Kooivechten (ondergronds)

Ook zij zelf nam een koekje die zij snel achterover werkte. Man wat had ze een trek zeg! Daar ging het tweede koekje al en vervolgens ook nog eens het derde. Met haar bolle wangen had ze iets weg van een hamster terwijl ze tevreden kauwde op haar koekjes. "Verontschuldigen? Is toch helemaal nergens voor nodig. Die verdienen genoeg geld aan de deelnemers. Maar nu je het zegt" Stacey hief haar handen omhoog waardoor het 'ding' het standbeeld nu echter uit elkaar viel en alle stukken metaal netjes op een stapel kwamen te liggen. "Zo dan hoeven ze al niet veel meer te doen. Trouwens... Hoe heb je zo leren vechten als ik vragen mag?"

"Oh, mijn opa is een groot watermeester en mijn oma een geweldig heler," zei Remy. "Ze hebben me alles geleerd wat ze weten. En ik train heel veel en ik ga naar de GCU voor het leren van nieuwe technieken." Hij haalde zijn schouders op, hij stond er nooit bij stil hoe goed hij was. "Maar jij kan er ook wat van," ging hij verder over Stacey's kunsten. "Je had op de meeste van mijn aanvallen wel een antwoord." Hij ging weer staan en stopte het laatste stukje koek in zijn mond. Straks zou hij vertrekken, hij moest nog helemaal naar het Waterland.

"Aahhh... Dat verklaart een hele boel. Ik dacht al van: Waar heeft die dat allemaal geleerd? Je was mij telkens een stapje voor maar ik wist mij wel te verdedigen. En als ik aanviel wist jij jezelf te verdedigen. Helaas hebben aardemeesters niet het voordeel van de maan of zon. Wij krijgen niet bepaald 'extra' energie. En ik ook! Ik ben ook op de GCU om beter te worden" Er verscheen een kleine glimlach op haar gezicht. "Wil je misschien mijn trainingspartner worden Remy? Dat we onze nieuwe technieken aan elkaar kunnen uitproberen? Er is niets beter dan echt oefenen op het veld met iemand die je die technieken kan helpen verbeteren"

Remy knikte een paar keer tijdens de woordenstroom. Omdat hij niet veel had gelet op wat ze zei, duurde het even voor hij een antwoord had. "Hé, tja, dat lijkt me leuk," zei hij, enigzins tot zijn eigen verrassing. "Ja, dat doen we." Dat klonk al wat overtuigender. "Maar dan geen partijtjes meer, gewoon samenspel." Hij grinnikte en keek even omhoog naar Stacey. "Maar je moet wel bedenken dat ik water stuur en jij aarde. Dat is niet bepaald hetzelfde. Tenzij jij overgaat op modder of ik op ijs. Verder zou ik niet weten wat aardsturing inhoudt. Maar goed. Zie ik je morgen na school in de trainingshal?" Hij wachtte even op de bevestiging van Stacey, zei gedag en surfte toen op een klein golfje de ondergrondse ruimte uit, richting de rivier die hem thuis zou brengen.

Het was schemerig in de ruimte. In de hoeken leek schimmel te groeien, niet echt een prettige plek. Wel een plek waar je Nathaniel zo zou zien rondlopen. Niemand had dan ook verbaasd opgekeken toen de jongen in zijn overhemd de trap was afgedaald. Al paste de kleding niet echt bij deze ruimte, hij hoorde hier. De mensen wisten wie hij was en bijna iedereen had hem wel vaker gezien. Hij werd met gegrom begroet toen hij langzaam naar beneden was gelopen, een uurtje of twee geleden. En een grote man was op hem afgekomen en had hem uitgedaagd. Dit was niet zo goed voor hem afgelopen.

Nathaniel leunde met zijn ontblote bovenlijf tegen de kooi. Het zweet liep over zijn spieren en een vlammende blik was te zien in zijn ogen. De adrenaline stroomde nog door zijn lichaam. Zijn tatoeages glommen door het zweet. Zijn haar zat door de war en er zaten kneuzingen op zijn arm. Het was duidelijk dat hij net gevochten had en waarschijnlijk ook nog gewonnen, aangezien er nog een man knock-out in de kooi lag. Nathaniel, die niet een sterke watermeester was, kreeg het toch vaak voor elkaar om te winnen. Niet altijd natuurlijk. Als iemand echt goed met zijn kracht overweg kon, won hij het gewoonweg niet. Brute kracht was dan nooit genoeg. Waarschijnlijk won hij vaker omdat hij hier zo vaak was, andere elementen had bestudeerd en wist wat er te verwachten viel. En hij was slim. Zo stond hij daar, nog uithijgend van de voorgaande twee uur. Hij werd niet meer aangesproken. De aanwezigen hadden geen zin in een gevecht met de jongeman, die duidelijk al veel te opgefokt was. Nathaniel had al twee gevechten achter de rug. Dat was wel genoeg voor vandaag.. Hij spiedde rond met zijn blik. Op zoek naar wat levendigheid.

Het meisje met de lange, gestijlde lokken deed ze met een snelle beweging in een hoge paardenstaart. Ze droeg geen make-up omdat Stacey daar niet veel waarde aan deed hechten. Als je ging kooivechten moest je toch meer op je kracht, behendigheid en uithoudingsvermogen letten dan op je uiterlijk. Ze droeg een kort broekje waar haar slanke benen maar echter toch gespierd voor een meisje goed te zien waren. Zij verborg haar lichaam, haar eigenlijk toch wel goed figuur meestal in een wat te wijde spijkerbroek. Op haar korte, zwarte trainingsbroekje droeg ze een simpele witte top met een aardembleem erop. Het teken van een aardemeester ofja op weg naar een aardemeester. Ze mocht zichzelf nog niet de uitstekende aardemeester noemen die alles onder controle had. Haar blauwe ogen hielden de jongen in de kooi goed in de gaten. Ze was speciaal gekomen voor hem om zijn handdoek terug te brengen en om te kijken naar zijn vechtstijl. Zij wilde met hem een gevecht wetend dat hij nu erg opgefokt was. Dat deerde haar echter niet want zij ging hem als nog aanspreken. Wanneer het tweede gevecht was afgelopen en diegene die bewusteloos op de grond lag uit de kooi werd gehaald stond Stacey op. De meeste keken naar haar want ook zij had een naam hier gekregen. De meeste hadden haar onderschat maar nu wist iedereen van haar reputatie af. Ze hadden haar nog niet zien zitten tussen al die grote, schreeuwende mannen, nee Stacey kon zich goed mengen in de menigte, onopvallend als een kameleon.
Het meisje stond op die naar de kooi liep. “Ik wil tegen jou” De toon die zij gebruikte was onbevreesd en je zag de pit in haar ogen. Ze hoopte dat hij ja zei ook al had die twee zware gevechten achter de rug. "Je mag een pauze nemen als je die nodig hebt dan doe ik mij even opwarmen in een ander gevecht" Ze ruste haar handen op haar heupen terwijl ze Nathaniel brutaal aankeek.

Hij genas met een snelle beweging de kneuzingen op zijn arm en liet zijn blik over het meisje heen glijden, die zo vastberaden voor hem stond. Ze leek niet te kunnen wachten om hem knock out te slaan. De vermoeidheid trok echter over zijn lendenen en hij wist dat hij verliezen zou als hij zich in een nieuw gevecht zou mengen. Toch zei hij nog geen nee, de adrenaline suisde nog steeds door zijn lichaam en op het moment kon hij geen verstandige keuzes maken. Oh Nathaniel, dacht je nou toch eens na.. 'Hmm, ik heb gezien hoe goed jij je kracht onder controle heb.' Zei hij met een vage grijns. Hij duwde zich echter overeind en ging vlak voor haar staan. Zijn ogen nog steeds flikkerend. Zijn blik gleed over haar heen, hij schatte haar in. Hij had wel eens van haar gehoord, ze was goed. Voor zover hij wist won ze bijna alles. Toen nam hij een besluit. Een spottende grijns gleed over zijn gezicht, er was een manier waarop hij een kans zou maken. Dus knikte hij langzaam. 'Vooruit. 5 minuten.' Met een vingerbeweging vormde hij een beker van water, die hij vol liet lopen met dezelfde vloeistof. Hij liet het vocht in zijn keel stromen. Zijn huid leek meteen weer helderder te glanzen. Dit was het voordeel van mensen met dit element, ze konden alleen al krachten op doen door water binnen te krijgen. Hij spande zijn spieren, keek het meisje even aan en liep naar de kooi.

Haar koude blik bleef op zijn gezicht gericht wachtend op het juiste antwoord die zij wilde horen. Hij bekeek haar, onderschatte haar vast en zijn arrogantie was met gemak af te lezen. De vermoeidheid stond in zijn ogen maar door zijn trots nam hij haar uitdaging toch aan. Voor het eerst gingen haar mondhoeken iets omhoog, een kleine glimlach die haar uiterlijk veel zachter maakte. Echter verdween deze glimlach als sneeuw voor de zon en werd haar gezicht weer emotieloos als een pop zoals gewoonlijk. Deze emotionele gezichtsuitdrukking was voor de meeste geen verrassing meer, die waren dat wel gewend. “Echt?” Stacey deed haar handen in de zakken van haar broekje terwijl zij liep naar haar rugzak. “Ik heb trouwens nog iets voor je” Ze gooide zijn handdoek naar hem maar volgens mij herkende hij haar niet meer van de vorige keer. Zo iemand als hem vergat Stacey niet snel want ze wilde al te graag zijn arrogantie diep de grond in laten zakken. In die 5 minuten ‘rust’ ging zij opwarmingsoefeningen doen voor haar spieren want je kon niet meteen aan een gevecht beginnen. Het meisje deed haar handschoenen om en liep zelf ook al naar de kooi. Ze liet de pilaren ombuigen waar ze tussendoor glipte en bracht ze weer naar hun originele vorm. Ja, metaalsturing was erg handig. “Klaar?” vroeg ze een beetje ongeduldig omdat ze al te graag wilde beginnen. Echter kon je haar enthousiasme niet van haar gezicht aflezen.

"Je moet meer lachen, dat staat je goed.' Zei Nathaniel met een ruwe stem. Hij had niet niet willen zeggen, maar het was er gewoon uitgeflapt, alsof het wel gezegd moest worden. Alsof een hogere macht ervoor zorgde dat het meisje dat ooit toch te horen kreeg. Ze leek niet vaak te lachen, hoewel een lach haar zo sierde. Het stond zoveel beter dan de koude uitdrukking op haar gezicht. Natuurlijk herkende hij haar van de vorige keer, hij was goed met gezichten en bovendien was zij de enige die hij ooit een berg had zien beklimmen. Na de vorige ontmoeting was ze zo verdwenen, niet had hij gedacht om haar ooit terug te zien. Maar toch was ze er weer. Naar het leek, met dezelfde toevalligheid als de vorige keren. Het zou wel het lot zijn. Met zijn linkerhand ving hij de handdoek op, waarna hij het op de grond legde. Hij volgde haar de kooi in. Hij rekte nog even zijn spieren en richtte zich toen op het meisje, die nog bezig was met haar oefeningen. Hij liet haar haar gang gaan, je kon niet beginnen zonder enigszins warm te zijn. Toen ze naar hem op keek knikte hij. Maar hij ging niet klaar staan. Hij bleef nonchalant staan. Allleen aan zijn ogen kon je zien dat hij oplettend was. Het was vreemd om zo een gevecht te beginnen, maar Nathaniel had de conclusie getrokken dat hij alleen kon winnen als het mogelijk was om haar uit te putten. Verdediging was nu de beste keuze. Het beste kon hij ervoor zorgen dat zij hem onderschatte, maar hij wist niet dat ze zijn wedstrijden al gezien had en dus wist wat zijn niveau was..

Haar ogen werden met een slag groter wanneer hij dat tegen haar zei. Waarom zei hij zoiets? Haar wangen begonnen lichtjes te kleuren maar Stacey wist zich te beheersen. Haar houding bleef hetzelfde, haar gezichtsuitdrukking hetzelfde alleen waren haar wangen iets roder geworden. Ze deed net alsof ze zijn opmerking niet had gehoord maar op dat moment had ze zijn stem onwijs sexy gewonden. Hij mocht vaker met een ruwe stem spreken, dat beviel haar wel. Zijn houding voor het gevecht was nonchalant waardoor ze hem goed toch zich nam. Schijn bedriegt dus een houding zij op dit moment niet veel. Zou zij gewoon met een aanval beginnen? Misschien wel het verstandigste zodat hij veel van zijn energie moest verbruiken om zich af te weren. Wanneer het seintje werd gegeven bewoog ze meteen met haar handen waardoor er stukken aarde aan haar lichaam hechtte als een armor. Stacey was nu letterlijk een standbeeld alleen haar ogen waren nog te zien, moeilijk om er door heen te komen met simpele aanvallen. Ze begon te rennen en schoot aardblokken uit de grond zijn richting op. Haar aanvallen waren snel maar niet slordig, je wist dat ze ervaring had met kooigevechten. Zou die haar wel eens in een gevecht hebben gezien? Ze hoopte van niet want dan wist hij een beetje hoe ze te werk ging en dan moest Stacey haar strategie gaan aanpassen.

Nathaniel grijnsde even toen de rode glans op haar wangen hem opviel. Waarschijnlijk was ze niet gewend te praten in deze omgeving, waarschijnlijk was dat een zwak punt van haar. Ze viel meteen aan, met snelheid. Dit was alleen maar goed. Ze was zo vastbesloten om hem te verslaan, dat ze zich alleen maar sneller uitputten zou. Grote brokken schoten recht op hem af. Sneller dan hij verwacht had. Nathaniel was niet van plan meer energie te gebruiken dan nodig en hij reageerde in een reflex door een watermuur voor zich op te heffen. Zijn nonchalante houding was in enkele seconden veranderd naar een meer actieve houding. De muur bevroor langzaam tot een dikke laag ijs. Deze muur zou de grootste deel van de aarde wel tegenhouden. Ondertussen dook hij weg, hopend dat het meisje eerst afgeleid zou worden door de muur, zodat hij weer achter haar terecht kon komen. De brokken aarde drongen zich in het ijs, maar alleen de grootste stukken kwamen er doorheen, dan waren ze echter wel veel afgeremd, waardoor ze het grootste deel van hun energie verloren hadden. Hij bleef het meisje echter strak in de gaten te houden.

Ik wilde langer, maar mijn moeder zeurt haha sorry ik moet opruimen --'

De muur van ijs fascineerde haar wel omdat het haar deed herinneren aan haar laatste gevecht met Remy die dat toen ook had gebruikt. Wat hadden watermeesters toch telkens met die muren van ijs? Haar rotsblokken kwamen er met een klap tegenaan waardoor er barsten in de muur ontstond maar verder geen schade deed aanrichten. Haar zelfverzekerde houding veranderde nu in een alerte positie. Ze moest alert zijn want misschien had ze de jongen toch wel een beetje onderschat. Haar ogen flikkerde voor kort omdat ze dit gevecht zo snel mogelijk wilde afmaken. De muren van ijs zijn niet echt een probleem voor haar dus begon ze nog harder te rennen. Ze creëerde een soort van ophoping met haar aarde waar ze over heen gleed en in de lucht werd gelanceerd. Hierdoor landde ze achter de muur waardoor zij nu tegenover Nathaniel stond. Haar handen werden voor kort ontbloot omdat de aarde zich terugtrok om de metalen kettingen uit haar handschoenen te kunnen schieten. De kettingen sloten om de polsen van Nathaniel heen en Stacey begon er aan te trekken. Ze wilde de jongen uit balans krijgen om hem vervolgens een klap te verkopen met haar voet. Stacey gebruikte niet alleen haar element maar ook haar eigen lichaam als wapen. Soms kon je beter fysieke klappen uitdelen dan alleen op je element vertrouwen want dat waren voor de meeste mensen een valkuil.

___
Don’t worry about it ^^

Nathaniel begon te lachen doordat haar aanval mislukte, eigenlijk deed hij dat alleen om haar af te leiden en te zorgen dat ze alleen maar agressiever zou reageren. Op die manier zou ze haar concentratie verliezen en alleen maar in woede aanvallen. Val nooit in woede aan, dat maakt je kwetsbaar en voorspelbaar. Zijn ogen stonden hard, maar hij grijnsde breed toen ze voor hem terecht kwam, de grond schudde toen ze haar voeten op de bodem van de kooi plante. 'Hmm.' Zei hij nadenken, nog steeds met de grijns op zijn gezicht. Hij nam dit gevecht niet heel serieus. Maar de grijns verdween toen de metalen dingen rond zijn polsen sloegen. Zijn ogen begonnen weer te flikkeren en hij keek haar gevaarlijk aan. Water begon om zijn lichaam heen te slingeren, waardoor ook hij een harnas om zich heen kreeg. Deze werkte echter anders. Water genas zijn huid, waardoor het zo zoveel moeilijker werd om hem te verwonden. Hij liet zich echter niet omver trekken door een meisje die twee koppen kleiner was dan hijzelf en waarschijnlijk maar de helft aan gewicht had. Hij liet zich een beetje mee trekken, om daarna een ruk te geven aan het metaal, waardoor ze zelf hoogst waarschijnlijk haar evenwicht zou verliezen en door de lucht zou vliegen en in zijn armen terecht komen. Zijn spieren spanden zich aan en oplettend keek hij naar haar ogen.

Zijn gelach irriteerde haar en zij begreep niet wat er zo te lachen viel. Wat was er zo grappig? "Kan ik mee lachen?" zei het meisje op een sarcastische toon terwijl zij met haar ogen begonnen te rollen. Zij nam het gevecht echter wel serieus terwijl de man die tegenover haar stond dit meer zag als een soort van spelletje. Hij schatte haar echt te laag in waar Stacey snel genoeg verandering in zou brengen. De man zijn ogen flikkerde gevaarlijk waardoor je lichte amusement in haar ogen zag stralen voor enkele secondes voordat ze weer zo koud werden als het ijs op de Noordpool. Wanneer Nathaniel een ruk gaf aan de ketting verloor Stacey inderdaad haar evenwicht waardoor ze tegen hem aanbotste. Haar ogen werden een slag groter, haar adem stokte en haar hart begon sneller te kloppen. Ze keek eventjes omhoog naar de man die twee koppen groter als haar was. Nu deed ze haar armen om zijn middel alsof ze hem een knuffel gaf maar in plaats daarvan sloeg ze met haar hand een aantal druppels water om de grond waar ze modder mee creëerde. De modder begon om de jongen zijn benen te wikkelen en te verharden waardoor hij niet meer kon weglopen. Stacey sprong weer naar achteren en maakte een zweep met haar metalen ketting die ze richting hem sloeg. Of ze hem raakte was het tweede want misschien zou deze jongen haar wel te slim af zijn.

Op mijn mobiel!

Hij onderschatte het meisje zeer zeker niet, maar zijn prioriteiten lagen niet zozeer bij de winst. Toen het lichaam van het meisje tegen hem aan schoot keek hij haar enkele seconden aan, hij voelde haar hart bonken tegen zijn borst. Zijn hand gleed afgeleid om haar middel, maar zij viel weer aan. Hij voelde de aarde om zijn benen verharden, hij scheurde zijn blik van haar ogen los en bukte snel vanwege haar ketting. Waarom vocht hij nou tegen en meisje, hij wilde haar eigenlijk geen pijn doen. Ondertussen liet hij een waterval van zijn armen afstromen, over zijn lichaam, zodat de modder zou verdwijnen. Dat faalde. Hij bewoog met lijn linkerbeen en verloor zijn evenwicht. Ze moest niet kunnen aanvallen. Terwijl hij viel concentreerde hij zich hevig. Een kooi van water hief zich op en kronkelde zich om het meisje. Daarna bevroor het.

Hij ontweek haar metalen zweep door zich simpel te bukken, slim van hem. Haar mondhoeken gingen weer iets omhoog terwijl ze weer wilde uithalen. Voor kort was ze afgeleid wanneer hij zijn evenwicht verloor waardoor ze er pas later achterkwam dat hij een kooi van ijs om haar heen had geplaatst. Geplaatst was een groot woord, gemaakt door zijn element. Het verstevigde om haar lichaam waardoor zij zich niet meer kon bewegen maar het om haar 'harnas' bevroren en dus liet ze haar harnas uit elkaar vallen. Stukken aarde vielen als brokken op de grond en het meisje was weer vrij om te staan en gaan waar zij wilde. Met haar handen in haar zakken liep ze simpel naar hem toe en ging boven hem zitten. "Zullen we het maar afmaken?" Ze zorgde ervoor dat de aarde over zijn lichaam gleed, versteende zodat hij bedolven was onder een stuk aarde. Hoe zou hij zich hier uit redden? Stacey stond simpel op en liet een aantal rotsblokken omhoog komen die ze op hem af wilde vuren als laatste klap. Daarvan kon hij zich vast niet snel herstellen.

____
Wilde meer maar moet werken!

De ene been van Nathaniel was vrij gekomen, maar hij lag nog steeds op de grond. Gefrustreerd gromde hij, nog steeds bewegend om los te komen. Daardoor had hij niet door dat het meisje zichzelf al had bevrijd van de kooi die hij gecreeerd had met zijn element. Ze stond opeens voor hem, zonder de aarde die haar beschermde. Nathaniel keek op en voelde zijn lichaam ontspannen, zijn spieren voelden er helemaal niks voor om nog verder te gaan met het gevecht. Eigenlijk had hij zich helemaal niet zwaar ingezet, maar toch ging er een steek door zijn trots heen toen ze op hem ging zitten. Wel gleed er een glimlachje over zijn gezicht en hij knikte even op haar woorden. Ik gun dit haar wel. Hij had toch wel bewondering voor dit meisje gekregen, dat zich zo stand hield in de mannenwereld. De aarde wikkelde zich om zijn lichaam en hij kon niet meer bewegen. 'Laat maar.' Zei hij, terwijl hij naar de brokken steen knikte. 'Ik geef me over.' Hij knipoogde even naar haar en liet doen weer water vrij van zijn lichaam stromen. De aarde die hem bedekte liet los en gleed van zijn gespierde bovenlijf. Wel was hij nog zeer vies door de aarde die hem had bedekt, wel kon hij zich weer vrij bewegen, behalve zijn been dan. Die was nog steeds bedekt met de modder, die tot cement versteend leek te zijn. 'Als je me even losmaakt?' Vroeg hij haar met een schuine grijns. Dit kwam hem bekend voor, bij de vorige ontmoeting had hij ook opgesloten door haar element en had hij ook moeten vragen om hem weer omhoog te brengen, aangezien hij dat zelf niet gekund had.

Zijn gefrustreerde grom zorgde ervoor dat haar innerlijke godin triomfantelijk begon te juigen. Stacey had hem precies waar zij hem hebben wou. Toch wist dit meisje dat hij zich niet voor 100% had ingezet want dit alles ging haar veels te gemakkelijk af. Volgens mij had de jongen het wel gehad en moesten ze het gevecht een andere keer voortzetten. Haar gedachten werden ook bevestigd bij de woorden ‘Ik geef mij over’ gevolgd door een knipoog die hem toch wel goed stond alleen was Stacey daar te trots voor om toe te geven. Haar ogen gleden voor kort over zijn gespierde bovenlichaam die haar aandacht trok. Sinds wanneer vond zij een mannenlichaam zo interessant om naar te kijken? Het meisje ging simpel van hem af terwijl ze de laatste brok stukken uit elkaar liet brokken zodat zijn been vrij kwam. “Zo” De personen die op Stacey hadden ingezet waren aan het juichen en gingen snel hun geld innen terwijl diegene die op Nathaniel hadden ingezet chagrijnig begonnen te mopperen. Die schuine glimlach stond hem goed maar Stacey leek niet helemaal tevreden te zijn met haar overwinning. “Je hebt je niet voor 100% gegeven, je had er niet echt meer zin in. De volgende keer wil ik echt een gevecht waar mijn overwinning het echt waard is.” Nu knipoogde het meisje naar hem wat haar voor een kort moment een schattige uitstraling gaf. Ze had niet echt gezweet dus een handdoek uit haar rugzak had zij niet nodig. Ze wilde wel een slokje drinken dus Stacey liep de kooi uit om een flesje water te pakken die zij naar haar lippen bracht om aantal slokken van te nemen.

Nathaniel begon het vuil van zijn lichaam af te kloppen. Het grootste deel van het zand viel in stof uiteen, maar nog steeds was hij zeer vies toen hij de kooi uitliep. Vuile blikken werden hem toegeworpen, veel mannen hadden een groot gedeelte van hun geld op hem ingezet en ze voelden zich teleurgesteld, ook zij hadden gezien dat Nathaniel zich niet helemaal gegeven had. 'Hmm misschien.' Antwoordde hij het meisje kort, terwijl hij in haar koele ogen keek. Een spottende waas lag weer over zijn uitdrukking. Hij vond het wel amusant dat het meisje er zo op gebeten was om hem te verslaan, had ze het gevoeld dat ze zich bewijzen moest? Haar knipoog negeerde hij. Hij sprong over een randje heen en hij pakte zijn eigen flesje, waar hij uit begon te drinken. Hij dronk gulzig en een stroompje water liep uit het flesje over zijn borst heen. Hij bekeek even zijn eigen lichaam en kwam tot de conclusie dat hij zo toch echt niet over straat kon, dan stonden binnen de kortste keren de politiemannen al voor de deur. Als je over de duivel spreekt. Geschreeuw klonk boven, een hoge gil en stampende voetstappen. Iedereen in de ruimte verstijfde en keek met grote ogen naar de trap. Behalve Nathaniel, hij reageerde snel, pakte de eerste persoon in de buurt bij de hand en trok diegene mee. Het was het meisje. Verder had hij geen tijd om ook maar iemand mee te nemen. 'Hierheen.' Siste hij en hij trok haar achter de bar, daar knielde hij neer. Zodat hij uit het zicht was van ieder die zich in de ruimte bevond. Een stapel kisten stond voor hen. Nathaniel was een van de weinige die deze uitweg wist, een tunnel naar buiten. De rest van de mensen binnen moest maar voor afleiding zorgen, Nathaniel was niet iemand die gaf om het welzijn van anderen. Een van de kisten zat los en de jongen trok hem naar voren, zodat er een tunnel vrij kwam te liggen. Hij keek achterom, naar de ogen van het meisje.'

Diegene die op haar hadden ingezet kwamen even snel een praatje met haar maken. Stacey knikte simpel alsof het de normaalste zaak van de wereld was dat zij had gewonnen. Iedereen zou gewoon op haar moeten inzetten want verliezen deed ze nauwelijks. Ze spoot wat deodorant onder haar oksels voor de zekerheid en bekeek zichzelf kort in een spiegeltje die zij had meegenomen. Zo kil als gewoonlijk want die ogen zouden iemand zo kunnen doden. Je zag lichte wallen onder haar ogen van de vermoeidheid want Stacey kwam niet aan de aantal uren slaap wat nodig is voor haar leeftijd. Ze gooide de rugzak om haar schouders van plan om te vertrekken totdat ze geschreeuw hoorde van boven. Ownee alweer de politie! Iedereen begon door elkaar heen te rennen, een uitweg te vinden en plotseling werd het meisje bij haar hand vastgrepen en meegetrokken. Stacey was zo verrast door de plotselinge aanraking, het vlugge vluchten dat ze gewoon verdoofd met hem meeliep op een snellere tempo. Zij volgde zijn voorbeeld om ook te knielen achter de bar terwijl zij haar oren gespitst hield om goed naar de aardgolven te luisteren waar de politie zich op dit moment bevond. “Het zijn er 30 in totaal. Ze komen van drie ingangen en ik neem aan dat jij natuurlijk ‘the secret tunnel’ weet.” De kooi werd zo snel mogelijk afgebroken en Stacey hielp van een afstand door middel van metaalsturing om het sneller te laten verlopen. De tunnel kwam vrij te liggen door de handeling van Nathaniel. Wanneer hun ogen elkaar ontmoette kon Stacey niet meer wegkijken omdat ze voor kort werd betoverd. Haar blik was iets zachter terwijl ze hem bleef aankijken alsof de wereld even stilstond. Ze moesten echt weg want de politie was er al bijna en Stacey had geen behoefte om de hele nacht in een cel door te brengen.

'Natuurlijk weet ik van de secret tunnel.' Antwoordde Nathaniel hard. Hij bleef even naar haar ogen kijken en glimlachte, zijn hand gleed langs haar wang. 'Ga je er nog in of niet?' Vroeg hij langzaam. Goed, ze hadden geen tijd te verliezen, dus pakte hij haar hand en trok haar naar binnen. Hij had echter geen rekening gehouden met de drempel die zich bij de ingang van de tunnel bevond. Hij verdween naar binnen, het donker in, en tuimelde om, waar hij haar met zich mee trok. Hij begon zachtjes te lachen, maar verspilde toch geen tijd. Ze hadden later wel tijd om te lachen. Goed, hij had later wel tijd om te lachen, hij schatte haar niet echt in als een persoon met een gevoel voor humor. Ze leek veel te kil om gevoel voor ook maar iets te hebben. Had ze wel een hart? Hij sprong op en trok de kist achter hen weer terug naar zijn normale plek. Door de spleetjes kwam wat licht, maar voor de rest was het aardedonker. Nog steeds geknield voelde hij om zich heen, niet eens meer wetend in welke richting ze ooit moesten gaan. Je kon werkelijk niets meer zien. Toen voelde hij de huid van het meisje onder zijn vingers. 'Oeps.' Zijn stem klonk ruwer dan bedoeld en hij trok zijn hand terug. Maar niet snel, zijn vingertoppen gleden eerst enkele seconden over haar lichaam heen. Niet wetend wel lichaamsdeel hij precies aan raakte. 'We moeten maar door.' Vervolgde hij langzaam. Alsof hij het zelf eigenlijk niet wilde. Er hing een vreemde spanning in de tunnel, onverklaarbaar. Alsof hij de enige was die het voelde, het trok over zijn ledematen en zorgde dat hij het liefst hier bleef. Hier, in het donker.

De harde toon die hij tegen haar gebruikte zorgde ervoor dat zij hem een dodelijke blik toe schonk. Die toon die hij gebruikte leek teveel op die van haar vader sinds hij alcoholist was en geen interesse meer had in de rest van de wereld sinds de dood van haar moeder. Zijn hand streek langs haar wang waardoor haar lichaam verstijfde en ze meteen haar hoofd terug trok als een reactie op. Nee, dit meisje hield niet van plotselinge aanrakingen want dat maakte haar zwak en iemand binnen Eleónore kende geen zwakte. “Ja ja… Ik volg je op de voet” sprak ze op een zachte toon uit een beetje verward van de aanraking van zo net. Doordat het zo donker was had Nathaniel vast de drempel niet gezien wat Stacey allang wist. Zij kon alles zien door alleen contact te maken met haar hand want ook in het donker wist zij zo haar weg te vinden. Hij trok haar met zich mee maar Stacey zag hier niet echt de humor van in dus je hoorde haar ook geen enkel geluid maken. Misschien kon zij veel beter voorop want Nathaniel leek moeite te hebben om zich hier überhaupt een weg in te vinden. Stacey voelde zijn vingertoppen de huid van haar bovenbeen aanraken waardoor er een rilling over haar ruggengraat gleed. Deze aanraking had zij als prettig gevonden en ze kon dat gevoel niet echt plaatsen want ze had dit nooit eerder gevoeld. “Uhu…” was haar reactie geweest op zijn woorden terwijl zij diep in gedachten verzonk omdat zij niet begreep waar deze onverklaarbare sfeer vandaan kwam. Het liefst bleef ze hier staan waar zij zich nu bevond want op een of andere manier beviel het haar wel. “Zal ik voorop lopen want ik kan hier gewoon alles zien zonder echt te zien als je begrijpt wat ik bedoel” Ze probeerde in het donker de flikkering van zijn ogen te vinden dus deed ze een stapje dichterbij maar door dit stapje zorgde ze ervoor dat ze zachtjes tegen hem aanbotste. "Hmm de ruimte is zo smal... Ik weet niet of het lukt om langs je af te lopen" Dat kon zeker maar dat zou betekenen dat ze heel dicht tegen elkaar zouden moeten aanstaan, een beetje teveel in haar en zijn personal space.

Het donker maakte dat Nathaniel op andere instincten moest gaan reageren, zijn ogen vertrouwen kon hij op dit moment niet. Haar stem klonk zacht door het donker heen, hoe hij eerst afgeleid was door hoe ze eruit zag, kon hij zich nu op haar stem concentreren. Het was een vloeiende stem, die hij eerlijk gezegd niet bij haar had verwacht. Toen hij knikte bedacht hij ook dat zij het niet zien kon. Dus antwoordde hij met een simpel ja op haar vraag of zij nou voorop moest gaan. Dat was inderdaad wel handig met haar krachten, al had hij er eigenlijk precies niks aan. Als er een hobbel in de weg zat, zou hij die toch niet kunnen zien of op een andere manier opmerken zoals zij. Ze kwam al dichterbij, nog voordat hij geantwoord had en plotseling voelde hij haar lichaam tegen hem aan, met een lichte druk. Hij grijnsde even schuin, gelukkig kon ze dat niet zien. Hij voelde zich prettig in haar gezelschap, had niet het gevoel dat hij zich anders voor moest doen dan hij was, omdat zij dat ook niet deed. Omdat zij werkelijk net zo'n ruwe kern had als hij. Misschien mocht ze hem niet eens, maar dat maakte niet uit. Er leken geen bijzonder ongemakkelijke situaties te ontstaan, behalve dan misschien dit.. Haar plotselinge aanwezigheid, ze stond wel heel dichtbij, maakte zijn hart sneller aan het kloppen. Waardoor dat kwam, was een mysterie. Hij grinnikte even. 'Klim maar over me heen als het moet.'Hoe zij last leek te hebben van het feit dat ze zo dicht bij elkaar stonden, vond hij het eigenlijk wel prettig. Hij hield van de warmte van een ander lichaam, vooral als die tot een vrouw behoorde..

Stacey was op dit soort momenten zeker alert omdat zij gewoon niet wist wat ze van hem moest denken. Toen realiseerde zij zich dat ze helemaal niet aan elkaar hadden voorgesteld, dat ze niet eens zijn naam wist. Awkward... "Over je heen klimmen? Nee dat wil ik je niet aandoen met al dat gewicht van mij" Ze probeerde haar adem in te houden alsof dat haar nog smaller maakte dan ze al was. Ze schoof zachtjes langs hem heen maar er was geen ontkomen aan dat hun lichamen in contact kwamen. Haar decolleté streek langs zijn bovenlichaam terwijl ze probeerde zo dicht tegen de muur aan te staan. Gelukkig hadden ze beide geen claustrofobie anders had één van de twee een groot probleem gehad. Haar hart leek wel in haar keel te kloppen zo erg reageerde haar lichaam op zijn aanwezigheid. Haar wangen begonnen ook wat roder te worden maar gelukkig kon hij haar niet zien in het donker. God.zij.dank. "Stacey" sprak ze zachtjes uit en uiteindelijk stond ze nu voor hem. "Je weet mij naam niet" Stacey stelde zich nooit voor zoals andere het altijd deden. Ook ging ze niet naar zijn naam vragen. Hij mocht zelf weten of hij dat wilde doen of niet. "Oké het lijkt mij handig dat je mijn pols vasthoudt of het bandje van mijn topje. Aan jou de keus. Ik zal proberen aan te geven wanneer er een hobbeltje komt of iets zodat je niet dadelijk op mij valt."

Nathaniel schoot in de lach. ´Geloof mij, dat gewicht van jou zal ik wel aankunnen.´ Toch maakte hij zich zo dun mogelijk toen het meisje langs hem schoof. Op zijn ontblote borst verscheen kippenvel op de plek waar haar huid over de zijne heen gestreken was. Eigenlijk vond hij het helemaal niet erg dat deze tunnel gemaakt was voor een enkele persoon om te ontsnappen.. De mensen die zich achter hen nog bij de politie bevond, was hij helemaal vergeten. Hij ging teveel op in het moment. Eigenlijk was dat niet handig, de politie zou de tunnel toch zo kunnen vinden. Dan hadden ze nooit meer de tijd om weg te komen. ´Nathaniel.´Stelde hij zichzelf voor. Toen ze voorbij hem was geklommen, ontspande hij zich. Op haar woorden taste hij in het rond, totdat hij haar hand gevonden had. Maar in plaats van het vasthouden van haar pols, of de bandjes om haar pols heen, pakte hij haar hand vast met zijn ruwe vingers. Hij liet zijn vingers tussen de hare glijden. ´Zo?´

Whahaha! Hij is echt goed
_____
"Hmm daar heb ik nog wel mijn twijfels over. Ik denk niet eens dat je mij zou kunnen optillen" Klonk haar toon nu een beetje plagend? Wat menselijker dan haar gewoonlijke stem die zij gebruikte? "Nathaniel..." Zijn naam voorzichtig uitgesproken om geen fouten te maken. Op een of andere manier paste dit wel bij hem, zijn naam paste gewoon bij de persoon die hij was. Hij zocht naar haar hand en wat hij nu deed had zij niet echt verwacht. Zijn ruwe vingers gleden tussen haar zachte vingers door. Zijn hand was zo groot vergeleken met die van haar. Deed hij dit nu expres? Haar hoofd zo op hol brengen zodat zij er zelf niets meer van snapte. Haar ademhaling ging sneller en ze probeerde gewoon haar hoofd koel te houden. "Prima..." Alleen dat kwam met een piepstemmetje eruit en snel deed ze haar mond dicht. Verdorie! Waarom tintelde haar hand helemaal? Ze begon nu sneller te lopen terwijl ze de man begon mee te trekken. Ze moesten zo snel mogelijk uit deze tunnel.

Hahahhahahaha

Nathaniel moest zijn lach inhouden toen het meisje hem antwoordde, haar stem klonk vele malen hoger dan normaal. Hij hield zijn adem in, alleen om maar niet in lachen uit te barsten, hij liep rood aan, zijn longen schreeuwden om lucht, maar hij lachte niet. Hij raapte zichzelf bij elkaar en grijnsde alleen maar. Het meisje leek nu een beetje ongemakkelijk, in ieder geval ging ze er op een hoog tempo vandoor, Nathaniel achter zich aan trekkend. 'Rustig aan!' Riep Nathaniel, harder dan de bedoeling was. Het geluid denderde door de tunnel en meteen begon hij zachter te praten. 'Ik zie echt niet waar ik heen ga, straks ga ik op mn bek.' Fluisterde hij erachteraan, met dezelfde ruwe toon als eerder die dag. Hij trok aan haar arm, zodat ze haar tempo wel moest temperen, maar bleef verder achter haar aan lopen. In de verte zag hij al een klein licht stipje. Maar nee, dit was niet de goede uitgang, de weg zou veel langer moeten duren. Als ze daar naar buiten gingen, kwamen ze vlak voor de ingang van het gebouw terecht. Hij was even vergeten dat het een geheel doolhof was hier beneden. 'Stacey?' Vervolgde hij. 'Dit is niet de goede uitgang.' Hij bleef langzaam achter haar aanlopen, haar antwoord afwachtend. Waarschijnlijk hadden ze een afslag gemist, maar dat zou zij beter weten dan hij. Hij had geen idee van waar ze precies langs konden lopen, alles was aarde voor hem.

Op mijn telefoon, kunnen fouten in de tekst zijn :p
_______
Het meisje hoorde hem zachtjes, wat was hij aan het doen of aan het proberen te doen? Jammer dat ze zijn gezicht niet kon zien op dit moment. De jongen gaf aan dat Stacey haar tempo moest gaan minderen maar echt luisteren deed ze niet. Natuurlijk zag hij niets in het donker en was de kans op vallen meerdere malen groter. Zij zou het aangeven als er iets kwam waar de kans om over heen te struikelen mogelijk was. Hij trok zachtjes aan haar arm waardoor ze nu wel haar tempo moest minderen. Een zucht van ergernis rolde over haar lippen voordat ze verder liep. De jongen noemde haar naam waardoor het meisje tot stilstand kwam. "Dat weet ik. Volg me nu maar en twijfel niet aan mijn capaciteiten" ze sloeg nu een gangetje in naar rechts die nog smaller was als voorheen. Deze gang bestond uit veel gaten, hobbels en doormiddel van aardsturen maakte ze de grond glad. "Nu kun je niet over iets struikelen" vervolgens liet ze haar vingers van de zijne afglijden, haar hand bevrijd. "Mijn handd vast houden is niet meer nodig"

Nathaniel uitte een neerbuigend en spottend geluidje. "Dat weet ik. Volg me nu maar en twijfel niet aan mijn capaciteiten." Haar stem klonk hem arrogant in de oren. Wauw, wat was ze toch bijzonder. Hij leek te voelen alsof ze beter wilde zijn dan hij, een dame die graag in alles de beste wilde zijn. In alles. Koppig liet hij dan ook zijn hand uit de hare glijden toen ze zijn hand los liet, zonder te protesteren. Hij zou het zelf wel weer regelen. Hij liet zijn handen over de opening glijden en merkte dat hij zou moeten kruipen om door deze tunnel te kunnen. Het was een stoffige omgeving en het zand regende op hem neer toen hij zich voorover boog om de tunnel in te klimmen. Langzaam kroop hij achter het meisje uit, zonder nog een enkel woord uit te spreken. Hij spitste zijn oren, om te horen of hij nog ergens politiemannen hoorden. Hij had helaas niet dezelfde talenten als zij en hij hoorde niets. Hoewel.. In de verte klonk gestommel. 'Ze komen achter ons aan.' Siste hij. Hij hield halt en draaide zich om. Een geluid van water klonk plotseling door de tunnels. Het stroomde snel richting de agenten en Nathaniel grijnsde. Dat zou ze wel even op afstand moeten houden. Hij draaide zich weer terug en duwde Stacey even zachtjes, zodat ze op zou schieten. Het water zou de mannen niet voor eeuwig tegenhouden, vooral niet nu ze wisten dat er iemand was.

Stacey ging door haar knieen om haar handen op de aarde te kunnen rusten terwijl zij 'zag' waar ze naartoe moesten gaan. Omdat ze schoenen droeg was het contact met de aarde wat moeilijker te leggen. Hierdoor had ze al gehoord dat de politieagenten eraan kwamen. Ze wilde het net zeggen maar Nathaniel was haar al voor. "Ja ik had het gehoord" hij gebruikte water om hun tegen te houden. "Netjes" het kwam er wat vriendelijker uit dan de normale toon in haar stem die ze gebruikte. Stacey pakte nu weer de hand vast van Nathaniel. "Nu ze weten dat we toch hier zijn" ze maakte de tunnel breder en begon te rennen. "Je gaat niet vallen, daar zorg ik wel voor" en trok hem harder mee. Nu liet ze de aarde onder hun glijden. "Hou je vast" ze deed zijn arm om haar middel rusten en maakte een aardeplank onder hun. Nu surfde ze letterlijk over de aar de heen door de tunnels alsof ze surfde over de golven. Ze ging een beetje valsspelen om de politieagenten op afstand te houden, ze ging de tunnel, de gangen van de tunnels veranderen. "En wij nemen een afkorting" ze maakte een gat, dieper en dieper totdat er een fel licht naar binnen brandde. Ze liet zich lanceren samen met Daniel en vlogen zo naar de oppervlakte. Helaas kon zij de val niet verzachten maar Stacey was wel de gelukkige want ze kwam op Nathaniel terecht. "Oef..." Ze waren nu een aantal kilometers van het gebouw, bij het 'verrotte' stuk van het centrum. De ghetto. "Gaat het?" Voor het eerst liet ze een expressie zien, een mengelmoes van bezorgdheid en schuldgevoel. "Dit had ik niet precies zo uitgedacht. Ik had het anders in mijn hoofd geplant"