Universiteit - trainingsruimte

Deze trainingsruimte is niet specifiek voor één bepaald element. Je kunt er komen of je nu aarde, water, lucht of vuur hebt en of je nu al je hele leven traint of pas net bent begonnen. De enige voorwaarde is dat je hier ook op school zit aangezien het niet is toegestaan hier te komen als dat niet zo is. Tenzij je samen met iemand komt die hier wel op school zit. De ruimte zelf is niet zo heel speciaal. Hij is redelijk groot en bijna perfect vierkant. Op de grond ligt een mat waardoor het niet zo pijn doet als je valt. Deze mat is trouwens ook water afstotend voor het geval er water op valt. Er staat een grote bak vol met aarde voor de aardemeesters en een groot bassin vol met water voor de watermeesters. Verder is de ruimte erg leeg zodat er genoeg ruimte is. Alles wat in de ruimte staat is echter wel redelijk vuur bestending. Er zijn twee grote ramen vanuit waar je uitkijkt over de campus.

regels: je mag tegen elkaar vechten maar elkaar niet serieus verwonden, hier niet komen als je niet op school zit
personen: als er vijf mensen serieus aan het trainen zijn zit het wel aardig vol

Raph had zich teruggetrokken in de trainingsruimte, de afgelopen tijd was hij hier steeds vaker te vinden. Het beter beheersen van zijn element nam bijna al zijn tijd in. Tot grootste ergernis van zijn vader, deze zag veel liever dat hij zich richtte op zijn studie maar Raphaël had niet zo veel interesse in de rechten die ze allemaal hadden hier. Het was niet interessant, hij wilde veel liever trainen. Meer dan ooit te voren wilde hij dat, omdat hij wilde dat ze samen de stad konden beschermen. Het was belangrijk voor hem al kon zijn vader dat niet zien.
De ruimte was verder leeg, niemand scheen op dit moment te willen trainen en dat vond Raph helemaal niet zo erg. Het was wel lekker om gewoon alleen te zijn en te kunnen oefenen. Zijn concentratie was dan ook veel hoger waardoor zijn oefeningen beter zouden lukken. Hij sloot zijn ogen eventjes en boog licht, het was een overblijfsel van de judo die hij jaren lang had gevolgd. Het was een gewoonte geworden om de zaal en attributen te begroeten. De meeste mensen vonden dat misschien raar maar het was een gewoonte voor hem en die zou hij niet afleren.
Hij opende zijn ogen weer zich nu volledig bewust van zijn omgeving, in opperste concentratie. Vanuit het waterbasin haalde hij een sliert water, het besturen van steeds kleinere hoeveelheden water lukte steeds beter. Al bijna lukte het om zoveel kleine druppeltjes water op te trekken om een mist te veroorzaken. Hij hield dat alleen niet lang vol. Raphaël was vandaag niet gekomen om te trainen met mist, op dit moment wilde hij iets trainen wat hij bijna nooit deed. Het maken van ijs. Tot de dag van vandaag was hij daar nooit zo geïnteresseerd in geweest maar hij voelde nu de noodzaak om zijn krachten steeds groter uit te breiden.
Hij speelde eventjes met het water zodat hij zeker wist dat hij dat onder controle had. Een kleine bal water vormde zich tussen zijn twee handen en hij probeerde het water stil te houden en de warmte en substantie zo te veranderen dat het veranderde in ijs. Het buitenste laagje veranderde kort in ijs maar hield het niet lang vol.
Even ontspande hij zo dat het water rustig tussen zijn handen doorvloeide. Vervolgens probeerde hij het weer. Hij wist heel goed dat het waarschijnlijk weken, misschien wel maanden, zou duren voordat hij dit goed onder de knie had. Maar de potentie zat er dus dan was het alles waard.

Anthony had net zijn laatste les van de dag gehad en zijn hoofd zal weer helemaal volgestampt met allemaal feitjes en jaartallen. Je zou denken dat iemand als hij oorlogsgeschiedenis saai en nutteloos zou vinden, maar het tegendeel was het geval. Hij was intelligent en had het haast nodig om dingen te leren. Anders zou hij zich gaan vervelen en dat was nou juist waar hij zo'n hekel aan had. Zich vervelen was voor hem een van de ergste dingen die je kon overkomen. Het was een van de redenen voor zijn niet zo heel erg aardige karakter. Aardig zijn en vrienden maken had tot gevolg dat je leven eentonig en saai werd. Dan had hij hoe hij nu leefde toch liever. Hij had wel een aantal mensen waar hij wel eens mee op trok maar hij wist niet of het ‘vrienden’ waren. In ieder geval was het perfect voor hem.
Na het twee uur durende hoorcollege dat hij net had gevolgd was hij, mentaal, wat moe geworden. Hoe leuk hij zijn studie ook vond, twee uur lang informatie opslaan over een oorlog die honderden jaren geleden had plaatsgevonden was lang. Dus was hij van plan om even stoom af te blazen door wat met zijn vuursturen te oefenen.
Hij droeg een zwarte blazer met daaronder een donkerblauw gestreept shirt. Verder droeg hij een donkergrijze spijkerbroek en simpele sneakers. En natuurlijk zijn rugzak die nonchalant over een schouder hing. Er zat niet heel veel in, een schrift, een paar pennen, een flesje water en nog wat meer algemene dingen. Het waren niet echt de meest handige kleren om in te trainen maar wat moest dat moest. Hij zou dadelijk gewoon zijn blazer uitdoen en dan moest het maar gaan.
Toen hij de trainingsruimte inliep was natuurlijk het eerste wat hem opviel dat hij niet alleen was. Jammer, schoot het door zijn hoofd. Hij trainde liever alleen. Anders had hij constant het gevoel dat iemand de hele tijd aan het kijken was naar wat hij aan het doen was. Hij leunde tegen de deurpost en keek naar wat de jongen, die overduidelijk een watermeester was, aan het doen was. Nou was het niet zo dat Anthony iets tegen watermeesters had, het was eerder een soort rivaliteit omdat zijn element, vuur, natuurlijk het omgekeerde was. Water was kalm, rustig en helend terwijl vuur explosief, vernietigend en krachtig was. Na de jongen even te hebben bestudeerd kwam hij tot de conclusie dat hij ijs aan het maken was, of in ieder geval een poging daartoe deed.
“Heey,” zei hij toen de jongen in opperste concentratie bezig was. “Vind je het erg als ik hier ook even kom trainen?” Vroeg hij terwijl hij de ruimte binnen liep. Het was niet echt een vraag waarop hij een antwoord verwachtte. In ieder geval zou hij geen rekening houden met dat eventuele antwoord. Als de jongen het niet erg vond was dat mooi voor hem, als hij het wel erg vond was dat pech voor hem. Zo simpel was het voor Anthony.

Raph was zo geconcentreerd bezig geweest dat hij schrok toen er iemand binnen kwam die tegen hem begon te praten. Pas op het moment dat de jongen sprak merkte hij dat hij aanwezig was. De bal water spatte op de grond uiteen en de jongen kreeg een paar spetters tegen zich aan. Verontschuldigend haalde hij zijn schouders op. 'Prima joh,' zei hij tegen de jongen. Vervolgens trok hij het water weer naar zich toe en liet het teruggaan in de bol.

Anthony kon een lichte grijns niet onderdrukken toen de jongen het water liet vallen. Hij was dan misschien niet de beste vuurmeester, hij kon zijn vuur wel altijd onder controle houden. Dat was misschien ook iets dat bij vuur belangrijker was dan water. Als je de controle over water verloor had je een minder groot probleem dan als dat bij vuur gebeurde. De spetters die tegen hem aan kwamen veegde hij met een haast minachtende beweging weg.
“Mooi,” zei hij koud toen de jongen zei dat hij het prima vond. Snel liet hij zijn rugzak op de grond tegen de muur zakken en legde zijn blazer er overheen. Voordat hij zijn ogen sloot keek hij even naar waar de jongen stond, ver genoeg van hem. Met zijn ogen gesloten ademde hij langzaam in en uit. Daarbij had hij zijn handen open voor zich en wanneer hij inademde werd het vlammetje dat hij in zijn handen had en wanneer hij uitademde werd het groter. Het was een hele basis oefening maar het was vooral om er goed in te komen.

Raphaël negeerde de jongen verder en begon weer met zijn oefening. Het water had zich weer gevormd tussen zijn handen en begon af te koelen totdat het veranderde in ijs. Natuurlijk niet alles. Ergens vond Raphaël het frustrerend dat het niet lukte maar hij was geduldig. Hij was eigenlijk altijd geduldig als hij trainde en dat kwam hem nu goed uit. Het water werd weer vloeibaar en hij liet het langs zijn armen glijden om even te ontspannen. Hij kon niet constant geconcentreerd blijven want hij wist van zichzelf dat hij dan juist de controle zou verliezen.

Aan de ene muur hingen een paar schijven. Remy stond bij de andere muur. In zijn hand had hij een glinsterende boog, gemaakt van water. Als hij de pees naar achter trok, stuurde hij het water zo dat er een pijl op kwam te liggen, soms van ijs, soms van water. Remy oefende vaak met deze soort boog en hij was er goed in. Hij schoot binnen drie seconden vijf pijlen en ze waren allemaal raak. Maar het was hier ook makkelijk omdat er geen wind was. Daarbij, Remy was ook niet zo goed met echte pijl en boog, dat had hij vroeger bij gymnastiek op school wel laten zien. Dat was geen water en dus anders. Vooral omdat pijlen niet zonder moeite op de pees kwamen te liggen.

Demi kwam de kamer binnenlopen, alhoewel, het was meer stampen. Ze was boos op Raphaël, en dat reflecteerde ze op alles en iedereen om haar heen. Hij mocht haar niet zomaar laten zitten, niet nadat ze zich eindelijk aan hem over had gegeven. Maar het ergste waren haar gevoelens, die tegen haar schreeuwde dat ze hem terug wilde. Zonder Remy ook maar te zien liep ze naar de bak met aarde en begon het ordelijk in blokken te schikken zodat ze er straks iets mee kon doen.

Remy hield stil toen een meisje door zijn baan liep. Als hij dat niet had gedaan, zouden de pijlen door haar heen zijn gegaan. Maar toen herkende hij Demi, die hem nog niet gezien scheen te hebben. Remy kreeg een geheimzinnige grijns op zijn gezicht. Zonder dat Demi het merkte, haalde hij al het water uit de potten in de ruimte. Hij hield de watermassa samen en liet die achter Demi halt houden, nog steeds zonder dat ze het zag. Hij maakte een arm uit het water en tikte op Demi's schouder. Voordat ze omkeek, liet hij het water oprijzen tot een hoge golf. Hij verwachtte wel dat ze zou begrijpen waar het over ging.

Demi keek om toen ze iets opp haar schouder voelde en zag een grote golf. Ze wist meteen wie hierachter zat, en als ze het mis had was het vreselijk dom. 'Verdomme, REMY!' riep ze en ze stuurde de blokken in een flits voor zich zodat ze een muur werden. Ze was niet in de stemming voor een grapje en haar ogen schoten vuur. Ze voelde een paar druppeltjes water op haar, maar de rest hield haar muur gelukkig tegen.

Remy moest lachen en stuurde het water terug in de potten, zonder een spoor achter te laten van het feit dat er net een gigantische golf had gestaan. "Hoi Demi," zei hij lachend. "Ik weet inmiddels dat je al kan zwemmen, anders was je nu aan de beurt geweest." Toen zag hij pas de kwade blik in Demi's ogen. "Oh, sorry, is het zo erg?" Geschrokken deinsde hij terug. Deze reactie had hij niet verwacht. Hij dacht dat Demi wel tegen een grapje kon, al was het een grapje waarbij ze doorweekt zou zijn geworden.

Demi streek haar haren achter haar oren en draaide zich woedend om. Ze voelde zich net zo'n boze cheerleader uit een van die domme films, maar ze kon het niet helpen. De muur liet ze neervallen zodat er een hoop aarde op de grond lag. 'Doe nou is normaal' riep ze naar de jongen achter haar, die inderdaad Remy was. Ze trok de aarde terug over de grond en dumpte het met een luide "BOEM" in de bak waar het net in had gelegen.

Remy snapte er niets meer van. Hij wist dat Demi niet blij werd als hij dit bij haar deed, maar zo'n reactie verwachtte hij ook niet. "Is er iets?" vroeg hij dus maar en hij stopte met achteruit lopen. Hij stuiterde op en neer van de trilling na Demi's lozing van de aarde. "Vertel het maar, hoor," zei hij, nu weer een stap naar voren zettend. Hij zag mensen nooit zo en hij kon er niet tegen, dus hij wilde helpen en tegelijk hard wegrennen.

Demi draaide zich in een flits om en opende haar mond, klaar om een gemene reactie terug te schieten naar hem. Maar toen zag ze de blik in zijn ogen, zo lief en begripvol. Ze zonk neer naar de grond, als een baksteen in een bak wate, en keek hem aan. Ze beet op haar lip, want Demi huilde nooit en dat was ze ook niet van plan. 'Ja, maar het is stom, en oppervlakkig' zei ze, en ze stak haar onderkaak een beetje naar voren, zodat ze de tranen tegenhield, maar ook geslotener werd.

Remy liep op haar af. "Als je erover wilt praten, dan kan dat," zei hij en hij ging naast Demi zitten. "En ik denk dat je tranen moet laten stromen, anders ontploft je hoofd straks omdat ze zich hebben opgehoopt. En neem van mijn maar aan dat het voor water moeilijk is om zich op te hopen." Het was hem een keer gelukt, maar je ziet geen verschil tussen gewoon water en water dat opeen gepropt zit. Druk verhogen met water is dus ook heel moeilijk.

Demi keek hem even aan en haalde haar schouders op. Ze wist niet of ze erover wilde praten, en ze wist niet of ze wilde huilen. Maar bijna meteen stroomde er een traan over haar wang. 'Jongens zijn stom.' Zei ze, een zin die in tegenstelling was met de rest van haar leven waarin ze had geroepen dat ze een jongen wilde zijn.

"Nou, dank je," zei Remy quasi-verontwaardigd. "En waarom zijn jongens stom als ik vragen mag?" Hij snapte dat Demi het niet tegen hem had, het was liefdesverdriet. Dat was wel duidelijk. Niet dat Remy veel snapte van liefde, zelf slaagde hij niet erg snel. Hij was er de laatste tijd niet meer over uit wat hij nou eigenlijk wilde. Maar nu was hier Demi en hij kon haar helpen zoveel hij kon. En dat was nog wel iets. Deze pijn kon niet op de gebruikelijke manier geheeld worden, maar het kon wel.

Demi schoot weer een boze blik, maar het ging niet heel goed door de tranen in haar ogen. 'We zouden... We hadden... En nu zegt hij opeens dat het niet gaat werken' zei ze, een beetje stoterig en met een paar uithalen. Ze keek naar haar vieze, afgekloven nagels. Ze was niet het soort meisje dat veel aandacht aan haar uiterlijk besteedde, had Raphaël het daarom uitgemaakt? Hij zei dat het het leeftijdsverschil was... 'En I-ik wil hem terug' voegde ze nog toe.

Remy sloeg een arm om Demi heen. "Hmm, ik snap dan dat je je zo voelt," zei hij en hij wreef over haar rug. "Wil je anders je woede er even uit slaan?" Hij gebaarde naar de kussens die in de zaal lagen om een eventuele val te breken. Hij had met haar te doen, het was nooit leuk om gedumpt te worden. En wat hij ervan begreep was het niet leuk geweest, de manier waarop.

Demi was blij dat hij haar niet de lieve-zielige-gebrokenhart-behandeling gaf. 'Ja is goed' zei ze, en ze streek de paar gevallen tranen van haar wangen. Ze ademde een paar keer goed in en uit en ze stond op. Eigenlijk had ze geen zin om met aarde te sturen, gewoon alleen net haar vuisten vechten, en ze had er spijt van dat ze nooit een vechtsport had leren te beoefenen. Ze deed haar haren in een staart en begon naar de muren te rennen, zo hard als ze kon sprong ze tegen een muur aan waar een mat tegen stond. Ze werd teruggekaatst en viel op de grond. Woedend stond ze weer op en blies een pluk haar uit haar gezicht.

Remy keek naar wat Demi ging doen en trok zijn wenkbrauw verbaasd op. "Dat bedoelde ik niet helemaal," zei hij twijfelend. "Ik had het over een kussen in elkaar slaan, niet jezelf. Maar als het werkt is het vast goed." Maar hij zag dat Demi nog steeds woest was. "Misschien helpt dit beter?" Hij stuurde een soort kussen van water voor zich en hield het vast. Met het kussen ging hij voor Demi staan, zodat ze erop in kon slaan. Het was geen pijnlijk kussen, je hand zakte erin weg, maar hield je wel tegen.

Haha dat andere hadden we een keer bij gym gedaan, doet ook geen pijn maar het was wel leuk.

Demi keek naar Remy die een ander soort kussen naar haar ophield en twijfelde even. Natuurlijk wilde ze de woede er uit slaan, alleen ze had totaal geen techniek, het zag er vast stom uit. Maar het was toch te verleidelijk, en ze trapte tegen het kussen aan, het voelde wel goed. Toen gaf ze een stoot, en toen nog een waarbij ze haar hand gevaarlijk hard hoorde krakken. 'AU!' Riep ze hard, en ze probeerde haar vingers te bewegen wat vreselijk veel pijn deed. Gelukkig had ze een hoge pijngrens. 'Volgens mij is ie gebroken' zei ze terwijl ze haar linkerhand in de rechter hield.

"Ik moet zeggen, knap dat je het kan breken in zo'n kussen," zei Remy. "De meeste mensen zakken er in weg, ook al slaan ze zo hard als ze kunnen." Hij keek naar Demi's hand. Het zag er pijnlijk uit. Hij liet hij kussen uit elkaar vallen en stuurde het water rond zijn handen. "Moet ik het voor je helen?" vroeg hij, terwijl er een bol water tussen zijn handen met waterhandschoenen zweefde. "Volgens mij ben je echt heel kwaad, hè?"

'Ja, ik was vergeten dat je nooit je duim in je hand mag doen, en als je slaat met de verkeerde techniek verwond je jezelf geloof ik wel snel' zei ze terwijl ze naar het zachte kussen keek, het leek inderdaad niet logisch. Demi keek even naar de bol met water 'Ja doe maar' zei ze, anders moest ze weer naar het ziekenhuis, daar kam ze wel vaker met blessures. 'En ik weet niet of het woede of frustratie is, want ik vind hem nog steeds leuk' verzuchtte ze.

Remy plaatste de zwevende bol water om Demi's hand en het water begon een blauwig licht uit te stralen. Terwijl Remy het water rond stuurde en de heling zijn werk liet doen, keek hij naar Demi. "Dan zou ik stoppen met slaan, tot je eruit bent of je kwaad bent of teleurgesteld," raadde hij aan. Hij bleef een minuut in stilzwijgen helen. De hand was inderdaad gebroken, vond hij uiteindelijk uit, en daarna was het werkje snel gedaan. "We gaan er nu achterkomen wat je eigenlijk denkt en vindt," zei hij en hij liet het water omhoog kruipen langs haar arm naar haar hoofd. Daar stuurde hij het weer rond en zijn handen en het water op haar hoofd gaven weer licht. "Ik hoop dat dit werkt," ging hij verder, met het puntje van zijn tong uit zijn mond. "Misschien schept dit een beetje ruimte in je hoofd en rust, waardoor je alles makkelijker op een rijtje kan zetten.

Demi knikte, daar zat wel iets in, in wat hij zei. Ze keek in stilte toe hoe hij haar hand verpleegde, en na een tijdje voelde ze geen pijn meer. Toen hij de bol water omhoog liet gaan kreeg ze het een beetje benauwd, wat ging hij doen? Ze sloot haar ogen en liet alles maar gewoon over haar heenkomen. Op dat moment keerde er een vreemd soort rust neer in haar hoofd. Haar malende gedachten leken te vertragen en langzaam werd alles opeens vreselijk duidelijk. 'Ik wil hem terug' zei ze zachtjes. Maar hem kennende lukt dat niet met een gesprek, daar is hij veel te koppig voor.' Ze zei hij voor Remy bijna onhoorbaar, maar voor haar hielp het. 'Werkt het om een jongen jaloers te maken?' Vroeg ze Remy terwijl ze opkeek en haar ogen vragend stonden.

"Dat ligt eraan wat het is voor een jongen," antwoordde Remy, trots, maar ook verbaasd, omdat zijn heling had geholpen. Hij stuurde het water terug in een van de vaten en het licht in de ruimte was weer normaal. "Dus dat zal je me moeten vertellen. Bij de meeste jongens werkt het wel, al denk ik dat het makkelijker is om meiden jaloers te maken." Hij dacht vooral aan de films die hij kende, al wist hij heel goed dat dat maar stereotypen waren. Echte mensen zaten veel ingewikkelder in elkaar, dus je kon niemand vergelijken met de meiden of jongens die je daar zag.

'Hmm..' zei Demi, en ze ging op haar buik liggen, met haar benen gekruist en haar voeten schopten een beetje in de lucht. De woede was weg, nu ze wist wat het echt was, wanhoop en teleurstelling maar ze was eigenlijk niet boos op Raphaël, hij had vreselijk gelijk, 6 jaar was heel erg veel. 'Hij is ehh... Op het eerste gezicht arrogant denk ik. Maar volgens mij is hij liever dan hij zelf denkt. Hij is beschermend, misschien wel een tikkeltje té. En euh...' ze was niet heel goed in het beschrijven van mensen, op dat vlak was ze net een jongen.

"Als hij arrogant is, moet het wel lukken," zei Remy. "Mag ik zijn naam weten?" Hij ging jongens langs in zijn hoofd die hij kende, de hele tijd netjes Raphaël ontwijkend, omdat hij Raphaël niet mocht en hij Demi betere mensen gunde. Maar verder kende hij geen arrogante jongens, alleen Raphaël. Maar dat kon niet waar zijn, het was natuurlijk ook niet zo dat hij iedere jongen uit de stad kende. Er zouden nog genoeg andere arrogante jongens rondlopen.

Demi haalde haar schouders op 'hij is niet heel erg arrogant hoor' zei ze, en ze glimlacht half. Ze keek Remy een tijdje aan, hij leek na te denken over iets, misschjen op hij hem kende. 'Ja, hij heet Raphaël, hoezo?' Vroeg ze met opgetrokken wenkbrauwen. Ze blies een pluk haar hit haar gezicht en trok haar shirtje even recht.