Universiteit - trainingsruimte

Remy deed zijn best om zijn gezicht niet te laten vertrekken. "Raphaël de Jizzbalspeler?" vroeg hij, hopend op een nee om zijn ergste vermoedens niet uit te laten komen. Eigenlijk wil hij Demi vertellen dat ze zo snel mogelijk bij hem weg moest, maar ze wilde hem terug. Zou Raphje dan een goede kant hebben. Het leek Remy onwaarschijnlijk, vooral na dat gesprek op het strand over uit elkaar gaan en elkaar haten.

Demi knikte. 'Ken je hem?' vroeg ze en ze rold om op haar rug waarna ze rechtop ging zitten. Ze strekte haar vingers een paar keer en draaide haar pols. Haar hand was goed genezen, daar was ze blij om. Remy leek minder... uitbundig dan normaal. Zijn kaak stond gespannen en hij keek haar een beetje doordringend aan. Verborg hij iets? Of begon ze paranoia te worden. Het kwam zeker door al de spanning.

"Ja," zei Remy met een onhoorbare zucht. "Minder goed dan jij, denk ik. Hoop ik." Dat laatste voegde hij er onhoorbaar achter aan. Hij mocht Raphaël niet en Raphaël mocht hem niet. Maar Demi mocht hij wel en ze verdiende beter dan de arrogante zak. Moest hij nou zeggen wat hij van hem vond of moest hij Demi helpen Raphje terug te krijgen. Zo stond hij in dubio en hij had geen idee meer wat te doen. Eigenlijk wilde hij Demi gewoon beschermen voor iemand als Raphaël, maar iets hield hem tegen.

Demi ging verbaasd overeind zitten en keek hem aan. Remy leek niet erg enthousiast te zijn over Raphaël . Waarom? Ze wist dat hij op het eerste gezicht niet heel erg geweldig was, en dat hij wat vervelend over kon komen, maar zij had daar ook omheen kunnen kijken. Kon Remy dat niet? 'Aha. nou ja, hij is het dus' zei ze, 'Waar ken je hem van?' vroeg ze en ze beet op haar lip.

"We kwamen elkaar eens tegen op het station en een uur later leken we in dezelfde helingsles te zitten," zei Remy schouderophalend. "En daarna zijn we elkaar nog een paar keer tegen gekomen." Dat waren rottige dagen geweest, maar dat vertelde hij Demi niet. Bij de helingsles zaten ze nog steeds met elkaar opgescheept, maar Remy had met iemand van plaats te kunnen ruilen, zodat hij niet meer naar Raphaël hoefde te zitten. Nu zat hij ergens achterin en Raphaël nog steeds op de eerste rij.

'O, leuk?' zei ze, het had eigenlijk enthousiast moeten klinken, maar het klonk een beetje vragend, omdat Remy nog steeds niet enthousiast leek. 'Nou ja, laat maar, het heeft toch geen zin. Waarschijnlijk heeft hij al weer iemand anders gevonden die wel van zijn leeftijd is. Het zou me ook niet zoveel uit moeten maken.' Ze was eigenlijk een beetje boos op zichzelf omdat het haar zoveel kon schelen, ze zou blij moeten zijn dat het uit was, niet dat er ooit een echte serieuze relatie was geweest. Nu kon ze weer terug naar hoe haar leven geweest was.

Ja, als dat een reden was om uit elkaar te gaan, snapte Remy wel dat Raphaël niet goed op kon schieten met zijn ex'en. "Dat meen je niet, hoe groot is dat leeftijdsverschil?" vroeg Remy en hij keek Demi met opgetrokken wenkbrauw aan. Hij werd er kwaad van en het water begon te borrelen in de vaten van de ruimte. Uitmaken vanwege een leeftijdsverschil, dat sloeg toch nergens op. Zoiets kon je gemakkelijk handelen. Maar Raphaël natuurlijk niet met zijn bekrompen visie. De jongen snapte echt niet dat er meer zat tussen hemel en aarde, dat niet alles zwart of wit was. Er was nog zoiets als grijs.

Demi keek Remy met opgetrokken wenkbrauwen aan. werd hij nou serieus boos? Waar sloeg dat nou weer op? Ze schaamde zich wel een beetje om het hardop te moeten zeggen, het verschil was echt best wel groot. 'Euh.. zes jaar' zei ze een beetje twijfelend en ze beet op haar lip.

"Dat is niets," zei Remy en hij zuchtte. "En het is al helemaal geen reden om het uit te maken. Ik hoop dat je me gaat vertellen dat je een grapje zit te maken, al vind ik deze actie persoonlijk te goed passen bij Raphaël." Hij dacht even na en werd alleen maar bozer. Niet heel erg, want Remy was pas echt kwaad als hij ijzig kalm werd, maar hij was wel woest op Raphaël. De zak, de eikel, hij wilde hem al die beledigingen eigenlijk meteen in het gezicht gaan gooien. Of al zijn water op hem af sturen, net zolang tot hij zichzelf niet meer kon helen. Remy zou hem in elk geval niet helpen.

'Vind je dat echt?' vroeg ze hoopvol aan Remy, als hij dat dacht kon ze Raphaël daar misschien ook wel van overtuigen. 'En nee, natuurlijk maak ik geen grapje' zei ze een beetje gepikeerd. Wat had Remy tegen Raphaël? Het was echt niet normaal meer, het leek bijna op haat. 'Maar denk je dat Raphaël jaloers te maken is? Ik bedoel... Als dat zo is werkt het misschien wel.'

"Raphaël is heel makkelijk jaloers te maken," zei Remy met hij blies tegen zijn kuif. "Je moet er alleen de geschikte manier voor verzinnen, maar dat laat ik aan jou over. Persoonlijk zou ik hem liever gewoon iets aandoen, iets dat hij niet kan helen." Dat was misschien grof om te zeggen, maar hij mocht Raphaël al niet en door wat hij nu hoorde veranderde de apathie bijna in haat. Een Remy was geen haatdragend type, dus het was knap dat Raphaël het bereikt had.

Demi begon een beetje bang te worden van Remy's opmerkingen. Maar toen bedacht ze dat er een makkelijke manier was waarop ze haar zin zou krijgen. 'Hmm.. ik heb een beter idee. De beste manier om hem jaloers te maken lijkt mij om te doen alsof ik een ander vriendje heb, vanzelfsprekend natuurlijk. Maar bedenk hoe irritant hij het zou vinden als jij dat zou zijn' zei ze, en ze probeerde een beeld te schetsen van hoe vreselijk Raphaël dat zou vinden. Ze wist dat hij haar leuk had moeten vinden voordat hij het uitmaakte, anders had hij niet als die moeite gedaan.

Toen tot Remy doordrong wat Demi had gezegd, kreeg hij een duivelse grijns op zijn gezicht. "Haha, dan zou hij eindelijk op zijn nummer gezet worden," zei hij lachend. "Oké, ik doe mee. Vertel maar wat je plan is." Sinds zijn laatste gesprek met Raphaël was alleen dit erbij gekomen qua nieuws over de jongen. Remy had nog nooit iets goeds van hem gehoord en hij beschouwde Demi als een goede vriendin, dus hij was nu bijna in staat Raphaël neer te steken met dat ijszwaard van hem. Mocht Eléonore ooit nog binnenvallen, dan was er niets meer dat hem tegenhield. Ergens schrok Remy wel van deze gedachten, maar aan de andere kant vond hij dat Raphaël het er zelf naar had gemaakt.

Demi glimlachte en ging weer zitten. Ze sloeg haar benen over elkaar en keek Remy aan. 'Nou, ik heb natuurlijk altijd training met Raphaël in onze privézaal. Daar kan hij niet zomaar weglopen, hij is verplicht om te trainen voor elke wedstrijd. Als ik jou daar nou een keer mee naartoe neem en doe alsof je mijn vriendje bent? We houden alles heel onschuldig, alsof jij geen hekel hebt aan hem en alsof ik nooit een relatie heb gehad. Maar natuurlijk doen we een beetje klef en lief tegen elkaar.. nou ja, je snapt het wel, zoals stelletjes altijd doen' zei ze, en ze keek hem aan.

Remy grinnikte. "Het maakt niet uit of ik doe alsof ik geen hekel aan hem heb, want hij heeft een even grote hekel aan mij," zei hij schouderophalend. "Maar ik vind het een slim idee." Hij sprong op. "Wat denk, heb je zin in een oefenpotje? Misschien moet ik me wel kunnen verweren." Hij zei expres geen we, want hij snapte dat Raphaël Demi niets aan zou doen, al begon Remy daar steeds meer twijfels bij te zetten.

Demi wist niet goed waarom ze zich zo liet gaan? Misschien omdat ze in labiele staat was of omdat hij het om zo'n stomme reden had uitgemaakt. In ieder geval had ze zin in deze wraakactie, waarmee ze hem hopelijk terug zou krijgen. 'Ja ik heb wel zin in een oefenpotje, maar ik denk niet dat hij je aan zal vallen' zei Demi onwetend van hoe een grote hekel Raphaël aan Remy had en andersom. Ze sprong op en liet de aarde uit de bakken naar haar toe komen en legde het in een cirkel om haarzelf heen.

Remy haalde zijn schouders op. "Je weet maar nooit," antwoordde hij stug. Hij liet de potten met water naar zich toe schuiven door het water erin te sturen. Hij keek naar de aarde van Demi. Er was van beide evenveel, dus niemand hier had een voordeel. Al had Demi ook de grond en de muren, al moest ze dan eerst door de kussens heen. Er stond vier potten om Remy heen. Uit de achterste pot stuurde hij al het water en hij bevroor het tot een mooie bol. Deze schoot hij op Demi af.

Demi schudde haar hoofd en stond klaar voor een komende aanval. Toen er een ijsbal op haar afgestuurd werd trok ze een muur op van aarde en het ijs spatte ertegenaan. Daarna stuurde ze de muur naar voren zodat hij in een harde vaart richting Remy ging. Terwijl dat gebeurde deed ze in topsnelheid haar haren in een staart zodat ze niet in de weg zouden hangen.

Remy stuurde het water uit de volgende ton in een soort scherpe, dikke pizza punt voor zich. De muur werd erdoor in tweeën gespleten en beide dele schoven langs Remy verder door. Remy stuurde het voorste deel van de pizzapunt op topsnelheid naar voren en verzamelde ondertussen het ijs van de bol door het in water te veranderen en terug te sturen, terug in de bak. Het achterste deel van de pizzapunt liet hij staan, stevig als een muur tussen hem en Demi in.

Demi kon maar net op tijd wegspringen voor de vreselijk scherpe punt die haar kan op gestuurd werd. Ze viel op de grond, rolde om en stond weer op. Snel stuurde ze de aarde weer haar kant op. Ze was in het nadeel, zo met die matten op de grond was ze minder dicht bij de aarde en voelde ze zich minder verbonden met haar element. Ze sloeg op de grond en probeerde een aardbeving te veroorzaken, het lukte maar half omdat de matten dik waren, maar het was vast hard genoeg om Remy om te laten vallen. Daarna liet ze de grote hoop aarde op hem neerstorten, als hij nog niet gevallen was dan deed hij dat vast nu wel.

Remy viel inderdaad om, maar landde zacht op de matten. Toen hij de aarde zag vallen, stuurde hij al het water uit de potten in een soort tent boven zich en bevroor het. Toen werd het donker. De aarde lag op de platen van ijs en Remy zat er tussenin. Hij begon voorzichtig het ijs in de vorm van een bol om zich heen te sturen. De bovenkant hield hij spits en zo gleed de aarde er van af. Remy stuurde de bol volledig uit de aarde omhoog en rolde hem, nog met zichzelf erin, op Demi af. Haar aarde lag achter hem, dus ze moest haar best doen om het op tijd voor zich te krijgen.

Het leek Demi een goed idee om eerst maar weg te komen en dan een tegenaanval te doen. Ze schoot zichzelf omhoog door de aarde onder de matten te sturen. Erg ver kwam ze niet en de bal kwam bijna over haar voet heen maar die trok ze net op tijd terug. Ze stuurde de aarde in een paar grote blokken richting Remy en het ijs sprong kapot. Snel haalde ze het aarde naar zichzelf toe om een aanval als die daarnet tegen te gaan.

Remy hield de dikke splinters bij elkaar en maakte ze weer tot bol. De laatste blokken aarde sloeg hij weg met waterstralen die uit het ijs schoten en meteen na het raken van het blok weer met het ijs versmolten. Opnieuw stuurde Remy acht slierten water uit het ijs en hij vormde ze om tot poten van ijs. Zo stond hij wat hoger en was hij sneller. De laatste tijd oefende hij veel met dierlijke technieken, zo dat hij ze kon gebruiken om zichzelf te verdedigen of aan te vallen. Zo schoot hij nu een ijsweb uit de voorkant van zijn bol. Omdat hij het nog onder controle hield, was het flexibel en brak het niet als er iets tegenaan kwam. Het werd omwikkeld door het web, dat vastvroor aan elk oppervlak.

Demi keek hoe Remy veranderde in een soort spin van ijs. Ze bedacht dat zij ook wel zoiets kon doen. Alleen aarde was niet zo een buigend element, dus daarom maakte ze een harnas voor zichzelf. Iets wat ze al eerder had gedaan in een gevecht tegen Remy. Toen het spinnenweb op haar afgestuurd werd was ze blij met haar harnas. Het bleef er aan plakken, maar toen het zat kon ze het harnas afsturen, de aarde scheiden van het water en weer opnieuw het harnas maken.

Remy stuurde nog twee ijswebben op Demi af. Als ze iets op de webben afschoot, dan sloegen de webben er omheen, vroren aan de aarde vast en daarna aan de mat zodra ze op de grond kwamen. Als Demi ze niet tegenhield, kleefden ze aan haar harnas en zetten haar stevig vast aan de grond. (Sorry, ik ben aan het experimenteren met ruimte over laten voor de ander ) Daarna kroop Remy in de bol op zijn poten naar de muur en daar begon hij zijn poten in de muur te steken. Zo klom hij als een spin omhoog, om zich in het midden van het plafond aan de ijsdraad omlaag te laten zakken, tot ongeveer midden in de ruimte.

NEW

Direct na zijn laatste les was Remy naar de trainingsruimte gegaan. Stacey was en nog niet en de zaal was verder helemaal leeg. Dus begon hij het een en het ander klaar te zetten. Hij stuurde het water in de bakken zo dat de bakken verschoven en op een rij langs een muur kwamen te staan. Uit één van de bakken stuurde Remy water en hij maakte er een platte schijf van, die hij aan de andere kant tegen de muur aan stuurde. Daarna maakte hij een boog van water. Tijdens het wachten kon hij net zo goed oefenen. Doordat de boog van water was, hoefde hij alleen maar de pees naar achter te trekken. Tegelijkertijd stuurde hij het water zo dat er een mooie pijl op kwam te liggen. Op die manier schoot hij vijf keer in zes seconden, allemaal raak of bijna raak. Een oud trucje dat zijn opa hem had geleerd.

Stacey droeg vandaag een wijde trainingsbroek met een te groot wit t-shirt en haar gewoonlijke sportschoenen. Ze kwam een beetje aangesjokt naar binnen omdat het meisje een zware nacht achter de rug had. Ja haar vader had zich weer helemaal lam gezopen en zij had zijn kots en rotzooi moeten opruimen. Niet normaal wat er van hem was geworden en in welke positie hij haar bracht. Hoofdschuddend liep ze naar Remy toe. "Sorry dat ik te laat ben maar ik heb een zware nacht achter de rug dus ik had mij een beetje verslapen en erg moeten haasten" verontschuldigde zij met een kleine glimlach. Bij Remy leek alles gewoonlijk veel gemakkelijker te gaan. Een persoon waar ze mee kon praten over de elementen en gevechten.

Remy, geconcentreerd als hij was, schrok van Stacey en de pijl die op de pees lag schoot een meter naast. "Ach, geeft niet," zei hij en hij stuurde al het water terug in de bak. Hij ging zelf op de rand zitten en keek naar Stacey. "Dus, waar beginnen we mee?" Hij had die nacht besloten om Stacey goed te observeren, want nadat hij de afspraak had gemaakt, bedacht hij zich wat voor mooie kans het zou zijn voor Eléonore. Stacey was een geducht tegenstandster en ze kon het hen nog heel moeilijk maken. Remy speelde met een bolletje water, dat hij over zijn armen liet rollen, terwijl hij naar Stacey keek.

Stacey keek hoe Remy mis schoot omdat hij geschrokken was van haar plotselinge aanwezigheid. "Sorry" zei ze op een fluister toon omdat het haar bedoeling niet was geweest om hem uit zijn concentratie te halen. "Zullen we eerst beginnen met een warming up om onze spieren even goed op te warmen? Anders blesseren we dadelijk nog iets en dat is juist niet de bedoeling" Haar ogen waren kort gericht op een bolletje water die Remt over zijn arm liet rollen. "Doe je dat voor verkoeling?" vroeg ze op een nieuwsgierige toon.

"Nee, dat doe ik als ik iets te doen wil hebben," zei Remy. "Stilzitten is soms best moeilijk. Maar ik vind het goed." Hij sprong op en begon rondjes te rennen. Knieheffen, zwaaien met zijn armen, hakken-billen, hij deed wat hoorde bij een warming-up. "Nou, ik ben klaar," zei hij na een paar rondjes. Voor hem was het niet nodig geweest, als hij zich blesseerde, dan heelde hij zichzelf. Maar hij zou nu een teamspeler worden, dus moest hij zich aanpassen aan het feit dat Stacey dat niet kon. En het kon nooit kwaad, hij had het nu gewoon warm en het bespaarde hem pijn voor het geval dat. Hij wachtte tot Stacey naast hem stond en stuurde tegelijkertijd een deel van zijn water door een deel van haar aarde. De modder die zich vormde, stuurde hij in één van de lege waterbakken.