Het draaiende park

Emma gaf nog een paar mensen een appel, dat ging een kwartiertje zo door. 'Hey, ik moet eventjes naar de wc, je redt het wel alleen, hè' zei de vrouw met wie Emma hier stond. Ze gingen toch over tien minuten dicht en het begon al rustig te worden. Emma knikte en keek naar het plein. Er waren niet veel mensen meer, een paar skaters, een stelletje bejaarden, mensen die hun laatste inkopen voor de avond nog moesten doen en er zat een eenzaam meisje op een bankje. Een paar seconden staarde Emma haar aan met haar zwarte ogen, en daarna keek ze weg om iemand te helpen.

Canan hield het tentje in de gaten. Na een kwartiertje, 20 minuten ging de andere vrouw weg. Canan verstond niet wat ze zei, maar het was precies de kans waar ze op zat te wachten. Het meisje met het gebloemde jurkje stond er alleen voor, heel even bleef haar blik op Canan rustten. Canan glimlachtte onschuldig naar haar, stond op en zette haar capuchon op. Ze liep weg, in de richting van het tentje. Op het moment dat ze het bijna passeerde liet ze een vonkje naar het jurkje van het meisje vliegen. Toen het jurkje begon te brandden gristte Canan twee appels mee, liet het vuur nog even brandden zodat ze een voorsprong had en liet het toen doven (als dat uberhaupt kancxd). Een triomfantelijke grijns sierde Canan's gezicht.

Er zat een zekere positieve ka aan Emma's naïviteit, nou ja, soms dan. Als je iets niet goed begreep, zag je er niet snel de gevaren van in. Emma zou zo een plas zoutzuur aanraken omdat ze niet wist wat het was of een tijger aaien omdat ze hem er leuk uit zou vinden zien. Toen ze voelde dat haar jurk in de fik stond was haar eerste reactie niet om hem te doven, maar ze volgde het meisje dat daarnet op het bankje had gezeten, het meisje dat hem in de fik had gestoken. Ze voelde een wanhopige woede opkomen, en ze was bang voor wat ze zou doen, maar ze kon het meisje ook niet zomaar laten gaan. Toen ze dichtbij genoeg was sprong ze op de rug van het meisje en ze vielen samen op de grond.

Canan moest wel toegeven dat ze dit niet verwacht had.. Ze voelde gewicht op haa rrug, en doordat ze het niet aan had zien komen verloor ze haar evenwicht waardoor zij, en het meisje met het gebloemde jurkje, samen op de grond belandden. Canan kreunde kort maar herstelde zich snel. Ze kon zichzelf wel voor haar kop slaan, ze had de situatie helemaal verkeerd ingeschat. De gekarameliseerde appel was op de grond gevallen en zat helemaal op het zand. Het was ook een stomme actie geweest, ze had die appel niet eens nodig gehad. En nu had ze dus een probleem. Canan keek naar het meisje. Ze woog haar kansen af, er weer vandoor gaan, of hier blijven en het tegen haar opnemen? Canan twijfelde te lang om nog weg te rennen.