Het station - De grote stationshal

Als je door de grote open deuren van het treinstation loopt, kom je in een grote hoge hal. Er staan vele kraampjes en winkeltjes. Je kan hier je kaartjes kopen bij de automaten, of gewoon bij de mensen achter de kassa. Zoals alle openbare ruimte in dit stadscentrum is de hal gebouwd voor vliegende mensen, maar er is ook een speciale afgezette ruimte voor mensen die via de grond komen. Rechtdoor zijn de gangen naar de perrons, rechts zijn de liften en roltrappen, bestuurd door aardmeesters, naar de metro's. Vaak wordt er muziek gespeeld door straatmuzikanten. Het is altijd goede muziek, want slecht spelende mensen worden weggestuurd door de politie.

Regels: Alle regels die in openbare ruimten gelden.
Personen: Onbeperkt

Remy zat op een bankje in het midden van de hal naar de mensen en de duiven te kijken. Hij zat er heel stil, maar de meeste mensen keken ook naar hem. Daar genoot Remy dan van, want dan kon hij de ander ongegeneerd aan blijven kijken, totdat diegenen wegkeek. Mensen kijken was altijd leuk. Maar de reden waarom iedereen ook naar hem keek, hij zag er nogal apart uit vandaag. Hij had een knalpaars shirt aan, met de tekst 'I'm weird' achterstevoren. Daaronder droeg hij een knalgele broek, met vooral onder de zakken een aantal gemaakte gaten, waar je dan streepjes onder zag, alsof dat zijn onderbroek was. En ook zijn haar was apart. Hij had met zorg een hanenkam gemaakt. Niet dat hij hoog kwam, maar elk plukje had een andere kleur gekregen. Remy trok zich er niets van aan dat hij er zo uitzag. Soms had hij er zin in en de meningen kon hij goed aan, dat was geen probleem. De hatelijke opmerkingen deden ook geen pijn. Maar de mensen bleven dus wel staan kijken, terwijl hij daar zo zat te eten van zijn boterham. En Remy keek naar de mensen, bleef ze met een grote grijns aanstaren als zij bleven staan en at ondertussen rustig van zijn boterham, waarvan hij soms een stukje aan de duiven voerde. De duiven waren niet geschrokken van het uiterlijk van Remy, die vlogen alleen op als er weer een trein wegraasde.

Raphaël kwam gehaast uit de trein lopen, hij moest naar school maar hij was even op bezoek geweest bij zijn ouders. Zijn vader had hem al snel weer weggestuurd omdat hij naar school moest. Raph ontsnapte liever even aan het drukke rooster van school maar zijn vader was onverbiddelijk geweest. Dus was hij maar weer met de trein terug gegaan met het voornemen om nog naar de laatste lessen te gaan. Over een schouder hing een rugtas en voor de rest zag hij er goed uit. Zijn uiterlijk was voor hem gewoon ontzettend belangrijk, gedeeltelijk omdat iedereen dat verwachten. Hij was iemand die populair was geworden door de menigte niet omdat hij nu zo karakteristiek was. Hij liep naar een bankje waar een jongen op zat, heel eventjes liet hij zijn ogen over de jongen heen gaan. Hij zag er vreemd uit. Maar het was niet zijn zaak en hij had wel belangrijkere dingen te doen. Met een plof zette hij zijn tas neer, hij moest eerst zijn portomonee en studentenkaart maar eens zoeken zodat hij snel de klas binnen kon lopen. Eigenlijk wilde hij gewoon zeker weten dat hij niet was bestolen maar dat hoefde de rest van de wereld niet te weten. Raphaël kon nogal achterdochtig zijn.

Remy keek naar de jongen die zijn tas naast hem op het bankje zette. Hij had geen aandacht besteed aan zijn uiterlijk, dus ging Remy hem bekijken. Toen kwam hij ergens achter. "Hé, ik ken jou ergens van," zei hij met een vrolijk stemmetje. "Maar ik kom er niet zo één twee drie op." Terwijl hij nadacht, keek hij naar de tas van de jongen en de spullen die hij daaruit haalde. Hij zag het niet goed. Zelf had hij eigenlijk ook naar school gemoeten vandaag. Dat had hij ook gedaan. 's Morgens had hij de helingslessen gedaan, zoals gewoonlijk, maar daarna was hij hier gaan zitten. De meiden 's morgens waren de enigen die echt gereageerd hadden op zijn out-fit, de jongens hadden hem vooral genegeerd. Er zaten sowieso nauwelijks jongens in de helersklas. Remy maakte het niet zoveel uit, hij was daar wel en daar ging het om. Maar deze jongen kende hij ook, misschien van school, misschien ergens anders van. Maar nog steeds kon hij het niet plaatsen. Hij ging rechtop zitten en bekeek de jongen beter, om er toch nog achter te komen.

Raphaël keek eventjes op naar de jongen die hem aansprak. 'Dat is heel fijn voor je,' zei hij kortaf. Hij had hier geen tijd voor. Waar was die verdomde collegekaart nou, alles kon hij kwijtraken maar dat ding niet. Geld voor een nieuwe zou hij niet van zijn vader krijgen. In elk geval niet voordat hij weer een ellenlange preek had gekregen over dat hij zuinig moest zijn met zijn spullen omdat het geld niet op zijn rug groeide. Nee, hij was multimiljardair maar het geld groeide niet op zijn rug... Raph luisterde altijd maar half naar zijn vader.
Uiteindelijk trok hij de collegekaart met een lichtelijk triomfantelijke glimlach uit zijn tas. Eindelijk. Nu kon hij weer verder. De kaart stak hij in zijn broek zak, evenals zijn portomonee en telefoon. Hij keek nog eventjes naar de jongen, hij had geen idee of hij de jongen kende, maar hij verwachtte van niet. Iemand met zo'n uiterlijk zou hij niet zo snel vergeten.

"Nee, er schiet me niets te binnen," zei Remy. "Maar ik zie dat je op school zit, al kan ik me niet herinneren dat ik je daar heb gezien." Hij haalde zijn schouders op. Maar bij het zien van de schoolpas was hij zich af gaan vragen of hij niet naar de laatste lessen van de dag moest gaan. Dat zou sowieso moeten, natuurlijk, vooral de laatste, dat was weer een helingsles, maar hij had niet zoveel zin. Vooral niet in de watersturingstheorieles die eraan vooraf ging. Toch zou hij de helersles bijwonen, dat was zeker. Die begon over twee uur. Daarvoor zat de andere les nog. Zou het slim zijn om die bij te wonen. Hij vond dat hij al genoeg had geleerd van zijn opa, al leerde hij elke dag nieuwe dingen op school. Nog steeds in dubio (moet ik weten voor Nederlands) was hij half opgestaan. Hij besloot zijn waterzak maar te laten beslissen. Hij gespte hem los en gooide hem omhoog. Als de dop naar de deur zou wijzen, zou hij naar school gaan. Natuurlijk gebeurde dat, het lot hield namelijk niet zo van Remy. Die raapte met tegenzin de zak weer op. "Ik moet ook maar terug naar school," zei hij tegen de jongen tegen wie hij al had gesproken. Die stond nu waarschijnlijk raar te kijken, maar dat maakte Remy niet uit.

Raphaël rolde met zijn ogen, zijn hele houding liet zien dat het hem niets kon schelen wat de jongen allemaal zei. 'Nogmaals dat is heel fijn voor je,' zei hij tegen de jongen. Hij wilde terug naar de campus zodat hij niet teveel van zijn lessen zou missen, eerst twee uur saaie rechtlessen, en vervolgens nog een les heling. Dat was het leukste van die dag. Het enige waar hij niet echt tegen opzag, waar hij zelfs wel naar uitkeek. Zijn element was heel belangrijk voor hem en hij vond het dan ook leuk om ermee te oefenen.

"Je mag het ook gewoon zeggen als je niet wilt praten," zei Remy, die er een hekel aan had als mensen zo deden en dat heel goed aan hun lichaamstaal af kon lezen. "Dan loop ik wel gewoon weg en dan is het klaar. Maar dan moet je het zeggen, anders laat je makkelijk een verkeerde indruk achter." Zo stond hij deze jongen duidelijk te maken dat het veel handiger was als iedereen gewoon zou zeggen wat hij of zij dacht, dan waren er geen misverstanden. Al zou deze jongen daar niet zoveel last van hebben, zijn lichaamstaal was wel heel duidelijk. Remy rolde zelf even met zijn ogen. Als je dan zogenaamd vriendelijk wilde zijn, dan moest je beter je best doen om dat zo te laten lijken. Niet je hele lichaam laten spreken van wat je werkelijk dacht.

Raphaël liet een honend gelach horen. 'Het was toch duidelijk,' zei hij tegen de jongen. Hij keek hem recht aan. 'Lichaamstaal is volgens mij niet erg moeilijk te begrijpen, dus loop me vooral de les niet te lezen over wat ik wel en niet moet doen,' zei Raphaël tegen de jongen. Hij had thuis al een pa die dat voor hem deed, en een was meer dan genoeg. Eigenlijk teveel zelfs. Hij hees zijn tas beter over zijn schouder en begon weg te benen. Het maakte hem weinig uit wat de jongen ervan vond, hij zag vanzelf wel wat er zou gebeuren.

Remy haalde geïrriteerd zijn schouders op. Hij begon ook met zijn tas richting school te lopen. Het was jammer dat hij daardoor in dezelfde richting als de jongen liep. De jongen liep niet snel genoeg voor Remy, maar hij had geen zin om hem in te halen. Zo'n dilemma had je ook wel eens op een fiets, de groep voor je fietst te langzaam, maar inhalen in je eentje is beschamend. Remy had dat nu ook, omdat hij de jongen had uitgelegd wat hij dacht. Dus bleef hij maar langzaam op een korte afstand achter hem lopen. Het was niet ver naar de bushalte en in de bus kon hij hem wel ontlopen.

Raphaël was niet de persoon om met de bus te gaan, hij vond dat voor arme sloebers die geen geld hadden om de taxi te nemen. Daarbij was de bus nooit goed schoon en je wist maar nooit wie je er tegen kwam. Voor de station hal hield hij een taxi aan en stapte in. 'De universiteit van George City,' gaf hij bij de chauffeur aan die meteen begon te rijden in de richting van de Uni. Raphaël was blij dat hij van die vreemde jongen afwas, hij zou hem waarschijnlijk nooit meer tegen komen en daar had hij totaal geen problemen mee.

Mortimer struinde rond de kraampjes met een drankje in zijn hand, het was avond en het begon hier supergezellig te worden. De muziek maakte het plaatje compleet. Hij leunde op de rand van een kraampje en keek naat de res van de mensen, 's avonds werd de hoeveelheid mensen die kwamen voor de gezelligheid in plaats van voor de trein een stuk groter.

Er liep een jongen met een leren jack, zwarte broek met kettingen eraan en zijn haren met gel gedaan. Een wit shirt onder zijn jack en zijn ogen stonden zo koud als de eerste winterdag. De meeste die Levi zouden zien zouden zich al geïntimideerd voelen want echt vriendelijk zag hij er niet uit. Hij had vandaag iets duisters maar zijn stemming was ook niet al te kleurrijk. Misschien deed hem onder de mensen wel goed maar de drukte irriteerde hem wel een beetje. Echter had de jongen geen zin om thuis te zitten niksen. Hij bekeek de kraampjes die hij passeerde maar niets leek zijn aandacht te trekken. Levi ging tegen een muur aanstaan en bekeek de mensen die langs liepen. Sommige hadden iets te eten en te drinken waardoor zijn maag begon te knorren. Ja misschien moest hij wat te bikkelen pakken. Hij ging naar een kraampje en bestelde daar twee loempia's.

Mortimer keek op zijn horloge, hij moest haast maken, anders zou Emma zich zorgen gaan maken. Hij begon richting de uitgang te lopen, maar helaas ging dit niet zonder tegen een jongen aan te lopen, de loempias die deze in zijn handen had werden tussen hen in platgedrukt en er zaten vlekken op het witte shirt van de jobgen en zijn blauwe trui. 'Oh, het spijt me.' Zei hij en hij sloeg zijn handen voor zijn mond.

Wanneer een jongen tegen hem aanliep deed Levi gauw een stap achteruit. Meende je dit nou? Er zaten gewoon vlekken van de loempia op zijn shirt en zijn ogen spuwden vuur. Welke kluns moest nu tegen hem aanlopen? Hij keek de jongen met een dodelijke blik aan en bekeek hem voor kort. "Ik heb niet erg veel aan je excuses..." Zei die op een norse toon terwijl hij zijn loempia's weggooide. Daar kon die toch niet meer van eten. "Kon je niet uitkijken waar je liep?" Geïrriteerd keek die om zich heen terwijl hij aan een kraampje een aantal servetten vroeg. Hiermee begon hij de vlekken weg te vegen maar eigenlijk maakte hij het nog alleen maar erger. Levi zuchtte geërgerd terwijl hij de servetten weer weggooide. Ja nu moest hij wel weer naar huis want zo over straat lopen?

Mortimer bestelde meteen twee nieuwe loempia's voor de jongen. 'Je hebt inderdaad niets aan het spijt me, maar dit is al iets bruikbaarder?' zei hij half vragend en hij wachtte tot de jongen klaar was met de sevetjes voor hij ze aan hem gaf. Hij voelde zich heel vreemd, eerst dacht hij dat het gewoon de schaamte was, maar het was ook nog iets anders. 'Uhm, kan ik nog iets voor je doen om het goed te maken, uhm...' zei hij, hij wilde een naam zeggen, maar hij wist niet hoe de jongen heette.

Levi keek naar de jongen die twee nieuwe loempia's had besteld. Hmm dat vond hij aan de ene kant wel aardig ook al moest hij nu met een bevlekte shirt rondlopen. "Dit is inderdaad een compensatie. Wil je er ook eentje?" Levi kon wel een beetje 'aardig' zijn of niet al te lang ergeren over een bepaalde situatie. Bij de vraag van de jongen bekeek Levi hem even van top tot teen. Hij zag er best schattig uit en de jongen wilde zijn naam zeggen maar dat wist die natuurlijk niet. Voor kort schonk Levi hem een van zijn wat vriendelijkere glimlachen. "Levi, ik heet Levi. Nee er is niets meer wat je voor mij kunt doen... umh?" Erop wijzen dat de jongen zijn naam moest gaan noemen.

Mortimer schudde zijn hoofd, 'Nee, bedankt.' Zei hij, hij had geen honger. 'Mortimer.' Zei hij met een glimlach en lichtroze wangen door de manier waarop Levi had geglimlacht. 'Weet je het zeker? Het is voor mij geen probleem om nog iets te doen.' Gad hij aan, hij wilde nog wat langer bij Levi staan.

De jongen bracht de loempia naar zijn mond en haalde simpel zijn schouders op wanneer de jongen nee zei. Dan had hij er twee, beter zelfs. Hij nam een hapje en luisterde hoe de jongen zich voorstelde. "Mortimer..." Levi struikelde een beetje over zijn naam omdat het niet bepaald de makkelijkste was. "Nooit eerder van gehoord maar het bevalt mij wel" Hij keek de jongen met een amuserende blik aan voordat hij nog een hapje nam van zijn loempia. Hij vond de reactie van de jongen echt schattig, vooral de lichtroze wangen stonden hem goed. "Ik weet het heel zeker. Het kan iedereen wel eens gebeuren dat je tegen iemand aanstoot. Nu loop ik alleen met een bevlekte shirt rond maar wat doe je eraan?" Hij keek een beetje nonchalant om zich heen. "Vinden mensen dit nu echt geweldig? Ik word echt gek van deze drukte"

Silica liep met een beker warme capuchino door de stationshal. Ze had flinke vertraging en haar trein zou pas over ongeveer een uur gaan. Vertraging maakte haar verontwaardigd. In deze samenleving met alle hulpmiddelen vanwege de elementen, konden ze het nog steeds niet voor elkaar krijgen om de trein optijd te laten rijden. Het was vanwege de sneeuw. Een zucht verliet haar lippen terwijl ze een beetje rondkeek. De sneeuw konden vuurmeesters toch wegbranden of inmiddels zo laten smelten dat de trein zijn weg kon gaan? Silica vond dat ze moeilijk deden, maar probeerde haar goede humeur te behouden. Daarom liep ze een beetje rond te kijken op de stationshal of ze nog iets interessants zag. Ze had het persoon, waar ze heen zou gaan om wat nieuwe recepten op te halen, al geinformeerd over haar latere aankomst. Gelukkig was het geen chagrijnig persoon dus vond hij het niet erg en begrijpelijk dat ze daarom wat leter kwam.

Matthew liep gehaast door de stationhal heen. Hij kwam te laat voor zijn trein. Over een minuut zou de trein al vertrekken en hij moest hem halen. Als hij dat niet deed zou hij te laat komen voor zijn afspraak, en dat zou grote gevolgen hebben helaas voor hem. Doordat hij lichtelijk gestresst was om zijn trein te halen keek hij totaal niet uit waar hij liep en botste hierdoor tegen een meisje op (Silica XD) Geschrokken zetten hij een stap achter uit. 'Sorry!' riep hij direct uit. Het meisje had een beker koffie vast gehad wat nu over haar heen zat. Hij beet eventjes op zijn lip, shit nu moest hij dit weer op gaan lossen. Waarom was hij ook alweer zo ontzettend onhandig? 'Nogmaals sorry, kan ik iets voor je doen om het beter te maken?' vroeg hij haar toen, hij wilde haar helpen. Zijn trein had hij nu toch al gemist.

Silica schrok zich wezenloos toen de jongen tegen haar opbotste. Haar jas was open dus de koffie drong door tot haar shirt en haar huid daaronder. Het brandde een beetje, maar dat was ze wel gewend. Verontwaardigd keek ze naar haar shirt dat nu bruin was inplaats van wit. Ze keek op naar de jongen die zijn excuses aanbood. Een zucht verliet haar lippen. "Nou, de koffie uit mijn shirt toveren zou heel vriendelijk zijn, maar ik denk niet dat dat mogelijk is." Haar stem was een beetje scherp, maar met een klein glimlachje weef ze de excueses weg. "Het geeft niet. Het gebeurt de beste mensen," zei ze tegen hem. Ze ging met haar handen over haar shirt en probeerde deze wat droger te maken met de mogelijkheid om dingen op te warmen.