Sams appartement - De Noordertoren

Sam sprong op toen hij hoorde kloppen en keek automatisch naar het raam, waar Levi anders altijd aankwam. Toen hij daar niet bleek te staan, liep hij naar de deur in het weggestopte halletje. Hij deed open en daar stond dan Levi, zijn Levi. "Kom binnen," zei hij, proberend zijn toon normaal te houden. Hij vond het wel wat vreemd dat Levi daar stond in pak, zo kende hij hem niet. Hij zou wel heel rijk zijn geworden door de drugshandel dat hij zich zo goed kon kleden. Hij stak zijn hand uit om Levi's jas aan te nemen en hing hem op. Hij voelde zich opeens heel slonserig, want hij had gewoon zijn normale kleren aan. Hij ging Levi voor naar de woonkamer en gebaarde dat hij mocht gaan zitten. "Wil je wat drinken?" vroeg hij, terwijl hij alvast naar de keuken liep en de schaal met beschuit met blauwe muisjes klaar zette. Uit de box waren blije pruttelgeluidjes te horen en heel veel geblaas. Sam vermoedde dat de kleine Tyson een luchtmeester zou worden, maar het kon ook zijn dat hij alleen het geluid na wilde doen dat hij hoorde als zijn vader de kastjes open en dicht deed. Hij schonk drinken in voor zichzelf en Levi en ging zitten in de stoel naast de box. Hij zette de schaal met beschuit op tafel en gebaarde dat Levi mocht pakken.

Zijn grijze ogen schitterde toen hij Sam zag en meteen voelde hij de kriebels wat hij eigenlijk niet wilde voelen. Sam zag er nog steeds zo goddelijk uit en Levi vloekte in zichzelf om dit te denken. Nee hij ging echt niet verder met Sam, echt niet. Hij had dit uit respect gedaan voor de man. "Hallo" zei hij met een schorre stem wat leek alsof hij veels te veel gerookt had vandaag. Maar klonk het sexy? Absoluut. De man wees dat hij kon zitten maar Levi liep meteen naar de box om naar het kereltje te kijken. Hij leek sprekend op Sam maar had ook een aantal trekken in zijn gezicht wat niet op Sam leek. Vast van zijn moeder. Meteen kwam er een jaloers gevoel bij hem omhoog alsof hij jaloers was. Waarom was hij geen vrouw geweest dan had hij de kind van Sam zelf kunnen baren en was het hun kind geweest. Belachelijk dat hij dit nu dacht. De man ging terug zitten op de bank. "Doe maar iets fris, maakt niets uit wat" Hij deed zijn benen over elkaar want hij had de etiquette geleerd tijdens zijn trainingen voor manager, afdelingshoofd en uiteindelijk directeur. Levi keek naar het beschuit op tafel en nam er eentje. "Hoe gaat het nu met je? Je hebt een prachtzoon, dat moet ik toegeven. Hij lijkt wel op jou. Ben net even stiekem gaan kijken" Levi glimlachte vriendelijk, alles behalve flirtend. "En hoe heet hij?"

Sam was blij dat Levi het zo aanpakte, als oude vrienden. "Dank je," zei hij en hij begon wel te glunderen bij het complimentje. "Zijn naam is Tyson. Vraag me niet waarom, gewoon Tyson." Die naam kon vast wel iets betekenen, maar dat interesseerde Sam niets. De enige naam van Tyson die betekenis had was zijn tweede naam, Levi. En waarom die naam gekozen was en betekenis had, kon iedereen wel bedenken. "Met mij gaat het goed. Tot twee dagen geleden gewoon zijn gangetje en nu eigenlijk nog steeds, want ik ben gewoon met zwangerschapsverlof." Hij glimlachte en nam een slok van zijn drinken. "Maar hoe gaat het met jou? Je ziet er goed uit in dat pak." Hij bedoelde er niets mee, gewoon iets dat een man tegen een man kon zeggen zonder daar iets mee te bedoelen anders dan dat het pak hem goed stond. Er heerste toch wel een gespannen sfeer omdat ze moesten nadenken over alles wat ze gingen zeggen. Sam wilde geen verkeerde indrukken afgeven en Levi het gevoel geven dat hij hem nog steeds terug wilde. Al was dat natuurlijk wel zo.

Hij vond het leuk hoe Sam glunderde door het simpele complimentje wat Levi hem gaf over zijn zoon. "Tyson... Dat vind ik wel een leuke naam, mooi bedacht" De man bracht het glas naar zijn mond om er een slok van te nemen. "Zwangerschapsverlof? Geld dat niet alleen voor vrouwen? Ow wacht... Bij jou is dat een ander geval" Hij nam gauw een hap om dat foutje proberen recht te zetten. "Met mij? Het gaat uitstekend. Ik ben gestopt met het criminele sector. Ben momenteel werkzaam als directeur bij een bedrijf die ervoor zorgt dat verslaven doen afkicken en weer werkzaam kunnen zijn in de maatschappij. Het is heel dankbaar werk maar als de jongeren een terugval krijgen hebben mijn personeelsleden er toch wel moeite mee. Sommige nemen hun werk mee naar huis dus ik ben nu een presentatie aan het voorbereiden hoe ze met tegenslagen moeten omgaan. Werk is werk en privé is privé. Ook woon ik hier niet meer sinds zes maanden want de criminelen denken namelijk dat ik dood ben" Hij glimlachte beetje amuserend. Dat het hem was gelukt om zo'n maar uit het wereldje te kunnen stappen. En daar had wat tijd over heen gezeten. "Hoe is het met zijn... moeder?" Hij probeerde de jaloerse ondertoon zoveel mogelijk verborgen te houden.

Sam was trots op Levi dat hij iets geweldigs had gedaan met zijn leven en ergens vond hij het jammer dat hij er niet bij had kunnen zijn. "Dat is geweldig," zei hij een beetje verbouwereerd. "En deze keer help je ze echt, je helpt ze niet nog dieper de criminele wereld in?" Hij gaf een plagende knipoog en keek op toen hij over Tysons moeder begon. "Heather maakt het goed," antwoordde hij. "Het was geen zware bevalling, maar ik was er ook niet bij. Dat wilde ze niet en ik had er vrede mee. En na de bevalling heeft zij het niet meer in haar armen gekregen, zoals ze vaak doen, maar Tyson werd snel naar mij gebracht en in mijn armen gelegd. We hebben elkaar eigenlijk niet meer gesproken, maar we hebben elkaar nog even gezien en haar blik zei me dat ik gewoon goed voor hem moest zorgen en dat het dan goed zou komen. Er staat ook maar één naam bij zijn ouders op het geboortecertificaat, die van mij." Hij gaf Levi het geboortecertificaat en schaamde zich niet voor Tysons tweede naam. Terwijl Levi het kon zien, stond hij op en hij pakte Tyson op uit de box. Met zijn zoontje in zijn armen ging hij weer zitten en hij keek naar Levi, terwijl hij met zijn vinger Tysons neus kietelde.

"Nee dit keer spreek ik de waarheid" Levi plukte een beetje aan de stof van zijn witte hemd en speelde een beetje met zijn stropdas. Hij hoorde hoe het tussen hem en Heather was verlopen. Geen relatie tussen hun, geen contact en de jongen had geen moeder... In ieder geval zij erkende hem niet. Aan de ene kant kreeg hij wel medelijden met het jongetje want uiteindelijk wilde die toch wel weten wat er met zijn moeder was gebeurd. "Oké... Dus je bent een alleenstaande vader op dit moment. Is het al zwaar?" Levi nam het geboortecertificaat aan en zijn ogen werden een slag groter. De tweede naam... De tweede naam van de jongen was Levi. Hij voelde zich plotseling niet goed voelen. "Waarom?" Piepte Levi zachtjes. "Heb je hem naar mij vernoemd? Nadat ik je in de steek heb gelaten?" Hij legde gauw het papiertje weg. "Je kan het beter weghalen. Wij zijn namelijk niet meer voor elkaar" Nu klonk de toon in zijn hard en scherp. "Jij koos voor hem" Hij keek naar het kind en daar kwam de jaloezie weer. "Ik moet gaan" Hij legde de glas weg en stond op. Hij werd gewoon ziek van zichzelf. Levi was serieus jaloers op een baby!

Sam stond snel op, zo snel als dat kon met een kind op de arm, en pakte Levi's onderarm zacht maar duidelijk vast. "Ja, ik heb hem naar jou vernoemd," zei Sam. "En ik heb nooit willen kiezen, ik heb jou laten kiezen. Daarbij, je mag ook vereerd zijn dat er iemand naar de vernoemd was. Bedenk, ik heb hem zo genoemd toen ik nog een aan drugs verslaafde bandiet voor me zag als ik aan jou dacht. Toch leek dit me passend, ook al zijn jij en ik uit elkaar. Ik had hem ook naar één van zijn opa's kunnen noemen, maar ik koos voor jou en het lijkt me wel duidelijk waarom." Hij lette op zijn toon, want Tyson reageerde te veel op emotie. Nu reageerde de kleine alleen met een gaap en een doordringende geur. Sam haalde zijn neus op. "Sorry, ik denk dat hij wil slapen en dat hij zijn behoefte heeft gedaan," zei hij en hij liet Levi los. "En jij gaat niet weg, want dan kom ik achter je aan." Hij liep naar de logeerkamer, die nu de babykamer was en legde kleine Tyson op de commode. Sam was er inmiddels aardig goed in, hij had van tevoren geoefend, en terwijl hij de kleine met zijn pink liet spelen, verschoonde hij met de andere hand de luier. "Goh Ty wat kan jij scheiten," zei hij lachend en snel was hij klaar. Hij legde Ty in zijn wieg en ging terug naar de woonkamer. Hij sloot de deur, de babyfoon ging aan en hij keek vragend naar Levi.

De man keek verbaasd naar de hand van Sam toen hij zijn onderarm beet pakte. Hij luisterde naar de vloed van woorden die de mond van de man verlieten. Hij liet het allemaal langzaam tot zich doordringen. Aan de ene kant moest hij zich ook vereerd voelen maar aan de andere kant. "Mij laten kiezen? Nee Sam. Jouw beslissing stond vast wat ik er ook van vond en dat is de reden waarom we uit elkaar zijn. " Levi keek naar de gapende baby. "En dat we nooit samen zullen zijn" hij koesterde een soort haat tegen Tyson omdat Sam zijn kind belangrijker had gevonden als Levi. Wat belachelijk ook dat hij zo dacht. Wat kon het kind daar nu aan doen? Al ongewenst door zijn moeder en ongewenst door Levi. Dit kon hij gewoon echt niet maken. Hij zat dit moment, de moment dat Sam op de baby moest concentreren een ideaal moment om gewoon weg te gaan. Echter bij de woorden van Sam twijfelde. Hij kon de baby hier toch niet zo maar achterlaten? Nee toch? Hij besloot maar te blijven en ging terug op de bank zitten, wachten tot Sam terug de woonkamer in kwam. "Waarom kijk je mij zo vragend aan?"

"Ik wil weten wat je echt denkt," zei Sam en hij liep terug naar zijn stoel naast de box. Hij pakte een beschuitje en knabbelde er kleine stukjes van af. "Er zit je iets dwars, ik ken je goed genoeg om te vertellen dat dat zo is." Hij glimlachte en bleef Levi aankijken. De afgelopen maanden had hij steeds bij zichzelf gedacht hoe hij terug in de tijd zou willen en Heather op dat moment een knal had willen verkopen. Toch was dat allemaal verdwenen toen hij Tyson voor het eerst in zijn armen had, hij was meteen van de kleine gaan houden. Evenveel als hij voor Levi had gevoeld, alleen op een andere manier. Op een vaderlijke manier. En met Levi wilde hij alles gewoon uitpraten. Daarna mochten ze weer uit elkaar, maar hij wilde wel praten.

De man keek hem met een sceptische blik aan. "Je wilt weten wat ik denk? Na die zes maanden dat je niets van jezelf hebt laten horen? Het verbaasd mij nog dat het je boeit wat ik denk" Levi's toon klonk niet al te vriendelijk en je kon er niet meer in terug halen dat hij hier toen met betraande ogen had gestaan. Zijn gevoelens leken gewoon helemaal weg maar hij wist zijn masker gewoon goed te dragen. "Ja er zit mij iets dwars maar dat gaat je gewoon niets meer aan sinds wij samen besloten, althans van mijn kant om er een einde aan te maken. Dus als je het niet erg vind wil ik deze conversatie beëindigen en weer terug gaan naar de stad waar ik woon. Is sowieso een ander half uur rijden vanuit hier. En ik neem aan dat je niet meer iets nuttigs te zeggen heb of wel? Waarom heb je mij überhaupt gebeld Sam? Hadden wij het gewoon niet beter zo kunnen laten? Ik ben gekomen uit respect om te zien of alles wat ik zei niet waar was. Je bent een goede vader en ik hoop dat je met de jaren alleen nog maar beter zult worden"

"Ik wilde laten weten dat alles goed was, met mij en met mijn zoon," zei Sam. "En ik vond dat je moest weten dat het kind naar jou vernoemd is en waarom. Ik heb hem vernoemd naar de belangrijkste persoon uit mijn leven. Jij moest weten dat je dat dus nog steeds bent, ook na die maanden. Niet dat je terug hoeft te komen bij mij, want dat wil je niet en ik heb er inmiddels ook vrede mee." Hij keek Levi aan. Al die tijd sprak hij niet te hard. Het eerste half uur sliep Tyson heel licht. "En ik wilde weten hoe het met jou ging, of jij er al vrede mee had. Maar dat heb je dus blijkbaar niet." Hij richtte zijn blik op de box met de mobiel erboven waaraan verschillende vogels hingen. Uit de slaapkamer kwam één van Sams parkieten binnenvliegen. De vogels waren nog niet gewend aan een baby en ze trokken naar de andere kamer als Tyson binnen was. De groene vogel landde op de mobiel en liet het ding draaien door er met zijn vleugels windvlagen tegenaan te sturen.

"Ja en het gaat zo te zien uitstekend met je. Met of zonder mij" Levi rolde met zijn ogen. Hij vond het niet fijn waar de gesprek naar toe leidde. Hij begon zich steeds meer te irriteren aan het idee dat Sam gewoon zonder hem verder kon gaan en gauw een partner zou vinden die hem en zijn kind zou accepteren. "Ik je belangrijkste persoon in je leven? Hou op met die loze praatjes Sam. We weten beide dat het niet zo is. En fijn dat je er vrede mee hebt. Dan had mij gewoon liever niet gebeld want dat wist ik het ook. Dan hoefde ik daar nu niet mee geconfronteerd te worden. Alles begon goed te gaan. Ik begon je al langzamerhand te vergeten" Hij pakte zijn jasje die zijn pak weer compleet maakte. "En nee ik heb er niet bepaald vrede mee. Moet dat dan? Ik had je sowieso nooit een kind kunnen schenken want ik ben een man. En nu je kinderwens is vervult ben ik sowieso al overbodig niet waar? Je hebt Tyson nu" Hij probeerde gewoon bot en emotieloos te klinken maar je merkte duidelijk de gekwetstheid in zijn stem.

"Dat is geen loze praat, Levi," zei Sam geïrriteerd. "Jij hebt voor de beste maanden van mijn tweeëntwintigjarige leven gezorgd en dat heb ik je toen al vaak genoeg verteld." Hij trok zijn benen op de stoel en sloeg zijn armen om zijn knieën. "Levi, als het geen ongeluk was geweest had ik het er met je over gehad, over kinderen. Maar doe niet alsof ik een egoïstische zak ben, want ik wil niet dat je zo over me denkt. En ik had jou niet kunnen vragen naar kinderen, want ik wist dat je daar geen zin in had. Misschien had ik het anders moeten brengen maar ik wilde Tyson niet boven jou verkiezen. We hadden er rustig over moeten praten. En tegelijkertijd wil ik Tyson niet boven jou verkiezen, maar Tyson heeft iemand nodig en jij hebt bewezen dat je het perfect doet in je eentje. Jammer dat ik er niet bij heb kunnen zijn." Hij zuchtte en keek Levi aan. Hij wilde niet dat die zich gekwetst voelde, maar hij wist inmiddels niet meer wat hij moest zeggen. Zes maanden waren te lang geweest voor Levi om nog terug te komen. "Ik had het liefst gehad dat je van hem was gaan houden alsof het een kind van jou en mij was," zei hij zacht. "Maar dat kon ik niet van je vragen door hoe jij tegen het hebben van een kind aankeek." Er rolde een traan over zijn wang terwijl hij naar buiten staarde en nogmaals zuchtte.

"Leugens" Herhaalde hij op een simpele toon terwijl zijn grijze ogen Sam nu met een lichte woede aankeek. "Hou op met waar je nu mee bezig bent Sam. Te doen alsof ik überhaupt iets voor je betekende want dat is namelijk niet zo Sam. Jij hebt zes maanden niets meer van je laten horen, zoveeeeeel betekende ik voor je" Hij keek Sam met een spottend lachje aan, zijn armen over elkaar gerust en tegen de muur aangeleund. "We hadden het er inderdaad over kunnen hebben maar ik ben geen kindermens. En tegenwoordig? Twee vaders die een kind moeten opvoeden? Dat kind zou zwaar gepest worden omdat zijn ouders homo's zijn. Nee dat zou sowieso niet goed voor zijn ontwikkeling zijn geweest Sam, denk even logisch na. Een kind heeft een vader en moeder nodig. Jij zult de rol op je nemen, de beide rollen. Wat had je dan verwacht Sam? Dat ik verder dat wereldje in ging? Afhankelijk van jou werd? Hou toch op." Hij probeerde zijn stem in toom te houden want hij wilde de baby natuurlijk niet wakker maken. "Zoiets kon je niet van mij verlangen Sam. Ik heb je verteld hoe mijn leven in elkaar zat, wat ik heb meegemaakt. Dat ik van jou hou... hield" corrigeerde hij gauw. "Was al een wonder. In ieder geval red je het uitstekend zonder mij. Ik denk er nog steeds hetzelfde over als zes maanden geleden. Ik ben niet capabel om voor een andermans kind te zorgen. Sowieso zou dat kind mij niet als zijn vader willen zien. Zoek je een vrouw Sam of een vrouwelijke vent en wordt daar gelukkig mee. Bouw je huisje, boompje, beestje op"

Hoelang blijven ze schreeuwen?

"Dat zeg ik toch ook, om wat jij allemaal hebt meegemaakt wilde ik er niet over beginnen," zei Sam, die er niet tegen kon dat Levi kwaad was. "En ik lieg niet. Jij was mijn alles, anders had ik je al niet meer gesproken nadat ik erachter kwam in welke business jij zat. Ik belde niet, want jij had er een einde aan gemaakt en ik wilde je in je waarde laten. De eerste twee maanden heb ik me steeds moeten inhouden om niet naar jou op zoek te gaan als ik met mijn surfplank in mijn hand stond om naar mijn werk te gaan. Ik ben zelfs nog naar jou huis gegaan, al wist ik dat je daar niet meer woonde. Ik wilde je terug Levi, het was echt verschrikkelijk. Maar ik heb er uiteindelijk moeizaam mee leren leven toen ik me voor moest gaan bereiden op Tyson. Trouwens, je weet best dat ik niet op de vrouwelijke man val. En er zal geen huisje boompje beestje komen, daar ben ik zeker van. Je neemt trouwens allemaal dingen aan die helemaal niet waar hoeven te zijn. En dat doe je alleen maar omdat je hem niet accepteert. Alsof je jaloers op hem bent."

Ik zal eens wat water bij de wijn doen
___________
Hij viel meteen in stilte, voelde een schuldgevoel opkomen want hij wist niet dat Sam zich zo had gevoeld. Hij had zich net zo rot gevoeld als Levi toentertijd. Levi ging versuft weer terug op de bank zitten met zijn gezicht in zijn handen verborgen. Wat moest hij hier nu op zeggen? Hij wilde geen ruzie met Sam, dat was alles behalve wat hij wilde. Bij zijn laatste woorden haalde hij zijn handen uit zijn gezicht. "Dat is ook zo" fluisterde hij zachtjes. "Ik ben echt afschuwelijk maar... als ik Tyson zie voel ik een gevoel van jaloezie opkomen. Heb het gevoel gehad dat je mij gewoon weggooide voor hem" piepte Levi zachtjes. "Ik walg echt van mijzelf omdat ik zelf ervoor koos om niet met jou voor het kind te zorgen. Om je niet te steunen totdat het kind geboren zou worden. Het liefst wilde ik gewoon dat je alleen naar mij keek, alleen de aandacht aan mij zou schenken. Het is echt ziek, ik weet het zelf ook. Het spijt mij Sam dat ik... dat ik jou helemaal voor mijzelf wil hebben. En nu moet ik echt gaan voordat je mij meer gaat haten dan je nu al doet"

Sam stond op en liep naar Levi toe. Hij aarzelde even, maar sloeg toen zijn armen om hem heen in een vriendschappelijke knuffel. "Ik haat jou niet," zei hij in zijn oor. "Dat zou ik nooit kunnen. Ik vond het jammer, misschien was ik teleurgesteld. Maar ik heb jou vooral heel erg gemist." Het was meer een soort troostende knuffel, want Sam vond dat Levi dat nodig had. "Als dat is wat je toen ook al voelde, dan had je dat moeten zeggen, dan had ik je kunnen vertellen dat er nooit iets tussen jou en mij had kunnen komen. Maar jij liet dat dus wel gebeuren. Het is niet erg, ik snap het wel. Als je het had gewild was ik jou tegelijk met Tyson gaan voeren, of op dezelfde manier als hij in bed lag. Ik was altijd evenveel van je blijven houden, Handsome. Dat doe ik ook nog steeds." Hij knuffelde Levi nog steeds en wreef hem over zijn rug, alsof hij een klein kind troostte.

Levi keek hoe Sam op stond en naar hem toe liep. Hier kwam het dan, zeker een vuist stoot. Hij kon zichzelf verdedigen met gemak maar hij had dit wel verdiend. Hij deed zijn ogen dicht en plotseling voelde hij een knuffel. Wat? Hij luisterde naar Sam zijn woorden en de man beet voor kort op zijn onderlip. Een soort tik geworden de laatste zes maanden als er iets niet goed ging. "Ik heb jou ook gemist" fluisterde de man zachtjes. Hij vond het zo lief hoe Sam hem leek te troosten alsof hij zelf nu een kind was. Wat was Sam toch in die zes maanden volwassen geworden, echt op een positieve manier. Zijn hart leek een sprongetje te maken wanneer Sam zei dat hij nog steeds van hem hield en zijn bijnaam handsome, het klonk weer zo vertrouwd. "Gek..." fluisterde hij zachtjes terwijl hij omhoog keek naar Sam zijn gezicht. Hij wilde hem kussen, gewoon weer zoals toen. Moest hij het doen? Ow fuck it, hij was geen meisje. Hij trok Sam naar zich toe en kuste hem liefdevol. God wat had hij dit gemist. Dit vertrouwde gevoel.

En daar was weer het gevoel van Levi's lippen op de zijne. Sam kuste Levi terug en hij legde al zijn opgekropte liefde van de afgelopen zes maanden erin. Hij ging met zijn tong langs die van Levi, trok hem dicht tegen zich aan en het duurde vijf minuten voor hij weer stopte. Hij kon wel huilen van blijdschap. "Ik ben blij dat je er weer bent, Handsome," zei hij en hij liet Levi niet los, maar gaf hem nog een zoen. Hij tilde hem op en draaide hem rond, zoals ze in films altijd doen. Uiteindelijk liet hij wel los en hij keek Levi aan. Hij keek weer diep in zijn mooie, blauwgrijze ogen en zag weer de twinkeling van zes maanden geleden. Hij liep achteruit en plofte neer op de bank en een hele grote big smile en hij leek wel in de zevende hemel.

God... Was het ook zo geweldig geweest als nu? Zijn temperatuur steeg al meteen door deze onbeschrijfelijke kus. Hij streek met zijn tong langs die van Sam, leek oneindig door te gaan. Uiteindelijk stopte ze want Levi moest zelf weer op adem komen. "ja" zei de man op een schorre toon terwijl hij zich liet rond draaien. "Gek!" zei die lachend maar Sam was dus echt geen spat veranderd. Hij keek weer in die schitterende, donkere , bruine ogen die je zo leken te imponeren, gewoon het gevoel te geven dat het alleen hij en Sam was op de wereld. Hij keek hoe de man met zijn big smile op de bank ging zitten. "Sam" zei hij op een fluistertoon. "Je hebt een grijns op je gezicht van oor tot oor" zei die lachend. Hij ging op de man zitten met zijn benen beide aan een zijkant. Zijn vingers gleden door de lokken van de man en hij grijnsde zelf ook. "Iv'e missed you so much" fluisterde hij in de oor van Sam voordat hij de man voor een langere tijd omhelsde, bang om hem weer kwijt te raken.

"Ik weet het, mag ik niet blij zijn?" vroeg Sam en hij sloeg ook zijn beide armen weer om Levi heen en wiegde zachtjes heen en weer. Hij hield Levi vast alsof hij voorgoed zou verdwijnen als hij los liet. Hij zoende hem opnieuw lang, tot Tyson zachtjes van zich liet horen. Sam trok zijn wenkbrauw op. "Hij laat zich anders nooit horen voor vier uur 's middags," zei hij en hij stond op. Meteen voelde hij zich schuldig tegenover Levi en hij keek hem gekweld aan. "Loop anders even mee," zei hij en voor Levi kon antwoorden, pakte hij zijn hand en liep naar Tysons kamer. De kleine lag klaar wakker in de wieg met zijn armpjes en beentjes omhoog te spartelen en verder was hij stil. Toen Sam en Levi bij de wieg verschenen, keek hij hen met intelligente ogen aan en begon hij te lachen en geluidjes te maken als de zon van de Teletubbies, alsof hij doorhad wat er aan de hand was. Sam grinnikte en gaf de baby zijn vrije hand. Snel zocht die naar de pink en begon er op te sabbelen.

"Jawel... Tuurlijk mag je blij zijn Sam" Maar Levi wist niet of hij dit nu precies wilde. Hij wilde de man geen valse hoop geven. Tyson was er nog steeds en hoe wilde hij daar mee omgaan? Hij werd weer gekust en Levi liet zijn tong langs die van Sam glijden, kuste hem intens en voelde de opwinding door zijn lichaam gieren. De man wist hem gewoon met een simpele kust weer op te winden, gewoon weer die vlinders in zijn buik te laten fladderen. Hij hoorde de babyfoon en ging van Sam af. "Ik wacht wel hoor" Uiteindelijk trok Sam hem gewoon mee naar de babykamer. "Wow... Heb jij dit allemaal zelf gedaan?" Hij begon steeds meer respect voor de man te krijgen. Hij keek naar de jongen die allemaal geluidjes begon te maken. Levi moest toegeven dat hij dat schattig vond. "Hij is echt dol op jou Sam... En hij lijkt zoveel op jou.. Ik snap waarom je gewoon meteen van hem bent gaan houden"

"We zullen eens kijken," zei Sam. Hij haalde zijn pink weg, pakte Levi's hand en gaf die aan Tyson. Zelf verdween hij even uit het blikveld van de baby. Tyson pakte gewoon de volgende pink en met zijn kleine handjes en nog ontwikkelende motoriek speelde hij met Levi's hand, terwijl hij vrolijk doorging met kirren. Uiteindelijk kreeg hij Levi's pink te pakken met zijn mond en hij begon te sabbelen. Langzaam zakte hij weg en hij viel weer in slaap. "Hij is dus ook dol op jou," fluisterde Sam, die weer naast Levi ging staan. "Of ja, dol op je pink en de rest van je hand. Maar wie houdt er nou niet van handen als die even groot zijn als je hoofd." Hij nam Levi weer mee naar de woonkamer en sloot zachtjes de deur. Hij sloot zijn armen weer om Levi's middel en gaf hem een zoen. "Ga alsjeblieft nooit meer weg," vroeg hij met een klein, onzeker stemmetje. Hij wilde niet nogmaals door alles wat hij had meegemaakt na het vorige vertrek van Levi.

Levi verstijfde toen Sam zijn hand pakte en dat aan Tyson gaf. Het was gewoon aandoenlijk hoe het babytje met zijn hand begon te spelen en de geluidjes die hij maakte? Echt totaal schattig. Was hij hier nu jaloers op geweest? Zo verkeerd van hem. Hij keek verbaasd op dat het kindje aan zijn pink begon te sabbelen en uiteindelijk zo weer als een blok in slaap viel. "Ja..." fluisterde Levi zachtjes en liet zich weer mee trekken naar de woonkamer. Sam sloot zijn armen om zijn middel en kuste hem zachtjes. "Sam alsjeblieft..." Hij maakte zich los van de man zijn armen. "Ik kan je niets beloven... Voor nu laten we het gewoon rustig aan doen goed? Ik moet hier gewoon heel erg aan wennen en ik weet niet... Ik weet niet of het hetzelfde tussen ons zal zijn als voorheen. Misschien zijn we wel uit elkaar gegroeid, wie weet?"

Sam keek een beetje beteuterd naar Levi en hij zuchtte. "Oké, ik vind het goed," zei hij. "Maar denk je dat nou echt? Ik verwacht het niet." Hij glimlachte en keek Levi vrolijk en ondeugend aan. "Dus, wat denk je ervan. Blijf je straks eten? Dan mag je zelfs Tyson de fles geven." Hij glimlachte en ging weer op de bank zitten. Uit de babyfoon kwamen de zachte pruttelgeluidjes die Ty in zijn slaap maakte en voor Sam was alles gewoon weer goed. "Ow, trouwens," Sam sprong op, liep naar zijn kamer en kwam terug met een tas. "Je bent zes maanden geleden vertrokken zonder je kleren. Ik heb ze in een tas gedaan, maar niet weggegooid of geprobeerd bij jou te krijgen." Hij gaf Levi de tas, zodat die erin kon kijken. Op de dag dat ze waren gescheiden, hadden ze tussen Sams kleren in de kast gelegen en Sam had ze er na ongeveer een week uitgehaald. Hij paste ze toch niet, dus ze hadden gewoon terug naar Levi gemoeten.

Je mag met Vic ook nog
_____
"Ja stem je daar mee in? Oké, dan is het soort van een nieuwe start. Kijken hoe de dates verlopen enzovoort. Maar met je kindje zul je wel weinig tijd hebben dus ik zal mij aan jouw agenda aanpassen." Bij zijn volgende vraag dacht Levi even na. "Ik denk dat ik nog stapel verliefd op je ben maar wie weet zijn we nu gewoon teveel veranderd en is het niet meer als voorheen. Laten we niet meteen het diepe in springen" Bij zijn vraag keek Levi even naar zijn horloge. "Dan moet ik wel op tijd vertrekken want ik wil nog een beetje op een redelijke tijdstip thuis aankomen" Hij keek naar de tas die hij aannam toen Sam dat naar hem reikte. "Bedankt" zei hij een beetje beduusd. "Je mag ze gewoon weggooien want dat soort kleding draag ik niet meer..." Hij opende het raam, zette de tas in de fik en gooide het zo het ruim uit. Als het de grond zou bereiken was het allang in as veranderd dus hij deed er niemand kwaad mee.

Sam baalde ervan dat Levi zo dacht. Hij wilde gewoon weer terug naar hoe het was. Heel kinderlijk om zo te denken, natuurlijk, want er was nu iemand meer dan alleen hij en Levi en het was ook gewoon een half jaar geleden. "Maar je bent dus echt helemaal geen badboy meer?" vroeg hij glimlachend. "Hmm, daar kan ik wel aan wennen." Het werd voor hem zelfs veiliger, hij kon nog steeds de superheld uithangen, al wist hij nog niet hoe hij dat rond Tyson moest plannen. Een baby kostte veel tijd, vandaar dat hij tijdelijk niet bij de brandweer hoefde te werken, en je moest klaar staan als ze huilden. Maar Sam wist nu al dat hij het er graag voor over had. "Je maakt het me wel moeilijk, nu moet ik een oppas gaan regelen voor als we uit gaan." Hij glimlachte vrolijk en zakte volledig ontspannen onderuit. Alles voelde weer goed, zelfs de leegte was opgevuld.

"Nee helemaal niet meer. Betekent niet dat ik mijn haarstijl ofzo veranderd heb. Dat is nog wel hetzelfde als een half jaar geleden. Alleen de kleding... Ik kan zoiets echt niet dragen tijdens mijn werk of vrije tijd want als de jongeren het zie wie ik train? Die denken dadelijk dat ik 1 van hun bed en hun helemaal niet kan helpen." Levi glimlachte bij de opmerking van Sam. "Dat is toch niet zo moeilijk anders regel ik er wel eentje voor jou. Tegenwoordig is er heel veel vraag naar oppaswerk maar weinig mensen die dat kunnen aanbieden" Hij ging naast Sam zitten, beetje van hem af. "En... Umh nu?" Hij voelde zich een beetje ongemakkelijk omdat het 'vroeger' allemaal vanzelfsprekend was wat ze deden. Maar nu moesten ze toch weer bij het begin beginnen.

"Nee, ik regel het zelf wel," zei Sam. "Tenzij je je perse als vader wilt gaan gedragen." Hij keek toe hoe Levi naast hem op de bank ging zitten. "Nu? Nu kom ik de zoenen van het afgelopen half jaar inhalen," zei Sam vrolijk en hij boog zich naar Levi toe om hem vol te kunnen zoenen. Hij had er misschien ook iets meer moeite mee, maar hij verwachtte dat alles weer vanzelf zou gaan. Hij schoof naar Levi toe en legde zijn armen om hem heen. Hij wist niet zeker of het nu alweer 'aan' was tussen hen twee, maar hij wilde weer gewoon verder gaan met Levi liefhebben zoals hij altijd had gedaan. "Je weet dat je stop moet zeggen als je niet wilt, hè," zei Sam toen hij zijn mond even losliet. Dat was niet verandert in een half jaar, al was het eerst altijd Levi geweest die begon.

"Nee nee nee, dat wil ik niet" Hij haalde gauw zijn handen omhoog. "Ik ben echt geen goede vader dus laten we dat maar niet doen. Wilde je alleen helpen" Levi keek weer vooruit, nam een slok van zijn drinken en staarde een beetje naar het plafond. Bij de volgende woorden werden zijn ogen een slag groter. "Umh Sam dat lijkt mij niet er gepa-" En toen zoende de man hem al. Ow god, niet goed! Levi kuste hem vurig terug, ging op de schoot van de man zitten met zijn beide benen aan een kant zodat hun borstkasten tegen elkaar aan rusten. Hij deed zijn armen om de man zijn nek en haalde even adem toen Sam begon te spreken. "Ik wil het" Sinds wanneer begon zijn ex-vriend met het initiatief om te zoenen? Dat deed hij voorheen niet al te vaak. Maar als ze gingen zoenen wilde Levi dadelijk meer en dat kon echt niet of wel?