Het winkelcentrum

Hier kan je werkelijk alles vinden! Van kleren tot elektronica, van eten tot sieraden. Het is een gigantisch winkelcentrum en het populairste in heel George City.

Regels: Maak niks stuk, niet rennen enz.
Personen: Onbeperkt

Het meisje greep een jongen bij de kraag, tenminste ze moest op haar tenen te staan om daar bij te komen. "Zeg dat nog eens" Haar stem klonk dreigend maar de jongen leek haar niet serieus te nemen, hij bleef lachen. Uit haar handdschoen schoot ze de metalen ketting die om zijn middel sloeg, ze trok eraan en gooide hem vervolgens zo door de winkelcentrum. Mensen keken geschrokken naar het meisje en de jongen wreef over zijn rug. "Waag het nog eens en de volgende keer gooi ik je het winkelcentrum uit" stacey trok haar pet meer over haar hoofd zodat je haar ogen niet kon zien. Met haar handen in haar zakken liep het meisje gauw weg voordat ze werd aangesproken. De jongen had er zelf om gevraagd.

Zuchtend liep Airen langs alle winkels. Als ze snel niet wat geld vond, dan zou ze aan het stelen moeten gaan om in leven te blijven. Haar afgelopen 3 interviews waren op niets uitgelopen. Hoewel ze zo goed kon acteren, ze 'voldeed niet aan de voorwaarden.' Mijn god, wat wouden ze nog meer? Dat je een professor geneeskunde was voordat je in een kledingwinkel mocht werken? Alsof het uitmaakte, het was toch niks voor haar. Ze slofte door de menigte mensen heen die vrolijk babbelend verschillende tassen droegen. Misschien was stelen niet eens zo'n slecht idee. De kans dat ze opgepakt werd was toch minimaal. Eléonore had haar dan misschien gezegd niet op te vallen en dus maar legaal te werk te gaan, maar zou zij erachter komen? Plots moest Airen weer denken aan wat Eléonore nog meer had gezegd. 'Ik hou je op de hoogte.' Hoe bedoelde ze dat? Airen fronste.

Zelf had Stacey ook niks meer van Eleonore gehoord. Hmm dit baarde haar wel een beetje zorgen want ze wilde heel wat informatie aan hun koppelen. Het meisje wilde opscheppen over haar gewonnen wedstrijden bij het kooivechten en hoeveel informatie zij daar had weten te halen. De mannen daar waren zo dom dat die niet eens door hadden met wat ze vertelde tegen hun gebruikt kon worden. Ze streek met haar vingers door haar bruine lokken om de knopen eruit te halen.

Airen ging zitten op het bankje en staarde naar het glazen plafon van het winkelcentrum. Ze zuchtte. Het was al niet de eerste keer in de week dat ze iemands zakken had gerold. Vaak was het niet veel, maar een tientje ofzo. Genoeg om even op de been te blijven. Maar als ze een keer opgepakt werd, dan had ze een strafblad en de eerste beste keer als zij iets veroorzaakt had zou ze niet onschuldig kunnen spelen, ze zouden haar direct verdenken. Bovendien zo Eléonore woedend zijn dat ze het zo verpest had. 'Ik moet echt wat geld hebben...' Mompelde ze.

Stacey plofte op een bankje neer terwijl ze vanuit haar ooghoeken naar het meisje keek met vuurrood haar wat haar herinnerde aan een vuurtoren. Niet veel mensen kwamen er mee weg maar het stond haar zeker goed. Stacey zou het totaal niet staan om haar haren in dat soort kleurtje te verven. Ze had alleen het woordje geld meegekregen toen ze hier kwam zitten. Ja geld problemen, wie kon dat nu niet? Stacey won vaak genoeg geld met kooigevecht maar voor haar had het niet echt waarde. Je kon daar je spullen mee kopen maar haar vader gebruikte het om alcohol van te kopen. Verslaving... Daarom lette ze altijd op waar ze haar geld verstopte zodat hij het niet vond. Toch wist haar vader altijd aan geld te komen terwijl die werkeloos thuis zat.

Airen liet haar vingers door haar lokken glijden en krulde ze plukjes haar eromheen. Haar ogen stonden wazig en ze wist niet eens waar ze naar keek. Plots zag ze het meisje op het bankje tegenover haar. Ze zag haar staren naar haar rode lokken. 'Het is echt hoor, dat is mijn kleur.' Zei ze ineens hard. Airen keek recht in de ogen van het meisje en probeerde te lezen wat er in haar omging. Problemen, zorgen. Een beetje wat ze in haar eigen ogen ook zou kunnen lezen.

"Dat had ik ook wel gemerkt hoor" zei ze nors. Ze kon het niet hebben als iemand haar aansprak met zo'n toon. Waar haalde het meisje überhaupt het lef vandaan om zo tegen haar te doen want als Stacey wilde kijken dan deed ze dat gewoon. "Het is niet lelijk. Mij zou het niet staan" Ze gleed zelf met haar vingers door haar bruine lokken. Saaie, bruine lokken. Of ze verfde het zwart of ze verfde het bruin. Van zwart naar bruin telkens verven was niet goed voor je haar maar het meisje had het geduld niet om jaren te wachten tot het zwart er zou zijn uitgegroeid.

'Dat zou ik betwijfelen.' Zei Airen met een klein lachje op haar gezicht. Wat was het verschil? Het meisje had zo'n beetje dezelfde huidskleur als zij. Die blauwe ogen zouden de haarkleur alleen maar mooi accentueren. Ze lachte en richtte haar blik weer naar de grond. Die blauwe ogen van het meisje keken kil en scherp de wereld in. Als een havik, op zoek naar zijn prooi. Zoiets kon Airen wel waarderen in iemand. Een beetje net zoals zij zelf...

Haar armen waren over elkaar gerust terwijl zij nog steeds voor zich uit staarde. De meeste die naar haar durfde te kijken weken snel hun blik naar iets anders omdat Stacey's blik niet al te vriendelijk stond. Ze keek vanuit haar ooghoeken naar het meisje. Dus het zou haar wel goed staan? Misschien moest ze eens afwijken van haar standaard haar kleuren? Een zucht ontglipte haar lippen omdat zij nog steeds geïrriteerd was door de gebeurtenis van daarnet. "Toch is origineel het mooist. Ik denk niet dat ik met verven jouw kleur zou krijgen. Niet hetzelfde natuurlijk"

'Nee, maar iedere kleur is nou eenmaal uniek. Een een tintje anders zou niet veel uitmaken.' Ze keek het meisje aan en kon nog steeds zien dat ze zich ergerde over Airens eerste uitspraak. Ze lachte. Ze kon het maar beter even goed maken, ook al bood ze niet graag haar excuses aan. 'Het spijt met dat ik net zo bot deed, ik heb niet bepaald mijn dag.' Ze staarde het meisje aan om haar reactie te pijlen.

NEW~Met jorn (:

Canan liep rustig door het winkelcentrum. Ze keek om zich heen, en hield alles in de gaten. Maar niet zodat het opviel. Ze had haar donkere haren onder een zwarte muts verstopt. Ze had makkelijke schoenen aan en een tas om waar ze zo spullen in kon laten vallen zonder dat het opviel. Soms bleef ze even staan, bekeek ze wat, deed net of ze het interessant vond wat ze zag. Ze liep nu op de kledingafdeling, preciezer te zijn, ze liep tussen de dikke, warme truien. Precies wat ze nodig had. Ze vond een prachtige lichtblauwe trui en haar hart begon sneller te kloppen. Het was niet druk in dit deel van de afdeling en moeiteloos liet ze de trui in haar tas glijden. Ze keek even omzich heen. Niemand had het gezien. Op haar dode gemakje liep Canan verder. Ging een roltrap af, naar een supermarkt wat zich een verdieping lager bevond. Ze liep door de gangpaden en speurde de stellages af.

Samwell volgde het meisje al een tijdje. Ze voerde iets in haar schild, maar hij had meer bewijs nodig. Soms leek het alsof ze iets pakte, maar het was steeds niet goed te zien. Nu liepen ze door de supermarkt en ze had nog steeds niet door dat hij haar schaduwde. Hij liet de lucht een beetje rimpelen en was daardoor minder goed te zien. Verder was hij goed in verbergen, hij was niet voor niets getraind in ninjitsu. Je hoorde hem niet als hij liep en hij was nooit zichtbaar. De rits van zijn vest brandde om open te gaan en het superheldenpak bloot te geven, maar Samwell besloot te wachten tot het meisje het centrum had verlaten.

Als Canan zou weten dat ze gevolgd werd had ze nooit iets meegenomen. Maar Canan wist het niet, merkte het niet, en dat zou ze later verschrikkelijk vinden. Dus ging Canan gewoon vrolijk verder met het laten verdwijnen van spullen. Daar pakte ze een appel, weer ergens anders een broodje en tot slot ook nog een pakje snijworst. Tevreden liep ze verder door de winkel en groette de mevrouw achter de kassa. Nu moest ze alleen nog op zoek naar een uitgang zonder beveiliging. Of de beveiliging omzeilen. Dat kon ook. Ze mengde zich in een grote groep mensen en liep met hun tegelijk naar buiten. Het alarm ging af en een aantal mensen keken verschrikt op, een paar anderen liep gewoon rustig door. Onder hun was Canan. Niemand die haar zou pakken met zoveel mensen. En anders, zou ze zo weg zijn..

Samwell grinnikte toen het alarm afging. Hij verwachtte dat het meisje straks het winkelcentrum wel zou verlaten. Hij schaduwde haar nog steeds, vanachter van alles, als hij iets vond waar het kon, sprong hij erachter, voornamelijk in de schaduwen blijvend. Vooral 's nachts was het makkelijk om ongezien te zijn, maar nu, met iets meer moeite, lukte het ook. Hij kon niet wachten tot ze het centrum zouden verlaten en hij de confrontatie aan kon gaan. Hij bepaalde de positie van zijn surfplank, zodat hij die straks op een windvlaag op hem af kon laten vliegen, erop springen, kleren wisselen en als the Hurricane het meisje halt houden.

Het lukte Canan om ongezien weg te komen terwijl ze de bewakers op het alarm af zagen komen. Met een grote glimlach vervolgde Canan haar weg. Een personeelsuitgang leek haar het beste. Maar hoe zou ze daar komen? Ze speurde de omgeving af, ging met de roltrap naar de begane grond en volgde met haar ogen het personeel. Als snel had ze een magazijn gevonden waar een nooduitgangbordje boven hing. Perfect. Wat Canan ook zou kunnen doen, was brand stichten, dan zou helemaal niemand doorhebben dat zij het was. Maar dat zou ook veel aandacht trekken, nee Canan ging voor de onopvallende manier. Snel glipte ze door de klapdeuren heen en bevond zich nu in het magazijn. Er waren niet veel mensen, en de mensen die er waren hadden het te druk om zich om haar te bekommeren. Canan liep op haar gemak door het magazijn, tot de uitgang in zicht kwam en ze naar buiten stapte. De frisse lucht in. Canan was trots op zichzelf, ze had het weer geflikt. Ergens had ze wel spijt, als Abel erachter kwam zou ze hem teleur stellen. Maar dat gevoel zette ze nu even opzij. Met een triomfantelijke glimlach haalde ze haar tas van haar rug af, haalde het broodje eruit en beet er met smaak in, het was verrukkelijk.

Samwell was achter het meisje aan over de stellingen gesprongen. Boven op één van die stellingen was het ook dat hij zijn kleren uit had getrokken, waardoor hij nu verder liep in het superheldenpak. Niemand zag hem, hij was stil, snel en onzichtbaar als een ninja. De kleren legde hij in de daarvoor bedoelde plaats, een soort vakje, in zijn surfplank. De plank gleed er geruisloos weer vandoor en Sam, nu the Hurricane, ging door de uitgang. Daar zag hij het meisje een stukje verderop. Als laatst zette hij zijn masker op en met een gigantische sprong landde hij voor haar neus. "Zo, zijn we aan het stelen?" vroeg hij quasi-nonchalant terwijl hij zachtjes voor haar neus landde.

Nathaniel vond het meestal nogal tijdverspilling, maar hij moest toch eten en daarom was hij nu in de supermarkt aanwezig. Zijn vingers gleden over de verschillende pakken met tomatensoep. Waarom waren er nou zoveel merken? Ze zouden toch allemaal hetzelfde moeten smaken, maar nee. De ene was weer net iets pittiger dan de andere. Nathaniel zuchtte gefrustreerd, nu kon hij niet kiezen. Uiteindelijk sloot hij maar zijn ogen en pikte er een random pak uit. Daarna dacht hij er niet meer over na en deed een stap opzij naar de pasta. Maar daar was ook weer zoveel keuze in! Een rood pak viel iets meer op dan de andere, dus deze werd opgepakt en in het blauwe mandje gegooit. Nu had hij tenminste eten voor vanavond. Eigenlijk had hij een lijstje moeten maken, want wat hij verder nog nodig had wist hij eigenlijk niet..

Emma was de laatste paar weken bezig geweest met zichzelf bij elkaar rapen. Maar het was zo moeilijk. Ze had geen zin om naar buiten te gaan, om met vrienden af te spreken. Het enige waar ze zin in had was om in bed te liggen, maar daar lag ze dan al. Ze zong niet meer, speelde geen gitaar, at en dronk weinig. Het was iets beter gegaan maar na die zoen met Nathaniel was alles weer in elkaar gestort.
Nu liep ze in de supermarkt omdat haar koelkast leeg was, en al haar kastjes, en ze toch iets moest eten. Vandaag, had ze besloten, werd de dag dat ze zichzelf weer bij elkaar raapte. Ze had een van haar favoriete spijkerbroeken aangedaan, met een leren jasje, en haar haren hingen blond over haar schouders. Ze zag er bijna normaal uit, niet saai maar ook niet extreem. Voor het eerst in tijden had ze weer make-up op, en ze zag er eigenlijk niet eens zo slecht uit.
Met haar blauwe mandje liep ze richting het rek waar verschillende soorten ovenschotels stonden, en ze begon er een uit te kiezen. Maar ook al had ze besloten dat vandaag anders zou worden, ze voelde zich nog steeds alleen en had het idee dat ze elk moment in tranen uit kon barsten.

Nathaniel zette wat stappen verder en draaide de hoek om, nog steeds nadenkend over wat hij nog meer nodig had. Toen hij de bocht echter omdraaide en langs de zakken chips stapte, stond hij stokstijf stil. Fuck. Hij had zo weinig mogelijk aan haar gedacht de afgelopen tijd en zo mogelijk had hij het meisje ontweken. Maar daar stond ze. En in zijn binnenste maakte zijn hart een koprol. Haar blonde haar hing o zo onmiskenbaar over haar tengere schouders. Hij had gehoopt dat hij nooit onder ogen zou hoeven zien hoe kwetsbaar hij zich voelde in haar bijzijn. Misschien zag ze niet recht door hem heen, misschien zou ze nooit helemaal door hebben hoe hij in elkaar zat, maar juist dat onschuldige maakte dat hij twijfelde over zichzelf. Hij beet op zijn lip en deed een stap achteruit.

Emma besloot om een simpele lasagne te maken, dan hoefde ze niet veel groente te kopen. Misschien alleen wat sla, want dat at ze sowieso vaak. Haar gedachten dwaalden wat af, zodat ze dat wel vaker deden. Maar opeens voelde ze een blik in haar rug prikken. Langzaam keek ze om, haar ogen zoekend in de richting waar de blik vandaan was gekomen. En daar stond hij, lang, knap, zijn haren perfect in model en zijn kleding stoer, het accentueerde zijn figuur perfect. Ze voelde hoe haar mond droog werd en haar hart sloeg een slag over. Dit alles voelde ze terwijl ze hem een fractie van een seconde aankeek. Ze sloeg haar ogen een paar seconden neer, keek naar haar lasagne, maar daarna keek ze weer op om zeker te weten dat hij er echt stond. En hij stond er ook echt. Wat moest ze nu doen? Weglopen? Naar hem toe gaan? Ze wist het -zoals wel vaker- niet.

Zenuwachtig was de zelfverzekerde Nathaniel nooit, maar nu wist hij toch even niet wat hij doen moest. Toen haar blik in de zijne haakte wist hij echter wel dat het te laat was om te doen alsof hij haar helemaal niet gezien had. Toch wist hij niet of hij zomaar naar haar toe kon lopen, of ze dat zelfs maar wilde.. Zijn hersens draaiden overuren. Sinds hij haar gekust had, wat eigenlijk een hele stomme zet was geweest, had hij haar helemaal niet gesproken. Zij had ook geen contact met hem gezocht. Waarschijnlijk was hij de laatste die ze zou willen zien.. Toen ze haar blik neersloeg werd dat ook benadrukt. Het leek alsof ze zich schaamde tegenover hem. Tussen de zakken chips door gluurde Nathaniel naar haar gezicht en zag dezelfde twijfel die ook hij voelde. Hij werd naar haar toegetrokken, zijn gevoel was sterker dan zijn brein en als vanzelf brachten zijn benen hem naar haar toe, tot hij naast haar stond. 'Hee..' Bracht hij schor uit, met zijn ruwe stem, die nog ruwer klonk dan zijn bedoeling was.

Kom op Emma, niet zo laf zijn. Zeiden haar hersenen tegen haar. En in die seconde besefte Emma dat haar hersenen nooit aardig tegen haar waren, eerst maakten ze haar niets slim en daarna zorgden ze er ook nog voor dat ze zich de laatste tijd zo alleen en bedrukt en verdrietig voelde. Maar daar moest ze nu niet aan denken, Nathaniel stond daar achter de chipszakken, en hij kwam opeens naar haar toe lopen. Was ze hier klaar voor? Nee, ze was hier niet klaar voor. Emma, niet in paniek raken, niet nu, kalm blijven.
Er schoten honderden dingen door haar hoofd, maar haar gezicht bleef blanco tot hij opeens naast haar stond. Ze draaide zich voorzichtig naar hem toe, en keek hem aan. 'Hee..' zei hij, met schorre stem, en Emma bedacht zich dat als ze nu zou praten er waarschijnlijk niets uit haar keel zou komen. Ze waagde het er toch maar op. 'Hoi..' zei ze ademloos, zacht, en ze nam een diepe teug lucht naar binnen. 'Welke lasagne denk jij dat het best is?' vroeg ze hem, door wanhoop aangedreven tot deze belachelijke vraag, en ze draaide zich om naar het rek met de lasagne.

De vage, schuine grijns gleed weer over zijn gezicht en hij keek haar even aan om zich daarna op de lasagna te richten. Hij vond de wisseling van onderwerp wel fijn, zodat hij niet meer hoefde na te denken over wat hij verder zou moeten zeggen om de sfeer minder gespannen te laten lijken. 'Het spijt me, ik heb eerlijk gezegd niet zoveel verstand van lasagna.' Moest hij echter toegeven. Liever had hij een wijs antwoord gegeven, zodat ze daarna lekker konden doorbabbelen over lasagna, om het maar niet over iets serieuzers te hoeven hebben. Nathaniel ontweek zijn gevoelens liever dan ze voor ogen te moeten zien. Liefde bestond alleen maar uit hormonen. Verder niets. Hij richtte zijn blik weer op de hare, maar moest zich snel weer van haar zachte ogen afwenden. Hoe kon hij zich nou zo voelen bij haar!?

Emma zag hem glimlachen, en vroeg zich af hoe hij kon lachen in een situatie zo ongemakkelijk als deze. Eigenlijk was het antwoord voor haar niet zo moeilijk, hij zou het vast niet zo ongemakkelijk vinden als zij. Hij had vast niet een rare kriebel in zijn buik en moest vast ook niet denken aan hoe zijn zachte lippen op die van haar gevoeld hadden. Ze keek verbaasd opzij. 'Nee, ik eigenlijk ook niet. Lasagna is helemaal niet zo lekker, maar ik kan niks anders koken' zei ze een beetje beschaamd en ze keek naar het pak wat ze al in haar mandje gegooid had. Ze hoefde alleen maar soepgroente, gehakt en water toe te voegen, dat kon ze wel.

Nathaniel probeerde uit alle macht niet naar haar mond te kijken, dus concentreerde zich maar op de lasagna. 'Het enige wat je kan maken? Dat is ook saai.' Zei hij spottend. Een schuin grijnsde gleed over zijn gezicht en hij keek haar aan, waarbij hij het niet kon laten om zijn blik over haar volle lippen te laten glijden. 'Anders kom je een keer bij mij eten?' Hij kon zich wel voor zijn hoofd slaan. Waarom denk je niet na voordat je iets zegt? Hij had het nu echter al geopperd, maar toch keek hij haar vragend aan, al was er twijfel in zijn ogen te zien omdat hij zich afvroeg of de vraag wel helemaal op zijn plaats was.

Emma knikte en haar ogen gleden over zijn gespierde lichaam heen. Hij was zo knap, waarom was hij zo knap? Ze besefte zich dat ze zich niet zo down voelde als de laatste weken, kwam dat alleen maar omdat ze hem zag? Ze knikte en sloeg har ogen neer waardoor ze zijn spottende grijns niet zag. 'Bij jou eten?' Vroeg ze en ze keek verbaasd op. Ja natuurlijk wilde ze bij hem eten, gezellig met z'n tweeën, wat kaarsen en muziek. Ja, ze vond hem leuk en dat moest ze toegeven. Uit haar mond kwamen alleen maar wat stotterende geluidjes, en ze bedacht zich dat het geen goed idee was om met Nathaniel te eten. Hij verdiende een leuk, lief meisje, en dat kon zij nu niet zijn. 'Ik weet niet of dat een goed idee is..' Zei ze, het was om hem maar ook om zichzelf te beschermen.

Aan haar verbazing alleen al was af te lezen dat dit geen goed idee was, maar zelfs na haar afwijzende antwoord kon Nathaniel dat niet accepteren, hij was niet iemand die afgewezen werd.. 'Goed, als je liever je lasagne eet..' Antwoordde hij haar plagend. Van binnen moest hij lachen om de geluidjes die ze uitkraamde. Ze was net zo zenuwachtig als hij was.. Maar bij haar kon je het zien. Zo had hij zich nog nooit gevoeld en hij had een hekel aan het gevoel. Het maakte dat hij zich zwakker voelde dan hij in werkelijkheid was. Een zucht gleed over zijn lippen en hij zocht haar ogen. Hij knipoogde even en richtte zich toen op de pakken die naast de lasagna stonden. Er zat echter niks bij wat hij nodig had..

Emma vond het vreemd dat hij geen genoegen nam met har antwoord. Ten eerste omdat hij haar niet het persoon leek dat moeite had met het krijgen van een meisje en ten tweede omdat ze niet snapte dat iemand zijn vrije avond met haar door zou willen brengen. Hoe zij haar avonden doorbracht was nou niet bepaald gezellig, ze had alleen een heleboel wijn en een warme deken en zo ging ze in haar bed liggen.
Nathaniel keek haar in de ogen en gaf haar een knipoog. Ze voelde zich als zo'n tienermeisje dat haar idool ontmoette, en haar hart werkte overuren. 'Ik vermaak me prima hoor,met mijn lasagna en een fles wijn' zei ze en ze moest denken aan hoe deprimerend deze avond waarschijnlijk zou worden.

Zullen we zo een meet doen in een kroeg? Dan is Nathan stomdronken haaha

Nathaniel knikte, eindelijk had hij vrede met haar antwoord. Als ze niet wilde, dan niet. Maar dan zou hij het ook niet nog eens vragen. Nathaniel was niet iemand die zomaar werd afgewezen. Hij keek op zijn horloge en merkte op dat hij maar snel moest maken dat hij thuis kwam, als hij nog wilde eten voordat hij ging sporten. Het leek alsof hij zich voorover wilde buigen om haar een kus te geven, maar bedacht zich net op tijd en boog terug om weg te lopen, richting de kassa. Dat hij nu alleen zijn spullen voor vanavond had, maakte niet uit. Hij zou een andere keer wel weer boodschappen gaan doen, in de hoop dat hij haar niet tegenkwam.