Het appartement van Raphaël

Demi haalde haar schouders op en glimlachte, 'Ja waarschijnlijk wel ja' zei ze en ze grinnikte. 'Dan hebben we nog iets gemeen, maar ik onthoud dingen goed. Verder val ik steeds bijna in slaap tijdens de les.' Het park was mooi, groot met veel gras en een vijver in het midden. De sterren waren nog beter zichtbaar vanaf hier. Ze fonkelden prachtig in de lucht.

Raphaël glimlachte ngo steeds, het leek wel alsof hij daar niet mee op kon houden als hij bij Demi was. 'Dan moeten ze de lessen maar wat uitdagender gaan maken.' zei hij tegen haar. Ze stonden inmiddels stil bij de vijver en keek Demi in de ogen. 'Zou je het erg vinden als ik je nog eens zou kussen?' vroeg hij haar. Misschien had hij het gewoon moeten doen, maar hij was nog nooit zo zenuwachtig geweest op een eerste afspraakje en hij wilde zeker weten dat Demi het ook wilde. Hij wilde haar niet pushen tot iets wat ze niet wilde.

Demi schudde haar hoofd 'Alsjeblieft niet, ik sta nu nog maar net voldoende. Ik vind het gewoon niet interessant...' zei ze en ze stond stil toen hij dat ook deed. 'Zou je het erg vinden als ik je nog eens zou kussen?' vroeg hij haar, en haar hart sloeg een slag over. Haar eerste echte kus, in ieder geval eentje waarvoor ze toestemming had gegeven. 'Nee hoor' zei ze, ademloos, en ze keek in zijn ogen.

Een kleine glimlach speelde om de mond van Raphaël hij was blij met dit antwoord. 'Dat is mooi,' zei hij met een glimlach. Hij boog zich iets voorover en drukte zijn lippen zachtjes op die van haar. Het voelde beter dan de eerste keer, toen was er wat hem betreft teveel paniek geweest. Nu voelde het goed, compleet. Met zijn armen trok hij haar iets dichter naar zich toe zodat hij haar nooit meer los hoefde te laten wat hem betreft. Hij zou haar niet laten gaan nam hij zichzelf voor terwijl hij haar kuste.

Demi voelde vlinders in haar buik toen hij zijn lippen op die van haar drukte. Ze sloot haar ogen voorzichtig en kuste hem zachtjes terug. Ze vond het fijn toen hij haar naar hem toe trok, zijn lippen waren zacht en lief en de zoete deo geur die alijd om hem heen hing was er nu ook. Ze voelde haar knieën knikken en sloeg haar armen om zijn nek zodat ze niet om zou vallen.

Zachtjes streek Raphaël over de rug van Demi. Hij ging helemaal op in de kus met haar. Het voelde zo ongelofelijk. Heel eventjes haalde hij zijn lippen van die van haar aan en keek haar aan, hij moest nu eenmaal ook af en toe ademhalen. Hij wist niet goed wat hij moest zeggen dus boog hij zich maar weer voorover om haar nogmaals te kussen.

Demi glimlachte naar hem toen hij zich losmaakte. Het was schattig toen hij niks zei en haar alleen maar aankeek. Ze kuste hem nog een keer, en af en toe zaten er weer van die stille adempauzes tussen. Na een tijdje voelde ze zich licht in haar hoofd worden van alles wat er gebeurde en het ademgebrek. Ze legde haar hoofd tegen zijn borst en bleef zo een tijdje staan.

Raphaël vond het totaal niet erg om zo met haar te kussen. Het was gewoon super. Toen ze haar hoofd tegen zijn borst aanlegde hield hij haar iets steviger vast en leunde met zijn hoofd tegen dat van haar aan. (snap je dat klinkt een beetje vaag geloof ik XD) Zachtjes streek hij over haar hoofd.

hahaha ja ik snap hem
heb trouwens niet zoveel Demi inspiratie, ik denk dat ze naar huis moet.
--

Demi glimlachte voorzichtig. Ze kon zo wel eeuwig blijven staan. Eeuwig, dat woord deed haar denken aan... 'Hoe laat is het?' vroeg ze verschrikt. Toen ze weggingen van huis was het al rond negen uur geweest en ze moet om half elf thuis zijn, ze had school morgen en haar ouders wilden graag dat ze zou slagen.

Goedplan heb ook niet zo goed Raphaël inspiratie... Wil Demi Heather trouwens meeten... of Emma??
______________
Raphaël hield zijn hoofd eventjes iets schuin toen ze dat vroeg, hij had de vraag niet verwacht. Het maakte niet heel veel uit. Hij keek op zijn horloge. 'Kwart over tien,' zei hij tegen haar. Hij besefte zich maar al te goed dat Demi waarschijnlijk op een bepaalde tijd thuis moest zijn, dat deed hem dan weer beseffen dat ze zoveel jonger was dan hem. 'Hoelaat moet je thuis zijn?' vroeg hij haar toen. Hij kon haar wel thuis brengen, in elk geval tot het begin van haar straat.

Ja Emma en Heather kunnen wel meeten
Waar?
---
'Oh fuck' zei ze toen hij dat zei en ze deed een stap naar achteren. Ze ging met haar hand door haar haren en keek hem even aan. 'Ik moet half elf thuis zijn, en mijn huis is helemaal aan de andere kan van de stad. Is hier ergens een bushalte in de buurt?' vroeg ze hem en ze beet op haar lip.

YAY ik heb geen idee waar
_____________
'Rustig maar,' zei hij tegen haar. 'Ik breng je wel eventjes, dan ben je er in tien minuutjes,' zei hij toen tegen haar. Hij zou haar zeker niet met de bus laten gaan, dat was veel te gevaarlijk vond hij zelf rond deze tijd. Hij pakte haar hand en maakte een gebaar om naar zijn huis te lopen. Daar waar ook de auto stond.

Café de vuurspuwer in de vuurwijk? Begin jij?
---

Demi voelde zich meteen rustig worden bij zijn stem. Hij was zo vreselijk lief. Snel gaf ze hem een kusje op zijn wang en pakte zijn hand aan. Binnen no time waren ze thuis en stapten ze in de auto. Binnen een seconde voelde ze de spanning alweer, alleen was het verschil nu dat ze hem wel aan durfde te raken, ze ging met haar vinger over zijn hand en hoopte hem niet te veel af te leiden terwijl hij reed.

Raphaël zette de auto in de versnelling en reed weg. Hij glimlachte toen hij de hand van Demi over die van hem voelde strijken. Hij draaide zijn hand zo dat hij die van haar vast kon pakken en hield een hand aan het stuur. 'Welke straat woon je ook alweer?' vroeg hij haar toen, hij was de straatnaam eventjes vergeten al wist hij niet of ze het wel eens had gezegd.

Demi keek om zich heen, ze herkende dit deel van de stad niet zo goed. Ten eerste omdat ze bijna nooit in het waterdeel kwam en ten tweede omdat ze zelf in een niet in een al te rijke buurt woonde. Ze noemde haar straat, expres niet het nummer van haar huis want als hij dat zou vragen zou ze wel zeggen dat ze liever het laatste stuk liep.

Raphaël reed de auto naar haar straat en stopte op de hoek. Hij keek haar eventjes aan. 'Ik denk dat het beter is als je het laatste stukje loop, ik verwacht niet dat je ouders heel erg blij zijn met mij,' zei hij tegen haar. Hij was eigenlijk best bang voor wat haar ouders zouden vinden van hem. Zo wisten ook zijn ouders nog niet dat Demi zo jong was, maar daar kon hij makkelijk mee omgaan omdat hij wist hoe zijn ouders zouden reageren en hij daar op kon inspelen.

Demi vond het raar om Raphaël in een bekende situatie als haar straat te zien. Hij paste niet bij de rest van haar leven, waar ze zich altijd stoer gedroeg, ze veranderde echt in een softie bij hem. 'Ja dat lijkt mij ook' zei ze, waarna ze hem een kus op zijn wang gaf en naar buiten stapte. 'Doei' zei ze met een laatste glimlach waarna ze naar haar huis liep. Hoe verder ze kwam hoe meer de harde uitdrukking weer op haar gezicht verscheen, en tegen de tijd dat ze langs een joelende groep jongens liep was ze alweer haar harde zelve. Toen de jongens haar herkende bleven ze even kletsen waarna Demi haar huis binnenging.

NEW
____
Raphaël was net thuis gekomen van een laat hoorcollege. Het was ontzettend saai en vermoeiend geweest. Daarbij kwam nog eens dat zijn moeder had besloten zich totaal tegen zijn relatie met Demi te keren. Ondanks dat hij ontzettend veel van haar hield begon hij nu toch steeds meer te twijfelen. Was het wel goed wat ze deden? Zijn vrienden zeiden telkens maar dat ze niet goed voor hem was. Dat ze niet bij elkaar pasten. Lichtelijk verward liep hij naar de keuken en begon zijn avondmaal te maken. Buiten was de schemering al ingezet en Raphaël zag uit naar een avondje rustig op de bank, alleen zodat hij kon nadenken.
Toen hij klaar was met koken ging hij aan de grote eettafel zitten, het herinnerde hem aan de eerste date met Demi. Het had goed gevoeld, en toch had hij ook het gevoel gehad dat het een beetje verkeerd was. Demi was zo jong, en stond op zo'n ander punt in haar leven dan hij. Het was ontzettend leuk, alleen misschien was het niet goed. Hij twijfelde zo ontzettend maar hij wist dat hij naar zijn moeder zou luisteren. Hij luisterde altijd naar haar, haar adviezen waren de belangrijkste in zijn leven. Eigenlijk de enigste die er toe deden, maar waarom voelde het dan nu alsof het verkeerd was?

Demi was zo vreselijk blij met haar leven op dit moment. Overal leek een positief licht op te schijnen. Ze was bang geweest voor niets, besefte ze zich achteraf. Raphaël was een lief vriendje, haar vrienden accepteerden het -al plaagden ze haar wel met het feit dat haar vriendje een kakker was- en haar ouders accepteerden het wel een soort van. Ze zeiden dat Demi voorzichtig moest zijn, en geen dingen moest doen die ze niet wilde, maar verder vonden ze het niet erg dat ze een relatie met een ouder iemand had.
Demi had bedacht dat ze haar vriendje maar is op moest gaan zoeken. Het was een lange dag geweest op school, maar nu was ze toch echt eindelijk klaar, en ze had zin om lekker met hem voor de tv te hangen. Toen ze bij zijn appartement aangekomen was belde ze aan, en ze kon die vreselijke glimlach maar niet ban haar gezicht krijgen, ze was gewoon zo vreselijk blij met haar leven op dit moment...

Raphaël had zijn eten net op toen hij de deurbel hoorde gaan. Wie kon dat nou weer zijn? Hij had echt geen behoefte aan bezoek, hij wilde alleen wegkruipen in zijn bed en nadenken. Heel veel nadenken. Toch stond hij op en liep naar de intercom. Hij drukte op het knopje. 'Ja?' vroeg hij vragend aan de persoon die beneden stond. Hij verwachtte dat het een soort van verkoper zou zijn, en zijn stem klonk niet erg vriendelijk. Hij was uit zijn humeur. Deels door zijn twijfels, en deels omdat hij gewoon wist wat hij moest doen. Het ging gewoon niet zo.

Demi trok haar kleding recht toen ze zijn stem hoorde en voelde een zenuwachtige prikkel in haar maag. 'Hey, ik ben het' zei ze, een beetje in de war door zijn knorrige toon. Ze was er aan gewend dat hij altijd lief tegen haar was, maar ja, hij wist natuurlijk niet dat zij het was, dat zou het wel zijn. 'Mag ik naar boven komen?' vroeg ze met vrolijkere stem dan normaal en ze moest haar best doen om van enthousiasme niet op en neer te springen.

Raphaëls vinger gleed eventjes van de intercomknop toen hij Demi hoorde praten. Fuck. Het was niet dat hij haar niet wilde zien alleen hij wist dat hij geen beslissing kon nemen als ze hier was. Dat kon hij gewoon niet. Hij leunde eventjes met zijn hoofd tegen de muur. Zijn moeder had hem aangedrongen dat als hij haar weer zag dat hij haar zou vertellen hoe het zat. Dat ze te jong was, dat ze niet bij hem paste. Hij dacht terug aan een aantal dagen geleden. Op de uitgestrekte vlakte had hij met Stacey gezoend. Hij kon het niet uit zijn hoofd zetten dat hij haar had bedrogen. 'Kom maar,' zei hij terwijl hij de deur voor haar vergrendelde zodat ze naar boven kon komen. Hij had de beslissing genomen, veel te overhaast maar hij had het gedaan. Het was over tussen hen, alleen had hij geen idee hoe hij het moest vertellen.

Ik hoop dat hij de deur ontgrendelde hahaah
---

Demi vond het vreemd, waarom klonk hij zo mat. Hij was echt totaal niet enthousiast. Ze dacht dat hij het leuk vond om bij haar te zijn. Langzaam liep ze naar boven. Al wilde Demi het niet toegeven, ze was een meisje, en meisjes kunnen altijd helemaal gek worden van de kleinste dingen. Ergens voelde ze de bui al hangen, en haar voeten leken niet zo snel te kunnen bewegen als daarnet. Toen ze boven was liep ze naar zijn deur toe en ze klopte, omdat ze geen zin had om aan te bellen. Hij stond waarschijnlijk toch in de buurt van de deur.

Raphaël stond moed te verzamelen om de deur open te doen. UIteindelijk opende hij de deur voor Demi. Op zijn gezicht lag een glimlach eentje die mensen die hem niet zo goed kende niet zouden herkennen. Maar hij was bang dat Demi zag dat hij niet oprecht blij was. Zijn hart sloeg nog steeds over toen hij haar zag, en het liefste wilde hij haar in zijn armen nemen. Alleen deed hij het niet. 'kom binnen,' zei hij mat. God hij was echt verschrikkelijk bezig, hij kromp geestelijk ineen van zijn afstandelijkheid.

Toen hij de deur -eindelijk- opendeed keek Demi hem aan. Zijn gezicht stond als een masker, hij lachte nep, afstandelijk. 'Euhh.. ja' zei ze verward en ze stapte naar binnen. Het voelde koud in het appartement, zo anders dan de vorige keer toen ze hier was. 'Is er iets aan de hand?' vroeg ze maar meteen, want over koetjes en kalfjes praten zou op dit moment niets oplossen.

Raphaël wist niet waar hij kijken moest. Hij kon haar gewoon niet kwetsen. Hij kon het gewoon niet, toch wist hij dat hij het moest doen. Het was zo verschrikkelijk maar hij kon niet doorgaan met hun relatie, niet nadat hij haar had bedrogen en niet na wat zijn moeder had gezegd. Niet nu zijn vrienden er zo tegen waren. 'Ik kan dit niet Demi,' zei hij toen. Het was eruit voordat hij er goed en wel over na had gedacht. Hij keek eventjes naar de grond, de emotie stroomde nu over zijn gezicht. Verwarring, spijt maar hij probeerde het onder controle te houden. Daardoor werd zijn gezicht een hard masker, dit maal zonder glimlach. Hij keek haar aan. Het was beter zo.

Demi keek hem aan. Terwijl hij het zei voelde het alsof haar hart naar beneden zonk. Haar hele lichaam voelde alsof er opeens een koude windvlaag langs haar ging. Haar armen en benen voelden koud, en ze had overal kippenvel. En natuurlijk wist ze wat hij bedoelde, maar toch rolden de woorden 'Wat bedoel je?' over haar lippen terwijl ze hem met haar voor een keer grote ogen aankeek. Zijn gezicht stond hard, alsof dit alles hem niets deed. Maar misschien bedoelde hij wat anders? Misschien wilde hij het niet uitmaken, misschien hield hij toch wel van haar... Ze wist dat het niet waar was, maar toch bloesemde er iets dat op hoop leek in haar borst op.

Raphaël keek Demi recht aan. 'We kunnen niet samen zijn, je bent zo jong. Ik ben niet de juiste persoon voor jou,' zei hij tegen haar. 'Het is beter zo,' zei hij vervolgens. Hij wilde rechtvaardigen wat hij deed, wilde dat ze snapte dat het niet in haar zat, dat het zijn moeder en zijn vrienden waren die het voor hem onmogelijk maakte. Wilde uitleggen dat hij daadwerkelijk fout was, hij was immers vreemdgegaan. Het was zo verschrikkelijk fout allemaal. Alleen mocht ze dat niet weten. Ze mocht niet weten dat het niet in zijn gevoelens zat.

Demi kon haar hart gewoon bijna letterlijk voelen breken. Ze probeerde iets te zeggen maar toen ze haar mond opendeed stroomde er alleen maar kostbare lucht naar buiten, verder maakte ze geen geluid. Ze voelde in haar ogen tranen opwellen, maar O MIJN GOD! NIET GAAN HUILEN NU! Als je nu gaat huilen kom je over als een watje. Dus ze huilde niet. Maar wel werd ze boos op hem, een strategie die in haar geval altijd beter werkte want ze kon heel goed boos klinken. 'Dat is niet waar, en dat weet je zelf ook!' zei ze, ze had haar stem hervonden en haar ogen stonden koud. 'Je kunt dit gewoon niet menen! Niet na alles wat ik voor je gedaan heb! Jij hebt me veranderd, en je kunt me niet zomaar veranderen en dan weggaan! Zo werkt het gewoon niet'. Bij elk woord werd haar stem harder, en aan het einde schreeuwde ze al bijna.

Raphaëls gezicht vertrok in een grimas. Hij vond het niet prettig dat Demi boos werd, maar aan de andere kant. Wat had hij dan verwacht? Dat ze hem in de armen zou vliegen, hem zou bedanken en verder zou gaan? Nee, want ze hielden van elkaar en het was inderdaad een kul reden waarom hij het uitmaakte. Alleen moest het, zijn moeder pushte hem, zijn vrienden waren zo ontzettend oneerlijk over hun relatie. Daarbij bleef hij slecht voor haar doordat hij fouten maakte. 'Demi het is over, klaar, fini,' zei hij tegen haar. 'Niet boos worden want het helpt niet,' zei hij vervolgens. Hij zou zijn grootste reden niet meteen vertellen, als ze door zou gaan zou hij het zeggen. Alleen wilde hij het eerst proberen zonder dat essentiele te vertellen. Het zou haar vertrouwen in hem volledig doen verbleken. En dat wilde hij niet.