Het grote loofbomen bos

Zoals de titel al zegt, is dit een groot loofbomen bos. Hier vind je dus uitsluitend alleen maar loofbomen. Dit bos is ook heel groot en beslaat zeker zo'n 3 tot 7 voetbalvelden (of meer ik ben niet goed in inschatten), het is dus heel erg groot..
Op verscheidene plekken in het bos zijn kleine meertjes en vennetjes te vinden. Eveneens zijn er een aantal beekjes. De omgeving langs de beekjes is rondsachtig en die bij de vennetjes zijn een beetje moerassig en mistig.
In het bos leven genoeg wilde dieren maar als je op de paden blijft is de kans dat je een gevaarlijk wild dier tegenkomt niet zo heel groot. Bovendien zijn de dieren behoorlijk schuw en worden ze al snel afgeschrikt door het geluid van schoenen op knerpende takjes en blaadjes.

Regels: Niet jagen, niet vervuilen en stoor de dieren niet.
aantal: oneindig.. bijna oneindig.

In zijn knalgele zwembroek dreef Remy op één van de vennetjes. De mist die daar normaal gesproken hing had hij weg gestuurd en het was heerlijk zonnig. De vogels floten, de kikkers kwaakten, het was zo goed als perfect, vond hij. De jongen had eerst baantjes getrokken, toen had hij het watersturen een beetje geoefend, maar nu dreef hij al zo ongeveer een uur rond. Niet dat hij nog enig idee had van tijd, alles ging aan hem voorbij. Hij lag gewoon te dagdromen en hield zich met watersturing drijvende. Zo haalde hij het maximale uit zijn weekend, gewoon een dagje niks doen, alleen opschrikken als er een vis langs zijn been streek en eten als hij honger had. 's Avonds zou hij natuurlijk terugkeren naar de stad, maar nu hoefde hij daar nog niet aan te denken. Zelfs de oostelijke muur, die normaal overal bovenuit stak, was hier niet te zien.

Canan liep op haar hoede door het bos. Ze was niet zozeer op de vlucht, maar ze hield nou eenmaal altijd haar omgeving in de gaten. Klaar om te vluchten, of klaar om aante vallen. Haar tred was bijna niet te horen op de bladeren, maar ze kon niet voorkomen dat je niets hoorde. De bladeren en takjes op de grond waren aan de ene kant dus nadelig, ze kon zich niet geruisloos voortbewegen, maar aan de andere kant, wat dan vweer voordelig was, haar tegenstander ook niet. De grond leek hier natter en vochtiger te worden, wat duide op een riviertje of vennetje, aan de planten te zien.. Was dat laatste het geval. Alleen de mist ontbrak, en dat vond ze verdacht. Nog voorzichtiger liep Canan verder, besloot door de bomen verder te gaan. Canan was niet groot en zo licht als een veertje, dus in een boom klimmen was voor haar geen probleem, aan lenigheid ontbrak ze ook niet. snel maar voorzichtig klom ze een boom in en sprong van dikke tak naar dikke tak. De bomen stonden hier dicht genoeg op elkaar om niet te veel risico te hoeven nemen. Toen ze aan de rand van een openplekje kwam waar een vennetje was stopte ze. Er was daar iemand.. en echt gecamoufleerd was hij ook niet. Een felgele zwemrboek viel nogal op in een bos. Canan nam ce jongen met de felgele zwembroek stilletjes op. Ze verschool zich achter de bladeren, afwachtend, oplettend.

Remy liet zich door een golf omhoog dragen en naar de kant spoelen. Daar bleef hij op de kant liggen, terwijl het water weer wegspoelde. Hij zat nu onder het zand, maar dat waste hij van zich af met een grote hoeveelheid water. Hij beschoot zichzelf er eigenlijk mee en door de snelheid van het water werd het zand en de modder meegesleurd. Toch duurde het even en Remy vroeg zich af waarom hij niet in Stardit geboren was. Dan had hij geen problemen gehad met zand. Hij verzamelde het water boven zijn hoofd en slingerde het weg, recht op de bosjes af waar Canan in verscholen zat. Maar het gevoel dat hij bekeken werd, had Remy nog niet gehad.

Canan reageerde op het water, zoals een kat op water reageerde. Ze sprong snel van de ene tak naar de andere tak en keek verschrikt naar de plek waar de jongen stond. Hij had helemaal niets doorgehad, tenminste daar leek het op. Maar toch had hij het water naar de bosjes gestuurd. Maar hij besteedde er verder geen aandacht aan. Puur toeval dus? Nu had Canan wel zin in een spelletje. Ze liet een vonkje naar het de tak vliegen waar hij het water naartoe had gestuurd, en het begon er wat te roken. Canan sprong weer naar een volgende tak, een paar meter ervandaan. En ze sprong nog een tak verder. En weer liet ze een vonkje naar een blaadje vliegen. Met een grijns keek ze naar de jongen, hoe zou hij reageren?

Remy keek naar het meisje. "Waarom steek je die boom in brand?" vroeg hij en met een waterstraal doofde hij het beginnende vuurtje. "Sorry als ik je nat maakte, dat was niet de bedoeling." Hij trok een verontschuldigend pruillipje. Maar toen ging hij nadenken en werd achterdochtig. "Waarom zat jij eigenlijk in die bosjes naar mij te kijken?" Hij hield niet zo van mensen die hem zaten te bekijken, tenminste niet als hij niet wist dat ze zaten te kijken. Als hij erom vroeg, dan was het natuurlijk geen probleem. Maar dit meisje had sneaky vanuit een paar struiken zitten kijken, zonder dat hij het wist.

Hij had haar gezien.. Juist. Canan zat op haar hurken op de tak, klaar om weg te springen als er gevaar dreigde. "Waarom begin jij met water te gooien?" was haar wedervraag. Zijn verontschuldigende pruillipje deed haar niks, het kon haar niet zoveel schelen of hij spijt had of niet. Ze tuitte haar lippen toen hij vroeg waarom ze naar hem zat te kijken. Als een kat sprong ze sierlijk naar beneden en landde op haar voeten. Om haar lippen speelde een charmant glimlachje. "Vind je het vervelend als meisjes naar je kijken dan?" vroeg ze hem met grote onschuldige ogen en lachtte daarna een beetje gemeen,arrogant (het is on uitlegbaar wat ik in mijn hoofd zie oO) naar hem. Ze streek een pluk van haar bruine haar uit haar gezicht en veegde wat blaadjes en takjes van haar strakke camouflage print broek.

"Ik had mezelf gewassen en ik moest het water toch ergens laten?" zei Remy bits. "En dat is fijn voor de plantjes." Hij zag dat de tak redelijk in de buurt van het water hing. Remy dook het vennetje in en zwom zo diep mogelijk. Dat was dus een meter, want het ven was niet diep. Daarna gooide hij zichzelf draaiend omhoog en op een tornado van water ging hij naar haar toe. Zo was hij op gelijke hoogte. "Dat jij daar nou toevallig zat, was niet mijn schuld. Maar waarom zat jij te kijken? Niet dat ik dat erg vind, ik weet alleen niet of jij er wel zo vrolijk van wordt." De draaikolk zette hem af op een tak naast de hare, maar ver genoeg bij haar uit de buurt.

NEW

Remy liep fluitend door het bos. Afgelopen nacht had het gesneeuwd en er lag een dikke laag op de grond. Remy werd altijd vrolijk van dit weer. Bij een open plek bleef hij stil staan en concentreerde zich. Uiteindelijk stuurde hij drie sneeuwballen in het rond, zodat ze steeds groter werden. Toen hij ze groot genoeg vond, stapelde hij ze op elkaar. De sneeuwpop kreeg een neus, een hoed, armen, een mond, ogen en knopen van ijs. Zodra hij af was, liet Remy de pop zwaaien en een rondje lopen. Hij dacht zich in dat dit ongeveer hetzelfde was als bloedsturen, maar dat kon hij niet en hij irriteerde zich daaraan.

Demi was aan het hardlopen door het bos. Haar sportschoenen maakten afdrukken in de sneeuw, en haar adem vormde wolkjes in de koele lucht. Ze droeg een joggingbroek met daar onder een legging en een shirt mrt een want fleecevest. Ze had het gelukkig niet heel koud, van rennen kreeg ze het wel warm. Soms speelde ze een spelletje en duwde zichzelf omhoog door haar aardsturing, dan vloog ze tien meter door de lucht en ving zichzelf weer op met aardsturing.

Remy ging door met het sneeuwsturen. IJs was nooit een probleem voor hem geweest, maar nu deed hij veel tegelijk. Er was nauwelijks nog een plekje op de grond waar sneeuw lag, alles was omgevormd tot dieren, sneeuwmannen en andere dingen. Sommige wezens waren van echt ijs, anderen waren nog steeds van sneeuw. En allemaal bewogen ze over de open plek in een perfecte choreografie. Remy stond aan het begin van de open plek en bewoog zijn armen heen en weer. Hij had volledige controle, als een bloedmeester. Maar dat was hij niet.

Ik had een idee, misschien os het wel leuk als ze een soort van afspraak maken dat als hij haar helpt met Raphaël jaloers maken, hij op haarmascer oefenen op bloedsturen? Of kan hij het om een andere reden niet?
-----


Demi had geen zin om nog zo saai over het pad te rennen, en ze begon door het bos zelf te rennen. Soms maakte ze de grond wat vlakker, en ze duwde zichzelf vaker omhoog omdat ze anders misschien zou struikelen. Net toen ze vijf meter door de lucht suisde zag ze dat er een open plek naderde, en het tafereel dat zich daar afspeelde was zo vreemd dat ze zichzelf vergat op te vangen en door een deel van de sneeuwpoppen heenviel. Ze eindigde in een koude hoop sneeuw.

Hij kan het niet, omdat ik niet zo'n fan ben van bloedsturen. Ik wilde het eerst verboden maken op dit RPG, maar Viv heeft me om weten te praten.

Remy keek verbaasd op toen een aantal sneeuwpoppen uit elkaar viel. Hij volgde de vlek die langs was gekomen en zag Demi liggen. Van de vernielde sneeuwpoppen maakte hij een golf en hij surfte naar haar toe. "Moest dat nou?" vroeg hij quasi gekwetst toen hij naast haar van de golf afsprong. Hij stak zijn hand uit om Demi overeind te helpen en liet zijn macht over de sneeuw gaan. Nu lagen overal op de open plek sneeuwhoopjes, sommigen met ijs en anderen weer heel klein.

Ooo okeee

Demi keek een beetje stug op, ze had al een weerwoord klaar. Maar haar blik werd verbaasd toen ze Remy zag. 'O, hoi. Sorry van je sneeuwpoppen' zei ze, en ze pakte zijn hand vast waarna ze opstond. Ze keek om zich heen en zag al de hoopjes sneeuw op de grond liggen. 'Echt sorry'

"Ach, het geeft niet," zei Remy. Hij maakte een simpele beweging met zijn hand en alles wat er had gestaan, stond er weer. Het bewoog alleen nog niet. "Dus, hoe gaat het met Demi?" vroeg hij en hij zakte van de sneeuw op de grond. "Al wat beter geworden in moddersturen?" Hij keek haar ondeugend aan en stak zijn tong uit. Niet dat hij weer een gevechtje wilde, want met al die sneeuw zou hij dat makkelijk winnen.

'Het gaat goed' zei Demi met een zachtere uitdrukking dan gewoonlijk op haar gezicht. Haar wenkbrauwen fronsten wel even bij zijn latere opmerking. 'Ik was sowieso als beter dan jou' zei ze, en ze stak haar tong ook naar hem uit, waarna ze haar kleren even rechttrok, ze was helemaal koud door de sneeuw.

"Nee hoor, ik was beter," zei Remy. "Alleen die ijs-move kostte iets teveel energie." Hij dacht nog steeds met trots aan wat hij toen gepresteerd had, Demi vangen in een toren van ijs. Maar nog steeds kostte dat veel energie. Hij had iemand gevonden om mee te oefenen. Hij schoot dan blokken de lucht in en Remy ving ze op dezelfde manier als bij Demi op en bevroor dan het water. Maar nog steeds hield hij het maar een paar seconden vol.

Demi glimlachte en trok een wenkbrauw op. 'Nou ja, als je het zelf denkt' zei ze op een hooghartig toontje. Ze merkte dat ze spontaner was geworden sinds ze Raphaël leuk vond, ze zag gewoon wat meer nut in haar simpele leventje. 'Nog leuke dingen meegemaakt?' Vroeg ze.

"Nee, niet echt," zei Remy lachend. "Mijn leven blijft gewoon zijn gangetje gaan." Hij grinnikte en liet de sneeuwpoppen weer dansen. Alleen de sneeuwpoppen, want hij was met Demi aan het praten en alles in één keerde kostte veel concentratie. De sneeuwpoppen draaiden om hen heen in een wijde cirkel. "Ik ben alleen bezig een groep hangjongeren van de straat te krijgen. Ik help ze aan banen, leer ze dingen op te lossen zonder geweld en geef ze zelfs onderdak. Ik en iemand anders kwamen ze een keer tegen en een van hen verbrandde mij, ik heb haar hem laten verbranden en toen zij wraak wilde nemen konden ze niet op tegen mij onder de volle maan." Hij glimlachte. "Daarbij zijn het ook vreselijk slechte stuurders, en ik zal ze geen trucjes bijbrengen."

Demi kon het begin van het verhaal gemakkelijk volgen, maar op een begeven moment begon het allemaal wel heel erg door elkaar heen te lopen. 'O, maar dat is wel goed van je, ik schaam me gewoon voor mezelf, vergeleken met jou ben ik zo egoïstisch' zei ze, maar ze glimlachte er wel bij. Ze was niet zo een gever, gewoon geen sociaal persoon, misschien wel echt egoïstisch maar zolang ze het zelf goed had boeide de rest haar niet zoveel. In ieder geval kwam ze er eerlijk voor uit...

"Dat denk ik niet," zei Remy. Hij zag geen egoïstisch persoon in Demi. "Maar hoe gaat het met het zwemmen?" ging hij verder. Hij herinnerde zich nog wat hij tegen Demi had gezegd, dat hij haar nog eens zou verrassen. Maar dat had hij uiteindelijk niet gedaan. Misschien was dit dan het moment, of straks. Hij maakte voor zichzelf een blok ijs en ging erop zitten.

Demi haalde haar schouders op, 'Het wordt al beter, ben aan het oefenen' zei ze tegen hem en ze keek hem wat wantrouwend aan, ze was bang dat Remy tot alles in staat was, hij zou serieus in het midden van de nacht haar kamen binnensluipen en haar in het water gooien.

Remy moest lachen bij de uitdrukking die hij op Demi's gezicht zag. "Oké, dat is mooi," zei hij daarna weer gewoon. "Ik zal het wel nog een keertje zien." En voor Demi zou die keer sneller komen dan ze zou verwachten. Hij hield zijn lachen in en liet niets merken van wat hij van plan was. Water was een krachtig element, er viel niet of nauwelijks mee te spotten. Dus als Remy er zin in had, zou hij Demi onderdompelen.

Demi trok haar wenkbrauwen op. 'Dat weet ik nog niet zo zeker' merkte ze op en ze keek hem aan. Wat ze gedacht had laatst klopte niet, hij leek helemaal niet op Raphaël. Zijn gezicht was stukken jonger, en hij had iets wat kleine jongetjes ook hadden. Maar het was raar dat zij dit zag, aangezien ze jonger was dan hem. 'Heb je eigenlijk een vriendin?' Vroeg ze uit het niets.

"Ik weet zeker dat ik het nog zal zien," zei Remy. Maar juist toen hij de sneeuw wilde veranderen in water en om Demi heen wilde sturen, stelde ze die vraag. "Ehm, nee," antwoordde hij verbaasd. "Hoezo?" Eigenlijk had hij zelfs nog nooit nagedacht over wat hij wilde, wat hij leuk vond en meer van dat soort dingen. Hij had niet eens verwacht dat het ooit aan zou komen waaien, maar nu vroeg Demi dit. Remy wist niet wat hij ervan moest denken.

Demi was blij dat ze hem af had kunnen leiden, maar ze wist niet goed wat ze nu moest zeggen. De waarheid? Dat was misschien maar het best... 'Ik vroeg me gewoon af hoe snel jongens zich in een relatie storten... Ik bedoel...' Tsja, ze wist niet goed wat ze bedoelde. En ze wist ook niet waarom ze dit aan hém vroeg. Ze had genoeg jongens als vrienden.

"Dat moet je dan niet aan mij vragen," zei Remy en hij werd rood. Dit was raar, vooral omdat hij dus nog nooit een relatie had gehad. Waarom wilde Demi dit weten? Remy zocht er iets achter, misschien onterecht, maar hij wilde weten waarom ze hem dit vroeg. De sneeuwpoppen waren stilgevallen, ze stonden nu een beetje in elkaar gezakt te wachten tot er weer iets met hen zou gebeuren.

Demi bedacht dat ze misschien mar beter de waarheid kon vertellen. 'Nou er is een jongen die ik leuk vind, maar ik snap niet goed wat hij nou wil' zei ze en ze dacht aan Raphaëls rare stemmingswisselingen, maar ze vond hem toch leuk. Hij was knap en zorgzaam en lief.

"Oh," zei Remy alleen maar. Hij wist niet of hij nu opgelucht of beledigd moest zijn. Hij was hier nog nieuw in. "Tja, als je hem het vraagt, dan kom je er wel achter." Hij grinnikte. Nu stond hij hier opeens liefdesadvies te geven. Het was een dilemma waar hij nog nooit mee te maken had gehad. Hij had van zijn ouders en grootouders gehouden, maar nog niet echt van andere mensen.

Demi lachte zachtjes en ze knikte. 'Ja misschien. Maar laten we erover ophouden, het boeit jou waarschijnlijk toch niet' zei ze met een glimlach. Langzaam liep ze naar achteren en bukte, snel maakte ze een sneeuwbal en gooide hem naar Remy, die recht op zijn gezicht geraakt werd. Ze begon te lachen en rende alvast weg, want ze verwachtte dat Remy haar wel terug zou pakken.