Het terrein bij de centrales

Airen schreeuwde en haar handen vlamde op. Maar opstaan lukte niet, Remy overdekte ze meteen weer met ijs. Moest hij juist die dag volle maan zijn? Ze voelde haar bloed haast koken. Als ze maar op kon staan, dan zou ze die gast een geweldige mep verkopen. Denken dat je iedereen maar aan kan doen wat je wilt, omdat je ze daarna toch heelt? Slap excuus. Het deed even veel pijn, en psychisch kreeg je er misschien nog wel meer problemen mee. Langzaam helen en herstellen in de komende weken was heel anders dan in een keer beter zijn. Nog nooit gehoord van fantoompijnen? Die konden net zo goed in zo'n geval voorkomen. Het was dat Airen mentaal sterk genoeg was om zonder schade verder te gaan. Toen sloot ze haar ogen en ademde ze rustig in en uit. 'Kan ik je vertrouwen Remy? Zweer je dit aan niemand door te vertellen? Mijn leven, en Eléonore's missie hangt er van af.' Zei ze rustig.

"Ja, ik zal niets zeggen," zei Remy. "Tenzij je deze jongens erbij betrekt, want dat wil ik niet hebben. Dan zal ik niet aarzelen en ook op een regenachtige dag zonder volle maan heb ik kracht genoeg." Hij keek Airen streng aan een haalde zijn hand van haar af, zodat ze weer op kon staan. "Maar vertel nu wat het plan is, wat jouw plan is." Ergens was hij blij dat hij eindelijk iemand had gevonden die ook door Eléonore was gestuurd. Hij was alleen niet blij dat hij er zo achter had moeten komen en dat diegene de straatjongeren voor het plan wilde gaan gebruiken. De bol water om hen heen zwol aan en hield hen helemaal droog. Ook het water uit de ontstane plassen werd naar de wand toe geduwd en versmolt daarmee.

'Jouw jongens zijn niet zo 'onschuldig' als ze lijken.' Airen ging overeind zitten en keek Remy lang en stil aan. 'Operatie X' Ze zag hem kijken. 'Er wordt vermoed dat die jongens daar van cruciaal belang zijn tijdens een poging om een stel verboden goederen George City in te smokkelen. Wapens, buskruit, dynamiet.' Het viel stil. 'Maar daar gaat het niet alleen om. Eléonore wilt weten hoe ze die goederen de stad binnen gaan smokkelen om de zwakke plek in de muren van George City te vinden. Zo kan ze niet alleen meer infiltraten, maar ook de goederen die zij nodig hebben de stad in smokkelen.' Ik kijk Remy emotieloos aan en probeer de emoties in zijn ogen te herkennen. Het enige geluid is de regen die zachtjes op de stenen ketst.

Remy snoof en blies de adem tegen zijn kuif. "Oké," zei hij en bleef even stil. "Toch ga je ze met rust laten. Deze jongens zullen niets binnen smokkelen, dat weet ik zeker. En de zwakke plekken in de muur vind je in het noorden, westen en zuiden, want daar is geen muur. Verder kent de muur geen zwakke plekken, dat heb ik al onderzocht." Hij nam even een korte adempauze. "Het kan me trouwens ook niet schelen wat de jongens van plan zijn en hoe ze dat doen, want ik ben bezig ze daarvan af te helpen. Maar nu ik je dit vertelt heb, hoef je ze ook niet meer te volgen, want nu weet je waar je de stad binnen kan. Raar trouwens dat jij dat niet weet, je bent zelf ook naar binnen gekomen. Ik neem aan dat je niet over de muur heen geklommen bent." Hij keek even naar de hoek waarachter de jongens zaten. Hij had het beste met hen voor, al wist hij dat ze sommige streken nog niet verleerd waren. Maar zoiets als dit, dat verwachtte hij echt niet.

'Ik ben via een handelaar gekomen. Hij kwam hier in George City om zijn groentes te verkopen en ik ben stiekem meegekomen.' Zei ze nonchalant. 'En als jij weer waar die zwakke plekken zitten, hoe komt het dat Eléonore dat nog niet weet? Als jij voor haar werkt, waarom heb je dat nog niet doorgekaart?' Airen volgde zijn blik naar de hoek. Waar was hij bang voor, dat ze afgeluisterd werden? Of kon hij gewoon niet geloven dat die jongens daar werkelijk achter operatie X zaten? Airen had hem ook niet alles verteld, en ze twijfelde. Ze had het gevoel dat ik hem kon vertrouwen. Misschien kon ze hem de waarheid vertellen. De werkelijke missie die achter het plan school. De werkelijke operatie X.

Let weer op de ik en verleden tijd.

"Ik heb Eléonore bericht gestuurd van de muur, dus ik vraag me af waarom ze het nog wil weten," zei Remy geïrriteerd. "Misschien is het bericht onderschept, maar dat verwacht ik ook niet. Want dan was ikzelf ook allang opgespoord en was de missie in gevaar geweest. En dat is nog niet het geval. In elk geval, ik bescherm deze jongens tegen wie dan ook, zelfs tegen Eléonore." Hij sloeg zijn armen over elkaar en keek koppig naar Airen. Het was volle maan en het regende, hij had de ultieme troef in handen.

Airen voelde zich ongemakkelijk nu de volle maan zo hoog aan de hemel stond. Langzaam stopte het met regenen, maar er lag nog genoeg regen op de straat voor Remy om te sturen. Airen hield er niet van als iemand de macht in handen had. Tenminste, zolang zij daar nadeel van kon hebben. Op het moment dat het voor haar niks uitmaakte boeide het haar niks meer. Neem nou Eléonore. Een icoon van macht. Voor haar werken had Airen nooit problemen opgeleverd. Maar Eléonore was voor haar dan ook niet zomaar een vrouw. Eléonore voelde aan als familie. Haar echte ouders kon ze zich niet herrineren, en Eléonore was het enige moederfiguur dat ze ooit had gehad. Nou, een echte moeder was ze natuurlijk nooit geweest. Dat zou niks voor haar zijn. Maar voor Airen was zij hetgene wat het dichts in de buurt kwam. Eléonore vertrouwde haar, en Airen vertrouwde Eléonore. 'Geloof me, ze weet van niks.' Hoe heb je de brief verstuurd? Gecodeerd? Met vogelpost?' Zei ze terwijl ze hem wantrouwend aankeek.

"Ik weet zeker dat het bericht is aangekomen," zei Remy. "Het gaat jou verder niet aan hoe, het is aangekomen en daar gaat het om." Remy kende Eléonore ook al van kinds af aan en zou haar nooit verraden. Deze jongens beschermen voelde ook niet als verraad, dit voelde als iets goeds doen voor de mensheid. Net als bij Eléonore helpen Cycne en Gura te veroveren, eigenlijk. Dat zou ook goed zijn voor de mensheid, volgens Remy. Hij wist dat er mensen waren die er anders over dachten, vandaar dat hij hier in deze stad was, maar voor hem was het de goede zaak.

Airen gromde geërgerd. Ze haatte het als iemand iets voor haar verborg, al helemaal als het maar een pietluttig detail was. Ze stond langzaam op en fronste. Ze haatte het om geheeld te worden. Het veroorzaakte het verwarrende gevoel dat je toch gewond was. Dan ging je voorzichtig doen, wachtend op de pijn. Maar die kwam niet. En dan herinnerde je je dat het al beter was. Ze zette haar hand tegen de muur voor steun. 'Remy.' Zei ze zachtjes. 'Ik heb je nodig.' Ze keek hem aan. Dat sneed. Wat een afschuwelijk gevoel was het toch als je toe gaf dat je iemand nodig had. 'Jij bent de enige in George City die ik kan vertrouwen.' Ze keek weer naar de grond. 'Jij kent mijn geheim, en ik het jouwe.' Mompelde ze bijna onhoorbaar.

"Je mag me misschien nodig hebben, ik zal je niet helpen bij wat voor plan dan ook dat die jongens aangaat," zei Remy. Hij keek Airen kwaad aan. Daar stond dat kind zich nog aan te stellen ook. Een heler, vooral een goede als Remy, haalde niet alleen de wonden, maar ook de pijn weg. Ze beeldde het zich maar in en daar kon hij niet tegen. Hij draaide zich om en liep snel de hoek om. Daar ging hij naast Mitch zitten. De jongens waren allemaal droog gebleven, want blijkbaar had de waterbol van Remy stand gehouden tijdens zijn afwezigheid.

'Dat plan valt toch al in het water.' Mompelde Airen. Ze snapte niet waarom Eléonore haar die opdracht had gegeven als ze het al lang wist. Ze keek Remy na, niet zeker of hij haar laatste woorden gehoord had. Ze had de blik in zijn ogen wel gezien. Hij vond dat ze zich aanstelde. Ze schudde haar hoofd. Ze wist hoe andere mensen er over dachten, geheeld worden. Misschien was geheeld worden door iemand ander dan door jezelf helen. Ze schudde haar hoofd, draaide zich om en liep aan de andere kant de straat uit. Wilde Remy geen bondgenootschap sluiten? Dan niet, ze kon het prima in haar eentje. Ze had het immers altijd in haar eentje gedaan, en ook dit keer draaide ze haar hand er niet voor om.

Criminaliteit? Broeinest? Eric kon met plezier m’n, reet zeggen. Godallemachtig, er was zowat overal criminaliteit. Jazeker, daadwerkelijk een reden tot treurnis! Het was een stad, ter informatie. In een stad had je enkele nutteloze gebouwen die “musea” werden genoemd en waarvan de collectie elke drie maanden werd doorgeschoven – de logica - een stel oude kerken en kathedralen en nog enkele nieuwbouw – gebouwen durfde Eric het nog altijd niet te noemen – om de skyline te vervolledigen. En dat was dan dat. Daarom namen mensen hun fototoestellen uit hun zak om foto’s te trekken. Logisch? Nah. Het was nog altijd één of andere veel te grote stad met achterlijke mensen en winkels vol oerlelijke kleren die dan mode waren of zo. En oh ja, vergeet het eeuwige gezeur niet over hoe veilig het wel niet was. Dat deed elke stad om de één of andere reden. We zijn oh zo veilig, kom hier wonen! Maar we maken wel affiches met het nummer van de politie, want niemand kan dat onthouden, hoor. Zomaar. Eric snapte echt geen reet van het beleid hier. Voor zover hij het volgde. Maar hal-lo, het was erg knap van je als je je interesseerde in dat stelletje idioten die zogezegd veel van politiek kenden, maar hijzelf hoorde er alvast niet bij.
Hoe dan ook, Eric was op dit moment op dat ene industrieterrein. Hoogstwaarschijnlijk had het wel een naam, maar hij kon er niet echt opkomen. Hé, als hij namen van mensen al niet kon onthouden, waarom zou hij die van gebouwen dan wel onthouden? Hij was hoogstwaarschijnlijk wel een onguur iemand, sinds iedereen onder de veertig best binnen kon blijven, want je mocht serieus niets meer doen. Tenminste, dat was in bepaalde wijken zo. Erg vreemd. Hoe dan ook, hier was hij dus. Op dat ene rare industrieterrein. Waar men je altijd aankeek alsof ze je oftewel wilden verkrachten oftewel ervan verdachten hen te willen verkrachten. Om eerlijk te zijn zou hij dat niet bepaald willen. Ook al was het maar, omdat die seks nu niet bepaald erg goed kon zijn. Hij had nooit begrepen wat verkrachters precies had gedreven. Maar het kon alvast niet het uiterlijk van de slachtoffers zijn.

Emma liep over een industrieterrein. Nee, ze voelde geen angst, ze was nooit bang. En niet omdat ze nou zo'n superheld was, nee, omdat ze gewoon de ernst van een situatie niet voelde, nooit eigenlijk. Emma huppelde door haar leven, op roze hakjes en in een bloemenjurkje. Zo ook nu, ze wist dat Mortimer het niet fijn vond als ze alleen over de straat liep 's nachts, maar ze sliep altijd slecht en dan verveelde ze zich. Dus, daarom liep ze nu om elf uur 's avonds op een verlaten industrieterrein. Je kwam wel wat ongure types tegen, maar Emma vertrouwde iedereen, dus zwaaide ze gewoon vrolijk en zei ze hoi. Dat vonden mensen al zo raar dat ze haar meestal niets aandeden.
En hier liep ze dus, vandaag in een lichtroze broek met een felblauw topje. Haar haren waren net weer witgeverfd en ze had een losse knot in waarbij een paar plukjes langs haar gezicht hingen. Ze droeg lichtblauwe gympen van een een of ander nepmerk, maar dat maakte haar niets uit. Al met al leek ze niet in deze situatie te passen. Op dat moment passeerde er een jongen, hij keek een beetje nors maar had een uiterlijk waardoor hij hier niet leek te horen. 'Goede avond' zei Emma met haar hoge sopraanstem en ze glimlachte naar de jongen.

Godallemachtig, dat ging ook snel. Eric werd nu al aangesproken. Ook hallo, je zag eruit alsof je recht uit één of andere intro van een film kwam en je de jonge maagd moest spelen. De jonge, onschuldige maagd die nooit wat verkeerd deed en niet erg wereldwijs was, maar na vijf seconden om de één of andere reden al wist hoe je een hightechwapen moest gebruiken. Actiefilms, waarin feminisme aan bod kwam, waren zo onlogisch als de pest. Eigenlijk waren actiefilms sowieso onlogisch. Om de één of andere reden was het altijd één of andere jonge gast. Die gast moest dan altijd zogezegd sullig zijn en zo, maar ondertussen zag diegene er wel uit als een homofiel model, recht van de catwalk geplukt. Maar degene die het erg leuk scheen te vinden dat er mensen bestonden was nog altijd vrouwelijk. Geen twijfel over mogelijk. Oké, misschien slikte ze enorm veel hormonen en was een transgender. Maar om het simpel te houden nam Eric aan dat hij met een vrouwelijk iemand te maken had. Altijd een stuk simpeler. ‘Ook hallo’, meldde hij.
Oh, fantastisch, klonk dat weer eens dialectisch als de pest. Ach, het gebeurde weleens dat het meer dan tussentaal was, zoals dat zo prachtig werd genoemd. Eric begreep nooit waarom het woord “tussentaal” zo achterlijk klonk. Maar goed, er klonken wel vaker woorden geheel achterlijk. Zoals het woord “belachelijk”. Als je het ietsje trager uitsprak, klonk je serieus als een idioot. Of “stom”. Dat klonk ook zo…kinderlijk. En mensen deden altijd alsof het zo’n uitzonderlijk erge belediging was, stom zijn. Godallemachtig. Maar mensen vonden beledigingen altijd zo verschrikkelijk. Godjes toch, dan moest je ook niet in de spiegel kijken.

Emma vond het wel leuk dat hij iets terugzei, dat deed de rest tot nu toe niet. Haar ogen namen de jongen op terwijl hij voorbij liep, en ze bleef staan. Ze zag zijn kritische blik, want ze wist niet veel, maar ze wist wel wanneer andere mensen haar beoordeelden. Vervolgens gooide ze die mening altijd in de prullenbak want het kon haar helemaal niets schelen. Het ene moment zag ze er lief uit, het andere moment stoer of sexy, en mensen vormden daar altijd wel een mening over. Ze was te schijnheilig, ze was een gothic, ze was een slet... Ja hallo! Ieder mens heeft zijn eigen smaak. 'Je hebt een leuk accent' zei ze met een lief glimlachje, ze bedoelde het niet als een belediging, ze vond het echt leuk! Maar het zou sarcastisch opgevat kunnen worden...

Oh, fijn. We hadden te maken met een accentloos iemand. Eric had over het algemeen een gloeiende hekel aan mensen die zo enorm accentloos spraken. Hij wist niet waarom, maar hij vond het irritant klinken. Het was zo…vlak. Oké, dat was onzin. Maar sowieso was die hele opinie onzin. Maar hé, wat maakte het uit? Er was geen kat die hem ooit vroeg wat hij vond van accentloos spreken. Puur omdat het bij niemand ooit opkwam dat hij er een mening over gevormd zou kunnen hebben. Hij bedoelde, wie hield zich in godsnaam nu met zulke dingen bezig? Eh, tja, hij dus. Het zou een leugen zijn, als hij ooit beweerde dat hij heel vaak nuttige dingen deed. Dat deed hij niet. Puur omdat…waarom eigenlijk? Het antwoord moest men je schuldig blijven. Daarover dacht zelfs Eric niet na. ‘Goh, daar ben ik nu erg blij mee,’ antwoordde hij.
Kijk, hij zou niet weten hoe hij haar opmerking moest interpreteren. Maar wat boeide het? Eric maakte het haar alvast niet al te moeilijk. In feite vond hij die opmerking best belachelijk en gaf haar een spottend antwoord. Oh, wauw, erg moeilijk! Godallemachtig, dat was gewoon logisch. Hé, hij studeerde wiskunde; dan mocht je best logisch nadenken. Nu waren er ook andere mogelijkheden tot logisch nadenken. Zo had je zowel wiskundige als taalkundige logica. Maar wat maakte het? Hij bedoelde, het was echt niet zo belangrijk of zo. Oké, hoe je precies sprak was ook niet zo belangrijk. Al bepaalde het wel de indruk die anderen van je hadden. Soms dan. Nu ja, Eric kon zich qua dialect best inhouden. Soms dan. Als het echt moest. Als hij geen zin had om ook maar op de uitspraak te letten – zoals nu – dan kreeg je dit soort dingen. Jippie.

new
---

Victoria liep in haar eentje over een gedeelte van het plein te ijsberen, ze liet kleine sliertjes rook achter in de lucht aangezien ze maar een sigaret opgestoken had. Was het slim om als eenzaam, achttien jarig meisje op een industrieterrein op een drugsdealer te wachten? Nee, waarschijnlijk niet. Maar Victoria was niet snel bang, ze kon zichzelf goed verdedigen en daarbij hield ze wel van wat gevaar. Misschien was het slim geweest om niet al te uitdagende kleding aan te doen, maar ook dat paste niet bij haar. Ze vond het leuk om mannen te plagen, ze om haar vinger te winden en uiteindelijk weer te laten vallen. Op dit moment droeg ze een bordeauxrode broek en een zwart topje wat aan de voorkant kort was, en aan de achterkant lang. Wel had ze een leren jasje aan om zichzelf warm te houden, want er was een gure wind die recht door je heen leek te snijden. Haar scooter stond een paar meter verderop, en haar helm hing er aan.

Gaat ze nog iets doen, of heeft ze al iets gedaan?

Sam had zijn superheldenpak aan en sprong over de daken. Hij kwam vaker op deze plek, want door zijn ervaring wist hij dat er vaak verkeerde dingen gebeurden. Hij stond even stil en dan wapperde de cape van zijn pak langs zijn lichaam naar voren. Toch was er nauwelijks iemand die hem zag in de schemering en dat kwam door de kunst van de ninja die hij had geleerd. Hij bewoog voort over de daken zonder dat iemand hem kon zien. Vooral de schemering hielp nu mee. Het enige dat een mens zou zien, was een enkele flits blauw, want die kleur had zijn pak van The Hurricane, zijn alter-ego.

Nee, dat komt nu anders wel.
---

Victoria hoorde het gebrom van de motor van een auto en keek verward om. Ja, daar was hij, ze zou vandaag weer illegale drugs krijgen die ze dan zelf weer door kon verkopen. 'Hey' zei ze, terwijl de man van ongeveer dertig de auto uitstapte en haar in een snelle handeling de drugs gaf, en nog wat instructies gaf, daarna was hij weg, zo snel als dat hij gekomen was. Tori checkte of alles klopte en stopte het toen in de zakken van haar jasje. Nog even bleef ze staan om haar sigaretje op te roken, iets wat ze misschien beter niet had kunnen doen...

Sam had alles gezien. Niet veel eerder waren zijn ogen op het meisje gevallen en hij was even blijven kijken. En toen was die man aan komen rijden. Sam kende hem, hij had vaker achter hem aangezeten, maar steeds was de man ontsnapt. Maar het was duidelijk dat hij iets aan het meisje had gegeven en dat het niet helemaal hoorde. Niets wat de man deed hoorde, wist Sam, maar hij kon hem maar niet te pakken krijgen. Maar dit meisje wel. Sam controleerde of zijn masker goed zat, zodat hij onherkenbaar bleef, en sprong met een grote sprong van het dak af. Zachtjes landde hij achter het meisje, niet eens hoorbaar. "Dus, in wat voor nieuwe illegale toestanden is Meneer Y nu weer betrokken?" vroeg hij en voor iemand die niet wist dat hij er was, kwam de stem uit het niets. Hij had de wind recht in het gezicht, dus zijn cape wapperde dramatisch achter hem.

Victoria blies haar rook kalmpjes uit en inhaleerde diep in tot ze opeens schrok van een stem achter haar, ze draaide zich vliegensvlug om, met een klein beetje hulp van luchtsturing en keek de man achter haar verward aan, ze hoestte zachtjes van de schrik omdat er wat rook verkeerd geschoten was. Haar grote groen/blauwe ogen namen de jongen op en ze klakte met haar tong. 'Kijk, dat zou ik je best willen vertellen, maar dat lijkt me toch maar niet zo'n goed idee' zei ze met een sarcastische toon in haar stem.

"Mij lijkt het wel een goed idee als je het me verteld," zei Sam, serieus als altijd als hij superheld was. "Je wil namelijk niet weten wat er anders met je gebeurd." De waaiers die in zijn riem staken waren altijd geladen, zolang een ruimte niet vacuüm was gezogen. "Of... je verteld het niet en geeft me gewoon wat je van hem hebt gekregen," zei hij en met uitgestoken hand zette hij een stap naar voren. Hij was nog steeds op een afstand, want dat hoorde bij zijn technieken, maar het gebaar was duidelijk.

Victoria tuitte haar lippen en keek hem even aan. 'Ik ben eigenlijk wel benieuwd' zei ze, en ze trok haar jasje nog iets beter dicht zodat hij niet meteen de drugs kon vinden. Het was niet extreem veel, maar wel genoeg om voor te worden opgepakt. Nou ja, ze riskeerde het maar, daarbij was hij toch niet van de politie. Zelfverzekerd ging ze iets rechter op staan en keek hem met haar felle ogen lachend aan. Nee, ze nam dit niet serieus, ze nam niets serieus. Daarbij zat ze nog half in een dronken roes, van vanochtend, toen ze even een paar breezertjes achterover geslagen had.

"Oké," zei Sam schouderophalend. Hij bleef staan waar hij stond en trok ook zijn gehandschoende hand weer terug. Om daarna in een flits zijn waaiers te pakken en van twee kanten een soort van windmuren op het meisje af te sturen, zodat ze klem zou komen te zitten. Vanachter zijn masker keek hij naar het meisje. De beweging van het jasje was hem niet ontgaan en hij wist zeker dat dat de plek was waar hij moest zoeken. Nu was hij niet zo iemand die mensen fouilleerde, maar het zou zomaar nog kunnen gebeuren als ze het echt niet zou geven.

Victoria kon wel lucht sturen, maar niet heel goed. Een aanval als deze kon ze nog blokken, ze stuurde de muren gewoon weg. Maar haar blik werd iets harder, dit was niet grappig, ging hij haar nou echt aanvallen? Ze begon naar achteren te lopen, hield wel oogcontact met de jongen, ze wilde naar haar scooter toe lopen en dan zou ze gewoon wegrijden. Deze man was echt een beetje raar, wie ging er nou in een supermanpak door de stad lopen? Dat was toch geschift? Maar misschien had zij gewoon bekrompen hersenen.

Als Sam had geweten wat ze nu dacht, dan had hij het misschien wel raar. Maar hij had al vaak genoeg in de krant gestaan en altijd waren de mensen heel blij met hem als hij weer een groep misdadigers inrekende. Hij zag wel dat ze naar haar scooter liep, dus hij trok een sprintje, wat bij luchtmeesters over het algemeen even snel gaat als de wind, en ging tussen haar en de scooter in staan. Met een nieuwe zwaai van zijn waaiers creëerde hij een sterke windvlaag die recht op het meisje af schoot.

Victoria wist dat ze niet sterk genoeg was, en wie niet sterk is moet slim zijn. Meestal betekende dat hem afleiden met haar charmes, maar ze had het idee dat dat zo niet ging werken, misschien had ze gewoon een goede gaydar? Ze hief de windvlaag op, maar dat lukte maar half waardoor haar haren nog steeds naar achteren waaiden. 'Maar wie ben je eigenlijk?' vroeg ze, in een poging hem af te leiden.

"Lees kranten en je komt erachter," zei Sam en hij stuurde de volgende windvlaag op het meisje af. Eén ging recht vooruit en de ander kwam van boven, om haar tegen de grond te duwen. Die van bovenaf bleef ook aanhouden, terwijl Samwell langzaam op het meisje afliep. Hij moest het te pakken krijgen en eigenlijk haar ook, maar het was nu niet als die keren dat hij bezig was de dader bezig te houden, of vaak al te overmeesteren, voordat de politie kwam. Maar die zou nu niet komen, want die was niet gealarmeerd.

Victoria maakte een tsss... geluidje en keek hem arrogant aan. 'Ik heb wel betere dingen te lezen dan wat al die hypocrieten schrijven' zei ze, en dat was waar, Victoria las erg ingewikkelde dingen, van echte literatuur tot filosofie, ze had eigenlijk wel een studie daarnaar willen doen, maar je kon er niet veel mee. Ze schrok toen ze opeens onderuit ging en op de grond viel. Uit haar riem pakte ze het mes dat ze altijd bij zich had, en ze hield het alleen nog in haar hand, hopend het niet nodig te hebben.

Sam liep op het meisje af, met één waaier de windvlaag die haar tegen de grond drukte in stand houdend. "Je wilt het nog steeds niet geven?" vroeg hij, terwijl hij naast haar ging staan. Het mes had hij nog niet gezien. "Maar wat ook kan, jij geeft mij alle informatie over Meneer Y die je me kan geven en ik laat je hiermee wegkomen, voor deze keer." Sam was er zo op gebrand om deze Meneer Y te vinden, dat hij in staat was de meest rare voorstellen te doen. Hij wilde hem gewoon pakken en opsluiten, want Sam was ervan overtuigd dat hij bij een groot aantal moorden, overvallen en illegale handeltjes betrokken was. Dat wist hij zelfs wel zeker.