Rivierstrand

Deze rivier ligt vrij dicht bij George Town, hij is niet heel erg lang of breed maar hij kronkelt wel heel veel. In een van de bochten is na een hele lange tijd allemaal zand aangespoeld waardoor er een klein strandje is ontstaan. Het is niet heel groot maar wel erg mooi. Het zand is lichtbruin, zacht en is niet zo warm als het op een echt strand wel eens is. Schelpen zul je er niet vinden. Er zijn vaak niet zo heel veel mensen waardoor het een goede plek is om tot rust te komen.

regels: niet vervuilen
personen: drie ofzo

Al was het pas halverwege deze warme herfst, Remy schaatste vandaag vrolijk over het ijs in de rivier. Het zag er een beetje apart uit, want het ijs lag alleen voor dit kleine strand en reikte nauwelijks tot aan een kwart van de rivier. En als er een groot vrachtschip langs voer, dan golfde het ijs op en neer. Dit was een van de dingen die Remy leuk vond aan zijn kracht. Hij kon niet de hele rivier bevriezen, maar overal waar hij kwam was het dik genoeg om op te staan. En als hij wilde, gooide hij zijn kleren uit en liet hij het ijs smelten om te zwemmen. Maar nu was hij rondjes aan het schaatsen op zijn schaatsen van ijs. Hij was er erg goed in, vooral omdat hij niet alleen met zijn benen schaatste, maar ook het ijs van de schaatsen bestuurde. Zo kon hij op een been achter, hij kon salto's door gewoon het ijs hoog genoeg te houden en meer van dat soort trucjes.

Anthony liep met zijn handen in zijn broekzakken langs de rivier. Ondanks dat hij geen jas aan had, had hij het niet koud. Een mooi voordeel van kunnen vuursturen. Hij droeg een lang, groengrijs geruit bloesje dat hij open had hangen. Het kwam tot halverwege zijn bovenbenen en was dus echt gewoon lang. Daaronder droeg hij een grijs shirt met een niet zo diepe v-hals. Door zijn donkere spijkerbroek en schoenen die op de exemplaren leken die ze in het leger droegen zag hij er meer uit zoals zijn karakter ook was. Normaal gesproken zag hij er vriendelijk uit, nu leek hij meer op de badboy die hij vanbinnen was.
Bij het zien van de jongen die doodleuk in de herfst aan het schaatsen was gingen zijn wenkbrauwen even verrast omhoog. Dat zag je nou ook niet elke dag… Even bleef hij staan en keek naar de jongen die de gekste trucjes uithaalde. Daarna ging hij zitten aan de kant en stak een sigaret op met behulp van zijn vuursturen.
“Mooie trucjes,” zei hij droog.

Remy had niet verwacht dat er gepraat zou worden. Hij struikelde en kwam zwabberend weer overeind. "Dank je," zei hij en hij schaatste naar de kant. "Roken is slecht voor je." Hij had het nooit zo op sigaretten. Omdat hij nu aan de kant stond, was het ijs niet meer zo dik en golfde het op en neer door de golven die de langs varende boten veroorzaakten. "Wil je het ook proberen?" vroeg Remy aan de jongen en hij liet nog een paar schaatsen uit het ijs omhoog komen. Hij schatte de jongen even in en verwachtte dat hij wel kon schaatsen. "Ik denk dat je het wel kan," zei hij dus ook. Daarna keek hij om toen hij het gesnater van een paar eenden hoorde. Ze waren verontwaardigd omdat er zo vroeg in het jaar ijs lag. Er verzamelden zich meer watervogels, zoals 's winters om een wak, en om de beurt zwommen ze langs het ijs om te voorkomen dat het de rivier verder zou bevriezen. Zoals ze elke winter doen. Remy haalde zijn schouders op. Aan het eind van de middag zou het weer weg zijn, want dan was hij hier niet meer. Hij richtte zich weer op de jongen en schoof de schaatsen nog wat meer naar hem toe.

Remy stond aan de rand van het water op het kleine strandje. Hij liet het water om zich heen golven, maar hield het in een straal van een meter bij zich vandaan. Niet alleen hield hij het op een afstand, hij gooide het ook hoog de lucht in, in de vorm van slierten of bollen. Het water om hem heen golfde sowieso hoog op, maar het breidde zich niet uit. Het bleef een perfecte cirkel om Remy heen. Tot Remy op eens een ruk met zijn armen gaf. Al het water bevroor. De slierten en bollen bleven bevroren in de lucht hangen en de golven bleven zoals ze waren. Nu voegde Remy nog meer water toe, waarmee hij het vliegende ijs met dat op de grond verbond. Ook dit bevroor hij. Zo schiep hij allerlei vormen in deze ijssculptuur. Zelf zag hij een paar mensen op jacht naar vis, maar iedereen kon natuurlijk iets anders zien.

Emma liep zingend over het strand. Haar schoenen had ze uitgedaan, en de hakken met diamantjes droeg ze in haar handen. Haar benen waren bloot, tot een kort, gerafeld spijkerbroekje en een grijs t-shirt met glitters erop. Dit was voor haar nog een aardig milde outfit, al zouden veel mensen het al overdreven vinden. Maar ze zong dus, en niet zoals andere mensen binnensmonds, nee ze gaf een hele performance. Ze had geen muziek nodig om te zingen, en haar stem klonk hoog en helder door de lucht. Haar voeten brachten haar overal, ze rende alsof dit echt haar podium was en haar haren waaiden al de kanten op.

--
Ze zingt dit, mocht je het interessant vinden xdd

Remy keek op toen hij iemand hoorde zingen. Daar zag hij een meisje lopen, een beetje koud gekleed voor deze tijd van het jaar. Zelf was hij warm ingepakt, alleen zijn winterjas had hij uitgetrokken, omdat die in de weg zat bij het sturen. Hij stond nog steeds in de ring van ijsbeelden. Het was net alsof hij in een kooi zat, want het ijs zorgde ervoor dat hij er niet makkelijk uitkwam. Maar er was een rivier. Hij stuurde water over het beeld heen en onder zichzelf. In een kaarsrechte draaikolk kwam hij omhoog en eenmaal boven de beelden sprong hij eruit, maar de andere kant. Hij landde voor het meisje. "Hallo," zei hij, terwijl hij het water weer terug naar de rivier stuurde.

Silica zat met opgetrokken benen op het strand. Ze had een lange, redelijk warme jas aangetrokken omdat het koud was geworden de laatste dagen. Het was nog niet gaan sneeuwen, gelukkig. Silica hield nooit van kou. Bovendien gaf de zon haar kracht en door het slechte weer was de zon nog amper te zien. Ze warmde zichzelf een beetje op met haar kracht en keek dromerig voor zichzelf uit. Ze vond het heerlijk om even rust te hebben. Niet de drukte van het centrum en de bakkerij. Ze genoot echt van dit soort momenten. Hoewel ze nu alleen was, vond ze dat niet helemaal verschrikkelijk. Zachtjes zong ze voor zich uit terwijl ze naar het water keek.

Hij moest toch echt iemand zoeken om mee rond te hangen. Het was de eenzaamheid die hem begon te overmannen, de laatste tijd had hij zich van de weinige vrienden die hij had afgewend. Onwillekeurig spande hij zijn spieren uit ergenis. Zijn vrienden maakten nu bijna allemaal een deel uit van een koppel, sommigen hadden zelfs al plannen om een gezin te stichten. Een rilling schoot over Nathaniel's rug terwijl hij daar aan dacht. Het leek hem verschrikkelijk om nu al zo vast te zitten aan iemand. Hij geloofde niet meer in liefde, vooral niet als die onvoorwaardelijk zou zijn. En daarnaast waren vrienden die bezet waren ook nog eens veel saaier. Hij staarde de lucht in en schopte met zijn blote voeten wat door het zand in. Uit verveling probeerde hij zich intens op het water te concentreren. Langzaam begon het water te borrelen en een deel steeg op, waar de druppels een perfecte bol van water vormde. Het ging allemaal prachtig, totdat een meisje aan de kant van het water zijn aandacht trok. Waarom zou ze daar zo alleen zitten? De bal knalde uit elkaar en spetterde iedereen in de omgeving nat. Nathaniel keek in een schrok opzij en begon zachtjes te lachen toen hij de doorweekte personen zag. Ze keken kwaad, maar wisten niet wie er de oorzaak was voor hun ongeluk. Nathan leunde tegen een boom naast hem en nam een nonchalante houding aan. De onschuld zelve.

Silica schrok wakker uit haar gedachten toen ze water over haar heen voelde gaan. Snel stond ze op en keek om zich heen. Ze had niet opgelet, waar kwam dit vandaan? Haar haar was doorweekt evenals de jas die ze aan had, wat het nog kouder maakte. Even rilde ze en een zucht verliet haar lippen. Ze wrong haar haar uit. Eigenlijk had ze haar dag niet zo vandaag. De hele week was niet erg leuk geweest. Iets zat haar dwars, maar ze kon niet helemaal plaatsen wat. Het was altijd normaal geweest dat haar moeder haar broertje en zusje voortrok. Het was niet vreemd en Silica kon het haar niet kwalijk nemen. Toch miste Silica deze week een moeder waar ze mee had kunnen praten en waarbij ze haar hart had kunnen luchten. Alleen als er maar iemand was waarbij ze alles kwijt kon. Echt vrienden had ze niet. Alleen wat vriendinnen op school waar ze heel soms mee optrok, maar het viel heel erg mee. Ze waren niet het soort vrienden waar je alles aan vertelde.

Oeps. Behalve de mensen die boos reageerden, was er één persoon die dat niet deed. Ze leek eerder verdrietig dan boos zelfs. Nathaniel volgde haar bewegingen met zijn ogen en zonder dat hij in zijn hoofd die beslissing werkelijk had genomen begon het water uit de rivier het water uit de kleren en het haar van het meisje te absorberen. Het water werd gewoon uit haar kleding getrokken en vloog in kleine waterdruppels terug naar hun thuis, alsof ze veel liever in de rivier wilden zijn dan daarbuiten. Het was werklijk een wonderlijk gezicht en zelfs Nathaniel kon het niet laten om in verwondering naar de druppels te kijken, om daarna een verbaasde blik op zijn handen te werpen. Kon hij dat? Had hij dat gedaan?

Silica trok haar wenkbrauwen op uit verbazing toen de druppels weer uit haar kleding en haar werden gezogen. Ze volgde hun beweging richting de rivier. Haar ogen schoten over het strandje. Er waren niet heel veel mensen, een aantal verderop. Ze had nog niet eerder belangstelling voor anderen gehad, maar ze vroeg zich nu af wie dat deed. Ze was werkelijk blij dat haar kleren weer droog waren, dus er stond een miniscuul glimlachje rond haar lippen, puur uit dankbaarheid. Haar ogen vielen op een gestalte verderop. Het gestalte stond tegen een boom aangeleund en voor zover ze kon opmaken, was het een jongen. Even keek ze een tijdje naar de jongen die daar stond, waarna ze een beetje verward weer wegkeek. Was hij ook degene geweest die het water in de eerste plaats veroorzaakt had? Zachtjes beet ze op haar lip.

Toen Nathaniel zijn blik weer ophief van zijn handen ontmoetten zijn ogen het gezicht van het meisje, ze keek hem recht in de ogen. Waarschijnlijk was ze de enige van de hele groep die door had dat hij diegene was die haar kleding gedroogd had. Misschien was ze ook wel de enige die ook wist dat hij de oorzaak was van het ongeluk. Hij grijnsde echter naar had en stak zijn vingers op in een groet. Hij duwde zich tegen de boom overeind en begon in de richting van het riviertje te lopen, om weer krachten op te doen bij het water. Hij liep echter niet in de richting van het meisje, maar hij week een beetje af, richting een treurwilg die naast het water groeide. De lange takken hingen bijna op het water. De boom was Nathaniel opgevallen omdat er iets in de takken hing. Iets wits. En het bewoog..

Silica onderdrukte een glimlach om zijn groet en volgde hem vanonder haar wimpers. Hij liep iets verder van haar. Richting een treurwilg die er stond. Silica had het nooit zo met die bomen, het maakte dat zij zich treurig voelde. Ze pastten werkelijk goed bij slecht weer en slechte gevoelens. Ze was weer in het zand gaan zitten, maar keek nu naar de jongen die daar was. Waar keek hij naar? Wie was hij? Hij wekte nieuwsgierigheid in haar op. Misschien kwam dat doordat hij net zijn element had gebruikt, iets dat haar intrigeerde. Water was dan wel haar tegenovergestelde, maar dat maakte het niet minder interessant. Het sturen van elementen vond ze een mooi en bijzonder iets en was altijd benieuwd naar het element van anderen en wat ze hiermee konden. Ze steunde met haar handen op het zand en volgde de ogen van de jongen naar waar hij keek.

Nathan kneep zijn ogen wat samen en keek ingespannen naar wat er daar toch in de bomen zat.. Het was iets pluizigs, een dier.. Hij schudde zijn hoofd en stapte wat dichterbij. Een witte kat zat op een tak, bijna in het topje van de boom, ze leek er niet meer uit te durven. Het duurde maar enkele seconden om een beslissing te nemen voor hem en Nathan stapte pardoes op de boom af en trok zich omhoog aan een van de takken. Zijn kracht kon hij hier helaas niet mee gebruiken, daar was hij niet goed genoeg voor getraind. Anders had hij misschien een van water gevormde trap kunnen maken. Langzaam maar zeker klom hij steeds verder omhoog, maar hoe dichter hij bij de kat kwam, hoe angstiger het witte beest leek te worden. Hij klakte zachtjes met zijn tong, wat de kat gelukkig gerust leek te stellen. Nathan had een geruststellende werking op dieren, dat had hij altijd al gehad en het dier begon zelfs te spinnen, toch kreeg ze het niet voor elkaar om dichterbij te komen. Nathan kon echter ook niet verder omhoog, de takken werden te dun en ze zouden hem nooit houden..

Silica had het diertje nu ook opgemerkt. Ze was dol op katten. Ze wilde er altijd eentje, maar mocht er nooit een omdat haar broertje allergisch was. Natuurlijk. Verwonderd keek ze naar de jongen die omhoog klauterde richting de kat om deze eruit te halen en zag ook dat hij niet meer verder kon. Even bleef ze naar hem kijken, maar riep zichzelf daarna binnensmonds tot de orde. Rustig klauterde Silica overeind en ging onder de boom staan. Heel even aarzelde ze, maar toen keek ze naar boven. Meestal was ze vrij open naar vreemden, dus waarom zou het nu wel een probleem zijn? Silica schraapte even haar keel. "Heb je misschien hulp nodig?" vroeg ze aan de jongen.

Nathaniel was ingespannen bezig met het dier naar zich toe te lokken. 'Heb je misschien hulp nodig?' Nathaniel viel bijna uit de boom, hij had niet verwacht dat iemand hem zou aan spreken op dit moment. Hij keek naar beneden en grijnsde breed toen hij het meisje zag dat hem al zo eerder was opgevallen. 'Hee.' Zei hij echter, in plaats van antwoord te geven op haar vraag. De kat was hij al weer helemaal vergeten. Totdat hij haar vraag weer herinnerde. 'Oh eh.' Hij keek even weer naar de kat en weer terug naar de gezicht van het meisje. 'Ik zie eigenlijk niet echt in hoe je me nu helpen kan.' De woorden kwamen enigszins langzaam uit zijn mond, alsof hij nog aan het nadenken was terwijl hij sprak.

Silica beantwoordde zijn grijns met een scheef glimlachje en dacht even na. "Misschien ben ik lichter en lukt het mij wel om op de hogere takken te staan?" Ze wist het niet zeker, aangezien ze door de bakkerij best veel at. Ze wist niet of ze nu wel zo slank en licht was. De boom was redelijk groot dus Silica pakte een tak was en klom de boom in. Ze probeerde niet te letten op de jongen en zijn vrij aangename aanwezigheid. Ze klom een aantal takken verder totdat ze zich vlak onder hem bevond. "Jammer dat lucht mijn element niet is." mompelde ze inzichzelf en keek even twijfelend naar de dunne takken, waarna haar ogen weer naar de jongen gingen.

Nathan volgde haar bewegingen met zijn ogen, hij was eerlijk gezegd wat verbaasd dat ze gewoon zijn voorbeeld volgde en achter hem aan de boom in klom. 'Ja, misschien wel.' Hij liet zich wat zakken om haar langs te laten, waardoor hij wel heel dicht tegenover haar kwam te hangen. Hij knipoogde even in het voorbijgaan en liet zich naar een lagere tak zakken, waardoor de ruimte vrij kwam en zij makkelijk naar boven kon klimmen. Haar gemompel ving hij nog net op en hij voegde toe aan haar woorden dat het hem ook wel heel gemakkelijk leek om te kunnen vliegen.

Silica voelde hoe ze rood werd van zijn knipoog omdat ze simpelweg niet zo goed omging met jongens buiten de bakkerij, daar leek het altijd zo makkelijk te gaan. Om haar rode wangen te verbergen klom ze snel een tak hoger en hirld zich goed vast terwijl ze bedacht hoe ze dit wilde doen. Jammer dat vuur hier in geen geval bij kon helpen. Vuur vernietigde alleen, het hielp niet in dit soort gevallen. Ze ging zon rustig mogelijk op een volgende dunnere tak staan. Ze hapte even naar adem toen ze bijna haar evenwicht leek te verliezen, maar klom daarna zo voorzichtig mogelijk naar boven. Op een bepaald punt kon ze niet meer verder omdat ze merkte dat ze stond te wiebelen. Slikkend keek ze naar beneden en merkte hoe hoog ze eigenlijk was. Niet naar beneden kijken. Silica strekte haar hand uit naar de witte kat die doodsbang voor haar leek en pakte het beestje vast waarna ze het tegen haar borst aanklemde. Nu moest ze weer naar beneden. Schoorvoetend stapte ze uiterst voorzichtig naar lagere takken. Toen ze nog een paar takken boven de jongen was, zette ze een misstap waardoor haar voet van de tak gleed. Silica onderdrukte een korte gil.

Nathan lachte zachtjes om haar angstige gezicht, zijn hoofd lag in zijn nek, en hij hield haar goed in de gaten, hoewel hij toch gelachen had. 'Ik vang je wel op.' Grapte hij. Zijn rechterarm lag om een dikke tak heen en zelf balanceerde hij op een wat dikkere tak, die direct voortkwam uit de stam, waardoor hij toch nog aardig rechtop in de boom stond. Zijn grapje echter leek een verkeerde uitwerking te hebben, ze verstapte zich, hoe voorzichtig ze ook klom. Nathan's lichaam schoot naar voren, maar gelukkig hoefde hij niks te doen, want ze viel niet. Maar goed, dat kon nog komen en met een kat in je handen was het veel lastiger om te klimmen. Dus Nathan klom omhoog, zodat hij weer vlak bij haar in de boom kwam te hangen. 'Geef haar maar aan mij anders.' En hij stak zijn hand uit naar de witte kat, die zachtjes miauwend tegen het meisje zat aangedrukt.

Silica beet op haar wang om die gil te onderdrukken, maar gelukkig viel ze niet. Ze stond met een voet op de tak en keek naar de jongen die zich nu vlak onder haar bevond. Ze glimlachte een beetje trillerig naar hem. Ze was wel vaker gevallen, zo erg was dat niet. Voorzichtig stak ze de witte kat naar de jongen uit. Ze probeerde weer goed op de tak te gaan staan zodat ze niet alsnog zou gaan vallen. Silica slikte even en lachte toen even zacht om haar eigen actie. "Dat was heel stom." Mompelde ze zachtjes tegen de jongen. Soms stond ze nogal voor schut. In de bakkerij was het niet zo erg. Daar was ze beschut door haar thuis en al het eten. In het openbaar vond ze het niet heel fijn om stomme dingen te doen, maar ze probeerde zich daar vanaf te zetten. Meestal was ze niet echt iemand die piekerde.

'Een beetje wel ja.' Antwoordde Nathan met een lachje, er lag iets van spot in zijn ogen, maar toch pakte hij de kat aan, zachtjes, liefdevol zelfs. Je kon zien dat hij van dieren hield, misschien meer dan van mensen. De kat begon zachtjes te spinnen en Nathan kroelde onder haar kin, waarna hij haar op zijn schouder tilde. Daar bleef de kat even statig zitten, maar vouwde zich al snel om zijn hals heen, zodat ze netjes liggen bleef. Zo had de jongen zijn armen vrij en kon hij makkelijker naar beneden klimmen. Hij richtte zijn blauwe ogen weer op het meisje, zich afvragend of ze hulp nodig had. Hij besloot bij zichzelf dat hij haar maar beter zo goed mogelijk kon helpen, voordat ze van de zenuwen pardoes uit de boom zou vallen, dus stak hij zijn hand naar haar uit, met een vragende blik in zijn ogen.

Silica keek even met zachte ogen naar hoe de jongen het diertje behandelde. Zijn ogen stonden werkelijk liefdevol en hij deed uiterst voorzichtig. Het was bijna ontroerend om naar te kijken. Zij kon lang niet zo goed omgaan met dieren, besefte ze. Het diertje voelde zich meer op haar gemak bij de jongen. Het was erg lief. Ze realiseerde dat hij zijn hand naar haar uit had gestoken. "Dank je." Zei ze met een lief glimlachje en pakte voorzichtig zijn hand vast. Silica was niet heel onhandig, maar zo voelde ze zich nu wel. De jongen dacht dat waarschijnlijk ook van haar, een onhandig raar meisje. Ze zuchtte zachtjes en liet zich de boom uit helpen. Die hulp kon ze namelijk wel gebruiken. Ze trilde een beetje vanwege haar bijna-val. Toch had ze hem geholpen en vond ze dat heel wat.

Haar vingers vouwden zich om zijn hand heen en even bood hij haar de vriendelijkste glimlach van deze ontmoeting. De boom kraakte angstaanjagend onder het gewicht van de twee mensen en Nathaniel maakte dat ze samen zo snel mogelijk de boom uit kwamen. Als hij zijn evenwicht verloor, greep hij het meisje net wat steviger vast, waarbij hij bijna haar vingers plette. 'Oeps, sorry.' Zei hij zachtjes lachend, en liet haar hand los. Het laatste stukje sprong hij naar beneden. De kat miauwde angstig en haakte zich in zijn kleding, waarbij ze haar nagels in Nathaniel's huid sloeg. 'Auw!' Riep hij uit en snel liet hij de kat van zijn nek af springen, waarna hij even over het pijnlijke gedeelte in zijn nek wreef. Daarna keek hij op naar het meisje. 'Lukt het?' Vroeg hij met een brede grijns.

Doordat de jongen nog niet eerder zo vriendelijk naar haar gelachen had, had het veel indruk op haar. Zijn lach was mooi en voelde fijn, ook al was zijn persoonlijkheid niet heel erg open en fijn tot nu toe. Het maakte haar niet heel erg uit. Bovendien had hij net het water weer uit haar kleren gezogen. Hij was dus niet zo heel erg. Haar vingers tintelde na van zijn greep om haar hand en glimlachte terwijl ze naast hem op het zand sprong. Trots dat ze niet gevallen was, keek ze hem met een glimlach aan. "Ja!" Zei ze tegen hem en keek naar zijn nek. "Gaat het?" Vroeg Silica terwijl ze een lachje onderdrukte. Ze haalde een hand door haar donkere haren terwijl ze blij was dat ze zich weer op de grond bevond.

-
Heeft hij al een drama or something, lol?

Jaa wel een beetje, maar doordat hij een beetje bindingsangst heeft gaat hij heel erg achter de meisjes aan haha

Nathaniel keek goedkeurend toen ze naast hem neerplofte, zonder te vallen. 'Ja het gaat. Met jou?' Vroeg hij zachtjes na lachend om haar vraag. De wondjes waren niet heel diep geweest en hij genas ze in een ogenblik. 'Het was trouwens niet de bedoeling je hand fijn te knijpen.' Voegde hij nog toe aan zijn woorden en hij reikte naar haar hand en raakte licht haar vingers aan, waarbij een dun waterstroompje zich om haar hand heen wikkelde. Dit duurde maar enkele seconden, maar zou de pijn die ze zou kunnen voelen wel laten verdwijnen.

Ah, jammer. Silica mist nog een goed drama D:
-

Silica keek even naar haar hand terwijl ze de lichte druk van zijn geknijp weg voelde vloeien. Even wachtte ze met het antwoorden op hem. "Ik ben oké." Zei ze met een klein lachje en haalde een hand door haar haar. "Ik kan wel tegen een stootje hoor." Zei ze tegen hem. Blijkbaar kwam ze over als een of ander zwak meisje, maar dat was niet zo. Ze wreef even in haar hande omdat ze het koud had, maar warmde zichzelf daarna snel op. Dat was een groot voordeel aan haar vuurkracht. Een klein fronsje was ontstaan tussen haar wenkbrauwen. Het was niet fijn dat ze zo zwak overkwam, of dat de jongen haar in ieder geval op die manier leek te behandelen.

Nathaniel grijnsde even. 'Ik verwacht niet anders van je.' Maar zijn gezichtsuitdrukking verraadde dat hij er toch wel anders over dacht. Zijn onverschillige houding was veranderd, hij knielde neer bij het dier om haar weer op te pakken. Deze keer hield hij de kat in zijn armen. Ze begon te spinnen en probeerde zijn gezicht te likken. Maar daar had Nathaniel niet zo'n zin in en hij draaide zich weg. 'Wat moeten we nou met deze?' Vroeg hij aan het meisje. De kat probeerde nog steeds wanhopig het gezicht van de jongen te bereiken en Nathaniel kon het niet laten het dier zachtjes uit te lachen. Wat een idioot.

Silica rolde met haar ogen. Natuurlijk, ze was niet gek. Even peinsend keek ze naar het kleine diertje dat nu erg vredig leek te doen. Het zag er erg schattig uit. Een klein glimlachje stond rond haar lippen toen ze haar schouders ophaalde bij zijn vraag. Zij wist het niet. Ze kon hem niet meenemen naar huis vanwege de allergie van haar broertke. Bovendien zou het vrij gevaarlijk zijn in de bakkerij en moest het beestje niet in een van de ovens belanden. Daarnaast zou het beestje vast wel van iemand uit de buurt zijn, niet dat het hier nou zo dichtbevolkt was. "Ik heb geen idee. Misschien is iemand haar verloren? En anders kun je haar zelf misschien meenemen?" Stelde ze aan hem voor. Hij kon blijkbaar goed met het diertje opschieten.