Het appartement van Raphaël

Demi wilde niet boos worden, echt niet, maar hij behandelde haar als een kleuter. 'Niet doen Raphaël, behandel me niet als een klein kind' zei ze met boze ogen en haar mond was een smalle streep. 'Nou weet je, jij je zin! Ik ga wel weg. Echt veel plezier nog verder' zei ze en ze duwde hem voorbij waarna ze dramatisch naar buiten stormde. Lul dat hij was, klootzak! Die redenen sloegen nergens op! Boos stormde ze naar beneden, daar aangekomen besefte ze hoe vreselijk raar dit was, maar ze ging toch maar meteen naar huis, keek niet om. Ze wilde even niks met hem te maken hebben.

Raphaël was opgelucht dat dit achter de rug was, toch bekroop hem een ontzettend naar gevoel toen Demi wegstormde. Hij sloot de deur achter zich en ging er met zijn rug tegenaan zitten. Hij sloot zijn ogen en liet zijn hoofd in zijn handen zakken. wat had hij gedaan? Hij had Demi laten vallen, haar gekwetst. Hij wilde haar achterna rennen maar hij wist dat het toch niet goed af zou lopen.