Het draaiende park

Het draaiende park een een prachtig, kleurrijk en rustig parkje midden in de aardewijk. Het heeft de vorm van een cirkel en eromheen zit nog een grotere ring met kleine winkeltjes en restaurantjes. Het draaiende park functioneert als een gigantische klok. Het was een cadeau van de koning van Stardit in het jaar 1404. Van het middelste punt van het park tot aan de rand ligt een gigantische stenen wijzer. Op de ring er omheen staan de twaalf uren. Het park draait langzaam rond dankzij het ondergrondse mechanisme. Het park doet er precies 12 uur over om helemaal rond te gaan. Zo kan je de tijd er vanaf lezen.

Personen: Er is in het park zelf maar plek voor ongeveer 10 mensen, maar in de straten en de winkels er omheen is ook genoeg plek.

Regels: Algemene regels op een openbare plek

Spoiler:

Demi hing met wat vrienden op een bankje. Het typische beeld van een stel verveelde tieners, met wijde kleding en skateboards. De wind speelde een beetje door haar lange haren, maar die bleven nog wel rond haar gezicht hangen dankzij een rode pet die ze droeg. Het matchte niet zo met haar blauwe trui en zwarte jeans, maar het kon haar niet schelen. ze staarde naar de schattige huisjes en winkeltjes. Er liepen veel mensen rond met gekochte waren. 'Ik ga even wat te eten halen' zei ze en ze stond op van een bankje. Ze zette haar voeten op haar skateboard en reed richting een soort supermarkt. Daar aangekomen liep ze naar binnen en ging op zoek naar iets lekkers.

Airen stond aan de rand van het park, de ene voet op het gras, de andere op de stoep. Ze had haar ogen gesloten en ze was doodstil. Elke spier, elke zenuw gespannen en klaar. Heel langzaam voelde ze hoe haar linkervoet steeds verder weg draaide van haar rechter voet. Haar ogen vlogen op en ze lachte. Het klopte, het park draaide inderdaad. Airen had altijd te horen gekregen nooit te vertrouwen op iets wat mensen je zeiden, ten zij je het zelf gecontroleerd had. Eléonore wou altijd alles er aan doen om te voorkomen dat je in iemands leugen trapte. Het was een gewoonte voor Airen geworden. Plots skate er een meisje tegen haar aan. Airen gilde, wankelde en viel zo de vijver in. Woedend kwam ze boven. Het water droop door haar rode haar en haar kleren waren doorweekt.

Ze was aan het skaten haha
---

Verrast keek Demi om toen ze een gil hoorde, bijna was ze de supermarkt al ingegaan. Ze was nog net op tijd om het meisje de fontein in te zien kukelen. Hoewel niet veel haar iets deed grijnsde ze een beetje. Snel stapte ze op haar skateboard, en behendig skatte ze naar het meisje die helemaal doorweekt bovenkwam. 'Sorry van dat' zei ze, met nog een steeds een klein grijnsje rond haar mond.

'Kijk voortaan een beetje uit waar je skate ja?' Snauwde Airen. Ze stapte uit de vijver en liet het vuur aan haar armen likken. In een flits was ze al praktisch droog. Ze keek het meisje aan. Ze droeg wijde kleren en een knalrode pet. Airen stapte op haar af en haar blik schoot vuur.

Demi knikte wat onverschillig 'Ja hoor' zei ze, maar ze meende het niet echt, ze zat met haar hoofd al niet meer hier en wilde wegkijken. Ze keek het meisje nog even aan, en die staarde haar woedend aan. 'Jeez, ik heb sorry gezegd hoor' zei ze wat gepikeerd, en ze krulde haar vingers, had haar aardsturing klaar voor als het nodig was.

Airen viel de kleine kromming van de vingers van het meisje meteen op. Daar was ze op getraind. Ze voelde haar bloed al koken en haar vingers tintelde om het meisje een geweldig oplawaai te geven. Plots ontspande ze en ademde ze diep uit. 'Sorry, ik heb niet mijn dag.' Loog ze. Ze ging dat meisje toch niet aan haar neus hangen dat ze altijd zo reageerde? Ze moest proberen niet op te vallen hier, en een rel schoppen ging zeker niet helpen. 'Ik ben Airen.' Zei ze terwijl ze breed lachte. Ik had acteur moeten worden, dacht ze.

Probeer wel in verleden tijd te schrijven, weet niet of Jorn het in de regels heeft gezet, maar dat moet wel
------

Demi vond het gedrag van het meisje raar, ze vertrouwde het niet. Wat ze geleerd had bij jizzbal is dat je niet zomaar mag ontspannen, altijd blijven opletten. 'Kan de beste overkomen...' Zei ze wat nors. Haar ogen gingen over het doorweekte meisje die opeens een vreselijk grote lach op haar gezicht 'Demi' stelde ze zichzelf met weinig enthousiasme voor, en ze pakte haar skateboard zodat ze er op kon leunen.

Airen knipte in haar vingers en droogde de laatste plukjes haar. Toen keek ze Demi met samengeknepen ogen aan. Ze had het idee dat ze haar eerder gezien had, maar ze kon haar vinger er niet op leggen. Toen leunde het meisje op haar skateboard en ging er een lampje branden. 'Jij speelt bij de Golden Bears, toch?' Zei ze lachend. 'Ik heb een kaartje voor jullie aankomende wedstrijd.'

Demi keek wat verbaasd toen het meisje bleek te weten dat ze jizzbal speelde. Ze vond het echt heel leuk, en je kon het wel bijna haar leven noemen, maar ja, verdedigers leken nooit zo in de Spotlight te staan. Ze vond dat niet heel erg, want ze was niet echt zo'n type. 'Ja dat ben ik, en leuk dat je komt' zei ze uit beleefdheid met een klein, kort glimlachje, 'De acht uur show? Of die van half twaalf?' Vroeg ze met een grijns. De acht uur shows waren altijd rustig en kalm, de half twaalf shows waren ruig met veel stoere mannen, en het was een soort grapje om het te vragen, want ze ging ervan uit dat dit meisje met haar rode haren rond acht uur ging.

'Half twaalf.' Zei Airen luchtig. Ze zag het meisje haar verbaast aankijken. 'Wat?' Zei ze lachend. 'Is dat dan zo raar?' Ze keek daar de winkels en schrok even. Voor een enkele seconde was ze vergeten dat ze aan het draaien waren. Ze grinnikte in zichzelf en keek het meisje weer aan. Ze was wel cool. Ze had haar gezien op de flyer toen ze haar kaartje voor de wedstrijd had gekocht. Verdedigers werden vaak ondergewaardeerd. Ze waren juist uitermate handig! De beste aanval is vaak de verdediging.

Er ging een zweem verbazing over haar gezicht maar ze herstelde zich snel. 'Gezellig' zei ze. En dat meende ze, zelf vond ze de 12 uur shows sowieso gezelliger, maar in haar hoofd was ze meer jongen dan meisje. 'Nee, valt wel mee. Ik zie iemand als jij gewoon niet zo snel... Daar' zei ze met een scheef lachje.

Airen wilde grijnzen maar ze hield zich beheerst in. Natuurlijk wist ze dat er dan alleen maar ruige, wilde en vaak dronken mannen rondliepen. Maar dat maakte het juist leuk! Niet is beter voor de sfeer dan een goed partijtje knokken. Ze lachte vriendelijk naar Demi. 'Oh, ik kan wel tegen een stootje hoor!' Knipoogde ze. En of ik dat kan, dacht ze.

Demi nam het meisje even op, ze leek zelfverzekerd. 'Nou ik wens je alvast veel plezier' zei ze terwijl ze haar afzakkende broek optrok. 'Hoe oud ben je?' Vroeg ze, en ze besloot Airen een kans te geven want ze kwam wel aardig over. Maar demi werd nooit al te close met mensen, gewoon omdat ze daar geen behoefte aan had.

'16' Zei ik met een vriendelijke lach. 'En jij dan?' Ze kneep haar ogen een klein stukje samen en annaliseerde haar van top tot teen, zonder dat het overduidelijk was. De kleren, haar gezicht... 17, gokte ze.

'Hmm... Je lijkt ouder’ zei Demi wat verbaasd, ze dacht dat ze mensen altijd wel doorhad, maar dat gold misschien meer psychisch. '17' zei Demi. Het was aan de jonge kant voor haar sport, maar soms kon je beter vroeg beginnen met topsport. En ze had tijd over voor andere dingen, ze had eigenlijk best een goed leven.

Airen liet een schimmig lachje over haar lippen gaan. Ze was werkelijk onfeilbaar. 'Jizzbal is een hele leuke sport.' Knikte ze. 'Het is ook heel goed voor je, heb ik gehoord.' Dat horen was weer een leugen. Airen kon zelf heus wel goed beoordelen of een sport wel of niet goed was voor je gezondheid en je sturingsvermogen.

Demi wist niet hoe Airen opeens op Jizzbal gekomen was, alsof ze haar gedachten kon lezen. Maar dat, was natuurlijk onmogelijk. 'Euhh.. Ja. Speel je ook?' Vroeg ze, want zelfs als je niet in een team zat speelden veel mensen, het niveau lag dan natuurlijk wel lager.

Met een serieus gezicht schudde Airen haar hoofd, 'Nee, niks voor mij.' Ze besteedde liever haar tijd aan serieus trainen, in plaats in de vorm van een spelletje. Toen begon ze even te denken. Misschien was dit juist wel de perfecte manier om ongemerkt in topvorm te blijven. Je moest veel trainen voor Jizzbal, en in feite was het net een gevecht... Misschien is dat iets om nog een keertje over na te denken.

'Nou als je het wilt leren... Je sturing wordt er gegarandeerd beter door.' Zei Demi. Ze nam haar sturing zeer serieus en was r veel mee bezig; ze gebruikte het ook voor dingen als skateboarden waarbij aardsturing sowieso een voordeel was. Wat verveeld liet ze zandkorreltjes in het rond zweven.

'Mhhh...' Airen haalde haar schouders op. 'Het wordt er vast niet slechter door.' Zei ze lachend. Ik zou wel zien zodra ik naar die wedstrijd was gegaan. 'Als ik een keer mee wil doen, dan meldt ik me wel aan.' Welk team? Ik had nog geen idee, dat zag ik dan wel. Ik keek hoe ze het zand in het rond liet vliegen.

Demi haalde haar schouders op. 'Ja ik hoop dat heet leuk vind. Vroeger ging ik altijd naar wedstrijden kijken, maar nu alleen nog naar wedstrijden waar ik zelf niet aan meedoe, en als we niet trainen of ik naar school moet' vertelde ze met een glimlachje en ze liet de korreltjes achter elkaar aan zweven in rondjes en lijnen en vierkantjes.

Airen lachte. 'Nou, ik zie er naar uit om jouw wedstrijd te zien, ik hoop dat je wint!' Ze stak haar hand op. 'Maar ik moet gaan, ik moet nog langs het gemeentehuis.' Ze knipoogde en draaide zich toen om. 'Zie je!'

Dit park was gebouwd op logica, logica van de tijd. 12 uren had het nodig om geheel een ronde te maken. Als je door het park liep had je nauwelijks door dat alles draaide. Daar was de ronde te klein voor. Ruth hield van dit park, logica en ritme. Iets wat bij haar paste. Met haar lichte blauwe ogen bekeek ze een uitleg van het park bij een van de informatieborden. Ze kon zich het mechanisme helemaal voorstellen, het was ingenieus en het werk van een genie. Nadat ze de tekst in haar had opgenomen liep ze weg van het bordje, het park door. Warm of koud werd ze niet van het warme zomerachtige weer wat er heerste. Met haar schoudertas zag ze er als een simpele student uit, iets wat ze ook was natuurlijk. Ruth hield van de anonimiteit van deze stad, door de vele inwoners viel er niemand op. Mensen waren voornamelijk met zichzelf bezig, niet met een meisje als zij. Sommige bleven soms even kijken, de schoonheid van dit meisje was bijzonder. Er was niks op haar aan te merken, haar lieve gezichtje, haar slanke bouw. Het tegenovergestelde als haar zwartgallige innerlijk.

Remy stond zonder schoenen en met zijn broek opgestroopt tot boven zijn knieën in de vijver. Hij liet een aantal waterbolletjes zweven en entertainde zo een aantal kinderen. Voor de fun had hij kleurstof aan het water toegevoegd en zo had elk bolletje een andere kleur. De bolletjes draaiden rondjes, gingen als een slang tussen de kinderen door en veranderen ook nog wel eens van vorm. Ook bevroor Remy ze af en toe of liet ze samensmelten, om daarna de kleuren weer helemaal perfect uit elkaar te halen. Nu was hij bezig het blauw bolletje door het gele bolletje te laten vliegen. Van de gele had hij een ring gemaakt en de blauw werd iets langwerpiger. De kindertjes zaten met open mond te kijken en de ouders stonden er lachend achter.

Het was zelfs voor iemand als Ruth lastig te missen dat er een jongen bezig was met een aantal kinderen heel blij te maken. Haar lichte ogen bleven naar het tafereel kijken, zonder echt veel te zien. De verrukte kreetjes van de kinderen drongen daarentegen wel tot haar door. Het zorgde voor een irritatie, waar lastig een beschrijving aan te geven. Ruth voelde niet dingen zoals andere het voelde, maar ze wist wel heel goed wat ze er aan wilde doen. Ondertusesn vlogen de slierten in alle kleuren van de regenboog door elkaar heen. Ruth hoefde er met haar IQ niet lang over na te denken dat dit kwam door een simpele kleurstof die hij met het water gemend had. Zonder te bewegen, enkel een lichte beweging van haar vingers was zichtbaar, duwde ze de balletjes water in elkaar zodat er een soort spetter bruinachtig water ontstond. Met dank aan de kleurstof. Dat zou de voorstelling wel beëindigen.

Remy keek raar op toen zijn water overgenomen werd. Maar toen haalde hij de verschillende kleuren weer uit elkaar, zoals hij al een keer had gedaan. Wel waren de kleuren minder fel, maar dat maakte voor de kinderen niet uit. Remy keek ondertussen rond, maar zag nog niet wie het gedaan had. Hij bevroor de bolletjes en stapelde ze op, in een mooie piramide. Hij hield zijn grip erop, zodat hij bijna zeker was dat niemand het overnam. Hij ging op de piramide staan en stuurde hij ijs de lucht in, zodat hij boven de mensen uit vloog en een beter zicht had op iedereen. Hij vond het niet echt fijn dat iemand met zijn water speelde. Waarom zou iemand dat überhaupt doen? De kinderen zaten in elk geval nog met open mond te kijken, al helemaal toen hij de lucht in ging. Remy ging zitten en liet zijn voeten over de rand bungelen. Ze raakten bijna de grond.

NEW met roelien ♥
Canan liep langs wat winkeltjes. Bekeek wat spulletjes, maar niks leek haar het goede geschenk voor als Abel weer bij zou komen. als dat al zou gebeuren.. Die verdomde spanning, hoe lang moest ze dat nog volhouden? En hoelang kon ze Casey nog verdragen zonder haar de ogen uit te steken en haar hersenen uit haar hoofd te rukken? Of haar hart, dat zou ook voldoening geven. Met een nors gezicht liep Canan verder. Hoe kreeg Abel, rustige Abel het inhemelsnaam voor elkaar om een hartstilstand te krijgen. Ze kon er nog steeds niet bij met haar gedachten. Canan sjokte maar wat verder en liet haar ogen vallen op een kraampje met etenswaren. Haar maag begon te knorren toen ze zag dat er gekarameliseerde appels te krijgen waren. Ze controleerde haar zakken, €0,20 vistte ze eruit. En meer had ze niet. Ze zuchtte, hoe kon het ook anders. Haar geld ging allemaal naar haar opleiding en haar sport. Twijfelend bleef Canan op een afstandje staan. Zou ze het erop wagen? Ze woog haar kansen af, de voor en nadelen. Ze zou Abel teleurstellen. Maar Abel was er niet, Abel lag in coma en als hij wakker werd had hij haar niet meer nodig, want dan was Casey er. Canan stond daar nog steeds, te twijfelen. Niet wetend of ze het gewoon maar moest proberen.

Emma glimlachte naar een vrouw. 'Ja, 2 euro, bedankt' zei ze, en ze drukte op het knopje van de kassa, stopte het muntje in het goede vakje en sloot de la weer. 'Alsjeblieft' zei ze tegen een klein jongetje en ze gaf hem een gekarameliseerde appel. Dit werk was niet moeilijk, en het was wel te doen voor Emma. Ze verkochten een soort eten, alles had een vaste prijs, ze stonden hier altijd met twee mensen achter de kraam en ze hoefde bijna niks te doen. Emma kreeg altijd baantjes uit medelijden, als ze eventjes lief glimlachte. Haar wit/blonde haren zaten in een staart, ze droeg een wit met roze gebloemd jurkje en daaronder sportschoenen. Het was een leuke, beetje aparte outfit, typisch Emma.

Het probleem was.. Dat ze met zijn tweeën waren. En dat irriteerde Canan. Dat blonde meisje zou ze wel aankunnen, te slim af kunnen zijn. Ze zag er lief en iet wat naïef uit. Een perfect slachtoffer, als Canan haar een beetje goed in had geschat. Maar die ander.. Die leek haar wat slimmer, oplettender. Canan zeeg neer op een bankje en tuitte haar lippen. ze trok haar knieën op het bankje en steunde er met haar kin op. Ze konden niet de hele tijd met zijn tweeën blijven. Uiteindelijk zou een van de twee naar de wc moeten, of naar huis. Canan besloot te wachten, en op een onbewaakt moment zou ze toeslaan. Of misschien kon ze iets in de hens steken als ze er allebei bij bleven. Dat leidde af, en niemand zou dan oog voor haar hebben. Maar Canan besloot om zich voor nu nog even gedeist te houden.