Het strandje

Langs de kleine rivier die door de stad heen stroomt zijn veel strandjes ontstaan. Dit strandje ligt in de buurt van het eilandje in Waterland. Het is geen groot strand, maar ligt aan de waterkant van een park en er zijn dus niet veel huizen die uitkijken op dit strand. De rivier die door de stad stroomt is niet vervuild, dus er kan gewoon gezwommen worden. De boten die er varen, varen op watermeesterkracht. Er kan natuurlijk wel afval langs drijven. De meeste mensen zwemmen hier niet, die zoeken liever een plaatsje buiten de stad, vandaar dat het erg rustig is. Het is ook niet meer dan een hoop zand langs de rivier.

Regels: Houd het netjes.
Personen: -

Haar vingers gleden door de zandkorrels terwijl zij haar ademhaling onder controle probeerde te houden. Zandsturen... Wie had dit ooit uitgevonden? Iets wat ze maar een verschrikkelijk iets vond omdat Stacey daar gewoon niet goed in was. Zij had nooit de moeite genomen of de doorzettingsvermogen gehad om deze sturing onder de knie te krijgen. Haar huid glom in het zonlicht en het was één van de warmere dagen. Dit kwam nog zelden voor. Zij droeg een driekwartsbroek, een wijd shirt en zoals gewoonlijk een petje op haar hoofd. Stacey sloot haar ogen om één te zijn met het zand. Wie hield ze nu voor de gek? Contact maken met metaal en aarde ging veel makkelijker dan met zo'n zandbak. Gefrustreerd omdat het haar maar een beetje lukt om het zand te laten zweven liet ze de zandkorrels weer uit haar handen vallen. "Argh!" Ze schopte, vloekte en plofte zo in het zand met haar armen over elkaar. Stacey hield er niet van als ze ergens niet de beste in was.

Raphaël stond in het midden van het strandje, het was niet erg groot maar groot genoeg om een beetje te oefenen met waterkracht. Hij stuurde het water in het rond en probeerde wat nieuwe aanvallen uit. Natuurlijk ging het nog niet perfect maar voor nu goed genoeg. Hij gooide verschillend slierten water weg en liet ze in hun weg veranderen in ijs, zijn ijssturing was veel beter geworden de laatste tijd.

Er lag een flinterdun laagje ijs op de rivier die door de stad stroomde. Remy liep eroverheen, als één van de weinigen. Daar waar hij zijn voeten neerzette, hield het water stil en kon hij er gewoon opstaan. Er waren meer watermeesters die op deze manier overstaken. Zelfs een paar schaatsers. Ergens anders in de stad zou je die nog niet tegenkomen. Zonder echt te kijken liep Remy door, tot hij opeens zand onder zijn voeten zag. Hij trok zijn wenkbrauw op en keek rond. Juist op dat moment kwam er een ijspegel aanvliegen. Remy dook snel weg en stuurde de ijspegel het water in. Hij keek in de richting waar het ding vandaan gekomen was en daar vond hij zijn favoriete persoon uit de hele stad.

Raphaël zag hoe zijn ijspegel de andere kant op werd gestuurd. Hij had de persoon niet zien aankomen. 'Sorry!' riep hij naar de persoon toe, nog niet gezien dat het Remy was. Zodra hij besefte tegen wie hij sprak draaide hij zijn ogen. 'Wacht, dat neem ik terug,' riep hij daarna naar de jongen toe. Hij vond die gozer zo verschrikkelijk irritant. Heel eventjes dacht hij aan Demi, door haar werd hij altijd rustiger. Ze had een goed effect op hem. Zelfs zijn ouders zeiden dat terwijl ze Demi nog helemaal niet kende.

Aan de ene kant dacht Remy; Nee, niet Raphaël. Aan de andere kant was hij blij de jongen te zien, dan kon hij irriteren. "Ah, mooi zo," zei Remy. "Ik was al bang dat je opeens aardig was geworden." Met een vloeiende beweging maakte Remy een stoel van ijs. Hij ging erop zitten, sloeg zijn benen over elkaar en liet zijn kin quasi-geïnteresseerd op zijn hand rusten. "Hoe staat het met het leven, Raphje?" vroeg hij met een uitgestreken gezicht. Hij mocht Raphaël niet en hij wist dat Raphaël hem niet mocht, dus het kon geen kwaad om deze jongen te plagen.

Raphaël draaide met zijn ogen. 'Och, remytje dat gaat prima,' zei hij tegen hem. Hij was vrolijk vandaag en ondanks dat hij Remy niet mocht zou hij zich niet op de kast laten jagen door deze jongen. 'Ik zal niet vragen hoe het met jou gaat, dan zou ik vast te aardig over komen,' zei hij vervolgens met een lichte grijns. Hij dacht nog steeds aan Demi, ze was goed voor hem maar was hij dat ook voor haar?

"Dat is ook niet sociaal," zei Remy en hij keek even boos als een klein kind. "Maar er is wel iets, Raphje. Vertel ome Remy maar wat er is." Hij had gezien dat Raphaël ergens over nadacht. Niet dat dat slecht hoefde te zijn, maar Remy had het wel gezien. Hij pakte een blikje drinken uit zijn broekzak en klikte hem open. Hij maakte een rietje van ijs en begon te drinken, terwijl hij Raphaël goed in de gaten hield.

Raphaël draaide voor een tweede keer met zijn ogen, een vervelende gewoonte die de kop op stak als Remy in de buurt kwam. 'Ach, je weet daar toch niets vanaf,' zei hij tegen Remy. Hij dacht niet dat die jongen ooit een vriendin had gehad, laat staan dat hij een meisje het hof kon maken. Het was misschien ouderswets maar Raphaël hield er bepaalde gewoontes op na als hij samen met een vrouw was.

"Hmm, dat betwijfel ik, Raphje," zei Remy. "Ik weet veel." Hij hield zijn hoofd een beetje schuin en keek Raphaël aan. "Maar als je niets wil zeggen, zal ik niet aandringen." Remy drong nooit aan tot hij een antwoord uit kreeg. Dat was onbeleefd, ook als je de ander niet mocht. Vrolijk liet hij de stoel een rondje draaien en daarna keek hij weer naar Raphaël. "Waar zijn mijn manieren eigenlijk gebleven, ik zou jou ook een stoel aan moeten bieden," zei hij met opgetrokken wenkbrauwen. Voordat Raph bezwaar kon maken, maakte Remy ook voor hem een stoel van ijs.

Demonstratief liet Raphaël de stoel weer smelten tot een plas water. Hij hoefde helemaal niet te zitten. Hij lachte honend toen Remy zei dat hij verstand had van een hoop dingen. Weer rolde hij met zijn ogen, daar moest hij echt eens mee op gaan houden van zichzelf. 'Vertel dan maar eens hoeveel vriendinnen je hebt gehad, en hoeveel daarvan je hebt weten te behouden,' zei hij tegen Remy. Hij verwachtte geen serieus antwoord maar hij wist bijna zeker dat Remy nog een groentje was.

"Zit jij," zei Remy, toen hij de stoel zag smelten. Hij maakte van de plas weer een stoel, maar deze greep Raphaël vast en dwong hem te gaan zitten. "Het is onbeleefd om een zitplaats af te wijzen. En ik heb meerdere vriendinnetjes gehad," zei Remy. Hij zei er maar niet bij dat hij ook vriendjes had gehad en dat hij er nu niet meer van wist wat hij wilde. "En we zijn elke keer vredig uit elkaar gegaan. Ik verwacht dat dat bij jou wel anders zal lopen." Hij grinnikte en liet Raphaël weer los, als hij maar bleef zitten.

Mag Raphaël (en daarbij dus ik) ook zelf nog beslissen wat hij doet en niet?
____________
Raphaël ging nog steeds niet zitten en zorgde er met zijn eigen kracht voor dat hij niet op de stoel gedwongen werd. Weer smolt de stoel en de plas verdween nu in het water. Hij lachtte honend toen Remy zei dat hij meisjes had gehad. 'Tuurlijk, meneer denkt dat hij heel wat is omdat ze "vredig" uit elkaar zijn gegaan. Jongen ik kan je vertellen dat elk meisje je nu niet meer mag ondanks dat jij dat anders denkt,' zei hij tegen haar. Na een hevig liefdesrelatie kon je niet gewoon weer vrienden worden. Dat was gewoon onmogelijk, de ene zou blijven smachten naar de ander en er zouden alleen maar ruzies ontstaan. 'En anders was je relatie in elk geval niet compleet.' voegde hij er nog aan toe.

Natuurlijk, maar ik vind dat Remy een beetje mag dwingen.

"Dan denk ik dat jij een verschrikkelijke zak bent in je relaties," antwoordde Remy op Raphaëls constatering. "Je kan ook gewoon als goede vrienden uit elkaar gaan als je erachter komt dat het niet werkt voor beiden." Hij haalde zijn wenkbrauw op en keek Raphaël uitdagend aan. Als iemand zo over het uit elkaar gaan dacht, kon het bijna niet anders dan dat hijzelf alleen maar ongeluk had of veroorzaakte in dat soort situaties. Toch werd Remy's sympathie voor Raphaël niet vergroot als hij over dat soort dingen nadacht.

Ik vind dat onder powerplay vallen... en je zegt zelf dat dat niet mag
___________
Raphaël lachte weer honend om de belediging van Remy. 'Denk dat vooral, ik weet beter. En wees vooral zo goed gelovig dat je "vredig" uit elkaar bent gegaan,' zei hij tegen Remy. Vervolgens draaide hij zich om, hij had hier geen zin meer in. Hij begon van het strandje af te lopen. 'Fijne dag nog he!,' riep hij sarcastisch naar Remy voordat hij van het strandje afliep. Hij dacht aan Demi, misschien zou hij haar vandaag nog wel opzoeken. Het was lastig want hij kon niet zomaar bij haar thuis binnen lopen. Hij hoopte dat haar ouders hem ooit zouden accepteren ondanks hun leeftijdsverschil.

Nee, ik vind dat niet onder powerplay vallen.

Remy bleef geen moment stil staan. Hij surfte over een golf over de rivier en landde voor Raphaël weer op de kant. "Ik meen het, dat jij zo'n bekrompen visie hebt, is niet mijn probleem," zei hij en hij hield Raphaël tegen. "Ik weet toevallig dat ik het nog goed kon vinden met die meiden nadat het uit was. Ik zei al, als je gewoon uit elkaar gaat omdat het niet werkt, dan heb je er beide vrede mee. Mag ik vragen op wat voor manier jij het dan uitmaakt. Misschien kan ik me dan verplaatsen in jouw kleine wereldje." Raphaël zag het volgens hem allemaal veel te zwart-wit. Er zat meer tussen hemel en aarde dan hij mee had gemaakt, dus Remy vond dat hij daar kennis mee moest maken.

Dat kan Jorn maar ik heb liever niet dat je dat zo doet dus kun je daar alsjeblieft rekening mee houden? Dan blijft het voor iedereen leuk...
____________
Raphaël keek Remy aan. 'Dat gaat je niets aan,' zei Raphaël tegen hem en daarna liep hij om hem heen om alsnog weg te gaan. Heel eventjes draaide hij zich nog om. 'Ik zou het prettig vinden als je me nu met rust kunt laten zodat ik naar mijn vriendin toe kan,' zei hij vervolgens. HIj had besloten dat hij naar Demi toe zou gaan, hij moest eventjes bij haar in de buurt zijn. Misschien dat hij dan weer rustig zou worden, hij was namelijk boos op Remy. De klootzak dacht dat hij alles kon maken. Raphaël irriteerde zich mateloos aan hem.

Remy keek hem na. "Vriendin, hè?," zei hij tegen zichzelf. "Nu begin ik steeds nieuwsgieriger te worden." Hij stond even in dubio. Hij zou Raphaël natuurlijk kunnen volgen, maar misschien was die vriendin wel aardig en dan vond hij het zielig voor haar maar hij wilde het dan ook niet voor haar verpesten. Uiteindelijk draaide hij zich om, hij zou nog wel uitvinden wat voor meisje op zo'n jongen zou vallen. Hij liet zich oppakken door een golf en surfte naar de andere kant van de rivier, richting huis.