Kooivechten (ondergronds)

Toen haar hand weer in die van Nathaniel gleed, pakte hij haar vingers toch maar weer beet. Nu ze snel weg moesten komen, zou het hem toch niet lukken om in zijn eentje zo snel vooruit te komen. 'Je gaat neit vallen, daar zorg ik wel voor.' Weet je dat zeker? Hij keek argwanend opzij, naar de plek waar hij dacht dat zij stond. Haar arm gleed om zijn middel en hij deed een stapje dichter naar haar toe. Toen ging het te snel voor hem. Een schreeuw klonk over zijn lippen toen ze plotseling met volle snelheid vooruit schoten. Hij sloeg zijn beide armen om het meisje heen. Links, rechts. Hij kon er geen touw meer aan vast knopen. Waar gingen ze heen? Maar hij had geen tijd om na te denken, het koste hem teveel moeite om te blijven staan. Tot ze door de lucht vlogen. Het donker schoot langs hem heen, totdat ze in het licht terecht kwamen. Nathan knipperde met zijn ogen en.. voor hij het wist lag hij op de grond. Met een harde klap kwam hij op de grond terecht en een kreun gleed over zijn lippen. Het meisje lag bovenop hem, even kon hij zich niet meer bewegen. Daarna opende hij zijn ogen en keek recht in het verschrikte gezicht van Stacey. 'Het gaat wel.' Antwoordde hij ruw en hij schoof het meisje van zijn ontblote, modderige bovenlichaam af. Ook zij zag er behoorlijk vies uit, hij grijnsde even, om daarna te verrekken van de pijn. Hij legde zijn hand op zijn ribben. Waarschijnlijk waren ze gekneusd.. Waterstroompjes gleden over zijn borst en de pijn verdween. "Misschien moet je voortaan je plannen beter uitdenken.' Zei hij kribbig.

Haar haren stonden alle kanten op zelfs vastgebonden in een paardenstaart. Haar kleding was vies, ze zat vol met schrammen en zag er gewoon totaal niet meer uit. Ze waren tenminste van de politie af dat was een ding. Stacey ging vlug van hem af omdat zij ook met een klap op hem terecht was gekomen. Hij had dus twee klappen gehad van twee richtingen. Wat was de schade? Toen hij een pijnlijk gezicht trok keek ze hem weer met emotionele ogen aan. Dit was haar schuld. "So...sorry" Wat moest ze anders zeggen? Ze had er inderdaad beter over moeten nadenken maar in de situatie waar hun hadden gezeten hadden de politieagenten hun zo wel ingehaald. "Heb je iets gebroken of gekneusd? En kun je dat zelf helen? "

___
sorry even kort.

Hij negeerde haar excuses, hoewel ze gemeend leken te zijn wilde hij daar nu niet aan denken. De pijn in zijn ribben was maar voor een gedeelte weggetrokken. Moeizaam kwam hij overeind, maar klapte daarna dubbel van de pijn. Nog een keer deed hij een poging om zijn lichaam te helen, deze keer trok weer maar een gedeelte van de pijn weg. Hij vloekte zachtjes. En vervloekte zichzelf omdat hij nooit de moeite had gedaan om zijn heelskills te verbeteren. Hij gromde zachtjes, maar richtte zich helemaal op. 'We moeten hier weg.' Zei hij kort. Nu hij stond voelde hij echter in zijn been ook een hevige pijn en opnieuw kreunde hij. Hij moest echt met een harde klap op de grond terecht zijn gekomen. 'Vanaf hoe hoog zijn we ooit gevallen?' Vroeg hij haar, terwijl hij haar aankeek. Een kwade flikkering was te zien in zijn ogen. Hij boog zich voorover en liet de waterstroompjes ook over zijn been heen gaan. Gelukkig verdween hier de pijn wel in zijn geheel en hij bedankte in stilte zijn ouders voor het element dat hij gekregen had. 'Het helen gaat wel, de pijn gaat niet helemaal weg, maar dit is wat ik kan doen.' Hij keek haar aan en zijn blik verzachtte. Ze had echt spijt. Hij slikte zijn boosheid weg en spande zijn spieren even aan. Dit was helemaal niet het moment om ruzie te krijgen.

Hij was boos, boos op haar. Aan de ene kant begreep ze zijn woede want hij had namelijk veel pijn door het plannetje wat zij beter over had moeten nadenken. Hij probeerde zich sterk te houden maar hij moest iets gebroken of gekneusd hebben, kon ook niet anders door de klap. Blijkbaar had Nathaniel nooit veel in zijn heling geïnvesteerd zoals Stacey dat nooit had gedaan in zandsturen. Remy zou zijn kneuzingen en gebroken ledematen met gemak kunnen helen zonder enige moeite maar hij was een watermeester van hoger niveau. “Ik weet het niet” gaf ze oprecht antwoord op zijn vraag. “Vrij hoog?’ Ze wist er duidelijk geen antwoord op te geven. “Ik wilde de landing verzachten met een zachte aardkost maar daar had ik water voor nodig en omdat het al een paar dagen niet meer heeft geregend is de aarde gewoon zo hard als steen. Een kwade flikkering was te zien in zijn ogen waardoor Stacey zich meer van hem begon af te sluiten. “We gaan naar het ziekenhuis. Ik breng je wel” Door middel van aardsturen maakte zij een soort van slee waar hij op kon zitten. Met haar metaalketting kon ze hem gemakkelijk voortrekken en de soort van slee over het aarde laten glijden. Appeltje eitje. “Ga zitten” De toon die ze nu tegen hem gebruikte was een beetje commanderend, ze duldde geen tegenspraak. Zij had dit veroorzaakt en zij ging dit ook oplossen. “Ik ga je erheen brengen en geen discussie” Haar blauwe ogen schitterde van vastbeslotenheid. Hij was vrij koppig maar Stacey kon een doordrammer zijn.

Dat het vrij hoog geweest moest zijn was een understatement. Even gromde hij, omdat ze geen duidelijk antwoord gaf. Hij keek haar met zijn harde ogen aan, hoewel de boosheid al bijna verdwenen was. Alleen nog scheuten van pijn schoten door zijn lichaam. Hij schudde zijn hoofd toen ze voorstelde dat ze hem naar het ziekenhuis zou brengen. Dat was de eerste plek waar de politie zou kijken als ze op zoek gingen naar vluchtelingen. Tegen de tijd dat zij de tunnel hadden doorzocht, zouden ze wel zien dat ze niet helemaal zonder verwondingen ontsnappen zouden kunnen. 'Nee.' Antwoordde hij kort, hij had geen boodschap aan haar gecommandeer. 'Daar gaan we later wel heen. Eerst moeten we een veilige plek zoeken. ' Hij kreunde even toen hij een stap naar voren zette en streek met zijn hand over zijn ontblote borstkas. 'Bovendien, wat denk je dat ze zullen zeggen als we daar zo aan komen.' Hij liet zijn blik even over het meisje heen glijden, die er zo mogelijk even smerig uit zag als hij. Maar hij was daarbij ook nog zijn beide schoenen verloren. Zo konden ze niet bij een netjes ziekenhuis aankomen. Hij keek om zich heen. Ze waren niet in een van de beste buurten beland, maar ze moesten het er maar mee doen. Achter zich hoorde hij al gerommel van een naderende groep. Hij ging boven het gat staan en liet een waterval ontstaan. Daarna keek hij op naar het meisje.

Zijn harde ogen zorgde voor een onaangename rilling door haar hele lichaam. Zij keek hem net zo aan als hij dat bij haar deed. Ze had toch al sorry gezegd? Waarom was dat niet goed genoeg? Ze ging echt niet op haar knieën om te smeken voor zijn vergiffenis want in feite had ze hun gered van de politie, anders waren ze nu opgepakt geweest. “Nee? Je kunt niet in deze conditie lopen!” Haar stem naar hem verheffend want ze wilde het ‘beste’ voor hem. Of beter gezegd: ze wilde eigenlijk gewoon van haar schuldgevoel af. “Daar heb je een punt… Misschien kan ik je wel helpen” Haar vader was heel goed met breuken en kneuzingen als hij tenminste niet dronken op de bank lag. Bij zijn volgende woorden liet ze een blik over zichzelf glijden. Wat zag ze uit zeg! Echt smerig maar dat was ze wel gewend wanneer ze in haar element zat. Dan bleef zij nooit netjes. “Daar heb je een punt… We zijn in ieder geval in een wijk beland wat niet echt… Tja positieve reputatie heeft. We gaan naar mijn huis. Daar gaan we onszelf opfrissen zodat we als nog als mijn vader je niet kan helpen naar het ziekenhuis.” Hun ogen ontmoette elkaar kort en Stacey liet een aardstuk over haar lichaam vestigen. Ze tilde Nathaniel gewoon op over haar schouder. “Even je kaken op elkaar want dit gaat voor jou wat pijnlijker worden.” Ze zette zich af en schoot naar voren alsof ze leek te schaatsen. Haar snelheid was snel, gecontroleerd en had moeite om Nathaniel met haar ondersteuning toch nog te kunnen tillen. Ze was tenslotte een meisje. Ze zorgde ervoor dat de aardkost steviger om haar handen vestigde waardoor ze meer steuning kreeg om Nathaniel hoog te houden. Na ongeveer 15 á 20 minuten kwamen ze aan in het aarderijk, haar wijk. “We zijn er bijna” En daar, beetje afgelegen van alle huizen lag dat van haar. Het had gele bouwstenen met een zachte zandkleur stenen. Heel vrolijk en een rustgevende uitstraling. Ze zette Nathaniel voor de deur neer. "Here we are"

Ik vind het verder goed hoor, maar hoe kan een tenger meisje ooit een volwassen kerel optillen? Haha

Ken je avatar toph?
zoiets kun je stacey mee vergelijken
komt door de aardsteuning dat ze krachtiger wordt.

Nathaniel's ogen begonnen fel te flikkeren. Het meisje bleef hem commanderen, ze leek niet door te hebben dat hij deed wat hij zelf wilde. Tenzij hij gedwongen werd.. En hij hield er niet van om gedwongen te worden. Gelukkig scheen ze echter te begrijpen wat hij bedoelde. Waarschijnlijk waren hier genoeg verstop plaatsen. Maar de mensen die hier huisden zouden hun eigen moeder nog verkopen, dus hen twee zouden ze al helemaal verraden. “Daar heb je een punt… We zijn in ieder geval in een wijk beland wat niet echt… Tja positieve reputatie heeft. We gaan naar mijn huis. Daar gaan we onszelf opfrissen zodat we als nog als mijn vader je niet kan helpen naar het ziekenhuis.” Haar huis was wel een van de laatste plekken waar hij nu heen wilde, maar voor hij zich kon omdraaien en kon protesteren had ze hem al over de schouder gegooid. Hoe kan ze ooit zo sterk zijn. Flitste er door zijn hoofd. Maar veel tijd om daar over na te denken had hij niet. Hij kreunde even, haar schouder stak hoekig in zijn buik en zorgde voor felle pijnstoten door zijn bovenlijf. Toen ze hem uiteindelijk op de grond liet zakken, moest hij zijn best doen om niet op de grond in elkaar te zakken. Het leek net alsof al zijn organen een andere positie hadden ingenomen, hij rommelde van binnen. Hij richtte zich op en keek naar het gele huis. Verbazing was op zijn gezicht te lezen. Hoe kan ze hier nou wonen. Dit meisje riep alleen maar vragen bij hem op.