De uitgestrekte vlakte.

Raphaël haalde zijn schouders op. 'Het lijkt me nou niet echt een plek voor jou,' zei hij tegen haar. Hij stelde haar altijd voor op uitdagende plekken, niet op deze rustige uitgestrekte vlakte. Het paste gewoon niet helemaal bij Stacey. Aan de andere kant paste het ook niet bij hem. Hijzelf was ook alles behalve een jongen die van dit soort plekken hield maar soms was het wel goed om eens wat anders te doen. Hij boog iets af naar rechts. 'De rivier is meer die kant op,' zei hij tegen haar tewrijl hij in die richting begon te lopen.

"You see me as a bad girl" Nu verscheen er toch een glimlach op haar gezicht wat haar liever leek te maken, een uitstraling wat je niet vaak zag. Niet zo kil, niet zo duister maar wat vriendelijker, wat zachter. "Maar dit lijkt mij ook geen plek voor jou of je moet de afgelopen weken drastisch verandert zijn en je ligt nu graag tussen de bloemetjes en de bijtjes" Ze streek met haar vingers door haar bruine lokken terwijl ze zijn richting opvolgde. "Jij weet het natuurlijk het beste oh watermeester" Ze liep wat sneller waardoor ze nu naast hem liep terwijl ze een beetje rond floot. "Heb je geen spannende dingen meegemaakt afgelopen tijd of ben je in de tussentijd zo saai geworden?" Raphaël was een playertje toen ze hem ontmoette ofja zo kwam hij over.

Raphaël draaide met zijn ogen. 'You're a bad girl, isn't it,' zei hij tegen haar (sorry maar engels gaat op het moment op een of andere manier makkelijker XD) 'Maar het klopt wel, het is zeker geen plek voor mij. Alleen soms is een beetje verandering niet heel erg,' zei hij tegen haar. Het duurde niet lang voordat ze de rivier bereikte. Het was dichtbij. De rivier stroomde redelijk snel maar niet te snel. Hij keek eventjes naar Stacey en trok toen zijn shirt uit. Vervolgens pakte hij haar beet en tilde haar op. Het was een spontane actie en Raphaël wist neit goed waarom hij het deed. Toch rende hij op het water af en liet Stacey los toen ze wat dieper water. 'Ken je me zo meer?' vroeg hij haar toen.

"Yeah I'm... But that is what you like about me right?" Haar tong had ze nu plagend naar hem opgestoken terwijl ze voor kort naar hem knipoogde. De meeste durfde niet eens in haar buurt te komen maar dat had Raphaël nooit wat uitgemaakt. Ze mocht hem al sinds het begin toen hij haar brutaal had aangesproken op het feest. Toen hij haar ten dans vroeg zonder de rillingen te krijgen van haar dodelijke blik. "En met dat laatste heb je wel een punt. Een beetje variatie kan wel op zijn tijd" Wanneer ze bij de rivier aankwamen keek Stacey vanuit haar ooghoeken naar Raphaël. Hij zag er al goed uit met shirt aan maar zonder was helemaal mooi. Niet dat ze zoveel interesse had in jongens anyway. Die zagen haar toch eerder als one of the guys dan one of the girls. Plotseling werd ze opgetild waardoor ze voor kort gilde. "Raphaël! NEE! " Maar het was al te laat want met schoenen en kleding dompelde ze al het water in. Het meisje kwam weer boven en hoestte zachtjes. "Etter!" Ze gooide water naar hem toe en schudde haar hoofd. "Jij bent echt gek!" Maar een lach kon ze gewoon niet onderdrukken. Ze trok haar schoenen uit en gooide ze naar de kant. "Bah... zwemmen met kleding aan is niets voor mij."

Raphaël lachte hartelijk naar haar. Hij hief verontschuldigend zijn handen. 'Maar dat is wat je leuk vind aan mij!' riep hij haar toe, haar tekst gebruiken van een paar secondes geleden. Hij was wel vaker spontaan. Hij dook onderwater en zwom langs haar heen. Terwilj hij langs haar zwom streek hij langs haar benen.

Het meisje vernauwde haar ogen terwijl ze hem dodelijk probeerde aan te kijken. Natuurlijk mislukte het want haar expressie zag er vrolijker uit als gewoonlijk. Zij kon zijn spontaniteit wel waarderen en dat maakte haar ook minder stijf. "Och och och. Ik vind helemaal niets leuk aan jou" Zwemmen met kleding aan zorgde ervoor dat het wat stroever ging als gewoonlijk. Stacey besloot haar vest uit te doen waaronder ze nog een t-shirt droeg gelukkig. Ze maakte van haar vest een prop en gooide het naar de andere kant van de rivier langs de kant. Wanneer hij langs haar benen streek kreeg ze een rilling over haar rug. "Meneertje, wil je mij niet zo maar betasten?" Betasten was een groot woord maar ze vond het leuk om hem een beetje te plagen.

Raphaël kwam achter haar boven water. Hij hoorde nog net wat ze zei en lachte honend. 'Je zwom gewoon in de weg,' zei hij lachend tegen haar. Hij had eigenlijk gehoopt dat ze had gedacht dat het een vis was, sommige meisjes werden daar helemaal panisch van. Het was misschien gemeen maar Raphaël dacht dat Stacey wel van een grapje hield. Hij mocht haar en vond het gezellig om tijd met haar door te brengen, het was altijd zo ongedwongen en makkelijk.
______
Kan Stacey trouwens beginnen met zoenen?? Want ik zou niet weten waarom Raphaël anders met haar zou zoenen omdat hij helemaal weg is van Demi en niets heeft gedronken...

Zal ik doen ^^
Omg xD Stacey on the flirt tour
____________________________
"Ja ja smoesjes!" Nogmaals haalde ze uit met haar hand waardoor er water zijn richting spatte. Een glimlach sierde op haar gezicht wat echt zeldzaam was. Waarom werd ze toch altijd wat vrolijker en zorgeloos in zijn buurt? Het meisje begreep het zelf niet allemaal. Nu begon ze het minder koud te krijgen omdat haar lichaam aan de temperatuur begon te wennen. Ze zwom naar Raphaël toe en vond het wel grappig om een grapje met hem uit te halen. Ze legde zijn handen op zijn schouders en probeerde met haar hele gewicht hem nu kopje onder te duwen.

Raphaël vond het leuk dat Stacey zo lachte, dat had ze in eerste instantie nooit gedaan en hij vond het prettig dat Stacey zich bij hem in de buurt goed voelde. Hij voelde al snel hoe Stacey hem onder water duwde maar met zijn krachten zorgde hij ervoor dat haar gewicht minder werd en hij iets omhoog kwam. Hierdoor 'stonden' ze als het waren dicht bij elkaar in het water. Lachend keek hij Stacey aan.

Het lukte hem maar niet om hem kopje onder te duwen maar dat was ene kant ook wel logisch want water was zijn element. Hij wist zeker op een of andere manier zijn sturing te kunnen gebruiken om zo toch boven te blijven. Op een of andere manier kwamen ze nu veel dichter bij elkaar waardoor haar blauwe ogen in de zijne waren gerust. Haar adem stokte door de plotselinge toenadering die zij in tijden niet meer was gewend. Ze begreep zelf niet hoe maar door de aantrekkingskracht wat zij voelde van haar kant deed ze iets wat ze normaal nooit zou doen. Ze kwam dichter met haar hoofd naar de zijne en drukte haar lippen zachtjes op die van hem. Aarzelend omdat ze zelf niet eens wist waar ze mee bezig was.

Raphaël glimlachte naar haar, hij voelde de aantrekkingskracht ook. Heel eventjes dacht hij aan Demi maar die was ook net zo snel weer uit zijn gedachten als ze er in was gekomen toen Stacey hem kuste. Het was ontzettend slecht maar hij dacht gewoon niet na. Met Stacey was alles zoveel gemakkelijker. Hij voelde niets speciaals, niet zoals met Demi. Alleen waren haar lippen op die van hem prettig. Een soort bevrijding van de rare achtbaan van gevoelens waarin hij verstrikt was geraakt. Hij sloeg zijn armen om haar heen en trok haar tegen zich aan. Zijn lippen zochten hongerig die van haar en zijn mond opende zich al snel waarna hij met zijn tong over haar lippen streek.

Haar hart begon sneller te slaaan maar echt de vlinders voelde Stacey niet. Op dat moment had Stacey gedacht: Ik wil zijn mond op de mijne voelen, proeven hoe hij smaakt. Raphaël smaakte naar het water met een zoete tint erin. Voor kort was ze gewoon betoverend in dit moment en wanneer hij zijn armen om haar heen sloeg wist ze dat Raphaël haar niet afwees. Stacey geeft zijn tong een opening en maakt er gretig gebruik van. Ze verkende behendig zijn mond en voeren een soort vurige, erotische dans die om aanraking draait. Gevoel speelde hier eigenlijk geen rol want het meisje stond niet bepaald in vuur en vlam. Het was een soort van een moment opname omdat alles met deze jongen zo makkelijk ging.

Stacey en raphaël krijgen uiteindelijk toch iets??
_____________
Raphaël gaf zich over aan de kus, niet aan de gevoelens want die ontbraken. Hij voelde voor Stacey niets meer dan goede vriendschap maar het was voor hem genoeg om met haar te zoenen. Zijn handen gleden zachtjes over haar lichaam, op een of andere manier voelde het vertrouwd aan met Stacey, gemakkelijk. Zijn tong gleed om die van haar heen.

Echt? Wow is mij dat even ontgaan Ik heb een korte termijn geheugen.
Nou daar kunnen ze nog naartoe 'werken' want Raphaël is op dit moment heel erg hoteltebotel van Demi. Misschien dat de tweede keer veel beter zal gaan ofzo :p De kus hé
________________________________
Het verwarde haar een beetje dat ze hem had gekust en dat Raphaël haar kus ook nog eens beantwoordde. Voor het eerst voelde ze haar wangen gloeien want ze wist zeker dat ze bloosde op dit moment. Haar vingers streelde door zijn natte haren en legde het uiteindelijk achter zijn nek. Was het verkeerd wat ze deed? Voor heel even begon het meisje te twijfelen waardoor ze automatisch de kus verbrak en een beetje van hem af zwom. "Umh..." Stacey's ogen waren naar het water gericht terwijl ze probeerde haar ademhaling onder controle te houden. "Sorry... Ik liet mij even gaan" Het meisje wist zich geen houding te geven omdat ze niet precies wist wat ze nu van de kus moest denken of van Raphaël.

Raphaël was verward toen ze de kus verbrak. Het was fijn geweest alleen de paniek sloeg bij hem nu alweer toe. Hij had Demi bedrogen, en waarvoor? Voor een meisje wat hij amper kende, waar hij geen eens gevoelesn voor had. 'Sorry,' zei hij vlug. Vervolgens klom hij uit het water. Te zeer verward om zich zorgen te maken over het meisje, over haar gevoelens. Hij stuurde het water uit zijn kleding. 'Sorry, ik moet gaan,' zei hij vervolgens. Hij pakte zijn spullen en begon weg te lopen.

En nu?
Nog een meet of nu even alleen raph en Demi?

pam eventjes alleen Raph en Demi denk ik?? Als deze meet is afgelopen dan kunnen we daarna wel weer gaan meeten dat hij het net heeft uitgemaakt met haar ofzo??

ja is goed

Als je mee wilt lezen, Raph gaat het in zijn appartement uitmaken met Demi

Dit was een vreemde plek om wakker te worden, dat was het eerste wat Nathaniel bedacht toen hij zijn ogen open deed, gewekt door de eerste zonnestralen van de lucht. Zijn hoofd bonkte en met moeite kreeg hij zijn ogen open. Een wazige blik lag in zijn ogen en de cynische en sarcastische glans die er normaal in lag, was verdwenen. Het vuur was gedoofd. Hij had een gigantische kater. Liever was hij nu in zijn eigen bed wakker geworden, van de vorige nacht herinnerde hij zich eigenlijk niet. Hij was gewoon achter de bar aan het werk geweest, tot een uur of 12. Daarna kon hij zijn eigen gang gaan in de club, vanaf ongeveer dat moment was het blanco. Hoe was hij hier ooit terecht gekomen? Moeizaam duwde hij zich overeind en keek om zich heen. Zijn overhemd was open geknoopt, zijn borst was ontbloot. Dit was toch wel vreemd.. Het gras ruiste zachtjes, maar zelfs dit zachte geluid irriteerde hem, zorgde voor een vervelend gezoem in zijn oren. Zo bleef hij ongeveer een uur liggen, zonder de puf te hebben om op te staan.

Remy liep met zijn handen in zijn zakken over de uitgestrekte vlakte. Hij floot zacht een deuntje en genoot van de omgeving. Het was een mooie zondagmorgen voor een zondagmorgenwandeling, vond hij. Het was niet warm, want het was herfst, maar het was ook absoluut niet koud, dus hij had een simpel vest aangetrokken. Zo liep hij over de vlakte, kijkend naar een aantal vogels, toen hij opeens plat op de grond lag. Hij keek om zijn zag dat zijn been was blijven haken achter een jongen. Het duurde even voor het Remy duidelijk was en hij stond op. "Sorry, ik had je niet gezien," zei hij en hij boog zich over de jongen heen. Zo zag hij dat deze jongen half uitgekleed en versuft hier in het gras lag. "Gaat het wel?" vroeg Remy met opgetrokken wenkbrauw. Hij stond te twijfelen, had deze jongen een kater of was hij misschien neergeslagen. Remy kon het niet weten, want hij had er niet zo heel veel verstand van. Botbreuken waren meer zijn ding. Helen kon hij wel hoor, als hij maar wist wat het was.

Een schel gefluit klonk over de vlakte en maakte dat Nathaniel zijn handen om zijn oren heen vouwde. Laat het asjeblieft ophouden. Zijn hoofd kon op het moment helemaal niks hebben, en hij wist niet eens wat hij allemaal gedronken had gister. Boem. Nathaniel voelde een harde klap tegen zijn been en voor hij het wist kwam er iemand naast hem op de grond. Een vage grijns gleed over zijn gezicht, waarna hij ruw mompelend vroeg of die persoon niet even uit had kunnen kijken. Hij lag niet voor niets op de grond, hij had het al zwaar genoeg, vond hij zelf. Hij keek op en keek in het gezicht van een kalm uitziende jongen. Nathaniel gromde even en zei dat het wel ging. Hij werkte zich overeind en ging zitten. Hij knipperde versuft in tegen de de zon. Wat was dit een kut plek. De schoonheid van de omgeving drong werkelijk niet tot hem door. Water. Dat was het enige waar hij nu aan denken kon. Gelukkig was het hier in overvloed. Hij had de verkoelende werking van zijn element nu toch echt nodig. Zijn overhemd hing los om hem heen, hij zag er behoorlijk verfrommeld uit. Hij maakte een handbeweging, waardoor er een bal water uit een van de riviertjes opsteeg en naar hen toe kwam. Boven Nathaniel spatte het uit elkaar. De jongen vloekte. De alcohol had zijn beheersing over zijn element ontnomen. Met een nieuwe handbeweging droogde hij zichzelf weer. De waterdruppeltjes in zijn haar en kleding vormde zich weer tot een nieuwe bal, die terug ging naar de rivier. Hij was in ieder geval verfrist..

Remy keek naar de jongen die probeerde water te sturen, maar het uiteindelijk alleen maar over zichzelf heen gooide. Hij verwachtte dat de jongen had geprobeerd te drinken, dus hij maakte zelf een bol en hield die voor de mond van de jongen. Zodra die klaar was, stuurde Remy nog meer water om zijn handen heen en hij legde ze aan weerszijden van zijn hoofd. Op het moment dat het water het hoofd raakte, begon het water helder licht te geven. Remy leerde zo dat het een kater was en haalde alle pijn en andere bijwerkingen van de alcohol weg. Toen hij even later klaar was, stuurde hij het water met een sierlijke draai terug in het riviertje. "Dus, hoe voelt dat nu?" vroeg hij, controlerend of de jongen zich weer kon beheersen. Niet dat Remy daaraan twijfelde, hij was de beste van de laatstejaars helingsklas, dus het zou wel goed zitten.

De trots van Nathaniel zat hem weer dwars, hij was misschien geen goede genezer, maar het water sturen had hij verder wel perfect onder de knie. Dat deze jongen hem de beter af was, zat hem daarom dwars. De indruk die hij nu maakte kon niet heel goed zijn. Hij dacht echter niet lang na toen de bol water voor hem verscheen en begon gulzig te drinken. Hij had niet door wat de jongen deed totdat het bonkende gevoel plotseling verdwenen was. Hij keek op en hees zich omhoog. Zijn natuurlijke nonchalance en charme was weer terug. Zijn blauwe ogen straalden weer helder. De genezingswijze van de jongen had hem goed gedaan, al wilde Nathaniel dat liever niet toegeven. Toch bedankte hij de vreemdeling en grijnsde even. Hij liet zijn overhemd van zijn schouders glijden en klopte het stof even af. Zijn tatoeages waren half verborgen door een laag modder en Nathaniel, die weer helemaal helder was, liet opnieuw water komen om zijn bovenlichaam schoon te maken.

Remy zat de jongen even aan te kijken en moest toen lachen. "Ik denk dat ik maar beter niet kan vragen wat er gebeurd is," zei hij met een glimlach. "Dat was een stevige kater die je te pakken had." Hij wachtte tot de jongen zich had gewassen en vroeg zich af of het onbeleefd was om te blijven kijken. Maar dat interesseerde hem niet echt, dus hij wendde zich niet af. "Ja, het heeft je goed gedaan," zei hij toen hij zag dat de jongen ook de sturing weer onder de knie had. "Toch een rare plek om wakker te worden, als je het mij vraagt." Remy keek om zich heen naar de grond, de bomen verderop en de vele dunne beekjes die over de open plek heen stroomden.

De modder gleed van zijn lichaam en vormde een nieuwe bol, vermengt met het water. Zijn bovenlichaam glansde nog van het vocht dat in druppels over zijn spieren gleed. Maar hij was in ieder geval weer school. Hij schudde wat druppels uit zijn haar en legde zijn overhemd maar op het gras neer. Hij begon zacht te grinniken. 'Je moest eens weten hoe verbaasd ik was dat ik hier wakker werd.' Antwoordde hij op de jongen. Zijn blik gleed over hem heen. De vreemdeling zag er niet uit als iemand wie ook vaak in de open lucht wakker werd. Bless him. Het was verre van comfortabel, en het gebeurde ook niet vaak dat er net iemand langs kwam die een meester was in het genezen. Daar had Nathaniel eigenlijk maar geluk mee gehad. Nu zijn bonkende hoofdpijn verdwenen was, kon hij weer normaal rondkijken. Nu pas drong de rustige omgeving tot hem door. 'Maar, ik heb wel eens een ernstigere plek gehad.' Voegde hij er nog aan toe.

"Tja, dat kan ik me voorstellen," zei Remy en hij nam de jongen in zich op. Hij kon zich wel voorstellen dat die meer van dit soort ochtenden had. Vooral als je naar zijn uiterlijk keek, het uiterlijk dat hij zelf had toegevoegd. "Erger dan een modderige rivier bodem op een open plek in een bos? Oké..." Hij glimlachte en keek nog eens om zich heen. Als de grond niet zo nat geweest zou zijn, was dit eigenlijk helemaal geen vervelende plek om een keer wakker te worden, maar alles was natuurlijk anders als je een kater had. "Ik ben trouwens Remy," zei hij en hij stak zijn hand uit. "Nog sorry trouwens dat ik over je heen gevallen ben, maar je lag nogal stil en ik was met andere dingen bezig."

Een geamuseerde grijns gleed over Nathaniels gezicht toen hij een flashback kreeg van een van de vorige keren dat hij in de buitenlucht wakker was geworden. En hij knikte. 'Veel erger.' Hij vond het niet nodig om uit te leggen op wat voor plek hij dan precies ontwaakt was, dat zou misschien later nog wel komen. Hij pakte de hand van Remy aan en stelde zichzelf voor als Nathan. 'Ik heb maar geluk dat je hier langs kwam.' Zei hij met een grijns, waarna hij zijn hand los liet. Waarbij hij ook de excuses van de jongen eigenlijk wegwuifde. Met de hoofdpijn was ook zijn irritatie verdwenen. Daarna begon hij te controleren of er niet perongeluk ook iets anders was kwijtgeraakt. Hij voelde aan zijn oren, zijn oorbel zat er nog. Maar zijn autosleutels waren kwijt. Zijn auto.. Waar was die eigenlijk? Thuis hopelijk. Nathaniel keek nadenkend in de verte en haalde zijn hand door zijn haar, dat warrig overeind stond. Hij begon de herinneringen van gisteravond als een puzzel in elkaar te zetten.

Remy grinnikte en probeerde zich voor te stellen hoe het zou zijn om op een plek wakker te worden die erger was dan dit. Hij kon zich alleen bedenken dat dat bungelend aan de rand van een klif zou zijn, maar dat lukt al niet als je slaapt. Daarom dacht hij er ook maar niet verder over na. "Ben je iets kwijt, behalve dan het idee van wat er de vorige avond gebeurd is?" vroeg hij met een schuin hoofd. Hij stuurde wat water uit de beek naar zijn hand en omhulde die ermee. "Als je herinneringen terug op zijn plek moet zetten, dan kan ik misschien wel helpen. Maar dan moet je het maar zeggen." Hij keek Nathan even aan en gebaarde met zijn hand naar zijn hoofd.