The secret waterfall

Haar haren waren gestijld wat als een gordijn over haar schouders vielen, zwart geverfd en voor het eerst in tijden droeg ze geen petje. Ook droeg ze make-up op waardoor haar blauwe ogen nog meer opvielen. Een strakke skinnyjeans met een trui aan wat haar mooi afkleedde en haar ouder deed lijken. Ze was undercover voor Eleonoré en ging met één van de beste watermeesters op pad naar de watervallen. De watervallen die nooit aan vreemden werden getoond omdat er schijnbaar een geheime gang zat achter de waterval. Tenminste die informatie had ze gekregen van Eleonoré. Er scheen daar iets speciaals te zijn wat alleen de watermeesters wisten en ook alleen toegang voor kregen. Stacey was al een aantal weken met een man gaan daten om hem te kunnen verleiden. Het was haar goed afgegaan want ze had hem zo ver gekregen om haar naar de waterval te brengen voor een ‘romantische’ picknick. Helaas voor de man had zij hele andere plannen met hem in gedachten. De struiken, bomen kwamen steeds dichterbij, het pad steeds smaller naarmate ze dieper de woud ingingen. Ze wisten het goed te verbergen die watermeesters want de meeste zouden al verdwaald raken. Na 30 a 35 minuten kwamen ze aan bij de schitterende waterval. Prachtig Een duistere glans kwam in haar ogen, sloop achter de man en sloeg hem met een dikke tak bewusteloos. Ze sleep de man de struiken in en liet een modderlaag over hem glijden, verharde het zodat de man alleen nog kon ademhalen maar voor de rest ook niets. Nu ging ze het pad omhoog langs de waterval, bestudeerde het om erachter te komen of er ergens een ingang was. Haar blote hand raakte de mos aan, maakte contact met haar element en sloot haar ogen. Ja… Het was geen leugen geweest want er was echt een doorgang.

Tijd om erachter te komen wat de watermeesters verborgen hielden.

Een zacht geruis klonk en hij kreeg twee mensen in het oog, die langzaam naderden. Nathaniel zat bovenaan de waterval, verscholen tussen de struiken. Twee watervogels cirkelden om zijn hoofd, maar ze verdwenen toen de twee gedaanten steeds dichterbij kwamen. En Nathaniel herkende ze beide. De man was een bekende watermeester uit de buurt en het meisje was.. Stacey. Wat deed die hier? Dit was zeer zeker niet haar element. Hij kneep zijn ogen samen en volgde hun bewegingen met zijn ogen. Zo zag hij dat het meisje de jongen met een blok hout neersloeg en hem het struikgewas in sleepte. Nathaniel grijnsde. Het was slim gespeeld, maar niet slim genoeg. Stacey had een duidelijk plan voor ogen en zette zich voort naar de waterval. Nathaniel stond geruisloos op en liet zich door het water van de waterval naar beneden dragen, zodat hij achter haar terecht kwam. 'Waar denk jij dat je mee bezig bent?' Vroeg hij langzaam en dreigend. Hij was niet van plan iemand van een ander element bij deze mooie plek binnen te laten, de plek van de watermeesters. Hij knakte met zijn vingers. Ze was hier werkelijk geen partij voor hem. Deze plek straalde het element water uit. Bezweringen waren uitgesproken tegen de andere elementen, die hier bijna niets konden uitvoeren. De waterval begon zich al te openen, maar na een knip van Nathaniel's vingers cirkelde het water uit de rivier in een stroom op, en versperde hen de doorgang.

Stacey nam alles nauwkeurig om, pakte een boekje en noteerde de volgende informatie wat zij te weten was gekomen. Bezweringen tegen andere elementen, de dieren, de doorgang, hoe ze hier naartoe waren gelopen. Ze schetste zelfs een soort kaart hoe het hier eruit zag. Eigenlijk alle punten wat ze kon herinneren en deze informatie zou kunnen doorgeven aan Eleonoré. Ze luisterde naar de aarde door alleen een simpel contact met haar hand. Het sprak tegen haar op een manier wat haar niet beviel. De plek leek haar af te keuren, logisch ook maar dat haar element tegen haar zou keren? Had dat met de bezweringen te maken? Wanneer ze andere golven oppikte stond ze meteen recht, keek de persoon aan die voor haar terecht kwam. Het meisje deed meteen een stap achteruit toen ze Nathaniel zag. Haar ogen werden zo groot als schoteltjes. Dit kun je niet menen!. Haar ogen waren gericht op de waterval die zich begon te openen. Interessant. Door de beweging van mensen werd de waterval al geopend of kwam het door de aanwezigheid van de man. Door iemand met het element water? Met haar standaard pokerface streek ze door haar zwarte lokken. Haar koude uitstraling was veranderd naar een duistere houding. Ze leek niet op een meisje van 17 op dit moment, vrij angstaanjagend hoe ze nu naar Nathaniel keek. Nog erger dan de blik die iemand kon doden. Deze blik leek zo door je ziel te kunnen en al je zwakke plekken te vinden. “Ook leuk jou weer te zien” Het meisje rolde met haar ogen. “Wat ik hier doe? Ik ben op een date. Toevallig is hij eventjes iets halen omdat hij wat vergeten is voor onze picknick. Wat doe jij hier als ik vragen mag? En die dreigende houding is nergens voor nodig.” Voor het eerst schonk ze hem een glimlach wat haar dreigende houding verzachte. Het maakte haar mooier maar haar ogen leken niet mee te doen.Ze probeerde hem voor te liegen. Misschien bestond er een kans dat hij dan wel wegging zonder dat het op een gevecht zou uitlopen. Toch zei iets tegen Stacey dat Nathaniel niet zo dom was. Een gevecht zou zij zeker verliezen en ze wist niet eens of haar element haar uit de brand zou helpen. Een toneelstukje spelen en haar charmes gebruiken was de beste oplossing.

Een vogel van water vloog naar beneden en griste het boekje tussen haar vingers vandaan, het beestje vloog door en liet het boekje in de handen van Nathaniel vallen. Daarna viel het uiteen in heldere druppels water, die zich weer bij het water van de waterval voegden. Nathaniel wierp het boekje achter de druppels aan. Daarna richtte hij zich weer op het meisje. Hij begon zachtjes te grinniken bij het zien van haar verschikte ogen. Ja, dat had je niet gedacht. Daarna legde hij zijn hand op de rots, waarna deze zich weer begon te sluiten. Weer werd hij niet beïnvloed door haar houding. Hij was hier in zijn voordeel, dat wist hij. Ze leek net een knipperlicht hoe snel de blik in haar ogen veranderde. 'Hmm, ik sla mijn date ook altijd neer inderdaad.' Antwoordde hij met een sarcastische grijns. 'Bovendien kan ik beter vragen wat jij hier doet, aangezien water mijn element is.' Om dit te benadrukken maakte hij weer een handbeweging, waarna er een wolf van water zich ophees uit het water en de twee mensen benaderde. Haar verzachte uitdrukking hoefde hem niet te foppen, hij werd er alleen maar argwanend van. Het was duidelijk dat ze wist dat ze hier eigenlijk niet zijn moest, dat wist iedereen in deze stad. Dit was de plek van het water. Hij leunde nu met zijn rug tegen de rots aan en speelde met zijn vinger met een balletje water. Er hing een onverschilligheid, zelfverzekerdheid en charme over hem heen. Hij wist waar hij mee bezig was en zij zou de geheimen van deze plaats zeker niet ontdekken. Tot Nathaniel was het besef gekomen dat zij niet zomaar in deze stad aanwezig was, maar met een diepere betekenis.

Haar ogen richten zich omhoog, probeerde een sprong te wagen om als nog het boekje te kunnen pakken maar tevergeefs. Ze begon langzaam op haar tanden te knarsen om haar geduld niet te verliezen. “Ah…” Er leken nu vlammen in haar ogen te flikkeren van woede dat hij gewoon haar informatie in het water had gegooid. Waar haalde hij het lef vandaan? “Je weet niet waar je mee bezig bent” siste Stacey zachtjes. Bij zijn opmerking begonnen haar wangen rood te gloeien. Hij heeft alles gezien. Ze probeerde haar houding te ontspannen maar dit was niet goed. Hij mocht niet weten wie ze was want dan had zij een groot probleem. Voor Nathaniel was ze niet bang maar wel voor Eleonoré als ze erachter zouden komen dat zij haar werk niet goed had uitgevoerd. Dat zij was betrapt door een simpele watermeester. Het plan moest waterdicht zijn geweest… Tenminste dat dacht zij. “Ongelukje…” Sprak ze ademloos uit terwijl ze de omgeving tot zich nam. Ze moest de doorgang zien te vinden. “Ben jij de beschermer van deze plek? Als iemand mij hier naartoe neemt verwachtte ik eigenlijk wat privacy” Ze begon naar hem toe te lopen, nu een aantal stappen van hem vandaan. “Laat mij er langs…” Ze sloot haar ogen, reikte haar hand uit en probeerde de opening te openen. Haar element wilde daar niet in mee werken waardoor ze haar hand terugtrok, er verbaasd er naar keek. “Hmm… Zoals ik al zei ik ben hier met een date. En als je het niet erg vind ga ik verder waarvoor ik kwam. Dus je kunt nu opzij gaan of beter gezegd weggaan en doen alsof je niets hebt gezien of ik moet geweld gebruiken. Kies maar. Je hebt twee opties.” Nu klonk haar stem dreigend, helemaal niet meer vriendelijk of charmant. Nu kwam de aap uit de mouw want Stacey had vele duistere geheimen.

Vergeleken met haar was hij merkwaardig rustig. Hij wist bizar goed waar hij mee bezig was. Zijn intuïtie vertelde hem dat het niet verstandig was om haar met de informatie te laten vertrekken, en haar reactie op het weggooien van haar boekje vertelde hem dat hij het bij het rechte eind had. Hij woelde even door zijn haar en keek haar aan. Het vurig flikkeren in haar ogen deerde hem niet. Wat zou ze hem willen aandoen? Hij schudde zijn hoofd bij het horen van zoveel onwetendheid. Haar smoesje had zelfs Emma niet kunnen overtuigen. Terwijl dat meisje de meest naïeve persoon was die hij ooit had ontmoet. Ze stond lijnrecht tegenover dit meisje, die zo gewiekst duister was. 'Ik denk niet dat het verstandig is om ook maar iets over deze plek te vertellen, Stacey.' Vertrouwde hij haar toe, met een intelligente grijns in zijn gezicht. In zijn ogen straalde zijn kennis. 'Zoals je misschien wel hebt gemerkt, wordt jouw element geblokkeerd. Ik wil je geen pijn doen, maar ik denk niet dat je in de positie bent om te dreigen.' Water begon te cirkelen en beschermde de rots tegen haar handen. De bladeren van de bomen waaiden waarschuwend. Ze vertelden het meisje om te gaan, zodat er geen ongelukken zouden gebeuren. Het water ruiste in de rivier, voordat het met een luid gespetter van de waterval af denderde. De omgeving leek te krimpen, terwijl Nathaniel groeide. Als een roofdier, heersend over zijn territorium. Ze zou toch niet zo dom zijn om hem aan te vallen..

Haar haren wapperde zachtjes in de wind, luisterde naar de waarschuwingen van de bladeren en de bomen. Ze wilde haar hier weg hebben. Nathaniel leek nu heel anders dan toen ze onder de tunnel liepen. Hun vijandigheid leek alleen maar te groeien. Hij stond haar in de weg. “Daar bepaal jij niet over Nathaniel. Als ik zou moeten zwijgen staat je maar 1 ding te doen en dat is mij doden. Echter denk ik niet dat je in het wereldje bent opgegroeid als ik. Dus laten we nu verstandig zijn en het niet zo ver laten komen dat één van ons niet meer ademt. “ Ze deed nu nog een stapje dichterbij ook zij had een zelfverzekerde glimlach op haar gezicht. Stacey kon glimlachen wanneer zij haar duistere kant liet zien. Wanneer iemand haar in de weg stond moest die opgeruimd worden, zo simpel werd het hun geleerd. De littekens herinnerde aan haar trainingen, aan het falen en het sterker worden na haar moedersdood. Zij had een duistere pad gekozen om haar pijn te kunnen verbergen. “Denk je echt dat ik dat niet allang door had? Je lijkt mij een beetje te onderschatten Nathaniel” ze gebruikte een amuserende ondertoon. En weer zette zij een stap dichterbij, niet echt opkijkend naar het dreigende water wat om hem sierde. Ze deed simpel haar handschoenen om want metaal stond los van de natuur. De natuurdeeltjes in dit materiaal zou nauwelijks beïnvloedbaar zijn. “Je laat mij geen keus” Ze schoot een metalenketting langs hem af die zich vastmaakte aan een van de rotsen bij de waterval. Ze zette zich af en rende zo langs hem heen. “Pak me maar als je kan Nathaniel” Nee, ze was niet dom om hem aan te vallen maar hoe dan ook zou zij binnen komen. Ze ging onder de stroom van de waterval, de harde druk zorgde ervoor dat ze voor enkele secondes niet kon ademhalen tot ze weer de aarde onder haar voeten voelde. Ze was doorweekt van top tot teen maar stond nu voor de gesloten doorgang. “Dan maar op de harde manier” De metalen kettingen schoten in de muur. De doorgang begon langzaam te openen, de kettingen zette zich vast waardoor er een dunne spleet ontstond. Het meisje keek over haar schouder, haaste zich door de smalle spleet van de doorgang.

Nathaniel schudde zijn hoofd. Ze had beter kunnen gaan en later terug komen, nu moest hij haar wel tegenhouden. Het meisje sprintte ervandoor, nadat ze hem alweer bedreigd had. Maar bedreigingen deerden hem niet. Wat waren ze toch tegen elkaar gewaagd, ze weigerden beiden om het op te geven. Hun trots zat hen in de weg. Het water van de waterval hees zich op en wierp zich in een kooi over haar heen. Hier had Nathaniel niets eens wat voor hoeven doen. Het water had de aanwezigheid van een ander element gevoeld, een element dat hier niet hoorde. Iemand die de agressie van een watermeester had opgewekt. Slangen van water ontstonden, die zich om het meisje heen wikkelden en haar langzaam naar achter trokken. 'Zeer zeker onderschat ik je niet Stacey, onderschat jij mij wel?' Op geen enkele manier zou de jongen de opening echter weer dicht kunnen krijgen, dus moest hij maar gewoon zorgen dat ze er niet meer in kon komen. Langzaam naderde hij de opening en hij liep naar binnen. Zijn blik gleed over de omgeving heen. Er stonden verschillende voorwerpen in de ruimte, deze voorwerpen hadden allemaal te maken met zijn element. Daarna draaide hij zich om naar het meisje. Haar ogen vurig, haar houding agressief. 'Maar ik heb me wel in je vergist.' Zei hij langzaam. Zijn ogen stonden hard en hij zorgde voor extra waterstralen die zich om het meisje wikkelden. Als beesten, die hun prooi niet meer lieten gaan. Zelf liep hij nog een rondje in de ruimte. Om eerlijk te zijn was hij hier zelf ook nog nooit binnen geweest. De aanwezigheid van de waterval had hem altijd gerust gesteld, maar nieuwsgierig naar het geheim van de watermeesters was hij niet werkelijk. Daarom was hij ook zo verbaasd dat het meisje het zo graag weten wilde. Wat moest ze ooit met deze informatie?

Een kreet verliet haar lippen wanneer een kooi om haar heen viel. Haar metalen kettingen begonnen er door heen te snijden maar nu kwamen ook nog eens slangen van water. “God..ve” Ze probeerde zich los te wringen maar trokken haar achteren, van de plek vandaan. “Nee…” Ze reikte haar handen uit probeerde zich nog vast te houden langs de muren van aarde. Haar nagels schaafde er langs wat een vreselijk geluid maakte. Bloed druppelde langs haar vingers. Ze ging nooit toegeven dat ze had verloren of nooit de kans kreeg om te winnen. Zo dichtbij maar toch ook zo ver weg. “Ja ik onderschat je want je bent niet krachtiger als mij” snauwde ze naar hem toe. De doorgang was smal, niet volledig open, nog niet eens ¼ maar de metalen kettingen zaten op hun plek. Ze kreeg moeite met ademhalen door de waterstralen die om haar lichaam zaten gewikkeld. Er was geen mogelijkheid om hier uit te ontsnappen omdat haar element zich had geblokkeerd. Niet haar element. “In me vergist? Ha! Laat mij niet lachen. Je mocht mij al sinds het begin niet.” Het meisje bleef maar tegen stribbelen. “Laat me gaan! Ik heb deze voorwerpen nodig anders…” Haar stem sloeg over en toen was ze stil. Stacey liet haar hoofd zakken want ze mocht niets vertellen over Eleonoré, helemaal niets. “Maak me maar af…” sprak ze zachtjes uit. "Ik kan niet met lege handen aankomen en ik sterf liever dan... dan" Je merkte de angst in haar stem.

Nathaniel keerde zich om en bekeek het meisje, terwijl ze naar achter gesleept werd door het water. Ze worstelde stevig tegen de beweging in en hij kon eigenlijk niets anders voelen dan bewondering. Hij stapte naar haar toe, liet het water stoppen en bleef vlak voor haar staan. Met een simpele beweging genas hij haar vingers. Geef nou maar op. Hij schudde even zijn hoofd en reageerde maar niet op haar woorden, die meer voortkwamen uit woede dan door het heldere verstand. Val nooit aan in woede. Hij zag dat ze meer moeite kreeg met ademen, maar deed er maar niks aan. Straks kreeg ze nog de kans om te ontsnappen, en die kans wilde hij haar niet geven. Ze ging pas als hij haar daar de kans voor gaf. Zijn lichaam rees boven haar uit en hij keek in haar ogen, nog steeds was er een harde blik in te zien, maar hij werd vermengd met medelijden. Ze leek zichzelf niet te zijn. 'Je zou me eens moeten zien als ik iemand niet mag.' Antwoordde hij haar met een brede grijns. Zijn vinger gleed als vanzelf langs haar wang, terwijl hij haar gezicht bekeek. Ze had zachte gelaatstrekken en was werkelijk mooi als ze niet zo boos had gekeken. 'Ik maak helemaal niemand af vandaag.' Zijn stem klonk kortaf. Hij knipte weer met zijn vingers, zodat ze verder naar buiten zou glijden door het water. 'En aan jouw gedrag te merken, zal je wel een oplossing vinden voor welk probleem je nu dan ook mee te maken hebt.' Hij tilde haar op en zette haar over het laatste randje van de waterval. Het water stroomde over hen heen, maar deerde hen niet. Nathaniel's aanwezigheid beschermde hen.

Haar mond vertrok in een harde streep. Ze was boos en voelde angst tegelijkertijd voor de consequenties. Stacey wilde haar zwakte niet aan hem tonen, dat gunde ze hem niet. De pijn van haar vingers voelde zij niet eens door de adrenaline wat door haar lichaam stroomde. "Blijf uit me buurt" wat wilde ze nu nog doen in deze positie? Hij genas haar vingers waardoor ze verrast naar hem opkeek. Waarom deed hij? Hun ogen ontmoette elkaar, nog steeds waren zijn ogen hard maar medelijden zag je hier en daar. Voor even wilde zij langer in zijn ogen kijken, zijn blauwe ogen die haar herinnerde aan de woeste zee. "Heb geen medelijden met je vijand Nathaniel. Daar trappen ze op wanneer ze de kans krijgen" haar stem leek als een robot op dat moment. Deze woorden zei de man tegen haar die toen Stacey finaal in elkaar had geslagen voor straf omdat ze een taak niet goed uitoefende. Geen medelijden hebben - nooit. Hij streek met zijn vinger langs haar wang waardoor haar ademhaling stokte. Het tintelde zijn korte aanraking waardoor ze weer verward werd door dit gevoel. Laat het weggaan alsjeblieft!. "Stop met mij aan te raken" Wat niet erg overtuigend overkwam. "Als je mij niet wilt doden dan zullen we in een gevecht eindigen want ik ga niet weg met lege handen. Er is geen oplossing. Je weet niet wat ze met je kunnen doen als je faalt. Dan wens je nog liever naar de dood" hij tilde haar op alsof ze niets woog. "Je gaat me toch niet van de waterval afgooien? Lafbek. Wil je je eigen handen niet vuil maken?" Ze begon weer tegen te stribbelen en liet haar kettingen kronkelen als slangen over de aarde waardoor de doorgang sloot. Ze wikkelde zich om de benen van Nathaniel en op dat moment gaf ze de jongen een flinke kopstoot.

Nathaniel schudde zijn hoofd. 'Jij bent toch mijn vijand niet?" Maar terwijl hij het uitsprak begon hij te twijfelen. Erg vriendschappelijk gingen ze nu niet met elkaar om en hoewel hij haar eigenlijk wel gemogen had in het begin, voelde hij nu een soort afkeer die zich over zijn huid heen trok. Ze leek haar verstand wel verloren te zijn. 'En je zit ook niet echt in de positie om te trappen op mijn medelijden.' Hij lachte zachtjes. Zo bijzonder dat ze bleef commanderen. maar toen gebeurde er iets wat hij niet verwacht had. Hij reageerde niet meer op haar woorden, ze probeerde hem alleen maar woedend te maken, en hij was niet van plan zich te laten leiden door heftige emoties als boosheid of angst. Toen de kettingen zich echter om zijn benen wikkelden en hij haar hoofd hard tegen zijn voorhoofd viel, spanden zijn spieren toch samen om haar aan te vullen. Maar hij viel, uit zijn evenwicht gebracht door haar lichaam. Hij viel over het randje van de waterval. Het water, dat op deze plek een kracht op zichzelf leek te zijn, zorgde ervoor dat de kettingen loslieten en Nathaniel gleed vrij mee met de stroom. Enigszins verward kwam hij op bij de voet van de rots. Een zachte, ontevreden grom rolde over zijn lippen, tot het water hem weer uit het riviertje tilde. Hij liet zijn bovenkleding, dat aan zijn lichaam plakte, van zich af glijden, zodat hij het drogen kon. Ondertussen klonk een knippend geluid van zijn vingers en de touwen van water die om het meisje heen lagen, stegen op.

“Waarom sta je dan in de weg? Waarom laat je mij dan niet de dingen doen waarvoor ik gekomen ben zonder mij te dwarsbomen?” Hij wist niet wat hij nu deed want hij bracht Stacey in een positie wat zij niet wilde. Eigenlijk wilde ze Nathaniel helemaal geen pijn doen of bedreigen want op een of andere manier mocht zij hem wel. De gevoelens die hij haar naar boven bracht waren anders. “Welke medelijden? Ik weet niets over jou en toen ik je wilde helpen…” Ze wilde het niet eens over die dag hebben. Gewoon niet meer aan denken, vergeten en vergeven. Stacey had niet goed nagedacht toen ze hem een kopstoot gaf want door zijn evenwicht verlies viel ze op de rand van de waterval. Haar evenwicht kon ze niet behouden waardoor ze naar beneden viel. Ze zat nog vast waardoor ze zichzelf niet kon bevrijden. Haar hoofd stootte tegen een stuk van de rots, bloed stroomde langs haar slaap en ze kreeg geen lucht door het stromende water wat ze had ingeslikt. Alles begon zwart voor haar ogen te worden. Ze probeerde nog houd vast te vinden aan een van de uitsteekselen maar het had geen zin. Al haar energie leek weg te stromen, haar bewustzijn leek ze niet te kunnen bewaren. Ze had beter moeten nadenken. Ging ze nu sterven? Ze viel in het water, haar lichaam zakte weg, geen beweging meer in te vinden. Alles was nu zwart terwijl haar longen gevuld werden met water. Ze zakte dieper naar beneden terwijl haar lichaam levenloos door het water ging. Misschien was het maar beter zo. Haar straf omdat ze zo tegen Nathaniel had gedaan. Of de straf omdat zij de verkeerde keuzes in haar leven maakte.

'Ik bescherm alleen mijn eigen element.' Antwoordde hij kortaf. Maar het meisje verloor, net als hij, haar evenwicht en ze tuimelde achter hem aan het water in. Nathaniel verstijfde even en keek naar het bloed dat langs de rots stroomde. Dit is niet goed, dit is helemaal niet goed. Hij twijfelde even. Eigenlijk was hij nu van haar af, hij hoefde zich dan geen zorgen te maken over de informatie die ze doorgaf. En haar zelf de mond snoeren hoefde ook niet, het was in werkelijkheid haar eigen schuld geweest. Maar Nathaniel had nog steeds een hart, al was hij misschien klein. Hij zette zich af en dook het water in, om het meisje te redden. Hij stootte met zijn handen tegen haar slappe lichaam en hij nam haar in zijn armen. Het is te laat. Er zat geen beweging in het meisje. Zelfs geen worsteling om los te komen, om de frisse lucht weer te bereiken. Haar longen moesten wel schreeuwen naar zuurstof, maar ze kon het hen niet geven. Hij vouwde zijn armen om het meisje heen, zette zich af tegen de bodem en schoot omhoog. Boven legde hij het meisje snel neer op de kant. Ze bewoog echter nog steeds niet. Dit verdiende ze niet, ze was nog zo jong en wist waarschijnlijk niet eens waar ze mee bezig was. Hij hield zijn oor boven haar mond, maar voelde geen ademhaling. Hij boog zich over haar heen en begon haar te beademen, terwijl hij met zijn krachten het water via haar longen naar buiten probeerde te krijgen.

”Stacey… Stacey!” Ik zie mijn vader zijn arm om mijn moeder heen slaan die hoestend op de grond ligt. Is dat bloed? Mijn ogen kijken verschrikt omdat het mijn moeder is die op de grond ligt in een conditie die erg angstaanjagend uitziet. De vrolijke vrouw die altijd overal het positieve in zag was vermagerd, de energie wat ze altijd bij zich droeg verdwenen en leek niets meer op de vrouw wat zij ooit was geweest. Ik ren naar mijn moeder toe, ik schreeuw terwijl er tranen over mijn wangen rollen. “Ga niet dood! Ga niet dood!” Ik hoor mijn vader zeggen dat ik de telefoon moet pakken. Alles lijkt in een waas terwijl ik de trappen af ren naar beneden, de telefoon tussen mijn handen en weer naar boven. De dokter moet komen, de dokter moet komen! Waarom is ze de laatste tijd zo vaak ziek? Wat vertellen ze mij niet? Waarom verzwijgen ze want dit is al de derde keer in dezelfde week.

Proestend spuugde het meisje langzaam het water uit terwijl ze hapte naar lucht. Haar ogen wijd open, haar bovenlichaam iets omhoog gerust. Haar make-up uitgelopen en het meisje leek wel op een verzopen kat. Wacht ze was toch bijna verdronken? Haar borstkas ging snel op en neer, haar longen leken wel in brand te staan door het water die haar organen vol hadden gepompt. Was ze niet dood? Ze rilde van de kou omdat het meisje nog moest beseffen dat Nathaniel diegene was die haar uit het water had gehaald. Hij had haar gered. Ze keek hem nu aan met onzekere ogen wat haar een stuk jonger maakte, een stuk onschuldiger. “Waarom?” zei het meisje met een hese stem. Er was niets meer overgebleven van haar harteloze houding want op dit moment wist zij zichzelf geen houding aan te nemen. Hij had haar in leven gehouden voor welke reden? Dan was hij van haar af geweest en hoefde hij zich geen zorgen te maken dat deze plek ontdekt zou worden. Wat moest ze nu in godsnaam gaan doen? "Het..." Haar keel deed zo pijn waardoor ze moeite kreeg met spreken en haar stem veel heser klonk. "Ik wilde niet dat het zo zou escaleren"

Nathaniel schoot overeind toen het meisje het water in zijn gezicht uitproestte. Hij wist niet of hij opgelucht moest zijn.. Hij ging op zijn knieen bij haar zitten en keek naar haar gezicht. Hij kon het niet nalaten te grijnzen en op te merken dat ze er nu belachelijk uit zag. Waar was zijn gevoel.. Haar gezicht was veranderd, de woede was weg. Maar voor Nathaniel was ze nog steeds hetzelfde meisje. Hij legde zijn hand op haar schouder en voelde dat ze hevig rilde. 'Waarom?' Haar stem klonk rillerig en onzeker. Maar hij haalde zijn schouders op. Hij wist het zelf niet eens. Hij schoof zijn arm onder haar schouders door, de andere onder haar benen en tilde haar op. Hier op de grond zou ze het nooit warm krijgen. Ze moesten omhoog. Een kolk van water steeg op uit de rivier en tilde hen samen naar boven, als een lift. 'Dat had je je misschien eerder moeten bedenken.' Vertrouwde hij haar toe. Het leek niet echt alsof het haar eerst had uitgemaakt hoe het zou eindigen, als ze had gekund, had ze hem zonder twijfel dood gemaakt. Alleen om daaraan te komen wat ze zo wilde hebben. Was het zo belangrijk dat ze er een leven voor zou nemen. Nathaniel's spieren spanden even samen, blij dat het daar niet op uitgelopen was. Boven aangekomen legde hij haar in het gras boven de waterval. De zon scheen liefdevol over hen heen. De stralen gleden over hun huid, droogde hen. Het voelde als een zacht strelen van iemand met koorts, maar toch was het bijzonder aangenaam. Nathaniel sloot genietend zijn ogen en zuchtte even.

Wanneer de jongen zijn hand op haar schouder deed rusten leunde ze een beetje schuw naar achteren. Ging hij haar als nog doden of pijn doen uit wraak om de actie wat zij had ondernomen? Hij grijnsde naar haar waardoor ze haar linkerwenkbrauw op trok. Wat was er zo grappig? Ze keek naar de weerspiegeling van zichzelf in het water en nu begon ze zelf te glimlachen. Ze zag uit, werkelijk waar. Alles behalve charmant. Dat was dus de reden waarom ze nooit make-up droeg want bij haar bleef het nooit lang zitten. Ze veegde met haar handpalm over haar wangen om de zwarte strepen weg te vegen. Oké… Redelijk. Wanneer hij haar optilde hield ze voor kort haar adem in terwijl ze naar zijn gezicht keek. Wat ging hij doen? Een kolk van water steeg op uit de rivier en tilde hen samen naar boven, als een lift. “Weet ik…” antwoordde ze zacht met een stem wat veel aangenamer klonk dan de gebruikelijke. Ze werd in het gras gelegd boven de waterval waarbij de zonnestralen op haar huid schenen. Stacey begon het al wat warmer te krijgen, haar blauwe ogen schitterde door de reflectie van het zonlicht. Het meisje trok haar benen op met haar armen eromheen gerust en haar hoofd op haar knieën. “Sorry” fluisterde ze zachtjes wat met de wind leek mee te voeren. “Ik verloor mijn controle omdat… Omdat ik gewoon niet mag falen. En jij kwam over als een roofdier die zijn prooi wilde verslinden. Je liet mij geen keus. Ook al valt dit niet goed te praten” mompelde ze er zachtjes achteraan. De zon gaf haar een betere kleur, een minder harde uitstraling waardoor je haar zachte gelaatstrekken nu goed kon bekijken. Stacey was een vrij mooi meisje. Ze had geen make-up nodig, de kleding of perse de haren om er toch goed uit te zien. Ze vond zichzelf gewoon, niet lelijk maar zeker niet mooi. Een meisjesjongen.

'Hmm.' Was zijn enige reactie. Hij was eigenlijk niet zo'n prater, hij was zo slecht in het ontvangen van excuses. Eigenlijk kon het hem ook niet zoveel schelen, gebeurd was gebeurd en ze waren er beide relatief zonder kleerscheuren van afgekomen. Hij keek opzij. Nee, toch niet. De stralen van de zon toonden een bloederige wond op haar hoofd, waarschijnlijk had ze deze gestoten aan de rots toen ze naar beneden viel. Nathaniel hief zijn handen op en genas haar, of deed een poging tot. De wond sloot in ieder geval en het bloedde niet meer, maar of het echt genezen was, was nog maar de vraag. Beter dan dat kon hij echter niet. Hij vleide zich neer in het gras en keek op naar de blauwe lucht. Het was hier werkelijk altijd mooi weer. De zon verwarmde zijn ontblote borstkas. Als hij een kat was geweest, had hij zachtjes gespind. Wolkjes dreven over het blauw, al met al een vriendelijk zicht. Het was vreemd dat ze op zo'n plek elkaar zo in de haren konden vliegen, terwijl de plek zelf rust uitstraalde. Het was alsof je tegen de waterval zelf in ging als je zo tegen elkaar tekeer ging. Hij grinnikte even. Hij wist wat hij uitstraalde als hij zo vastbesloten was om iemand tegen te houden. 'Misschien ben ik ook wel een roofdier.' Hij draaide zich op zijn buik en keek in haar blauwe ogen, nadenkend, alsof hij niet wist wat hij er mee bedoelde. Hij krapte even over zijn stoppels en draaide toen weer terug. Met de ogen gesloten. Hij wist dat ze niks meer uitspoken zou.

Stacey begon last te krijgen van kloppingen in haar hoofd door de wond op haar hoofd. Ze merkte zijn hand die naar toenaderde waardoor ze even naar achteren ging om te bestuderen wat hij van plan was. Wilde hij de wond helen? Ze voelde hoe de kloppingen minder werden en de pijn verzachte. Stacey hield er alleen een hoofdpijn aan over. Tja je kon niet voor alles wensen. Dat hij het al wilde helen voor haar na alles wat ze gezegd en gedaan had. Nathaniel kon wel aardig zijn. Een kant wat hij vast aan niemand wilde zien net zoals Stacey zich van anderen af sloot. Ook zij ging nu op haar rug liggen terwijl zij naar de wolken keek. Ze bestudeerde het en begon zelf figuren in haar hoofd te maken. Als je dat verbond met dat werd het een konijntje. Dat andere kreeg een vorm van een panter. Ja daar vond ze Nathaniel wel op lijken. Ze ruste met haar gezicht op de zijkant zodat ze Nathaniel kon aankijken. "Er is niets mis mee een roofdier zijn. Je zult nooit ten prooi vallen en altijd bovenaan staan. Je verslind anderen in plaats dat jij wordt verslonden. Alleen als je een andere roofdier tegenkomt zal er altijd een overleven, de sterkste. En toevallig ben ik ook een roofdier" ze draaide zich op haar zijkant om hem te kunnen aankijken. Voor het eerst schonk zij de man een gemeende glimlach wat haar mooier maakte. Ze wilde niet meer praten, was niets voor haar dat vele spreken. Ze wilde Nathaniel reactie zien want nu wilde ze weten of hij Stacey wel een waardige tegenstander vond.

___
Sorry zo kort. Typ op telefoon

Ook Nathaniel draaide zich op zijn zij en keek scherp in haar ogen. 'Maar aan de andere kant weet een roofdier ook wanneer het hopeloos is. Wanneer hij beter opgeven kan.' Een schuin glimlachje gleed over zijn gezicht. Het was niet zijn doel om haar uit te dagen, zodat het weer zou escaleren. Maar het was er gewoon uitgeflapt en hij geloofde het zelf ook. Zelf wist hij precies wanneer het genoeg was, wanneer hij er beter vandoor kon gaan, zodat hij er zonder kleerscheuren vanaf kwam. Maar hoe zou zij daarover denken.. Hij was zo slecht in rekening houden met wat zijn woorden voor uitwerking hadden, zelfs al bedoelde hij het nooit zo dat hij er iemand mee kwetsen wilde. Watervogeltjes cirkelden om hun hoofden heen, af en toe een wordend met het water, om er daarna weer uit op te duiken. Als kleine pareltjes. De bladeren ruisten gerust gesteld om hen heen, niet meer dreigend. Ze hadden zich neergelegd bij de aanwezigheid van het meisje, er heerste weer rust. Nathaniel dompelde zijn hand onder in het water dat met luid geklater naar de waterval toestroomde, naast het gras waar ze in lagen. De frisheid drong door tot in zijn aderen. Hij keek het meisje weer aan. Zijn ogen straalde een zucht naar adrenaline uit, hij moest weer iets doen. Een gevoel in hem dwong zich tot een avontuur, het was te lang geleden geweest dat hij weer echt wat bijzonders gedaan had. Iets wat hem uitdaagde. Hij woelde even door zijn haar en duwde zich overeind. 'Moeten we je "date" niet even bevrijden?' Vroeg hij uiteindelijk. Maar een brutale grijns op zijn gezicht verraadde dat hij dat eigenlijk nog niet nodig vond. Hij vond het wel grappig, zolang zij maar niet weer een vulkaanuitbarsting zou krijgen.

Een vals lachje ontglipte haar perzik kleurige lippen terwijl ze zich naar voren boog, vrij dicht bij het gezicht van Stacey. Je voelde haar warme adem zijn huid strelen. "Sommige roofdieren kennen het woord opgegeven niet. Die vechten tot het uiterste want uiteindelijk zullen de sterkste overleven" Haar ogen doordringend in de zijne voordat ze weer de nodige afstand nam. Ze kamde met haar vingers door haar natte plukken om de knopen eruit te halen. "De aarde spreekt weer tegen mij. Ik denk dat de omgeving het erbij heeft gelegd dat ik hier ben" Stacey liet een aantal aardkorreltjes zweven en gooide die het water in. Watervogeltjes cirkelden om hun hoofden heen, af en toe een wordend met het water, om er daarna weer uit op te duiken. Als kleine pareltjes. De bladeren ruisten gerust gesteld om hen heen, niet meer dreigend. Bij het woord date keek ze op, haalde haar schouders simpel omhoog en keek weer nonchalant vooruit. "Hmm... Laat die nog maar even liggen want anders moet ik tegen hem vechten en ik ben hier echt niet in mijn voordeel. Wel zonde van zijn knappe koppie. " Ze schudde haar hoofd. "Als die mij nu zo zou zien dan zou die mij vast een kleuter vinden want hij is al tegen de 30." Ze stond op terwijl zij zichzelf afklopte. Er kwam een ondeugende glans, eerder geniepig in haar ogen. Ze liet de aarde schuiven waardoor Nathaniel naar voren schoof en ze duwde hem snel want ze wilde hem in het water duwen.

'Vertel mij eens een roofdier dat pas ophoudt met vechten als het sterft.' Reageerde Nathaniel droog. 'Je zou eens moeten leren dat fysiek winnen niet de enige manier is om een gevecht te winnen.' Voegde hij er wijs aan toe. Hij liet zijn blik over haar vastberaden uitstraling glijden en hij dacht te weten dat zij niet iemand was die dit begrijpen zou. Hoe gewiekst ze ook was. Hoe Nathaniel leefde naar het spreken: "wie het laatst lacht, lacht het best." Zou zij het liefst de ander helemaal niet laten lachen, om alleen zelf de winst te hebben. Maar hoe kon je ergens vreugde uithalen als je de ander ook niet eens lachen liet? Dan hield je niemand over om zelf mee te kunnen lachen. Dan kende je de liefde niet. Hij reageerde niet op haar woorden, hij wist dat de omgeving er alleen vrede mee had, omdat hij, Nathaniel, het goed vond dat het meisje hier nu rond liep en haar krachten gebruikten. Het goedkeuren van een watermeester winnen, dat was de enige manier om hier vrij je gang te kunnen gaan. Diep in gedachten verzonken, merkte hij niet dat het meisje haar element inderdaad weer gebruikte, de aarde verschoof en hij schoof daarbij het water in. Het water spetterde om hem heen en met luid gekwetter vlogen de watervogels op, verstoord door het lichaam. Ze stortten zich met allen op de oorzaak, de jongen die in het water lag. Maar zodra ze in aanraking kwamen met zijn huid, spatten ze op zijn borst uit elkaar, zonder enige schade aan te richten. Nathaniel begon zachtjes te lachen en keek op naar haar gezicht. De lach verdween echter snel. 'Wat ga je nu doen?' Vroeg hij langzaam en ernstig. Deze vraag kwam in hem op, omdat hij de eerdere paniek van haar plotseling weer voor zich zag. Wat kan ze nu doen..

“Nee klopt. Fysiek winnen is niet de enige optie maar wel het beste. Je moet het wel tactisch spelen anders kun je als nog verliezen. Het belangrijkste is dat je achter de zwaktes komt van je tegenstander, je prooi. Zorg ervoor dat de omgeving in je voordeel is en wees je prooi altijd 1 stap voor. Het gaat om timing, snelheid en op de juiste moment toeslaan” Ze ging nu zitten in een kleermakerszit terwijl zij haar zwarte lokken naar achteren gooide. Het duurde nog wel even voordat ze droog zou zijn van top tot teen. “We zullen zien” zei ze op een simpel toontje en ondertussen keek ze vanuit haar ooghoeken naar hem. Het water spetterde om hem heen en met luid gekwetter vlogen de watervogels op, verstoord door het lichaam. Ze stortten zich met allen op de oorzaak, de jongen die in het water lag. Maar zodra ze in aanraking kwamen met zijn huid, spatten ze op zijn borst uit elkaar, zonder enige schade aan te richten. Dat moment zorgde ervoor dat Stacey een langere tijd naar hem keek. Interessant… Heel interessant. Ja stiekem bleef ze deze informatie in haar achterhoofd houden om dit allemaal door te kunnen vertellen aan Eleonoré. Wat deze meneer daar ook van zou denken, het kon haar niet veel interesseren. “Wat ik nou ga doen? Waarom denk je dat ieder ding een aanval is?” Stacey zette een voetstap in het water. Haar ogen schitterde, net zo blauw als het water waar hun beide nu in stonden. “Ik vond het wel grappig” Ze begon op hem af te rennen, dook naar beneden, zwom langs hem en kwam achter hem weer naar boven. Ze rustte haar handen op zijn schouders en probeerde met haar gewicht hem kopje onder te duwen.

Nathaniel was eigenlijk al gestopt met luisteren nadat ze met hem ingestemd had. Waarom zou hij ooit luisteren naar iemand die iets wilde uit leggen was hij al wist. Ze mocht in vechten misschien meer ervaring hebben, in het leven zelf was ze eigenlijk nog maar een pup. Hij keek naar de bomen in de omgeving terwijl haar stem als een vaag gezoem in zijn oren klonk. Hij keek pas weer op toen ze stopte met praten. De waterdruppels waar de vogels uit ontstaan waren gleden over Nathaniels borst naar beneden, maar nog voordat ze het water konden raken werden ze weer tot een geheel, zodat er daarna weer vrolijk kwetterende vogeltjes vlogen. Deze vogels waren niet als bewakers aangesteld. Of het ook werkelijk beesten waren was ook een punt van discussie. Ze bestonden uit water, waren water, maar gedroegen zich tegelijkertijd ook als echte dieren, ze plantten zich voort, beschermden hun territorium, konden sterven.. Ze hadden echter geen geheugen, waardoor ze zich nu vrolijk neerzetten op de jongen die ze daarnet nog aangevallen hadden. “Wat ik nou ga doen? Waarom denk je dat ieder ding een aanval is?” Vlak nadat ze de woorden uitgesproken had, besefte Nathaniel al dat ze hem verkeerd begrepen had. Hij volgde haar bewegingen onder water en sprak weer toen ze boven kwam. 'Nee, dat bedoelde ik niet.' Antwoordde hij met een spottende grijns, waarbij hij haar naar zich toe trok, waardoor ze hem niet meer onder water zou kunnen duwen. 'Je kan hier pas weg als ik er zeker van ben dat er geen informatie doorgespeeld wordt.' Bij deze woorden bogen de bomen zich dreigend over hen heen, om zijn woorden te benadrukken.

Het had niet veel zin om hem kopje onder te duwen want het meisje was tenslotte een stuk kleiner als hem. Zo’n lange kerel, ouder als haar kreeg je echt niet met gemak onder water. Dit gebruikte zij echter als excuus om zijn lichaam van dichter te kunnen bestuderen. Zijn spieren, zijn tatoeages, misschien zelfs de littekens zodat ze in zich op kon nemen of ze hem te vlug af kon zijn in een gevecht. Als zij dit keer de rol als de prooi voor zich zou nemen, had zij een kans om te vluchten en niet ten prooi te vallen? De jongen trok haar naar zich toe wat haar de enige mogelijkheid gaf om omhoog te kijken. “Hoe bedoel je het dan?” Haar ogen net zo koud als op hun eerste ontmoeting. Haar stem begon weer de normale, harteloze toon te krijgen als voorheen. Haar ogen waren voor kort gericht op de bomen die zich dreigend over hen heen bogen. “Tja… Ik kan je niets beloven dus hoe ga je ervoor zorgen dat ik mijn mond hou Nathaniel?” Ze stond op haar tenen, proberend langer en intimiderend uit te zien maar vergeleken met hem leek ze gewoon een jong meisje. “Ik weet het goed gemaakt. Laten we een spelletje spelen. Als jij wint dan houd ik mijn mond maar als ik win dan laat je mij de doorgang betreden om te kunnen kijken wat voor voorwerpen daar staan. Is dat een deal?”

'Ik zou je echt wel tegen kunnen houden als ik dat zou willen.' Nathaniels ogen flikkerden vurig. Hij kwam overeind uit het water, zijn arm had hij om de middel van het meisje heen geslagen, zo tilde hij haar nu mee. De omgeving sidderde als Nathaniel groeide. De watermeester op zijn terrein. Hij liet zijn hand over de middel van het meisje glijden en liet haar los. 'Maar eigenlijk ga ik er wel vanuit dat je de watermeesters niet in gevaar zult brengen.' Hij liet zijn blik nu weer bij haar ogen hangen, waarna hij een stapje achteruit deed. Dat deze plek belangrijk was voor diegenen die het element water door hun bloed hadden stromen, moest ze al wel weten. De voorwerpen daar binnen waren werkelijk belangrijk voor hen, al dan wel of niet ceremonieel. De bomen leken dichter naar hen toe geschoven te zijn en de aarde luisterde niet meer als voorheen naar het meisje. Haar pogingen om hem te intimideren waren meer lachwekkend dan werkelijk dreigend. Voor hem ieder geval, anderen zouden er misschien voor terugdeinzen. Zijn blik bleef op haar gericht, terwijl hij zijn hoofd schudde. 'Ik kan je daar echt niet binnen laten Stacey.' Zijn stem klonk ruw, alsof hij in al die jaren veel te veel gerookt had. Ergens was hij wel om het meisje beginnen te geven, ze deed hem zo denken aan hemzelf. Maar hij kon haar nu echt niet geven wat ze wilde. De vogeltjes vlogen kwetterend om zijn hoofd. Als een stel clowns die de serieuze ondertoon in zijn stem niet leken te horen. Ze waren de blijdschap zelf leek wel. Af en toe streken ze op zijn schouders neer, zich op hun gemak voelend bij zijn oorsprong, om daarna weer dartelend om hem heen te vliegen. Nathaniel scheurde zijn blik van haar ogen los en richtte zich op de vogeltjes, met een handgebaar wuifde hij ze weg. Zijn lichaam bleef echter in een waakzame toestand.

“Ha! Dat denk je. Je onderschat mijn kracht Nathaniel” Ook haar ogen flikkerden vurig terwijl zij zijn blik vasthield. Nee zij ging niet toegeven. Plotseling voelde zij zijn arm om haar middel en de contact met de aarde verbrak. “Hey! Waar denk je dat je mee bezig bent?” De omgeving sidderde als Nathaniel groeide. De watermeester op zijn terrein. Hij liet zijn hand over de middel van het meisje glijden en liet haar los. Stacey deed haar handen op haar heupen rusten om hem een vuile blik toe te gooien. “Ik wil ze ook niet in gevaar brengen. Dat gaat ook niet gebeuren” Stacey loog als ze barste want zij wist natuurlijk helemaal niet wat de plannen van Eleonoré waren. In ieder geval niet positief voor de waterstammen. De bomen leken dichter naar hen toe geschoven te zijn en de aarde luisterde niet meer als voorheen naar het meisje. Stacey merkte hoe haar element haar weer in de steek liet, niet eens met de keuzes wat zij wilde maken. Zijn stem klonk ruw, alsof hij in al die jaren veel te veel gerookt had. Een rilling gleed over haar ruggengraat want zijn stem klonk op dit moment erg… Stacey schudde gauw met haar hoofd omdat ze daar niet eens aan wilde denken. “Nathaniel…” Haar stem klonk zachter. “Fijn…” Een zucht rolde over haar lippen. “Ik hou mijn mond wel.” Ze deed haar armen over elkaar heen en ze kreeg al een misselijk gevoel als zij eraan dacht wat ze met haar gingen doen. “Maar de volgende keer laat je mij geen keus” Haar ogen waren neergeslagen naar de grond. "Ik doe dit alleen omdat je mijn leven hebt gered en ik bij je in het krijt sta. Zie dit als een... als een compromis"

Haar zachte stem deed een schok door hem heen gaan, een ervaring die hij liever niet wilde dat hij zich herhaalde. Haar stem klonk hem zoveel beter in de oren als ze zo sprak, zoveel beter dan de uitdagende toon die al die tijd op haar tong gelegen had. Haar belofte maakte hem aan het glimlachen, een werkelijke glimlach lag om zijn lippen. Eentje die hem zoveel meer mens maakte dan de grijns die zijn gezicht altijd sierde. Hij had het nooit over zijn hart kunnen verkrijgen om haar te laten sterven, maar dat het ook iets zou opleveren had hij eigenlijk niet voor mogelijk gehouden. Hij bedankte haar niet, maar er was wel iets van dank te zien in zijn blik. Deze vriendelijke sluier bleef echter niet lang over hem heen hangen, een spottende glans verscheen weer in zijn ogen. 'Misschien moeten we maar zorgen dat je date, die overgens veel te oud voor je is, het maar niet op je gemunt heeft na deze dag.' Hij hield zijn hand naar haar toe, zodat ze deze kon vastpakken en het water hen beiden weer naar beneden zou tillen. Hij zou wel een smoesje verzinnen waardoor de man nooit door zou hebben dat het Stacey was geweest die hem neer had geslagen. Anders mocht ze zo mogelijk toch alles vertellen wat ze gezien had, alleen om te zorgen dat de man beneden werd uitgeschakeld. En dat kon Nathaniel niet laten gebeuren.

Haar blauwe ogen keken verbaasd naar zijn glimlach die op zijn gezicht lag gesierd. Waar kwam deze plotselinge verandering vandaan? Ze begreep het niet helemaal maar iets zei tegen haar dat zij dit vaker wilde zien. Gauw keek ze de andere kant op alsof het haar helemaal niet deerde. Natuurlijk was de jongen veels te verwaand om haar te bedanken, om haar überhaupt iets van dankbaarheid te tonen. Zij had hem nu tegen het lijf kunnen gaan of vluchten zodat zij het als nog zou kunnen vertellen. Het meisje dacht meteen aan de man die haar zoveel littekens had bezorgd. Er zouden er nu zeker nog wel een aantal bijkomen. “Ow… Die leeft ook nog inderdaad. En hoezo te oud? Leeftijdsverschil zegt niet hoor. Ook al vond hij mijn alter ego leuk en niet…” Ze ging haar zin niet eens afmaken. Het ging Nathaniel niets aan. Haar ogen gleden over zijn hand en je zag duidelijk de aarzeling in haar blik. “hmm” ze pakte zachtjes zijn hand vast die veel groter als die van haar was. “Wat gaan we tegen hem zeggen? Ik denk niet dat ik mij eruit kan praten zonder tegen hem te vechten of van hem een aanval te verwachten” Misschien moest ze wegrennen nu het nog kon.