Het grote loofbomen bos

Remy was dankbaar dat Demi op wilde houden. Hij was alleen minder blij met de sneeuwbal. Hij stuurde de sneeuw uit zijn gezicht. "Hé," zei hij quasi-verontwaardigd. Vrolijk stuurde hij een sneeuwbal en gooide deze met zijn hand naar Demi. Hij stuurde hem verder met watersturing, zodat Demi hem perfect in haar nek kreeg. Misschien was dit het moment. nee, dat zou straks komen. Lachend stuurde Remy nog vijf keer de sneeuw tot een bol en ook deze gooide hij op Demi af.

Demi voelde de koude sneeuw haar nek raken. Ze bukte zodat een andere haar niet raakte, maar kon niet voorkomen dat ze nog een keer op haar been en rug geraakt werd. Snel schraapte ze sneeuw bij elkaar en ze kon er twee naar hem toe gooien, maar ze waren nogal scheef.

Ergens vond Remy het jammer dat hij geen sneeuwballengevecht hield met een andere watermeester. Dat konden geweldige gevechten zijn. Remy liet de twee sneeuwballen afbuigen. Hij had er een hekel aan om door die koude dingen geraakt te worden. Het was natuurlijk wel het leuke aan een sneeuwballen gevecht, maar Remy wilde Demi liever zien zwemmen. Toen ze weer bezig was met een sneeuwbal, liet hij zijn kracht zover mogelijk uitstromen over de sneeuw. Hij stuurde het omhoog, maakte er water van en stuurde de enorme golf op Demi af. Hij liet het water om haar heen cirkelen, steeds dichter bij, en uiteindelijk liet hij het water samenkomen. De buitenkanten bevroor hij. Demi kon net niet staan, ze moest wel zwemmen. Volledig uitgeput liep Remy naar het 'zwembad', om te kijken hoe Demi het er vanaf zou brengen.

Demi schrok zich kapot toen Remy haar opeens opsloot in een gigantisch zwembad van ijs. Het was vreselijk koud, en haar kleding werd helemaal nat, maar zoals Remy al bedacht had moest ze wel zwemmen. 'Als ik hier uit kom vermoord ik je'' riep ze al watertrappelend. En ze duwde de grond onder hem vandaan omhoog zodat hij door de lucht vloog.

Remy grinnikte, tot hij opeens gelanceerd werd. Er was geen sneeuw meer in de buurt die hem op kon vangen, dat was allemaal opgegaan aan het zwembad. Remy zag dus geen andere keus dan zichzelf in het zwembad te gooien. Hij dook in het water en liet zichzelf er meteen weer uitgooien, nog steeds helemaal droog. Hij bleef staan op de rand van ijs en keek naar Demi. "Maar je kan het dus wel inmiddels," zei hij. Om Demi te verlossen, liet hij aan de andere kant het ijs verdwijnen, waardoor al het water er weer uitstroomde. Remy ging zitten en deed zijn ogen dicht. Acties als dezen kosten teveel energie. Hij wilde een koekje, eigenlijk gewoon een hele maaltijd.

Demi was echt boos op Remy, ze was aan het watertanden en haar spieren voelden verdoofd. Als ze hier een blessure aan overhield was het zijn schuld. Toen ze bevrijd werd en Remy uitgeput op de grond zat voelde ze geen medelijden. Ja sorry hoor, eigen schuld. 'S-stel je-e n-n-niet zo a-aan' klappertandde ze en ze deed haar haren snel in een staart, wat met nat haar in de kou buiten lopen, daar word je verkouden van.

Remy had nog genoeg kracht om al het water uit Demi's kleren te sturen, zodat ze weer helemaal droog was. "Ik zou me niet aan hoeven stellen als het volle maan was geweest," zei Remy en hij liet zich van het ijs afglijden. "Dat had ik misschien beter aan moeten pakken. Maar het is moeilijk om een gebied groter dan een Jizzbalveld sneeuwvrij te sturen, dat tot water te maken en daarmee iemand in te pakken. Ze begreep het misschien niet, aarde was altijd op zijn best en makkelijk om te sturen. Maar watermeesters waren afhankelijk van de maan en vuurmeesters van de zon. Bij lucht en aarde ging het puur en alleen om hoe goed je was.


Wij hadden toch ook nog een meet tussen Emma en Samwell?

Demi sloeg haar armen over elkaar en keek hem met een sceptische blik aan. 'Je hebt er zelf voor gekozen om het te doen. En als je denkt dat bevroren grond niet moeilijk te besturen is heb je het mis' zei ze met een rustige, kalme, maar wel boze stem. Ze kon niet tegen het vooroordeel dat aard- en luchtmeters lui zouden zijn.

Wij hadden toch ook nog een meet tussen Emma en Samwell?

"Ja, dat klopt," zei Remy. "En ik heb niets gezegd over bevroren grond. (Het waren zijn gedachten geweest ) Ik wil je niet beledigen, of zo. Toch kan je inmiddels zwemmen. Heb je geoefend sinds onze ontmoeting?" Hij keek haar lachend aan en groef in zijn broekzakken, op zoek naar iets te eten, maar hij vond niets. "Heb jij misschien een koekje of zo bij je?" vroeg hij met een klein stemmetje. Volledig uitgeput, dat was hij. Hij kon nu wel naar huis gaan lopen, maar dat zou een lange, pijnlijke tocht worden. En een maan was er niet vannacht en een tijdje hier op de koude grond gaan slapen leek hem ook niet zo leuk.

ja, alleen ik denk dat ik maar even een pauze neem met Emma, want ze is een beetje ingewikkeld te spelen.
En ik wist dat het zijn gedachten waren, het was meer een soort reactie op wat hij zei.
---

Demi liet zich niet inpakken door zijn compliment over het zwemmen. 'Ja, Raphaël heeft me geholpen.' zei ze nors en ze keek hem even aan, haalde toen een chocoladereep uit haar zak die ze daar in gestopt had voor na het hardlopen. Ze gooide hem naar Remy toe en stuurde een kleine pilaar van aarde wat omhoog zodat de sneeuw er af viel en ging er op zitten.

"Dan mag je die Raphaël wel dankbaar zijn," zei Remy. Hij hoopte dat het een andere Raphaël zou zijn dan degene die naast hem zat bij de helingslessen. Ze konden elkaar niet uitstaan. Dankbaar ving Remy de chocoladereep op. "Dank je," zei hij en hij maakte hem snel open en begon te eten. De reep verdween redelijk snel en Remy ging wat rechter zitten. Nu voelde hij er nog niet zoveel van, er zat ook niet zoveel energie in een reep, maar straks kon hij gewoon weer naar huis zonder teveel problemen. Om dan daar een heerlijk maal voor zichzelf te maken.

Demi glimlachte bij het horen van Raphaëls naam. Zo er is het dus! Zei ze tegen zichzelf en ze schudde haar hoofd. 'Ja, dat ben ik ook' gaf ze toe. Remy at sneller dan ze verwacht had, en binnen tien seconden was de reep weg. 'Maar ik denk dat ik zo weer naar huis moet, ik weet niet hoe laat het is?' vroeg ze hem half en ze keek om zich heen. De lucht begon al donker te worden.

Remy haalde zijn smartphone uit zijn zak en keek erop. "Kwart voor vijf," antwoordde hij. "Dat klopt ook wel, het begint al donker te worden." Hij glimlachte en stond op, propte het papiertje van de chocola in zijn zak en liep naar Demi. "Je loopt vast wel mee terug?" vroeg hij. "We moeten allebei richting stad, dezelfde kant op." Hij stuurde nog een beetje sneeuw van zich af en keek naar de open plek. Het was nu net alsof het een grauwe herfstdag was, in plaats van een koude winterdag. Het enige wat de winter verried, was de sneeuw die je verderop in het bos nog wel zag liggen. Maar ook de sneeuwpoppen en wezens waren er niet meer. Het was nu gewoon kaal.

Demi knikte, ze moest over een half uurtje thuis zijn. Ze stond ook op en keek om zich heen, het bos zag er apart uit nu. 'Ja is goed' antwoordde ze en ze stak haar handen in haar zakken. 'We hebben de natuur wel een beetje verpest hè' zei ze en ze duwde het kleine "stoeltje" dat ze gemaakt had weer de grond in, zodat het er weer normaal uit zag.

"Oh, tja, misschien," zei Remy. "Als ik dat zwembad niet om jou heen had gestuurd, had ik het kunnen laten sneeuwen. Maar ik denk dat dat sowieso snel weer zal gebeuren." Hij keek naar de lucht en ging terug naar het pad. Zodra ze daar liepen, knerpte de sneeuw weer onder hun voeten. "Sneeuw is toch leuker," zei Remy. Vooral watermeester zijn was dan fijn, vond hij. Je kon dan opeens de hele wereld om je heen sturen. Hij droomde er ook van om op de noordpool te gaan wonen. Misschien kon hij daar met andere watermeesters een beschaving op gaan bouwen. Of op de zuidpool, dat kon ook nog natuurlijk.

Demi maakte een soort "hmpff" geluid. 'Je hóéfde geen zwembad om me heen te sturen' zei ze nog steeds nors. 'Waar woon je eigenlijk?' Vroeg ze, zodat ze een beetje wist welke richting ze op gingen en waar ze op moesten splitsen.

Remy grinnikte toen ze over het zwembad begon. "Ik had je gewaarschuwd, maar ik zal het tot de zomer niet meer doen," zei hij met een grote grijns op zijn gezicht. "En ik woon in het Waterland, maar bijna in het centrum. Een mooi apartement, niet te klein, met een mooie vijver in de buurt." Remy zou niet gaan wonen waar geen water was. Dat voelde voor hem onnatuurlijk en dat haatte hij. Een woestijn was het voor hem niet echt, of ook niet in de buurt van een vulkaan. Tenzij die vulkaan op een eiland stond, natuurlijk. Maar sneeuw en ijs waren vaak het makkelijkst, of het moeras dat in de buurt lag van het huis van zijn grootouders.

NEW

Adolphe liet haar voeten in een van de beekjes zakken, het koude water voelde prettig aan haar warme voeten. Ze dacht wat na over haar toekomst, waar zou haar levenspad haar naartoe leiden? Dat was een grote vraag die Adolphe niet kon beantwoordden ook al zou ze dat graag willen. Adolphe zuchtte eventjes en haalde haar voeten weer uit het water zodat ze niet te koud werden. Ze legde haar voeten op een niet te scherpe rots en begon toen zachtjes wat te neuriën terwijl ze haar blik telkens op de omgeving liet glijden zodat ze alles in de gaten kon houden.

Een stuk stroomopwaarts liet Remy zijn woede koelen op een boom. Hij stuurde dikke stralen water uit het beek en vuurde ze op de boom af. Het hout kraakte en er waren een paar barsten te zien, maar zolang de boom stond kon Remy zich uitleven. Hij was kwaad door de situatie waar hij in terecht was gekomen en vooral op Raphaël die voor dat alles gezorgd had. Het had niet eens zoveel met de situatie te maken, gewoon als Remy aan Raphaël dacht wilde hij alles graag kort en klein zijn en die drang was een paar dagen geleden alleen maar erger geworden.

Adolphe keek even verbaasd op toen ze een stuk verder op een zwerm vogels naar boven vloog. Voorzichtig op bloten voeten sloop ze door de struikjes heen naar de plek waar ze dacht dat er iets zat, Adolphe gluurde door een van de bosjes en zag een jongen zitten. Ze fronste haar wenkbrauwen, ze had geen zin in gedoe misschien zocht de jongen wel ruzie en ging tegen haar schreeuwen. Bij het idee alleen al rilde ze even. Ze draaide zich om en begon weer aan de terug weg.

Remy had het meisje nog niet gezien. Hij stuurde nu zoveel water uit de beek, dat er geen water meer doorstroomde. de boom had het zwaar te verduren en uiteindelijk viel hij met luid gekraak om. Maar Remy ging gewoon door op de volgende boom. Van alle kanten vuurde hij de dikke waterstralen op de boom af. Hij had niet eens door dat de beek vanaf hem dus niet meer verder stroomde, dat de bedding gewoon droog kwam te liggen. Hij had ook niet verwacht dat het zou gebeuren, maar in zijn woede bleef hij maar doorsturen.

Adolphe
Adolphe kwam weer bij het plekje aan waar ze eerst zag, zuchtend ging ze weer op de rots zitten en wilde haar voeten in het water steken. Verbaasd keek ze naar beneden toen ze geen water maar zand aan haar voeten voelde. Dat klopte niet, ze volgde met haar ogen de zanderige bedding en fronste haar wenkbrauwen. Ze sprong van de rots af, landde veilig op de zanderige,modderige grond en ging toen de beek af lopen. Ze was benieuwd wat het was maar een deel van haar wist het al. De woedende watermeester jongen, ze had wel gezien hoe hij tekeer ging met dat water tegen de bomen maar ze was te laf om er wat van te zeggen. Adolphe klom weer op de kant, ze stond in een vreselijke tweestrijd met zichzelf aan de ene kant wilde ze er wel wat van zeggen, het water moest natuurlijk gewoon doorstromen. Maar aan de andere kant was ze bang dat hij haar zou aanvallen en hij zag er professioneel uit met zijn element en wat had zij nou? Wat lucht dat hem aan de kant duwde? Hopeloos liet ze zich op de grond vallen en dacht daar verder wat ze kon doen.

Uiteindelijk werd Remy moe, maar hij ging nog steeds door. De laatste waterstraal liet hij net zolang doorstromen tot ook de tweede boom kraakte. Daarna keek hij naar de beek en zag dat die maar tot de plek waar hij stond stroomde. Dus Remy stuurde het water door en met een grote golf begon de beek zijn oude route weer te volgen. Hoe kon Remy nou weten dat daar ergens een meisje zat, dan had hij de beek wel wat rustiger zijn weg laten vinden.

Uiteindelijk had ze besloten om niet te gaan, ze moest zich niet met andere mans zaken bemoeien en hij zou vast wel een keer stoppen. Ze hoorde wat geruis van het water en weer keek ze verbaasd op. Ze keek in de richting en zag de grote golven al komen. Ze knalde tegen de kant aan omhoog en met een grote golf viel het op Adolphe. Luid protesterend kwam ze omhoog, drijfnat natuurlijk. Ze keek het water na dat weer wild zijn weg vervolgde. Ze brieste woedend, hij mocht dan wel kwaad zijn maar daar hoefde zij en het bos niet onder te lijden. Ze stampte boos weer in de richting waar de jongen zat.'Vind je dat normaal'?! De scherpte in haar stem was duidelijk te horen en haar angst verdween weer net zo snel als het gekomen was. Woedend keek ze de jongen aan, nee ze had geen zin in ruzie maar hij verwoestte dadelijk alles en daar had ze ook geen zin in. Met haar handen blies ze haar kleding wat droog, maar de kou was al in haar botten gekropen dus het had niet veel zin.

Remy, die door de uitputting zijn woede was verloren, keek raar op toen hij een drijfnat meisje aan zag komen lopen. Eerst wilde hij vragen wat er was gebeurd, maar toen hij hoorde en zag hoe kwaad ze was, snapte hij het. "Oh, sorry," zei hij en hij stuurde het water uit haar kleren en van de rest van haar lijf, zodat ze weer droog was. "Ik wist niet dat er nog iemand was." Dat had hij echt niet geweten, dan had hij beter uit gekeken. Dan was hij zelfs ergens anders heen gegaan.

Adolphe keek hem even aan en beet op haar lip, ze had niet verwacht dat hij vriendelijk was. Misschien had hij wel een goede reden om zo boos te doen, ze wilde het wel aan hem vragen maar dat leek haar geen goed plan misschien werd hij wel boos. 'Ik wil met niet met je zaken bemoeien maar voortaan lijkt het me niet slim om je woede te uiten op de de natuur'. Ze knikte vriendelijk naar hem en vervolgde 'Die hoeft daar niet aan te lijden'. Ze strekte haar benen even uit maar haar blik gleed weer naar de jongen en naar de kapotte bomen. Voorzichtig liep ze hem voor bij en aaide over de kapotte stammen.

New
------

Bah, in het bos kwam zijn skateboard niet vooruit. Nu moest hij wel lopen. Dawan herinnerde zich de bossen nog goed, hij had er een tijd geleefd, nadat hij was achtergelaten. Dat was dit bos niet, dat zag hij meteen. De bomen waren hier nog iets lager, meer struiken en meer vogel geluiden.

Snelle voetstappen klonken door het bos, het verstoorde het geluid van ruisende bomen in de wind. De bladeren ritselden zachtjes. De gedaante die zich zo snel door het bos bewoog naderde de jongen, die met zijn skateboard door het bos liep, snel. Te snel. De man rende de bocht om en.. Boem. Nathan, want dat was de hardloper, was met grote vaart tegen de veel jongere jongen op geknald, waarbij hij het skateboard in zijn maag kreeg. 'Euhg..' Was het enige wat Nathan uit kon brengen in een vreemde kreun, nadat hij zichzelf weer bij elkaar had geraapt. 'Sorry, ik had je zo snel niet gezien.' Hij deed een stap dichter naar de jongen toe.

"Kijk dan ook uit je doppen." Antwoorde Dawan geirriteerd. Hij genoot hier van zijn rust,ja? Hij had de jongen niet horen aankomen, vreemd. Nouja, hij zal wel te diep in gedachten verzonken zijn geweest. Zijn tijd in het bos was nogal bijzonder voor hem. Dawan pakte zijn skateboard weer op en bekeek de jongen van top tot teen.

Nathaniel had wel naar hem uit kunnen halen om zijn woorden, maar hij slikte zijn boosheid in, hoewel zijn ogen flikkerden en plotseling nog harder stonden dan net. Het was toch zijn schuld geweest en de jongen had alle reden om boos te zijn, dus hij knikte kort. Hij keek op de jongen neer, die hem duidelijk aan het bekijken was. Dat mocht. Nathaniel deed weer een stap terug en keek om zich heen, in dit deel van het bos was hij nog nooit geweest en eigenlijk wist hij niet eens meer welke richting hij op moest om thuis te komen. Maar mooi niet dat hij dat aan dit onderdeurtje zou vragen.