De Luchtfontein

De naam zegt het al, uit deze fontein komt geen water.. Maar lucht. Om preciezer te zijn, luchtbellen. De fontein is erg groot en mooi versierd met luchtfiguren (vogels maar dan erg excentriek.. enz.) De luchtfontein staat op een mooi geplaveid plein en staat, natuurlijk, ook in het midden van het plein. Op de rand van de fontein kun je zitten en aan de rand van het plein staan ook wat bankjes. Het plein is omzoomd met schattige boompjes.

regels: niet stelen, niet vervuilen, niets kapot maken
aantal: 10 tot 20 personen.

whut, hoe zie je luchtbellen in de lucht xD?
-
Haven was geïntrigeerd door de verschillende pleinen die je hier kon vinden, zeker de fonteinen waren een bijzonder iets. Luchtsturen was sterk in de minderheid op de plaats waar zij vandaan kwam. (of was het aarde of water xD?) Er waren wel enkele personen, hoe die er terecht gekomen waren wist ze niet, maar die personen werden vaak met een scheef oog aangekeken omdat ze niet bepaald thuishoorde in dat deel van de wereld. Haven liep om de fontein heen en bestudeerde de figuren die in een prachtig reliëf op de fontein aangebracht waren. Alsof ze elk moment weg konden vliegen, de lucht in. Misschien zou dat wel gebeuren, tegenwoordig kon men de meest bijzondere dingen voor elkaar krijgen met combinaties van krachten en techniek.

@eef.. ja dat weet ik ook niet.. en ik denk zelfs dat lcuhtbellen van water zijn.. maar das dan heel jammer :$
~

Canan was langzaam naar het pleintje gelopen. Ze kwam niet vaak op de luchtberg.. Maar als ze er kwam, kwam ze voor de prachtige pleinen en fonteinen die er te vinden waren. Vooral de luchtfontein waar ze nu was vond ze prachtig. En dat leek iemand anders ook zo te vinden. Er stond een redelijk lange jongevrouw die bewonderend naar de fontein keek. Canan bekeek haar van top tot teen en constateerde dat dit iemand was waar ze mee op moest passen. Ze was gesloten, iets wat Canan ook was. Maar dit meisje had ook het uiterlijk ernaar, een groot litteken sierde haar rechteroog. Hoewel sieren niet de perfecte woordkeus was. "Hoi.." zei Canan met een rustige heldere stem terwijl ze plaats nam op een van de bankjes aan de rand van het plein. Ze sloeg haar benen over elkaar en bestudeerde het meisje en het plein weer.

NEW ~
-------------------------------------------------------------------------

Airen zat op de rand van de fontein. Ze staarde doods voor zich uit. Alles ging mis. Ze had het gevoel dat er nog meer school achter operatie X. Het was te makkelijk geweest. Had ze Eléonore's bericht niet goed begrepen? Ze fronste. Waarom moest ze nog op onderzoek uit als Eléonore al lang wist waar de zwakke plekken zaten? Ze wreef met haar handen over haar gezicht en zuchtte diep. De luchtfontein was een van de weinige plekken waar je echt goed kon na denken. Het was stil, rustig en vredig. Precies wat ze soms nodig had om haar gedachten op een rijtje te zetten. Ze dacht terug aan gisteravond. Wat had ze over het hoofd gezien? Alles was perfect gegaan. Ze had de betreffende persoon zorgvuldig en stilletjes achtervolgd, en hij had niks door gehad. Tot op het moment dat ze uit de schaduw tevoorschijn gesprongen was dan, maar toen was het al te laat. Het was de juiste persoon, Jaimy Reithu. Hij hóórde meer te weten over de plannen om verboden goederen de stad in te smokkelen. Dat hóórde zo te zijn. Waarom was het niet zo geweest? Ze sloot haar ogen en haar wenkbrauwen stonden nog steeds gefronst. Nog een dood eind. Binnenkort bleven er geen opties meer over...

Sam kwam aanvliegen op zijn surfboard. Dit was één van zijn favoriete plekjes op de Luchtberg. Hij sprong naast de fontein van zijn board en liep verder. Er zat alleen een meisje, dus hij had alle ruimte. Hij keek naar de luchtbellen en had al snel grip op ze. Hij stuurde ze in het rond en liet ze laag over de besneeuwde grond zweven, of juist heel hoog door de lucht. Hij liet ze ook rondjes draaien om het meisje, want dat zag hij als een extra uitdaging. Als er eentje voor de zon langs vloog, zag je het licht een beetje wazig worden, dan wist je weer precies waar de doorzichtige dingen waren.

Airen voelde de wind zachtjes langs haar wangen strijken. Ze kon er niets aan doen en haar lippen krulde zich een klein stukje omhoog. Haar haren waaiden in een cirkeltje om haar heen. Ze opende een oog half en trok een wenkbrauw op. Dat was niet normaal. Plots zag ze een eindje verderop een luchtstuurder staan. Ineens werd het licht van de zon dof. Ze keek omhoog en zag nog net een bolle rand voor de zon wegschuiven. Ze lachte. Luchtbellen. Airen draaide haar hoofd terug en keek de luchtstuurder aan. Een klein vriendelijk en een tikje verlegen lachje danste over haar lippen.

Samwell zwaaide vrolijk naar het meisje, toen hij haar zag kijken. Maar door die beweging zwaaide ook de helft van de bellen heen en weer, omdat je nou eenmaal stuurde met je handen. Sam moest lachen en liet de belletjes los. "Hallo," zei hij opgewekt als altijd en hij liep op haar af. "Ik liet je toch niet schrikken, hoop ik." Eigenlijk was hij best koud gekleed, gewoon een simpel vest en broek. Maar niemand wist dan ook dat hij zijn kostuum er nog onderaan had. Niet dat hij daar nu graag in rond zou lopen, dat was meer bloot dan aangekleed en dat was dan wel heel erg koud.

Airen lachte breed. Ze kon ook niet anders met de energie die deze jongen uitstraalde. 'Heey,' Zei ze lachend. De bellen zweefde nu weer vrij door de lucht, niet langer onder zijn bevel. 'Natuurlijk niet.' Ze streek door haar haar. 'Ik ben wel erger gewend.' De jongen had korte bruine haren en bruine ogen. 'Ik ben Airen.' Ze stond op zodat ze niet langer naar hem op hoefde te kijken. Eigenlijk hielp het niet zo veel, hij was nog steeds dik 15 centimeter langer dan haar. Ze had geen idee waarom, maar deze jongen vertrouwde ze automatisch. En dat was al bijzonder, aangezien Airen vaak helemaal niemand écht vertrouwde. Maar deze jongen straalde een puur goed uit. Iemand die je nog geen haar zou krenken. Hoewel zij zelf alles behalve dat was, ze hield van dat soort mensen.

"Sam is de naam," zei Sam en hij stak zijn hand uit om die van haar te schudden. Hij keek omlaag naar het kleine meisje. Het was dat hij altijd iemand vertrouwde, dus voor hem was het geen probleem. Al wist hij wel dat mensen vaak helemaal niet te vertrouwen waren. The Hurricane wantrouwde eerder, want dat hoorde bij de aard van een superheld. Het surfboard vloog nog in het rond en landde nu naast Sam op de grond. Hij raapte hij op en stak hem onder zijn arm. "Kan jij op de luchtbellen lopen?" vroeg Sam en hij sprong achteruit, boven op een luchtbel.

Airen grinnikte. 'Dat mocht ik willen.' Ze keek op naar hem en moest haar nek nu al helemaal in een knik leggen. 'Ik ben een vuurstuurder.' Zei ze met een klein lachje terwijl ze een vlammetje over haar vingers liet dansen. Ze keek naar het surfboard. Of beter luchtboard. Ze lachte een keek weer naar hem op. Een bijzonder voertuig, en past perfect bij de bezitter. 'Ik hou meestal mijn voeten op de grond.' Zei ze terwijl ze toekeek hoe hij op het niets leek te zweven.

Samwell grinnikte en sprong van luchtbel naar luchtbel. "Dat is jammer," zei hij, maar hij haalde zijn schouders op. "Vliegen is best leuk." Hij stuurde de luchtbel waar hij op stond naar beneden. Het ding knap op de grond, maar Sam viel even zacht door als hij al had gedaan. Hij had zichzelf namelijk geleerd om van grote hoogtes te kunnen vallen en dan toch zacht te landen. Lucht was een heerlijk element. Je kon er ook heel mooi ver mee springen. En hoog. Sam kreeg weer vat op de belletjes en stuurde ze in het rond.

Airen keek op naar de jongen die door de lucht sprong. Ze beet op haar lip. Vliegen, dat zou ze geweldig vinden. Niets onder je voeten voelen en boven iedereen uitstijgend. Dat moest fantastisch zijn. Ze zuchtten en richtte haar ogen weer naar de grond. Ze kon aardig ver springen, maar vliegen was nog steeds iets heel anders, iets wat ze nooit bereiken zou.

Sam zag dat Airen het iets minder fijn vond. "Wat is er?" vroeg hij en hij liet de belletjes weer gaan. "Wil je ook vliegen?" Hij haar namelijk beteuterd zien kijken sinds hij de lucht in was gegaan. Sam sprong op zijn plank, die hij iets boven de grond liet zweven. Hij stak zijn hand uit naar Airen, om haar erop te helpen. Hij kon er nooit tegen als mensen verdrietig waren, dus hielp hij. Vandaar dat hij superheld was geworden.

Airen keek op naar de jongen op het bord. Even twijfelde en toen pakte ze zijn hand. Hij trok haar de plank op en haar adem stokte even. Daar stond ze, zwevend in de lucht. Ze had veel dingen meegemaakt, maar dit nog nooit. Het leek wel alsof kleine luchtbelletjes in haar buik opborrelden en ze kon het niet laten om opgewonden te giechelen. Wow, dit was echt te gek! Airen keek Sam lachend aan. 'Echt te gek!' Riep ze vrolijk.

"Ja, en we vliegen nog niet eens echt," zei Sam. Hij verzamelde lucht achter de surfplank en schoot hem daarmee de lucht in. Hij stuurde het board een paar keer rond het pleintje, tussen de bellen door en een stukje de berg op. Je kon vanaf hier zo'n beetje de hele stad zien, in elk geval was alles tot aan de horizon stad. Je zag er wel een paar bergen die ten zuiden van de rivier stond. Sam hield van dit uitzicht. Hij vond het nooit jammer dat de natuur was verdwenen, het uitzicht bleef prachtig.

Airen greep zich vast aan Sam om niet van de plank te vallen. Ze schoten met een duizelingwekkende snelheid vooruit. De wind gierde langs haar oren en ze gilde blij. Haar schreeuw verging in de wind en ze voelde haar hart bonken in haar borstkas. Plots stonden ze stil. Airen opende haar ogen en liet Sam los. Ze keek voor zich uit en ze glimlachte. De stad met de bergen op de achtergrond. Ze keek naar beneden en ze greep zich meteen weer vast aan Sam. Ze kneep in zijn arm en kneep haar kaken op elkaar. Jeetje wat hoog...

"Auw," zei Sam en hij trok zijn arm weg. Daana stuurde hij de plank naar beneden. "Ik heb zo'n gevoel dat je dat niets vond," zei hij lachend en hij hielp Airen van de plank af. Zelf ging hij erop zitten en zijn benen bungelden aan de zijkant naar beneden. "Je hebt geen luchtbenen, dat is duidelijk." Hij stak zijn tong uit en zweefde een beetje heen en weer. Lucht was leuk, net als grote hoogtes.

'Nee, het was echt fantastisch!' Ze lachte en het borrelende gevoel in haar buik was er nog steeds. Toen haar voeten de grond raakte zuchtte ze toch opgelucht.
'Je hebt wel gelijk, ik hoor thuis op de grond, niet in de hoogtes.' Airen lachte. Het was geweldig geweest. De wind, het uitzicht en de adrenaline die de hoogte haar bezorgde waren geweldig. Spanning en gevaar, twee dingen waar ze van hield. En vliegen bracht haar ze allebei. Helaas kon ze dat in haar eentje niet. Ze lachte naar Sam en ging weer op de rand van de fontein zitten.

Sam haalde zijn schouders op. Hij vloog nog steeds, want vliegen was fijn. Het board ging zachtjes op en neer en Sam genoot van de deining. Als de golven van de zee. Hij keek naar Airen. "Maar kan jij jezelf niet de lucht in schieten met dat blauwe vuur van je?" vroeg hij nieuwsgierig. Hij had het wel eens in films gezien, maar nog nooit in het echt. En hij had wel tegen sterke meesters gevochten als the Hurricane.

Er verscheen een stiekem lachje op haar gezicht. Ze grinnikte. 'Nee, dat gaat meestal niet zo goed.' De laatste keer dat ze dat probeerde fikte ze een half dorp af. Ze was zo onstabiel als maar zijn kan in de lucht. Met de grond onder haar voeten kwam ze toch wat heel beter vooruit. 'En wat doe jij in je dagelijkse leven?' Vroeg ze lachend. Ze nam hem kort op. Nee, deze jongen studeerde niet. En voor zover zij wist speelde hij ook geen Jizzball. Ze had hem op nog geen enkele poster gezien. Wat dan? Nou, zij deed ook niet echt wat. Ten minste, niets dat ze hem aan zijn neus kon hangen...

Daar ging de ik-vorm weer.

Sam keek even naar Airen. "Niet veel," zei hij. Hij kon natuurlijk niet vertellen dat hij over de stad waakte als the Hurricane, want dat moest geheim blijven. Zijn alter ego had al veel vijanden, mensen die hem gewoon aanvielen als ze hem zagen, dus was hij blij met de geheime identiteit. Als die ooit bij de verkeerde mensen aan het licht zou komen, dan zou hij onder moeten duiken. Glimlachend keek hij naar de lucht, waar hij het grootste deel van de tijd doorbracht.

Airen staarde de jongen intens aan. Ze had de leugen niet in zijn ogen kunnen ontdekken, maar toch had ze het gevoel dat Sam niet de waarheid sprak. Of, hij had werkelijk niets te verbergen of hij was werkelijk een fantastische leugenaar. Je moest goed je best doen om Airen een leugen voor te leggen. Ze staarde haar aan maar plots viel de man achter hem haar op. Enkele tientallen meters verderop stond een man in een lange zwarte jas haar aan te staren. Tegen een boom geleund, gedeeltelijk verborgen in de schaduw. Hij maakte een korte beweging met zijn hoofd en Airen begreep het seintje. Ze keek Sam weer aan. 'Ik moet er vandoor.' Ze lachte kort, tikte zijn arm aan en liep toen langs hem heen, in de richting van de man.

"Oké, tot ziens," zei Samwell. Hij volgde Airen even en keek naar de man bij de boom. Verdacht. Maar nu even geen superheld. Hij hervatte zijn grip op de bellen en stuurde ze met een grote grijns op zijn gezicht weer rond, terwijl hij bovenop een ander was gaan staan. Airen was een apart meisje, daar was hij wel al achter. Maar de Samwell van deze dubbele persoon zocht nooit iets achter mensen, dat was iets voor the Hurricane.

Airen keek kort over haar schouder naar Sam die op zijn surfboard wegvloog. Ze draaide zich terug naar de man. 'Wat moet je.' Zei ze brutaal.
'Ik wou alleen maar weten hoe laat de kermis begint.' Vroeg de man serieus.
'Om 23:24 uur.' Zei Airen zelfs nog een tikkeltje serieuzer.
De man knikte en haalde een pakketje uit zijn zak. Hij gaf het aan Airen. 'Laat het niet in verkeerde handen vallen.' Toen draaide hij zich om en liep hij weg.
Airen keek naar beneden, naar het pakketje in haar handen. ''Voor Airen'' Zei het. Ze sloot haar ogen en glimlachte. Bericht van Eléonore.

-------------------------------------------------------------------
Mocht het nog niet duidelijk zijn

EINDE (van deze meet dan)

Haar blauwe ogen volgde de luchtbellen die in de lucht zweefde. Luchtmeesters waren rustig, gecontroleerd en zagen alles in een ander daglicht dan aardemeesters. Aardemeesters zijn krachtig, arrogant en staan met beide benen op de grond. Hun zweefde niet bepaald. Wat moest ze hier nu doen? Waarom had Eleneoré gevraagd of ze hier naartoe wilde gaan om bepaalde dingen tot zich op te nemen? Om te kijken of ze over bepaalde dingen een heldere inzicht kreeg? Ze trok haar pet wat steviger over haar hoofd waardoor je haar blauwe ogen niet kon zien. Haar handen waren in haar blauwe vest gerust terwijl ze een beetje nonchalant schuifelde. Stacey was niet bepaald het voorbeeld van een meisje meisje. De meeste durfde haar niet eens te benaderen omdat haar blik altijd zo koud was als ijs. Haar ogen waren gericht op de fontein terwijl zij in diepe gedachten was verzonken.

Nathaniel slenterde met zijn soepele pas over het plein, de omgeving leek te krimpen terwijl hij daar liep met zijn zelfverzekerde houding en zijn helderblauwe ogen die alles om zich heen in hem opnamen. De mouwen van zijn overhemd waren opgerold, waarbij zijn armen vrij kwamen. Zijn zon gebruinde huid stak af bij het witte van zijn bovenkleding. Hij woelde onder het lopen even door zijn warrige haar en kwam tot de conclusie dat hij toch maar weer eens naar de kapper moest. Daar had hij gelukkig nu de tijd voor. Zijn blik gleed over het plein, van de luchtbellen van de fontein tot het meisje dat daar nonchalant rondwandelde. Ze leek niet te weten wat ze daar doen moest en was naast hem de enige die op het plein aanwezig was.

Een zucht rolde over haar lippen terwijl zij leek te piekeren wat ze hier nu precies moest doen. Hadden de vogels een speciale betekenis waar ze achter moest komen of had de fontein een geschiedenis waar ze van moest afweten? Wanneer zij ogen op haar gericht voelde keek het meisje op naar de jongen die naar haar keek op dat moment. Haar blauwe ogen waren zo kil dat als blikken hadden kunnen doden dan was de jongen die nu naar haar keek dood neergevallen. Voor enkele secondes bleef ze hem zo aankijken om hem te intimideren voordat ze zijn blik losliet en weer naar de fontein begon te staren. Stacey hield er niet van als mensen naar haar keken ook al was dat maar voor eventjes. Ook al keken ze gewoon omdat ze haar passeerde of omdat zij naast de jongen nog de enige was die hier stond. Het meisje beet voor kort op haar onderlip omdat het een soort van gewoonte was geworden. Ze kon net zo goed weggaan want uren naar de fontein staren zou haar niet helpen om te weten wat nu werkelijk haar taak was. Er was geen enkele luchtmeester te bekennen dus ze kon ook niet vragen wat de fontein nu precies inhield. Lastig allemaal vooral als je 'undercover' moest zijn en je niet eens wist wat precies je 'missie' is.

Nathan's blik was snel over het meisje heen gekeken, maar toen hij zich op de fontein richtte merkte hij dat hij wat over het hoofd zag en keek weer terug naar haar gezicht. Het meisje keek hem kil aan, voor geen enkele duidelijke reden en Nathan trok, niet erg onder de indruk, zijn wenkbrauwen op en keek weer weg, waarbij hij een ongelovig geluidje maakte, dat zowel als een uiting van pijn en als spot geïnterpreteerd kon worden. Zo, dat meisje had een koude blik. "Als blikken konden doden..' Mompelde hij voor zich uit, terwijl hij langzaam doorwandelde. Je moest ook niet in het midden van een plein gaan zitten als je niet wilde dat er naar je gekeken werd. Een spottend lachje lag om zijn gezicht en weer voelde hij aan zijn haar. Het werd toch echt te lang aan de bovenkant. Veel was er echter niet aan zijn haar te zien. Het was zo'n klein verschil dat je het alleen kon zien als het jezelf betrof.

De jongen leek zich niet echt geïntimideerd te voelen, hij leek helemaal niet onder de indruk te zijn van haar dodelijke blik. Dat was voor het eerst waardoor je zag dat haar ogen iets groter werden. Leek ze van haar stuk te zijn door het geluidje wat hij nu maakte of doordat hij zijn wenkbrauwen op had getrokken? Haar oren waren gespitst wanneer zij zijn lippen zag bewegen. Hij zei iets. Het meisje verstond het niet heel goed, iets in die richting van: blik, doden? Als blikken konden doden? Dat had ze nooit iemand eerder horen zeggen of dat kwam omdat de meeste meteen naar de grond keken en zo snel mogelijk wegliepen. Stacey liep in zijn richting, ja zo brutaal was het meisje wel. Een stuk kleiner als hem natuurlijk terwijl zij naar hem opkeek waardoor je haar grote, blauwe ogen nu duidelijk zag. "Ben jij een luchtmeester?" Vroeg ze brutaal terwijl haar gezicht vrij expressieloos uitzag. Voor kort bekeek ze hem en meteen had ze al spijt van zijn vraag want hij leek niet bepaald op een luchtmeester. Stacey had een soort van stereotype in haar hoofd. Een oudere man, kaal met een soort gewaad aan. Deze jongen was echter modern gekleed, beetje eigendunk. Ochja... niet geschoten is altijd mis.

Nathan remde direct af, om niet tegen het meisje aan te lopen en keek haar met verbazing aan, ze stonden nu wel heel dicht bij elkaar en hij moest naar beneden kijken om haar ogen te kunnen zien. Wat moest ze nou weer. Of hij een luchtmeester was? Waar haalde ze dat nou weer vandaan? Zonder dan ook antwoord te geven op haar vraag reageerde hij door te vragen waarom ze zich dat afvroeg. Na haar kort aan te kijken schoof hij haar met zijn getatoeëerde arm opzij en zette zijn weg voort. Hij keek kort op zijn horloge. Als hij doorliep, zou hij nog zonder afspraak bij de kapper terecht kunnen, anders moest hij een afspraak maken voor de volgende keer. Voor onzin had hij nu nog even geen tijd, vooral niet als die onzin een onderdeurtje was met een zeer grote mond, een grotere mond dan goed voor je was in deze tijden. Hij had echter geen tijd en zin om haar op der nummer te zetten, dus liep hij door.