De zwemvijver in het bos

Door de grote ruimte is er in deze wijk plaats voor een bos. Het is geen groot bos, maar het je moet wel ongeveer een uur lopen om erdoorheen te komen. Het hele bos is een groot recreatiegebied met paden en dat soort dingen. Ook is er een zwemvijver. Er is expres voor gekozen om deze aangelegde vijver niet helemaal rond te maken, hij heeft een beetje een rare vorm. Om de hele vijver heen ligt een strandje met zacht zand, waar makkelijk zandkastelen van gemaakt kunnen worden. In de vijver zwemmen ook vissen en er zijn waterplanten zoals het in elk normaal meer hoort te zijn.

Regels: Blijf van de vissen af, verder ben je redelijk vrij.
Personen: Genoeg, het is een grote vijver.

Demi zat aan de rand van de vijver wat met haar handen in het zand te graven, wat mensen wel vaker doen. Het was koud voor de tijd van het jaar, en er was niemand behalve zij. Het bos werd weerspiegeld in het vlakke water, en de grijze lucht zweefde erboven als een grote vlek. Ze liet de zandkorreltjes na een tijdje een beetje in het rond vliegen, maakte er blokken van en liet die tegen bomen aanvliegen. Sturen met los zand was altijd moeilijker dan sturen met klei, maar ze moest het leren. Daarbij was het ook nog eens handig voor Jizzbal en haar studie om verschillende soorten grond te kennen.

Remy rende door het bos, richting de zwemvijver. Op het strand gooide hij zijn kleren uit en in zijn onderbroek liet hij zich door het water omhoog dragen, tot een hoogte van tien meter. Hij dacht dat er niemand was, dus hij liet zich met al zijn watersturingskracht in het water vallen. De grote kracht zorgde ervoor dat de helft van de vijver op de kant werd geworpen. Een paar vogels vlogen krijsend weg, terwijl Remy lachend boven kwam drijven. Hij dook een paar keer onder en kwam weer boven. Hij dook door het water als een dolfijn, geholpen door de watersturing. De ketting met de walvistand bungelde nog steeds om zijn nek en sloeg zacht tegen zijn borst als hij boven het water uit sprong. Hij had het meisje op de kant nog niet in de gaten.

Demi schrok zich helemaal kapot toen er opeens een jongen aan kwam rennen die de halve vijver over de kant gooide. 'Verdomme' schreeuwde ze, maar het was niet te verstaan door het harde geluid. Ze zat aan de andere kant, maar ze werd alsnog nat. Ze begon wat nat zand in het rond te sturen, wat apart en zwaar voelde. Het was een goede oefening, maar ze werd er wel nat van wangt af en toen vielen er druppeltjes op haar.

Remy liet zich drijven en hoorde gespetter. Hij liet zich rechtop zetten door het water en zag een meisje. Hij zakte terug en zwom naar haar toe. Nu zag hij dat het meisje zeiknat was en hij snapte meteen waar dat van kwam. "Oh, sorry, ik had niet gezien dat jij hier zat," zei hij en hij stuurde het water van haar en de naaste omgeving. Hij had nog niet gezien dat ze de modder stuurde, dus eigenlijk het water nodig had, maar hij haalde het gewoon weg zodat er alleen zand overbleef. Hij zwom verder naar de kant en liep het strandje op. Hij keek rond en zag dat het overal rond de vijver nat was, één grote modderpoel, allemaal door zijn bommetje. Hij werd een beetje rood, misschien had hij toch minder hard moeten vallen.

Demi zuchtte toen de jongen haar eindelijk zag, fijn, weer iemand om tegen te moeten praten. Opeens stuurde hij al het water waarmee ze aan het sturen was uit het zand. 'Moest dat nou?' vroeg ze, en het overige zand dat ze nog aan het sturen was liet ze in een grote zandwolk op de grond storten. Even bleef het in de lucht zweven, bijna mistig, maar het trok weer op. Wat verveeld ging ze opstaan en gooide haar lange haren die ze in een paardenstaart droeg weer op haar rug.

"Oh, sorry, dat had ik ook niet gezien," zei Remy en hij liep nog roder aan. Hij hoestte toen de zandwolk zijn longen vulde. "Wil je het water terug?" Hij trok het water het strand op en liet het in het zand trekken. "Ik ben Remy," zei hij en hij stak zijn hand uit. Hij voelde zich echt schuldig. Eerst gooide hij dit meisje nat en daarna verpestte hij haar oefening. Maar misschien kon hij nog helpen met de modder. Dat was namelijk meer water dan aarde.

'Dat is een understatement' mompelde Demi in zichzelf, 'Nee het is goed zo' zei ze een beetje nors en ze keek de jongen aan. Hij was wel schattig ofzo, zo zeiden meisjes van haar leeftijd dat altijd. Alsof jongens dingen waren, in plaats van mensen. Ze begreep jongens goed, omdat ze er ergens misschien wel een klein beetje een was. 'Demi' zei ze, en ze probeerde niet te lachen om de grappig rijm van hun namen, maar ze stak haar hand niet uit, nog steeds boos op hem.

Remy begon te lachen. "Haha, Remy en Demi," lachte hij en hij wreef over zijn buik. Wat dit soort dingen betrof was hij nog een klein kind, als hij daar zin in had. Maar hij ahd door dat Demi nog boos was, dus hij hield al snel op met lachen. "Weet je wat, we doen een oefen gevechtje en dan kan je me terug pakken." Hij zette zijn leukste glimlach op en ging alvast voor het water van de vijver staan, voor het geval Demi akkoord zou gaan met het voorstel van deze jongen in onderbroek.

Demi keek hem even inschattend aan, en probeerde het feit dat hij geen broek droeg te negeren. 'Okee is goed' zei ze en er begon een strijdlustig glimlachje rond haar lippen te spelen. Voor de zekerheid zette ze haar pet maar af en deed haar vest uit, want ze zou nat worden. Ook trok ze haar schoenen en sokken uit, want dan kon ze de aarde beter voelen, voelen waar hij liep en wat hij deed. Het was moeilijk bij dit zand, omdat het zo los was, maar misschien zou het werken.

Remy had geleerd blootvoetse aardmeesters niet te vertrouwen. Hij sprong achteruit en lande in het water, waar hij de grond niet raakte. "Pech gehad," zei hij lachend. Hij maakte een bol van water en vuurde die op haar af. Daarna wachtte hij rustig op wat ze zou doen. Hij lag in het water, maar ze kon natuurlijk gewoon blokken op het afvuren. Misschien was het vals van hem, dacht hij, dus hij zwom dichter naar de kant, waar hij net kon staan.

Demi ontweek de bol van water nog maar net door een soort duikvlucht te maken, en haar armen waren nat geworden maar snel stond ze op. Even sloot ze haar ogen en probeerde te ontdekken waar hij stond, waarna ze daar de grond omhoog liet komen zodat hij gelanceerd werd. Ze maakte meerdere blokken zand en schoot die naar hem toe.

Remy vloog door de lucht en riep vrolijk: "I believe I can fly." Daarna maakte hij van zijn landing op het water een duikbeweging en hij schoot door het water, waardoor de blokken hem misten. Iets verderop schoot hij uit het water en landde op het strand. Hij maakte een straal water, draaide met de straal een rondje om zichzelf en schoot hem op Demi af. En dat deed hij nog een keer. Het was nu eerlijk genoeg, vond hij. Ze stonden allebei op het strand en hij had gewoon genoeg water.

Demi schudde haar hoofd bij zijn vrolijke gezang. Toen hij zijn lange slangen water naar haar stuurde zorgde ze ervoor dat er grote muren uit de aarde kwamen waar het water op afketste. De muren liet ze daarna in volle vaart op de jongen afstuiven, en waar hij was liet ze ze uit elkaar spatten in grote zandwolken zodat hij niets meer kon zien en ze een voorsprong had.

Remy had een bol water op de muur afgestuurd. Toen hij de stofwolk zag, vroeg hij zich af of dat door hem kwam. Gelukkig had hij er wel een antwoord op. Hij stuurde wat water over de wolk heen, waardoor de helft verdween. Hij kon nu meer zien, niet veel, maar wel de vage omtrek van het meisje even verderop. En het water was nog steeds op dezelfde plek. Hij stuurde een golf het strand op en liet die rond haar voeten spoelen. Daar liet hij hem bevriezen, zodat ze vast zat.

Demi schrok ervan toen er opeens een golf over haar heenspoelde en haar voeten natmaakte waarna ze vastvroor. Ze probeerde het zand op de grond door het ijs heen te breken maar dat ging niet zo snel, tegen de tijd dat het gelukt was was de zandwolk al opgetrokken. Om een nieuwe aanval te doen stuurde ze wat zand uit het bos, wat makkelijker te bewerken was in blokken nar de jongen toe.

Remy ontweek de blokken en stopte een paar met een ijsblok. Hij kon er alleen niets aan doen dat er eentje tegen zijn neus aan kwam. Eerst voelde Remy niets en hij stuurde een nieuwe golf over het ijs heen en overspoelde Demi opnieuw. Toen voelde hij het bloed langs zijn kin sijpelen en een stekende pijn in zijn neus. Hij maakte een dikke muur van ijs en knielde daarachter neer. Hij stuurde water uit het meer om zijn hand en legde die op zijn neus. Met een kreet van pijn begon het water te gloeien en even later droop het op de grond. Remy ging staan, trok even aan zijn neus waar hij nu geen last meer van had en liet de muur weer smelten, net als het ijs rond Demi.

Demi schrok van de plotselinge ijsmuur om haar heen. 'Als je niet meer durft hoor ik het wel' riep ze honend, en omdat ze niet te doen had begon ze een strategie te bedenken. Op een begeven moment bedacht ze iets wat ze ooit tijdens een les geleerd had. Ze begon een harnas van zand om zichzelf heen te bouwen. Toen haar muur wegsmolt zette ze zichzelf af, vloog zeker tien meter de lucht in en liet zichzelf in zijn richting stortten.

Remy schrok zich lam toen hij het meisje door de lucht zag vliegen en op hem af zag komen. Hij sprong opzij en stuurde vanaf de plek waar hij eerder had gestaan een grote golf omhoog de lucht in. Zodra het meisje in de golf was beland, bevroor hij. Ze zat nu vast in een gevangenis van ijs, vijf meter boven de grond. Het was alleen veel ijs en het duurde niet lang voor Remy het niet meer hield en het ijs weer water werd, zodat het meisje naar beneden viel met een grote regenbui. Toch vond Remy het knap van zichzelf dat hij dit gepresteerd had. Hij had het dan wel van zijn opa geleerd, maar soms bleef het moeilijk. Dit soort dingen lukten eigenlijk alleen 's nachts.

Demi vond het vervelend als hij water in ijs verandere, maar de verandering terug was misschien ng wel erger, een vrije val van 5 meter was niet niks en bijna viel ze te pletter. Het lukte haar maar net zichzelf op te vangen in een zelfde soort golf van zand en modder. Helemaal bruin en smerig viel ze op de grond, en snel probeerde ze het zand weg te sturen maar het was zwaar door druppels water die bleven halen aan het zand. Ze strompelde een stukje weg en probeerde wat o adem te komen. Ze besloot dat ze toch maar liever aan Jizzbal deed, waarbij ze een bal vooruit moest duwen in plaats van de elementen alleen.

Remy viel languit op het strand. Nogmaals voelde hij of zijn neus wel helemaal recht stond. "Gaat het?" vroeg hij. "Ik heb je toch nergens pijn gedaan? Want dan zal ik dat helen." Hij richtte zich een beetje op, maar bleef toch grotendeels liggen. Hij vond dat ze zich goed had opgevangen en hij noemde dit een gelijkspel, al had hij de laatste klap uitgedeeld. Maar dat had ook zijn energie gekost, dus was het gelijkspel.

Demi kwam wat op adem en het lukte haar om zichzelf schoon te krijgen met wat aardsturing. Ze spuugde op de grond en stond op. 'Natuurlijk!' Riep ze bij zijn vraag en ze zette haar handen in haar zij. Ze was boos omdat ze net zo hard op haar bek gegaan was. 'Zijn we klaar?' Vroeg ze, aangezien de jongen bleef zitten.

"Wat mij betreft wel," zei Remy. "Maar als jij me nog steeds in wilt maken." Hij had een ondeugende grijns op zijn gezicht. Hij vond dit meisje best grappig, ze kon zich over dit soort dingen opwinden. Hij stond op en stond alvast klaar voor als het meisje nog iets uit wilde halen. Het water was nu recht achter hem en zij stond recht voor hem. Hij kon haar makkelijk tegen een boom aan stuwen met een golf, maar eigenlijk was hij van plan geweest haar te laten winnen.

Demi keek de jongen berekenend aan. Ze kon nog een laatste tik geven, maar die moest dan wel goed zijn. Meteen glimlachje bewoog ze haar hand wat, het viel niet op, en ze liep terug naar haar schoenen. Achter de jongen verscheen een grote golf modder, die de jongen overstroomde. Lachend keerde ze hem de rug toe en ze begon haar schoenen aan te trekken en haar pet op te zetten.

Remy draaide zich om toen hij de schaduw van de golf zag. Hij hief zijn hand nog op, maar het was te laat en hij werd overspoeld. Even was hij niet meer te zien, tot hij weer rechtop ging zitten. "Ik had de modder moeten sturen," zei hij en hij ging staan. Er was geen Remy meer te zien, alleen maar modder. Maar daar had hij zo zijn methodes voor. Hij stuurde de modder van zich af, zodat alle modder alle kanten op vloog. Daarna overspoelde hij zichzelf met een golf water om het laatste zand van zich af te wassen. "Nou, oké, je had me," zei Remy en hij liep naar het bemodderde meisje. Hij stuurde alle modder van het zand af, zodat het weer gewoon een strand was.

Demi was stiekem wel trots op zichzelf omdat het haar gelukt was de golf te sturen. Zand met water was natuurlijk ingewikkelder dan zand alleen. 'Gelijkspel?' Vroeg ze de jongen en ze schonk remy een klein lachje, ze had respect voor hem en vond het aardig dat hij zelf toegaf dat hij fout zat. Ze zette haar pet op toen ze weer schoon was en trok ook haar vest aan.

"Ja, dat lijkt me een goed idee," zei Remy lachend. "Voordat we de rest van de dag bezig zijn en uiteindelijk door uitputting in een gelijkspel belanden. Maar ik moet zeggen dat je handig bent met modder." Hijzelf was er ook aardig goed in, maar helen, ijs en mist gingen hem toch beter af. Hij ging in het zand zitten en keek het meer rond, op zoek naar de plek waar hij zijn kleren had gelaten. Door de opwinding van daarnet, was hij dat vergeten.

Demi ging met haar hand door haar haren en ging op de grond liggen. Ze zag hem om zich heen kijken. 'Je kleren liggen daar' wees ze en ze werd een heel klein beetje rood terwijl ze haar ogen over zijn ontblote bovenlichaam liet gaan. Daarna staarde ze naar de blauwe lucht boven haar, en ze knee haar ogen een beetje dicht tegen het felle licht.

"Ah, dank je," zei Remy, maar hij stond niet op. "Ik denk dat ik straks het water maar in duik. Ik denk ook dat jij dat niet zal doen, aangezien je net je schoenen aangetrokken hebt." Hij glimlachte en liet een waterbol uit het water komen, waarmee hij begon te spelen. Dat had hij vroeger ook altijd gedaan en nu was het heerlijk om daar soms naar terug te keren. De bol water was nu wel groter en hij viel niet meer uit elkaar, tenzij Remy dat zelf wilde.

Demi keek hem even aan. 'Tsjaa... Ik hou niet zo van zwemmen. Ik ben er niet zo goed in' zei ze, om te verbergen dat ze nooit had leren zwemmen. Het was gewoon niet iets dat ze had willen leren, haar vrienden zwommen nooit, ze had het niet zo op water en haar oudere hadden het niet erg gevonden dat ze niet wilde leren zwemmen. Ze kon zich goed genoeg redden met haar aardsturing.