Rivierstrand

Nathaniel begon te lachen toen ze met haar ogen rolde. Waarschijnlijk had hij haar verkeerd ingeschat. Hij kietelde de kat onder haar kop, terwijl hij haar aankeek. Hij zette een stap naar de boom toe en ging er met zijn rug tegen aan staan. 'Dan moet ze eigenlijk wel een naam hebben.' Antwoordde hij toen ze opperde dat haar zelf ook wel kon meenemen. Hij zou wel ergens een briefje achterlaten, dat ze de kat hadden gevonden. Misschien dat iemand haar dan wel kwam ophalen. 'Wil jij haar trouwens niet mee?' Hij had altijd de ervaring gehad dat meisjes katten leuk vonden, of dat had hij altijd gedacht.

De avond was alweer gevallen, de zon ging net onder. En in plaats van romantisch met z'n tweetjes naar dit verschijnsel te kijken, zat Nathaniel in zijn eentje te kijken. De reden dat hij hier was was ook helemaal niet romantisch, verre van zelfs. Nathaniel was niet vaak verbaasd, maar toen hij Emma's telefoontje had gehad, was dat de enige emotie die hij gevoeld had. Hij was zelfs te verbaasd om ook maar vreugde te voelen. Het was dan ook niet vreemd dat hij zich niet erg vreemd dat de schoonheid van de zon hem nu kon bekoren. Hij was in gedachten verzonken. Wat was er aan de hand? Hij had het meisje sinds die dag eigenlijk niet meer gesproken, nadat ze hun nummers hadden uitgewisseld waren ze als het ware uit elkaars werelden verdwenen. Veel had hij niet meer aan het meisje gedacht. Maar nu was ze weer terug in zijn hoofd. Hij woelde even met zijn hand door zijn haar en liet zijn blik over de horizon glijden. Hij zat met een nonchalante houding met zijn rug tegen een boom. Waar bleef ze nou? De nieuwsgierigheid vrat aan hem.

Emma hoorde het geluid van haar teenslippers terwijl ze liep, het klonk grappig maar ze kon er niet om lachen. Een week had ze alleen in haar huis gezeten, starend naar de muur, alleen opgestaan als het nodig was. Soms had ze haar gitaar gepakt, maar ze wist niets om te spelen. Alles voelde zo leeg zonder Mortimer. Het klopte gewoon niet. Al de touwtjes waarmee ze misschien nog aan een normaal leven verbonden was geweest waren doorgeknipt en ze was helemaal door de war.
Ze had meerdere mensen geprobeerd te bellen vandaag, ze was van plan geweest het huis weer uit te gaan, maar niemand had opgenomen. Toen vond ze opeens Nathaniels nummer, en zonder na te denken had ze hem gebeld. Haar ogen stonden een beetje dof, en haar haren zaten in een hoge staart. Ze had een simpel geel shirt aan van een band die ze eigenlijk niet eens meer leuk vond en een simpel kort spijkerbroekje, niet echt een Emma outfit.
Toen ze Nathaniel zag liep ze naar hem toe en ging zonder iets te zeggen naast hem zitten, starend naar de zonsondergang die nu bezig was.

Het zachte geruis van het gras gaf aan dat er iemand naderde. Het wekte hem op uit zijn gedachten en Nathaniel keek om. Daar kwam het meisje aanlopen, ze zag er zachtst gezegd beroerd uit. Zo anders dan de laatste -en daarbij eerste keer- dat hij haar had gezien. Haar huid was dof, haar kleding vrij saai en egaal en haar ogen stonden treurig. Hij wist niet dat iemand met zo'n vanzelfsprekende vrolijkheid deze zo kon verliezen. Hij volgde haar bewegingen met zijn blik en zweeg toen ze naast hem neer streek. Hij vroeg zich af waarom ze hem gebeld had, hij dacht niet dat hij de indruk van een liefdevolle jongen had achtergelaten. Hij was hier slecht in en wist niet hoe hij beginnen moest. Hij opende zijn mond, maar er kwam niks nuttigs in zijn hoofd op om te zeggen. Dus klapte hij zijn kaken weer op elkaar, en zweeg. Hij draaide naar haar toe en liet zijn blik over haar gezicht heen glijden. Hij voelde bijna medelijden door haar levenloze houding. Haar wimpers wierpen een zachte schaduw over haar wangen door het zachte licht. Tot de zon verdween. Haar laatste stralen gleden over de gezichten van de twee mensen bij de boom, als een afscheid. Er hing een sombere sfeer over het geheel en Nathaniel begon zich een beetje ongemakkelijk te voelen.

Emma leek bijna te vergeten dat Nathaniel er was en zonk weer weg in de depressie waar ze zich de afgelopen weken in bevonden had. Haar stemmingswisselingen waren veranderd in een constante zee van depressie. Het voelde alsof ze niet kon ademen en ze voelde zich zo alleen. Terwijl ze verzonken was in gedachten ging de zon steeds verder onder, en ze voelde Nathaniels blik, maar zei er niets van. Toen ze gehuld waren in een sluier van duisternis keek ze zijn kant op. 'Ik...' begon ze haar zin maar ze wist niet wat ze moest zeggen, dus beet ze op haar lip. 'Het... Het gaat niet goed' zei ze verward en ze sloot haar ogen even een paar seconden terwijl ze haar best deed de tranen binnen te houden. 'Sorry, ik had je niet moeten vragen hier te komen' zei ze zachtjes.

Haar lippen weken van elkaar, maar ze leek niet uit haar woorden te kunnen komen. Waarschijnlijk wist ze niet hoe ze het zeggen moest. Haar normaal gesproken zo heldere stem klonk nu naar ingehouden verdriet en tranen. Nathaniel schoof naar haar toe en legde zijn arm om haar schouders. Hij trok haar zachtjes naar zich toe. Niet wetend wat anders te doen, ze had hem er niet voor niets bij gehaald. Toch? Hij kon haar niet zomaar van zich afduwen nu. Hoe moeilijk hij het ook had met gevoelens. 'Het maakt niet uit.' Troostte hij haar toen ze zei dat ze hem niet had moeten laten komen. 'Wat is er aan de hand?' Vroeg Nathaniel langzaam. Hij streelde met zijn hand haar blote arm. Met de zon was ook de warmte verdwenen, maar haar huid gloeide, wat zijn koude huid warm hield. Het was alsof ze al een innige vriendschap hadden ontwikkeld, hoewel ze elkaar maar 1 keer gezien hadden. Nathaniel wachtte af tot ze antwoord zou geven. Ergens had hij wel een gevoel in zijn achterhoofd waar het om ging. Hij wist wat liefde voor uitwerking kon hebben als het niet beantwoord werd.

Ze leunde als vanzelf tegen hem aan, zonder er over na te denken. Zoals ze veel dingen niet begreep, begreep ze ook niet waarom ze zo close waren, ook al kenden ze elkaar helemaal niet goed. Ze wist dat hij problemen had met gevoelens, maar hij bracht het er niet slecht van af, ze voelde zich veilig zo. 'Ik kan toch niet alleen blijven, je weet hoe ik ben, ik kan niet alleen zijn, ik heb iemand nodig. Dat had hij moeten weten, daar had hij over na moeten denken voor hij...' zei ze in een poging uit te leggen wat er gebeurd was, en hoe ze zich voelde, maar het werkte niet.

Nathaniel legde zijn hoofd op haar zachte haar, hij luisterde naar haar woorden. Maar echt begrijpen deed hij het niet. Wat was er nou aan de hand? Haar eenzaamheid drong echter wel tot hem door en maakte hem ijskoud van binnen. Dat gevoel kende hij. Een zucht ontsnapte aan zijn lippen, en zijn blik werd hard. Het besef begon steeds meer bij hem te dagen. Als het gevoel bij haar veroorzaakt werd door haar vriend, kon hij hem wel wat aandoen. Wie kon de onschuld zelve nou pijn doen, dat verdiende ze niet. 'Wat is er gebeurd, Emma.' Vroeg hij met een ruwe stem, waar een ingehouden woede in te horen was. Eigenlijk wist hij het nu al. Het kon eigenlijk niet anders.

Emma moest haar best doen niet te huilen, want ze had al zoveel gehuild de laatste tijd en dat wilde ze niet meer. 'Hij heeft het uitgemaakt' zei ze zacht als een fluistering, en er zaten zoveel emoties achter die woorden, maar ze probeerde het zo rustig mogelijk te zeggen. Emma beet op haar lip, zo hard als ze kon, en ze wilde zo graag schreeuwen of huilen maar het enige wat ze deed was stil zitten en naar de plek kijken waar de zon was ondergegaan.

Hier was hij al bang voor. Waarom die jongen het meisje had laten gaan, wist hij niet. Hij kon het ook niet begrepen, ze was zo trouw geweest aan hem. Ze hield van hem, met heel haar hart. Dat had hij wel gemerkt. Nathaniel zuchtte en trok haar op zijn schoot. Hij sloeg zijn armen om haar heen en staarde in de verte. Hij zou willen dat hij het meisje weer kon opvrolijken, haar verdriet voelde koud. Stroompjes water begonnen om hen heen te wikkelen. Nathaniel had pijn gevoeld en zijn krachten reageerden daar meteen op, pijn moest genezen worden. De pijn in iemands geest kon echter niet zo genezen worden als fysieke wonden, het werkte niet. Hij streek met zijn hand langs haar arm. 'Waarom?' Vroeg hij uiteindelijk.

Emma ging bij hem op schoot zitten, vergeleken met hem was ze zo'n klein meisje. Zijn grove uiterlijk werd geaccentueerd door de schemering, en hij zag er misschien wel een beetje gevaarlijk uit, maar ze had daar niet zo'n last van. 'Er was een ander' zei ze zachtjes. Ze wist niet wie het was, of wat er gebeurd was, en wilde ook niet weten wat er gebeurd was, al zou het misschien beter zijn voor haar om dat wel te weten, want nu bleven er steeds allerlei scenario's door haar hoofd spelen. Ze legde haar hoofd tegen zijn borst en ademde zachtjes in, de geur van zijn shirt was mannelijk en rook naar deodorant.

Zijn wang streek langs de hare toen hij haar wat dichter tegen zich aan trok, zodat hij zijn armen strakker om haar middel kon leggen. Hij wist niets beters te doen dan knuffelen. Hij geloofde niet meer in liefde, het was een illusie. 'Het komt wel weer goed.' Zei hij kort, met een harde toon in zijn stem. Volgens hem was het beter om maar van niemand te houden, dan kreeg je ook geen kennis van de pijn die het veroorzaakte. Dan hoefde je niemand van wie je hield kwijt te raken. 'Waarschijnlijk ben je dan beter af zonder hem.' Dat dit niet helemaal was wat je wilde horen op dit moment, had hij niet helemaal door. Hij sprak gewoon de waarheid. Nathaniel spaarde niet iemands gevoelens met de woorden die hij uitsprak, zijn gedachten gingen eigenlijk direct door naar zijn mond. Hij wiegde haar langzaam heen en weer, kijkend naar de horizon. Het donker lag als een deken over hen heen. Het paste zoveel beter bij het moment dan het stralende licht van de zon.

Emma wist dat het niet meer goed zou komen. Dit gevoel wat ze had was niet gewoon verdriet om een kapotte relatie, nee ze was zelf kapot. Hij was zo vreselijk lief voor haar, en ze was blij dat ze hem gebeld had. 'Sorry, dat ik hiermee bij jou kom' zei ze, zijn andere woorden negerend, ze was niet beter af zonder Mortimer, hij was haar zwaartekracht geweest en nu bungelde ze ergens alleen door loze ruimte. 'Waarom heb jij eigenlijk geen vriendin?' vroeg ze zachtjes in zijn shirt en het geluid werd ook nog eens gedempt door de stof, maar het was hoorbaar.

Als reactie op haar woorden aaide hij even geruststellend over haar hoofd. Ze hoefde zich hiervoor niet te verontschuldigen. Als er niemand anders was bij wie ze terecht had gekund op dat moment, voegde hij zich daar wel naar. Voor een keertje. Hij staarde naar de lucht. De sterren kwamen tevoorschijn. Als heldere puntjes keken ze neer op het stel naar beneden en Nathaniel staarde terug. Hij vroeg zich af hoe de wereld er van die afstand uitzag, hoe je neer kon kijken op een wereld van pijn zonder er ooit moe van te worden. Hij gromde zachtjes. Toen ze vroeg waarom hij geen vriendin had verstijfde hij onwillekeurig. Dit was geen vraag waar hij op zat te wachten. Het antwoord was ook niet simpel. Hij weigerde ooit van iemand te houden, het was zijn manier van leven. Maar was dat werkelijk een actieve handeling? Nee. Hij wist zelf niet dat hij dat deed. Hij vertrouwde mensen niet genoeg, was bang om ze kwijt te raken als hij ze uiteindelijk wel vertrouwen zou. Geen enkel meisje had hem ooit het gevoel gegeven dat ze er altijd zou zijn voor hem. Nathaniel wist niet hoe hij Emma ooit antwoord had kunnen geven. 'Ik weet het niet.' Zei hij daarom simpel.

Emma keek op naar zijn gezicht en zag dat hij naar de lucht keek, de sterren fonkelden net zo helder als de vorige keer dat ze hem gezien had. Ze vroeg zich af waar hij aan dacht, waarschijnlijk een heleboel meer dan was zij aan dacht, hij was ook een stuk slimmer. Zijn antwoord klonk haar ook bekend in de oren omdat ze het zelf zo vaak aan mensen gaf. Ze vond het moeilijk dingen te beschrijven, of het nou gevoelens waren, of dingen waar ze aan dacht. 'Dat maakt niet uit' zei ze en ze sloeg haar ogen neer, zodat hij niet dacht dat ze naar zijn gezicht had zitten staren. Haar gezicht zag er zo onschuldig en lief uit zonder make-up, maar dat vond ze zelf niet leuk.

Nathaniel liet zijn hoofd zakken en keek naar het gezicht van het meisje, voor zover hij die zien kon. Hij vroeg zich af of ze ook maar iets begreep van wat hij voelde, hoe ingewikkeld hij in elkaar zat. Met zijn harde bolster en zijn zachte kern. Het zou wel niet.. Ze kenden elkaar eigenlijk bijna niet. Misschien was ze wel helemaal niet zo onschuldig als hij dacht dat ze eruit zag. 'Waarom belde je mij?" Vroeg hij uiteindelijk. Het verbaasde hem dat ze hem haar verdriet wilde toevertrouwen. Hij dacht zelf dat hij zichzelf wel als de laatste geschikte persoon zou beschouwen. Zijn lieve kant kende hij zelf eigenlijk niet, of hij ontkende het.

Emma staarde naar de rivier. Het water donker en snel stromend, de bodem was onzichtbaar. Het liefst wilde ze erin springen en zichzelf verdrinken, dat had niet met Nathaniel te maken, maar met haar eigen depressie. Bij zijn vraag keek ze op, en ze zag de twijfel in zijn ogen. 'Ik weet het niet.' Gaf ze simpel als antwoord, hetzelfde als wat hij haar daarnet gegeven had. Haar zwarte ogen waren onleesbaar, net zo donker als de nacht en op dit moment was het verschil tussen pupil en Iris niet goed te zien. 'Je bent anders. Je probeert dingen niet beter te maken dan dat ze zijn, dat doen vel mensen altijd bij mij, ze behandelen me alsof ik een klein kind ben.' Zei ze eerlijk, en ze had hier niet over nagedacht totdat hij het vroeg, maar nu de woorden zo in loze ruimte tussen hen zweefde, dacht ze niet dat ze haar gevoelens beter had kunnen uitdrukken.

Nathaniel luisterde en knikte. Hij wist eigenlijk niet hoe te reageren om op haar woorden. Het zou wel. Eigenlijk wist hij zelf niet eens hoe hij in elkaar zat. Het licht van de zon, dat de aarde nog probeerde te bereiken, verdween in zijn geheel en liet het tweetal achter in het duister. 'Je bent bijzonder, Emma.' Mompelde Nathaniel ruw. Hij had nog nooit iemand ontmoet als zij.

Zullen we anders doen dat ze elkaar zoenen, en daar dan beetje verder op gaan??
----

Emma keek op naar hem. Als hij zoiets zei deed het haar denken aan Mortimer, die zei ook altijd zulk soort dingen. 'Jij ook' zei ze met een kalme stem en ze gaf hem een knuffel. Haar armen om zijn schouder en haar hoofd op zijn schouder. Het leek perfect te passen, deze knuffel, en ze zat fijn bij hem, veilig. In haar ogen begonnen tranen op te wellen, en ze knipperde ze weg.

'Oh Emma. Ga asjeblieft niet huilen.' Zei hij bijna zenuwachtig. Wat kon hij daar slecht tegen zeg. Wat had hij toch moeite met wat andere mensen voelden, en zich er echt in verplaatsen kon hij ook niet. Haar lichaam lag tegen hem opgekruld en maakte dat hij eigenlijk ook niet meer wist wat ze wilde. Hem? Onwillekeurig spande hij zijn spieren. Dit was niet het juiste moment, dit was niet het juiste meisje. Hij was niet de juiste persoon.. Hij keek neer op haar gezicht en veegde een van haar tranen van haar wang af. Haar gezicht zo dicht bij de zijne triggerde hem en toen haar ogen de zijne ontmoetten kon hij niks anders dan zijn lippen op de hare drukken. Om te tonen dat zij niet de enige was die hunkerde naar liefde.

Bij die woorden werd het huilen alleen maar erger, en ze klemde zich tege hem aan. Ze keek op naar zij gezicht en probeerde te stoppen met huilen. Hij veegde een traan van haar gezicht, en hij was zo vreselijk dichtbij. Ze kon elk draadje kleur in zijn felblauwe ogen onderscheiden. Hij had een klein beetje stoppels op zijn gezicht en wow, zijn kaaklijn was scherp. Opeens boog hij zich naar haar toe en drukte zijn lippen op die van haar. Een paar seconden was ze verbaasd, maar ondanks haar angsten en liefde voor Mortimer kuste ze hem terug. Haar hand legde ze in zijn nek, en haar lippen bewogen met zijn zachte mee.

De smaak van haar zoete lippen maakte dat hij zijn mond opendeed en zijn tong langs haar onderlip liet glijden. Een warme traan viel op zijn wang, wat hem deed opschikken. Waar was hij mee bezig, hij gaf hier helemaal het verkeerde beeld mee aan haar. Hij was niet iemand op wie ze zou vallen, of zou moeten vallen. Hij week terug, haalde haar hand van zijn schouder en sprong overeind. 'Nee, dat had ik niet moeten doen.' Flapte hij uit. Hij spande onwillekeurig zijn spieren, niet wetend wat hij nu doen moest. Hij kneep zijn ogen samen, waarbij even de werkelijke woeste Nathaniel weer te zien was. De Nathaniel met de harde bolster, die van de oorbel en de tatoeages. De jongen die werkelijk in alle fronten het tegengestelde aan Emma leek te zijn.

Emma zoende hem zachtjes terug, en toen hij zijn tong over haar onderlip streek kreeg ze een warm, apart gevoel van binnen. Maar zoals hij opeens zo dichtbij gekomen was, zo opeens was hij ook weer weg. Als een mooie droom waaruit je ontwaakte, en haar arm viel op de grond waarna ze haar ogen opende en naar hem opkeek. 'Waarom niet?' vroeg ze hem verbaasd, en ze keek op naar hem. Ze verbaasde zich over het feit dat het zo goed gevoeld had, iets wat ze van tevoren niet gedacht zou kunnen hebben. En zoals hij daar stond leek hij ook niet zo lief en teder te kunnen zijn, maar vanbinnen was hij dat wel.

Nathaniel knielde bij haar neer en streelde voorzichtig met zijn hand haar wang. Het zongebruinde donker tegen haar zachte roze. Zijn blik ontmoette de hare, maar hij schudde langzaam zijn hoofd. 'Ik zou je alleen maar verpesten lieve Emma.' Vertrouwde hij haar schor toe. Hij was niet iemand die een goede invloed had op een mens en voor hoever hij wist, had iemand ook nog nooit een goede invloed op hem gehad. Dit was verdoemd te mislukken. Hij kwam weer overeind en knikte haar toe, als bij een afscheid. Hij moest er maar vandoor gaan, hij was niet de goede persoon voor haar om nu een schouder om op uit te huilen te zijn. Ze moest eerst over haar ex vriend heenkomen voordat ze elkaar weer zien konden, dacht hij. Ze was er toch nooit op ingegaan als ze geen last had gehad van liefdesverdriet? Hij streek nog een keer over haar hoofd en liep weg. Het water uit de rivier kwam als een berg omhoog en Nathaniel verdween in de golven.

nieuwe meet? Ik dacht eraan een soort tijdsprong te doen en dat ze dan hele goede vrienden zijn? Of nog een meet ertussen...

Is wel leuk om alles te spelen toch?

Jaaa dat klopt
hier nieuwe meet?? https://elemental.actieforum.com/t81-het-winkelcentrum