De school - de trainingszaal

Demi voelde de blikken op haar gezicht en ze trok haar muren op, op haar gezicht stond geen emotie, en ze wist niet wat ze moest zeggen. Verdere uitleg geven hielp niet, het zou alles niet beter maken. 'Ja...' zei ze, en je kon het gemis van verdere woorden in de lucht voelen hangen. Ze keek naar Raphaël en beet op haar lip. Opeens voelde ze zich heel klein, niet omdat hij zoveel ouder was of omdat hij haar zo boos aankeek, maar omdat ze zichzelf zo stom voelde. Ze had dit nooit moeten doen, het was een slecht idee geweest.

"Ach, jij zal toch niet verbeteren," zei Remy. Hij sloeg een nu weer vriendschappelijke arm om Demi heen en zei: "Kom, we gaan en dan kan hij nadenken." Hij keek Raphaël nog eens keer hatend aan en probeerde daarna Demi mee te nemen, de gymzaal uit en misschien ook wel even weg van school. Raphaël kon de pot op. Remy had echt geen idee wat Demi in de jongen zag. Moest hij haar vertellen van dat gesprek dat ze hadden gehad op het strandje over ex'en. Misschien dat ze dan wat meer zou begrijpen wat hij bedoelde.

'Remy hou je er buiten. Je hebt totaal misbruik van de situatie gemaakt, het was Demi's fout om het te vragen en de jouwe om toe te zeggen dus je laat haar nu los of ik mep je helemaal in elkaar,' zei hij dreigend tegen Remy. 'Ik wil met haar praten,' zei hij vervolgens. Hij wilde ook echt met haar spreken, hij wilde weten waarom ze zoiets zou doen. Alleen moest ze eerst weg zien te komen van die eikel van een Remy. Hij was boos op de jongen, hij nam het Remy meer kwalijk dan Demi. Want die was blijkbaar in een situatie terecht gekomen door hem waarin ze zich genoodzaakt voelde om te doen wat ze deed. Dat maakte natuurlijk niet dat Raphaël niet boos op haar was alleen kon hij dat meer begrijpen dan van Remy, hij had volwassen moeten zijn toen zij het niet was geweest.

Stacey kwam met haar handen in haar vast aangesjokt terwijl zij al een aantal stemmen hoorde discussiëren. Wat was er aan de hand? Ze liep de trainingszaal binnen om eens te kijken waar al het lawaai vandaan kwam. Haar bruine lokken waren in een staart gebonden omdat het gewoon makkelijker zat. Daar zag ze Remy staan, een meisje die ze nooit eerder had gezien en Raphaël. Meteen kwam de gedachte van de kus waardoor ze haar wangen voelde gloeien. Met een pokerface kwam ze aangelopen. "Wat is hier aan de hand?" Ze keek de jongens beide aan. "Remy... Raphaël... Waarom zijn jullie ruzie aan het maken? Trouwens Remy lang niet meer gezien" Haar stem klonk iets vriendelijker maar haar gezicht bleef emotieloos zelfs naar Raphaël toe. "Vallen deze jongens je lastig?" Vroeg Stacey naar het meisje want ze leek zich helemaal niet op haar gemak te voelen. Ze probeerde geen emotie toe te laten alleen hielp dat lip bijten er niet echt bij. Of je deed het goed of je deed het niet goed. Zij liet toch nog trekken zien waardoor je meteen wist dat er iets speelde bij haar. Het moest iets met de twee jongens te maken hebben.

Demi rukte zich los van Remy toen hij een arm om haar heensloeg. Ze kon heus zelf wel bepalen wat ze deed. Toen zei Raphaël dat hij met haar wilde praten en keek ze hem aan met zo'n blik van: Dat meen je niet! Net op het moment dat ze boos naar beide uit wilde vallen kwam er een vreemd meisje binnenlopen die Raphaël en Remy blijkbaar kende, en toen ze Demi vroeg of de jongens haar lastig vielen kreeg ze heel erg de neiging om "ja" te zeggen. Maar ze deed het niet. 'Nee hoor, ik denk dat ik hen eerder lastig val en misschien moet ik ze maar met rust laten' zei ze bars, en niet erg meisjesachtig. Ze had het gehad met haar onzekere gedoe, en had in haar hoofd de beslissing gemaakt om maar zo snel mogelijk een einde te maken aan dit gedoe en Raphaël te vergeten.

Remy keek op. "Hé, Stacey," zei hij vrolijk en toen keek hij weer kwaad naar Raphaël. Dat Stacey hem ook kende viel hem zwaar, puur en alleen omdat hij Raphaël niet mocht. "En als je nu eens na zou gaan denken over de reden waarom Demi naar mij kwam, hè," ging hij verder tegen Raphaël. "Misschien zou het dan in die harde kop van je doordringen dat er meer aan de hand is dan jij snapt, maar dat het wel jouw schuld is." Hij draaide zich om en begon weg te lopen. Bij Demi stopte hij nog even en keek haar aan. "Sorry, maar volgens mij moet je het alleen met hem uitpraten. En praat het goed uit." Daarna liep hij door en al snel was hij uit de zaal verdwenen. Hij voelde zich wel schuldig tegenover Demi, want die was naar hem toegekomen, maar hij moest gewoon weg.

Sorry jongens, ik kan geen boze mensen spelen.