Het appartement van Mortimer en Emma.

De buitenkant:
Het is een simpel appartement in het noorden van het centrum. De onderkant van het huis is wit geplamuurd, maar dat is niet van toepassing, want het woongedeelte voor Emma en Mortimer beslaat alleen het bovenste gedeelte van het huis, dat van donkere bakstenen is.

Spoiler:

De binnenkant:
Het appartement is nogal typisch ingericht. Emma's aparte, maar wel leuke gevoel voor mode en stijl komt er in terug. En natuurlijk Mortimer's onhandigheid, dat een schattige uitstraling geeft. De meeste muren zijn turquoise of wit. Overal hangen fotolijstjes, liggen kleedjes of oude spulletjes. Bijna alles is vintage. Er zijn vooral houten meubels, kleine stoeltjes en een schattige bank met geruite kussens.

Spoiler:

Mortimer droeg nog twee grote dozen naar binnen, hij had bewust gekozen voor dozen zonder breekbare inhoud. Hij kon net langs de al weggezetten dozen komen zonder deze om te gooien en hij zette ze weg aan het einde van de kamer. Emma had de laatste dozen, ze zou wel ergens achter hem aan komen. Hij zuchtte diep omdat het gelukt was met het omgooien van een enkele doos, waarvan de inhoud nog prima in orde was.

Emma had de perfecte outfit uitgezocht voor deze bijzondere gelegenheid in haar leven. Haar haren had ze omhoog gedaan met een rood rode zakdoek die om haar hoofd geknoopt was. Daarbij had ze een wist shirt en een blauw spijkerbroekje aan. Daaronder droeg ze een panty met een geruite opdruk. Haar rode sportschoenen maakten het helemaal af.
Ze was trots op Mortimer, hij deed heel erg zijn best om niet al te veel te laten vallen en het ging hem eigenlijk best goed af. Zelf liep ze als een elfje, of ze nou vijf dozen droeg of gewoon aan het shoppen was. Haar stappen waren altijd licht. 'De laatste' zei ze toen ze een minuutje na Mortimer de trap op gekomen was. Ze keek om zich heen naar de turquoise en witte muren. 'Dat was het laatste' zei ze met een glimlachje en ze ging op de grond tegen een doos zitten.

Mortimer glimlachte, 'Dat werd tijd.' Zei hij met een glimlach en hij ging naast Emma zitten. 'Laten we even rusten voor we uitpakken.' voegde hij er even aan toe en hij pakte haar hand vast. Hun eigen huis, na 4 jaar samen was het eindelijk zo ver dat ze haast elk moment samen konden zijn.

Emma gaf hem een kusje op zijn wang. Zelfs na vier jaar was Mortimer nog steeds ongelofelijk schattig voor haar. 'Goed idee, je bent zo slim.' zei ze tegen hem, ze zei het erg vaak tegen hem maar het was niet echt iets wat hij terug kon zeggen. Ze had er geen problemen mee dat ze niet superslim was, zolang mensen haar maar niet dom noemden. Eindelijk had ze een echt huis, meestal werkte ze een beetje overal, verdiende wat geld en leefde dan in hotels of bij vrienden. Een echt huis had ze niet meer gehad sinds ze weggelopen was. 'Zullen we een piano kopen?' vroeg ze uit het niets, dat was iets wat vaak gebeurde, soms was het nog veel onverwachter dan dit.

Mortimer glimlachte 'Dankje, je bent echt de lieftste.' Zei hij en hij gaf haar een kus. Ze was misschien niet vreselijk slim maar daar merkte hij weinig van, ze was niet dom en hij zou het niet kunnen uithouden met iemand van een ander intelligentielevel dan Emma. Mortimer grinnikte, 'Een piano? Dat klinkt eigenlijk best wel goed. We moeten wel kijken of we nog plek hebben.' Zei hij, dit kwam vrij uit het niets maar hij had altijd al een piano willen hebben. 'En of we ee finacieel uit kunnen komen.' voegde hij er wat minder optimistisch aan toe, dumit was een van de redenen dat hij geen piano had gehad.

Emma vond het fijn als hij haar de liefste noemde. Ze hield echt heel erg veel van hem. Ook vond ze het fijn dat hij haar ideeën nooit de grond in boorde, zoals andere mensen vaak deden. 'Ja kijk, ik heb natuurlijk al een gitaar maar een piano erbij lijkt me niet mis. Je weet dat ik piano kan spelen maar ik wil beter worden' legde ze uit, zodat hij haar opwelling van daarnet zou snappen. 'O ja, geld' zei ze en ze sloeg haar ogen neer. Geld was natuurlijk een probleem, zij had niet veel dus het meeste moest van Mortimer komen.

Mortimer grinnikte, 'Ik vind het al geweldig als je gitaar speelt, maar je weet dat ik van het geluid van een piano houd, dus ik ben 100% voor, maar misschien moeten we even wachten tot we weer wat meer geld hebben. We hebben net een appartement gekocht.' Zei hij een beetje treurig. Waarna hij even stil was. 'Weetje... Er is iets anders wat ik ook wel zou willen...' Zei hij zachtjes.

Emma glimlachte en legde haar hoofd op zijn schouder. 'Ja dat klopt, en het is een mooi appartement natuurlijk' zei ze terwijl ze om zich heen keek. De oude vrouw die eronder woonde was een schat, Emma had haar een keer op de markt ontmoet en ze waren vriendinnen geworden. Ze had het appartement voor een vriendenprijsje aangeboden. Emma keek verbaasd op en staarde hem in de ogen. 'Wat dan?' vroeg ze heel serieus, zo kwam haar niveau weer naar boven, ze was echt niet slim.

Mortimer keek haar even zeuwachtig aan. Het was vreselijk lastig om hierover te beginnen, zelfs al waren ze al zo lang samen en was het haast onmogelijk dat ze er nog nooit aan had gedacht. 'We zijn nu nog veel te jong enzo...' Begon hij, maar hij schudde zijn hoofd. 'Nee, laat maar.' Hij wilde niet zoals gewoonlijk het moment verprutsen. Misschien ha hij dat zelfs al wel.

Emma keek hem verward aan. Het woord Oké lag op het puntje van haar tong maar toen begreep ze hem. 'O, je bedoelt dat...' zei ze zachtjes en ze staarde even voor zich uit. 'Ik vind niet dat we te jong zijn' zei ze en ze keek hem in de ogen. Voorzichtig maakte ze het bovenste knoopje van zijn overhemd los. Opeens kwam het uit het niks, natuurlijk had ze hier wel behoefte aan gehad maar het was er nooit van gekomen. Maar nu stroomde het verlangen voor hem over haar heen en ze drukte haar lippen op die van hem.

Mortimer keek Emma even verbaasd aan. Hij wilde vragen stellen, vragen zoals "hier?" En "Nu?" Maar hij hield zijn mond en grijnsde. Hij drukte zijn lippen op de hare en trok ze wat dichter naar hem toe. Voorzichtig begon hij met se onderkant van haar shirt te spelen. Hij hield van Emma, en zo hoorde het te zijn. Al gebeurde het op de grond tussen de verhuisdozen.

-
Ik reageer labgzaam want ik kijk grimm c;

Emma wist niet veel van dingen als school maar ze wist wel wat ze voelde -behalve die keren dat ze ongecontroleerd heel erg boos of wanhopig werd, iets wat zo ongeveer eens in de twee maanden gebeurde en waar Mortimer niets van af wist- en op dit moment voelde ze pure blijdschap, en honger, naar hem in elk geval. Haar mond ging over zijn kaak en hals en ze begon al de knoopjes van zijn overhemd los te maken zodat zijn bleke,niet al te gespierde maar wel schattige borst bloot kwam.

Mortimer ademde wat zwaarder dan nogmaal toen hij zijn bloes weer aantrok en grijnsde naar Emma. Hij deed zijn mond open om iets te zeggen maar hij stootte een doos om met zijn elleboog en beet op zijn lip. 'Oeps...' Zei hij met een grinnik omdat haast nog helemaal in het moment zat. 'Ik hou van je.' Zei hij en hij kroop wat dichter tegen Emma aan.

Emma keek hem glimlachend aan. Mensen zeiden altijd dat de eerste keer voor meisjes niet fijn was maar dat had best meegevallen. Er zat niet veel spanning en passie in hun relatie maar de veiligheid beviel haar wel. Toen hij de dood omstootte lachte ze iets harder dan misschien toepasselijk was. Giechelend zei ze dat ze ook van hem hield, waarna ze haar shirt aandeed. Haar broekje had ze al aan en haar haren hingen langs haar gezicht.

Mortimer glimlachte naar haar, hij veegde haar haar achter haar oor en gaf haar een zacht kusje op haar warme lippen. Hij liet zijn bloed openhangen want hij had het al veel te warm. Zijn spijnkerbroek zat vrij klam. Hij wist niet hoe het met Emma zat, maar hij vond dit zeker voor herhaling vatbaar. 'het is al laat, laten we maar gaan slapen.' Zei hij en hij glimlachte naar haar. 'Of wilde je eerst opruimen?' Vroeg hij voor de zekerheid. 'Of gewoon... Iets anders?' Vroeg hij met een pijnlijke glimlach.

Emma voelde opeens dat ze moe was, zoals alles altijd bij haar opeens kwam. Ze stond op en deed haar haren in een staart. 'Laten we maar gaan slapen' zei ze. Maria -de vrouw die onder hen woonde- was lief geweest en had het bed van de eerdere bewoners laten staan. Emma liep naar de slaapkamer, ging op het bed liggen en rolde zich op tot een balletje. Ze sloot haar ogen en bijna meteen was ze weg.

Mortimer knikte en volgde Emma naar de slaapkamer. Hij ging naast haar op het bed zitten en glimlachte naar haar. Ze was vreselijk schattig, maar als ze sliep was ze gewoon onverdraagelijk vijftig keer zo schattig. Hij kroop onder de dekens en keek naar Emma tot zijn ogen het niet meer uitgielden en hij toch echt moest slapen.

Emma sliep eerst rustig, ze droomde niet echt al kwam er af toe iets voorbij. Maar hoe dieper ze in slaap kwam, hoe onrustiger ze werd. Haar dromen kregen een donker randje en ze begonnen steeds meer in nachtmerrie's te veranderen. Om half vijf 's nachts werd ze verschrikt wakker. Met grote ogen bleef ze een paar minuten liggen waarna ze uit bed kwam, naar de huiskamer liep en wat dozen uit begon te pakken, om maar wat te doen te hebben.

Rond half zes kroop Mortimer in de richting van Emma, half slapend. Toen ze er niet was schoof hij nog wat op, ze zou wel wat verder weg liggen. Zo schoof hij door tot hij met een luide bonk op de grond viel en meteen klaarwakker was. 'Emma?' Vroeg hij en hij stond in paniek op. 'Emma!' Riep hij harder en hij liep naar de woonkamer, waar hij Emma aantrof. 'Hey, wat is er?' Vroeg hij en hij zag dat ze al heel wat dozen had uitgepakt.

Emma keek om toen ze Mortimer uit bed hoorde stommelen. 'Had een nachtmerrie' zei ze terwijl ze een doos met kleding van haar openmaakte. Bjna heel de huiskamer was al ingericht, alleen de keuken en slaapkamer nog niet. Emma vond de huiskamer erg mooi, het was druk maar zag er authentiek uit, een groot gedeelte van de spullen was nog van de vorige bewoners. 'Wat vind je?' Vroeg ze, alsof het niet halfzus in de ochtend was maar tien uur.

Mortimer drukte Emma tegen zich aan en kuste haar in haar haren. 'Meisje toch.' zei hij en hij keek de kamer rond. 'Je hebt het echt fantastisch gedaan. Maar ik ga je toch even helpen met de rest.' Zei hij en hij begon in een doos te rommelen. 'Wil je nog praten over je nachtmerrie?'

Emma snapte niet goed waarom hij medelijden met haar had, ze had altijd nachtmerries, bijna elke nacht. Vroeger was dat niet zo geweest, pas toen ze ouder werd was het gekomen. 'Het is wel goed hoor,' zei ze en ze keek hem even aan met een glimlachje. Ze had geen zin om te praten over haar nachtmerrie, ze wist eigenlijk niet eens precies meer waar het over gegaan was, een soort clichédroom waarin ze probeerde te rennen maar haar voeten niet loskwamen van de grond. 'Hier, je kunt ons bed wel op gaan maken' zei ze terwijl ze hem een doos met beddengoed aangaf, dat kon hij niet snel laten vallen.

Mortimer knikte, dat dacht hij al. Hij pakte de doos aan en glimlachte. 'Dat is inderdaad een beter idee dan het porselein.' Zei hij en hij liep terug naar de slaapkamer waar hij 'I like the flowers-' zingend het bed begon op te dekken.

Emma glimlachte maar ze was wel een beetje afwezig, zoals altijd eigenlijk wel. Het porselein, ja dat moest ze ook nog doen. Ze liep naar de keuken en begon alles uit te laden, zachtjes in zichzelf met Mortimer mee te zingen. Altijd als ze boos of verdrietig was zong ze ook, het hielp een soort van, het was haar eigen therapie.

sorry ik ging op tumblr en was afgeleid
--
NEW
--
Met een naar gevoel in zijn maag liep Mortimer de trap op. Hij liep zuchtend het nieuwe appartement in, waar hij zich net thuis begon te voelen, en ging met zijn gezicht in het kussen op zijn bed liggen. Hij wist niet wat hij moest doen, hij hield van Emma, echt. Hij had er pas nog over nagedacht haar ten huwelijk te vragen, maar hij was te ontrouw voor zoiets. Het ergste was dat hij Levi niet uit zijn hoofd kon zetten, dit nam hij zichzelf vreselijk kwalijk. Hij draaide zich om bij gebrek aan adem en staarde naar het plafond.

Emma kwam lachend thuis van een kopje koffie met Heather, een vriendin van haar. Stommelend rende ze de trap op, gooide haar jas en sleutels opzij en keek om zich heen. De fiets van Mortimer stond er dus hij moest er zijn, gisternacht was hij er niet maar dat maakte niet uit, soms kon ze zelf ook wel lekker doorzakken en dan bleef ze bij vrienden slapen. 'Schat, waar ben je' riep ze vragend op het moment dat ze de slaapkamer binnen kwam lopen, en ze zag hem al liggen. Ze sprong op het bed en ging half op hem liggen. 'Hoi schat' zei ze in zijn oor en ze lachte zachtjes.

Toen Mortimer Emma's sten hoorde draaide zijn maag zich om. 'Hee...' Zei hij en hij aaide haar over haar hoofd. Hij slikte en probeerde tranen binnen te houden. Ongelofelijk hoe ver hij zichzelf de put in kon boren. 'Hoe was je dag?' Vroeg hij en hij drukte haar wat dichter tegen zich aan.

Emma gaf hem een kus op zijn zachte jongenswang. Mortimer was zo een schatje, hij was zo lief om meteen naar haar dag te vragen. 'Goed hoor, heb daarnet even koffie gedronken met Heather, en ik heb ontdekt dat het restaurantje hier verderop nog een serveerster nodig heeft, ik denk dat ik maar ga solliciteren' zei ze en haar stem klonk hoog en enthousiast terwijl ze hem een knuffel gaf. 'En die van jou? Waar was je nou trouwens vannacht..?'

Mortimer glimlachte, 'Dat is een goed idee liefje.' Zei hij en zijn gllach vetvaagde. 'Niet hier...' Was alles war hij kon verzinnen, liegen was niet zijn sterkste kant. 'Ik... Ik was...' Hij keek Emma strak aan. 'Beloof me dat wat ik ook zeg, je hey niet als een persoonlijke aanval zult beschouwen?' Vroeg hij op zenuwachtige toon.