Het vlammen park.

Dit park ligt dicht bij de grens tussen de vuurwijk en het centrum. Het park is erg fleurig en kleurig, maar alleen met de kleuren rood, oranje, blauw, alles dat een beetje met vuur te maken heeft. Het is vrij groot en er staan overal bankjes waar je op kunt zitten. Overdag is dit park vrij normaal, maar in de avond wordt het iets magischer. Dan gaan de fakkels branden en elke vlam heeft wel een verschillende kleur. Sommige zijn donker rood, sommige wat lichter. Het geeft een hele speelse en mysterieuze sfeer. Het licht van het vuur zorgt ervoor dat de rest van het park ook in die tinten gekleurd is. Het is hier toegestaan om alle elementen te gebruiken. Het is echter niet de bedoeling om alles te verbranden, ook al is dit de vuurwijk.

Haven zat op een van de vele bankjes, het was een zomerse dag dus werd het park druk bezocht. Hier en daar zag je ouders met hun kinderen een picknick houden, jongens die een balletje trappen en zelfs mensen die een oefengevecht met elkaar hielden. Aan de ene kant voelde ze zich thuis in het park, het deed haar aan haar eigen element denken. Aan de andere kant gaf het haar een zenuwachtig gevoel. Haar littekens waren een constante herinnering aan het verloren gevecht tegen de moordenaar van haar moeder. Met haar tanden beet ze een stuk van haar appel af, de frisse smaak deed haar goed. Ondanks dat het een warme dag was, had ze nog steeds lange mauwen aan en droeg ze een vest met capuchon om haar verminkingen op het eerste gezicht te verbergen.
-
ff kort sorry :3

Heerlijk was het hier. In haar vrije tijd vond Silica het leuk om naar andere delen van de stad te gaan. Andere mensen te ontmoeten. Het was vaak ook heel anders dan in het centrum. Haar moeder zou het nooit toestaan voor haar om naar de vuurwijk te gaan, dus daarom zei ze dit ook nooit. Silica was in haar mooie vrijetijds kleding, maar nog altijd kwam er een geur van vers gebakken brood en zoets van haar af. Het was geen verkeerde geur. Terwijl ze liep keek ze om zich heen naar een bankje dat nog niet bezet was, of waar nog niet veel mensen opzaten. Op zo'n zonnige drukke dag moest je altijd goed kijken naar een vrije plek. Uiteindelijk was er een bankje met alleen een vreemde verschijning. Iemand verstopt achter een capuchon. Ze vroeg zich af of ze het niet hartstikke warm had. Ze haalde haar tas van haar schouder en liep er naartoe. "Hallo, is deze plek al bezet?" Vroeg ze en wees naar de plek naast het meisje.

"Nee hoor." was het korte antwoord van Haven die een beetje ruimte maakte zodat het meisje erbij kon zitten. Kort bestudeerde ze het meisje voor ze weer haar blik op het tafereel voor zich uit richtte. Haven was niet bepaald een spraakzaam meisje, zeker niet tegen wildvreemden. Ze hoopte dan ook dat het meisje ook geen ellelange verhalen tegen haar zou gaan vertellen, want dan was er grote kans dat Haven zonder een woord te zeggen opstond en weg zou lopen. Haven nam nog een hap van de appel die er voor zorgde dat haar gezicht nu iets ineen trok door de zurige smaak die deze keer vrij kwam.

Silica glimlachte vriendelijk naar haar en ging naast haar zitten. "Bedankt. Het is ook zo druk dat er nergens meer plek is." Zei ze met een zuchtje en leunde naar achteren op het bankje. Ze sloeg haar benen over elkaar en pakte een boekje met bestaande recepten plus een boekje met recepten die ze zelf had gemaakt uit haar tas. Meestal was ze in haar vrije tijd bezig met het oefenen van haar element, maar vandaag was het even relaxen. Ze vond het leuk om zo aan recepten te werken. Nieuwe taarten te ontwerpen. Ze keek even naar het meisje dat naast haar zat. "Het is een mooie dag hè?" Vroeg ze en draaide zich toen naar haar boekjes. Ze had ook een pen in haar handen om wat dingen op te schrijven.

In een enigszins slome pas, sloften zwarte laarzen over de stenen grond. De eigenaar van de laarzen, was net zo sloom als zijn pas. Hij keek verveeld rond, groef zijn handen in zijn zakken en gaapte even. Deze keer niet uit verveling maar uit slapeloosheid. Het was niet fijn als je een appartement had, waar ook luidruchtige partyanimals woonden die niet met alcohol konden omgaan. Ze waarschuwen hielp niet en ze uitmoorden was geen optie, want dan zou hij gearresteerd worden en in een gevangenis terecht komen waar alleen maar luidruchtige types waren. Liever niet. Hij plofte op een mahoniehouten bankje neer en blies een pluk paars haar uit zijn gezicht. Die viel weer terug op dezelfde plek. Hij blies nog een keer, maar het plukje weigerde om weg te blijven. Uiteindelijk streek hij het koppige ding achter zijn oor.

---
Anyone~

Het meisje stond oog in oog met een man waar ze wel vaker van had gehoord. Hij moest haar de informatie geven om te kunnen infiltreren in deze maatschappij. Haar bruine lokken waaide zachtjes met de bries mee van de wind. De man was zeker een 2 koppen groter als zij maar dat interesseerde Stacey niet. Ze was niet zo snel bang. Uit haar handschoenen schoot ze de metalen kettingen die om zijn armen, benen en hals wikkelde. "Ik heb het je lief gevraagd maar nu" de kettingen spande aan waardoor zijn aderen werden afgeknelt. Hij kreeg nu ook moeite met ademhalen. "Ik laat je stikken als je niet meewerkt en dat lijkt me geen pretje" de man gaf haar alle informatie die ze nodig had. Ze scheurde een stuk grond onder zijn voeten door simpel erop te stampen. De man viel in de scheur en ze maakte de grond weer dicht waardoor je alleen nog zijn hoofd zag uitsteken. "Nog een fijne dag" Ze deed de pet op haar hoofd wat omlaag zodat je haar ogen niet kon zien en liep weer verder. Het meisje plofte neer op een bankje waar iemand al zat maar er was genoeg plaats voor 2 personen om erop te zitten. Ze borg haar handen in de zakken van het vestje wat ze aan had.

Het was opeens een erg aanlokkelijk idee om gewoon op het bankje te gaan liggen en daar in slaap te vallen. Het park was rustig, de vogels vloten vrolijk en het zonnetje scheen fel op hem neer, wat heerlijk aanvoelde doordat hij een vuurtype was. Hij moest niks van kou hebben, haatte het tot op het bot. Gelukkig had hij het nooit koud omdat hij zijn lichaamstemperatuur kon controleren, maar dat kostte ook weer energie. Dat was ook grotendeels de reden dat hij 's winters altijd onder vier lakens lag en veel sliep. Stiekem was hij best een dramaking, maar dat hoefde niemand te weten. Hij woonde toch alleen. Hij sloot zijn ogen en merkte niet op dat er een meisje naast hem kwam zitten. Hij had het beter wel op kunnen merken want hij had geen idee van in wat voor een problemen hij zich nu zou storten. Zoals hij eerder had bedacht, ging hij gewoon liggen op het bankje. Hij merkte het meisje nog steeds niet op maar op een gegeven moment vroeg hij zich af waarom het bankje bij zijn hoofd zo zacht en warm aanvoelde. Tot hij zich realiseerde dat het niet het bankje was dat zacht en warm aanvoelde, maar dat het een meisje was. Hij schoot overeind en keek het meisje met geschrokken gouden kijkers aan. 'Eh...' mompelde hij, werd rood en glimlachte toen schaapachtig. 'Hi?'

---
Ghihihi xD

Haar blauwe, oceaan kleurige ogen werden groter dan ze al waren wanneer de man naast haar op haar schoot ging liggen met zijn hoofd. Had hij het totaal niet door dat zij hier ook zat of deed hij het expres? Wat een rare kerel. Ze wilde al wat zeggen maar de man leek het al gauw genoeg door te hebben dat hij op haar ruste. Haar ogen zo kil als de nacht keken voor kort in de zijne voordat ze weer naar voren keek. Hij had geluk gehad anders had ze er wel voor gezorgd dat hij haar niet als kussen mocht gebruiken. Zijn glimlach was vrij aandoenlijk echter viel ze daar niet voor en besteedde ze daar niet de nodige aandacht aan. "Hoi" kwam er vrij droog over haar lippen gevloeid terwijl ze naar een boom in de verte stond te staren. Stacey was niet echt iemand met sociale vaardigheden. Meestal wilde ze gewoon met rust gelaten worden.

Goed, normaal had hij zich er weinig van aangetrokken of hij iemands schoot in beslag nam. Hij trok zich immers niks van mensen aan, maar dit was ronduit beschamend. Hij snapte ook niet wanneer het meisje daar was verschenen. Hij had niks gehoord of niks gevoeld... Maar dat lag weer aan hem. Hij was lichtelijk onoplettend en wanneer hij vermoeid was al helemaal. Hij veegde de geschrokken uitdrukking van zijn gezicht, ging vlug recht zitten en kuchtte even. 'Ehm, sorry dat ik... je belegen heb.' Nu wist hij ook nog eens bespottelijke zinnen te vormen. Hij wou zichzelf voor zijn hoofd slaan en begreep niet waar het heen ging met hem. Zijn sociale vaardigheden waren prima, hij kon de meest charmante zinnen vormen en dan kwam hij met zoiets als... dát. Hij schoof het maar weer af op vermoeidheid, ook al zou het merendeel van zijn kennissen gewoon zeggen dat hij niet goed wijs was.

Bij zijn zin trok ze haar linker wenkbrauw omhoog. Belegen? Dit kwam verkeerd over, hij had zijn zin anders moeten formuleren. Ze streek met haar slanke vingers door haar chocolade, bruine lokken om de nodige knopen eruit te halen, zag er ook meteen wat verzorgder uit. "Geeft niet" Gaf ze als antwoord terug. "Ook al had ik ervoor gekozen om het anders te zeggen. Is dat een gewoonte? Jezelf een beetje voorschut zetten of hoe moet ik dat zien?" Zo direct. Misschien had hij gewoon een slechte dag? Stacey zei vaker dingen zonder erover na te denken.

Hij was zichzelf nog heel even aan het straffen in zijn hoofd voor zijn stomme woorden tot het meisje weer sprak. Vergaf ze hem? Oh, godzijdank, gelukkig. Hij had absoluut geen zin in ruzie met haar en meisjes kwaad maken was in zijn ogen gewoon onbeschoft. Maar goed, er was niks aan de hand. Hij kon nu gewoon opstaan en weglopen, hoewel haar volgende woorden hem tegenhielden. Neeeh, wat gemeen. dacht Sin miserabel en trok even een gezicht voor hij zich weer naar haar keerde en haar aankeek. 'Dat is niet aardig om te zetten.' sprak hij en glimlachte kort na zijn woorden. 'En dit is gewoon mijn dag niet... Laten we opnieuw beginnen: Goededag. Ik ben Sin~'

"Aardig?" Een spottend lachje verliet haar lippen terwijl ze haar hoofd schudde. "Ik ben niet aardig" Ze trok de pet meer over haar hoofd omdat ze eigenlijk geen behoefte had om vrienden te maken. Bij zijn volgende woorden keek ze vanuit haar ooghoeken naar de jongen. Opnieuw beginnen? Betekende dit dat ze nog steeds niet van hem af was? Lekker dan. Het meisje rolde met haar ogen. "Hoi Sin..." Niet de aanstalten maken om zichzelf voor te stellen. Of moest ze eens wat aardiger doen? "Ik ben Stacey" Ze keek hem voor kort aan waardoor je haar heldere, blauwe ogen goed zag voordat ze weer voor zich keek.

Het was nogal een drukte in het park en Nathan vroeg zich af waarom hij ooit deze plek had gekozen om even tot rust te komen. Kinderen renden tussen het vuur door, alsof de likkende vlammen hen niet konden deren. Nathan keek ze na met een verwonderde blik en schudde langzaam zijn hoofd. Afgeleid door de rennende wezens had hij niet door dat een vonk oversprong op de mouw van zijn overhemd. Pas toen de vonk veranderde in een vonk slaakte hij een kreet van pijn. Het vuur begon zich te voeden met zijn vlees, maar na enkele seconden had Nathan het vuur gedoofd met zijn handen, waar een dun stroompje water vanaf liep. Hij gromde zachtjes en keek met een chagrijnige blik naar zijn overhemd. De onderkant van zijn mouw was gerafeld door het vuur. Omdat hij toch niet anders kon, rolde hij zijn mouwen maar op, zodat het zwartgeblakerde stuk niet meer opviel. Daarbij kwam de huid van zijn onderarm vrij, deze was op een klein deel bedekt met schoeiende blaren en opnieuw hief Nathan zijn hand op en legde deze nu op zijn arm. Dunne waterstroompjes sijpelde om zijn arm, omringde zijn hand en de wonden op zijn arm genazen in een ogenblik. Het deed nog wel pijn, maar verder kon Nathaniel er niets aan veranderen. Hij zuchtte even. Hier kwam hij dus ook nooit meer terug.

Emma liep samen met een goede vriendin door het vlammen park. Emma had niet veel vrienden, niet omdat ze die niet makkelijk kon maken of omdat ze niet aardig was maar gewoon omdat veel mensen het niet al te lang met haar uit konden houden. Ze hadden het over van alles en nog wat, over Emma's kortgeleden aankoop van een appartement samen met Mortimer, waar ze nu woonde. En haar vriendin die een vuurstudie deed op de universiteit van George City. 'Kijk, deze techniek heb ik kortgeleden geleerd' zei ze, en ze liet Emma een nieuwe techniek zien waarbij ze vuurballen wegschoot. Eentje kwam gevaarlijk dichtbij een jongen die op een bankje zat en zette per ongeluk zijn mouw in de fik. Geschrokken renden Emma en haar vriendin naar de jongen die de mouw al uit had gekregen en zijn arm heelde. 'Sorry' zei het andere meisje en ze keek de jongen verontschuldigend aan, 'O, en Emma, ik moet er nu echt vandoor, doei' zei ze en ze gaf Emma een kus op haar wang waarna ze wegliep.

Het begon al donkerder te worden. De zon zou in enkele ogenblikken ondergaan, waarbij de omgeving werd gedompeld in duisternis, alleen nog verlicht door de geel en oranje vlammen. Nathaniel volgde dit fenomeen met zijn helder blauwe ogen. Hij hield meer van het donker, wat alles mysterieuzer leek te maken en avontuurlijker scheen te zijn. Nathaniel dacht niet dat er nog wat bijzonders zou gebeuren deze avond, misschien zou hij wel ergens uit gaan en zich bedrinken. Misschien zou dat voelen als liefde. Een zachte zucht gleed over Nathaniel's lippen en bijna had hij weg willen lopen, maar er kwam verandering in de situatie. Als je op Nathaniel een slechte indruk wilde maken, moest je vooral zijn arm in de fik steken. Zijn blik verduisderde dan ook toen er een dame aan kwam rennen die zich luid verontschuldigde. Het kon geen toeval geweest zijn dat zijn mouw plotseling had vlamgevat. 'Bedankt hé.' Zei hij op een licht sarcastische toon. Ze leek haar excuses echter wel te menen, dus zijn gezicht ontspande zich eigenlijk direct na zijn woorden al. Hij ontvlamde snel, maar was niet het type dat lang boos kon blijven. Ongelukjes gebeurden nou eenmaal.

Heb je eigg al drama voor Nathaniel
---

Emma wist niet goed wat ze moest doen toen haar vriendin opeens weggelopen was. Haar ogen namen de jongen op. Hij had een stoere uitstraling, erg mannelijk vergeleken met haar vriendje. Op de een of andere manier kon ze er niks aan doen dat ze jongens altijd vergeleek met Mortimer. Bij zijn sarcastische toon kromp ze iets ineen, ze kon er niet goed tegen als mensen hard tegen haar waren, al viel dat meestal wel mee. 'Echt sorry voor mijn vriendin, ze lette niet zo goed op denk ik' zei ze en ze beet op haar lip waarna ze naast de jongen ging zitten, hij bedoelde het vast niet slecht.

Nee nog niet, ik begin net joh!

Nathan begon zachtjes te lachen op haar fysieke reactie en hij keek haar met een schuine grijns aan. Wat een schatje. Hij woelde door zijn warrige kapsel en schoof wat op zodat ze naast hem kon zitten, daarvoor had hij nogal asociaal in het midden van het bankje gezeten. Het vuur om hen heen liet zijn ogen schitteren en hij richtte zich op haar. Na haar woorden knikte hij kort. 'Het maakt niet uit, ik moet alleen een nieuw overhemd kopen.' Hij hield zijn hoofd een beetje scheef en bestudeerde haar gezicht even. Ze leek zich werkelijk te schamen, of misschien was ze wel gewoon verlegen. Of bang voor hem? In ieder geval was het nergens voor nodig. Nathan had met zijn ruige uiterlijk geen kwaad in de zin. Hij wilde gewoon plezier maken in zijn leven. 'Om eerlijk te zijn had mij precies hetzelfde kunnen overkomen, al had ik dezelfde kracht gehad.'

Hahaha... tsja dat is waar, nou ja, Emma is binnenkort single, misschien kunnen ze wel drama krijgen! En anders worden ze vrienden want die heeft Emma wel nodig hahaha
---

Emma keek naar de lucht die roze begon te kleuren door de bijna ondergaande zon. Ze keek even naar het overhemd en glimlachte. 'Ja, ik denk dat je dat wel moet doen ja' zei ze. Ze haalde een hand door haar witgeverfde haren en gooide ze een kant op. Haar kleding was voor haar doen nogal basic, een zwarte leren broek met een witte tank top en rode gympen. Ze droeg nog wat gouden accessoires en donkere make-up. Ze zat er aan te denken vanavond misschien uit te gaan, maar ze wist het nog niet, ze zag wel waar haar voeten haar heen brachten. 'Welke kracht heb jij dan?' vroeg ze. 'En mij gebeurt dit niet, want ik stuur nooit' zei ze.

Ja is goed! Leuk! Nathan is nogal eenzaam hahaha

Nathan schudde even met zijn hoofd. 'Water.' Zei hij kort, waarna hij vervolgde: 'Het is niet per se met mijn element, ik heb alleen een talent om mensen tegen me in het harnas te jagen.' Een grijns speelde om zijn lippen terwijl hij sprak, hij vond het duidelijk amusant dat mensen zo op hem reageerden, zelfs al deed hij het niet express. Het kon hem niet zoveel schelen wat men over hem dacht. Mensen moesten toch altijd meteen een oordeel over je vellen. 'Meestal is het per ongeluk trouwens. Wat is jouw kracht?' Vroeg hij aan haar, terwijl hij zich weer naar haar toekeerde, haar aankeek terwijl hij zijn vraag stelde. Hij voelde even met zijn verwonde hand aan zijn kin, zijn stoppels schuurde over zijn vingers en zijn gezicht vertrok even van de pijn. Het vuur had dieper gebrand dan hij in eerste instantie dacht. Langzaam liet hij zijn arm zakken en hij voelde met zijn vingertoppen over de plek waar de blaren net nog op zijn huid hadden gestaan. De temperatuur van zijn huid was veel hoger dan normaal. Als reactie op de hitte begonnen er weer stroompjes water om zijn arm te lopen, als een beschermend, verkoelend laagje. Een ontevreden geluidje ontsnapte Nathaniel. Wat een ongeluk.

Emma keek hem wat verward aan, en ze moest nadenken over wat die uitdrukking ook alweer betekende. 'Waarom doe je dat dan? Vind je mensen niet aardig?' dat was iets waar ze zich totaal niet in kon verplaatsen, want zij vond alle mensen leuk. Ze gaf iedereen altijd een kans en dat liep meestal uit in haar voordeel, enkele keren gebruikten mensen haar. 'O vuur' voegde ze daar nog snel aan toe, maar vuursturen interesseerde haar niet, muziek maken wel.

Nathaniel beet op zijn lip uit twijfel. Het paste bij zijn ruige uiterlijk. Het zag wel wat sexy uit, maar aan zijn ogen kon je zien dat hij het niet zo bedoelde. Zijn blik stond zelfs een beetje treurig. Wat had hij een hekel aan directe vragen die ingingen op zijn gevoel of zijn mening over andere mensen. Hij was regelrecht pessimistisch als het ging over de mensheid in het algemeen en daarin stond hij dus recht tegenover haar. Hij vond het niet fijn om zich te openen over hoe hij ook maar ergens over dacht. Hij vond dat moeilijk. In de korte stilte die viel voelde hij aan zijn oorbel. Pas daarna opende hij zijn mond en ademde hij lucht uit zijn longen om weer woorden te vormen waarmee hij communiceren kon. Wat was het ook voor onzin, het was een onschuldige vraag. Waarom had hij zelfs moeite met het antwoorden van dit? Hij haalde zijn schouders op. 'Zoals ik al zei, meestal gaat het per ongeluk. De meeste mensen snapten dat alleen niet.' Zijn woorden hadden veel uitgebreider kunnen zijn, zoals de gedachten rondgingen in zijn hoofd, maar hij zweeg verder.

Emma keek even naar hem tijdens zijn stilte. Ja, ze wist hoe het was om niet te weten hoe je iets uit moest leggen. Ten eerste omdat ze niet zo slim was, ze was een gevoelig persoon maar geen denker. En ten tweede omdat ze manisch depressief was, en zich dus soms heel verdrietig of alleen voelde zonder zelf te weten waarom. Ze wist niet eens van zichzelf dat ze de ziekte had, en daarom was haar leven een groot vraagteken. 'Ja, dat snap ik. Weetje, laat ook maar, laten we het over iets leuks hebben' zei Emma, en ze probeerde de stemming weer wat beter te krijgen. 'Hoe heet je?' vroeg ze met een glimlach.

Een dankbare grijns gleed over zijn gezicht, eindelijk iemand die niet meteen op hem doordrong, maar hem de kans gaf om over iets anders te beginnen. 'Nathaniel.' Antwoordde hij dan ook onmiddellijk. 'Jij?' Hij keek haar kort aan en liet zijn blik daarna langs het bankje glijden. Het was verbazingwekkend hoe dicht de bankjes bij het vuur stonden. De vlammen likten nog net niet langs het hout. Nathaniel liet waterstroompjes ontstaan die zich om het hout heen cirkelden. Het water begon bijna onmiddelijk te verdampen. Nathaniel trok zijn wenkbrauw op. Dit kon niet goed zijn, dit bankje stond echt te dichtbij het vuur. Het bankje werd al helemaal heet. Hoe kon het nog nooit zijn fout gegaan? Dit had hij zich niet af moeten vragen, het lot scheen hem gehoord te hebben. Het bankje vatte inderdaad vlam en voor de tweede keer deze avond slaakte Nathaniel een schreeuw en sprong op om de vlammen te ontwijken.

Emma keek recht vooruit, ze zag de lucht steeds dikker worden, alsof er een barbeque stond. 'Emma' zei ze en ze glimlachte naar hem. Ze begon het steeds heter te krijgen, waarschijnlijk omdat de vlammen zo dichtbij kwamen. Maar Emma zou Emma niet zijn als ze angst voelde, want Emma vond eigenlijk niks eng, behalve als ze een angstaanval kreeg. Opeens likten de vlammen aan het bankje. Snel stuurde Emma al de vlammen uit en was het donker om hen heen. Snel stond ze op en keek naar het bankje, het was niet erg beschadigd maar wel een beetje zwart.

Nathaniel schoot in de lach om zijn eigen reactie en hij nam weer plaats naast het meisje dat blijkbaar naar de naam "Emma" luisterde. Met een geamuseerde glimlach keek hij naar haar gezicht, ze had snel en blijkbaar emotieloos gereageerd, terwijl daarin tegen de adrenaline door zijn aderen suisde. Hij zorgde dat het bankje wat afkoelde door zijn handen op het hout te leggen. 'Water en vuur.' Mompelde hij langzaam. Hoe mooi was het hoe die twee elementen in harmonie konden zijn, terwijl ze vaak als tegengestelling gezien werden. De duisternis omhelsde hem, streelde over zijn huid. Het donker leek meer bij hem te passen, bij zijn ruwe boslter. Het maakte hem knapper.

Emma keek naar zijn gezicht en glimlachte haar mooie witte tanden bloot. Toen hij weer ging zitten in het donker kek ze naar zijn gezicht. Hij had iets knaps, iets ruigs. En weer vergeleek te hem met Mortimer, de schat. Mortimer was een schatje, maar hij was niet super mannelijk. Emma wist niet zeker of ze wel naast Nathaniel wilde gaan zitten, alleen wist ze niet waarom, dus bleef ze maar staan. 'Hoe oud ben je eigenlijk?' vroeg ze hem.

Het viel hem niet op dat het meisje niet meer naast hem neerstreek, zijn aandacht lag weer bij de omgeving. Met zijn blik probeerde hij het donker te doordringen, alleen in de verte waren namelijk nog vlammen te zien, de rest had het meisje uitgedoofd. '21' Antwoordde hij, zonder te vragen naar haar leeftijd. Ook hij rees nu omhoog, eigenlijk zou hij vanavond nog wat anders moeten gaan doen, zelfs al had hij geen gezelsschap. Anders zou hij maar thuis gaan zitten. Nu viel zijn blik weer op haar. Het was aangenaam om bij haar in de buurt te zijn, ze leek zich niet druk te maken om iets, zo anders dan dat hij was. Haar twijfel leek hij niet op te merken. 'Hmm, heb jij nog wat te doen vanavond?' Vroeg hij langzaam, hij besefte dat het misschien wat ongepast was om te vragen, maar de woorden had hij er al uitgeflapt voordat hij daar werkelijk over na begon te denken. Waarom volgde hij zo zijn eerste ingevingen..

Emma keek naar hem, hij leek diep in gedachten verzonken te zijn. Ze was wel blij met zijn leeftijd, soms ontmoette je mensen en had je een leuke klik maar dan scheelde je 5 jaar. Ze wilde iets zeggen maar wist niet wat, en toen vroeg hij opeens of ze iets wilde doen vanavond. 'Ja hoor, dat lijkt me gezellig, maar...' ze dacht even na hoe ze dit subtiel kon brengen, maar daar was niet echt een manier voor. '... ik heb wel een vriend, even dat je het weet. Maar we kunnen wel gezellig iets doen?' stelde ze voor en ze keek hem vragend aan.

Even schoot er iets door Nathaniel heen, of het teleurstelling was wist hij niet. Het viel misschien rauw op zijn dakje dat de eerste persoon waar hij een goed gevoel bij had, bezet was. Hij had gewoon geen vertrouwen in relaties en hij koesterde een wantrouwen jegens ieder die geloofde dat liefde het mooiste was dat er bestond. Toch moest hij onwillekeurig lachen. 'Ik was ook niet van plan je dronken te voeren en naar mijn hol te slepen, of bedoelde je dat niet?' Een grijns bleef hangen, waar zijn witte tanden bij bloot kwamen te liggen. 'Straks slaat dan je vriend me ook nog in elkaar.'Voegde hij er nog aan toe, met een ondeugende twinkeling in zijn ogen. Hij ging er niet vanuit dat de vriend van het meisje hem aan zou kunnen. 'Maar wat valt onder wat gezelligs?' Vroeg hij. Zelf was hij niet zo goed in het verzinnen in zulke dingen.