Het terrein bij de centrales

Airens ogen schoten vuur, gelukkig figuurlijk. De spanning hing in de lucht en een van de jongens beet angstig op zijn lip. 'Ik kan wel tegen een stootje.' Zei ze plots met een nonchalante stem. Ze ging zitten op een ander kratje en keek de jongens een voor een aan. In sommige ogen zag ze angst, in andere woedde. Ze ging tevreden achterover zitten. Zelfs in de ogen van de jongen die ze de laatste keer verbrand had zag ze sporen van die twee emoties terug. Hij deed zijn best om het te verbergen, hij mocht Remy vast heel graag. Ze vertrouwde hem niet. Zoals ze bijna niemand vertrouwde. Ze keek Remy aan en trok onopvallend en vragend haar wenkbrauw op.

Remy keek Airen een beetje beledigd aan. "Je kan deze jongens toch niet aan hun lot overlaten," zei hij. "Dan krijgen ze meer aanvaringen als met mij en andere mensen zullen niet zo handelen. Die gaan door tot het eind. Dus ik zorg ervoor dat dat niet meer hoeft en dat ze een beter leven kunnen krijgen." Hij sloeg zijn armen over elkaar en ging voor de jongens staan, zodat Airen hem aan moest kijken. Hij vond het nobel en goed van zichzelf dat hij voor dit soort jongens zorgde. Dat hij ze leerde geld te verdienen zonder zakken te rollen en hoe ze dat geld goed konden besteden. Met een zucht verslapte zijn houding weer een beetje. Hij kon niet boos zijn op Airen, want hij kon het haar ook niet kwalijk nemen na de buiksteek. Het had er ook niet zo fijn uitgezien, die buik wond.

Ongecontroleerd liet Airen haar hand over haar buik glijden. Remy kon zeggen wat hij wou, maar haar mening over dit soort mensen zou nooit veranderen. Met het zakkenrollen, overvallen en wat dan ook had ze geen problemen. Het was meer de arrogantie die dit volk had. Ze dachten dat ze alles waren en hadden. Dat niemand hen kon verslaan. Ze waren stom. Dat was het simpel weg. Ze waren nutteloos en onmachtig, zij waren niet de baas. En Airen had een hekel eraan als ze dachten van wel. 'Nou Remy, het is goed dat je trots bent op je daden, het zijn niet te vergeten jouw keuzes.' Ze keek hem stoer aan. 'Maar ik ben niet verplicht jouw mening te delen.' Haar blik gleed weer langs de jongens. 'Maar gaan het wel prima vinden of niet soms?' Zei ze met een brede lach. Niet dat ze het meende natuurlijk.

Let op, je gaat weer naar ik-vorm en tegenwoordige tijd.

Remy haalde zijn schouders op. "Dan hoeven ze van mij hun excuses niet aan te bieden over wat er de vorige keer gebeurde," zei hij stug en hij ging zitten. hij vond het vervelend als mensen niet konden inzien dat anderen konden veranderen, want dat waren deze jongens aan het doen, veranderen. De meesten hadden een baan en een aantal waren zelfs teruggegaan naar hun ouders. De rest spaarde voor een gezamenlijk huis, waar ze in konden trekken met zijn allen en elkaar op de been zouden kunnen houden. Het hoefde geen groot huis te zijn, als het maar had wat een huis hoorde te hebben. Dan zouden sommigen naar school kunnen en anderen konden hun jizzbal kwaliteiten eindelijk laten zien, want die hadden sommigen. Dat was gebleken toen Remy een bal mee had genomen.

O.O Waarom doe ik dat toch altijd?
--------------------------------------------------------------

Airen lachte. 'Natuurlijk hoeft dat niet. Ik denk dat wij wel weer quitte staan?' Wacht maar tot ik jullie helemaal neerbreng, dacht ze met nog steeds een brede, verhullende grijns op haar gezicht. Ze haalde een pakje kauwgom uit haar zak en nam er eentje. Zolang Remy maar dacht dat ze het prima met de jongens kon vinden en dat hij niks verdacht, dan was het goed. Ze gooide het pakje naar de andere kant van de kring en de jongen die ze verbrandde ving hem om. Hij lachte en nam ook een kauwgompje. Hij gaf hem daarna door aan zijn vriend naast hem en zo ging het de kring rond. Ik lachte naar de jongen en keek kort over mijn schouder naar de gast die daar nog alleen zat. Mitch, die moest ze hebben. Ze had gehoord dat de jongens hem zo noemde. Hij wist meer. Ze keek weer voor zich uit en sprak. 'Ik ben Airen trouwens.' Zei ze met een lachje.

Remy dacht helemaal niet dat Airen het prima kon vinden met de jongens. Om de één of andere reden wantrouwde hij het meisje, met wie hij het goed kon vinden, een beetje. Hij zou bijna wensen dat het weer ging regenen, dan had hij nergens last van gehad. Hij zag de grote grijns op haar gezicht en vroeg zich af of hij er niets achter moest zoeken. Nu deed hij dat nog niet, maar hij klopte een paar keer onbewust op zijn waterzak. Hij zat na te denken over hoe hij ervoor kon zorgen dat deze jongens makkelijker geaccepteerd werden. Dan kon hij ze aan betere baantjes helpen en zou iedereen minder argwanend zijn. Nu zou op een gegeven moment de enige oplossing zijn ze aan te laten sluiten bij Eléonore, maar dat wilde Remy niet. Het zou ze alleen maar meer problemen geven. Hij staarde even met een vragend hoofd naar Airen en probeerde haar plannen te doorgronden.

'Ik heet Mitch.' Zei de jongen aan de andere kant van de kring. Airens mond viel bijna open maar ze kon zich nog net inhouden. Had ze het verkeerd ingeschat? Airen keek vluchtig over haar schouder naar de jongen. Had ze totaal de verkeerde aangesproken? Het gebeurde niet vaak dat ze zich vergiste, maar ze zou kunnen zweren dat ze de jongens hem Mitch had horen noemen. Ze draaide zich weer terug en lachte vriendelijk naar de jongen die de werkelijke Mitch bleek te zijn. En deze jongen bleek erg close te zijn met Remy, ja dat kon er natuurlijk ook nog wel bij...

Mitch had het niet zo op Airen. Hij was de pijn van de blauwe vlammen al helemaal nog niet vergeten. Maar hij wist ook dat Remy er was, al regende het vandaag niet. Remy zat nog steeds naar Airen te kijken. Hij was benieuwd wat er zou gebeuren. Hij had ook het gevoel dat de jongens maar één ding fout hoefden te doen om Airen haar blauwe vlammen te laten sturen. Daar had Remy geen zin in. Water verdampte in de buurt van vuur en hij had niet veel bij zich. Hij kon natuurlijk de damp ervan dan weer gebruiken, maar uiteindelijk zou het ophouden.

De stilte werd doorbroken toen Airen zachtjes begon te lachen. De jongens staarde haar verbaast aan. 'Mitch, ik heb het idee dat wij een beetje een verkeerde start hebben gemaakt.' Zei ze met een vriendelijk lachje. Ze kon deze jongen maar beter te vriend houden als ze meer te weten wou komen over Operatie X. Airen keek Remy aan die op zijn beurt weer naar Mitch keek, die dan weer naar haar staarde. Een vicieuze cirkel. Airen zag ik Remy's ogen dat hij Mitch vertrouwde. Zou hij dan niks weten van het feit dat Mitch nog steeds actief is in de zwarte markt?


(sorry van dat kleine stukje powerplayen, ik had het ff nodig. Als je wil dat ik het weg haal doe ik het wel hoor.)

k zie geen powerplay.

Remy keek naar Airen die het goedmaakte met Mitch. Die laatste had grote sprongen gemaakt, maar Remy had gemerkt dat hij geen afscheid kon nemen van het vrije leven. Dus had Remy pas besloten Mitch te leren hoe hij nieuwe jongens kon helpen. Ook stond zijn huis altijd open voor hem. Hij stuurde het water uit zijn fles naar buiten en speelde met de bal die hij ervan vormde. Ondertussen volgde hij elke stap van Airen. Hij vertrouwde het nog steeds niet helemaal, terwijl hij zich irriteerde aan het feit dat hij Airen niet vertrouwde.

Haha, nee het was ook maar een heel klein detail
---------------------------------------------------------------------------------------------

Airen keek weer naar Remy en zag dat die haar aanstaarde. Hij vertrouwde haar niet, ze zag het in zijn ogen. En terecht. Airen wist van zichzelf heel goed dat ze onbetrouwbaar en leugenachtig was, eigenschappen die Eléonore alleen maar als positief beschouwde. Liegen was haar tweede natuur. En dan niet te vergeten dat de enige reden dat ze hier eigenlijk verbleef was dat ze deze stad van binnen uit kapot moest maken. En daarvoor had ze Mitch dus nodig. Maar haar opdracht uitvoeren zonder dat Remy argwaan kreeg, dat kon nog eens moeilijk worden. Ze draaide haar hoofd weer weg. Ze moest er voor zorgen dat Remy haar vertrouwde. Niet dat ze dat erg vond, ze mocht Remy wel. En dan had je natuurlijk altijd nog dat prachtige moment waarop iemand die je al zijn geheimen gegeven heeft ontdekt dat je helemaal niet te vertrouwen bent. Die blik in hun ogen, die is onbetaalbaar.

Remy bedacht zich opeens iets, toen hij na zat te denken over Airen. Misschien hoorde ze wel bij Eléonore, of wist ze dat deze vrouw mensen vooruit had gestuurd om de stad van binnenuit omver te werpen. Hoe moest hij daar nu weer op inspelen? En wat had het te maken met de jongens die hier om hen heen zaten? Hij zuchtte nog eens diep en liet zijn blik over de groep heengaan. Juist op dat moment begon het zachtjes te regenen en Remy wist wat hij moest doen. De regen ging steeds harder en toen Remy, natuurlijk even droog als altijd, ervoor had gezorgd dat iedereen droog bleef, stond hij op en gebaarde Airen hem te volgen. Hij liep een hoek om en wachtte daar tot ze er zou zijn.

Airen slikte. Nee. Ze had die blik van Remy wel gezien. Hij had haar aangestaard, zijn ogen vol verbazing en argwaan. Ze wreef met haar hand in haar nek. Dit kon niet veel goeds betekenen. Rustig aan, zei ze tegen zichzelf. Hij kan niks weten. Je hebt geen fouten gemaakt en de gewone mensen in George City weten niet eens van het invasieplannen van Eléonore. Wat Remy ook bedacht heeft, het kan onmogelijk dat zijn. Vast een of ander gerucht, een detail, wat dan ook. De regen begon te stromen en Remy hield iedereen droog. Plots stond hij op en wenkte hij haar. Hij liep de straat uit de hoek om. Ze keek hem na. Pas toen hij uit het zicht verdween stond ze met tegenzin op. Ze slenterde naar de hoek waar Remy net om verdwenen was en keek in de heldere groene ogen. Er viel een doodse stilte.

Remy wachtte even en liep toen nog iets verder. Toen Airen hem gevolgd was, draaide hij zich om. "Wat weet jij van Eléonore?" vroeg hij zachtjes. Misschien een rare vraag, maar hij was er heilig van overtuigd dat ze er ook echt iets vanaf wist. Maar wat. Daar ging hij nu achter komen. Hij voelde elke aparte regendruppel die in zijn buurt naar beneden viel en stond klaar om ze te gebruiken. Als het moest zou hij Airen vastvriezen aan de muur en haar bedreigen met scherpe ijspegels, zolang hij maar het antwoord kreeg dat hij wilde horen. En of dat nou was dat ze wist dat Eléonore kwam met incognito mensen of dat ze er zelf bij hoorde, hij zou het uit haar krijgen.

Airen versteende. Ze staarde Remy aan en hield haar gezicht in een plooi. Dus toch. Hij wist iets, maar wat? Hoeveel en van wie? 'Eléonore?' Zei ze onschuldig terwijl ze hem met met gefronste wenkbrauwen aankeek. 'Waar heb je het over?' Ze keek hem vragend aan alsof ze werkelijk geen idee had wat hij bedoelde. Als ik mijn kaarten dicht bij me hield kon ik me hier nog wel uit redden, dacht ze.

Remy wilde niet dat het te lang zou duren, maar hij hield zich nog in. "Ik weet niet waar ik het over heb, ik weet alleen dat jij er iets van weet," zei hij. Hij zou net zolang doorvragen tot ze antwoord zou geven en hij zou pas zeggen waar hij vandaan kwam als dat nodig was. Hij hoopte dat Airen ook gewoon bij Eléonore hoorde, anders moest hij haar straks nog vermoorden of zo hard slaan dat ze aan geheugenverlies zou lijden. Hij stond bij zichzelf al enkele stappen vooruit te denken en wist dat de regen zijn grootste troef was.

De regen liep in straaltjes over haar gezicht nu Remy haar niet meer droog hield. Ze slikte zachtjes. Vechten was geen optie, de kans was veel te groot dat ze zou verliezen. Probeer jij maar eens een watermeester in de regen met volle maan te verslaan. Precies een maand geleden was het dus, dat ze ruzie hadden gekregen met die straatschoffies. 'Remy, ik heb echt geen idee waar je het over hebt.' Zei ze langzaam. 'Ik meng me niet in dat soort zaken als je dat soms denkt.' Ze kneep haar ogen samen en speelde verontwaardigd, alsof ze niet kon geloven dat Remy haar van zo iets verdacht. In het echt wist ze natuurlijk dat hij meer dan gelijk had dat te denken. Had ze haar zwaarden maar meegenomen, dan zou het makkelijker zijn geweest. Maar dat had ze niet, dus nu stond ze er alleen voor.

Ik dacht dat het gewoon overdag was, maar oké.

Remy keek Airen even aan. "Je liegt," zei hij doodgewoon. "Je weet wel waar ik het over heb." Hij zuchtte en liep even heen en weer. "Dus daarom vraag ik je om het gewoon te zeggen. Of ik krijg het op een andere manier uit je." Hij keek Airen even aan en liep daarna verder. Het ging harder en harder regenen, maar Remy bleef droog, zoals altijd. Hij voelde dus ook niet dat het een koude regen was waar hij Airen in liet staan, want dan was het op zijn schuldgevoel gaan werken en zou hij haar nu meteen vastvriezen aan de muur om uit haar te halen wat hij wilde weten.

Dat was het. Toen was het voorbij. Hij wist het, en hij ging niet ophouden voor dat hij het antwoord had. Ze balde haar vuisten. Wat had ze fout gedaan? Welk detail had ze met haar stomme kop over het hoofd gezien? Dit ging haar missie ruineren en met een beetje pech ook de rest van haar leven. Als iemand erachter zou komen en het lukte niet om snel genoeg de stad te verlaten, dan zat ze de rest van haar leven vast wegens spionage en hoogverraad. Hij ging niet ophouden voor dat hij een antwoord had. Tenzij zij hem eerst stopte. Hij liep door en zijn rug was naar haar toe gekeerd. Dit was haar kans. De enige die ze zou krijgen. Als ze hem niet met beide handen beet zou pakken, dan was er van winnen in geen mogelijkheid sprake. Haar vuisten vlamde op, ze schreeuwde en het vuur vloog door de lucht. Het schimmige blauwe licht gaf een tel lang een spookachtig schijnsel aan het steegje en Remy donderde op de grond. Airen rende op hem af een greep hem bij zijn keel. Ze trok haar mes, duwde hem tegen de muur en prikte met het lemmet tegen zijn nek. 'Dat zijn niet jouw zaken.' Sliste ze.


-------------------------------------------------------------------------------------
Als je het erg vindt van dat laatste stukje, zeg het maar hoor :S

Remy wist eerst niet wat hem overkwam en opeens stond hij met zijn rug tegen de muur. "Dat zijn wel mijn zaken," zei Remy. Airen was de regen en zijn vrije handen vergeten. Met zijn handen stuurde hij het water tussen hen in en gooide haar naar achteren. Deze reactie betekende iets, ze hoorde erbij. Hij wist het nu zeker. Airen, die nu een stukje verder lag, kreeg nog meer water te verduren, van de regen en Remy. En toen liet Remy het water bevriezen. Airen zat vast aan de grond. Remy haalde het handvat uit zijn broekzak, stuurde er water doorheen en bevroor het tot een ijszwaard. Daarmee richtte hij op Airen. "Dat zijn mijn zaken, want ik hoor ook bij haar," zei hij, nu hij op zijn beurt met zijn zwaard in haar keel prikte.

Het ijs smolt weg rond haar handen en ze staarde hem doodstil aan. Het puntje van het zwaard prikte in haar keel, maar ze lette er niet eens op. 'Wat zei je daar?' Zei ze langzaam met een geslepen stem. Het ijs smolt en liep over de grond. Ze kwam langzaam overeind, het zwaard nog steeds zachtjes tegen haar keel aan geduwd. Remy hoorde bij Eléonore? Nee, dat kon niet. Ze fronste. Het zou verklaren waarom hij haar meteen verdacht, ook hij wist van het feit dat er infiltranten in George City waren. Ze had geen fouten begaan, Remy wist het van het begin af aan al.

Remy herstelde meteen het ijs dat ze weggesmolten had, nu drie keer zo dik. "Dat ik ook bij Eléonore hoor," zei hij, het ijszwaard uit haar keel halend. Maar hij bleef het op haar richten. "En aan jouw reactie van daarnet te zien hoor jij daar ook bij, of je weet te veel. Maar dat tweede verwacht ik niet en dat zou ik ook jammer vinden, want dan moet ik je nu uit de weg ruimen." Dat wilde hij gewoon niet, zo iemand was hij niet. "Maar wat het ook is, je bent iets met die jongens van plan en daar zal ik hoe dan ook een stokje voor steken." Ondertussen was hij bezig haar hele lichaam met een dikke laag ijs in te pakken. Haar vuur mocht dan wel blauw zijn, het was genoeg om het smeltproces lang te laten duren.

Airen zuchtte diep en gaf het wegsmelten van het ijs op. Haar handen en voeten zaten helemaal vastgevroren aan de grond en wat ze wegsmolt kwam er twee keer zo snel weer bij. Ze keek Remy aan. 'Jij hoort bij Eléonore. En dat moet ik geloven?' Ze trok afkeurend een wenkbrauw op. Ook al klonk het best logisch, je kon nooit zeker weten. 'Als je bij haar hoorde waarom zou je dan überhaupt een stokje voor een van haar plannen willen zetten, stel dat ik voor haar werk?' Ze kneep haar ogen samen. Haar haren waren doorweekt en ze had het ijskoud. Ze merkte dat ze ongecontroleerd begon te rillen en ze gromde. Laat je vijand nooit zien dat er iets mis is. Ja, dat ging ook geweldig nu.

"Ja, dat doe ik wel als je deze jongens daar bij gaat betrekken," zei Remy. "Ze hebben het al moeilijk genoeg. Maar ik wil antwoord, waarom weet jij zoveel van Eléonore? Als ik je zo hoor, zou ik zeggen dat je ook bij haar hoort." Om extra dreiging uit te oefenen liet hij een groot aantal regendruppels samen bevriezen tot grote ijspegels. Deze liet hij boven Airen zweven. Aangezien ze geen kant op kon, kon Remy makkelijk richten, mocht het nodig zijn. Zo stond hij, met de ijspegels en het zwaard op Airen gericht, te wachten op een antwoord.

Airen keek in zijn ogen. De wereld leek zijn adem in te houden. 'Doe het dan.' Zei ze plots. 'Ik ga toch niks zeggen.' Ze kijkt hem met een duistere blik aan. 'Kom op dan, dood me dan.' Zei ze wat harder. 'Ik ga je niks vertellen, dus doe het dan.' Zei ze met een uitdagende blik in haar ogen. 'Kom op Remy, dood me. Laat die ijspegel vallen. Of steek me neer met je zwaard. Maakt mij niet uit.' Ze staarde hem doodstil aan. 'Doe-het-dan.' Zei ze langzaam en duivels.

Remy keek Airen aan. "Weet je het heel zeker?" vroeg Remy. Maar hij wachtte niet meer op een antwoord. De eerste ijspegel stortte zich met een klap in de grond naast Airens hoofd. De volgende ging door haar voet. Die daarna door haar bovenbeen en de derde stuurde Remy door haar buik. Ze zat vastgepind aan de grond. "Wil je me echt niets zeggen?" vroeg Remy nogmaals en hij stuurde een ijspegels door haar bovenarm. "Geef maar gewoon antwoord." Al was hij al bijna zeker dat ze bij Eléonore hoorde, hij wilde nog een bevestiging. Dan zou hij de wonden helen. De laatste twee ijspegels stuurde hij recht boven haar hart en haar hoofd, maar hij wachtte nog even.

Airen hield haar gezicht perfect in een plooi. Dit had ze vaker meegemaakt. De pijn was bijna ondragelijk. Bijna. Ze keek hem aan met een brede grijns. 'Zo ben jij niet Remy. Je wilt niet dat ik straatschoffies gebruik voor een plannetje, maar mij doden kan je wel. Maak me los Remy en we kunnen hier rustig over praten. Je hebt mijn woord.' Mijn god wat was ze woedend van binnen. Ze kon die gast wel het ziekenhuis inslaan. Maar ze had hem haar woord gegeven en dat was wat waard. Airen brak zelden haar beloftes. Het was dat ze er ook niet veel beloofde. Ze keek hem strak aan.

Remy twijfelde even en liet toen al het ijs smelten. "Oké, vertel dan maar gewoon wat ik wil weten, dan heel ik de wonden," zei Remy. Als Airen wilde blijven leven, was dat haar enige keus. Een ziekenhuis was hier niet in de buurt en Remy zou, nu al helemaal, makkelijk van haar winnen. Hij vertrouwde het woord van Airen, maar de rest vertrouwde hij niet meer aan haar. Hij stond in tweestrijd en begon weer een bol van water om hen heen aan te leggen. Hij ging in kleermakerszit zitten en wachtte tot Airen begon met praten. Dat kon ze maar beter snel doen.

Airen ging overeind zitten, negeerde de pijn en leunde tegen de muur aan. Ze keek hem aan, opende haar mond en hapte naar lucht. Ze zag Remy afwachtend kijken, alsof hij de woorden wel uit haar mond kon trekken. Toen klapte ze haar mond weer dicht. Ze ging helemaal stuk om Remy's gezicht toen ze dat deed. Ze begon te giechelen. 'Sorry, ik was gewoon een beetje aan het sollen.' Zei ze nonchalant zonder te laten merken hoe veel pijn ze wel eigenlijk niet had. Remy liet het water dreigend om hun heen cirkelen. Ze had geen keuze, anders ging ze eraan.
Ze veegde de grijns prompt van mijn gezicht. 'Ik werk voor Eléonore.' Zei ze met een serieuze en duistere stem. Ze staarde hem afwachtend aan. Ze ging hem niet meer vertellen dan hij wilde weten. Maar wat wilde hij allemaal weten?

"Oké, dat wilde ik weten," zei Remy. Hij verzamelde water om zijn handen en dwong Airen te gaan liggen. Hij liet zijn handen over de wonden gaan en boven elke wond lichtten ze op, net zolang tot de wond verdwenen was. Zodra Remy klaar was, bleef hij Airen tegen de grond aan drukken. "Maar wat wil je met deze jongens?" vroeg hij dreigend. "Ook al zijn het Cycnezen en ben ik trouwe aanhanger van Eléonore, deze jongens hebben het al moeilijk. Geloof me, ik heb zelf overwogen om ze te rekruteren en ben tot de conclusie gekomen dat dat alleen maar slecht voor ze uit zal pakken." Ze zouden meer problemen krijgen met politie en de samenleving, waardoor alles gevaar zou lopen.