Abel's appartement

Abel's appartement ligt aan de rand van het centrum. Het zit in een aardig hoge moderne flat, zo ongeveer 10 verdiepingen, waarvan de zijne op de 8e verdieping zit. Hierdoor valt er ook veel licht binnen door de grote ramen die erin zitten en kan hij zelfs als hij wil in het zonnetje op zijn balkonnetje zitten. Het is modern ingericht, zonder veel tierelantijtjes. Vaak is het er nogal rommelig, en slingeren overal boeken en papieren rond die hij gebruikt voor zijn studies.

Spoiler:

Zodra ze bij Abel's appartement waren, hielp Casey hem uit de rolstoel en ondersteunde hem terwijl hij in een andere stoel ging zitten. Casey gaf hem glimlachend een kus en zei dat ze even naar de winkel ging om wat inkopen te doen. Het duurde even voor er een reactie kwam van Abel's kant. 'Is goed.' Nadat ze de deur uit was, keek Abel een beetje rond vanuit zijn stoel. Met een zucht pakte hij een boek van het tafeltje naast hem en probeerde er wat uit te lezen, maar het drong maar moeilijk tot hem door. Plots klonk het geluid van een telefoon. Na even zoeken zag Abel dat Casey haar mobiel had laten liggen op het tafeltje voor hem. Hij liet hem gaan en later werd er nog een keer gebeld. Toen er weer niet werd opgenomen, klonken er een paar keer achter elkaar korte geluidjes van sms'jes. Nu toch nieuwsgierig geworden naar wat er zo dringend was, boog hij zich naar voren en reikte naar de mobiel die die met zijn vingertoppen naar zich toe kon schuiven. Hij pakte de mobiel en keek naar het scherm.

' Abeltje, ik ben er weer.' Kwam Casey vrolijk binnen. Ze zette de tassen weg en liep naar hem toe. 'He, wat is dat nou? Waarom kijk je zo sip?' Ze zag Abel's donkere blik maar nauwelijks aangezien die op de grond gericht was. Na een moment stilte, ging Abel overeind zitten en keek haar haar met een blik die zowel pijn als verwardheid uitsprak aan. Toen hij Casey's mobiel weer voorzichtig op de tafel legde, keek Casey geschrokken. 'Waarom zou je dat doen?' Zei hij zacht. Het was niet dat hij zo erg van Casey hield, maar meer het feit dat ze vreemd was gegaan terwijl hij in een coma had gelegen, wat hem zo pijn deed en verward liet voelen. Waarom zou iemand dat willen doen? Casey stamelde verschillende woorden om zich te verdedigen, maar ze drongen niet door bij Abel. In plaats daarvan voelde hij woede opkomen, hij wist niet precies hoe of waarover, maar het bleef stijgen. 'Ga weg...' Zei hij nog aardig zacht, maar Casey liep naar hem toe en probeerde hem gerust te stellen.' Ga weg!' Schreeuwde hij en in een flits schoot zijn hand naar voren en kwam deze hard tegen Casey aan. Casey schoot met een van pijn vertrokken gezicht achteruit en keek Abel even geschokt aan, want dit was niet de altijd rustige en vredelievende jongen die ze kende. Uiteindelijk pakte ze haar spullen en liep snel de deur uit.

Abel bleef nog een hele tijd woedend en het was maar goed dat hij niet kon lopen, want anders had het hele huis overhoop gelegen. Uiteindelijk zakte de woede langzaam af en bleef het verwarde gevoel over. Er liepen rillingen over zijn lijf en er begonnen tranen in zijn ogen te vormen. Het besef dat hij Casey geslagen had, kwam op en schuld en paniek namen zijn gedachten over. De tranen begonnen nog harder te lopen en zijn ademhaling versnelde. Hikkend van het huilen, pakte hij zijn mobiel naast hem en hoefde niet lang na te denken voor hij een nummer koos en dat belde.

Canan schrok van het telefoontje. Abel's naam lichtte op op het schermpje. Ze fronste haar wenkbrauwen, ze kon zich niet herrinneren dat Abel haar ooit weleens gebeld had, hij smste eigenlijk ook niet vaak. Er begonnen gelijk alarmbelletjes in Canan's hoofd te rinkelen, als Abel háár belde dan moest er wel iets ergs zijn, toch? Of juist niet... Casey was er ook nog. MAar hij belde haar vast niet voor een kletspraatje. Dit bedacht ze in de enkele seconden dat ze erover deed om haar telefoon op te nemen. "Ja?" zei ze aarzelend. Ze hoorde Abel's stem niet, maar wat ze wel hoorde was dat hij aan het huilen was, of in iedergeval aan het sniffen. En niet op de manier van een verkoudheidje. "Ik kom eraan.." zei ze gehaast en drukte haar telefoon uit. Ze trok haar jas aan en vloog de deur uit.

Hijgend stond ze voor Abel's apartement, de 8e verdieping als ze het goed had. Hulpeloos keek ze naar de deur. Ze kon waarschijnlijk niet aanbellen, Abel was niet mobiel en zou de deur nooit voor haar open kunnen doen. Maar voor even stond God aan haar kant, er kwam niet iemand naar buiten en Canan wist snel de deur door te glippen voor hij weer in het slot zou vallen. Ze racete de trappen op, te ongeduldig om de lift te nemen. Het was maar goed dat Canan een goede conditie had, anders had ze halverwege moeten vertragen, en ze wilde alleen maar zo snel mogelijk bij Abel zijn. Want ze wist niet wat er was, maar als Abel haar snikkend belde dan kon het vast niet goed zijn. Als die Casey hem ook maar iets had aangedaan.. Bij dat idee balde Canan haar vuistte. Ze stond voor Abel's deur, te herkennen aan het naamplaatje, en daar was ze erg blij mee. Wnat ze was heir eigenlijk nog nooit geweest. Ze drukte hard op de bel, en klopte op de deur. Hoe moest ze nou weer binnen komen? "Abel?" riep ze, "Wat is er..?!" er klonk paniek door in haar stem.