Kooivechten (ondergronds)

Het eerste dat je over deze plaats moet weten is dat het rennen is als er politie aankomt. Daar is ook geen twijfel over mogelijk want alles over deze plek screeuwt illegaal. Ten eerste kom je binnen via een trap in een oud, verlaten warenhuis. Dit warenhuis staat op een oud industriegebied dat bijna niet meer gebruikt wordt. Niet een plek waar je toevallig voorbij loopt. Daarna kom je door een lange, smalle gang die op sommige plaatsen nogal donker is. Na deze gang kom je in een verrassend grote ruimte waar in het midden een soort kooi staat. Het ziet er een beetje uit als een boxring alleen dan met een kooi erom heen. Daar omheen staan wat geïmproviseerde tribunes die er niet al te stevig uitzien. Wat er hier gebeurt is het volgende, twee mensen gaan in de kooi en proberen vervolgens de ander knock-out te krijgen met hun element. Dit gaat er natuurlijk niet altijd even voorzichtig aan toe. Er is wel een scheidsrechter maar heel veel doet die niet. Mensen kunnen wedden op wie er gaat winnen en bij belangrijke wedstrijden gaat hier best veel geld in om.

regels: doodt je tegenstander niet, vertel iemand niet zomaar over deze plek
personen: er passen heel wat mensen in

Haar haren waren vastgebonden in een hoge staart en het meisje droeg haar handschoenen. Deze konden nog van pas komen voor het metaalsturen, haar specialiteit. Stace moest het opnemen tegen een forse man en ook nog eens zeker 3 koppen groter als haar. Er werd flink op de man ingezet qua geld want ze zagen Stacey echt niet winnen. Soms deed ze hier aan mee om haar nieuwe technieken uit te testen. Ze droeg een lange, zwarte joggingsbroek en een simpele witte top. Haar pet had ze even opzij gelegd want ze wilde niet dat die kapot zou gaan. Wanneer de bel klonk wachtte ze af wat zijn element was. Vuur want hij schoot meteen een vuurbal af die ze ontwijkte door een simpel stap opzij te zetten. Haar strategie was zo laat mogelijk het laten zien van haar element. Ze rende op de man af, dook onder zijn benen en gaf hem een hoekschop tegen zijn hoofd aan. Door zijn grote was hij niet sneller als haar maar zijn klappen zouden wel harder aankomen. Ze ontweek een vuist maar voelde een vuurzweep zo tegen haar schouder aanslaan. Het brandde en daardoor was ze even afgeleid. Hij schoot nu een zee van vuur en Stacey schoot zichzelf omhoog door de aarde onder haar te gebruiken, ze hing aan de reling van de kooi, wikkelde haar benen om zijn nek en sloeg een aantal keren met haar vuisten in zijn gezicht.

Tony zat ergens bovenaan op een van de tribunes te lachen om iets dat een van zijn vrienden zei. Nou waren het niet echt vrienden, meer mensen waar hij wel eens mee optrok. Maar bij gebrek aan beter woord was vriend ook wel goed.
“Heey Tony!” Riep een man die met twee bakjes geld stond te rammelen. Of eigenlijk één want in de andere zat geen geld. “Ga je nog op iemand bieden of niet?” Vroeg hij met een opgetrokken wenkbrauw. Anthony keek naar de kooi en zag daar een grote, gespierde man en een jong, wat tenger meisje. Die man was een type dat je hier wel vaker zag. Ze waren erg sterk en intimiderend maar meest niet erg snel. Daarom verslapte Tony’s aandacht al vrij snel. Dat zag je zo vaak dat het saai werd. Het meisje daarentegen hield zijn aandacht wel vast. Je zag niet zo vaak meisjes in de kooi en al helemaal niet als ze er zo jong uitzagen.
“Ja,” zei hij aarzelend met zijn blik nog op het meisje. Ze zag er zelfverzekerd uit op een manier die hem liet denken dat ze iets wist wat de rest hier allemaal niet wist. “Ik zet tien euro (of wat voor geld ze daar ook hebben XD) in op dat meisje,” zei hij zekerder. Grant, want zo heten de man die het geld van de bieders verzamelde, keek hem aan alsof hij gek was maar zei niets toen Tony hem grijnzend het geld overhandigde.
“Fijne wedstrijd,” mompelde hij terwijl hij verder liep. Een paar seconde nadat Grant weg was ging de bel en begon de wedstrijd.
Voor zijn doen geïnteresseerd volgde hij de bewegingen van de vechters. De man begon meteen met de aanval, iets wat hij waarschijnlijk ook zou doen. Tony was van mening dat aanval de beste verdediging was. Alleen was hij wel iets voorzichtiger geweest dan de man. Als je niet uitkeek kon je gemakkelijk jezelf verbranden met je eigen vuur. En hij had bliksem gebruikt. Als je iemand dan goed raakte was hij meteen knock-out. Natuurlijk was het ook gevaarlijk want als je teveel kracht gebruikte en iemand raakte in de buurt van zijn of haar hart of hoofd kon je iemand doden. Wat het element van het meisje was kon hij echter niet meteen opmaken uit haar bewegingen. Eerst dacht hij even lucht doordat ze redelijk lichtvoetig was. Dat zou dan nog specialer zijn want je zag hier niet zo vaak luchtmeesters. Die waren veel te vredelievend en blablabla. Anthony vond het maar onzin. Toen het meisje zich echter omhoog hielp met behulp van aarde was het duidelijk wat element was. Ze gebruikte het alleen verrassend weinig. Het leek alsof ze haar vuisten en voeten liever had. Natuurlijk zou het wel gaaf zijn als ze won zonder haar element al te veel te gebruiken, dat zag je niet zo heel erg vaak. Het zou sowieso gaaf zijn als ze zou winnen. Ten eerste omdat ze de ‘underdog’ was en ten tweede omdat hij dan heel veel geld zou krijgen.

Hij greep haar vast en slingerde haar zo tegen de andere kant van de kooi aan. Stacey zakte in van de pijn en sloot haar ogen. Doormiddel van haar handen kon ze precies zijn lichaamstaal aflezen. Hij ging bliksem gebruiken. Ze ademde rustig en wanneer hij de bliksemschicht schoot ging er een muur van aarde om haar heen die de elektriciteit aarde in de grond. Ze leek nu net een standbeeld en begon op hem af te komen. Weer een paar klappen en nu was het moment om het af te maken. De kooi begon te trillen en langzaam lieten een aantal relingen los die de voeten en armen van de man grepen. Daarna wikkelde zich nog een metaal stuk om zijn nek zodat hij begon te stikken. Ze sloeg hem keihard tegen zijn slaap waardoor die meteen knock-out op de grond viel. Nog iets harder en ze had hem kunnen gedood. Iedereen was stil en de kooi herstelde in zijn oorspronkelijke staat. De handschoenen had ze niet eens hoeven te gebruiken. Ze liep de kooi uit en deed de pet op haar hoofd. Iemand pakte haar hand en hield die omhoog. "Winnares van dit gevecht, wat is je naam? " Stacey's blik bleef emotieloos. "Gaat je niks aan" ze pakte het geld voor het winnen van de wedstrijd en ging de brandwond van haar schouder verzorgen. Ze pakte een doek, vroeg een waterstuurder deze nat te maken en hield het op haar schouder. Ze ging op de tribune zitten waar niet zoveel mensen zaten om naar de volgende wedstrijd te kunnen kijken. Ze voelde de steken in haar rug van de klap die ze had maar haar ogen waren nog steeds zo koud als ijs. Zou iemand uberhaupt op haar hebben geboden? Iedereen leek teleurgesteld en sommige vloekte zelfs omdat ze veel hadden verloren. Net goed.

Anthony's gezicht vertrok even toen het meisje tegen metalen spijlen van de kooi werd aan gegooid. Dat moest pijn doen. Aan haar gezicht en houding te zien was dat ook zeker het geval. Zijn blik schoot snel naar de man die even grijnsde. Hij dacht dat hij gewonnen had. Zelfs Anthony wist dat dat slecht was. Hij was zelf misschien arrogant, te vroeg juichen was iets dat hij niet vaak deed. Dat was iets dat hij had opgestoken tijdens zijn lessen. Hij studeerde oorlogsgeschiedenis en er waren een aantal oorlogen gewonnen doordat de andere partij dacht gewonnen te hebben en vervolgens zijn aandacht liet verslappen. Bijna hetzelfde gebeurde nu bij de man, hij werd slordig. De bliksem die hij afvuurde had veel beter gekund, Anthony had het veel beter gekund in ieder geval. Bliksem kon 'bliksem'snel zijn als je het goed deed. Maar de man liet de bliksem eerst verschijnen tussen zijn handen voordat hij het richting het meisje stuurde, die daardoor natuurlijk genoeg tijd had om zich te verdedigen. Anthony schudde lichtjes zijn hoofd. Dat was nog zo iets over die grote, sterke mannen. Heel snugger waren ze vaak niet. Domme mensen... Dat was iets waar Tony zich heel snel aan irriteerde. Het meisje leek hem echter wel redelijk slim. Ze maakte geen fouten en ging heel doelbewust te werk. Ze probeerde haar acties niet mooier en spectaculairder te maken voor het publiek en dat kon Anthony wel waarderen. Het meisje maakte het gevecht af met wat in Anthony's ogen knap staaltje metaalsturen was. Ze had de man gemakkelijk kunnen vermoorden. Toen de man verslagen knock-out op de grond lag was het even stil. Behalve Anthony dan die hard klapte en zijn lachen niet helemaal kon inhouden. Hij had net een heleboel geld gewonnen. Toen Grant de hand van het meisje omhoog hield en naar haar naam vroeg was hij weer stil. Hij wilde de naam van dit mysterieuze meisje wel weten en het irriteerde hem toen ze die niet zei. Anthony hield er niet van dingen niet te weten. Dus hij volgde het meisje met zijn ogen en keek naar waar ze ging zitten. Na een korte aarzeling klom hij naar beneden en liep maar de tribune naast degene waar hij net op had gezeten. Tijden die korte wandeling sprak Grant hem weer aan. "Gefeliciteerd, man," zei hij terwijl hij hem het potje met geld overhandigde. Aan de ietwat zure uitdrukking op Grants gezicht kon Anthony opmaken dat Grant zelf ook op de man had geboden.
"Wie niet waagt die niet wint," zei hij breed grijnzend. Daarna liep hij verder naar het meisje en klom de tribune op. Zonder schaamte ging hij naast haar zitten en bestudeerde haar gezicht voor een paar seconden. Hard was het eerste woord dat hem te binnen schoot.
"Door jouw mooie optreden heb ik al dit geld gewonnen," zei hij rammelend met de pot. "Ik dacht dat het wel zo netjes was om je even te bedanken," zei hij glimlachend. Oké, eerlijk gezegd was dat helemaal niet waarom hij was gekomen. In zijn ogen had hij dat geld gewonnen omdat hij een risico durfde te nemen en helder kon nadenken. Daar hoefde hij het meisje niet voor te bedanken. Nee, hij wilde meer van dit meisje weten.

Haar blauwe ogen waren gericht op het geld wat ze had gewonnen. Wat moest ze hier nu mee? Ze kon het niet aan haar vader geven. Ze pakte een briefje er tussen uit om te bestuderen. Haar vader zou er meteen alcohol van halen en zich weer kapot zuipen zoals iedere dag sinds het overlijden van haar moeder. Sinds wanneer moest Stacey de moederrol op zich nemen voor haar vader? Misschien kon ze wat boodschappen er van halen om haar vader weer dwingen te eten anders zou hij gauw genoeg haar moeder volgen. Ze verkreukelde het biljet in haar vuist en gooide het geldpropje een aantal meters verder. Stacey had het nooit voor het geld gedaan maar ze wilde sterker worden. Zij wilde de titel van een aardmeester verdienen zodat iedereen haar zou vrezen om haar kracht. Een duistere glans lag verscholen achter haar grote, blauwe ogen. Ze hoorde voetstappen naderen omdat ze nog steeds op blote voeten rondrende. De voetstappen gingen naar haar richting en ze voelde iemand zo naast haar komen zitten. Het eerste wat ze deed was diegene een dodelijke blik schenken maar die verzachte toen het een jongen bleek te zijn. Hij kwam niet van hier, niet iemand van het kooivechten soort. Wat is een kooivechten soort? Mannen met heel veel tatoeages, die naar zweet stonken omdat die niet wisten wat een douche was en meestal rotte tanden in hun mond hadden . Het verraste haar dat de man op haar had geboden en nu veel geld had gewonnen, de enige die dacht dat ze zou winnen. Hij moest iemand zijn met een hogere intelligentie dan wat de meeste mensen hier bezaten. Hij had geweten dat de grote, intimiderende mannen misschien veel kracht hadden maar het gewoon niet wisten toe te passen. Hun aanvallen gingen ook veel langzamer omdat ze showen belangrijker vonden dan meteen hun vijand uit te schakelen. "Gefeliciteerd, je hebt een goede keuze gemaakt om op mij te stemmen. Ik verlies nooit" Je merkte duidelijk de arrogantie in haar ondertoon, Stacey vond zichzelf goed en dat was ze ook voor een zeventienjarige. Toch gingen haar mondhoeken iets omhoog wat zelden voorkwam want glimlachen deed ze alleen als ze iets van diegene wilde. Dan alleen gebruikte ze haar 'vrouwelijke' charmes. "Je moet jezelf bedanken want als je de bod niet had gedaan dan liep je hier met lege handen rond te lopen" Ze haalde de doek van haar schouder en haar schouder was zeker een tweedegraads verwonding. Ze vertikte het om een waterstuurder haar te laten genezen. Ze wenkte naar iemand die meteen kwam aangerent. "Kun je mij verband brengen, een gaas, tape en een disinfectie middel?" De man rende meteen om de nodige spullen te halen en kwam gauw weer teruggerend. Ze pakte het flesje en giette het zo op de wond. Het brandde als hel maar haar ogen bleven dezelfde kilte behouden. "Waar kom je vandaan? Je bent niet iemand die hier ieder weekend te vinden is" ze deed een gaas op de wond en met verband begon ze haar schouder in te binden. Met haar tanden scheurde ze het verband eraf en plakte stukje tape erop. Ze bewoog haar schouder even rond en legde de spullen weg. Waarom kwam hij eigenlijk naast haar zitten? Er waren niet veel mensen die naast haar durfde te zitten of überhaupt in haar buurt te komen.

Anthony zag hoe het meisje een propje geld weggooide en zijn wenkbrauwen schoten verbaasd omhoog. Waarom? Was de enige vraag die echt bij hem opkwam. Dat iemand dit kooi vechten niet voor het geld deed kon hij begrijpen, maar waarom zou je dan geld weggooien? Je kon het altijd nog gebruiken. Zelf had hij geen geldproblemen en was geen schooier,dus hij dacht er niet eens over het geld op te rapen. Maar hij wist zeker dat dat geld binnen nu en vijf minuten, als het niet veel eerder was, weg zou zijn. De meeste mensen hier hadden het niet zo heel breed.
Hij schrok een klein beetje van de kwade blik die zijn kant op kwam zodra hij ging zitten, niet genoeg om merkbaar te zijn maar toch. Blijkbaar was de hardheid van het meisje in de kooi geen act geweest. Dat, of ze was nog steeds bezig met die act. Hij zag niet hoe de blik in haar ogen verzachtte, hij was namelijk niet bijzonder goed in het lezen van iemands emoties. Natuurlijk was het niet zo dat er hierdoor misverstanden ontstonden want daar was hij te slim voor. Maar hij vond mensen vaak niet interessant genoeg om ze heel erg in de gaten te houden. Wel zag hij het als een goed teken dat het meisje hem niet meteen vroeg, of dwong, weg te gaan. Daar had hij namelijk niet echt van op gekeken. Ze leek hem wel iemand die dat zou doen, als ze inderdaad zo hard was als ze zich voordeed.
"Gefeliciteerd, je hebt een goede keuze gemaakt om op mij te stemmen. Ik verlies nooit" Anthony keek wel even op van haar attitude maar verbeterde zichzelf binnen een seconde. Dit zou hem niet moeten verbazen, niet eens een klein beetje. Haar arrogantie stoorde hem niet, dat zou immers hypocriet zijn, maar hij gaf zichzelf hierdoor wel toestemming wat dat betreft zichzelf te zijn. Op een bepaalde manier had ze ook het recht arrogant te zijn, ze had immers wel gewonnen van een man die zo’n beetje twee keer zo groot en sterk was als zij.
“En ik maak nooit verkeerde beslissingen,” zei hij met een zelfingenomen glimlach. Toen het meisje glimlachte kwam hij er niet helemaal uit of het oprecht was of niet. Waarschijnlijk niet, ze had niet echt een reden om te glimlachen en ze leek hem niet iemand die zomaar lachte.
"Je moet jezelf bedanken want als je de bod niet had gedaan dan liep je hier met lege handen rond te lopen" Anthony grijnsde en ging iets comfortabeler en nonchalanter zitten.
“Geloof me, ik bedank mezelf ook,” zei hij zonder moeite te doen zijn arrogantie te verbergen. Zijn blik schoot even naar het gevecht dat bezig was. Slechts heel kort want hij trok meteen al de conclusie dat het saai zou zijn. De man links zou winnen, hij was gespierd maar geen koelkast en bovendien had Anthony hem wel eens eerder gezien. Hij gaf veel om de show maar was niet dom.
Bij het zien van de brandwond op de schouder van het meisje vertrok zijn gezicht even. Hij was bekend met brandwonden, daar ontkwam je gewoon niet aan als je element vuur was, en wist hoe veel pijn het kon doen. Naar zijn idee waren het zelfs de meest pijnlijke verwondingen. Met een strak gezicht keek hij naar hoe het meisje haar wond behandelde. Af en toe schoot zijn blik naar haar gezicht, op zoek naar een teken van pijn maar hij kon het niet vinden.
“Klopt,” zei hij toen ze zei dat hij niet iemand was die hier ieder weekend was, “ik kom hier wanneer ik zin en tijd heb.” De vraag over waar hij vandaan kwam negeerde hij. Ze hoefde niet te weten dat hij niet uit George City kwam. “En jij dan? Vecht je vaker want ik heb je hier nog nooit gezien.” Nu was het niet zo dat hij iedereen die hier wel een vocht van gezicht kende maar hij kon wel een aantal vechters opnoemen.

De vrouw kraakte zachtjes haar nek, rug en de vingers van haar handen. Niet goed eigenlijk want daardoor kreeg je vocht in de vingers en sneller reuma. Dat had iemand haar eens verteld dat je vingers knakken niet goed was. Helaas volgde Stacey niet vaak de raad op van anderen. Vanuit haar ooghoeken keek ze even naar de man die naast haar zit. Zijn donkere ogen trokken bij haar de aandacht omdat zij felle ogen had. Haar blauwe ogen zag je al van meters ver, zo opvallend. Best raar voor aardestuursters want die hadden meestal donkere ogen en haren. Het meisje merkte al gauw genoeg dat de jongen dezelfde arrogantie als haar bevat, fijn nu bleef die nog langer hangen. Ze rolde voor kort met haar ogen want hij leek zich totaal niet door haar geintimideerd te voelen. Waarom niet? Was hij zelf een persoon die mensen wegjoeg of niet durfde te benaderen? "Hoogmoed komt ten val" gaf ze als reactie dat zijn beslissingen altijd correct waren. Zelfs zij maakte nog wel eens fouten en dat zegt al heel wat. De jongen leek nu comfortabler te gaan zitten wat betekende dat hij nog lang niet weg zou gaan. Voor kort zag je de ergernis in haar ogen maar zij hield zich stil. Misschien moest ze eens een uitzondering maken. "Dan zou ik jezelf een schouderklopje geven" Hij kwam blijkbaar vaker hier dan zij kwam. Ze had vaker toegekeken maar nooit echt meegedaan. Nu vond ze dit wel de ideale oefenplek om haar nieuwe technieken te testen. Ze blies een lok weg wat voor haar ogen hing terwijl zij ook even kort naar de wedstrijd keek. "Ik heb je nooit eerder gezien vandaar dat ik het vroeg" Niet dat hij dacht dat ze interesse in hem had. Bij zijn vraak probeerde zij haar even uit te strekken wat niet zo gemakklijk ging met die schouder die toch wel pijn deed. "Ik? Nee heb nog nooit eerder meegedaan... Alleen de tegenstanders hier zijn een eitje niet echt een uitdaging maar ik neem hier wel genoegen mee" De bel ging en de wedstrijd was afgelopen want die ene had een flinke klap uitgedeeld. "Nooit de behoefte gehad om zelf eens mee te doen?"

Kan fouten bevatten, op me tel getypt :p

Remy zat op een van de bankjes te kijken naar de mensen die met blokken stenen naar elkaar gooiden. Vuur had hij ook een paar keer langs zien komen, net als water. Alleen lucht ontbrak nog, maar Remy was gewend van luchtmeesters dat ze zich hier afzijdig van hielden. Remy had over de plek gehoord en hij was gaan kijken. Dit zou nog eens nieuws zijn voor Eléonore. Hij zou een aantal aardmeesters kunnen regelen die ook bij haar hoorden en dan een tunnel graven richting de muur, netjes verstopt voor iedereen die hier kwam. Niet dat er enig overzicht was in de mensenmassa. Iedereen stond te schreeuwen en lette alleen op de gevechten, dus er zou makkelijk van alles kunnen gebeuren. Maar eerst moest Eléonore het weten, dan kon zij goedkeuring geven.

Haar ogen waren gefixeerd op de wedstrijd terwijl zij een beetje naar voren ging zitten om het allemaal beter tot zich te nemen. Stacey had een knagend gevoel in haar maag omdat zij zich irriteerde aan de technieken die een vuurmeester gebruikte. Zij kon het veel beter. Wanneer de bel klonk was de wedstrijd afgelopen waardoor het meisje meteen opstond om zich vrijwillig aan te melden. "Ik wil" Na een aantal weken hier geoefend te hebben en de meeste wedstrijden te hebben gewonnen had ze al een naamsbekendheid. Haar haren bond ze vast in een simpele hoge staart terwijl zij haar vest uitdeed waardoor je zag dat zij een wijd, wit shirt droeg. Niet erg vrouwelijk. Daaronder een simpele skinnybroek in een legerkleur en zij stapte zo de kooi naar binnen. De eerste keer bood niemand op haar omdat ze dachten dat zij het niet in zich had maar nu boden de meeste op haar en wonnen daarmee grof geld.

Een oudere man kwam de kooi binnen gelopen en meteen toen ze oogcontact hadden deed Stacey een stap achteruit. Hij was een geweldige vuurmeestr die nog geen enkele wedstrijd hier had verloren. Ook bleek de man veel geld te hebben en haalde hij hier personen vandaan om zijn vuile klusjes op te knappen. Wanneer de bel klonk bleven de twee personen in de kooi elkaar aankijken. Het eerste wat Stacey deed was het mentaal van de kooi los sturen waardoor de metalen pilaren zo om haar arm vormde als een soort van slang. "Nou ouwe, komt er nog wat van of moet ik de hele dag staan wachten?"

Remy keek verbaasd op toen hij dat meisje van het kruikenveld in de ring zag stappen. Die wilde hij terugpakken, de vorige keer was min of meer gelijkspel geweest. Hij liep snel naar de kooi toe en meldde zich aan voor het volgende gevecht. Hij wachtte tot het Stacey de oude man versloeg, wat redelijk makkelijk ging. Daarna stapte hij de ring in. "Zo, daar zijn we weer," zei hij, terwijl er overal om het veld kruiken met water neer werden gezet. "Klaar voor mijn revenge." Grinnikend wipte hij van de ene voet op de andere voet. Hij wachtte tot Stacey iets zou zeggen, want de bel ging nog niet. Dat duurde nog wel even, daar had hij om gevraagd. Eerst wilde hij 'praten.'

Zij liet de metalen 'pilaren/buizen' om de hals van de man glijden. "Geef je het op?" De man knikte en de bel luide. Ze had van hem gewonnen, nog sneller dan zij had gedacht. Wanneer ze haar wonden wilde gaan verschonen keek ze op toen de jongen Remy de kooi inliep. Haar mond viel open die zij snel sloot terwijl zij verdwaasd naar hem keek. Wat deed hij nu hier? Hij leek helemaal niet op een type om mee te doen aan zo'n wedstrijd. "Kijk eens aan" Er werd een handdoek naar haar gegooid en een aantal materialen om haar wonden te verzorgen. "Dat ik jou hier nog eens tegen zou komen... Voor jou revenge? Denk toch eerder de mijne omdat je de vorige keer mij toch goed te pakken had met dat ijs van jou" Ze bond haar wonden in terwijl haar ogen lichtjes leken te schitteren. "Ben je niet bang dat ik je alle hoeken van deze kooi ga laten zien?" Ze deed haar armen over elkaar terwijl haar mondhoeken iets omhoog gingen.

"Ik heb zo'n gevoel dat jij daar eerder bang voor moet zijn," zei Remy, nog steeds heen en weer deinend. Hij keek Stacey lachend aan en wachtte op de bel. Tegen de tralies van de kooi stonden de kruiken water, er was nergens nog een plek vrij. Hij vroeg zich af of hij, nu hij wist dat Stacey metaalmeester was, niet in het nadeel was. Aan de andere kant, de lucht hier was zo muf en benauwend, er zat genoeg water in. Je kon nooit veel uit de lucht halen, maar het kleine beetje kon heel veel. En toen ging de bel. Remy stuurde het water in twee potten, zodat de potten voor hem schoven. Hij kon er nog makkelijk overheen kijken. Maar omdat hij nooit van de eerste aanval was, wachtte hij rustig af. Gelukkig zou hier geen modder zijn.

Stacey nam de man die vast ouder als haar was goed in haar op. Hij zag er duidelijk beter uit dan toen in de regen. Het irriteerde haar dat ze toen van hem had 'verloren'. Alleen omdat alles in zijn voordeel was. De modder, het regen, gewoon alles. Dit keer moest ze oppassen dat hij haar niet ging bevriezen. De lucht was hier ook niet optimaal waardoor hij water uit de lucht kon halen. Het eerste wat ze moest doen was hem ontdoen van alle kruiken waar het vol mee stond. De bel ging en Stacey ging meteen aan het werk. Overal zweefde er kleine rotsblokjes en die schoot ze naar de kruiken die 1 voor 1 kapot gingen. Het meisje was niet zo dom want hij kon nog steeds watersturen met het water wat op de grond lag. Ze liet een stukje van de grond omhoog komen waardoor het water weg begon te stromen uit de kooi. Nu er meer ruimte was voor beweging ging ze een 'armor' maken met de metalen platen die op de grond lagen. Ja die werden ook vaak in de kooi gegooid voor de echte metaalstuurders. Het metaal vestigde om haar huid en ze had nu een krachtig armor wat tegen directe water aanvallen bestand zou zijn. Maar ze had Remy al eens bevochten en hij was alles behalve dom. Ook Stacey was niet echt een aanvaller maar voor deze keer maakte ze een uitzondering. Ze schoot meerdere aardblokken naar Remy. Let's start with a warming up.

Remy zag wat ze aan het doen was. Hij hield het water tegen, het stroomde niet meer weg. En waar het ook heen zou gaan, hij zou het terug halen. Maar nu verzamelde hij het achter zich, zodat er een gigantische bol water achter hem kwam te liggen. Deze bevroor hij. Hij zou stukje voor stukje ijs omzetten in water, dus er was voor hem nog genoeg. En al zou ze het versplinteren, het ijs ging nergens heen. Toen hij klaar was, zag hij wat Stacey had gedaan met het metaal. Dat kon nog moeilijk worden. Toen hij de rotsblokken zag, vormde hij een deel van het ijs om tot water, stuurde dat voor zich en maakte er een muur van ijs in. De rotsblokken ketsen erop af, of groeven zich erin. Toen Stacey klaar was met schieten, maakte Remy de muur weer tot water en stuurde een dikke straal over de grond naar Stacey. Het was de bedoeling om naar omhoog te gooien.

Ja ze mocht de jongen wel want hij had toch wel lef om haar weer uit te dagen. Ze bekeek hem van top tot teen en op een of andere manier vond ze hem aantrekkelijker uitzien als de vorige keer. Dit keer verprutste de modder en de regen zijn uiterlijk niet waardoor Stacey toch wel even afgeleid was van zijn 'knapheid'. Hoe knapt de man ook was, genade had ze zeker niet. Het meisje wilde er zeker van zijn dat zij dit ging winnen. Ze hoorde de mensen joelen en inzetten op beide personen. Ze hield Remy nauwlettend in de gaten en haar ogen vernauwden toen ze de straal water op haar zag afkomen. Ze stampde met beide voeten op de grond waardoor er een stofwolk ontstond door de hele kooi. Hierdoor zou Remy niks meer kunnen zien. Ze schaatste als het ware over de grond en stond naast hem. Ze greep zijn polsen vast en liet een metalen plaat vervormen als een soort slang wat om zijn beide armen wikkelde. "Dit kan eventjes pijn doen" de metaal ging strakker om zijn armen zitten als bedoeling om hem vast te wikkelen zodat die niet meer zou kunnen sturen. Natuurlijk had Remy nog de kans om zich te verdedigen. Hoe ging hij zich hier uit redden?

Remy kon nu niet veel meer, maar niemand hield ooit rekening met zijn waterflessen. Hij stuurde het water eruit. Een deel vloog in Stacey's gezicht en bevroor. De rest stuurde hij zo dat ze de metalen plaat doorsneden. Stacey zou nog even bezig zijn met het ijs, dus Remy besloot wat aan het stof te doen. Hij stuurde het bovenste deel van zijn grote ijsklomp los en maakte er water van. Daarmee liet hij het door de hele kooi regenen, waardoor het stof mee naar beneden ging. Nergens lag nu nog stof en met zijn koude adem bevroor Remy al het water, zodat er een laag ijs over de aarde en de platen kwam te liggen. Hij ging op zijn ijsklomp staan, zette zichzelf vast en stuurde het ding naar de andere kant van de kooi. Hij was nu twee meter hoger dan Stacey en hij wist zeker dat het voor haar nu moeilijker was om hem te raken. En qua zicht hadden ze weer evenveel kans, want stof was er niet meer.

Wanneer er water in haar gezicht belandde deed het meisje onmiddellijk een stap achteruit omdat het bevroor. Met haar metaal zorgde ze voor een barst in het ijs waardoor het in stukjes uit elkaar viel. Het metaal wat hij had gesneden werd weer gecreëerd als een armor wat aan haar lichaam vestigde. Haar ogen bekeken de grond wat bevroren was. Dit maakte haar juist in het nadeel maar gelukkig... Ze begon aarde te sturen en te stukken klapte om. (als een soort domino van aardplaten) waardoor het was omgekeerd en de grond weer normaal was. Zij liet de grond onder haar stijgen waardoor ze nu op dezelfde hoogte als hem stond. De buizen van de kooi raakte los en schoten op Remy af.

Deze keer vormde Remy het ijs niet meer om tot water, maar hij stuurde het gewoon omhoog. Zo werden de buizen opgevangen door twee muren van ijs aan weerskanten van hem. Eén van deze twee muren veranderde hij nu wel in water en hij stuurde hem in drie stralen boven elkaar naar de pilaar van Stacey toe, zodat deze kapot gesneden werd en omviel. Remy zakte weg in het ijs en keek vanuit de binnenkant van het blok naar Stacey. Hij duwde het ijs wat uit elkaar, zodat hij een luchtlaag om zich heen kreeg. Hij stuurde nog één straal water uit het ijs recht naar voren en wachtte daarna af.

De metalen buizen sloegen tegen de muren van ijs maar het doorbreken daarvan koste tijd en veel energie voor Stacey. Wanneer de waterstralen tegen haar pilaar aankwamen verstevigde zij die gewoon simpel door er een nieuwe aardlaag van te maken. Het omvallen ging nooit lukken want hoe vaak hij de aarde kapot zou slaan of snijden, Stacey maakte het gewoon nieuw aan. Zij hield hem nauwlettend in de gaten en Stacey had nog steeds de armor om haar heen. Hij stuurde een waterstraal naar haar die zij simpel tegen hield door haar hand te spreiden. Zij voelde niks en een directe aanval had nu totaal geen nut. "Je zal een andere manier moeten vinden om mij schade te kunnen brengen" Stacey sprong van haar pilaar zo de grond in, weg was ze. Daarna kwam ze uit de grond, sprong omhoog en creeërde een golf van aarde wat richting Remy schoot.

Remy zat veilig in zijn grote bol ijs, die gewoon omhoog deinde toen de golf eraan kwam. Zodra de grond weer stil lag, begon Remy te lopen. Als een hamster in een loopbal had hij al snel een grote snelheid bereikt en zo rende hij in de bol om Stacey's pilaar. Ondertussen schoot hij brokken uit zijn ijsblok op haar af, om die dan aan de andere kant weer op te vangen en dan met de rest te laten versmelten. Hij ging snel en de blokken ging heel snel achter elkaar op Stacey af. Remy snapte dat zijn enige kans was om haar knock-out te slaan. Dus ijs, water had geen zin.

Wanneer hij ijsblokken op haar af schoot kwamen er kettingen uit haar handschoenen, metale kettingen die zich om de ijsblokken heen wikkelde, zo strak eromheen spande dat de ijsblokken braken. Ze smeet de restjes naar de andere kant van de kooi. De kettingen schoten meteen terug en haar armor vestigde zich weer om haar handen. Zij liet de pilaar zakken waardoor ze nu met beide voeten op de grond stond. Ze sloeg met haar vuist tegen de vlakte waardoor er letterlijk scheuren ontstonden en steeds groter werden. Uit de scheuren schoten allemaal aardpegels die vrij scherp waren en echt schade konden aanrichten. De aardpegels schoten allemaal richting Remy en dat was nog niet alles. Daar kwamen de metalen stangen weer die als een soort armen vormen van een octopus en richting Remy begonnen in te slaan.

Remy zit dus in een groot blok ijs.

Remy verzamelde al het ijs dat Stacey versplinterde. Het versmolt weer rustig met de rest van het ijs waar hij in zat. Remy maakte allerlei gaten in het ijs. De stalagmieten schoten erin en werden door de tunnels erachter afgevoerd naar de achterkant, om Remy heen. De stukken metaal ketsen weer gewoon af op de grote hoeveelheid ijs. Er was niet makkelijk doorheen te komen. Het was misschien onhandiger voor Remy, maar Stacey had eenzelfde soort harnas om haar heen. Remy kon haar alleen nog vastpakken, wat bij hemzelf zo goed als onmogelijk was. Remy maakte de bol nog wat perfecter rond en wachtte af. Was er maar een volle maan, dan was dit kinderspel geweest. Maar ze zaten hier onder de grond, dus dat zat er sowieso niet in. Het publiek hield hun adem in. Ze konden zien dat Remy en Stacey aan elkaar gewaagd waren.

Had ik begrepen ^^
Daarom doet Stacey er alles aan om het te doorbreken.

Haar gezicht vertrok want er was geen enkele mogelijkheid om door dat ijs heen te komen. Het gevecht ging echt goed want beide hadden ze hun voor en nadelen. De vorige keer had ze misschien verloren maar deze keer zou ze niet opgeven. Hoe kon ze het ijs verbreken? Er was warmte nodig... Was er maar een manier om het ijs te laten smelten. Toen begon bij haar een lampje te branden. De metalen platen begon ze tegen elkaar aan te schuren, sneller en sneller want als je dat deed zou het metaal verwarmt worden. Daarna liet ze een blok aarde eroverheen gaan als een soort schuurmachine maar dan van aarde. De platen werden steeds heter en heter en schoot de platen regelrecht naar Remy toe.

Remy grinnikte. Hij zag wat ze aan het doen was. Netjes liet hij de buitenkant smelten, maar de binnenkant van de ijsbol trok hij naar zich toe. Nu had hij net zo'n harnas als Stacey. Maar, omdat hij zijn focus bij het ijs tegen zijn lichaam hield, smolt de laatste laag niet. Met een glimlach onder het ijsharnas keek hij naar Stacey. Hij maakte een golf en stuurde zichzelf op de golf in de richting van Stacey. Uit de golf schoten een paar ijspegels. En zelf racete hij verder op Stacey af, met de bedoeling tegen haar aan te knallen.

Een stenenmuur steeg op wat haar beschermde tegen de ijspegels die hij op haar afschoot. Het irriteerde dat haar plannetje was mislukt. Dit vond ze dus echt niet leuk. Waarom lukte het niet om door dat ijs heen te komen. Nu liet ze allemaal aardstukjes om haar heen zweven omdat ze wist wat hij van plan was. Ze zette zich af en rende op Remy af. Eens kijken wie deze frontale klap kon hebben. Zij met haar metalen armor en brokken stenen die om haar heen zweefde als extra bescherming of Remy die in een bol van ijs zat?

Inmiddels is het eenzelfde soort harnas als dat van Stacey

Remy keek naar Stacey, die erg zeker leek van haar zaak. Maar Remy aarzelde ook niet. De golf werd groter, omdat het water naar zich toe zoog van de grond waar hij overheen spoelde. Sinds het smeltproces lag een groot deel van de kooi blank. Op het laatste moment bevroor Remy de golf en nu met een ijsschots onder zich, knalde hij tegen Stacey aan. Remy had op het laatste moment zijn armen gekruist. Hij werd nu door de klap teruggegooid naar zijn kant van de kooi. Het ijs van zijn armen was versplinterd en het deed pijn. Rustig heelde hij de pijn, terwijl hij door de kooi keek. Wat een ravage. In het midden zag je zijn ijsschots tegen een stuk aarde staan. Overal lag water en de grond zat vol scheuren. Ook was de helft van de kooi gesloopt door Stacey. Maar Remy, nog steeds helemaal heel, was niet van plan Stacey te laten winnen. Hij stuurde opnieuw water rond zijn armen en maakte dat weer tot ijs. De rest van het water verzamelde hij voor zich en hij wachtte.

Haar mondhoeken gingen iets omhoog omdat het meisje niet zo dom was om een frontale klap op zich te nemen. Op het laatste moment maakte zij een schild van aarde en metaal en daar kwamen de armen van Remy tegen aan. Natuurlijk voelde ze de klap, natuurlijk brak haar schild en natuurlijk schoot ze terug naar de andere kant van de kooi. Ze zette haar voeten af tegen de pilaren, schoot terug en rolde over de vloer als een bol aarde. Al het water wat voor haar lag, al het ijs zakte in door haar aardsturing en de bol van aarde die steeds groter werd, waar zij in rolde ging met een snelle vaart naar Remy.

Remy keek bedenkelijk. Hij had nog genoeg water, maar zijn voorraad verdween wel langzaam. Hij moest Stacey uit gaan putten, dat was nog zijn enige oplossing. Hij stuurde het water in de richting van de bol. Een stuk ervoor maakt hij er een ijzen schans van, die de bol terug liet rollen. Remy stuurde het ijs naar water en het water terug naar zichzelf. Wat nu echt handig zou zijn, een volle maan en de mogelijkheid tot bloedsturen. Maar de eerste was er niet en het tweede kon hij niet. Hij was omgeven door aarde en metaal, Stacey had haar voordeel. Maar Remy werd er nog vrolijker door. Hij liet zich omhoog tillen door een draaikolk van water. Hij torende weer boven Stacey uit, maar deed nu niks. Wat hem betrof mocht ze zich uit gaan putten, wat uiteindelijk wel zou gebeuren.

De schans hield haar tegen maar de bol had een andere uitwerking. Ze wilde hem niet over rollen, nee dat was nooit haar intentie geweest. Ze moest zo dicht mogelijk bij hem komen. Hij maakte een draaikolk van water en liet dit nu de juist gelegenheid zijn. De bol brak uit elkaar en Stacey maakte een plank van aarde zo de draaikolk in omhoog. Ze lanceerde zichzelf, haalde uit en greep Remy vast om zijn middel. "Hoi" fluisterde in zijn oor en meteen liet ze een metalen ketting uit haar handschoen schieten zo om zijn hals. Ze pakte met haar andere rand de reling boven haar vast en wat ze nu van plan was... Ze liet de reling zwaaien waardoor ze zoals tarzan voortbewoog door de overgebleven kooi en trok Remy met haar mee. Ze trok op en schoot hem met een bepaalde druk van de ketting zo naar de vlakte, tenminste een poging tot want de ketting liet Remy nu los voor de lancering zodat hij tegen de vlakte zou vallen. Maar ze wist dat Remy een slimme jongen was dus dit plan kon sowieso falen.

(sorry voor beetje powerplay maar moest eventjes dit 'uitproberen')