De zwemvijver in het bos

Demi kwam hier vaak na haar ontmoeting met Remy, ze hoopte dat haar band met water beter zou worden. Daarbij bracht het haar en Raphaël dichter bij elkaar. Ze was echt van dit plekje gaan houden, ze kon hier rustig nadenken. Toen ze het strandje op kwam lopen zag ze iemand in het meertje staan, en zoekend probeerde ze te ontdekken wie het was.

Raphaël stond nog steeds met zijn ogen gesloten in het meertje, hij had geen idee van de persoon die net het strandje was op komen lopen. Als hij haar wel had gezien dan was hij eerst geschrokken en vervolgens had zijn hart een slag over geslagen om vervolgens beginnen te grijnzen als een gek omdat hij blij was haar te zien. Het leek wel of zijn wereld om haar was gaan draaien en het niet uitmaakte wat hij deed maar dat hij naar haar toe getrokken zou worden. Hij wist wel dat hij tegen deze verliefdheid niet kon vechten maar het maakte hem bang. Relaties waren voor hem altijd oppervlakkig geweest, ze waren er alleen geweest omdat het hoorde niet omdat hij ernaar verlangde. VOor het eerst verlangde hij naar iemand.

Demi keek naar de man in het meertje, en het duurde een hele tijd totdat ze Raphaël herkende. Ze wist niet heel goed wat ze moest doen, dus liet zich maar op het zand zakken. Geïntrigeerd keek ze naar hem, en zijn watersturing. Hij was zo vreselijk mooi. Ze wist wel dat je mannen niet mooi hoorde te vinden, maar hij was dat wel. Hij was perfect op elke manier, en ookal was zijn innerlijk dat niet, het maakte haar niet uit, want innerlijke onperfectheden maakten iemand perfect, toch? Rustig keek ze toe, wachtend op hem, totdat hij haar op zou merken.

DIT PLAATJE IS MOOI WAT JE NU HEBT!!!
___________
Raphaël opende langzaam zijn ogen. Hij voelde gewoon de aandrang om dat te doen. Toen hij zijn ogen open had en naar Demi keek kon hij het niet geloven, hij glimlachte omdat hij blij was haar te zien. Ze was prachtig zoals ze daar aan de waterkant zat. 'Heey,' zei hij een beetje hees, deels omdat hij blij was haar te zien, deels omdat hij zijn stem eventjes niet had gebruikt. 'Kom je ook zwemmen?' vroeg hij haar toen.

Jaaaa vind ik ook
----

Demi keek hem aan, en het voelde een beetje als een droom. Ze kon bijna niet geloven dat deze jongen haar eerste kus gestolen had, en ze was eigenlijk niet van plan hem zomaar te laten gaan, wat kon hen dat leeftijdsverschil nou schelen? Ze merkte pas dat het geen droom was bij zijn tweede woorden. 'Ehh... Nee ik kan niet zwemmen' zei ze en ze beet op haar lip, ze had spijt dat ze Remy's zwemlessen toch niet aangenomen had.

is dit voor of na de wedstrijd??
_______
Raphaël liep naar Demi toe, het water stroomde hierdoor weer in zijn normale vorm terug het meertje in. Hij stond nu ook op het strandje en stak zijn hand naar haar uit. 'Vertrouw je me?' vroeg hij haar toen. 'Ik zal zorgen dat je niets overkomt,' ging hij verder. Hij snapte niet dat iemand niet kon zwemmen, maar voor hem was het de normaalste zaak geweest om het te leren. Zijn element was nu eenmaal water, zwemmen was dan ook gewoon heerlijk. Daarbij was hij het zat om telkens maar afstand van haar te nemen, het was nu eenmaal niet wat hij wilde. Hij wilde gewoon gezellig met haar iets ondernemen zonder dat hij zich zorgen maakte of het wel verantwoord was.

Doe maar erna
----

Demi stond twijfelend op. Ja natuurlijk vertrouwde ze hem, maar het water niet. Ze moest denken aan die keer met Remy, toen ze het idee gehad had dat ze bjjna verdronk. Zo erg was het natuurlijk niet geweest, maar toch. Langzaam liep ze naar hem toe, en ze kreeg een vreemd kriebelig gevoel in haar buik. Ze moest haar best doen niet weg te rennen, omdat hij opeens hier was en mensen kwamen nooit zo dichtbij. Pas toen ze haar hand in die van hem legde viel alles op zijn plek. En ze glimlachte oprecht, en lief, iets wat ze niet vaak deed.

Ook Raphaël glimlachte. Hij was blij dat ze hem schijnbaar vertrouwde. Hij liep langzaam achteruit in de richting van het water. Hij zei verder niets meer, het water voelde hij al om zijn enkels klotsen. 'Durf je het?' vroeg hij haar vervolgens. Hij vertrouwde erop dat ze ja zou zeggen, hij zou er immers voor zorgen dat het water niet te hoog zou staan en dat ze zou blijven drijven. Het was soms heel prettig om watersturingskrachten te hebben
______
Okeik ga nu eventje sniet meer reageren, moet maatschappij en frans leren...

Demi was blij dat ze alleen een kort broekje en hemdje droeg. 'Ja' zei ze, want bang zijn was niet haar stijl, en ookal vond ze het en beetje eng, dat zou ze nooit aan hem laten merken. Het water sloot zich koud om haar enkels, en het was nog kouder dan de buitenlucht die rond deze tijd van de dag ook al begon af te koelen.

Het deed Raphaël goed dat ze durfde. Het betekende zoveel voor hem dat hij het niet eens zou kunnen uitleggen. Hij trok haar dichter naar zich toe en liep nog steeds verder het meertje in totdat ze in het midden waren. Hij had het water zo gestuurd dat ze er nu samen konden staan. 'Zie je, er gebeurd niets,' zei hij met een vrolijke glimlach. 'Zwemmen is heel simpel, het water doet je niets en je lichaam blijft vanzelf drijven,' zei hij tegen haar.

Demi vond het moeilijk om met zo'n romantische situatie om te gaan, gewoon omdat ze hier niet aan gewend was. In boeken en films ging alles altijd vanzelf. Niet dat het niet goed voelde, dat zeker niet. 'Hmm...' Zei ze terwijl ze een hand loshaakte en die door het water liet gaan. 'Ik ben hier vorige week bijna verdronken' merkte ze droog op, en gelukkig werd de situatie wat minder zwaar.

'Maar toe was er geen waterstuurder bij die je hielp met je hoofd boven water houden,' zei hij tegen haar, zijn gezicht stond nu wat minder vrolijk. Hij vond het niet leuk om te horen dat ze bijna was verdronken. Dat beangstigde hem, maakte hem bang om haar te verliezen. Belachelijke gevoelens had hij vroeger altijd gevonden, hij had niet gedacht dat hij ooit zoveel om iemand kon geven.

Demi wist niet goed wat ze moest zeggen, moest ze toegeven en Remy beschermen of wel vertellen dat er iemand bij was geweest? Wat onverschillig haalde ze haar schouders op. 'Ja, die was er wel. Maar hij dacht dat het goed ging, en ik overdrijf waarschijnlijk want ik was maar maar een paar seconden onder water' zei ze terwijl ze naar beneden keek. Ze keek naar hun handen die in elkaar op het water lagen.

Raphaël zijn ogen vernauwde zich iets. Er was een waterstuurder bij geweest? 'Welke eikel heeft jou bijna laten verdrinken terwijl hij er iets aan kon doen?' vroeg Raphaël met een scherpe tong. Hij wilde haar beschermen met elke vezel die hij in zijn lichaam had. Hij vond het verschrikkelijk om te weten dat er iemand was die haar, misschien indirect, pijn had gedaan. 'Als waterstuurder had hij dat nooit mogen laten gebeuren,' zei hij vervolgens.

Demi's kaak verstrakte een beetje, zijn reactie sloeg helemaal nergens op. Natuurlijk, ze voelde zich gevleid door zijn bezorgdheid. Maar ze hadden geen relatie, en als hij dat wilde was hij wel erg raar bezig. 'Het was een ongelukje. En hij is een supergoed watermeester, hij kan beter water sturen dan ik aarde' zei ze, 'Maar het maakt niet uit, ik leef toch nog'. Ze wilde voorbij dit irritante moment, het verpestte alles.

Raphaël zag dat haar kaak verstrakte en besefte dat hij misschien wat overdreven reageerde. 'Sorry,' zei hij tegen haar. 'Ja, het is goed gekomen, gelukkig maar,' zei hij vervolgens. Hij keek even naar hun verstrengelde handen in het water en nam een besluit. 'Demi, wil je een keer met me uit?' vroeg hij haar toen. 'Als in een date?' ging hij vervolgens verder. HIj keek omhoog en keek in haar ogen. Aan zijn hele houding kon je zijn kwetsbaarheid zien. Het was misschien raar maar hij wilde eerst een date, hij was nog een beetje old school.

Demi voelde haar hart sneller kloppen toen hij haar in de ogen keek. Zijn ogen waren zo ongelofelijk mooi, niet normaal. Maar hetgeen waardoor ze echt verbaasd was, was door zijn vraag. Ze wist niet goed waar ze stonden in deze aparte relatie, maar hi wilde dus echt met haar op een date. 'Ja, dat lijkt me leuk' zei ze, en haar stem werd iets hoger.

Raphaël glimlachte breed toen ze antwoorden. Zijn hart sloeg een slag over en hij werd vervuld met blijdschap. Ze zei Ja. Dat moest toch iets betekenen? Of zei ze alleen ja uit beleefdheid? 'Geweldig,' zei hij oprecht blij. 'Ik kom je zaterdagavond acht uur ophalen,' zei hij vervolgens. 'Als dat uitkomt?' voegde hij er daarna aantoe, hij wilde neit dat ze haar hele schema om moest gooien omdat hij iets in zijn hoofd had zitten.

Demi dacht even na. 'Ik vind acht uur goed, maar ik zou nog even wachten met het ophalen. Ik ben nog geen achttien en ik weet niet of mijn ouders hier blij mee gaan zijn' zei ze een beetje voorzichtig, en ze glimlachte naar hem zodat hij het hopelijk niet erg zou vinden.

Raphaël hield zijn hoofd eventjes schuin en glimlachte lief naar haar. 'Goed plan,' zei hij tegen haar. Hij betwijfelde het of haar ouders blij zouden zijn met het leeftijdsverschil. Hijzelf zou er waarschijnlijk niet blij mee zijn als zijn zeventienjarig dochter thuis kwam met een jongen van drieëntwintig. 'Spreken we af op het hoofdplein?' vroeg hij haar toen. Het was een vrij openbare plek maar waarschijnlijk zouden niet veel mensen er iets van vinden als ze daar afspraken. Het gebeurde wel vaker.

Demi glimlachte terug naar hem. Ze glimlachte een heleboel vanavond, dat kwam je niet vaak tegen bij haar. Het was een rare situatie, ze stonden in het midden van een meertje, een afspraak te maken. Dit had ze een maand geleden niet achter zichzelf gezocht. Het voelde goed zo dichtbij hem te zijn, maar het begon wel echt koud te worden.

Raphaël merkte dat Demi rilde (weet niet of ze dat deed maar oke ) en glimlachte naar haar. 'Wil je het water uit?' vroeg hij haar toen. Hijzelf had het niet koud maar hij kon begrijpen dat zij het wel koud kreeg. 'Ik heb op de kant nog een jasje liggen wat je wel kan gebruiken,' zei hij tegen haar.

Een normaal meisje zou zijn opmerking waarschijnlijk romantisch hebben opgevat, en meteen ja gezegd hebben. Maar Demi merkte de romantische ondertoon in zijn stem niet op en schudde haar hoofd. 'Nee het gaat wel. Zullen we anders nog gaan zwemmen?' vroeg ze hem met een glimlachje en ze liet zijn hand eindelijk los om haar haren in een staart te doen.

Raphaël glimlachte nog steeds, in zijn nopjes met het positieve antwoord van Demi. 'Prima, maar als het niet meer gaat moet je het zeggen,' zei hij tegen haar. Hij liet het water iets hoger komen te staan zodat het nu tot de borst van Demi kwam. Als ze wilde zwemmen moest het water wel iets hoger zijn van hem.
____
Slecht stuk, sorry

Demi keek naar zijn gezicht, en bijna onbewust pakte ze zijn handen weer vast. Ze trok hem mee en liet zichzelf door het water glijden. Na een tijdje moest ze hem weer loslaten omdat het niet handig was. Op haar rug ging ze door het water, starend naar de schemerende hemel boven haar, en haar haren zweefden als een soort krans om haar heen.

Waar is je lieve onderschrift?? Ik vond hem leuk
_________
Raphaël dook het water in naar een iets dieper gedeelte en zwom onderwater door. Hij zorgde ervoor dat hij Demi niet uit het oog verloor door naar boven te kijken naar haar siloutte dat te zien was in he twater. Hij bleef niet heel erg lang onder water en kwam dus al snel weer boven, vlak bij Demi. Hij glimlachte nog steeds.
______
Bah hij is irritant nu XD

Demi vroeg zich af waar Raphaël gebleven was. En na een halve minuut keek ze op om hem te zoeken, maar hij was weg. Opeens dook hij vlak bij haar op. Ze schrok zo erg dat ze vergat te watertrappelen. Ze ging kopje onder en kreeg een slok water binnen, daardoor ging ze hoesten en ging ze weer een paar keer kopje onder. Ze schrok zo erg dat ze een ademtekort kreeg en nogal licht werd in haar hoofd.



Hahaha hij mag haar redden...
En het onderschrift klopte niet helemaal, dus dt moet ik ff aanpassen

Whaha oke XD
_____
Raphaël schrok dat Demi kopje onder ging. Hij had niet verwacht dat ze zo erg zou schrikken. Hij dook achter haar aan het water in en trok haar omhoog boven het water. Zijn lichaam was nu dicht bij dat van haar doordat hij haar dicht tegen zich aantrok en terug begon te zwemmen naar de kant. Van de schrik was hij de controle over het water verloren en had het zijn gewoonlijke diepte weer terug. Eenmaal bij de kant hees hij eerst haar erop en klopte zachtjes op haar rug. 'Sorry, gaat het?' vroeg hij haar toen.

Demi bleef maar hoesten en proesten, maar opeens voelde ze een sterke arm om zich heen, en ze voelde het water langs haar gaan terwijl Raphaël haar naar de kant bracht. Ze probeerde het zwemmen voor hem minde moeilijk te maken door zo min mogelijk te hoesten, maar bij de kant aangekomen probeerde ze weer adem te halen, wat moeilijk ging. Zijn hand op haar rug hielp een beetje maar niet veel. Ze kon niets zeggen want het water blokkeerde haar luchtwegen. Ze keek naar zijn gezicht, en de randjes van haar gezichtsveld begonnen zwart te kleuren, en langzaam zakte ze in een zwart gat van ademloosheid.


MOND OP MOND!
MOND OP MOND!

Raphaël schrok zich rot toen Demi tekenen van flauwvallen begon te vertonen. Hij legde haar op haar rug neer en duwde drie keer op haar borstkas, vervolgens hield hij haar neus dicht en gaf haar mond op mond beademing. Had hij nu maar wat beter opgelet bij de helings en ehbo lessen dan zou het nu veel makkelijker gaan. Het was nu niet zo gemakkelijk en hij moest al zijn aandacht erbij houden wat niet erg makkelijk was omdat hij hartstikke bezorgd over Demi was.