Kooivechten (ondergronds)

Maar Remy maakte sowieso geen draaikolk, in elk geval niet eentje waarop te surfen is. Hij is even recht als de pilaar waar Stacey wel eens op staat.

Maakt niet zoveel uit, want zij laat zich ook mee tillen door zijn draaikolk en deels door haar eigen lancering door aarde (a). Dus hoe dan ook heeft dat toch hetzelfde effect dat ze hem vast kan grijpen

Dan is het toch nog te veel powelplay, omdat er geen ruimte overblijft om Remy te laten reageren.

Er is genoeg ruimte hoor want ze schiet hem naar de 'vlakte'?
Dan kan die toch alles doen om te voorkomen?

Nou, nee, want een weldenkend mens was allang daarvoor weggeweest.

dan vergeet de gedeelte en heeft ze remy nu gewoon vast.

Al Remy's acties om Stacey tegen te houden waren te laat geweest, dus hij vloog nu met Stacey mee naar beneden. Maar zijn armen zaten niet vast, dus als het water vloog achter hen aan. Hij zorgde ervoor dat het water hen inhaalde, smeet het in Stacey's gezicht en toen zij achteruit geslagen werd, kwam hij los. Met een kleine straal sneed hij de metalen ketting door en met de rest van het water ving hij zich op. Daarna verzamelde hij al het water weer om zich heen. Hij legde nog een kleine laag aan over het ijsharnas en ging toen weer staan wachten. Uiteindelijk zou Stacey uitgeput zijn, dan kon hij zijn slag slaan.

Stacey deed een simpele salto, ving zich op door de metalen platen die om haar heen bonden als een soort van web waar zij in terecht kwam. Het meisje stond weer met beide voeten op de grond terwijl zij Remy zelfverzekerd aankeek. Ze veegde even haar gezicht droog met haar vuile shirt waardoor ze een zwarte streep op haar gezicht kreeg. Best grappig om te zien. Het viel haar op dat Remy geen aanvallen meer uithaalde wat vrij verdacht was. "En Remy? Pijn aan je armen gekregen dat je niets meer doet?" Ze hief haar armen omhoog, sloot haar ogen en de grond begon te trillen. Er kwam een golf van aarde die op Remy af schoot. Niet alleen van voren maar van alle kanten.

Zie 1.17 min om te zien wat ik bedoel
https://www.youtube.com/watch?v=5ewZbOgImn0

"Nee, ik benut mijn sterke punten," zei Remy. Hij keek naar de aarde die op hem af kwam. Het meeste zou op zijn harnas afketsen. Maar toch verzamelde hij het water in een bol om zich heen en bevroor het. Het harnas aan zijn armen en benen was met de ijsbol versmolten en al het water dat nog over was zat ook in de bol. Zodra de aarde kwam, werd hij alle kanten opgeschud. Hij kreeg geen water in zijn mond, maar werd flink door elkaar gehusseld. Uiteindelijk hield het op. Er was geen stofwolk achtergebleven, want alle aarde was nog nat van Remy's regen. En toen bedacht Remy zich een manier om Stacey's harnas open te snijden. De bol van ijs veranderde weer in water, maar bleef een bol. Remy stond midden in en sloeg zijn vuisten snel tegen de voorkant van de bol. Elke keer dat hij het water raakte, schoten er veel kleine watermesjes uit, die overal doorheen sneden, omdat ze bijna direct na het verlaten van de bol in ijsmesjes veranderden.

Haar mond vertrok want Remy had constant een oplossing om haar aanvallen te slim af te zijn. De energie wat ze telkens gebruikte begon langzamerhand op te raken. Blijkbaar kreeg hij een ingeving want zijn volgende aanval was bedoeld om haar harnas te beschadigen. Uit haar handschoen schoot een ketting die zich vestigde aan de reel van de kooi en zwaaide waardoor ze zijn aanval simpel ontweek maar net iets te laat waardoor ze bij haar been duidelijk een wond kreeg. Hoe kan het zo diep er door heen snijden? Ze hield haar kaken op elkaar omdat het toch wel pijn deed. Daarna landde ze een aantal meters verderop en steunde nu meer op het andere been die niet was geraakt. "Genoeg... Ik ga dit afmaken" Stacey rende nu gewoon op hem af, creeërde een stofwolk waardoor hij weer niks kon zien, ze gleed over de grond zodat ze nu aan zijn voeten lag. Meteen liet ze metalen kettingen om zijn benen wikkelen en rende weer van hem af. De kettingen begonnen strak om hem heen te zitten, poging tot het afknellen van zijn aderen.

Remy vond het knap dat Stacey weer een stofwolk omhoog kreeg, na zijn regen. Hij schrok niet toen ze onder haar lag, dat verwachtte hij wel. Voordat de kettingen zijn armen konden bereiken, sneed hij ze door met scherpe waterstralen. De rest van de waterbol gooide hij in een regen van druppels over de wolk en hij liet het stof weer neerregenen. Geïrriteerd voelde hij dat zijn rechtervoet sliep. Al het water verzamelde hij weer en hij ging verder met de ijsmesjes. Nu ging hij mee met Staceys bewegingen. Als ze weg liep, draaide hij zich met haar mee. Even keek hij naar het publiek. Hij had verwacht dat ze het inmiddels wel saai zouden vinden, maar ze stonden allemaal met ontzag te staren naar de titanenstrijd op het podium. Remy keek naar de klok achterin de grote zaal. Het was inmiddels al laat op de avond. Daardoor kreeg hij zijn volgende plan.

Haar ademhaling ging sneller en de ijsmesjes kon ze niet ontwijken maar ze kon ze wel 'vangen'. De mesjes volgde haar beweging en als een mol maakte zij een gat in de grond, zakte erin en de mesjes volgde haar. De gat sloot en zij schoot omhoog. Onder de aarde zaten ze vast dus kon Remy ze niet meer onder controle houden. De tijd begon te dringen en nu kwam haar laatste aanval. De hele grond begon te trillen, de kooi, alle materialen wat zij kon gebruiken begon te verzamelen, ze maakte een gigantische persoon van aarde, modder doordat Remy regen had gebruikt en metaal. Het 'ding' stapte simpel op Remy af en liet zijn hand zakken. Stacey bestuurde het ding van een afstand en zorgde van een muur van modder en metaal dat hij haar niet zo maar kon raken. Haar ogen waren gesloten om 1 te kunnen zijn met het gigantische ding wat al haar kracht koste. Hij haalde uit en wilde Remy slaan. Als Remy hem wilde snijden had het niet veel nut want het modder zou simpel hechten en het ding overnemen kon al niet wat het bestond voor grotendeels metaal en aarde.

Remy keek naar het ding. Hij snapte zelf ook wel dat hij hier niet makkelijk tegenop kon. Maar hij zag dat er delen modder in zaten. Hij verzamelde zelf al het water uit de ruimte, ook uit de lucht en dus ook de modder uit het 'ding'. Hij wilde niet een tweede monster maken, maar hij verzamelde het allemaal om zich heen. De lucht was droog en het was nu ook weer stoffig, benauwd zelfs. Hij had geen idee hoe diep ze onder de grond zaten, maar hij moest het proberen. Hij propte al het water en de modder samen in een zo klein mogelijk propje. Daardoor hoopte de druk zich op. Toen hij bijna klaar was, sloeg het 'ding'. Met de hulp van het water sprong hij over de arm. Daardoor was wel de druk weggevallen. Die bouwde hij weer op. Zodra hij de brij niet meer kon houden, liet hij het ontploffen. Een dikke straal met al het water uit de ruimte schoot omhoog, dwars door het plafond. Remy bleef hem omhoog stuwen en dankzij de druk kwam de straal water boven de grond uit. Door het gat zag Remy de maan. Geen volle maan, maar het was veel maan. Hij stuurde het water van boven de grond terug naar beneden en voelde zijn energie vloeien. Hij moest de maan blijven zien, dus vanuit waar hij stond stuurde hij al het water op Stacey af. Hij liet de straal al Stacey´s aanvallen ontwijken en liet het van de zijkant op haar inslaan.

Het ding verharde omdat Remy al de modder eruit had gehaald maar dat deerde niet. Wat Remy namelijk niet wist dat er metalen stukjes in zaten. Het gemaakte ding begon te bewegen en greep de jongen met zijn gigantische hand zodat die weg ging bij dat stuk. Stacey hief haar hand en lanceerde Remy de kooi door of ja wat er nog van over was. Nu had hij misschien wat meer energie gekregen maar ze was nog niet klaar met hem. Al het water werd op haar afgestuurd maar door haar metalen/verharde muur van aarde kwam er niets door en het kon er ook niet door heen. Ze zat in een soort van barrière waar je moeilijk door zou kunnen breken. Zij sloot het gat weer door simpel met haar aarde te sturen. Het ding begon nu allemaal aarde rotsen naar Remy te gooien, daarna sloeg hij met zijn hand op de grond waardoor er een barst richting Remy schoot, hopelijk zou de jongen daar in vallen. Stacey voelde hoeveel energie dit allemaal koste maar dit meisje was nog niet de domste. Zij wist haar energie zo goed te verdelen zodat het langer zou duren voordat zij echt in de problemen kwam.

Remy keek naar het gat, terwijl hij door de lucht vloog. Het was jammer, maar zijn energie was weer helemaal aangevuld. Er zat nu alleen nog minder kracht in zijn aanvallen, maar Stacey had niet lang meer, wist hij. Toch was ze een sterke meester, dat kon hij niet ontkennen. Hij liet zichzelf opvangen door zijn water en stond net stevig op de grond, toen hij de scheur zag. Hij wist dat hij dat met water niet tegen kon houden. En de scheur zou hem volgen waar hij ook heen rende. Hij liet zichzelf en het water er dus gewoon in vallen, tot ongeveer twee meter diep. Daar stuurde hij het water in een bol om zich heen en bevroor het. Ook vroor hij het vast aan de wanden van de nu ontstane kloof. Aan beide kanten liet hij vier poten uit zijn bol schieten en als een spin liet hij het ijs, met zichzelf erin, omhoog kruipen. Zodra hij eruit was, trok hij de poten terug in de rest van het ijs en bleef wachten op Stacey's volgende, en hopelijk laatste, actie.

Zweetdruppels veegde ze weg met de rug van haar hand terwijl ze keek hoe Remy dit ging oplossen. Hij was haar telkens een stap voor en dat irriteerde het meisje mateloos. Het ging tilde haar op en liep richting Remy toe. Stacey keek met een zwak glimlachje naar hem. "Zullen we het eens gaan afmaken?" Het grote ding vormde een vuist en haalde uit naar Remy. Ondertussen schoot de dame kettingen die om zijn polsen wikkelde zodat hij niet kon wegrennen.

Kennelijk had Stacey de bol van ijs nog niet gezien, want de kettingen konden er niet doorheen en ketsten af op de buitenkant. Op het moment dat het ding de bol raakte, maar Remy allemaal stekels, als een egel. Daardoor bleef zijn bol van ijs aan de hand van het ding steken. Zodra hij opgetild was, liet Remy de stekelbol over de arm van het ding rollen, naar het hoofd. Voor zover je het een hoofd kon noemen. Hij zag Stacey op de andere arm staan/zitten/whatever. "Ik vind het afmaken een goed idee," zei hij. De stekels verdwenen weer, maar nu schoten er weer acht poten uit, die zich in het hoofd van het ding vastzetten. Remy liet ze net zo diep doordringen tot het eerste stuk metaal dat ze tegenkwamen. Zo zat hij goed vast en het ding kon niet zoveel.

Het meisje begon op haar tanden te knarsen uit ergenis. Ze rende naar hem toe en boog een metaalstuk als en gigantische spijker. Ze schoot de spijker door de poten van het 'ding' van Remy waardoor het 'hoofd' bevrijd was. Uit het hoofd schoten allemaal vlijmscherpe metaalnagels die zo door een mens heen zouden kunnen boren. De gigantische spijker vormde zich als een openboek en schoot richting het bol van ijs. (als ik het goed heb begrepen) Het 'boek' klapte dicht waardoor er barsten kwamen in het ijs. Keer op keer herhaalde het 'boek' dezelfde beweging totdat de bol van ijs brak. Daarna rende Stacey naar Remy en haalde uit met haar vuist. Misschien was het beter om hem 1 op 1 af te maken.

Op het moment dat het ijs brak, sprong Remy naar voren van de kop af. Tegelijkertijd maakte hij weer water van al het ijs en stuurde het achter zich aan. Daar liet hij zich opvangen door het water en maakte meteen weer de ijsbol. Hij zag dat Stacey naar de kop was gerend en hij begreep meteen wat haar bedoeling was geweest. Hij had haar wel aangekund, maar viel het liefst aan achter een muur van water. Zij verschool zich toch ook achter dit belachelijke ding. Hij rolde de bol met zichzelf erin van het ding vandaan en stopte aan de andere kant van de kooi. Als ze dat boek weer op hem af zou laten vliegen, dan stond hij klaar. Het zou haar niet een tweede keer lukken.

sorry Jorn, voor late reactie

Haar mondhoeken gingen iets omhoog en ze sprong naar beneden en uit haar handschoen schoot een metalen ketting waarmee ze zichzelf voort bewoog richting Remy. Het meisje stond nu voor hem maar hij zat in een bol van ijs en hoe ze daar door heen zou kunnen komen? Dat zou veel tijd en energie kosten dus ze ging een spelletje spelen. Ze liet de grond onder hem draaien waardoor de bol met ijs begon te spinnen. Hierdoor zou Remy wel misselijk moeten worden of zijn oriëntatie voor enkele seconde kwijt zijn. Misschien zou die daarom uit de bol komen? Het ding liet ze even stilstaan en je zag haar borstkas heel snel op en neer gaan. Je merkte gewoon dat Stacey begon af te zwakken omdat het gevecht gewoon te lang begon te duren voor haar. Remy had nieuwe energie weten te machtigen maar Stacey liep nog steeds op dezelfde 'batterijen'. Ging ze dit winnen?

Geeft niet, ik ben allang blij als er gereageerd wordt, vooral op zo'n meet.

Remy had een paar rondjes gedraaid en voelde dat hij het niet vol zou houden. Hij stuurde het ijs in tegengestelde richting en daarom bleef het stil staan. Met een schurend geluid draaide de aarde verder langs het stilstaande ijsblok. Remy moest nu snel iets doen, anders was hij straks zijn bodem kwijt. Dus schoot hij een ijsweb af op Stacey. De dunne draden van ijs vroren direct vast aan haar harnas en plakten haar armen en benen aan elkaar en aan de grond. Stacey zat nu heel stevig vast. Remy vormde de achterste twee poten aan beide kanten om tot één grote, sterke poot, die hij gebruikte om zich met een grote sprong naar de andere kant van de kooi te begeven.

Oké
Ja ben niet erg actief geweest maar gaat verandering in komen
____
Stacey's ogen werden groter wanneer een web van ijs om haar heen wikkelde en meteen aan haar harnas bevroor. Haar mond vertrok want Remy wees haar keer op keer net te slim af te zijn. Hoe kon zij hem nu eens een keer een stap voor zijn? Ze zorgde ervoor dat de harnas losliet van haar lichaam waardoor ze voor enkele seconde dus vatbaar was voor directe aanvallen. Maar Stacey maakte meteen een nieuwe harnas en vernauwde haar ogen. Ze boorde zich de grond in, verdwenen onder de oppervlakte en schoot omhoog waar Remy stond. (Weet nu niet zeker of die nog in die bol van ijs zat of niet) Ze boorde nu onder de bodem van het ijs met een soort van aardeboormachine. Ze greep hem bij zijn enkel vast en liet een laag van aarde over hem heen komen waardoor het dus vast zat. Het meisje kwam onder de grond vandaag en drukte haar hele gewicht op hem zodat die viel en zij nu boven hem zat. "Nu heb ik je" Haar ademhaling klonk heel zwaar en je zag duidelijk de vermoeidheid in haar ogen. Was dit zo verstandig zo dicht bij Remy zijn op dit moment? Maakte dit haar juist niet kwetsbaarder?

Remy schrok toen Stacey door de bodem van zijn bol brak. Hij was er wel al bang voor geweest, maar had nog niet de tijd genomen om het weer te verstevigen. Snel bevroor hij de grond om zijn voet en toen het koud genoeg was, kon hij uitbreken. Hij zag dat Stacey in de buurt stond en besloot dat het tijdelijk gedaan moest zijn met zijn bol. Hij werd ook moe en verwachtte niet dat hij het dak nogmaals zou kunnen breken. Hij maakte water van al het ijs en die grote hoeveelheid stuurde hij van bovenaf op Stacey neer. Door de kracht zou haar enige vluchtweg de aarde zijn, maar Remy probeerde hij vast te grijpen met het water voor ze dat kon doen. (Aan jou de beslissing of ze vast is gegrepen of niet.)

Stacey stond op het punt om zich af te weren wanneer zij het water op zich af zag komen. Van bovenaf, een klap wat haar fataal zou zijn, een klap waardoor ze de wedstrijd zou gaan verliezen. Op het moment dat ze wilde sturen werden haar handen vastgepakt door het water wat Remy stuurde. Haar ogen werden groter want ze kreeg de volle laag. Een kreet ontglipte haar lippen en de druk van het water zorgde ervoor dat ze van Remy afviel. Het was best een harde klap geweest voor iemand die zo was verzwakt. Van top tot teen was ze nu volledig nat en Stacey kwam met moeite iets omhoog maar ging gewoon weer terug liggen. De match was afgelopen want er klonk een bel. Iedereen begon te klappen want het was een indrukwekkend spel geweest maar Stacey was niet tevreden. Hoe had ze nu alweer kunnen verliezen tegen hem terwijl ze zich zo had ingezet? Dit betekende dat ze nog niet de sterkste was en zij nog veel moest bereiken voor een goed resultaat. Het meisje keek naar Remy. "Nou gefeliciteerd dan maar... Jij bent echt goed"

AF

Remy zag hoe Stacey bleef liggen. Hij hoorde de bel en het applaus. Het duurde even voor het tot hem doordrong dat hij had gewonnen en toen stak zijn zijn handen triomfantelijk in de lucht. Hij had gewoon gewonnen. Hij liep naar Stacey toe en hielp haar overeind. "Dankjewel, maar jij was ook lang niet slecht," zei hij en hij stuurde haar droog. Daarna gebaarde hij naar het publiek dat Stacey ook applaus had verdiend. Hij was moe, nog niet uitgeput, maar moe. Het einde was voor hem geen moment te laat gekomen. Hij had dan wel op kunnen laden, maar dat was ook maar tijdelijk geweest. Hij heelde de paar wonden en blauwe plekken die hij nog had van Stacey metaalaanvallen en zag hoe verschrikkelijk zijn kleren erbij hingen. "Heb jij nog ondraaglijke pijn?" vroeg hij aan Stacey met een nog lichtgevende, met water omhulde hand.

Het meisje hield er niet van dat ze had verloren maar zo onsportief om hem niet te feliciteren was zij ook niet. Ja Stacey kon wel aardig zijn, af en toe dan. "Nou dat viel wel mee... Ik ben echt niet gewend om te verliezen maar je was mij telkens net een stapje voor" Ze liet zich omhoog helpen en van haar kleren was ook niet veel meer over. Vele scheuren, vuiligheid en hoe zij er zelf bij liep? Stacey interesseerde het toch niet veel want zij was niet zo'n meisje meisje. Hij stuurde haar droog wat best prettig was want ze begon het al koud te krijgen. Bij zijn vraag knikte ze een beetje verlegen. "Ja ik heb een aantal wonden en schaafwonden" Ging hij haar nu helen? Ze hield er niet van om andermans hulp aan te nemen maar het herstellen van deze wonden zou weer een aantal weken duren en daar had het meisje echt geen zin in.

Remy omhulde Stacey's gewonde plekken met water en al snel begon het licht te geven. Niet veel later droop het water van haar af en had Remy al haar wonden genezen. "Nee, dat jij niet goed tegen je verlies kon dacht ik al," zei hij lachend. Hij keek om zich heen naar de verwoeste kooi, de opengebroken grond en de plassen modder en water die het slagveld bedekten. Na de heling van twee mensen stond Remy te wankelen op zijn benen, maar hij bleef staan tot de meeste mensen weg waren. Het gevecht had een paar uur geduurd, dus er zou geen nieuwe meer komen deze avond. Het was zelfs al na middernacht. Remy ging liggen, nadenken over hoe hij nog naar huis moest. De maan stond aan de hemel, maar hij was echt moe. Hij hoopte op een koekje.

Ze vond het wel een lief gebaar dat hij haar wonden heelde. Je merkte dat ze zich duidelijk ongemakkelijk voelde maar Stacey deed haar best om zich eroverheen te zetten. "Heel grappig!" Stacey keek even beledigd weg maar ze moest hem toch een kleine glimlach schenken. "het is er echt heftig aan toe gegaan. We hebben niet veel overgelaten van ons gevecht." Stacey bekeek het resultaat van modder, de kooi die uit elkaar lag, de rotzooi en hun zelf die nu wel een douche konden gebruiken. Stacey besloot even wat te gaan halen, een rugzak met spullen erin. Door al dat vechten had ze wel trek gekregen. Het meisje kwam terug en plofte neer op de grond terwijl zij haar rugzak openmaakte. "Heb je trek? Ik heb niet veel bij me maar wel een pak koekjes" (Hoezo toevallig ).

"Oh, heel graag," zei Remy die met dank een koekje aannam. Het gaf natuurlijk nooit voldoening, een enkel koekje, maar Remy had behoefte aan iets in zich. Hij ging overeind zitten en voelde een beetje energie terug komen, zoals altijd wanneer je iets eet, al is het klein. Hij keek nogmaals om zich heen. "Ik zou me bijna gaan verontschuldigen voor de troep die hier ligt," zei hij en keek vooral naar het ding van Stacey dat er nog steeds stond, nu meer als een standbeeld. Het was een groots gevecht geweest en hij vroeg zich af of hij ook zoiets kon maken van water en ijs.