De school - de trainingszaal

wacht zullen ze in een kroegje afspreken? Dan ka er misschien al wel iet stussen hun gebeuren en dat Raphaël dan een beetje kortaf doet naar haar ofzo...

Ja is goed, maak jij aan en begin je?
Dan antwoord ik dadelijk want ga even wat dingentjes doen

Ik maak aan maar moet nu eigenlijk weg dus heb geen tijd om ook te reageren :$

Raphaël schreef:

Ik maak aan maar moet nu eigenlijk weg dus heb geen tijd om ook te reageren :$

Oke dan reageer ik wel met me telefoon

Ik nu ook, in het cafe de vuurspuwer in de vuurwijk

New

Demi voelde een zenuwachtige kriebel in haar maag. Ze vroeg zich af hoe ze hier ooit bij was gekomen, het plan was eigenlijk belachelijk. Maar ze kon nu niet opgeven, daarvoor had ze er teveel moeite in gestoken. Ze zat samen met Remy in de trainingszaal, ze waren niet alleen, er waren nog wat mensen. Alleen Raphaël was er niet. Ze had hem tijdens de training tegen de coach horen zeggen dat hij vandaag, hier zou komen trainen. 'Hoe laat is het?' Vroeg ze voor de honderdste keer aan Remy, en ze keek naar haar nagels, maar die had ze al helemaal afgebeten.

"Drie seconden na de vorige keer dat je het vroeg," zei Remy grinnikend, maar wel op zijn horloge kijkend. Voor hun stukje had hij zijn arm al om Demi heengeslagen en zat hij lekker dicht tegen haar aan. Hij was wel een beetje zenuwachtig, want het was niet zomaar iets waar ze mee bezig waren. Hij verwachtte wel dat Raphaël hem iets aan zou willen doen, dus hij had zijn waterzak onder de bank gelegd. "Je moet niet zo zenuwachtig zijn," ging hij verder tegen Demi. "Alles komt goed en ik ben degene die zich zorgen zou moeten maken." Ze hadden netjes afgesproken hoever ze zouden gaan, al zou Remy veel doen voor het vernederen van Raphaël.

Raphaël was iets later dan dat hij had afgesproken met zijn vrienden. Een aantal van hen vonden het leuk om af en toe vriendschappelijk te trainen en een wedstrijd te spelen. Natuurlijk was Raphaël daar niet op tegen, bij zijn coach had hij aangegeven dat hij vandaag met andere mensen zou trainen. Dat was gelukkig geen probleem geweest. Zodra hij binnen liep kwamen er al een aantal vrienden op hem af. Ze begroette elkaar zoals gewoonlijk. Heel eventjes vlug keek hij de ruimte rond, het ontging hem niet dat Demi nogal intiem met een jongen op de bank zat. Echt goed had hij nog niet gekeken. Het irriteerde hem, dat zeker. Het was een week geleden. Had ze nu al een ander? Hij keek weer vlug hun kant op. Ditmaal zag hij dat de jongen Remy was. Nee. Iedereen maar niet hem, eigenlijk zou het hem niet moeten interesseren want hij had het immers uitgemaakt. Alleen kon hij er niet tegen dat ze zo snel verder was gegaan. Hij had altijd gedacht dat ze van elkaar hielden, alleen blijkbaar waren haar gevoelens niet zo diep geweest als die van hem als ze nu al weer met een ander zat. Oke deze gedachtes waren totaal hypocriet, hij had iets met Stacey, en dat was net zo snel gegaan als haar nieuwe relatie blijkbaar. Alleen hij kende Stacey daarvoor al, hun relatie -hoewel hij dat niet graag toegaf- was al ontstaan toen hij nog iets met Demi had gehad. Stacey was een van de redenen geweest waarom het uit was gegaan.

Demi keek Remy even lachend aan, 'Ik ben helemaal niet zenuwachtig' zei ze, maar ze oogde nog steeds gespannen. Op dat moment liep Raphaël naar binnen. Hij was zo knap, en toen ze hem zag voelde het als een steek in haar hart, het liefste rende ze nu heel hard weg en kwam nooit meer terug. Ze keek naar Remy met grote ogen, en beet op haar lip. 'Oké, misschien een beetje. Maar eigenlijk is dit een raar idee' zei ze, terwijl ze al haar wilskracht richtte op het niet kijken naar Raphaëls gezicht.

"Een raar idee en het is volkomen terecht, maar nu stoppen met daarover praten of hij hoort je," zei Remy lachend. Het viel hem tegen dat Raphaël met een vriendengroep was, het verbaasde hem zelfs. Zolang die zich er niet meer bemoeiden, was er niets aan de hand. Maar het legde toch iets meer spanning op het hele gebeuren. Aan Remy's gezicht was niet af te lezen wat er door zijn hoofd ging, hij zat gezellig tegen Demi aan op de bank. Wel was hij voor het eerst sinds de eerste ontmoeting met Raphaël gewoon gekleed nu ze elkaar tegenkwamen. Misschien dat het een pluspunt zou zijn, maar het zou in elk geval niets uitlokken over kleding, zoals de eerste keer.

Raphaël was aan de andere kant van de zaal gelopen. Hij had daar zijn sporttas neergegooid en zijn sweater uitgetrokken. Daaronder had hij een strak shirt aan waardoor je goed zijn spieren zag zitten. Vervolgens liep hij weer naar zijn vriendengroep, ze waren al begonnen met opwarmen maar Raphaël was hierheen gejogd en had dus niet echt een opwarming nodig. Heel eventjes keek hij weer naar Demi en Remy, hij besloot niet naar hen toe te gaan. Wat moest hij tegen haar zeggen? Ze had haar eigen leven nu, eentje waar Raphaël door zijn eigen toedoen niet meer bij hoorde.

Demi baalde ervan dat hij geen aanstalten maakte om naar hen toe te komen, want dat was leuk geweest, maar ze verzonnen wel wat anders. Ze plaatste haar blik weer terug naar Remy en glimlachte naar hem waarna ze een kusje op zijn wang drukte. 'Hmm.. we moeten zijn aandacht trekken' zei ze terwijl ze met haar vinger langs zijn kaak streek. 'Want hij gaat niet uit zichzelf hier naartoe komen' voegde ze daar nog aan toe en ze leunde nog iets dichter naar Remy toe.

Remy grinnikte en knikte. Hij probeerde niet te blozen, want het was toch wel leuk als een meisje je zoende. Maar hij hield zich in en drukte een zoen op haar wang, waarbij hij ook zijn andere arm om haar heen sloeg. "Je hebt gelijk, we moeten het wel uitlokken," zei hij. "Dan had ik me misschien toch extravert moeten kleden." Hij keek haar lachend aan en nam haar op schoot, zodat ze eventueel haar hoofd op zijn schouder kon leggen of iets dergelijks.

Raphaël probeerde niet naar Demi en Remy te kijken, het irriteerde hem mateloos dat ze zo openlijk zaten te zoenen. Toch vond hij het raar dat ze elkaar alleen op de wang kuste. Demi en hij hadden elkaar nooit zo gekust, hij wist ook vrij zeker dat hij dat niet wilde. En dat zij dat ook niet had gewild. De jongens waren al begonnen met hun training. Jason, een van de beste vrienden van Raph kwam naast hem lopen. 'Is dat niet Demi?' vroeg hij. Raphaël knikte alleen. Zijn kaak was redelijk gespannen, hij wist dat hij het Jason moest vertellen, Jason was de enige die hun relatie niet meteen veroordeeld had. Hij had geluisterd naar wat Raph voor Demi voelde en had altijd gezegd dat hij ervoor moest gaan. Jason zette dan ook nog steeds vraagtekens bij de breakup van Raph en Demi. Toen Raphaël niet verder antwoordde was dat voor Jason genoeg, het was niet het juiste onderwerp.

Demi voelde Raphaëls blik op haar, ze was er zo gevoelig voor geworden de afgelopen maanden dat elke beweging, elke blik van hem als een bliksemschicht door haar heenschoot. 'Gelooft hij het?' Fluisterde ze vragend tegen Remy, en ze streek even met haar lippen over zijn kaak. Ze voelde zich veilig bij hem, maar ergens voelde het niet goed om zo intiem te zijn terwijl de jongen van wie ze hield nog geen dertig meter bij heb vandaan zat. Ze leunde tegen Remy's borst en kon het niet laten toch even naar Raphaël te kijken. Toen ze zijn blik gevangen had, was het moeilijk om weg te kijken. Maar opeens werd ze boos op hem, op het feit dat hij haar zomaar had laten zitten, en zonder waarschuwing boog ze naar Remy toe en kuste ze hem vol op de mond. Dit had niets meer met het jaloers maken van Raphaël te maken, het liefste wilde ze hem pijn laten voelen, dezelfde als die zij gevoeld had, en ze hoopte dat het lukte.

"Volgens mij wel," antwoordde Remy zacht. Hij voelde dat het bij Demi toch niet helemaal lekker zat, dat kon hij voelen aan haar houding. Maar hij keek wel raar op toen hij gekust werd, vol op de mond. Hij kon zich niet herinneren dat ze er iets over hadden gezegd. Maar om het natuurlijk te laten lijken, kuste hij Demi zonder te veel aarzeling terug en met zijn armen om haar heen trok hij haar iets dichter tegen zich aan. Hij had zijn ogen gesloten en toen hij ze weer open deed en stopte met Demi zoenen, vroeg hij zich af hoe de Raphaël nu zou kijken, maar hij zocht geen contact met de jongen. Hij was een beetje stil van de verrassing en het moment.

Oke dit ging daadwerkelijk te ver vond Raphaël, hij wist dat sommige mensen zouden denken dat Demi zich door iedereen liet nemen. Al zag Raphaël dat heel erg anders. Hij wist dat dat zeker niet zo was. Alleen kon hij er niet tegen dat ze zo zaten te zoenen. Dat deed je gewoon niet zo in het openbaar waar iedereen bij was. Het was redelijk druk in de zaal vond Raphaël. Hij hield zichzelf voor dat hij niet om zijn eigen gevoelens naar hen afstapte maar omdat hij vond dat ze te klef waren. Hij stond voor hen. 'Sorry maar kunnen jullie elkaar ergens anders gaan bespringen? Sommige van ons proberen te trainen,' zei hij een beetje bot, hij richtte zich vooral op Remy. Demi durfde hij niet aan te kijken.

Remy stond op en keek omhoog naar Raphaël. "Bespringen?" vroeg hij met opgetrokken wenkbrauw. "En als je het niet wilt zien, dan kijk je maar niet. Je wil toch trainen, dan ben je daar drukker mee dan met om je heen kijken." Hij ging weer naast Demi zitten en sloeg zijn armen om haar heen, om haar nog een zoen te geven. Na de eerste kon het geen kwaad meer, vond hij. Demi zou hem wel onopvallend knijpen als ze vond dat hij te ver ging. Maar dit leek hem het slimste om Raphaël jaloers te krijgen.

Demi was Remy alweer helemaal vergeten toen Raphaël aan kwam lopen, maar van al die dingen die ze tege Raphaël wilde zeggen, kwam er niks over haar lippen. Gelukkig zei Remy wat ze hadden afgesproken. Toen Remy weer naast haar neeplofte voor een tweede zoen was ze nogal overdonderd. Het voelde niet goed, niet nu Raphaël zo keek, en ze wilde bijna stoppen met het plan, maar ze legde haar hand op Remy's wang en kuste hem terug. Dat mensen het zagen kon haar niks schelen, het waren er niet zoveel en de meesten kende ze toch niet, het waren geen vrienden van haar en dat zouden ze nooit worden.

Remy verwachtte dat het zo langzamerhand wel genoeg zou zijn om Raphaël jaloers te maken. Hij stopte en keek Demi alleen even aan, om haar vervolgens een knuffel te geven. Raph negeerde hij, want hij wist dat hem dat alleen maar meer zou ergeren, zoals de bedoeling was. Toch verwachtte hij elk moment een vuist in zijn gezicht, of een dikke straal water. Maar het maakte hem niet zoveel uit, hij hielp een goede vriendin en daar had ze recht op.

Raphaël moest zich inhouden om Remy niet van Demi los te trekken en hem helemaal in elkaar te slaan. Hij had zijn vuisten gebald maar hij hield zich in. 'Ik had meer van je verwacht Demi. Je laat je ontzettend gebruiken,' zei hij tegen haar. Tegen Remy sprak hij niet, indirect beledigde hij hem natuurlijk ook met zijn woorden. Hij opperde natuurlijk dat Remy haar gebruikte na hun breuk.
______
Het lijkt me trouwens handig om een beetje een volgorde aan te houden zodat de meet niet verder gaat als iemand eventjes niet kan reageren ofzo... Of niet handig??

Demi had haar ogen op Remy gericht, en terwijl Raphaël sprak luisterde ze, waarna ze haar woorden afwoog. Ze stond op en keek Raphaël aan, waarbij haar hart even stilstond. 'Jij hebt hier niets mee te maken. Jij liet mij zitten. Jij hebt het uitgemaakt...' zei ze met haar normale, emotieloze toon. Haar ogen stonden koud, en ze balde haar vuisten. Daarna keek ze om naar Remy, en ging op de bank zitten. 'Zeg niet wat ik moet doen, of wat ik doe, want jij weet er niks van af' zei ze nog tegen Raphaël. Ja, het deed even pijn, maar ze wilde het kwijt, en ze moest de rol van het boze ex- vriendinnetje dat helemaal klaar was met hem aanhouden.

---
Demi - Remy - Raphaël??

Ik vind goed

De indirecte belediging deed Remy niets, want dat deed Raphaël wel vaker en hij deed hetzelfde bij hem. Maar hij vond niet dat Raph gelijk had met zijn worden. "Heb jij haar dan niet gebruikt? Dat is wat je eigenlijk suggereert met die opmerking van je," merkte hij op. "Ik doe dat in elk geval niet." Want eigenlijk was het Demi die Remy gebruikte, maar dat hoefde Raphaël nog niet te weten. Dat moest hij misschien ook maar nooit weten.

Raphaël rolde met zijn ogen. 'Nee, ik hield van haar, en ik zie dit meer als een kut streek van jou om mij te pakken. Want dat is waar je werkelijk mee bezig bent,' zei hij tegen Remy. Daarna keek hij eventjes kort naar Demi. 'Ik vind het vervelend voor Demi dat ze zich daarvoor laat gebruiken maar ze heeft gelijk, het zijn niet mijn zaken,' ging hij verder. 'En als jullie het niet erg zouden vinden, ga dan met elkaar lopen stoeien waar niet iedereen het kan zien, zo laat je Demi ook nog een beetje in haar waarde Remy,' zei hij als laatste nog. Vervolgens liep hij terug naar de groep mensen waarmee hij hier was gekomen, hij ging trainen. Daarvoor was hij hier, Demi en Remy gingen hem niets aan.

Demi vond het raar dat er zo over haar gepraat werd waar ze zelf bij zat, alsof ze zelf niks kon beslissen of doen. Maar toen hij zei dat hij van haar hield slikte ze toch geschrokken. Houden van? Dat was meteen zo'n grote uitspraak, en ze keek hem met grote ogen aan. 'Hield je van me?' vroeg ze met een piepstem, bijna niet te verstaan, en waarschijnlijk deed hij dat ook niet want de emoties leken een beetje over te slaan hier. Ze stond op van de bank, niet echt met een bepaald doel of iets wat ze ging doen, ze stond daar maar en keek van Raphaël naar Remy. Toen liep Raphaël weg en keek ze weer naar Remy. 'Wat nu?' vroeg ze.

Als Remy een zenuwtrekje had gehad, dan had hij nu raar staan knipogen. Hij was nog nooit zo kwaad geweest op iemand. "Egoïstische zak die je bent," schreeuwde hij en met een snelle beweging schoot hij het water uit de water zak onder de bank in een messcherpe ijspegel op Raphaël's keel af. "Je hebt geen idee van wat hier gaande is. Dit was Demi's idee, zij kwam naar mij om te vragen of ik kon helpen en ik heb ja gezegd omdat zij zo ongeveer depressief was en jij als egoïstische zak op je plaats gezet moest worden. Dat soort dingen kan je niet tegen iemand zeggen, Raphaël, al helemaal niet als je daarna gaat zeggen dat je van haar hield."

Raphaël was vandaag intens dankbaar dat Jason mee was gekomen. Van een afstandje had hij gevolgd wat er met de drie gebeurde en aangezien Raphaël met zijn rug naar Remy en Demi toe stond zag hij de ijspegel die op hem afsuisde niet aankomen. 'BUKKEN!' riep Jason hem toe, en aangezien Raph op zijn beste vriend vertrouwde liet hij zichzelf naar de grondvallen. De ijspegel suisde langs zijn arm en liet een lange bloederige streep achter. Maar dat was beter dan dat het ding zijn rug of keel had geraakt. Hij liet de ijspegel smelten zodat niemand ermee gewond zou raken. Hij stond weer op en draaide zich om naar Remy. Jason was naast hem komen te staan en zijn handen gloeide rood op van het vuur wat hij kon gaan sturen. Jason zou hem altijd helpen in een gevecht, hoe oneerlijk dat ook kon zijn. 'Remy, doe normaal,' zei Raphaël, hij hield niet zo van vechten en zou zich dus ook niet zomaar in een gevecht storten. Maar hij was furieus op Remy. Ook geloofde hij geen woord van dat wat de jongen zei, natuurlijk zou Demi dat niet doen. Alleen schrok hij wel van het feit dat Demi blijkbaar depressief was geweest. Heel kort keek hij naar Demi maar al snel verlegde hij zijn aandacht weer naar Remy.

Demi keek verbaasd om naar Remy, Depressief? seinde ze met haar ogen. Dat was niet waar, ze was verdrietig en boos geweest, maar depressief was wel heel erg overdreven. Ze wist al dat er een gevecht zou komen, maar nu het eenmaal bezig was vond ze het toch wel eng. Wat nou als iemand echt gewond raakte? Ze stond toch maar klaar om aarde te sturen, mocht het nodig zijn. Niemand wist hoe sterk ze daadwerkelijk was, maar ze kon echt veel aarde sturen, alleen het was niet handig om erg veel kracht uit te oefenen. Ze voelde Raphaëls blik en keek hem aan, waarna ze kort haar hoofd schudde. Nee, ze was niet depressief geweest.

Remy dacht na over wat hij allemaal had gezegd. Demi was niet depressief geweest, maar in zijn woede had Remy gewoon het woord gezocht dat het meeste impact kon hebben. En zo was hij bij dat woord gekomen. Hij kon wel zien dat Raphaël hem niet geloofde. "Vraag het haar zelf maar," zei hij. "Vraag het en ze zal je uitleggen waarom ze op het idee kwam. En weet je wat het rare toeval was, dat was de dag nadat wij elkaar tegenkwamen op dat strand. Nee, niemand zal jou inderdaad mogen na een relatie, dat snap ik wel, dat weet ik nu zeker. Vraag me ook niet waarom Demi alle moeite doet om jou terug te krijgen, dat is me een groot raadsel." Hij sloeg zijn armen over elkaar en keek even naar de vuurmeester, niet onder de indruk. De enige hier van wie hij een beetje vrees had, was Raphaël zelf, verder was hij goed genoeg om ze aan te kunnen, vond hij zelf.

Raphaëls ogen schoten van Remy naar Demi en weer terug. 'Is het waar?' vroeg hij haar toen. Hij keek Demi aan, zijn ogen hadden zich een beetje vernauwd tot streepjes. Het idee dat Demi met Remy was alleen om hem terug te krijgen stond hem niet aan. Demi had moeten weten dat hij op die manier nooit bij haar terug zou komen. Bovendien, hij had Stacey.