderdrukt en dat benauwde haar een beetje. Tegelijk met Steven liep ze de keuken in, de jongen gaf haar een wat afkeurende blik omdat ze te laat was. Natuurlijk bood ze direct haar verontschuldigingen aan en ging aan het werk. Ze liep langs wat tafeltjes, ze had Steven net met een jongen zien praten dus ging ervan uit dat hij al werd geholpen. Een tafeltje achter hem zat een ouder echtpaar dat naar haar wenkte. Ze begon hen rustig te helpen, beleefd en wel. En dat terwijl Heather diep van binnen zo anders was dan ze zich op haar werk voordeed. Allemaal voor haar zus, ook voor haar was het niet gemakkelijk nu.
________
Beetje raar stuk sorry

De deur vloog open en snelle voetstappen klonken op de houten vloer. Nathan draaide zich, afgeleid door het geluid, om. Een meisje met vurig rood haar kwam binnen rennen, ze had duidelijk haast en waarschijnlijk was ze dus te laat. Misschien had ze een afspraak? Maar toen ze met Steven de keuken binnen liep besefte Nathan dat ze hier werkte. Hij schudde even zijn hoofd, met geamuseerde trekken om zijn mond. Hij was hier ook altijd te laat gekomen, dan vloog je er snel uit. Toen ze even later langs kwam, knipoogde hij brutaal naar haar. Daarna vergat het meisje echter alweer en hij keek weer uit het raam. De lichtjes werden gereflecteerd in het water en zo leek het alsof er twee boten bestonden, aan beide kanten van het water eentje. Weer klonken er voetstappen, deze keer kwamen ze richting hem en Nathan draaide zich om. Steven stond met een brede grijns naast zijn tafel en zette een bord eten en een biertje neer. 'Bedankt.' Steven antwoordde met een knikje, draaide zich om en liep weer weg. Waarbij hij even controlerend naar het meisje met de rode haren keek. Nathan lachte zachtjes.

Heather zag de jongen knipogen, soms vond ze het behoorlijk irritant dat jongens zo tegen haar deden. Ze was meer dan alleen het meisje met wie ze een avond konden doorbrengen. Alleen wist ze ook dat ze er vaak zelf gebruik van maakte. Dus ze had niet echt het recht om er boos over te worden. Ze nam de bestelling op van het echtpaar en liep weer naar de keuken, ze besefte zich dat de jongen naar haar keek. Ze liep de keuken binnen en gaf de bestelling door. Vervolgens liep ze naar Steven en vroeg wie de jongen aan de tafel was, ze dacht namelijk dat hij de jongen wel zou kennen. Nadat ze de informatie had baalde ze een beetje, ze kon hem duidelijk niet op zijn plaats zetten. Een omdat hij nu eenmaal een klant was, en twee omdat hij hier blijkbaar ook nog gewerkt had. Het duurde niet lang voordat de bestelling van het echtpaar klaar was en ze serveerde het uit. Hiervoor moest ze natuurlijk weer langs de jongen lopen, ze nam zich voor iets tegen hem te zeggen als hij haar weer zou bekijken. Wat wist ze nog niet precies eigenlijk.

Met een paar grote slokken goot Nathan de drank naar binnen, waarna hij aan zijn eten begon. Hij had echt te weinig gegeten vandaag en had had honger als een beer, wat hij eigenlijk pas door kreeg toen hij zijn eerste hap had gekauwd en door geslikt. Het voelde goed weer wat in zijn maag te hebben en het eten leek te smelten op zijn tong. Hij at hier altijd hetzelfde, een medium biefstuk met nog wat dingen erbij. Simpelweg omdat dat gewoon het lekkerste was hier, verder had hij alles al geprobeerd, maar toch kwam hij steeds weer terug op dit eten. Terwijl hij aan het eten was, kwam het meisje weer langs. Al kauwend keek hij even naar haar gezicht, om zich daarna weer op zijn bord te richten.

Heather kreeg lichtelijk de kriebels van deze jongen. Als ze in de kroeg was geweest en wat had gedronken had het haar niet echt uitgemaakt, maar zonder de verdovende alcohol voelde ze zich vreemd. Ze hield niet van dit gevoel. Ze wenste het echtpaar een smakelijk diner en liep weer weg. Toen ze bij de tafel van de jongen was besloot ze op de stoel tegenover hem te gaan zitten. 'Vertel,' zei ze tegen hem, doelend op het feit dat hij telkens naar haar keek. Ze wilde een verklaring, het was vreemd dat ze dit deed. Normaal flirtte ze er zelf op los met alle jongens die ze tegen kwam, en eigenlijk deed de jongen niet veel meer dan kijken. Daar was eigenlijk niets mis mee toch? Nog nooit had Heather getwijfeld aan de dingen die ze deed bij jongens maar bij deze jongen was het anders. Ze wist dat ze eigenlijk moest werken en dit zou opgeteld bij haar te laat komen niet in goede aarde vallen bij de baas. Alleen kon ze ook niet werken als ze zich ongemakkelijk voelde bij deze jongen.

Nathan was zich net uitgebreid aan het uitrekken toen het roodharige meisje voor hem neer plofte. Zonder na te denken vroeg hij haar of ze niet aan het werk moest, waarbij hij weer zachtjes lachte. Ze was al te laat geweest, maar blijkbaar had ze geen boodschap aan haar baas. Daarna pas kwam de verbazing. 'Vertel.' Haar stem klonk hem bevelend in de oren, iets waar hij helemaal niet van hield, wat maakte dat hij juist het tegenover gestelde zou doen van wat er van hem gevraagd werd. Ze vroeg hem om uitleg, waarvoor? Hij wist het werkelijk niet. 'Wat is er, voel je je ongemakkelijk?' Zei hij met een brutale grijns, waarschijnlijk niet het antwoord waar ze om verlegen zat, of wat ze van hem wilde horen. Hij ving een blik op van Steven, maar hij knikte hem toe. Hij zou het meisje heus niet te lang afleiden. Wat haar plan was wist hij echter niet.

Heather draaide met haar ogen. Het was inderdaad niet het antwoord waar ze op had gehoopt, alleen liet ze dat natuurlijk niet merken. Ze voelde zich ongemakkelijk maar aan een onbekende jongen dat toegeven? Ho maar. 'Wat is er zo interessant dat je telkens naar mij moet kijken?' vroeg ze hem, iets minder bevelend maar ze verwachtte wel degelijk een antwoord. Ze hield er niet van als mensen iets over haar vonden en ze niet wist wat het precies was. De eerste opmerking van de jongen reageerde ze niet op. Ze wist dat ze verkeerd bezig was om een klant zo toe te spreken, maar ze moest het gewoon weten. Er was iets aan die jongen wat bij haar de kriebels opriep, misschien zijn uiterlijk of hoe hij zich gedroeg. Ze wist het werkelijk waar niet.

Nathan schoot in de lach. 'Steeds? Je vleit jezelf.' Hij zette zijn elleboog op tafel en leunde met zijn kin op zijn gesloten vuist, waarbij hij haar even aandachtig aan keek. Twijfelend of hij antwoord zou geven, bekeek hij haar gezicht. Ze leek zich stoerder voor te doen dan ze zich nu voelde. Na een moment van stilte haalde hij zijn arm van tafel en leunde iets achterwaarts, waarna hij zijn mond opende om antwoord te geven. 'Je doet me aan mijzelf denken, van de tijd dat ik hier nog werkte.' Legde hij uit. 'Daardoor weet ik nu ook dat het geen goede indruk geeft aan je baas, als je zo hier gaat zitten.' Hij knipoogde even plagend naar haar en wachtte op een reactie.

Heather zuchtte kort door de opmerking van de jongen. Ze vleide haarzelf helemaal niet, het was waar dat de jongen telkens naar haar keek. 'Ik heb dit baantje helemaal niet zo hard nodig dus het kan me niet veel schelen wat mijn baas ervan vind,' zei ze tegen hem. Haar stem was misschien een beetje eigenwijs, dat was ze ergens ook wel. 'En hoezo denk je aan jezelf? Kwam je ook altijd te laat en werd je zowat gedwongen hier te werken? Dacht het niet,' zei ze tegen hem. Ondanks dat ze had gezegd dat het haar niet veel uitmaakte wat haar baas dacht stond ze toch op. Ze wilde haar zus niet teleurstellen en dat was de enige reden dat ze hier was. Ze begon door het restaurant heen te lopen om klanten te helpen, maar hoewel het anders ontzettend druk was viel de drukte nu zo erg tegen dat ze er niet omheen kon om het oudere echtpaar weer te helpen. En die hadden helaas een tafeltje dicht bij die irritante jongen.

Nathaniel trok uit verbazing zijn wenkbrauwen op toen het meisje op stond en weg liep nadat ze uitgesproken was. Wat was die kattig, een zachte lach klonk weer uit zijn keel en hij kon alleen maar spottend kijken omdat ze zich zo snel ergerde aan hem en omdat ze beledigd leek door zijn woorden. Wat kon het hem nou schelen dat ze dit baantje niet nodig had, daar had hij ook helemaal niet op gedoeld. Maarja, wat maakte het hem nou uit dat ze het zo opvatte. Veel aandacht zou hij er niet aan besteden, daarvoor was ze niet belangrijk genoeg, dus begon hij weer verder te eten. Hij vroeg zich ondertussen af waarom ze zo op hem gereageerd had, verbaasd was hij er al niet meer over. Mensen leken altijd wel wat tegen hem te hebben, al was dit wel heel direct geweest. Hij seinde aan Steven dat hij nog wat te drinken wilde en keek weer uit het raam. Dat het meisje weer langs liep had hij niet in de gaten, anders was hij haar wel weer aan gaan staren, alleen uit nieuwsgierigheid.

Heather was blij te merken dat de jongen haar nu niet meer telkens aankeek. Ze liep naar de keuken om een bestelling door te geven. Steven hield haar vrijwel direct tegen toen ze weer weg wilde lopen. 'Prive gesprekken houd je buiten je werktijd oke,' zei hij berispend tegen haar. Hoewel Steven haar baas niet was nam ze het wel van hem aan. Steven was aardig, en ze wist dat hij haar niet zou verlinken bij de baas als het een keer gebeurde. Maar ze moest oppassen en dat wist ze dondersgoed. Ze knikte naar hem en liep vervolgens weer het restaurant in. Het was rustig vandaag en ze liep dus alleen een beetje rond, af en toe borden afruimend van mensen die klaar waren met eten. Ze hoefde vandaag niet lang te werken, drie uurtjes maar dus ze moest nu nog anderhalf uur.

Anders gaat Nathan er zo vandoor en meeten ze ergens in een club nog een keer ofzo ?

Nathaniel werkte de laatste paar happen met een moordend tempo naar binnen. Zijn lege bord staarde hem aan en het was zeer verlokkelijk om nog wat te bestellen. Maar dat deed hij niet, hij moest er maar weer eens vandoor gaan. Hij keek op zijn horloge en zag dat hij al een lange tijd versleten had. Hij stak zijn hand op ten teken dat hij betaalde wilde.

Oke is goed zullen we doen dat ze dan dezelfde avond elkaar weer tegen komen?? Weet niet of hij in is voor een ons ofzo iets...
_________
Heather hielp wat mensen toen ze zag dat de jongen wilde betalen. Hij wachtte maar eventjes, Steven was nergens te zien. Het duurde niet lang voordat ze de jongen kon helpen. Heather noemde het bedrag en gaf de jongen het bonnetje van zijn rekening. Ze wachtte rustig tot hij betaald had.

Ja is goed! Weet jij een plek of maken we die aan? En dan zien we wel wat er gebeurd ghehe

Nathaniel keek even met opgetrokken wenkbrauw naar het meisje, maar haalde snel zijn portemonnee tevoorschijn om te betalen. 'En, ik zou maar een andere baan zoeken als je hier zo'n hekel aan hebt.' Zei hij met een knipoog, terwijl hij het geld uit zijn portemonnee haalde. Hij legde het in haar hand en stond op. Waarna hij verdween als een schaduw in het donker. Als het leek, om nooit meer terug te keren.

Doodles (bar) zit in het dingetje hierboven... begin jij??

Het was tegen het avondeten aan en Raphaël had besloten dat hij geen zin had om thuis te eten. Hij had gevraagd of zijn moeder zin had om met hem uit eten te gaan maar ze had op het laatste moment afgezegd. Hij had alleen geen zin gehad om dan maar niet naar het restaurant te gaan en dus was hij nu hier. Hij zat alleen aan een tafeltje en had al wat te eten besteld. Het zag er misschien raar uit, een jongen als Raphaël die alleen zat te eten. Raphaël genoot ervan.

Demi knoopte in de keuken haar schort voor. Ze was best zenuwachtig, want dit was haar eerste bijbaantje, maar ze wilde een nieuw skateboard kopen en haar ouders vonden het tijd dat ze zelf geld ging verdienen. Dus had ze dit baantje genomen als serveerster, het paste niet bij Demi maar ze moest iets. De manager gaf haar wat instructies en toen mocht ze beginnen, ze hoefde alleen maar bestellingen op te nemen en dan af en toe iets naar de tafels te brengen, als het niet te veel was.

Raphaël genoot van het eten en vond het feit dat hij dicht bij het water was ook prettig. Eventjes keek hij door de glazen ruit naar buiten, de waterstuurders stonden op de rand van de boot en stuurde het ding vooruit. Het was fascinerend om te zien. In de weerspiegeling van de ruit zag hij het restaurant, het leek wel alsof Demi er liep. Hij schudde kort zijn hoofd. Hij verbeelde zich het vast, de laatste tijd had hij daar wel meer last van. Dat hij haar zag lopen, maar dan was het heel iemand anders. Hij dacht dat het kwam doordat hij echt van haar had gehouden, maar stiekem wist hij heus wel dat het kwam omdat hij haar miste. Hij wilde het alleen niet toegeven.

Demi was net een bestelling aan het opnemen toen ze een jongen van iets ouder dan haar bij het raam zag zitten. Hij was lang, blond en had wel iets weg van Raphaël, maar nee, hij kon het niet zijn... Toen zag ze in de weerspiegeling van het raam zijn felblauwe ogen flitsen en ze keek hem een paar seconden aan. Dat was niet slim, want nu had hij zeker weten herkend. Snel nam ze de rest van de bestelling op en vluchtte naar de keuken waar ze met bonzend hart bleef staan. Ze wilde Raphaël niet tegen komen, ze probeerde over hem heen te komen en had het idee dat dat best aardig ging.