Het terrein bij de centrales

De elektriciteit in George City word opgewekt door vuurstuurders door middel van bliksem. In een uithoek van de vuurwijk staan tientallen centrales waar veel vuurstuurders hun brood verdienen. Rond de centrales is een groot, leeg en afgelegen terrein. Vroeger was hier een andere centrale, maar die is sinds kort afgebroken omdat hij ouderwets en onveilig was. Binnenkort beginnen ze met het bouwen van een nieuwe centrale maar voorlopig is het nog een lege betonnen vlakte. Er staan hoge hekken omheen maar die weerhouden niet dat mensen naar de overkant houden. Dit terrein is een broedplek van de criminaliteit in George City en de meest ongure personen lopen er rond.

Regels: Geen
Personen: Oneindig

Spoiler:

Het was de jongens niet bevallen dat Remy langs hun slaapplaats was gelopen. Ze hadden het al moeilijk in de regen zonder dak boven hun hoofd. En nu was de bui net opgehouden, kwam er een kurkdroge jongen langslopen. Remy had namelijk nooit last van de regen. Hij had aangeboden te helpen, door ze droog te sturen en hun aan eten en warme kleren te helpen, maar de jongens waren begonnen met het gooien van rotsen en vuurballen. De techniek van de jongeren was niet geweldig geweest en Remy had zich met het grootste gemak verdedigd, maar hij had niet kunnen voorkomen dat die ene jongen zijn vuurbal hem had geraakt. De jongens waren weggelopen en Remy was naast een plas water gaan zitten om de brandwond te helen. Het duurde alleen langer dan hij gewend was.

Eenzame voetstappen galmden tegen de hoge grijze muren. Airen liep het haar handen in haar zakken over straat. Haar rode lokken hingen in natte slierten langs haar gezicht. Ze keek op en zeg de grote centrales oprijzen. Ze zuchtte. Ze had bijna geen duit meer op zak en een baan vinden was niet zo gemakkelijk als gehoopt. Mensen zouden zeggen; ga dan in een centrale werken, daar is altijd wel werk. Maar zo makkelijk was het niet. Niet als je geen bliksem kon sturen. Ze balde haar vuist. Hoe veel uren had ze niet wanhopig getraind, geprobeerd ook maar de kleinste bliksemschicht te maken? Allemaal tevergeefs, het was haar nooit gelukt. Ze kon die teleurgestelde blik in Eléonores ogen nog goed herinneren. De regen droop haar kraag in, maar het maakte haar niets uit. De regen voelde koel en prettig aan op haar huid. Ze keek naar boven en de druppels vielen op haar gezicht. De bewolkte, maar prachtige lucht. En dan de geur, die je wel vaker rook als het na een warme dag begon te regenen. Ze leunde tegen een lantaarnpaal aan die een schimmig licht wierp op de straat. De jongen op de stoep aan de overkant viel haar niet eens op.

Remy beet op zijn lip terwijl hij door ging met helen. Op dit soort momenten wilde hij dat hij kon bloedsturen, dan kon hij die jongens bij de komende volle maan eens een lesje leren, al was hij niet zo iemand. En zijn opa had het hem niet kunnen leren, hij kende de kunst alleen uit de oude verhalen. Het water had al zijn kracht verbruikt en droop van zijn arm af. Opgelucht zag Remy dat er alleen nog een witte vlek zat, maar die zou snel genoeg wegtrekken. Hij stond op en zag het meisje aan de overkant staan. Hij herkende haar van de brug. Weer helemaal vrolijk stuurde hij zachtjes een waterstraal over de grond naar haar rug en tikte met de straal op haar schouder.

In een flits draaide Airen zich om. Een straal vuur vloog door de lucht en het water verdampte in een enkele seconden. Ze liet haar handen verbaast zakken en keek de jongen aan. Airen beet op haar lip en slikte. Ze fronste en keek lang naar de jongen. Die ogen, die was ze niet vergeten. 'Remy toch?' Zei ze toen. Ze deed een paar stappen naar voren. Ze stopte snel en onmerkbaar haar mes terug in haar zak. 'Sorry dat ik zo fel reageerde, je kan nou eenmaal beter scherp zijn in straatjes als deze.' Zei ze met een klein lachje op haar gezicht.

Remy had het water uit de plas voor hem omhoog moeten sturen om niet geraakt te worden door de straal van vuur. "Hoi Airen," zei hij lachend, terwijl hij het ontstane stoom wegstuurde. Hij keek even naar Airen en zag haar weer op die manier kijken, net als op de brug. Hij haalde zijn schouders op en stak de weg over. "Dus jij bent een vuurmeester?" zei hij. "Goed, dan kan je me helpen." Met een nieuwe straal water sneed hij het hek kapot en hij trok Airen mee door het gat. Dan kon dat joch ook eens voelen hoe een brandwond was. Hij liep snel in de richting die de jongens op waren gegaan nadat Remy zelf weg was gelopen.

Airen stuntelde achter Remy aan en struikelde bijna doordat hij haar ruw meetrok. 'Uhmmm.... Remy? Waar gaan we heen?' Ze liepen het grote terrein op. De mensen die hier rondliepen waren meestal niet pluis. Nou ja, niet dat zij daar problemen mee had. 'Remy, wat gaan we doen?' Zei ze wat harder. De regen begon zachtjes weer uit de hemel te lekken, kleine druppels achterlatend op haar armen en haar gezicht. Ze liepen over het terein, het was groot en leeg. In de verte zag ze wat mensen in een kring zitten met in het midden een klein vuurtje. Die mensen kwamen haar wel bekend voor. Een bende die bekend stond als 'The breakers.' Een stel verwende criminelen, die eigenlijk nauwelijks konden sturen. De kleine pionnen in het grote schaakspel van macht.

Remy antwoordde niet, maar sleepte Airen voort. Hij stopte pas toen hij de bewuste jongen zag staan. "Jij bent vuurmeester," zei hij. "Ik wil dat je die jongen daar zo hard en zo lang mogelijk raakt met hete vuurstraal." Hij was echt kwaad op de jongen. Het vuur was waarschijnlijk niet goed genoeg gecontroleerd, vandaar de pijn. "Probeer zijn bovenarm of been. Het zou helemaal leuk zijn als je zijn kruis raakt, natuurlijk, maar dat vind ik toch wel te ver gaan." Het ging harder regenen en Remy bleef zoals gewoonlijk kurkdroog. Sommige jongens en meisjes kwamen op hen af lopen en hoorden wat hij had gezegd. Maar Remy hield ze tegen door de regen om hem en Airen rond te laten draaien en niemand van deze slechtere meesters kon er doorheen.

Airen draaide verrast haar hoofd een stukje. 'Meen je dat? Ik wist helemaal niet dat jij zo'n jongen was.' Zei ze met een klein geniepig lachje op haar gezicht. 'Je weet dat we hier waarschijnlijk een gigantische rel mee gaan veroorzaken. Die Breakers zijn niet bepaald lieverdjes en hebben geen enkel gevoel voor eer.' Ik voelde hun ogen in mijn rug prikken terwijl het water ze op afstand hield. Ze ging door op een fluistertoontje. 'Ze zouden zonder moeite iemand in de rug steken.' Ze keek Remy lang en intens aan. 'Wil je dit echt doen?'

"Ja, ik weet het zeker," zei Remy. "Maak het heet en maak het lang." Hij duwde al het water opzij, wat de jongens naar achteren gooide. Alleen de jongen die zijn doel was liet het staan. Met een lange koude adem bevroor hij het water van de regen. Tussen hem en de jongen veranderden de regendruppels in ijspegels en hij water op het lichaam van de jongen bevroor. Op zijn voeten en handen tenminste, zodat hij geen vuur meer kon sturen en vastzat aan de grond. De jongen keek doodsbenauwd naar Remy, zich afvragend wat hij van plan was.

Airen stond stevig op de grond en keek de jongen van boven aan. Zijn blik gleed van Remy naar haar. Zijn ogen keken haar bang aan. Deze jongens vonden zichzelf heel wat, maar van binnen waren ze softies, stuk voor stuk. Ze klikte het schuifje van haar mantel los en die viel op de grond. Ze zag de jongen slikken en grijnsde vals. Toen schoot ze een vuurstraal naar voren. Het terrein lichtte blauw op. De jongen gilde. Het ijs aan zijn handen en voeten smolt meteen en hij werd achterover geblazen. Hij rolde over het beton en greep gillend naar zijn arm. Airen blies de blauwe vonken van haar vingers. Toen stormde een jongen op haar af. Hij trok zijn mes en schoot naar voren. Airen bukte, stapte opzij en sloeg hem tegen de grond. Ze draaide zich vliegensvlug om schopte opzij en raakte de volgende belager hard met een in vuur gehulde vuist.

"Ja, dat was genoeg," zei Remy. Voor Airen de tweede jongen kon raken, stuurde hij een waterstraal om haar heen trok haar terug. Hij keek naar de jongen met de verbrande arm. "Denk twee keer na als je iemand die probeert te helpen verbrandt." De waterstraal zat nog steeds stevig om Arien heen. Door de regen die nu naar beneden stortte was het terrein nat genoeg en Remy maakte een grote golf waarop hij terug naar het gat in het hek surfte. Arien werd meegesleurd en alle jongens die in de weg stonden werden volledig overspoelt. Remy dook door het gat en liet Arien los. "Dank je," zei hij, terwijl hij begon te lopen. De jongens kwamen niet achter hen aan, deze watermeester was in hun ogen niet te verslaan in de regen.

Airen ontweek de stomp van de jongen en wilde terugslaan toen ze plots het koele water om haar middel voelde. Ze werd naar achter getrokken en haar ogen popte zowat uit van verbazing. Ze keek met een ijskoude blik naar Remy maar die merkte het niet eens op. Ze had hem niet nodig om haar te verdedigen! Hij maakte een gigantische golf en even later stonden ze weer aan de andere kant van het hek. Remy bedankte haar en plots liep hij weg. Verbouwereerd bleef Airen staan. Toen balde ze haar vuisten. Liep hij nou gewoon weg? Eerst gebruikte hij haar om wraak te nemen en nu liet hij haar gewoon in de regen staan, als afval? Ze wilde niets liever dan die gast voor zijn arrogante kop slaan. Ze had hem nog wel gemogen! Ze had hem aardig gevonden! Ze schudde haar hoofd. Dat ze zich zo kon vergissen in mensen. Ze draaide zich om en begon de andere kant uit te lopen.

"Oh, ik dacht dat je wel zou volgen," zei Remy, die nu achter Airen aanliep. Toen hij voor haar kwam, zag hij haar boze blik. "Oh, sorry, ik wilde je niet beledigen." Hij vroeg zich af wat haar zo kwaad had gemaakt en kwam terecht bij het feit dat hij was gaan lopen. "Ik liep gewoon weg voor het geval ze wel achter ons aan kwamen of dat iemand het had gezien en de politie belde." Hij keek haar verontschuldigend aan. Hij vond niet dat hij erg verkeerd had gehandeld. Hij had haar misschien wel gebruikt, maar uiteindelijk deed ze dat vrijwillig. En er was niet meer nodig geweest dan alleen die jongen verbranden, de rest hoefde nergens voor te boeten.

Airens blik werd weer zacht en ze keek naar de rond. Ze liet haar schouders zachtjes hangen. Waarom ging ze altijd uit van het ergste? Iedereen had haar altijd gezegd dat het dat alleen maar mee kon vallen, maar soms was het extreem klunzig om zo te reageren. 'Het is niet jouw schuld, ik doe gewoon weer een beetje dom.' Mompelt ze zacht. Remy had helemaal niks fout gedaan, en dat weglopen was misschien zelfs verstandig. Airen was dat niet bepaald gewend. Wanneer zij een gevecht had gehad, dan stonden de vijanden meestal niet zo snel op. Ze keek Remy weer aan. 'Je hebt me niet beledigd hoor, het is oké. Ik was gewoon een beetje bang dat je me hier achter zou laten.' Zei ze, amper verstaanbaar.

"Ik had gewoon verwacht dat je zou volgen," zei Remy en hij begon weer te lopen, nu zeker dat Airen mee zou komen. Hij wilde hier graag weg, voordat de jongens genoeg moed en strijdkracht hadden verzameld om te bedenken dat ze het nu misschien wel konden winnen. Remy begon langzaam een bol om hem en Airen te vormen, een bol van water waaronder ze droog waren, omdat de regen in de bol ging zitten. Remy's hand bleef ronddraaien om de bol levende te houden, terwijl hij met de andere hand Airen droogstuurde. De regen bleef maar doorgaan.

Airen keek naar de gefocuste Remy die zijn hand steeds draaiende bewegingen liet maken. 'Je hoeft me niet droog te houden hoor. Ik ben niet van suiker.' Zei ze zachtjes. Ze wilde Remy niet tot last zijn, als het te veel moeite was. Ze staarde voor zich uit. Remy was zeker een hele sterke stuurder, dat was duidelijk. De gigantische golf die hij daar op het terrein veroorzaakt had... Airen hoorde zachte voetstappen in de verte. Stiekem keek ze over haar schouder en zag ze twee paar hoofden uit het gat in het hek steken. Vier ogen staarden hen in het donker aan. Airen tikte Remy zachtjes aan toen ze behalve die twee nog een hele boel anderen uit het gat zag stappen. 'We worden gevolgd.' Precies wat ze gevreesd hadden. Dat ze achter hen aan zouden komen. Eerlijk, had Airen nu geen bezwaar tegen een goed gevecht, maar het was altijd beter om het te voorkomen zolang dat kon.

Remy draaide zich ook om en bleef de bol in stand houden. Hij begon terug te lopen. "Heeft hij flink pijn?" vroeg Remy aan de jongens. Die knikten braaf. Ze waren nu wel gevolgd, maar de grote golf was niet lang geleden geweest en ze wilden niet weer overspoeld worden. "Mooi," ging Remy verder. "Dan zal hij nu wel snappen dat hij mensen die willen helpen niet aan moet vallen. Dan zal ik nu die wond helen, maar ik wil het eerst nog uit zijn eigen mond horen." Remy stapte door het gat. Hij ging ervan uit dat Airen hem weer zou volgen. Nu verspreidde hij de bol water over hen alle vier, ook de jongens. Je moest namelijk weten dat Remy gewoon een aardige jongen was en bij dit soort acties zou hij nooit blijvend letsel achterlaten. De jongens liepen voor hen uit en Remy volgde toen Airen er ook was.

Airen liep achter Remy aan, maar voor de jongens uit. Het voelde niet goed. Kalm Airen... zei ze tegen zichzelf. Straks verpest je het weer door je stomme argwanende acties. Ze hoorde een jongen achter haar snuiven en een dikke klodder spuug uituffen. Ze rilde. Gatverdamme. Ze liepen weer op de jongens af die hen boos aankeken. Plots zag Airen iets glinsteren in het maanlicht. Ze schreeuwde. Plots hoorde ze achter zich een uitklappend geluid dat ze uit duizenden herkende. Ze draaide zich in een flits om en wilde een bol vuur gooien. Maar de jongen was te snel. Ze voelde de stekende pijn in haar buik en haar adem stokte. De jongen keek haar met een valse grijs aan en trok zijn mes terug uit haar maag.

Remy keek naar Airen. "oh, kom op, dat meen je niet," zei Remy en hij haalde zijn schouders op. Meteen stond iedereen weer in de stromende regen. Remy verzamelde de regen om zich heen en net als even geleden liet hij het om hem heen draaien. Als iemand probeerde er doorheen te komen, werd diegene naar achteren geduwd en tegen het hek of de dichtstbijzijnde muur geduwd. Zodra het meeste water van die cirkel gebruikt was, vroor Remy een paar jongens vast aan de grond. Koelbloedig gooide hij weer anderen met nieuwe waterstralen achteruit en de laatste drie kregen een grote golf over zich heen. Het resultaat was dat iedereen vastgevroren was aan het hek, een muur of de grond vast zat. Behalve Remy en de twee gewonden. "Hoe vaak moeten we dat nog zeggen, zo ga je niet om met mensen die willen helpen. Eigenlijk moet ik haar jullie allemaal laten verbranden, maar dan heb ik te veel om te helen." Hij verzamelde water om zijn hand en liep naar Airen. Zodra hij zijn hand op de buikwond legde, begon het water te gloeien en al snel trok de wond weg. Het moest een beetje kietelen, het was een diepe wond, maar voor Remy geen probleem. Daarna liep hij naar de jongen met de brandwond, die nog steeds op de grond lag met een bloedende bovenarm. Ook deze werd volledig geheeld door Remy. In zijn ogen zag Remy dat deze jongen de boodschap begrepen had. Tijdens de tweede heling stopte het weer met regenen en langzaam klaarde het op. Remy heelde ook de jongens die door blokken ijs knock-out geslagen waren. Toen hij klaar was, ging hij midden tussen de jongens staan, badend in het maanlicht. Hij leek wel een heel hoofd groter. "Laat dit een les voor jullie zijn, spot nooit met een watermeester als er een maan aan de hemel staat, al staat die achter de wolken. En zoek een baan of laat mensen jullie helpen, dan hoeft dit ook allemaal niet." Hij ademde diep uit en al het ijs smolt weer en werd water. Uit de plassen op de grond liet hij een mistbank opstijgen, waarin hij, Airen meesleurend, verdween.

Airen greep naar de buikwond en zakte op haar knieën. De jongen keek haar van boven aan en grinnikte vals. Klootzak. Airen beet haar kaken op elkaar. Toen vuurde ze een vlammende bol op hem af. De jongen werd naar achter geblazen, tegen het hek aan. Ze probeerde overeind te krabbelen maar een andere jongen stormde op haar af. Ze liet zich vallen en rolde opzij. Ze zette haar voet weer op de grond en gooide de jongen opzij. De jongen stond weer op en rende op haar af. Hij schopte haar hard tegen haar hoofd. Ze kwam hard op het beton terecht en alles begon te duizelen. Ze kreunde en voelde het bloed zachtjes tussen haar vingers doorsijpelen. Plots werden de jongens door een straal water tegen het hek aan gesmeten en verscheen Remy's gezicht boven het hare. Het beeld schoof heen en weer en ze knipperde een paar keer met haar ogen in een poging weer scherp te zien. Hij legde zijn hand op haar buik en het water voelde koel aan. Het begon te gloeien en het kietelde, niet dat ze kon lachen. Hij stond op en liep weer weg. Langzaam hees ze zichzelf overeind. Ze hoorde vaag dat Remy wat tegen de jongen zei maar haar hoofd duizelde nog steeds en het beeld stond ook nog niet stil. Toen liep Remy op haar af en greep hij haar bij de arm. Hij sleurde Airen door het gat naar buiten. 'Mijn god.' Mompelde ze toen ze probeerde te lopen. 'Ik lijk wel dronken.'

Let op, je begint in de ik-persoon te schrijven en dat is niet de bedoeling.

"Gewoon even wat eten," zei Remy. "Ik kan dan wel helen, maar ik kan geen bloed uit het niets laten verschijnen en je hebt wel wat verloren. Je hebt het trouwens nog knap gedaan met die vuurbol." Ze waren een paar straten verder en er hingen nog wat mistflarden aan Remy's kleren. Hij zette Airen tegen een muur en haalde een koekje uit zijn broekzak. "Hier, dat is tenminste iets," zei hij en hij gaf haar het koekje. "Maar die jongens vallen eventjes geen mensen meer lastig. Toch zou ik ze morgen goede kleren en goed eten willen brengen. Ik denk trouwens dat ze geen andere keus hebben als ik terug kom, want of ze het nog tegen me op willen nemen." Hij keek naar de mensen die langs liepen. Sommigen keken naar de bloedvlek en Airens gescheurde shirt. Maar Remy wist zeker dat het goed zou komen.

Airen at het koekje langzaam op. 'Ik denk dat het feit dat ik een gigantische knal tegen mijn hoofd heb gekregen ook wel meetelt.' Ze zuchtte. 'Je bent veel te goed voor deze wereld Remy. Je geeft mensen kansen en eigenlijk doe je niemand pijn. Niet blijvend dan.' Ze keek kort naar de mensen die haar rare blikken gaven. Kon het haar wat schelen, ze had het tenminste overleefd. 'Nog bedankt.' Zei ze zachtjes. 'Van dat je me redde.'

En nu moet je weer letten op de verleden tijd sorry, ik zeur ook.

"Je hoofd, ow," zei Remy. Hij stuurde water uit de plassen om hen heen om haar hoofd en al snel lichtte het op. "Voìla, ik heb het meeste weggehaald. En ik ben niet te goed voor deze wereld, dat soort dingen moet je niet zeggen. Ik heb jou toch dat jochie laten verbranden. Je hebt hem vijf meter verder geslingerd, dat is ook niet niks." Hij keek hoe het water op de grond droop en terug naar de plassen stroomde. "Maar ik moet straks maar weer gaan. Er is niet veel nacht meer over en ik wil nog slapen en eten. Helen kost veel energie."

Haha, maakt niet uit, ik ben gewoon een rotzooitje
------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Airen knikte. Ze mocht Remy graag, jammer dat ze elkaar niet echt kende. Dat ze hem niet kon bereiken. Hij was oké, en ze kon vrienden en bontgenoten goed gebruiken in deze stad. Mensen op wie ze kon vertrouwen. 'Ik moet ook maar gaan.' Zei ze zachtjes. Ze liep langzaam weg en keek nog een keer om. 'Hopelijk zie ik je gauw weer.' Ze glimlachte kleintjes. Toen keek ze weer voor zich uit en begon ze te lopen.

NEW

Remy was omringd door de jongens van de vorige keer. Maar deze keer werden ze niet gescheiden door een muur van water en waren ze niet in gevecht. Integendeel, Remy zat met een grote zak brood en deelde uit. Het was namelijk zo gegaan; hij had gevonden dat hij iets voor de jongens moest doen. Dus de eerstvolgende volle maan na het gevecht was hij terug gegaan naar de jongens met warme kleren, dekens en eten. Sommigen hadden weer geprobeerd hem te slim af te zijn, maar Remy had ze zonder genade met het grootste gemak alle kanten op geslingerd en ze vastgevroren aan de grond of muur. De rest kreeg de kleren en dekens, Remy heelde de zieken en gewonden en vertrok weer. De volgende keren dat hij was gekomen, waren weer op heldere nachten geweest met een mooie maan. De aanvallen bleven uit en Remy raakte bevriend met hen. Hij kwam steeds vaker en sommigen van hen gingen met hem mee naar huis. Hij had al een aantal campingbedjes in zijn huis staan. Eén ervan werd bijna elke nacht bezet gehouden door de jongen die Remy had verbrand en die Remy daarna door Airen had laten verbranden. Mitch bleek een loyale jongen te zijn. Hij verzette zich niet tegen de andere zwerfjongeren, maar ook niet tegen Remy. Nu kwam Remy er ook overdag, net als vandaag, en deelde hij weer brood uit. Ook hielp hij de jongens aan banen, zodat de groep steeds kleiner werd. Het enige wat Remy niet deed, was sturingstrainingen geven. Die konden door dit soort jongens slecht gebruikt worden, als ze eenmaal beter waren met hun element.

Airen drukte zich tegen de muur aan en gluurde kort om het hoekje. Er zat een jongen in zijn eentje een sigaret te roken. Perfect. Hij was het, dat wist ze zeker. Hem moest ze hebben. Ze trok haar T-shirt een stukje naar beneden waardoor de bovenkant van haar bh zichtbaar werd. Ze gooide haar haar losjes over haar schouder en haalde diep adem. Het moest maar zo. Ze liep langzaam het hoekje om en sloop geruisloos dichterbij. Toen ze nog maar een paar meter van hem verwijderd was merkte hij pas dat ze er was. 'Hallo daar.' Zei hij met een grote, maar verraste grijns op zijn gezicht. Ze lachte en ging naast hem zitten op een kratje. Ze pakte de sigaret van hem over en nam een trekje. Ze rookte natuurlijk niet. Het had een verschrikkelijke invloed op je conditie en dat kon ze niet hebben. Maar ze kón het wel. Het was erg handig aangezien de meeste jongens of mannen waar ze op af moest stappen ook rookten. En vaak vonden ze niets uitdagender en sexyer dan een vrouw die rookte. Stomme wezens waren het toch soms, dacht ze terwijl ze naar hem lachte. Hij staarde haar met een lachje aan en ze gaf de sigaret terug. Ze ging voor hem staan en hij keek haar afwachtend aan terwijl hij een trekje nam. Ze haalde haar hand door zijn haren en kroop bij hem op schoot, wijdbeens. Ze pakte de sigaret terug, ademde diep in en blies de rook in zijn gezicht. Ze glimlachte uitdagend.

Remy lachte om een grap van één van de jongens en keek om zich heen. Iets verderop zag hij Airen zitten, bij een rokende jongen die altijd afgezonderd stond. "Hé Airen," riep hij vrolijk. De rest van de jongens draaide zich om. Van een paar vernauwden de blikken en Remy herkende in hen de jongens die haar hadden aangevallen. Vandaag kon hij minder makkelijk ingrijpen. Het regende niet en hij had alleen een waterfles bij zich. Hij kon natuurlijk wel water uit de lucht halen, maar dat was altijd veel te weinig, vooral als hij er ijs van wilde maken. Hij stond op en plaatste zich strategisch tussen de jongens en het meisje. Hij zag dat Airen rookte, maar eigenlijk vond hij dat niet zo verbazend. Een paar andere jongens stonden ook op, maar dan iets dreigender tegenover Airen.

Airen's ogen werden groot toen ze Remy zag. Verdomme! Ze kon hem er eigenlijk helemaal niet bij hebben. Sinds wanneer hing die met dit soort mensen rond? Ze gaf de sigaret terug aan de jongen en stond snel op, hopend dat geen van beide dit verdacht vond. Hoe moest ze in hemelsnaam die gast de informatie ontfutselen met Remy in de buurt? Het was al een week geleden dat ze via een handelaar bericht had gekregen van Eléonore. Ze had natuurlijk eerst grondig onderzoek gedaan, ook al haatte ze dat zo. Maar ja, ze kon niet op de eerste beste jongen afstappen. Het was hoogstwaarschijnlijk dat niet iedereen wist van operatie X. Ze glimlachte vriendelijk naar Remy en hoopte dat hij het niet verdacht vond dat ze zo sletterig bij die jongen had gezeten. Het was ook niet haar favoriete methode, maar wel als je eenmalig iemand van informatie wilde beroven en hem daarbij heel houden. 'Remy, jij hier?' Zeg ik vrolijk.

"Ja, ik ben hier tegenwoordig bijna standaard," zei Remy lachend. "Valt je niet iets op aan de jongens?" Hij gebaarde naar iedereen die achter hem stond of zat. Ze waren met minder dan de vorige keer en ze zagen er gezonder uit. Remy liep naar hen terug, Airen meevoerend. Sommigen keken kwaad, anders zagen er gewoon vrolijk uit. Toch waren ze de blauwe vlammen van haar niet vergeten, die Mitch toen hadden verbrand. Remy had het natuurlijk geheeld, maar toch hadden ze aan Mitch kunnen zien dat het niet erg fijn was geweest. Mitch zelf bleef redelijk rustig onder het feit dat Airen er nu was, hij leek er geen probleem mee te hebben. Remy deed een voorstelrondje voor Airen en vroeg daarna: "Wat doe jij hier? Ik had jou hier eigenlijk niet terug verwacht." Hij grinnikte en gebaarde op haar buik.