Station aan de Vuurlaan

Dit station is het station dat het verst van het centrum afligt en dus het dichtst bij buitenkant van de stad.
Dit station is een niet al te druk station omdat niemand echt verder reist dan dit stationnetje. Er zijn natuurlijk uitzonderingen want de spoorlijn loopt wel door. wat er verder aan het spoor ligt zou ik niet weten.

Het station is dus niet heel groot en het is ook niet super luxe. Er is een klein kioskje waar je de krant kan kopen en een bak te sterke koffie en een plakkerige donut. Het is er wel gezellig, vooral rond de feestdagen.
Als het zonnetje weer gaat schijnen is het station ideaal omdat het dak de zonnenstralen vrolijk binnenlaat vallen.

Verder is het niet zo interesant en zijn er geen verdere bijzonderheden, er is trouwens ook een loket voor de kaartjes.

regels: Niet stelen, niet zwartrijden
aantal: 30 tot 40 personen, anders word het echt té druk.

Het luide geratel van skateboardwieltjes over de vloer weergalmde tussen de muren van het verlaten station. Demi genoot van de wind die door haar haren blies. Een oude dame keek haar niet eens aan toen ze voorbij kwam. Niet raar. Mensen dachten altijd dat skateboarders vreselijk irritante tieners waren, die alles kapot maakten, maar dat was niet zo. Integendeel, demi had pas een week geleden haar eerste zoen gehad, en sinds dien begon ze wat meer op een meisje dan op een jongen te lijken. Ze was wel een puber, maar niet als anderen. Ze irriteerde zich aan het feit dat ze steeds nu echt een meisje werd. Ze sprong van het bord af en ging op een bankje zitten voor een korte pauze.

Raphaël liep door het station heen. Hij had geen speciale reden om hier te zijn, hij was er gewoon. Hij keek op de borden welke treinen waarheen gingen, eigenlijk had hij helemaal geen zin om met de trein te gaan. Met de taxi was veel sneller en betrouwbaarder. Hij liep weer verder. In zijn hoofd spookte Demi's gezicht rond, hij kon haar gewoon weg niet vergeten. Hij moest denken aan wat Stacey een aantal weken geleden gezegd had, dat hij ooit verliefd zou worden. Hij had haar toen niet geloofd, nooit gedacht dat hij ooit verliefd kon worden. Maar het was nu toch gebeurd, maar hij ontkende het in alle toonaarden. Het ging hem te snel, en het kon absoluut niet want Demi was zeventien. Dat kon gewoon niet!
Hij keek wat rond en toen viel zijn ook op haar, Demi. Ze was hier ook. Moest hij omdraaien? Het liefst was hij naar haar toe gerend en had haar in zijn armen genomen.

Demi trok haar pet goed en leunde achterover op het bankje. Haar kleding was simpel, misschien matchte het niet helemaal maar daar had ze geen problemen mee. Haar lichtblauwe short en zwarte shirt waren misschien niet erg warm, maar het was ook niet koud buiten.
Wat verveeld keek ze om zich heen, en opeens zag ze Raphaël. Van al de mensen op deze wereld zag ze Raphaël! Meteen trok ze de pet nog verder over haar hoofd en draaide haar hoofd de andere kant op, ze voelde haar wangen rood worden. De eerste jongen die ze echt heeeel erg leuk vond, en ze was nog helemaal niet klaar voor dit gesprek.

Raphaël zag dat ze hem had gezien, hij wist niet goed of hij nu naar haar toe moest lopen. Het was vreemd als hij nu ineens om zou draaien omdat hij zo overduidelijk naar haar had gekeken. Hij zette zich over zijn ongemakkelijkheid heen en liep op Demi af. 'Heey,' begroette hij haar toen hij voor haar stond.

Dek keek verschrikt op toen hij opeens voor haar stond. 'Hey' zei ze, en ze kon er niks aan doen dat ze toch een heel klein beetje moest glimlachen omdat ze hem zag. Zijn ogen hadden zo'n heldere kleur, en zijn haren zaten perfect door de war. Zijn armen en borst waren gespierd, en zijn stem was laag en mannelijk. Hij had een best volwassen gezicht, en dat herinnerde haar aan zijn leeftijd. 'Hoe is het?' Vroeg ze hem, zich over haar kleine overdenkingen heenzettend omdat ze helemaal geen lief dromerig type was.

Raphaël ging naast haar op het bankje zitten. 'Zoals altijd,' zei hij tegen haar, het was gelogen, hij had de hele week uitgekeken tot hij Demi weer zou zien. Het was verkeerd, de leeftijd was zo verschillend. Maar Raphaël voelde zich goed als hij bij haar in de buurt was en dat kon hij niet verklaren. Hij kon het ook niet stoppen door rationeel te denken. Iets wat hij niet vaak had. 'Met jou?' vroeg hij haar toen. Hij was daadwerkelijk benieuwd hoe het met haar ging.

Demi keek hem verbaasd aan, hoe kon alles altijd goed zijn? Vroeg ze zich af. Ze bedacht zich opeens dat ze hem helemaal niet kende. 'Ja, alles is goed' zei ze en ze haalde een hand door haar haren. Geen handige beweging want elke keer moest ze haar hand dan helemaal tot haar middel laten gaan, zo lang was haar haar. 'Vertel is wat over jezelf' zei ze uit het niets, en ze ging tegen de rugleuning zitten, liet de zo'n haar gezicht verwarmen en sloot haar ogen.

Raphaël keek haar eventjes verbaast aan. Hij had niet verwacht dat ze hem echt wilde leren kennen, eigenlijk was hij ervan uit gegaan dat hij alleen iets voor haar voelde, en zij niet iets voor hem. Misschien was dat ook wel zo, en was ze gewoon beleefd. Hij kon niet tegen deze twijfel. 'Wat wil je weten?' vroeg hij haar toen. Het was lastig dit, hij was dit zo niet gewend en vond het daarom extra moeilijk.

Demi ging ervan uit dat de kus een soort foutje was geweest en niks voor hem betekend had. 'Nou, familie, vrienden, school, hobby's, relaties, dromen, verslavingen, etcetera' zei ze met een klein sarcastisch glimlachje. Bijna al haar lachjes waren sarcastisch, gemeen of arrogant, een oprechte glimlach zag je niet vaak.

'Moeder, vader, een broer en een klein zusje,' zei hij tegen haar. 'Vrienden: te weinig, School: ik doe een studie rechten,' voegde hij daaraan toe. 'Relaties; geen,' zei hij toen. Hij had natuurlijk relaties gehad, maar die waren eigenlijk altijd voor de schijn geweest. Het was niet echt serieus iets geweest dus een echte relatie had hij nooit gehad. Net zoals echte vrienden. Populariteit kende helaas hele duidelijk grenzen. Een daarvan was dat je maar heel weinig mensen had die echt om jou gaven, de meeste gaven alleen om je populariteit. Helaas. 'De rest van wat je wilde weten ben ik eventjes vergeten,' zei hij met een scheve glimlach. Ze had zo'n rits opgenoemd dat hij moeillijk alle dingen kon onthouden die ze wilde weten.

Demi knikte goedkeurend toen hij antwoord gaf. Ze vond het jammer dat hij zo weinig vrienden had, maar bij het puntje relaties maakte haar hart een sprongetje. 'Nou, daar kunnen we wel wat aan doen...' Zei ze, en ze opende haar ogen, 'Aan het vrienden gedeelte bedoel ik' zei ze er na een paar seconden snel achteraan. Ze kon zichzelf wel voor haar hoofd slaan. Het had geklonken alsof ze het over het relatiegedeelte had. 'Ik weet eigenlijk ook niet meer wat ik verder gezegd had' gaf ze toe.

Raphaël keek haar eventjes verward aan, eerlijk gezegd had zijn hart een slag overgeslagen toen ze had gesproken over een verandering. Hij had gewild dat het over de relaties ging. 'Ow.. ja natuurlijk,' zei hij met een fake glimlach. Hij wilde zijn teleurstelling verbergen. God, wat was dit lastig. Hij snapte niet dat mensen he tleuk vonden om verliefd te worden, het was zo verschrikkelijk.

Demi keek hem aan. Had er nou teleurstelling in zijn stem geklonken? Nee, ze verbeeldde het zich maar. Voor de zekerheid keek ze maar weg, voordat ze nog meer gekke dingen ging verzinnen. 'Waarom heb je eigenlijk maar weinig vrienden?' Vroeg ze hem nieuwsgierig, misschien was er wel iets vreselijk mis met hem.

'De meeste mensen gaan alleen met mij om omdat ik populair ben. Dat kan ik geen echte vrienden noemen,' zei hij tegen haar. Hij keek eventjes weg, hij vond het verschrikkelijk dat sommige mensen zo ontzettend oppervlakkig waren. Natuurlijk kwam hijzelf ook zo over maar dat was absoluut niet hoe hij was.

'Aha...' Zei Demi, ze begreep wel wat hij bedoelde maar het was nooit echt een probleem geweest voor haar. Ze had massa's vrienden, de contacten waren allemaal wel wat oppervlakkig maar daar had ze geen problemen mee. 'Maar de populariteit zelf is vast wel leuk' zei ze om het gesprek een iets vrolijkere wending te geven.

Raphaël haalde zijn schouders op. 'Elk voordeel heeft zijn nadeel, zo ook de populariteit. Maar het is zeker geen straf,' zei hij tegen haar. Kijk, hij was niet altijd blij met zijn populariteit maar het was ook niet zo erg dat hij er echt last van had. 'Moet je nog een trein halen?' vroeg hij Demi toen, hijzelf was hier gewoon omdat hij niets te doen had maar misschien moest Demi wel ergens heen.

Demi deed een soort rare glimlach-schouderophaling naar hem en ging met haar hand door haar haren. 'Nee, ik was hier om te skateboarden' zei ze en ze pakte haar skateboard met felgroene onderkant op. 'Hier is mijn schatje' zei ze en ze ging met haar hand liefkozend over het board.

' kun je dat niet gemakkelijker in het park doen?' Vroeg hij lichtelijk verbaast, gewoon uit interesse niet omdat hij het veroordeelde. Hij vond het wel gaaf dat demi kon skateboarden. Beter dan de meiden die de hele dag voor de spiegel door brachten. Hij glimlaxhte lief naar haar.

Demi dacht eve na over hoe ze haar antwoord het best kon formuleren terwijl ze haar hoofd schudde. 'Nee, het is hier rustiger, en het gegalm als je door de gangen rijdt is geweldig. Daarbij zijn hier meer obstakels wat altijd leuk is' zei ze, en ze voelde hoe haar adem in haar keel bleef steken bij die glimlach. Ze staarde hem een paar seconden ademloos aan en keek toen weer naar haar board.