The secret waterfall

Zodra haar vingers zijn hand aanraakten hief het water in de waterval zich op en bracht hen beiden naar beneden. Hij grinnikte zachtjes en antwoordde: 'Laat maar, het gaat me toch niks aan.' Toen ze de grond weer veilig onder hun voeten hadden keerde hij zich naar haar toe. 'Zie er maar gewoon verward uit, de rest doe ik wel.' Bij zijn woorden kneep hij even geruststellend in haar hand, waarna hij zich tot de man wende. Hij liet water aankomen, waarmee hij de harde korst van aarde van de man af liet spoelen. Deze schoot meteen overeind, met woede in zijn ogen. 'Waar is ze!?" Brulde hij, waardoor de omgeving denderde. Nathaniel schoof hem vastbesloten weg. 'Dat meisje dat ik net van de waternimfen heb gered?' Vroeg hij ruw. 'Je weet toch dat je geen meisjes mee moet nemen naar deze plek? Die wezens zijn zo jaloers.' Nathaniels ogen flikkerden baldadig. Hij doelde met zijn woorden om de watergeesten die diep in deze vijver huisden, veel kwamen ze niet tevoorschijn, maar het verhaal ging rond dat ze alleen liefde koesterden voor de watermeesters, wiens plek dit was. Ze zouden dan ook ieder meisje ontvoeren die zich hier vertoonde, om uiteindelijk de enigen te kunnen zijn die het hart van de mens zou kunnen veroveren. Maar de waternimfen hadden zich al in geen honderd jaar laten zien. Toch nam eigenlijk niemand hier een meisje mee naar toe, al werden de verhalen niet helemaal serieus genomen.. Toch schok deze man, die zo op de grond lag. 'Daar had ik helemaal niet aan gedacht.. ' Fluisterde hij. 'Is het wel goed met haar.' Nathaniel knikte triomfantelijk. 'Relatief.' Antwoordde hij echter somber, om maar niet aan de man zijn leugen te laten merken door zijn enthousiasme. Nathaniel wenkte naar Stacey.

Ze werden beide naar beneden gebracht. Je zag duidelijk aan haar gezicht dat ze in een tweestrijd was verwikkeld. Weggaan nu ze de kans kreeg of toch blijven en de consequenties onder ogen zien? Wie zei dat Nathaniel te vertrouwen was en haar uiteindelijk niet aan hem ging uitleveren? “Verward uit?” Herhaalde ze zachtjes, Acteren. Tja ze wist wel hoe zij dat moest aanpakken dus wachtte ze af wat Nathaniel ging verzinnen. Zij keek hoe de man brullend overheen kwam op zoek naar haar. Ergens bracht dit zelfdoening met zich mee dat zij iemand zo gemakkelijk had kunnen manipuleren. Zij luisterde aandachtig naar het verhaal wat Nathaniel ter plekke wist te verzinnen. Waternimfen? Waren die ook hier? Weer een leuk feitje om te weten. Ze was eventjes in gedachten verzonken toen er naar haar gewenkt werd. Stacey kwam trillend aangelopen met haar ogen angstig naar de grond gericht. “Ze…ze… waren afgrijselijk” Haar stem klonk zo onzeker, zo onschuldig dat het haast schattig leek. Het meisje pakte zachtjes de hand vast van de man. “Ik…ik zag ze al aankomen… en..en ik wilde je beschermen” Met een trillende hand deed ze een lok achter haar oren. “So…sorry. Je wilde gewoon de tijd met mij doorbrengen… Als hij er niet was geweest da…dan” Ze begroef haar gezicht in haar handen terwijl ze zachtjes snikte. Stacey leek nu zo onschuldig, zo lief, anders dan ze tegen Nathaniel gedroeg. De man smolt natuurlijk meteen voor haar, wie niet met zo’n onschuldige charmes en grote blauwe ogen waar je u tegen zei? "Ik heb nooit iemand willen pijn doen..." Nu keek ze naar Nathaniel als een soort van bevestiging. Deed ze het goed?

Nathaniel volgde haar spel met verbazing. Hij had het al vrij goed van zichzelf gevonden dat hij het verhaal zo uit zijn mouw geschud had, maar haar manier van acteren deed de man pas echt overtuigen. Toch kon hij niet begrijpen dat de man er zo gemakkelijk intrapte. Het was toch niet te geloven dat een meisje als Stacey maar ergens bang van zou worden.. Zelfs al was ze gevangen genomen door watergeesten. Zo onschuldig als ze er nu uit zag kon gewoon niet realistisch zijn. Of misschien had ze zich altijd zo gedragen als een zoet meisje bij hem in de buurt. Nathaniel snoof even en keek haar spottend aan. Maar knikte daarna. Ze had het inderdaad goed gespeeld. Toch kon hij een lachje niet tegenhouden, omdat de man zich zo naïef voor de gek liet houden. Wat moest het toch een domoor zijn, hoe kon zo’n kerel uitgroeien tot een bekende watermeester. Het was voor Nathaniel een raadsel. En een raadsel zou het blijven, want Nathaniel pakte Stacey bij de hand en trok haar naar zich toe, waarbij hij zicht tot te man richtte. ‘Ik breng haar wel naar huis.’ Zei hij nors. –Een onduidelijk gegrinnik was te horen, hij was niet zo’n talentvolle acteur als Stacey een actrice was.- ‘Raap jij jezelf maar weer bij elkaar. Hij knipoogde even naar het meisje, als de man zuchtend knikte. Hij durfde het tweetal niet meer aan te kijken, zo schaamde hij zich voor zijn brullende gedrag van even daarvoor. “Je hebt gelijk. Ik kan beter zelf naar huis gaan.’ Antwoordde hij de jongen. Hij had niks van het gespeeldheid door, hoewel Nathaniel hen zo had kunnen verraden.

Het gaf haar zoveel voldoening om te zien dat de man alweer in haar spelletjes was getrapt. Het was zo gemakkelijk geweest om hem te verleiden, zo gemakkelijk geweest om haar hier naartoe te brengen. Intelligent? In bepaalde aspecten, de man was gewoon heel naïef en vertrouwde te snel. Je moest personen nooit zo snel vertrouwen want diegene kan ook een wolf in schaapskleding zijn. Zoals Stacey. Plotseling voelde zij Nathaniel haar hand vastpakken op een vrij ruwe manier. Meteen als een reflex trapte ze zo op zijn voet terwijl zij de man nog steeds heel triest aankeek. Daarna keek ze over haar schouder naar Nathaniel en waarschuwde met haar ogen dat hij niet zo moest doen. Signaleren met haar ogen die bij hem weer koud waren en alles behalve schattig. "Ja... Jij kunt beter uitrusten" Ze trok ruw haar hand terug en legde die op de man zijn wang. "Ik kom snel langs goed?" fluisterde ze zodat Nathaniel dat bijna niet kon horen. De man schaamde zich en wist niet hoe snel hij moest weglopen. Wanneer Stacey zeker wist dat de man weg was keek ze Nathaniel expressieloos aan. "Kun je de volgende keer niet zo hard mijn hand vastpakken? Ik ben misschien niet de vrouwelijkste maar vergelijk jouw hand eens met die van mij"

Nathaniel slikte nog net een vloek in, maar keek Stacey wel woedend aan toen er plotseling een stekende pijn door zijn tenen schoot. Hij hield zich nog even in en keek de man na. Hij verwijderde zich langzaam van hem. 'Beter trap je niet zo op mijn tenen de volgende keer.' Siste hij haar toe, verder reageerde hij niet meer op haar opmerking, maar toch paste hij op haar hand niet nog een keer vast te pakken. Hij zorgde dat elke vorm van lichaamscontact vermeden werd en zette zelf voort naar de enige plek waarlangs je de waterval verlaten kon. Het pad liep tussen twee stevige eiken door, die zich als vanzelf recht leken te buigen om hen langs te kunnen laten. Hij wachtte in de opening tot het meisje mee zou lopen. Zijn blik weer waakzaam. Haar gedrag van daarnet had hem weer goed in de oren geknoopt dat dit geen meisje was die zomaar over zich heen liet lopen.

De woede in zijn ogen amuseerde haar wel. Ze vond het leuk om hem zo woedend te zien. Zijn ogen spraken dan beter, waren krachtiger. Bij zijn volgende woorden wuifde ze met haar hand weg. "Dan weet je voortaan dat je ook niet zo maar mijn hand zo ruw moet vastpakken. Als je zo alle dames behandeld?" Stacey schudde haar hoofd. Maar zij was niet bepaald het goede voorbeeld van een dame zijn. Ze bekeek zichzelf in het water, haar spiegelbeeld. Haar haren waren al langzaam wat droger geworden waardoor ze van die krullen kreeg. Haar hoofd was nog een beetje dik en ze droeg nu totaal geen make-up. Allemaal weggespoeld door het water. Hij begon al vooruit te lopen terwijl Stacey even achterbleef. Zo dichtbij maar toch ook weer zo ver weg. Het meisje beet op haar onderlip starend naar de waterval. Daarna liep ze achter haar man aan, een aantal plukken voor haar ogen terwijl zij de hele tijd naar de grond keek. De angst kwam langzaam weer terug hoe verder zij wegliep van de waterval. Plotseling kwam ze tot stilstand. "Nathaniel..." Haar stem klonk als een zachte fluistering. "Je moet wat voor mij doen" Ze liep naar hem toe. "Je moet mij slaan, een aantal keren. Ik zeg dat een watermeester mij heeft toegetakeld en ik daardoor de waterval nooit heb kunnen bereiken. De bult op mijn hoofd is niet genoeg om ze te overtuigen. Wij vechten tot een iemand sterft anders zijn wij niet waardig genoeg om voor hun te werken"

Nathaniel liet zijn blik even op haar rusten in verbazing. Wat was dit nou weer voor vreemds. Er hing zo'n rare sfeer om het meisje heen dat het hem eigenlijk niet zou moeten verbazen. Maar toch voelde hij die emotie weer. Voor wie zou ze werken, dat ze er zo toegetakelt uit moet zien? Diep van binnen wist hij het wel. Voor wie anders zou ze hier aan het rondsnuffelen zijn, met een date als excuus om hier te zijn. Stiekem.. 'Ben je helemaal gek geworden.' Zei hij brommerig. Hij was echt niet van plan om haar in elkaar te gaan slaan, zelfs niet als dat haar leven kon betekenen. 'Voor wie werk je, dat ze zo hard voor je zijn?' Vroeg hij haar langzaam. Hij moest het toch vragen, hij kon het niet in zwijgen in de lucht laten hangen. In zijn ogen lag begrip, maar zij moest nog weten dat hij het wist. Ze moest weten dat hij haar op geen enkele manier meer zou kunnen vertrouwen, want als zij de kennis die ze had zou doorgeven, kon dat zijn leven betekenen.. Zijn krachten zouden hem zelfs ontnomen kunnen worden. Met de kracht die op deze plek rondzwierf. Aan deze waterval dankte hij zijn kracht.

"Ik ben niet gek geworden hoor. Hoe moet ik anders daar nu aankomen? Wat jij doet zal stukken minder erg zijn als" Daar was het weer Stacey zweeg als het graf. Bij zijn vragen vernauwde haar ogen. "Kan ik niet zeggen" Stacey deed haar armen over elkaar. "Ik kan daar niet met lege handen aankomen en zo maar een verhaal verzinnen. Die geloven niet zo snel in mijn puppy ogen als die man toe straks deed. Niet iedereen is zo naïef als hem" Stacey rolde met haar ogen. Ze moest Nathaniel laten zien waar Eleonoré kon doen als je iets niet goed had uitgevoerd. Als je had gefaald. Stacey trok haar topje omhoog en draaide met haar rug naar hem toe. Je zag een lange litteken van haar onderrug tot haar schouder lopen. "Dit is de consequentie wat ik heb moeten ondergaan toen ik niet terug kwam met wat ze wilde. Dit is nog niets" Ze trok haar topje weer naar beneden. "Ik kan het niet zeggen" Stacey deed een stap achteruit terwijl ze haar zwarte lokken achter haar oren deed. Het begon donkerder te worden, frisser en ze was eigenlijk nog nat van de val. "Niemand is te vertrouwen" fluisterde ze zachtjes. "En we zitten al niet op 1 lijn dus jij zou alles tegen mij kunnen gebruiken"

Nathaniel keek zwijgend op haar neer en antwoordde toen simpel dat ze maar iemand anders moest gaan zoeken om haar in elkaar te slaan. Daarnaast opperde hij nog dat dat in de vechtkooi wel zou lukken en dat hij haar zelfs wel naar huis wilde dragen als ze tot bloedens toe was geslagen. Hij trok zijn wenkbrauwen op en keek haar aan. Er moest toch een andere oplossing zijn. Waarom ging ze terug naar die mensen als die haar zo toetakelden? Hij wist het niet. Hij zou zich nooit laten slaan zonder enige gevolgden. Sowieso zou hij er voor zorgen dat niemand hem ooit de baas zou zijn. 'Blijf dan bij mij.' Zei hij uiteindelijk. 'Totdat je iets anders weet.' Hij keek haar koel aan, maar in zijn ogen kon je zien dat hij het meende. Hij zou niet willen dat ze door hem zulke pijn moest ondergaan, en zelf wilde hij haar al helemaal geen pijn doen. Hij deed een stap naar haar toe en sloeg een arm om haar heen. 'Ik weet dat je mij niet vertrouwen kunt, maar je moet me vertrouwen als ik zeg dat ik weet dat jij wel een oplossing bedenken kan. Als een roofdier, weet je nog?' Hij streelde met zijn ruwe vingertoppen over haar wang en liet haar daarna los. Hij hield de bladeren van de eikenboom opzij om haar er door te laten.

Bij zijn woorden verstijfde ze meteen. Wat zei hij nu? En wat bedoelde hij daar nu precies mee? "Wat?" Je zag duidelijk in haar ogen dat ze even verward was. Meestal liet ze dat niet zien maar nu leek ze dat voor kort te zijn vergeten. "Hoe bedoel je? Totdat ik iets anders weet?" Ze had een huis om te slapen, een onderkomen? Ze kon in zijn ogen aflezen dat hij meende wat hij zojuist had gezegd. Plotseling sloeg hij een arm om haar heen waardoor het meisje heel lichtjes begon te blozen, wat nauwelijks opviel. Waarom deed hij opeens zo aardig? Bij zijn woorden gingen haar mondhoeken iets omhoog. Daar had hij wel een punt. Stacey wist altijd een oplossing zien te vinden. Maar dit waren niet van die oppervlakkige problemen. Haar problemen waren niet vriendjes, een gebroken hart, een nagel gebroken of je beste vriendin vertelde een geheim door. Nee dit was iets waar je leven op stond. Ze was niet voor niets naar George City gekomen. Alles had een reden. En wie moest anders voor haar vader zorgen? Voor brood op tafel? Eleonoré betaalde zeker niet slecht en vooral niet als je goed presteerde zoals Stacey. Bij zijn zachte streling over haar wang werden haar blauwe ogen nog groter. Ze leek wel op bambi maar het paste bij haar gezicht, bij haar babyface. Ze was tenslotte 17 en toch leek ze in zoveel opzichten volwassen. Maar in sommige opzichten weer heel naïef. Ze begon door te lopen omdat ze niet precies wist wat ze moest zeggen. "Het leven is niet altijd rozegeur en maneschijn"