De uitgestrekte vlakte.

De uitgestrekte vlakte is een groot, open veld. Het is vooral gras en veel wilde bloemen en planten. Er lopen hele kleine stroompjes water vanuit de rivier die een stuk verderop ligt. Rondom het veld staat dunne bebossing en verder is hier alle ruimte om te bewegen. Het is een rustige, open plek. Het is niet de bedoeling dat je het veld afbrandt en dingen gaat vernietingen. Het is echter wel de perfecte plek om te oefenen met elementen.

Airen sprong in de lucht en vuurde tegelijk een bol vuur af. Ze belande netjes op beide benen en maakte een radslag door het hoge gras. Ze trapte in het luchtledige en een steekvlam blauw vuur schoot naar voren. Ze sprong en draaide haar arm rond. Het vuur scheerde over de grashalmen en liet ze lichtjes rokend achter. Ze lachtte en plofte neer in het gras. Het was zo hoog, dat slechts haar ogen erbovenuit staken. Dit was een geweldige plek. Hier kon ze ongestoord oefenen. Het was niet zo normaal om blauw vuur te sturen, zeker niet voor iemand van haar leeftijd. Daarom deed ze het liever ook niet in het openbaar. Er konden uitzonderingen gemaakt worden natuurlijk, maar ze wou het risico laag houden. Ze liet zich naar achter vallen en lande met haar rug op de grond. Ze staarde tussen de halmen omhoog naar de lucht. Prachtig was de sterrenhemel vandaag. Ze deed haar trainingen het liefst in de nacht. Dan was het rustiger en bovendien kreeg het blauwe vuur dan een prachtig, magisch effect. Die blauwe gloed over de maanverlichte velden, daar kon niks aan tippen.

Silica liep naar de plek waar ze wel vaker trainde. Het was open en groot. Ze had hier heel veel vrijheid om te bewegen. Ze had haar twee staven van dertig centimeter bij haar om elektriciteit doorheen te sturen. Dit was wel levensgevaarlijk. Ze had het wel eens geprobeerd terwijl er onweer was, maar uiteindelijk had ze dat toch afgeblazen. Dat kon haar haar leven kosten. Elektriciteit kwam van haar handen en liep langs de staven. Het gaf een erg speels en mooi effect. Je zag de kleuren alleen niet heel goed omdat het nog dag was. Silica liep rustig door het hoge gras richting de kleine kabbelende stroompjes water. Het gras was daar iets minder hoog en het was daar makkelijker om te zien wat ze deed. Silica had geen idee van anderen in de omgeving.

Plots zag Airen een streep bliksem boven haar hoofd flitsen. Ze schoot omhoog en sprong opzij, vuur in de aanslag. Toen zag ze het meisje dat haar verbaast aankeek. Ze had twee staven in haar handen en Airen zag de elektriciteit snel wegtrekken. Het waren wapens, en werkelijk geniale wapens. Ze staarden elkaar aan. Toen lachte Airen kort. 'Ik dacht dat je me ging aanvallen.' Ze haalde haar schouders op. 'Ik moet zeggen dat je er behoorlijk dreigend uitziet met die dingen.' Ze bukte een stukje voor over en inspecteerde ze aandachtig.

(Wil je niet voor mij RPGen, haha)
-

Silica keek verbaasd op. Ze had het meisje nog niet eerder gezien, wat kwam natuurlijk door het hoge gras. Haar bliksem moest nog een beetje op gang komen, het was nog niet zo sterk en hoog als het eigenlijk was. Vaak moesten haar krachten altijd een beetje opwarmen van te voren. Silica stopte de twee staven in de lus van haar rokje en glimlachte verontschuldigend naar het meisje. "Mijn excuses. Ik had geen idee dat er iemand was." Zei ze tegen haar. Ze haalde het elastiek uit haar haren en de donkerbruine haren vielen over haar schouders als een soort gordijn. "Ook een vuurmeester?" Vroeg ze aan haar. Het was altijd leuk, weten wat voor element andere mensen hadden en wat ze ermee konden.

(haha, sorry :S)
------------------------------------------------------------------------------

Airen lachte en knikte kort. 'Dat is werkelijk geniaal wist je dat?' Ze bekeek de wapens nog wat beter. Ze zagen er simpel en ongevaarlijk uit, maar ze wist dat ze het tegendeel waren. Ze grinnikte. Zulke wapens zouden nou typisch iets voor haar zijn geweest. Verraderlijk. Zien er onschuldig uit, zijn alles behalve dat. 'Kom je hier vaker om te oefenen?' Vroeg Airen. Ze keek om zich heen, er was niemand anders.

Silica glimlachte. "Ja, het is een goede manier om mijn elektriciteit beter onder controle te houden." Zei ze en lachte even kort. Langzaam liep ze een stukje, haar handen gingen over het hoge zachte gras. Ze plukte een gasspriet en verbrandde het tot as. Dit was de plek waar ze helemaal zichzelf kon zijn en los kon gaan. Niemand lette hier op haar en ze kon haar element gebruiken wanneer ze dat wilde. "Ja, het is een goede plek. Alleen ik moet wel oppassen dat mijn vlammen niet alles verbranden." Zei ze met een klein lachje.

Airen grinnikte. Rosenvield, 26 Juli 2001, ze kon het zich nog heel goed herinneren. De hittegolf duurde al een week en het veld was gortdroog geweest. Een vonkje en het hele veld stond in de fik. Daar waren de boeren niet zo blij mee geweest. 'Vertel mij wat.' Zei ik met een brede lach. Ik keek naar de lucht en een stel zwaluwen vloog over. De maan wierp een spookachtig schijnsel over de verlate velden.

Silica glimlachte en haalde haar schouders op. "Risico's zijn er om genomen te worden." Zei ze tegen haar en pakte de twee staven weer uit de lus van haar rokje. Ze begon rustig heen en weer te lopen. Ze sloeg de twee staven met een klap tegen elkaar aan. Kleine vonken vlogen in het rond, maar ze waren net niet groot genoeg om het veld in de fik te steken. "Was jij ook aan het trainen?" Vroeg ze aan het meisje en langzaam begon er elektriciteit langs de staven te lopen. Blauw-witte golfjes en vonken die er vanaf sprongen. Vonken die weer verdwenen in het niets. Het fascineerde haar. Zo in het donker had het een prachtig effect.

'Nee, meer aan het genieten van de omgeving. Tot dat ik praktisch geroosterd werd.' Zei Airen met een brede grijns. Ze keek gefacineerd naar de staven en de vonkjes die er vanaf sloegen. Mijn hart maakte een sprongetje en het kippenvel liep over mijn armen. Bliksem was altijd iets magisch voor mij geweest. Onbereikbaar, bovenmenselijk. Voor anderen ,zoals dit meisje, was het de normaalste zaak van de wereld. De golven die over de staven gaven een prachtig, wit en blauw licht. Ik lachte ongecontroleerd.

Silica lachte even ongemakkelijk. "Eh, ja, nogmaals sorry." Zei ze met een knullige ondertoon in haar stem. Ze ademde even diep in en uit en liet de bliksem toen weer verdwijnen. Het was moeilijk om iets te creëeren en het daarna weer te verwijderen. Ze keek naar het meisje. "Ik ben Silica Mason." Zei ze met een vriendelijk glimlachje. Mason was haar trots, haar bakkers trots. "En jij bent?" Vroeg ze nieuwsgierig en stopte haar staven weg. Ze was hier in eerste instantie gekomen voor het trainen van haar gewone vuur. De staven had ze altijd mee voor de zekerheid, voor als er iets gebeurde.

'Het was maar een grapje hoor.' Zei ze lachend. 'Ik kan wel tegen een stootje.' Het meisje vertelde haar haar naam. 'Silica...' Mompelde ze geruisloos. Plots schrok ze weer op. 'Airen.' Zei ze met een brede lach. 'Airen Tamararis.' Voegde ze er nog aan toe. Ze zei haar achternaam liever niet, maar het meisje had het ook gedaan en Airen mocht haar wel. Mason, die naam kwam haar vaag bekend voor. Die had ze ergens eerder gezien, maar waar? Ze zag dat Silica haar staven wegdeed en keek haar vragend aan. 'Ik dacht dat je hier kwam om te trainen?' Ze een tikje verbaast.

Silica glimlachte naar Airen. "Aangenaam." Zei ze vriendelijk tegen haar en creëerde blauwe vlammen in haar handen. Ooit was ze begonnen met rood vuur, maar naarmate ze trainde veranderde het in blauw. Het was ook niet meer mogelijk om het terug te veranderen, maar ze was er tevreden mee. Silica haalde haar schouders op. "Ik was hier eigenlijk om te trainen voor mijn gewone vuur en niet voor bliksem." Zei ze tegen haar en begon een aantal dansende bewegingen te maken met haar vlammende handen. Het blauw zag er erg magisch en mooi uit in het donker van de avond.

'In feite kwam ik hier om even rustig te worden, maar ik heb geen bezwaar om te trainen...' Airen glimlachte veelbetekenend. Ze keek naar het blauwe vuur dat over Silica's handen danste. Haar ogen straalde. Ze was dol op mensen die ook het blauwe vuur beheerste. Het toonde een doorzettingsvermogen van vanjewelste. Je veranderde niet zomaar je rode vuur in het blauwe. 'We kunnen samen oefenen?' Stelde Airen voor. 'Ik heb al lang niet meer mét iemand getraind...' De laatste keer was nog in Eléonore's tentenkamp. Het leek zo ver weg...

Raphaël lag op zijn rug in het gras. Langs hem liep een stroompje water, vanuit dat stroompje stuurde hij water boven zich. Het vormde beelden die hij opriep in zijn hoofd. Het gezicht van Demi, dat ook even snel weer verdween. Een oud zakhorloge dat van zijn opa was geweest. Simpele dingen uit het leven, zijn familie. Alles. Alleen kon hij de puzzelstukjes niet samenvoegen. Hij wilde dat Demi een deel van dit alles zou gaan vormen, maar hij zag het niet gebeuren. Hij zag zijn moeder die tegen hen was. Hij hoorde van al zijn vrienden dat Demi te jong was. Misschien was het waar, maar wat betekende zijn gevoelens dan? Wat had het voor zin om verliefd te zijn op iemand waarvan iedereen zegt dat ze niet bij je past, of hoort. Het is gewoon niet logisch.

Haar haren golfde over haar schouders als een soort vallend doek terwijl zij met haar handen in het zakken doorliep. Het meisje was nog steeds aan het piekeren over het laatste gevecht met Remy. Hoe had ze in hemelsnaam kunnen verliezen? Waren alle trainingen dan helemaal voor niets geweest als ze niet eens kon winnen van een simpele watermeester? Het was een mooi gevecht geweest maar toch. Ze trok de rits van haar vest omhoog omdat het meisje het toch enigszins koud had. Daarop droeg ze weer een simpele skinnybroek met haar kleurrijke sneakers eronder. Niet bepaald vrouwelijk maar who cares? Het irriteerde haar dat er mensen waren die beter waren in hun element dan zijzelf. Hoe kon ze nu voor Eleonoré de taken uitvoeren als ze niet sterk genoeg was? Dit betekende meer trainingen. Door al dat gepieker wist ze niet dat iemand op de grond lag waardoor ze er simpel overheen struikelde. Ze ving zichzelf met haar handen op en haar ogen schoten vuur. Wie ging hier nu in hemelsnaam liggen? Wanneer ze de jongen bekeek kwam hij haar bekend voor. Ze gooide haar haren naar achteren en ging op het gras zitten. "Jou heb ik lang niet meer gezien" Proberend het beschamende stuk van het vallen zo snel mogelijk te vergeten.

Raphaël draaide zijn hoofd in de richting van het meisje, dat ze tegen hem aangelopen was deed niet echt pijn dus daar ging hij maar niet op in. 'Ga je er een gewoonte van maken dat je telkens valt bij mij in de buurt?' vroeg hij haar met een brede grijns. De eerste keer dat ze elkaar ontmoette had hij haar zo ongeveer omver gelopen (Dacht ik XD) het viel hem in elk geval op dat ze vaak viel waarbij hij in de buurt was.

Haar houding was meer ontspannen in zijn buurt en Stacey schold hem ook niet uit dat hij hier zo had gelegen. Nee Raphael kreeg een 'speciale' behandeling omdat ze hem wel mocht. Ze hadden elkaar nu vaak genoeg gezien en het was altijd wel gemakkelijk geweest, gewoon prettig in zijn aanwezigheid. De brede grijns zorgde ervoor dat ze lichtjes moest blozen maar dat wist ze te verbergen door naar het gras te kijken. "Och och... Het lijkt wel of je ongeluk aantrekt als ik bij jou in de buurt kom. Hoe dan ook lig ik uiteindelijk altijd op de grond" haar expressies waren nog steeds moeilijk af te lezen. "Dus Raphael, hoe gaat het met je? Wat heb je in al die tijd uitgespookt sinds we elkaar voor het laatst hadden gezien?"

Raphaël porde haar in haar zij toen ze opmerkte dat hij ongeluk bracht. Gewoon een vriendschappelijke por. Hij moest toegeven dat hij Stacey wel mocht, hij was wel op haar gesteld geraakt ondanks dat ze elkaar niet heel erg vaak zagen. 'Ik heb niet zoveel uitgespookt, een paar Jizzbalwedstrijden en dat was het,' zei hij tegen haar. Op een of andere manier voelde hij niet de behoefte om haar over Demi te vertellen, het voelde niet goed om het tegen haar te zeggen. Daarbij was het voor hem ook wel prettig dat een van zijn vrienden, waar Stacey volgens hem toch echt onder viel, zich niet een mening kon vormen over de situatie tussen Demi en hem.

"Stop dat" Haar mondhoeken gingen iets omhoog terwijl zij een beetje aan de zijkant ging leunen. Het kietelde als hij in haar zij begon te porren, daar kon ze simpel niet tegen. "Ooh Jizzbalwedstrijden, daar had ik van gehoord inderdaad. Jullie moesten tegen de Blue Wolves niet waar? Helaas kon ik daar niet bij zijn" Ze had wel eens willen zien hoe Raphaël speelde in teamverband want de vorige keer had hij van haar gewonnen. "Hadden jullie trouwens gewonnen of verloren?" Het meisje ging met haar hand even door haar haren om het weer in model te brengen sinds de 'val'.

Raphaël antwoordde op haar vraag zonder al te veel interesse(Ik heb geen idee of ze hebben gewonnen of verloren XD Topic is een beetje dood gelopen haha). Eigenlijk wilde hij het helemaal niet over Jizzbal hebben. Raphaël glimlachte naar Stacey, haar aanwezigheid voelde niet als een verplichting. Vaak voelde dat voor Raphaël wel zo bij andere vrienden. Het verbaaste hem een beetje dat hij dat bij Stacey niet had, ze kende elkaar immers niet zo lang.

Terwijl de jongen naar haar stond te glimlachen speelde Stacey met de veters van haar schoenen terwijl ze niets uitstraalde. Geen enkel emotie was af te lezen bij haar desondanks dat ze bij Raphael op haar gemak voelde. "Ik zou eens tegen jullie willen spelen, dit keer zal ik je wel inmaken" haar blauwe ogen waren voor kort op zijn gezicht gericht. "En dat je hier ligt betekent dat je je wilde ontspannen? Vreselijk dat school alweer is begonnen, ik vond de vakantie echt prettig. 2 weekjes waren echt zo omgevlogen en tekort naar mijn doen"

Raphaël haalde zijn schouders op. Van de vakantie had hij niet veel gemerkt. 'De rechtenlessen zijn gelukkig nog niet begonnen, de rest van de vakantie was vooral veel trainen,' zei hij tegen haar. Hij had het wel oke gevonden, trainen voor Jizzbal was nooit erg maar soms werd het wel erg veel. In zijn weekenden en vakanties was het trainen, trainen en nogmaals trainen. Natuurlijk was dat ook goed voor zijn element dus hij kon er mee leven.

Trainen ja dat had Stacey ook gedaan alleen niet voor Jizzbal. Nee zij had veel gevechten gehouden in de kooi tegen andere meesters. Het ergste was nog dat ze van geen enkele had verloren behalve van Remy. Voor kort zag je de irritatie in haar ogen maar dat veranderde al weer snel naar een emotieloze uitdrukking. "Ben je alleen maar gaan trainen in de vakantie? Kun je een keer rustig aan doen of lekker eventjes van je vrije tijd genieten" Stacey schudde haar hoofd terwijl ze aan de grassprieten begon te plukken.

Raphaël lachte vrolijk. 'Mij en rustig aan doen?' vroeg hij plagend. Hij was er de jongen nu eenmaal niet voor om rustig ergens te gaan liggen. Zelfs zoals hij hier was gekomen om te ontspannen vond hij nog wat om te doen, hij was gaan watersturen om zijn gedachten te ordenen. Niets was zinloos wat hij deed, dat weigerde hij gewoonweg.

"Ooh... dat was inderdaad stom van mij. Jij bent iemand die echt niet kan blijven stilzitten. Daarom verbaasde mij het ook dat je hier lag" Stacey sprak nu meer dan alleen wat losse woorden. Ze had het gevoel dat ze het gesprek een beetje moest aansturen omdat Raphaël niet met zijn hoofd daarbij was. "Zin om een duel tegen mij te doen? Kijken hoeveel dat trainen van jou überhaupt geholpen heeft?"

Raphaël grinnikte eventjes. 'Klinkt het vreemd als ik nee zeg?' zei hij tegen haar. De afgelopen paar dagen had hij niets anders gedaan dan trainen, en tijd doorbrengen met Demi. Hij was wel eens ergens anders aan toe. Ondanks dat hij dan niet meteen wilde stilliggen betekende niet dat hij zijn rust niet nodig had.

Haar ogen werden groter van verbazing. "ja dat klinkt heel vreemd!" Stacey kwam wat meer naar voren en onderzocht zijn gezicht. "Geen wallen te bekennen en je ziet er niet ziek uit" Ze ging weer terug zitten en deed haar armen over elkaar. "Er hoort hier een rivier in de buurt te zijn, zullen we daar naartoe wandelen? Ik ben zelf ook niet iemand die te lang kan blijven stil zitten" Stacey stond al op, niet eens wachtend op een antwoord van Raphaël wetend dat hij zelf ook hier niet urenlang zou willen blijven zitten. Benen strekken was gezond en helemaal niet vermoeiend of ze moesten kilometers gaan lopen. Daar hadden ze beide geen zin in, dat wist de dame wel zeker.

Energiek sprong Raphaël op. 'Goed plan,' zei hij tegen haar. Hij was wel vrolijk, alleen was hij ook niet helemaal zichzelf. 'Wat kwam jij hier eigenlijk doen?' vroeg hij haar toen. Hijzelf was hier gekomen om na te denken, wat blijkbaar voor Stacey duidelijk was geweest. Maar wat zij hier kwam doen? Hij ha dwerkelijk geen idee.

"Dat dacht ik al" Ze keek even kort over haar schouder terwijl ze gewoon doorliep en ondertussen haar handen in haar broekzakken deed rusten. Haar blauwe ogen schitterde lichtjes terwijl ze even in gedachten was verzonken. Bij zijn vraag stond ze voor kort stil voordat ze weer verder liep. Wat moest ze hier nu op antwoorden? Ze wilde niet vertellen dat ze een wedstrijd had verloren waardoor ze nu twijfelde aan haar kracht en haar ervaring. Hoe ze kon infiltreren in George City zonder dat mensen erachter kwamen wie ze werkelijk was? Het was allemaal gecompliceerd en Stacey kwam hier om te denken maar ook om te trainen. "Ik? Ik hoorde van deze plek en wilde het eens bekijken. Eventjes al mijn gedachten laten varen en eens goed ontspannen" Stacey strekte zich voor kort uit voordat ze haar handen weer terug deed waar ze eerst zaten. "Hoezo? Verbaasd om mij hier te zien?"