Het appartement van Raphaël

Aan de rand van het waterland ligt een schattige lage flat. Daarin bevind zich het appartement van Raphaël. Het appartement is groot en licht, met veel ramen. Het is modern ingericht en de rijkdom straalt er wel een beetje vanaf maar niet op een patserige manier.

______
Regels:
kloppen en pas naar binnen komen als Raphaël dat goedkeurt
niets slopen en pas een beetje op met je krachten...

Raphaël zette de auto in een parkeervak dicht bij zijn appartement in de buurt, Demi zat nog steeds naast hem en hij voelde zo'n ontzettende drang om haar aan te raken. Om haar lippen weer op die van hem te voelen. Maar hij hield zich in. Rustig stapte hij uit en opende hij de deur voor haar. 'We zijn er,' zei hij vervolgens tegen haar. Weer bood hij zijn arm aan en liep naar het appartement toe.

Demi was blij toen de auto stopte, ze kon weer gerust ademhalen en keek even naar Raphaël. Het leek alsof ze elke keer weer in haar gezicht werd geslagen met zijn knappe uiterlijk, hij was lang met goudblond haar, zijn ogen waren fel en oplettend en ze kon er elke emotie die hij had in ontdekken. Nadat ze uitgestapt was keek ze om zich heen, nam hij haar mee naar zijn huis? Dat vond ze stiekem wel leuk, het verraadde dat hij haar te bijzonder vond om zomaar ergens mee naartoe te nemen. 'Is dit je huis?' vroeg ze met een speels glimlachje en ze keek op naar hem.

Raphaël glimlachte. 'Dit is mijn appartement,' zei hij tegen haar. Hij nam haar mee naar binnen en begeleidde haar naar de lift. Daar stak hij zijn sleutel in het gat dat voor de tweede verdieping. De lift kwam direct uit in zijn appartement. In de eetkamer stond een tafel helemaal gedekt en natuurlijk met kaarsen die al brandde. Het straalde allemaal een soort romantiek uit. 'Wil je een rondleiding of eerst eten?' vroeg hij haar.

Demi keek verbaasd toen ze naar boven gingen. Het was allemaal zo luxe, echt anders dan bij haar thuis. Ze was niet arm, echt niet, alleen je zou haar ook niet horen beweren dat ze rijk was. Raphaël was dat zo te zien wel, in ieder geval had hij een eigen appartement in een mooi gebouw in de buurt van de binnenstad, en dat op zijn drieëntwintigste, het moest vast een fortuin gekost hebben. Toen ze binnenkwamen was ze nog verbaasder. Ze wist niet of het door de romantische sfeer of door de indeling van het appartement zelf was (dat zeker rijkdom uitstraalde). 'Doe eerst maar een rondleiding' zei ze, een beetje overdonderd door alles.

Raphaël glimlachte, hij stond er meestal niet zo bij stil dat hij het goed had getroffen. Dit appartement was eigenlijk van zijn ouders maar ze gebruikte het nooit dus mocht hij er wonen. Erg handig vond hijzelf. 'Oke, een rondleiding wordt het,' zei hij met een grote grijns tegen haar en nam haar verder mee het appartement in. Hij liet haar de keuken en de woonkamer zien.

Demi voelde weer de rare soort zenuwen in haar buik, die voelde ze telkens als het serieus begon te worden, of als het daar op leek. De keuken was modern, maar had wel stijl. Ja, demi was niet echt een meisje en ze kon nog net een tosti maken, dus het boeide haar niet zoveel. De woonkamer was mooi, alleen was het niet zo haar smaak. Bij haar thuis waren al de meubels een bij elkaar geraapt zooitje, maar dat had wel een gemoedelijke uitstraling. 'Echt mooi, en is dit allemaal van jou?' Vroeg ze hem.

Raphaël schudde zijn hoofd. 'Nee, het is van mijn ouders. Maar ze komen hier nooit dus kan ik het gebruiken,' zei hij tegen haar. Zijn ouders waren rijk, maar hijzelf had niet zo ontzettend veel. Natuurlijk zou hij uiteindelijk veel geld van zijn ouders erven en hem kwam niets te kort omdat ze veel voor hem regelde en betaalde. Soms was het vervelend maar het had ook zo zijn voordelen. Hij liep verder door het appartement en liet de slaapkamers zien. 'Dit is mijn slaapkamer, en dat is de logeerkamer,' wees hij de kamers aan. Hij besefte zich nu pas dat dit wel eens een verkeerde indruk achter kon laten, terwijl hij daar helemaal niet op uit was. Ach, Demi zou dat vast niet zo denken dacht hijzelf hoopvol.

Demi grinnikte 'Nou meneer de advocaat, dan wordt jij later al helemaal rijk' zei ze met een lachje, en ze liep met hem mee naar de slaapkamers. Daar stokte haar adem in haar keel, had hij soms andere bedoelingen dan die zij had? Ze had een paar maanden geleden pas haar eerste zoen gehad, hier was ze nog niet aan toe. 'Ehh.. Okee' zei ze een beetje hulpeloos. Ze had nooit echt tijd aa dagen en relaties besteed, ze wist zelf ook niet zo goed wat ze moest doen. Dus ze draaide zich om en liep weer naar de huiskamer. 'Wat had je nou precies gepland vanavond?' Vroeg ze tussen neus en lippen door.

Raphaël zag de verandering in haar gezicht. Shit. Dit was niet wat hij bedoelde. Hij was zelf nooit zo ver gegaan, maar zij dacht daar natuurlijk heel anders over. Hij liep achter haar aan de huiskamer weer in. HIj wist niet wat hij moest antwoorden. Moest hij nu uitleggen dat hij zelf ook nog nooit zover was gegaan en dat hij dat niet bedoelde met het laten zien van de slaapkamers? Of gewoon zeggen wat hij wel in zijn hoofd had. Voor het tweede dan maar dacht hij. Het eerste vond hij vreemd om te zeggen. 'Gewoon, een etentje, daarna een filmpje kijken of een wandeling buiten,' zei hij tegen haar. 'Hoezo? Niet goed?' vroeg hij haar toen. Hij hoopte dat ze dat goed zou vinden. Hij wist wel dat hij eerst had gezegd dat het geheim was maar deze omstandigheden vroegen volgens hem om eerlijkheid.

Demi ademde een keer goed in en uit en draaide zich toen om, ze deed een poging tot een glimlach alleen dat deed ze al niet zo vaak, en dingen weglachen deed ze al helemaal nooit, dus daar stopte ze maar snel mee. 'Natuurlijk is het goed' zei ze en ze liep naar hem toe, pakte zijn hand en nam hem mee naar de tafel. Daar ging ze zitten en ze keek hem met glimmende ogen aan. 'En heb je zelf gekookt? Of ben je stiekem naar de chinees gesneakt om eten te halen?' vroeg ze met -deze keer wel een echte- glimlach, en ze besloot het slaapkamerincident maar te laten voor wat het was geweest.

Raphaël glimlachte gelukkig naar haar. Hij was blij dat er niets aan de hand was, blijkbaar had ze toch niets verkeerds gedacht toen hij haar de slaapkamer liet zien. 'Mooizo,' zei hij vrolijk waarna hij zachtjes in haar hand kneep. Hij hief verontschuldigend zijn handen omhoog. 'Geen chinees,' zei hij met een glimlach. Eigenlijk was zijn moeder erachter gekomen dat Demi naar zijn huis zou komen en had erop gestaan om iets voor hen te koken. Dus in de middag had zijn moeder in de keuken gestaan om voor hen een maaltijd klaar te maken, hij had het alleen nog in de oven moeten zetten. Uit de keuken haalde hij de ovenschaal en zette het op tafel. 'Maar ik zeg ook niet dat ik het zelf heb gemaakt,' zei hij met een lach toen hij ook zat.

Demi keek hem benieuwd na toen hij naar de keuken liep en terug kwam met een ovenschaal. 'Wie heeft het dan wel gemaakt?' vroeg ze met een glimlach. Het viel haar op dat ze veel lachte als ze bij Raphaël in de buurt was. Ze vond hem echt leuk... Echt heel erg leuk... Was ze- verliefd? En zelfs als ze het dacht stotterde ze een beetje. Was het een probleem? Als ze echt verliefd was? Eigenlijk niet... Ze zette het maar van zich af en keek naar de ovenschotel. Het zag er heel erg lekker uit.

Raphaël glimlachte nog steeds. 'Mijn moeder stond erop om iets klaar te maken,' zei hij met een grijns, het klonk een beetje raar misschien. Raphaël was echt een moeders kindje en gek genoeg schaamde hij zich daar niet voor als hij bij Demi in de buurt was. Normaal zou hij dat nooit zo toegeven maar bij Demi maakte het niet uit. Hij kreeg een gevoel bij haar dat niemand hem ooit had gegeven, vertrouwdheid, veiligheid. Een gevoel van thuis. Hij vond het prettig maar het beangstigde hem op hetzelfde moment.

Demi lachte zachtjes, ze lachte hem niet uit maar het was gewoon wel grappig. Een drieëntwintigjarige jongen die samen met zijn moeder voor haar iets klaar had staan maken. 'Dat is echt heel erg lief' zei ze met nog steeds een lachje en ze keek naar het eten. 'Nou, zullen we dan maar alvast beginnen?' vroeg ze en ze keek naar de ovenschotel. 'Schep jij op?'

Raphaël merkte dat ze hem niet uitlachte, dat gaf hem een goed gevoel. Hij en zijn moeder hadden nu eenmaal een sterke band en daar kwam niets tussen, tussen hem en zijn vader was dat een heel ander verhaal. 'Is goed,' zei hij bevestigend tegen haar. Hij pakte de opscheplepels en gaf haar als eerst wat op haar bord. Vervolgens vulde hij ook zijn eigen bord. 'Eetsmakelijk,' zei hij tegen haar.

Demi keek hoe hij haar eten opschepte en daarna schoof ze haar stoel wat naar voren zodat ze niets zou morsen. Toen hij klaar was nam ze een hapje. 'Mmm.. Echt lekker!' zei ze enthousiast en ze nam nog een hapje. 'Heb je trouwens al zin in de wedstrijd van donderdag?' vroeg ze hem, want het leek haar wel leuk om het een keer over jizzbal te hebben.

Ook Raphaël begon te eten. Het eten smaakte inderdaad heerlijk, dat kon je wel aan zijn moeder overlaten. 'Mwah, ik heb er eigenlijk nooit echt zin in,' zei hij tegen haar. 'Dat komt altijd pas als ik in het stadion ben,' ging hij verder. Het was raar maar voor een wedstrijd was hij altijd zenuwachtig en had totaal geen zin om het veld op te lopen. Zodra hij op het veld stond was dat allemaal weg, het publiek juichte dan zijn zorgen weg en hij vond alles prima. 'Jij?' vroeg hij haar toen.

Demi was altijd al weken van te voren bezig met het voorbereiden van een wedstrijd, gewoon omdat ze het zo leuk vond. Ze vond het raar dat Raphaël dat had, maar er waren wel meer mensen die rare gewoonten hadden. 'Ja ik heb er wel zin in, ik hou van Jizzbal spelen. Trainen vind ik ook leuk, zolang ik maar aarde mag sturen en kan winnen' zei ze met een glimlachje.

Raphaël glimlachte naar haar. 'Het voorbereiden is leuk, alleen ben ik altijd zo bang dat het mis gaat tijdens de wedstrijd, de drukt de pret wel een beetje,' zei hij met zijn scheve glimlach tegen haar. Hij nam nog een hap eten.
________
zullen we zo eventjes doen dat het eten voorbij is? Vind dit lastig XD

Ja is goed... zullen we iets doen dat ze heel gezellig gaan wandelen en dat ze gaan zoenen, maar dat hij dan opeens het besef krijgt dat dit niet kan en het leeftijdsverschil te groot is en dat plompverloren zegt... iets in die richtingg... (zo ging het in een fanfic die ik las, dat was wel leuk).

---

Het was een gezellig etentje, ze kletsen ontspannen en er lag niet echt druk op, in ieder geval niet vanuit Demi's oogpunt. En hoe langer ze zo zaten, hoe leuker ze hem begon te vinden. 'Dat was echt heerlijk' zei ze toen ze na het eten opstonden. Ze rekte zich uit en keek Raphaël met een glimlachje aan. 'Je moeder moet professioneel kok worden'. Ze trok haar shirtje recht en keek naar haar jasje aan de kapstok. Ze had op zich wel zin om een wandeling te maken zoals hij eerder die avond voor had gesteld, maar wist niet waar hij zin in had.

Ik wilde eigenlijk nog eventjes wachten met dat hij het ging zeggen... want heb daar nu nog niet zoveel inspi voor dus dan ga ik straks weer denken hij had dat moeten zeggen! Of nee hij had dit moeten zeggen..
en dat is frustrerend
____________
Raphaël was ook opgestaan en had de lege borden in de vaatwasser gezet. Ook de ovenschotel was verplaatst naar de keuken. Daarna liep hij terug naar de eetkamer waar hij Demi zag kijken naar de kapstok. 'Wil je stukje wandelen?' vroeg hij haar toen maar omdat hij dacht dat ze dat wilde. Het maakte hem niet zoveel uit, het was voor hem allemaal prima zolang Demi er maar bij was.

Okeee,, maar niet te lang wachten want anders lopen die meet met jou en met Jorn wel heel erg door elkaar xdd
----

Demi knikte 'Ja dat lijkt me wel een goed idee' zei ze en ze liep naar de kapstok om haar jasje aan te doen. Haar haren gooide ze er overheen en ze keek naar Raphaël . De kou leek haar goed om eventjes rustig te worden, want het was warm hierbinnen, en haar emoties liepen een beetje door elkaar.

Ik snapte ook al niet waarom jullie dat al deden?? Maar als ik er geen inspi voor heb dan wordt het slecht en dan wordt Raphaël onspeelbaar en dat wil ik HEEL graag voorkomen.... Hopelijk is dat niet een te groot probleem... (en hoe kan hij het uitmaken als ze nog niet eens een relatie hebben?) Ow en Oreilla moet eerst ook nog online komen want tussen Stacey en Raph moet ook nog wat gebeuren voordat hij het uit kan maken want dat zou de reden worden....


_____________
Raphaël trok ook zijn jas aan en bood Demi zijn arm weer aan om samen naar het park te lopen. Dat was niet al te ver van hier vandaan maar wel romantisch. Volgens hem ging deze avond heel goed, het gaf hem in elk geval een goed gevoel.

________
Bah ik sla echt dicht voor Raph op dit moment... echt irri... sorry

Demi nam zijn arm aan en glimlachte. 'Het is een mooie nacht' zei ze, opkijkend naar de sterren. Ze deed een studie aardrijkskunde, en had het vak wereldoriëntatie daar ook bij. Ze had een keer een minor astrologie gevolgd. 'Kijk, dat daar is de poolster. Dat is de grote beer, die herken je wel. En daar is Orion' wees ze, maar meer zag ze er nu niet met het blote oog. Ze vond het ergens wel interessant maar school was niet haar grote passie.

Raphaël sloeg zijn arm om Demi heen zodat ze nu omarmd door de straat heen liepen. Hij keek naar de hemel terwijl Demi vertelde welke sterren er stonden. Hij had zich er nooit echt voor geïnteresseerd maar hij vond het leuk dat Demi dit hem kon vertellen. Het maakte dat hij het nu wel wilde weten, gewoon omdat zij het vertelde. 'Mijn moeder had altijd grootse verhalen over de sterren,' zei hij tegen haar. Die verhalen had hij leuk gevonden maar er nooit echt in geloofd. Toch had hij alles onthouden.

Demi leunde iets meer tegen hem aan. Hij was warm en hij rook lekker, dat waren grote pluspunten voor een jongen. 'Ja ik ken ze, vertelde mijn moeder vroeger ook. Maar als ik verhalen over sterren aan moet horen lees ik liever over wat Shakespeare Cassius tegen Brutus liet zeggen, al interesseer ik me niet heel erg voor literatuur.' zei ze met een glimlachje, ze voelde zich op dit moment heel erg slim, alleen maar omdat ze wat verhalen van Shakespeare had moeten lezen voor haar Engels op de middelbare school. "Niet door een weeffout in onze sterren Brutus, Neen, door onszelve zijn we klein en nietig." citeerde ze, al snapte ze het zelf niet heel erg goed. Ze vond het alleen een mooie zin, daarom was hij in haar hoofd blijven hangen.

Raphaël lachte eventjes. 'Wacht maar totdat je mijn moeder verhalen hoort vertellen, daar kan geen boek tegenop,' zei hij tegen haar. Zodra zijn moeder begon te vertellen hing je aan haar lippen, zelfs als het onderwerp je niet interesseerde. 'Ik moet eerlijk toegeven dat ik Shakespeare nooit echt begrepen had,' zei hij lachend. Zijn leraar engels had hem de boeken laten lezen maar Raphaël had ze alleen raar gevonden en er niets van begrepen.

Demi glimlachte. 'Nou daar kijk ik naar uit dan' zei ze en ze keek op naar hem. Bij zijn opmerking begon ze hardop te lachen. 'Ja ik ook niet' zei ze lachend 'Maar vindt je het niet mooi klinken. Je hoeft niet te snappen wat er staat, maar als iemand met een mooie stem het voorleest is alleen de cadans al genoeg' zei ze en ze was al uitgelachen. 'Maar ik vind jou inderdaad niet zo'n literatuur type, eerder wiskunde of natuurkunde'.

Raphaël grinnikte eventjes. 'Tja dat is waar, maar zo iemand kan zelfs een oorlogsverklaring waarschijnlijk nog mooi laten klinken,' zei hij tegen haar. Hij rolde met zijn ogen. 'Laten we het erop houden dat ik niet zo'n schooltypje ben,' zei hij tegen haar. Het was niet dat hij een hekel had aan Wiskunde of natuurkunde maar hij was veel liever bezig met trainen voor jizzbal of zijn krachten verder ontwikkelen. Inmiddels liepen ze het park in waar de sterren nog duidelijker aan de hemel stonden dan in de fel verlichtte straten.