Raadselachtige vlakte der kruiken

Het regende pijpenstelen terwijl Remy over de vlakte liep. Het regende en het was donker, want de zon was al ondergegaan achter de muur, die in het oosten ver boven de gebouwen uit stak. Remy vond dit een rare plek. De kruiken lagen er allemaal nog, maar overal om je heen zag je ook de verschillende gebouwen van de wijk Aardeheuvel en je zag de donkere contouren van de muur, op sommige plaatsen van onderaf beschenen door de straatverlichting. Remy sprong van kruik naar kruik. Hij werd niet nat en gleed niet uit. Hij werd niet nat, omdat hij de regen weg stuurde voor het hem raakte en hij gleed niet uit omdat hij zichzelf steeds vast liet vriezen aan de kruik waarop hij landde. Dezen waren namelijk ook nat en vaak glad. Maar Remy deerde het niet. Hij was hier per ongeluk terecht gekomen, deze wijk kende hij niet zo goed, maar was hier nu gebleven. Uiteindelijk zou hij wel naar huis gaan, maar nu nog niet. Deze plek was te fascinerend. Toch was het een raar gezicht om een jongen in een strak shirt met een diepe V-hals en een korte broek helemaal droog van kruik tot kruik te zien springen. Op zich was er niemand op het veld, dus het maakte niet veel uit voor Remy, voor wie dat soort dingen toch al nooit uitmaakten.

Haar haren plakte aan haar gezicht ofja eerder de losse plukken want ze had haar haren in een vlecht gebonden. Ze droeg geen makeup maar wel een speciale aardestuurkostuum. Het was een strak pak met aardtekens erop met stukken metaal erin verwerkt en verschillende groene kleuren kwamen erin terug. Ze sloot haar ogen terwijl ze de regendruppels op haar gezicht voelde druppelen. Ze had het kouder gekregen door dit verschrikkelijke hondenweer. Ze ademde regelmatig in en uit terwijl ze met haar blote voeten begon te voelen. Ze graafde haar modder in het natte modder om een met haar element te zijn. Doormiddel van deze techniek kon ze zo een mol horen graven om zich een baan te vinden onder de grond. Regenwormen die omhoog kropen naar de oppervlakte en... Voetstappen!
Stacey opende haar ogen en haar mondhoeken gingen omhoog.
Een aardemeester? Meestal was het een gewoonte diegene te verrassen om zo een speels gevecht te beginnen. Ze gleed over de grond, surfde als het ware over de modder en schoot een rotsblok zo uit de grond. Daar in de verte zag ze iemand staan maar ze liet de rotsblok op de grond kapot vallen.
Een watermeester?
Stacey kwam tot stilstand, een aantal meters van hem vandaan.

(Probeer niet steeds op een nieuwe regel te beginnen )

Juist toen Remy landde, viel naast hem het rotsblok kapot. Hij schrok en viel van de kruik af. Zijn voet zat alleen nog vastgevroren, dus hij kwam in een pijnlijke houding op de grond terecht. Zodra hij los was keek hij om zich heen. De val had gelukkig geen pijn gedaan, misschien een paar schrammen opgeleverd. Iets verderop zag hij een meisje staan. "Vind je dat normaal ofzo?" vroeg hij verontwaardigd. Nu mocht hij niet zeuren, hij kon ook op allerlei manier aandacht trekken, maar hij gooiden nooit water op iemand af, zodat diegene zich rot zou schrikken. Hij ging staan en bleef op een afstandje naar het meisje kijken, zich nog steeds afvragend waarom iemand dat deed. Had hij nu niet eigenlijk een waterstraal terug moeten sturen? Het was simpel genoeg, door de regen was overal om hen heen water te vinden en hij was duidelijk in het voordeel, vond hij zelf. Het meisje kon er natuurlijk anders over nadenken.

Haar blauwe ogen keken hem kil aan zonder enige spijt van het kleine ongelukje. Hij hoorde hier niet eens dus ze ging haar excuses niet aanbieden. "Ik verwachtte iemand van hetzelfde element. Het is een traditie als hier meestal meerdere aardestuurders zijn dat we beginnen met een aanval en zo een soort van oefengevecht beginnen. Zo trainen wij op onverwachtste dingen waar jij blijkbaar nog aan moet werken" Een waterstuurder, ze vond het echt bijzonder dat hij zich hier bevond. "wat dacht je ervan vreemdeling? Wil je met mij een oefengevecht als wraak op zojuist dat kleine ongelukje wat ik heb veroorzaakt? Of heb ik te maken met iemand die bang is om tegen een aardestuurder op te nemen?" Haar stem klonk als een uitdaging en ze wilde altijd eens weten hoe het zou zijn om te oefenen met een ander element.

Remy hield niet echt van dit soort mensen. "Ik maak er liever een echt gevecht van," zei hij en hij vormde de regen om tot een bal die hij op haar afschoot. Daarna ging hij een stukje verder staan. Door de regen kon hij heel veel, maar dat zou zij ook kunnen doordat er heel veel aarde was en de kruiken zouden ook in haar voordeel werken. Eigenlijk had Remy hier ook helemaal geen zin in, maar mensen die op deze manier tegen hem praatten, vooral met een kille, spottende ondertoon, die leerde hij graag een lesje. Hij voelde elke afzonderlijke regendruppel in de buurt. Dat was iets wat hij van zijn opa had geleerd, al het water in de buurt echt voelen. Zo kreeg je het beter onder controle. Toch was het raar. Water was opeens overal en hij hoefde niet naast een plek met water te gaan staan om iets te kunnen. Dat wat hij nodig had haalde hij gewoon uit de lucht om zich heen, alsof hij het tevoorschijn toverde.

Wanneer hij een bal met water op haar afschoot maakte ze een meteen een schild van modder. "Is iemand op zijn teentjes getrapt? Maar zo'n gevecht sla ik niet af" Stacey was gewoon geen aardig meisje en dat zou ze ook niet worden. Ze vond het wel fijn dat ze mensen kon irriteren. Haar mondhoeken gingen iets omhoog. "Het voordeel is dat het regent en overal water is. Het nadeel is dat de aarde onder jou eigenlijk een modderpoel is geworden" ze maakte van het modder verschillende soorten tentakels die bij hem begonnen in te slaan. Dit deed ze allemaal van een afstandje door gewoon zich goed te concentreren en met haar vingers te werken.

"Dan moet je je bedenken dat modder ook water is," zei Remy en hij maakte dezelfde soort tentakels van modder, waarmee hij die van het meisje wegsloeg. Als een tentakel van haar te dichtbij kwam, blies hij er tegenaan en het water in de tentakel bevroor, waarna ze uit elkaar vielen. Toch kon hij niet voorkomen dat hij een klap tegen zijn been kreeg. Er was al snel een rode striem te zien, maar Remy nam zich voor die zo snel mogelijk te helen, zodra dat kon. Met één hand de tentakels omvormend tot een muur, greep hij naar het handvat in zijn broekzak. Hij stuurde er wat water doorheen en bevroor het, zodat hij zijn prachtige ijszwaard weer had. De muur viel omlaag en Remy rende op het meisje af, haar aanvallen ontwijkend.

"Een waardige tegenstander met ook nog eens intelligentie, ben ik niet gewend" Het fascineerde haar hoe hij haar aanvallen blokkeerde en zelfs een aantal tentakels van haar vernietigde. Heel interessant. Ze bekeek zijn zwaard en grijnsde. Modder was heel handig want nu kon ze. Ze begon te draaien met haar armen en de modder begon ook te draaien en te draaien. Langzaam begon het te stijgen en leken het op moddertornado's alleen niet door wind aangestuurd maar door haar bewegingen voortgezet. Er omringde wel meer als 6 modder tornado's om hem heen, veranderde in een golf van modder en wilde hem daarmee overspoelen als een gigantische tsunami. Ze wilde eens testen hoe hij met zo'n situatie zou omgaan.

Remy glimlachte. Het meisje was weer vergeten dat hij de modder ook kon sturen. Hij hield de golf tegen en probeerde hem terug te duwen. Alleen duwde zij ook nog, dus hield hij alleen stil. Remy liet zijn zwaard vallen om extra kracht bij te zetten. Dat pakte goed uit, min of meer. Hij duwde het water aan de kant van het meisje uit de golf, dus nu kreeg het meisje een golf water naar zich toe. Maar hij werd op zijn beurt bedekt onder een laag zand. Remy proestte en waste zich snel schoon met de regen. Dit duurde een tijdje en hij hield zich vooral bezig met het wassen.

Hij hield haar tegen en dat irriteerde haar mateloos. Ja hij was sterk maar dat ging ze niet toegeven. Ze zette door en blijkbaar kreeg hij een laag modder over zich heen. Stacey lachte maar toen ze overspoeld werd door water verging haar gelach. "Ah bah!" Ze schudde zich maar ze was toch al doorweekt door de regen. Nu was ze letterlijk een verzopen kat. Uit haar handschoen schoot ze een metalen ketting die om zijn enkel wikkelde en trok eraan zodat de jongen als het goed was in de modder zou vallen. "Altijd opletten wat je vijand nu gaat proberen, nooit je waakzaamheid vergeten want daar gebruiken ze altijd hun voordeel mee zoals ik nu"

Remy viel inderdaad en hij landde languit in de modder. Maar veel tijd om zich te herstellen had hij niet nodig. Hij kwam weer overeind, stuurde de modder van zich af en vormde van een groot aantal regendruppels een scherpe waterstraal, waarmee hij de ketting brak. "Ja, maar ik had hier ook helemaal niet om gevraagd," zei hij. Hij bevroor de modder om zich heen, zodat het meisje ze niet kon besturen. Hij trok de regen om zich heen weer naar zich toe, waar hij het tot een bal vormde. Zo wachtte hij op wat het meisje ging doen, nog steeds lichtelijk geïrriteerd door dit ongewilde gevecht in de stromende regen. Doordat hij nu bezig was met het meisje, was hij niet meer droog gebleven, omdat hij zich op andere dingen had geconcentreerd.

Een gemeen lachje ontglipte haar lippen terwijl ze naar de jongen keek die languit in de modder lag. “Niet omgevraagd? Jij bent een rare vogel. Ik vroeg of je met mij wilde oefenen en je had gewoon simpel nee kunnen zeggen. Je bent toch niet je tong verloren of wel?” Ze deed haar armen over elkaar rusten en keek hem onbegripvol aan. “We kunnen het gevecht ook gewoon staken want we zijn nu zo doorweekt dat mijn kleren nu zwaar aanvoelen” Ze wilde niet eens weten hoe zij er nu uitzag.

Remy rolde met zijn ogen. "Dan moet je de volgende keer op je toon letten," zei hij bits. "Want daaruit was duidelijk op te maken dat je vroeg om een pak slaag." Hij vuurde de bal op haar af en vormde meteen een nieuwe, nu half van ijs. Deze liet hij weer tussen zijn handen zweven. "Ik denk dat je met een pedagoog moet gaan praten, die kan je leren op een normale toon tegen mensen te praten." Remy was echt kwaad. Hij vuurde ook de halve ijsbol op haar af en verzamelde alle modder om hem heen onder zich. Op de moddergolf die zo ontstond, surfde hij naar haar toe. Hij hield de modder goed onder controle, zodat het meisje de golf niet over kon nemen.

"Op mijn toon?" Stacey trok haar rechterwenkbrauw op en lachte hem gewoon in zijn gezicht uit. Deze jongen had echt issues, zij kon haar persoonlijkheid niet veranderen. Stacey deed een stap opzij waardoor de bal haar op een haar miste. "Volgende keer wat vlugger zijn" Hij was dus nog niet uitgespeeld en Stacey was het nu wel een beetje zat. Zij liet alle modder om haar heen rusten en verharde het zodat ze nu een standbeeld van aarde was. Zijn golf kwam eraan en alleen wat Stacey deed was met haar voet op de grond stampen waardoor een heel stuk aarde naar onderzakken zodat er een groot gat ontstond waar hij erin zou glijden als het allemaal zo verliep als zij dat wilde.

Remy zag het gat te laat en hij kon alleen nog maar de modder onder zich naar voren sturen. Zo gleed hij over een brug over het gat en landde voor het meisje. Hij keek raar op toen hij het aarden monster zag staan. Met veel moeite verzamelde hij heel veel water om zich heen en gooide het naar het meisje. Hij bleef het op haar af sturen en hield niet op. Het regende in de directe omgeving van hem niet meer, niet zo'n heel groot gebied, maar al het water werd meteen naar de lange slang gezogen die nog steeds naar het meisje golfde. Remy probeerde zo de aarden huid van haar af te spoelen, want het zou nog vervelend kunnen zijn, omdat ze dan haar lichaam kon sturen.

Haar mondhoeken krulde omhoog, wat dacht die jongen? Dat een beetje water haar versteende aarde kon laten weken? Dat had hij dus verkeerd gedacht. Ze hief haar armen omhoog en toen omlaag en liet de grond onder zijn voeten zakken en wanneer hij genoeg was gezakt verharde zij de grond weer en zag je alleen nog maar zijn hoofd. "Je moet niet zoveel focussen op mij maar opletten wat onze volgende zet is" eens kijken hoe hij zich nu ging bevrijden in deze situatie. Door zijn aanvallen was er niet meer veel over van haar bescherning en ze besloot de aarde van haar huid los te laten.

Remy zat vast en dat haatte hij. Maar zijn hoofd was nog vrij en het meisje was drijfnat. Zonder te letten op wat ze zei, begon hij te blazen. Met zijn koude adem mee trok een spoor van ijs over de natte aarde naar het meisje. Niet veel later bevroor al het water dat op haar zat en elke regendruppel die erop viel, bevroor ook. Zo ontstond redelijk snel, dankzij de grote hoeveelheid regen, een dikke lag ijs over haar heen. Ondertussen voelde Remy het gat waar hij in zat langzaam vollopen met water. Het ging langzaam, maar straks was er genoeg water en dan kon hij proberen of hij kon sturen. Vanuit zijn oogpunt zat het meisje in eenzelfde situatie als hij, gevangen in een element waar ze niets mee kon.

Haar lichaam begon te trillen toen het ijs begon te bevriezen. Haar haren vormde net als ijspegeltjes en er kwam als het ware een laag ijs over haar heen. Beweging ging nauwelijks maar ze hield de aarde onder controle, verharde het en zorgde ervoor dat het water er niet doorheen kon. Dit vond ze dus totaal niet meer leuk en het meisje begon te klappertanden. "W-appen-s-stil-s-stand?" Kreeg ze er met veel moeite uit want ze kon zo zij hoofd in tweeen splijten maar hij kon haar laten onderkoeling en ook haar laten sterven. Beide zaten ze in een situatie waar ze niet aan hadden gedacht.

"Hmm, daar moet ik over nadenken," zei Remy. Ergens leek het hem wel beter, maar nu zat hij er helemaal in. Met zijn vingers en zijn hoofd stuurde hij het water in het gat omhoog. Het ging moeizaam, maar uiteindelijk begon hij langzaam omhoog te schuiven. Hij schaafde zijn armen en benen aan de wand en hij hoorde zijn kleren scheuren. Voor de zoveelste keer in zijn leven was hij blij dat zijn oma hem had leren helen. Zodra zijn armen vrij waren, trok hij zich verder uit het gat. Hij keek naar zijn lichaam. Hij zag heel veel kleerscheuren en schrammen, maar hij was vrij. Hij hief zijn armen op en stuurde het ijs rondom het meisje omhoog, zodat ze een stukje boven de grond zweefde. Hoger kwam hij niet. Daarna hing hij haar ondersteboven. Met een duivelse grijns keek hij haar aan en hij dreigde het ijsblok als hamer te gebruiken. Maar zo was hij niet. Hij ademde diep uit en liet alle kracht over het water varen. Het ijs werd weer vloeibaar en het meisje was vrij. Remy ging zitten en heelde met de regen zijn wonden.

Haar pupillen werden groter toen hij zei dat hij daar nog over moest nadenken. Een zucht rolde over haar lippen maar zelfs haar vingers bewegen was pijnlijk. Wat haatte ze dat het regende anders was dit nooit gebeurd. Hij had zijn voordelen. Ze keek hulpeloos hoe hij zichzelf bevrijdde en haar zo liet zweven. Stacey hield haar kaken stevig op elkaar en ze wilde het liefst een drijfzand creeeren maar zij hield het in. Ze liet zich gewoon op de kop hangen zonder zich te verzetten. Hij liet het ijs versmelten in water en ze viel zo in de modder. Stacey rilde nog lichtjes maar besloot om toch op te staan. "Touse. Ik heb dit verdient." Ze liep naar hem toe en reikte haar hand uit. "Ik moet je complimenteren. Je weet de regen naar jou voordeel te werken, ik ben Stacey" alsof dit gevecht de normaalste zaak ter wereld was. Je kon haar persoonlijkheid niet veranderen, zo was zij nu eenmaal.

Remy keek haar aan en heelde de laatste wond. Daarna stond hij ook op en schudde de hand. "Inderdaad, je had het verdient," zei hij. "Ik ben Remy, aangenaam. Heb jij nog ergens wonden of blauwe plekken?" Er verzamelde zich al water om zijn hand terwijl hij keek of hij zelf iets kon vinden. "Ik hoop in elk geval dat je nu iets geleerd hebt?" Hij keek haar weer met opgetrokken wenkbrauw aan, het water nog steeds om zijn hand. De regen plensde nog op hen neer en Remy was bezig zijn waterafstotendheid terug te krijgen. Terwijl hij zichzelf droogstuurde, zorgde hij ervoor dat hij niet opnieuw nat werd door de regen.

Het bleef maar regenen en dat irriteerde het meisje mateloos. Ze had echt behoefte aan een warme douche, nieuwe kleren en dat schoongevoel. "Remy" herhaalde ze zachtjes voordat ze haar hand terugtrok. "De volgende keer zal ik het potje winnen, je hebt geluk dat het regent" je merkte aan haar woorden hoe geweldig zij zichzelf vond. Een slechte karaktereigenschap, echter had Stacey vele slechte eigenschappen. "Wonden?" Ze keek hem voor kort wantrouwend aan. Ze vertrouwde het nooit als iemand haar wilde helen, waarom wilde diegene haar helpen? "Is niet nodig... De schrammen en paar wondjes helen wel met de dagen. Maar umh ik weet dat water jou element is... Alleen ik ben niet van plan om nog langer hier te blijven. Ik ben van top tot teen doorweekt"

Nee, ze had dus niets geleerd, constateerde Remy. "Oh, laat mij maar," zei hij en hij stuurde het water uit de kleren van het meisje. "Heb jij trouwens mijn linkerschoen gezien?" vroeg hij, gebarend naar zijn sok, waar geen schoen meer omheen zat. "Ik kan me niet herinneren dat ik die kwijt geraakt ben. Misschien zit hij in het gat, of hij steekt ergens uit de modder." Hij vond het raar dat het meisje niet geheeld wilde worden. De meeste mensen wilden zo snel mogelijk van de pijn af en wilden voorkomen dat het tijdens het helingsproces zou gaan jeuken. Moest hij het nou moedig vinden van dit meisje, of gewoon dom. Hij vond het tweede logischer, want het meisje had een te hoge dunk van zichzelf.

Wanneer hij al het water uit haar kleding haalde keek ze verbaasd op. Water was een vrij handig element in de regen. "Bedankt" Dat kwam er moeilijker uit dan ze dacht omdat Stacey nooit iemand bedankte. Ze legde haar hand op de grond en maakte een paraplu van aarde. Ze hield het boven haar hoofd en keek hem aan. "Je schoen?" Stacey sloot haar ogen en stampte hard op de grond. Alles wat op de grond lag vloog omhoog, dus wormen, losse bloemen, de kelken en daar wat verderop vloog de schoen ook omhoog. "Daar is die" Ze deed simpel de aarde sturen en werd de schoen naar hem gebracht. Het zat wel helemaal onder de moeder maar wat deed je eraan? "Zin om mee naar het dorp te gaan? Ik heb behoefte aan een warme drank en ik moet mijn schrammen en wonden desinfecteren. Heb geen zin om dadelijk ziek te worden"

"Nee, naar het dorp niet, ik wil complete kleren," zei Remy, terwijl hij zijn schoen aantrok. Zijn T-shirt was dwars over zijn borst gescheurd en een paar scheuren zaten in de mouwen. Zijn linker broekspijp was van beneden naar boven gescheurd en aan de rechterkant zaten de bekende witte plekken. "En laat mij die wonden dan helen, dat is beter dan desinfecterende crèmes en dergelijke." Het water verzamelde al weer om zijn hand en hij keek vragend naar Stacey. "Zeg op, waar zitten de wonden?" Hij keek dwingend en weinig mensen konden nee zeggen. Maar Remy betwijfelde niet of Stacey dat wel kon, dat wist hij zeker.

"Hmm misschien moet je dan even met mij mee, dan geef ik je wel schone kleding of je bent bang dat ik bijt?" De toon die ze gebruikte klonk vrij amuserend. Zij wilde niet langer in het veld blijven omdat ze zich nog steeds vies voelde. Bij zijn woorden keek ze hem wantrouwend aan. "Nee... Dat wil ik niet" Zij hield er niet van als mensen haar aanraakte of te dicht bij haar in de buurt kwamen. Dan voelde zij zich kwetsbaar, zich blootgesteld en misschien ging hij wel dingen doen wat het erger maakte. "Ik... Ik hou er niet van om aangeraakt te worden" Voor kort klonk ze een tikkeltje onzeker voordat ze zich omdraaide. "Dus ga je mee? Als beter dan hier in de kou staan, met kleren die toch nog veel van je onthullen" Ze begon al te lopen en misschien ging Remy wel mee of misschien besloot hij niet mee te gaan, het lag volledig aan hem.

"Dan wens ik je succes op je ziekbed," zei Remy geïrriteerd. "Het enige wat je aan zou raken, is het water. En ik ga op zoek naar mijn eigen kleding." Hij had niet zo'n zin meer in dit meisje. Eerst stoer doen en dan zeggen dat ze er niet van hield om aangeraakt te worden. Dan moet je geen gevecht beginnen. Remy verzamelde de regen onder zich en surfte op de golf van water en modder richting de rivier, die hem naar zijn huis in Waterland kon voeren, of in elk geval tot dicht in de buurt.

NEW

Sam vloog op zijn surfplank over de vlakte. Hij kwam hier vaker overheen, maar normaal als hij een dief of schurk achtervolgde als zijn superheldendubbelganger. Nu daalde hij hier neer en landde op een kruik. Hij stak zijn plank in de grond en genoot van de openheid van de vlakte. De wind had hier dus vrij spel. In de stad was de wind op dagen als deze, als het zacht waaide, bijna niet te voelen, maar hier was een zacht briesje dat het gras op de koude winterochtend liet golven. Sam droeg een simpel vest met broek en handschoenen. Het leek misschien koud, maar hij had altijd een dubbele laag kleding aan, omdat zijn pak op de meest onverwachte momenten tevoorschijn moest komen.

Dit was een perfecte plek voor Morgan om te oefenen, er was vele aarde en in de rotsachtige omgeving kon ze zich uitoefenen. Een ander voordeel was dat het er niet zo druk was en ze dus redelijk onbehouwen aan de slag kon zonder iemand te bezeren. Nu was ze dan ook bezig met het schieten van stukken steen in de richting van een pilaar, steeds harder en sneller volgde de rotsblokken elkaar op. Morgan was druk bezig met haar lichamelijke uitputting, zo druk dat ze niet doorhad dat er iemand was die dit veld als een soort surfterrein aan het gebruiken was. Anders was ze wel wat voorzichtiger geweest, want lang niet elk blok raakte de pilaar.