Het vlammen park.

Emma moest onwillekeurig wel een beetje lachen en haakte haar arm in die van hem. Het was onschuldig, en ze wist dat Mortimer niet zoveel problemen had met dit soort dingen. Ze hielden van elkaar maar hadden geen relatie waarin de ene opeens super jaloers was. 'Er zijn vast wel wat leuke kroegen in de buurt. En ik heb niks tegen dronken worden, zolang je me maar niet meesleurt naar je hol' zei ze en ze liep verend, bijna huppelend, zoals altijd. 'En volgens mij moet ik nog ergens spelen vanavond, of morgen, welke dag is het vandaag?' vroeg ze.

Nathaniel knipoogde naar haar en volgde haar looprichting. 'Mooi, dan gaan we op zoek naar een kroeg.' Lachtte hij. 'En dan zal ik je misschien niet meeslepen naar mijn hol.' Voegde hij er zachtjes aan toe, terwijl hij haar gezicht in de gaten hield om te zien wat haar reactie zou zijn. Aan zijn ogen kon je zien dat hij een grapje maakte. Het voelde vreemd om haar arm tegen de zijne aan te voelen. Hij vond haar manier van omgaan met mensen vermakelijk. Het voelde als zo'n vriendschap die iedereen nodig heeft, een vriendin of vriend die altijd posief lijkt te zijn. Die je opvrolijkt.

Emma keek omhoog naar Nathaniel's gezicht. Ze zag hen wel vrienden worden, al kenden ze elkaar helemaal niet goed. Bij zijn opmerking keek ze hem een beetje verschrikt aan, ze hoorde de sarcasme in zijn stem niet, maar in zijn ogen zag ze dat hij een grapje maakte. Zachtjes lachte ze. 'Ja er is een goede kroeg twee straten verderop, ik speel daar wel is en de barman is erg aardig' zei ze en ze begin iets harder te lopen.

Maak jij de kroeg aan?

Is goedd!